Ξανά περί «ρώσικου ιμπεριαλισμού» και άλλων μυθικών πλασμάτων

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του ρώσικου ιμπεριαλισμού». Έτσι ξεκινούσε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πέρσι στο Foreign Policy. Υπάρχει στα αλήθεια τέτοιο φάντασμα; Εμείς από τη μεριά μας θέσαμε στον εαυτό μας το ερώτημα αυτό και επιχειρήσαμε να το απαντήσουμε, καταλήγοντας πως ο ρώσικος ιμπεριαλισμός δεν τίποτα άλλο παρά ένα αποκύημα της φαντασίας:

https://avantgarde2009.wordpress.com/2014/03/24/crimea-rusia-imperialism-1/

https://avantgarde2009.wordpress.com/2014/04/26/russia_imperialist_hegemony_2/

https://avantgarde2009.wordpress.com/2014/07/17/is-russia-imperialist/

Ο μπαμπούλας του «ρώσικου ιμπεριαλισμού» 

Στον αντίποδα της άποψής μας βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι της εγχώριας Αριστεράς. Μέχρι στιγμής όμως, οι σύντροφοι που συνεχίζουν να αποκαλούν τη Ρωσία «ιμπεριαλιστική» (και ίσως να την κατατάσσουν μαζί με την Κίνα – και το Ιράν;; – στο «άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο») δεν έχουν παρουσιάσει κάποια ανάλυση που να στηρίζει επαρκώς τον ισχυρισμό τους.

Αν κάνουμε λάθος και υπάρχουν πράγματι σχετικές αναλύσεις που έχουν διαφύγει της προσοχής μας, ας μας τις υποδείξουν οι συντάκτες τους να τις διαβάσουμε. Εμείς έχουμε υπ’ όψη μας μια ανάλυση του ΚΚΕ από το μακρινό 2008, στην οποία αναγνωρίζεται η προσπάθεια της ρώσικης αστικής τάξης «να αναρριχηθεί στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σε μια θέση ανάλογη προς την αυξανόμενη οικονομική και στρατιωτική ισχύ της». Από όσο ξέρουμε, δεν υπάρχει κάποια πρόσφατη τοποθέτηση που να μας ενημερώνει πώς εξελίσσεται αυτή η διαδικασία, σε ποιο βαθμό η προσπάθεια αυτή της ρώσικης αστικής τάξης στέφεται με επιτυχία, μολονότι το ΚΚΕ σήμερα αναφέρεται συνεχώς στη Ρωσία σαν να ήταν ιμπεριαλιστική χώρα.* Εδώ πρέπει να αναφερθεί και η σχετική δουλειά του συντάκτη του σάιτ leninreloaded, που ασχολήθηκε αρκετά με το θέμα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία δεν είναι ιμπεριαλιστική. Τη δουλειά αυτή μπορεί κανείς να τη βρει συγκεντρωμένη εδώ.

* Στο αρχικό άρθρο μάς διέφυγε η σχετική ανάλυση της Νέας Σποράς για το θέμα, την οποία μπορεί να βρει κανείς εδώ.

Και σε διεθνές επίπεδο η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη. Από όσο ξέρουμε, από το τεράστιο πλήθος αριστερών οργανώσεων που θεωρούν πως η Ρωσία είναι ιμπεριαλιστική, ελάχιστες έχουν μπει στον κόπο να το τεκμηριώσουν (σε κάποιο άρθρο που να βρίσκεται στον αγγλικό χώρο του διαδικτύου τέλος πάντων): η RCIT και η League for the Fifth International. Τις αναλύσεις τους μπορεί να τις διαβάσει κανείς εδώ και εδώ αντίστοιχα (στα αγγλικά).

