Ο ΠΟΛΑΚΗΣ ΚΑΠΝΙΖΕΙ! {εμείς το κόψαμε;}

Ως γνωστόν, ο Πολάκης ακολούθησε όλες τις μνημονιακές κωλοτούμπες που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία συστημικής εξημέρωσης και προσαρμογής του, σε ταχύρρυθμο πρόγραμμα απ’ όταν το «win-win» αντιμνημονιακό του πρόγραμμα τσακίστηκε το ’15 στα βράχια των πιέσεων και των απειλών της ιμπεριαλιστικής τρόικας και της ντόπιας ολιγαρχίας.

Είναι επίσης γεγονός ότι στις ελάχιστες φιλολαϊκές ρυθμίσεις που επιχείρησε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, στην λιγοστή άξια λόγου αντιπολίτευση που έκανε στη ΝΔ την τελευταία τετραετία, καθώς και στην αποκάλυψη περιπτώσεων του διαχρονικού σκανδαλώδους μαφιόζικου πλιάτσικου πάνω στη δημόσια περιουσία από τους «νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας», ο Πολάκης πρωτοστάτησε, εκφράζοντας κι εκπροσωπώντας έτσι πολιτικά και την απέχθεια της λαϊκής εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) απέναντι τους.

Είναι αξιοσημείωτο ότι στην ανακοίνωση της η ΝΔ χρεώνει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι «έχει ξαναγυρίσει στις εποχές της κάτω πλατείας, τότε που έστελνε ομάδες σε σπίτια και ταβέρνες για να τραπουκίσουν». Καμία σχέση βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ (πολλώ δε μάλλον σήμερα) με όσα του καταμαρτυρά, ωστόσο τη ΝΔ ακόμα τη στοιχειώνουν και σε κάθε περίπτωση επιλέγει να επιμένει να τα ξορκίζει.   

Αναφορικά με τα ζητήματα «στυλ» που κατακλύζουν δεξιόθεν και αριστερόθεν την δημόσια και σοσιαλμηντιακή σφαίρα στην εποχή της μεταμοντέρνας αισθητικοποίησης της πολιτικής και του νεοσυντηρητικού political correct, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε το «ευγενές προλεταριακό μίσος» του Λένιν, «που το καταλαβαίνουν και το νιώθουν, ωστόσο, όχι μόνο οι προλετάριοι, αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι ‘μικροί άνθρωποι’». Το μίσος αυτό που, σύμφωνα με τον Βλαντιμίρ Ίλιτς, είναι για κάθε εκπρόσωπο των καταπιεζόμενων  και εκμεταλλευόμενων μαζών «πραγματικά η ‘αρχή πάσης σοφίας’, η βάση για κάθε σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα και για τις επιτυχίες του». (για των Γραφών το αληθές βλέπε: «ο Αριστερισμός», σελ 76-77, Σύγχρονη Εποχή, έκδοση 2001).

Ο Πολάκης έβαλε στις φωτογραφίες της ανάρτησής του λαομίσητους δημοσιογράφους του μηντιακού κατεστημένου, στελέχη του αντιλαϊκού, ρεβανσιστικού δικαστικού μηχανισμού, τους τραπεζίτες της χώρας και τον διοικητή της ΑΑΔΕ. Αυτό είναι ένα «κάδρο» το οποίο ο καθένας που πάλεψε ενάντια στα μνημόνια μπορεί να αναγνωρίσει ως αρκετά «συμπεριληπτικό» και χαρακτηριστικό του «μαύρου μνημονιακού μετώπου».

Και απ’ αυτήν τη άποψη είναι εκπληκτικό ότι εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ έγινε κριτική στον Πολάκη ότι το κάδρο του είναι «προβληματικό» στη σύνθεση του.

Το ΚΚΕ στο σχόλιο του αναφέρει σχετικά ότι: «Είναι πολύ βολική μια αντιπαράθεση που εντοπίζει το “βαθύ κράτος” σε κάποιους δημοσιογράφους και δικαστικούς κι όχι σε όσους έχουν τα “κλειδιά” της οικονομίας, με βάση τα οποία ελέγχουν και παρεμβαίνουν στους μηχανισμούς του κράτους, στα ΜΜΕ, στις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα για τα δικά τους συμφέροντα.»

Στο ίδιο μήκος κύματος, το ρεπορτάζ του ΠΡΙΝ λέει: «η επίμαχη ανάρτηση του Π. Πολάκη, με την οποία «φωτογράφιζε» στελέχη των κυρίαρχων ΜΜΕ και του κρατικού μηχανισμού, είναι προβληματική περισσότερο για όσα δεν λέει, παρά για όσα λέει. Δηλαδή λείπει η ουσία και οι πραγματικοί μηχανισμοί κυριαρχίας του αστικού κράτους και των κυρίαρχων ΜΜΕ, που συχνά διαπλέκονται με το μεγάλο κεφάλαιο που έχει κάνει κατάληψη στη χώρα, απουσιάζει η ΕΕ που διαμόρφωσε το μνημονιακό πλαίσιο αρπαγής και «δημοσιονομικής σταθερότητας», μαζί με τους «ανεξάρτητους» θεσμούς για την αφαίμαξη του λαού».

