Η μονταζιέρα και οι πολιτικές εξελίξεις

Στέλιος Ιορδάνου για το avantgarde

Γαλάζια δυσωδία

Παρά τις  προσπάθειες της ΝΔ να στρέψει την κουβέντα και τα μάτια της κοινής γνώμης αλλού, τελικά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη αναδείχθηκε το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της περιόδου . Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό. Οι τεράστιες διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων τις τελευταίες βδομάδες, σε συνδυασμό με τις νομικές διαδικασίες και που κίνησαν οι οικογένειες  των νεκρών, φτάνοντας έως το Ευρωκοινοβούλιο ,κατάφεραν να αναδείξουν το ζήτημα στο νούμερο ένα της πολιτικής ατζέντας ,γύρω από το οποίο στρέφονται τώρα οι πολιτικές εξελίξεις.

Η κυβέρνηση δεν παραιτείται από το κοπιαστικό έργο της συγκάλυψης και της άρνησης όλων των κατηγοριών έως και τώρα. Για μια ακόμη φορά υποδύεται την αθώα που αδίκως δέχεται τα πυρά. Όμως ο κλοιός στενεύει. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις από την εφημερίδα « Βήμα », σύμφωνα με τις οποίες δείχνουν πως λίγες ώρες μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, γνωστοί άγνωστοι προχώρησαν σε μοντάρισμα των συνομιλιών των μηχανοδηγών, ούτως ώστε να κατασκευαστεί το αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους»,  άρα και η απαλλαγή της κυβέρνησης από την πολιτική ευθύνη. Έτσι, λίγες ώρες μετά το δυστύχημα, ο Μητσοτάκης ξεκίνησε να μιλάει για « ανθρώπινο λάθος », την ίδια στιγμή  που υποτίθεται πως η αστυνομία ακόμα δεν είχε παραλάβει στα χέρια της το ηχητικό ντοκουμέντο, επομένως επίσημα δεν γνώριζε ούτε κι αυτή καμιά λεπτομέρεια για τις αιτίες του εγκλήματος . Επίσης, στο ηχητικό υλικό πρόσβαση έχει μόνο η διοίκηση του ΟΣΕ. Επομένως, από ποιον δόθηκε εντολή,αν όχι από άνθρωπο της κυβέρνησης στην διοίκηση του ΟΣΕ να παραδώσει το ηχητικό υλικό, ούτως ώστε να μονταριστεί στη συνέχεια από τους γνωστούς αγνώστους;

Φυσικά, η κυβέρνηση δεν έχασε την ευκαιρία  να χρησιμοποιήσει το όπλο του «ορθού λόγου », κατηγορώντας τους πάντες πως διακινούν θεωρίες συνωμοσίας και πως δεν έχει γίνει καμία παραποίηση στο ηχητικό υλικό. Τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, οποιοσδήποτε αμφισβητεί τις πολιτικές της αστικής τάξης χαρακτηρίζεται ψεκασμένος, συνωμοσιολόγος, συντηρητικός κτλ . Αυτό ξεκίνησε την περίοδο του κορονοϊού,  συνεχίστηκε με τον πόλεμο στην Ουκρανία και αναμένεται και συνέχεια.  Το θέμα είναι, όμως, πως όλο και περισσότερα στοιχεία βγαίνουν στον αέρα, που δείχνουν ξεκάθαρα την προσπάθεια παραποίησης της αλήθειας για το έγκλημα στα Τέμπη. Από τη μεταφορά του χώματος από το πεδίο του δυστυχήματος σε ιδιωτικό χώρο (ποιος έδωσε την εντολή;) έως και την ύπαρξη εύφλεκτου υλικού (ξυλόλιο), όλα συνθέτουν  μία πραγματικότητα εντελώς διαφορετική απο αυτή που προσπαθεί να πλασάρει η κυβέρνηση. Το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου (77% σε δημοσκόπηση) πιστεύει πως εδώ υπάρχει ξεκάθαρη συγκάλυψη.