Γιατί αλήθεια τόση σιωπή; Είναι άραγε αυτονόητο ότι η χώρα αυτή είναι ιμπεριαλιστική; Ή μήπως αρκεί που πιάνει πολύ χώρο στο χάρτη, άρα «μάλλον ιμπεριαλιστική θα είναι»; Δεν αποκλείουμε κάποιοι σύντροφοι να προσπάθησαν να αποδείξουν τη θέση τους και να απογοητεύτηκαν. Πράγματι, μια πρώτη ματιά στα οικονομικά στοιχεία της Ρωσίας (74η στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 2015, αρνητικό ισοζύγιο άμεσων ξένων επενδύσεων, φτωχότατη σε χρηματιστικό κεφάλαιο, οικονομία βασισμένη στην εξαγωγή πρώτων υλών – ιστορικά ρόλος των καταπιεσμένων χωρών) θα καθιστούσε μάλλον τις προοπτικές επιτυχίας μιας ενδεχόμενης προσπάθειας κάποιου συντρόφου να στοιχειοθετήσει έναν τέτοιο ισχυρισμό εξ αρχής ιδιαίτερα δυσοίωνες. Αλλά δεν πειράζει, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να αρκούμαστε σε μηχανιστικές προσαρμογές της σημερινής παγκόσμιας πραγματικότητας στην αντίστοιχη πραγματικότητα του 1914. Ακόμα και με το ζόρι αν χρειαστεί. Αν μη τι άλλο, έχουμε και ένα σχετικό βιβλίο του Λένιν γραμμένο την περίοδο εκείνη και μπορούμε να λέμε «ορίστε, το είπε και ο Λένιν».

Επιμένουμε στο ζήτημα όχι γιατί έχουμε καμιά όρεξη να εμπλεκόμαστε σε θεωρητικά ντιμπέιτ, να συγκρίνουμε οικονομικά δεδομένα ή να τσακωνόμαστε για το ποιος εφαρμόζει με μεγαλύτερη συνέπεια τα πέντε κριτήρια του Λένιν, αλλά γιατί από την ανάλυση που έχει κανείς για τον πλανήτη όπως αυτός είναι σήμερα – και όχι όπως ήταν το 1914! – προκύπτουν εντελώς διαφορετικά πολιτικά καθήκοντα, τα οποία αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σε μια περίοδο σαν την τρέχουσα, που η επιθετικότητα του δικού μας, νατοϊκού ιμπεριαλισμού κλιμακώνεται με τόση ένταση.

Κάποιος που θεωρεί τη Ρωσία ιμπεριαλιστική, για παράδειγμα, στην Ουκρανία μπορεί κάλλιστα να βλέπει απλώς έναν ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και να νίπτει τας χείρας του, αφού είτε νικήσουν τα φασιστικά αποβράσματα της δυτικής Ουκρανίας, είτε νικήσουν οι πολιτοφύλακες του Ντονμπάς, το μόνο που θα συμβεί είναι ότι θα ενισχυθεί ο ένας από τους δύο αντιμαχόμενους ιμπεριαλισμούς – ενώ εμείς ως συνεπείς μαρξιστές οφείλουμε να δουλεύουμε για την ήττα και των δύο. Με αυτή την αντίληψη, όταν ο λαός της Κριμαίας ψηφίζει συντριπτικά την απόσχισή του από τη φασιστοκρατούμενη Ουκρανία και την ένταξή του στη Ρωσία, πάλι πρέπει να νίψουμε τας χείρας μας για τον ίδιο λόγο (ή, ακόμα χειρότερα, να αρχίσουμε να σκούζουμε σε αρραγές εθνικό μέτωπο με τον ιμπεριαλισμό μας και την αστική μας τάξη για «ιμπεριαλιστική επέμβαση» της Ρωσίας – που πραγματοποιήθηκε χωρίς να πέσει μισή τουφεκιά, ενώ χρειάστηκε και την άδεια ενός… δημοψηφίσματος). Με αυτή τη λογική, αν το ΝΑΤΟ συνεχίσει την περικύκλωση της Ρωσίας, την κόψει κομμάτια και την επαναποικιοποιήσει, ούτε αυτό θα πρέπει να μας ενδιαφέρει – για να μην πούμε ότι θα πρέπει να χαιρόμαστε κιόλας που ο ένας από τους δύο μεγάλους ιμπεριαλισμούς βγήκε από τη μέση και άρα το παγκόσμιο προλεταριάτο έχει έναν εχθρό λιγότερο. Εδώ υπήρξαν τμήματα της Αριστεράς που το είπαν αυτό όταν έπεσε η Σοβιετική Ένωση, στη σημερινή Ρωσία θα κολλήσουν; (Για να είμαστε δίκαιοι, να σημειώσουμε ότι υπάρχουν τμήματα της Αριστεράς που μολονότι θεωρούν τη Ρωσία ιμπεριαλιστική, βρίσκονται στο σωστό στρατόπεδο στο Ουκρανικό ζήτημα και υπερασπίζουν το Ντονμπάς – προς τιμήν τους.)