Φυσικά δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο σκάνδαλο της μεγάλης δεξιάς παράταξης. Η διαρροή των προσωπικών δεδομένων των αποδήμων με τα περιβόητα mail με τους πολλαπλούς αποδέκτες, η υπόθεση κρατικής παρακολούθησης – Predator, οι υποθέσεις της Greek mafia και τα κυκλώματα παιδεραστίας και μαστροπείας είναι μόνο κάποια στιγμιότυπα από το μεγάλο βούρκο της ευρύτερης γαλάζιας οικογενείας, που δεν έχει πάτο. Όμως, τους έλαχε να τα βρουν σκούρα με την υπόθεση των Τεμπών.

Πολιτική πίεση

 Ο ΣΥΡΙΖΑ  καλεί το Μητσοτάκη να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές, οι οποίες θα πρέπει να διεξαχθούν μάλιστα με «διεθνείς παρατηρητές», καθώς τίθεται ζήτημα ακόμα και νοθείας της εκλογικής διαδικασίας. Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ καταθέτει πρόταση δυσπιστίας, με όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να σιγοντάρουν προς την ίδια κατεύθυνση. Σπάζοντας κάθε ρεκόρ γελοιότητας, η κυβέρνηση, κάνει λόγο για «οικονομικά συμφέροντα» που βρίσκονται πίσω από αυτές τις πολιτικές κινήσεις λες και είναι κανένας απόκληρος του κόσμου αυτού,λες και δεν έχει πίσω της την αστική τάξη και τα εξαγορασμένα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα. Επίσης, ήδη ξεδιπλώνει το αφήγημα πως δεν θα επιτρέψει η χώρα να επιστρέψει σε «καιρούς αβεβαιότητας».

Προφανώς, ούτε εκλογές θα προκηρύξει ο Μητσοτάκης, ούτε θα περάσει από τη Βουλή η πρόταση δυσπιστίας. Ωστόσο, έχει ήδη δημιουργηθεί ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός. Η κυβέρνηση θα πρέπει τώρα όχι μόνο να διαχειριστεί την εξωτερική πίεση από το σύνολο της αντιπολίτευσης αλλά και να διατηρήσει μια συμπαγή στάση στο εσωτερικό της. Το τελευταίο ,σε γενικές γραμμές, το καταφέρνει μέχρι στιγμής. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο, καθώς όλο και περισσότερα στοιχεία θα βγαίνουν στη φόρα και όλο και περισσότερο θα αυξάνεται η πολιτική πίεση,με την κοινή γνώμη κλειδωμένη πάνω στο θέμα.

Αυτή τη στιγμή, αν η ΝΔ αισθάνεται κάποια απειλή πολιτικά ,τότε είναι περισσότερο από το ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των τελευταίων δημοσκοπικών ποσοστών αλλά και των διακηρύξεων του τελευταίου για διακυβέρνηση ,απ’ ότι από το ΚΚΕ. Αν το ΚΚΕ είχε  την πολιτική βούληση ,θα μπορούσε πραγματικά να αποτελέσει πολιτική απειλή ,διαθέτοντας κι έναν πραγματικό πολιτικό στρατό μελών και επιρροών ,σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ ,που δεν έχει κάτι αντίστοιχο.

Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ  για «δικαιοσύνη»,  «σάπιο δικαστικό σύστημα», «ευκαιρίες για όλους» και τα λοιπά, με μία έννοια εκφράζει-μεταξύ άλλων- τις προσδοκίες για μία κοινωνική κινητικότητα, κάτι που φαίνεται πως έχει τελειώσει μαζί και με το κοινωνικό συμβόλαιο.

Θα μπορούσε κανείς να πει πως θυμίζει σε κάποια σημεία την Ένωση Κέντρου του 1965 και τη σύγκρουση με τη Δεξιά της ΕΡΕ και το παλάτι, με τα αιτήματα της εποχής για δικαιοσύνη, δημοκρατία και για ένα τέλος εν ολίγοις με το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς.

« Ενδοαστική διαμάχη» και « σκανδαλολογία »

Μήπως, όμως ,όλα αυτά τελικά λειτουργούν «αποπροσανατολιστικά»; Μήπως χάνουμε από την οπτική μας  τις «βαθύτερες αιτίες» που μας οδήγησαν  στο έγκλημα των Τεμπών; Ακόμη χειρότερα, μήπως στρέφουν τα μάτια των μαζών σε επιμέρους κακώς κείμενα της αστικής πολιτικής αντί προς τον πυρήνα του προβλήματος, δηλαδή τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής;

Αν τα πολιτικά σκάνδαλα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αντανάκλαση των συγκρούσεων κομματιών της αστικής τάξης για «φαγοπότι σε βάρος του λαού»,τότε για ποιο λόγο να πρέπει να ασχοληθούμε στα σοβαρά με μία τέτοια « ενδοαστική διαμάχη»;

Μήπως ,παρά τη θέλησή μας συμβάλουμε στη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος καθώς ο κόσμος θα αναλώνεται σε δευτερεύοντα ζητήματα και όχι στις βαθύτερες αιτίες ;

Πάντα στην ιστορία προκύπτουν πολιτικά σκάνδαλα (1). Άλλες φορές έχουν να κάνουν με αποκαλύψεις για το ηθικό ποιόν του τάδε ή του δήνα ηγεμόνα , άλλες με την προσωπική ζωή σημαντικών πολιτικών προσώπων, άλλες με υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος , άλλες με εξαγορά πολιτικών, σύναψη κρυφών πολεμικών συμφωνιών και τα λοιπά.

Εδώ να πούμε το εξής: τα σκάνδαλα είναι όλα πολιτικά. Το σύστημα δεν εμπεριέχει τα σκάνδαλα ως μία εξαίρεση, αλλά ως κανόνα. Η διατήρηση του καπιταλισμού απαιτεί και τη μόνιμη εξαπάτηση του κόσμου, όσο κι αν πλασάρεται για το αντίθετο. Μπορεί προς τα έξω να πουλάει ορθό λόγο, δικαιοσύνη, ηθική, ιδιωτικοποιημένα συστήματα που λειτουργούν στην εντέλεια, αλλά από μέσα βρωμάει και ζέχνει. Ένα σκάνδαλο, λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα στιγμιότυπο αποκάλυψης στην επιφάνεια του τι συμβαίνει στο βάθος. Η αστική τάξη δεν είναι ομοιογενής και κάνει και λάθη. Δεν είναι όλα υπολογισμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια . Με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή ένα «απλό σκάνδαλο» να οδηγήσει σε πολιτική κρίση.Το ίδιο το σκάνδαλο προφανώς συμπυκνώνει μία ευρύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια για διάφορα ζητήματα, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως ένα τέτοιο τυχαίο γεγονός μπορεί να λειτουργήσει ως επιταχυντής εξελίξεων.

 Το να σνομπάρει κανείς τα «σκάνδαλα» γενικώς, σημαίνει ότι στην πράξη αρνείται να αναγνωρίσει στον ταξικό του αντίπαλο λάθη και ρωγμές άρα και πολιτικές ευκαιρίες για αντιστροφή του συσχετισμού και αντεπίθεση. Αρνείται το συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο διεξάγεται κάθε φορά η πολιτική άρα και η ταξική πάλη.      

Με μία αντίστοιχη λογική, δε θα έπρεπε  κανείς να απασχολείται με  τη διαμάχη μεταξύ παλατιού και Ένωσης Κέντρου το 1965 , το πολιτικό σκάνδαλο της «αποστασίας» άρα και τις συνακόλουθες ταξικές συγκρούσεις  στα «Ιουλιανά» .

Είναι κάτι αντίστοιχο το έγκλημα στα Τέμπη;  Προφανώς δεν έχει την αντίστοιχη δυναμική. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει μέχρι πού θα φτάσει αυτή ιστορία.

Ρωγμή στο 40+% της ΝΔ

Όπως δείχνουν τελευταία δημοσκοπικά δεδομένα (δημοσκόπηση της GPO, και πιο πρόσφατη της metron analysis ),με κύριο ερώτημα τις ευρωεκλογές, όλο το πολιτικό τοπίο της τελευταίας περιόδου αποτυπώνεται δημοσκοπικά με μείωση των ποσοστών της Ν.Δ.