Στη Συρία το πράγμα γίνεται ακόμα καλύτερο. Γιατί κάποιος που θεωρεί ότι εκεί λαμβάνει χώρα κάποιος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μπορεί να βρεθεί να υποστηρίζει ακόμα και το ISIS, αφού αυτό υποτίθεται ότι το πολεμούν οι δύο ιμπεριαλισμοί, και οι Ρώσοι και οι Δυτικοί, και άρα τι να κάνουμε, όσο αντιδραστικό και αν είναι το ISIS πρέπει να το υπερασπίσουμε από τον ιμπεριαλισμό και να ευχόμαστε τη στρατιωτική του νίκη. Αυτό μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά είναι απλώς η εφαρμογή της αρχής του επαναστατικού ντεφετισμού σε αντιδραστικούς πολέμους – η φυσική εξέλιξη της θέσης περί «ρώσικου ιμπεριαλισμού» αν την τραβήξει κανείς στη λογική της συνέπεια (και αν καταφέρει να πείσει τον εαυτό του ότι οι Δυτικοί βρίσκονται πραγματικά σε αντιπαράθεση με το ISIS). Και υπάρχουν στην παγκόσμια Αριστερά οργανώσεις που έχουν πάρει στο παρελθόν αυτή τη θέση – στρατιωτική νίκη στο ISIS – δικαιολογώντας την με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, και βλέποντας μάλιστα στη θέση αυτή την πιο συνεπή εφαρμογή των αρχών που μας κληροδότησε η λενινιστική παράδοση.

Ας πάμε λίγο παραδίπλα, στο Ιράν, να εφαρμόσουμε αυτή τη λογική. Το Ιράν αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε συμμαχία με τη Ρωσία, ενώ υπάρχουν αριστερές οργανώσεις που το χαρακτηρίζουν και αυτό ιμπεριαλιστικό. (Και γιατί να μην το χαρακτηρίζουν άλλωστε; Και το Ιράν πιάνει πολύ χώρο στο χάρτη, συν ότι εμπλέκεται σε διάφορες συγκρούσεις στην περιοχή. Καταλαβαίνει κανείς πως με μια τέτοια λογική δεν είναι μακριά η στιγμή που θα χαρακτηριστούν ιμπεριαλιστικές και η Βραζιλία, η Ινδία, η Νότια Αφρική, η Αργεντινή και γενικά όλες οι μεγάλες σε έκταση χώρες του πλανήτη, πράγμα που θα σημάνει πως ο πληθυσμός των καταπιεστριών χωρών θα γίνει μεγαλύτερος από αυτόν των καταπιεζόμενων. Είχαμε το λαϊκό καπιταλισμό της Θάτσερ, τώρα θα έχουμε τον λαϊκό ιμπεριαλισμό του Ομπάμα και του Πούτιν, όπως είχε γράψει εύστοχα ο Μαραγκός παλιότερα.) Αλλά ας επιστρέψουμε στο Ιράν. Αν αύριο τού επιτεθούν οι νατοϊκοί (είτε άμεσα είτε έμμεσα, στην αναλυτικότατη αυτήν έκθεση του ευαγούς ινστιτούτου Μπρούκινγκς μπορεί να διαβάσει κανείς μια σειρά πιθανών σεναρίων για την εξουδετέρωση της «ιρανικής απειλής»), εμείς με την παραπάνω λογική θα πρέπει προφανώς να καλούμε πάλι σε ήττα όλων των ιμπεριαλισμών. Εξυπακούεται ότι με μια τέτοια κατανόηση του κόσμου δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολούμαστε με τους Χούτι στην Υεμένη, που με την υποστήριξη του Ιράν πολεμούν ενάντια στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ επέμβαση των Σαούδ εδώ και 9 μήνες, καταφέρνοντάς τους μάλιστα και σημαντικά πλήγματα. Να άλλος ένας ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός: αν νικήσουν οι Χούτι θα ενισχυθεί η επιρροή του Ιράν στην περιοχή, αν κερδίσουν οι Σαούδ και επιστρέψει η μαριονέτα της Δύσης, πρόεδρος Χάντι, θα ενισχυθεί η επιρροή των Δυτικών. Γιατί λοιπόν να μας αφορά αυτό; Και σε τελική ανάλυση, γιατί να μας αφορά και η Παλαιστίνη; Και αυτή δε στηρίζεται από το Ιράν; Ποιος ο λόγος να τη στηρίζουμε λοιπόν σήμερα, παρά μόνο η δύναμη αδράνειας που προέρχεται από μια παλιότερη εποχή και όπου νά ‘ναι θα τελειώσει.

Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για αυτό το θέμα, και κυρίως για το πώς η επινόηση της έννοιας του «ρώσικου ιμπεριαλισμού» βοηθάει διάφορους κεντριστές στη Δύση (ή, όπως θα τους έλεγε ο Λένιν, συνειδητούς οπαδούς ή ανίκανους δορυφόρους των σοσιαλσοβινιστών) να ξεγλιστράνε από το καθήκον να παλέψουν για την ήττα του δικού τους ιμπεριαλισμού και των σχεδιασμών του (που, σύμφωνα πάλι με τον Λένιν, είναι αξίωμα), στρέφοντας όλα τα βέλη τους στο ρώσικο «ιμπεριαλισμό» – πουλώντας μάλιστα και τζάμπα αντιιμπεριαλισμό – ή ψάχνοντας το περιβόητο «τρίτο στρατόπεδο» εκεί που δεν υπάρχει, μέσα από μια μεταφυσική επίκληση της σοσιαλιστικής επανάστασης ως απάντηση δια πάσαν νόσον, συμβάλλοντας επί της ουσίας στην ανυπαρξία οποιουδήποτε σοβαρού αντιπολεμικού ή αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Στη συζήτηση για το αν είναι πράγματι η Ρωσία ιμπεριαλιστική, ακούμε μια σειρά επιχειρημάτων που έχουν να κάνουν με την (υπαρκτή) ισχύ του στρατού της Ρωσίας και τις βάσεις που διατηρεί στο εξωτερικό. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να κάνουμε τη συζήτηση αυτή. Ας ξεκινήσουμε από ένα μεταφρασμένο άρθρο που αναφέρεται σε μια νέα σειρά βάσεων στο εξωτερικό που στήνουν οι ΗΠΑ υπό το ψεύτικο πρόσχημα του «πολέμου ενάντια στο ISIS» (οι υπάρχουσες βάσεις που διατηρούν οι ΗΠΑ στο εξωτερικό είναι ήδη πάνω από 800).

Π. Παπ.

Το Πεντάγωνο ανακοινώνει ανάπτυξη αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων  σε όλο τον κόσμο

του Thomas Gaist

μετάφραση: Νίκος Χριστοδουλάκης

Το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ (DOD) ενέκρινε νέα επέκταση του παγκόσμιου δικτύου στρατιωτικών βάσεων σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας, αναφέρουν  αξιωματούχοι του Πενταγώνου σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times.