Φυσικά, το βασικό διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι ποιος θα είναι ο βασικός αντίπαλος της Ν.Δ. στις εθνικές εκλογές. Εκείνος που θα κατακτήσει την δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές, αντικειμενικά γίνεται και ο αντίπαλος στις εθνικές εκλογές.

Όμως, οι δημοσκοπήσεις αντανακλούν και κάτι βαθύτερο πέρα από το έγκλημα στα Τέμπη. Η Ν.Δ.  διαρρηγνύει δεσμούς με ένα δικό της παραδοσιακό κόσμο της λαϊκής δεξιάς, των μεσαίων στρωμάτων που χάνουν την πρόσβαση σε φαρμακευτική περίθαλψη λόγω οφειλών στον ΕΦΚΑ, λόγω του κεφαλικού φόρου, του φόρου από το πρώτο ευρώ, του νόμου για τον γάμο των ομοφυλοφίλων ζευγαριών που πάει κόντρα στις κλασικές παραδοσιακές αξίες της δεξιάς κτλ.

Αυτός ο κόσμος στρέφεται δεξιότερα προς το Βελόπουλο κι άλλους.

Αυτό όμως σημαίνει, πως για τη Ν.Δ.  αρχίζει να ξηλώνεται το πουλόβερ. Η βιασύνη που χαρακτηρίζει τη Ν.Δ. να περάσει όλες τις μεταρρυθμίσεις, να «εκσυγχρονίσει » το κράτος και τους θεσμούς σύμφωνα με τα αυτοκρατορικά δυτικά πρότυπα, σημαίνει πως έχει και κάποιες εσωτερικές απώλειες, από ένα κομμάτι της ευρύτερης γαλάζιας παράταξης και του παραδοσιακού εθνικού κορμού, το οποίο παρουσιάζει αδράνεια για διάφορους λόγους.

Προς το παρόν, το αυτοκρατορικό μοντέλο της pax Americana περιλαμβάνει «συμπερίληψη»,διάφορα show δήθεν προοδευτικότητας και ταυτόχρονα εσωτερική λογοκρισία, καταστολή, και πολεμική προετοιμασία. Την ίδια στιγμή που από τα έδρανα της Βουλής ο Μητσοτάκης καταγγέλλει τον Κουτσούμπα για σεξισμό, παρουσιάζοντας τον εαυτό του και το κόμμα του ως τους θιασώτες της συμπερίληψης, ταυτόχρονα περνάει και το νέο Ποινικό κώδικα που θα στέλνει κόσμο στη φυλακή για το παραμικρό, θωρακίζοντας περισσότερο την αστική τάξη από τον εσωτερικό εχθρό. Προφανώς, προετοιμάζονται για παν ενδεχόμενο. Από τη μία πουλάει ησυχία, τάξη κι ασφάλεια στο παραδοσιακό ακρωτήριο της δεξιάς, γιγαντώνοντας το κράτος καταστολής και από την άλλη, ο «αυτοκρατορικός εκσυγχρονισμός» που ξενίζει τμήμα της βάσης της. Η βιασύνη της Ν.Δ. μοιάζει με την βιασύνη της Pax Americana που εκδηλώνεται με όλο και περισσότερη επιθετικότητα στα πολεμικά μέτωπα που ανοίγει, με κόστος κάποιες φορές και εσωτερικές γκρίνιες.

Τι θα γίνει σε επίπεδο διακυβέρνησης αν συνεχίζουν να πέφτουν τα ποσοστά της Ν.Δ.; Σε αντίθεση με το 2012, δε φαίνεται, τουλάχιστον τώρα, πιθανότητα συγκυβέρνησης μαζί με το ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Ανδρουλάκης έχει ήδη εκτεθεί λόγω του σκανδάλου παρακολούθησής του με το Predator, της πρότασης δυσπιστίας κτλ. Επίσης ,δεν υπάρχει κάποια τάση στο εσωτερικό της Ν.Δ. για να απορροφήσει τη δεξιά δυσαρέσκεια, όπως είχε καταφέρει ο Σαμαράς τότε ,που ηγήθηκε της κυβέρνησης των Σαμαροβενιζέλων.

Εν τω μεταξύ, αν και υπόκωφα, οι πρόσφατες διαδηλώσεις, τόσο για το έγκλημα στα Τέμπη όσο και των φοιτητών, αλλά ακόμα και των αγροτών, εξακολουθούν να παίζουν πολιτικό ρόλο. Σε ένα ενδεχόμενο προοπτικής φθοράς της ΝΔ, ο κόσμος  θα ξαναβγεί στο δρόμο, με αναπτερωμένο ηθικό.

   Στο βαθμό που προκύψει μια στιγμή πολιτικής κρίσης είναι πολύ σημαντικό η αστική τάξη να ξεμείνει από εκπροσώπηση. Η Ν.Δ. είναι η πολιτική εκπροσώπηση της αστικής τάξης αυτή τη στιγμή.Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με αυτό που βλέπουν διάφοροι, δεν αποτελεί λύση για το σύστημα, αλλά μέρος του προβλήματος. Το αντίθετο ενδεχομένως θα ίσχυε στην περίπτωση  που η συνείδηση των μαζών ήταν επαναστατική, επομένως ο οποιοσδήποτε ΣΥΡΙΖΑ  θα στεκόταν εμπόδιο στην επαναστατική πάλη. Τώρα όμως δε βρισκόμαστε εκεί. Η συνείδηση των μαζών βρίσκεται σε άλλο επίπεδο και η αστική τάξη έχει επιλέξει το πολιτικό της όχημα εκπροσώπησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για αυτήν ένα εμπόδιο που πρέπει να φύγει από τη μέση. Ούτε καν ο Βελόπουλος δεν αποτελεί για την αστική τάξη επιλογή στην παρούσα φάση.

Να πέσει η κυβέρνηση

Είναι σωστό ή όχι αυτό το σύνθημα; Πτώση της ΝΔ σημαίνει υποστήριξη του πιθανού κυβερνητικού αντικαταστάτη; Γιατί η επόμενη μέρα μιας ενδεχόμενης πτώσης της κυβέρνησης να μην περιλαμβάνει όλο το φάσμα των πολιτικών δυνατοτήτων όπως άλλωστε ισχύει και σε κάθε πολιτική μάχη; Ποιο είναι το εμπόδιο  για να ξεδιπλώσει κανείς το ιδιαίτερο πολιτικό του σχέδιο; Το μοναδικό ουσιαστικό εμπόδιο είναι η ίδια η αστική τάξη. Επομένως, όποιος ανησυχεί πραγματικά για εμπόδια,ας στρέψει το βλέμμα του προς τη σωστή μεριά.

Άλλωστε, ακόμα και μια εξέγερση περιλαμβάνει την πτώση της κυβέρνησης. Πριν από τον Οκτώβριο της ανατροπής του Κερένσκι του 1917, προηγήθηκε ο Φλεβάρης της πτώσης του Τσάρου. Και γιατί αναγκαστικά να υπάρξει κάποιος ενδιάμεσος σταθμός;

Εν πάσει περιπτώσει, στην πολιτική υπάρχουν κόμβοι και συγκεκριμένες αιχμές. Η πτώση της κυβέρνησης σημαίνει μία στιγμή ήττας της βασικής επιλογής της αστικής τάξης. Επομένως, άνοιγμα ευκαιριών. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Οι μάζες κινητοποιούνται  μέσα από όλα τα είδη των αντιθέσεων στο πολιτικό σύστημα. Από τη μία οι προσδοκίες για κοινωνική κινητικότητα, από την άλλη το αίτημα για δικαιοσύνη, τα Τέμπη και τα λοιπά σκάνδαλα μπορεί να βγάλουν τον κόσμο στο δρόμο. Το καθήκον του επαναστατικού κινήματος είναι η όξυνση των συγκεκριμένων πολιτικών αντιθέσεων. Με οποιαδήποτε αφορμή κι αν αυτές προκύπτουν. Ένα πολιτικό έδαφος οξυμένων αντιθέσεων είναι αυτό που χρειάζεται, όχι για να βρεθεί μία λύση σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα(ας αγχώνεται ο  ρεφορμισμός όλων των ειδών γι’ αυτό) , αλλά για να ξεδιπλωθεί ένα ανταγωνιστικό πολιτικό (ακόμα και επαναστατικό )σχέδιο.