Το σχέδιο αυτό θα περιλαμβάνει την ίδρυση τουλάχιστον τεσσάρων νέων βάσεων μεγάλης κλίμακας (hubs), στην Ανατολική και Δυτική Αφρική και το Αφγανιστάν, καθώς και αρκετά μικρότερα στρατόπεδα (spokes) στην ευρύτερη περιοχή.

Οι νέες βάσεις, οι οποίες περιγράφονται από το Πεντάγωνο ως βάσεις που θα επιτελούν διαρκείς επιχειρησιακές ανάγκες, θα στελεχώνονται από δυναμικό που θα κυμαίνεται από δεκάδες μέλη των ειδικών δυνάμεων έως και 5.000 στρατιώτες στα μεγαλύτερα κέντρα, σύμφωνα με ανώνυμες πηγές από στρατιωτικούς αξιωματούχους.

Η Δυτική Αφρική αποτελεί μία περιοχή με ιδιαίτερη σημασία, στην οποία θα εγκατασταθεί ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα. Οι χώρες της Δυτικής Αφρικής Νίγηρας και Καμερούν είναι οι μοναδικές στις οποίες θα δημιουργηθούν  μικρότερες βάσεις, όπως αναφέρει αντίστοιχο ρεπορτάζ των New York Times.

Tο Πεντάγωνο σχεδιάζει να κατασκευάσει μία μεγάλη βάση κοντά στο Erbil που βρίσκεται στο Βόρειο Ιράκ, όπου οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις επί μήνες. Μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ που υπάγονται στην μοίρα «expeditionary targeting force» ήδη πραγματοποιούν επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Άστον Κάρτερ.

Η επέκταση των νέων βάσεων είναι απλώς η τελευταία εξέλιξη στην γενικότερη πολιτικής της αύξησης του στρατιωτικού βάρους των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύμφωνα με την επίσημη λίστα των ΗΠΑ, αυτή την περίοδο λειτουργούν αμερικανικές βάσεις στο Αφγανιστάν, στην Αυστραλία, στο Μπαχρέιν, στο Βέλγιο, στη Βραζιλία, στον Ινδικό Ωκεανό, στη Βουλγαρία, στη Κούβα, στο Τζιμπουτί, στη Γερμανία, στην Ελλάδα, στη Γροιλανδία, στην Ονδούρα, στο Ισραήλ, στην Ιταλία, στην Ιαπωνία, στο Κοσσυφοπέδιο, στο Κουβέιτ, στην Ολλανδία, στην Νορβηγία, στο Ομάν, στη Ρουμανία, στη Πορτογαλία, στο Κατάρ, στη Σαουδική Αραβία, στη Σιγκαπούρη, στη Νότια Κορέα, στην Ισπανία, στη Τουρκία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Λαμβάνοντας υπόψη τις μη αναγνωρισμένες βάσεις,  τα «προκεχωρημένα φυλάκια», και άλλες μακροπρόθεσμες σταθμεύσεις, ο κατάλογος των χωρών στις οποίες λειτουργούν στρατιωτικές δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών επεκτείνεται στην πλειοψηφία των χωρών του κόσμου.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει καταστεί σαφές ότι οι ΗΠΑ ενορχηστρώνουν ένα ακόμη επεισόδιο στη μακρά ιστορία των πολέμων τους στη Μέση Ανατολή. Η ανακοίνωση της Τετάρτης, που δημοσιοποιήθηκε από το ημιεπίσημο φερέφωνο των New York Times , καταδεικνύει ότι η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών πολέμων των ΗΠΑ στο Ιράκ και τη Συρία θα συνοδεύεται από μια γενικευμένη κλιμάκωση της στρατιωτικοποίησης που θα περιλαμβάνει ευρύτερες περιοχές του πλανήτη.

Οι νέες βάσεις εγκαθιδρύονται με σκοπό την περαιτέρω επέκταση των ανθρωποκυνηγητών, των απαγωγών και άλλων πράξεων καταστολής εξεγέρσεων οι οποίες ενορχηστρώνονται από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ σε όλο και πιο διευρυμένες περιοχές του πλανήτη από το 2001 κάτω από τη σημαία του «Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας».

Σύμφωνα με την αρθρογραφία των Times,  αυτές οι νέες βάσεις θα λειτουργούν ως προκεχωρημένα φυλάκια, ώστε οι Ειδικές Δυνάμεις και οι μυστικοί πράκτορες να μπορούν να πραγματοποιούν τις υποτιθέμενες «αντιτρομοκρατικές» αποστολές. Οι επιχειρήσεις που θα διεξάγονται με κέντρο τις νέες βάσεις θα επιτρέπουν στενότερη συνεργασία μεταξύ των «περιφερειακών Αμερικανών  διοικητών , διπλωμάτων και κατασκόπων», δήλωσαν αξιωματούχοι των ΗΠΑ.

 Με άλλα λόγια, οι βάσεις θα επιτρέπουν την περαιτέρω επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής και την κατασκοπευτικής δραστηριότητας στην Ανατολική Ευρώπη, στην Κεντρική Ασία και στο μήκος ολόκληρης της περιοχής του Ινδικού και του Ειρηνικού ωκεανού, καθώς και στο σημαντικότερο τμήμα της Αφρικής.

Στο πλαίσιο της υπεράσπισης των δραστηριοτήτων επέκτασης των στρατιωτικών βάσεων, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ  Άστον Κάρτερ ισχυρίστηκε ότι ο χαρακτήρας της απειλής του Ισλαμικού Κράτους προϋποθέτει μόνιμη παγκόσμια στρατιωτική παρουσία που θα μπορεί να αναπτύσσεται εύκολα σε κάθε περιοχή του κόσμου.

Όπως ανέφερε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ όσον αφορά την επέκταση των βάσεων: «Επειδή δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, αυτές οι περιφερειακές βάσεις – κόμβοι όπως είναι η βάση του Μορόν στην Ισπανία και η βάση της Τζαλαλαμπάντ, στο Αφγανιστάν, θα κατοχυρώνουν μόνιμη παρουσία, ικανή για να αντιμετωπίζονται  μια σειρά από κρίσεις, τρομοκρατικές επιθέσεις και άλλες απειλές».

Πρόσθεσε  επίσης ότι «Οι νέες βάσεις θα επιτρέπουν να αποκρινόμαστε σε κρίσεις με αυτονομία, να διεξάγουμε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις ή να πραγματοποιούμε επιθέσεις σε σημαντικούς στόχους».

Ο πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Στρατηγός Joseph Dunford, ανέφερε αντίστοιχα νωρίτερα αυτό το μήνα ότι το Ισλαμικό Κράτος βασίζεται σε μια «παγκόσμια δυναμική», που καθιστά αδύνατη την καταπολέμηση του σε περιορισμένο αριθμό χωρών.

Στην πραγματικότητα, αντί για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», ο σκοπός των βάσεων είναι η διαμόρφωση της παγκόσμιας πολιτικής τάξης σύμφωνα με τις ανάγκες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, καθιστώντας υποτελείς ευρύτερες περιοχές του πλανήτη χρησιμοποιώντας στρατιωτική βία και καταστολή.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη αποτελούν απλώς το προοίμιο των μελλοντικών σχεδίων των νέων στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τους Times, περίπου 400 Αμερικανοί στρατιώτες δρουν στη δυτική Ουκρανία με σκοπό την συγκέντρωση πληροφοριών για τις ρωσικές δυνάμεις που βρίσκονται κοντά στα ανατολικά σύνορα με τη Ρωσία. Οι πληροφορίες που συγκεντρώνονται από τη στρατιωτική κατασκοπεία χρησιμοποιούνται ήδη για την ανάπτυξη νέων προγραμμάτων εκπαίδευσης για την κύρια σχολή πεζικού του αμερικάνικου στρατού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που βρίσκεται στη Γερμανία.