Μία πολιτική κρίση και αδυναμία των «από πάνω» να κυβερνήσουν, σε συνδυασμό με κινητοποίηση των «από κάτω», γιατί να μη δημιουργήσει προϋποθέσεις στροφής της κοινωνικής δυσαρέσκειες προς τα αριστερά (ακόμα και προς το ΚΚΕ) ; Είναι δεδομένο πως θα στραφεί προς τα δεξιά και τον κάθε Βελόπουλο; Δεν αποτελεί διακύβευμα;

Ο πολιτικός στόχος και το σύνθημα της «πτώσης της κυβέρνησης» μπορεί να δώσει προοπτική σε όλους τους επιμέρους αγώνες της τελευταίας περιόδου, να αναβαθμίσει το πολιτικό τους περιεχόμενο και να στοχοποιήσει κατευθείαν την πολιτική εκπροσώπηση του ταξικού αντιπάλου.

Η Αυτοκρατορία σε πολεμική κραυγή 

Από τις δηλώσεις του υπουργού παιδείας της Γερμανίας, σύμφωνα με τις οποίες οι μαθητές της χώρας «πρέπει να προετοιμάζονται και για πόλεμο»,έως τις δηλώσεις του Μακρόν πως « Η Ευρώπη πρέπει να είναι έτοιμη για πόλεμο εάν θέλει ειρήνη », το μήνυμα είναι της Δύσης είναι σαφές: γενική πολεμική προετοιμασία. Άλλωστε, ασκήσεις του ΝΑΤΟ βρίσκονται σε εξέλιξη από την Μαύρη θάλασσα έως τον αρκτικό κύκλο, ενώ και στην περίπτωση της Ελλάδας δεν ισχύει κάτι διαφορετικό, με τον πολεμικό εξοπλισμό στην Αλεξανδρούπολη, τη μυστική συμφωνία της κυβέρνησης με το Ζελένσκι, την ελληνική φρεγάτα στην αυτοκρατορική αποστολή στην Ερυθρά Θάλασσα ενάντια στους Χούτι κτλ.

Το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα της Αυτοκρατορίας μέσω του ISIS  στη Ρωσία δεν πυροδότησε κανένα κύμα «je suis Russia» εντός της πολιτισμένης Δύσης , που δεν μπορεί πια να κρύψει την παρακμή της. Αντανακλά τις γενικότερες προετοιμασίες του ΝΑΤΟ ,οι οποίες περιλαμβάνουν-μεταξύ άλλων- και δοκιμαστικά χτυπήματα ούτως ώστε να ζυγιστούν οι αντιδράσεις του αντιπάλου . Μια ισχυρή επίθεση στο κέντρο της Μόσχας θα αποτελούσε ένα ηχηρό μήνυμα στη Ρωσία .Δε σημαίνει πως ο κάθε εκτελεστικός βραχίονας (μέλη του ISIS) έχει και γνώση του πλήρους σχεδίου της Αυτοκρατορίας ,τις μυστικές συμφωνίες που κλείνει η ηγεσία του ISIS με τις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης κτλ. Αντικειμενικά λειτουργεί ως ένα όπλο του ιμπεριαλισμού όπως και τα υπόλοιπα.

Η οικονομικά ασθμαίνουσα Δύση έχει κάθε λόγο να είναι επιθετική και βιαστική.

Στην καρδιά της Ευρώπης έχουμε τη γιγάντωση του γαλλικού δημοσιονομικού ελλείμματος να  πυροδοτεί πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία (με την αντιπολίτευση να καταθέτει πρόταση μομφής στην κυβέρνηση του Μακρόν).Τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα και για τη Γερμανία ,με το περίφημο «γερμανικό οικονομικό θαύμα» φτάνει στα όρια του ,καθώς εξανεμίστηκαν δύο από τους βασικούς  πυλώνες του: το φθηνό ρωσικό  φυσικό αέριο και οι εξαγωγές προς την Κίνα, ως αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία.

Στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, εκεί που βρίσκεται ο θρόνος της αυτοκρατορίας, το  αμερικανικό χρέος έχει φτάσει τα 34,3 τρις δολάρια (αυξάνεται κατά ένα τρις κάθε 100 μέρες ), μειώνοντας ακόμα κι εκεί τις δυνατότητες κοινωνικού συμβολαίου με τη μορφή κοινωνικών παροχών). Κυρίως, όμως, αντανακλά τη γερασμένη καρδιά της Pax Americana.Μια καρδιά, που κάθε χτύπος της είναι όλο και πιο επισφαλής.  Δυτικοί οικονομολόγοι ισχυρίζονται πως μέσα σε 10 χρόνια η Κίνα θα ξεπεράσει σε οικονομική ισχύ την Αμερική και θα την εκτοπίσει από την πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Για να μην αναφέρουμε και την σταδιακή αποδολλαριοποίηση της οικονομίας σε μεγάλο τμήμα του πλανήτη, το μπλοκ των BRICS και το υπό διαμόρφωση “αντιδολλάριο”. Άλλωστε, το άνοιγμα των πολεμικών μετώπων  σε περισσότερα από ένα σημείο ενδεχομένως να αντανακλά και μία τάση για «δημιουργική καταστροφή» κεφαλαίου, μπας και βγει από το βάλτωμα η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία ,διαμέσου του εγγυητή της ,της pax Americana .

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο, τα διάφορα αισιόδοξα και πολλά υποσχόμενα αφηγήματα της αυτοκρατορίας και του ελληνικού της παραρτήματος  όλο και περισσότερο θα αρχίζουν να φαίνονται γραφικά. Μαζί και η προοπτική για κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο (όπως την παλιά καλή εποχή) εντός της Δύσης αλλά και της Ελλάδας, τη στιγμή που ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι έτοιμος να τινάξει τα θεμέλια της αυτοκρατορίας στον αέρα. Σε ποιο, άραγε, πεδίο μπορεί να εφαρμοστεί ξανά ένα κοινωνικό συμβόλαιο εντός της Δύσης, με κοινωνική συνοχή και προοπτική κοινωνικής ανέλιξης ή ακόμα και διασφάλισης «επαγγελματικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων»; για τους πολίτες της;

Σημειώσεις

(1). Πώς ένα σκάνδαλο μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις;Ας δούμε ένα παράδειγμα.

Μετά τις εκλογές «βίας και νοθείας» και του σχεδίου « Περικλής » του 1961 από την κυβέρνηση του « πατέρα της Δημοκρατίας » Καραμανλή (σε συμφωνία με το παλάτι),  ακολούθησε ο πρώτος «ανένδοτος αγώνας» που κήρυξε ο Γ.Παπανδρέου από το 1961 έως το 1963, με τεράστιες διαδηλώσεις, απεργίες και τραυματίες, στις οποίες συμμετείχαν πλατειά κόσμος της αριστεράς αλλά και οπαδοί του κέντρου . Σ’ αυτή την πυκνή διετία άλλο ένα γεγονός έπαιξε σημαντικό ρόλο. Το 1962 αποδεικνύεται και δικαστικά η βία και νοθεία που εξαπέλυσε η κυβέρνηση του Καραμανλή πριν ένα χρόνο εξασφαλίζοντάς του την πλειοψηφία. Ακυρώνονται ,λοιπόν, σε πολλά εκλογικά τμήματα της Θεσσαλονίκης και της Φθιώτιδας τα εκλογικά αποτελέσματα και διενεργούνται επαναληπτικές εκλογές στις οποίες το κόμμα του Καραμανλή (ΕΡΕ) χάνει το 29,2% της εκλογής δύναμης που είχε αποκτήσει πριν λίγους μήνες. Αυτό συνέβαλε σημαντικά στο ξέσπασμα πολιτικής κρίσης στην σχέση μεταξύ Καραμανλή και παλατιού. Το 1963 ακολουθεί η δολοφονία Λαμπράκη από το παρακράτος της Δεξιάς και ο Καραμανλής παραιτείται μετά το σάλο που έχει επικρατήσει, λέγοντας το περίφημο « ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; ». Ακολουθούν  εθνικές εκλογές ,που τις κερδίζει η Ένωση Κέντρου του Γ.Παπανδρέου.