Δεν ξέρουμε ποια ανάρτηση του Πολάκη διάβασαν οι σύντροφοι, πάντως σ΄αυτήν για την οποία γίνεται ο ντόρος, πέρα από τους καθεστωτικούς μεγαλοδημοσιογράφους και τους δικαστές της δίκης Παππά, υπάρχουν επίσης οι φωτογραφίες των διοικητών των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών, καθώς και του διοικητή της ΑΑΔΕ, δλδ της «Ανεξάρτητης Αρχής» που ασκεί πλήρεις αρμοδιότητες και υπερεξουσίες σε όλον τον φοροελεγκτικό και φοροεισπρακτικό μηχανισμό της χώρας χωρίς να υπόκειται στον έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης. Και τόσο για τις διοικήσεις των τραπεζών όσο και για την ΑΑΔΕ είναι καθοριστικής σημασίας και θεσμικά κατοχυρωμένη η βαρύτητα των υποδείξεων της Κομισιόν και της ΕΚΤ.

Αλήθεια, ποιοι έχουν λοιπόν τα κλειδιά της οικονομίας, αν όχι οι τραπεζίτες; Κι αν δεν τα έχουν όλα τα κλειδιά εν πάση περιπτώσει, δεν έχουν τίποτα άξιο λόγου στο μπρελόκ τους οι κ.κ. Μεγάλου (Πειραιώς), Μυλωνάς (Εθνική), Ψάλτης (Alpha Bank), Καραβίας (Eurobank); Πόσο αόρατος είναι πια αυτός ο καπιταλισμός;

Και άραγε δεν είναι «μνημονιακό πλαίσιο αρπαγής» η «ανεξάρτητη» … από τον κυβερνητικό έλεγχο ΑΑΔΕ του τοποτηρητή των ιμπεριαλιστικών «θεσμών» κ. Πιτσιλή;

Δηλαδή σύντροφοι δεν σας κάνουν ως κάδρο «του μεγάλου κεφαλαίου που έχει τα κλειδιά της οικονομίας» οι φωτογραφίες των τραπεζιτών της χώρας και του διοικητή της -υπό ευρωπαϊκή επιτροπεία- ΑΑΔΕ; 

Ο Πολάκης έθεσε κατεξοχήν πολιτικά ζητήματα. Και άλλωστε και η «Κουμουνδούρου» απάντησε λέγοντας μεταξύ άλλων ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασισμένο «πρόγραμμα και πολιτική» και ότι ο Πολάκης υπονομεύει την εκλογική μάχη ακολουθώντας «προσωπική πολιτική». Πέρα από τα ζητήματα «ύφους» και θεσμικού κομιλφό λοιπόν, τις εκτιμήσεις για τα μηνύματα που δίνει και παίρνει ο Τσίπρας, την παρασκηνιολογία, την σεναριολογία και τις ερμηνείες για τα κίνητρα του καθενός, το τι μέλλει γενέσθαι κλπ,  καλό θα ήταν να ασχοληθούμε και λίγο με τα πολιτικά ζητήματα που αναδεικνύει η Πολακιάδα.

Ο Πολάκης λέει ότι «για να πάει αλλιώς αυτή τη φορά» χρειάζεται «να καθαρίσουμε» με αυτούς που είναι στο κάδρο, και χρειάζεται να εφαρμοστούν κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές τις οποίες καταγράφει. Ο Πολάκης αναφέρεται βέβαια στο να πάει αλλιώς αυτή τη φορά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς έχουμε κάθε λόγο να εκτιμούμε ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Έχουμε και κάθε συμφέρον όμως να αρπάξουμε την ευκαιρία για να μιλήσουμε για το «πως θα πάει αλλιώς» την επόμενη φορά που θα επιχειρηθεί η σύγκρουση με το μνημονιακό πλαίσιο και όσα αυτό αφορά.

Για όσους δεν το έχουν προσέξει, ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις εκλογές με τρία προγράμματα. Δεν είναι θεμελιωδώς διαφορετικά, ωστόσο έχουν «αποχρώσεις» και «αποσιωπήσεις» που αντανακλούν ως ένα βαθμό και τις εσωκομματικές του αντιθέσεις. Υπάρχουν οι «πολιτικές Θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε 100 σημεία» που ψηφίστηκαν στο πρόσφατο 3^ο συνέδριο του, τιτλοφορούμενες «ριζοσπαστική στροφή στη ελπίδα» και είναι το πιο «αριστερόστροφο» από τα υπάρχοντα κείμενα. Υπάρχει η Πολιτική Απόφαση του ίδιου Συνεδρίου στην οποία χάριν…συντομίας κάποιες … διατυπώσεις των Θέσεων παραλείπονται. Και υπάρχουν και οι πρόσφατες, ακόμα πιο … σύντομες, προεκλογικές «Προγραμματικές Δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον γενικό τίτλο «Δικαιοσύνη Παντού».  

Το πρώτο ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί στην «Κουμουνδούρου» είναι το πού εντοπίζονται οι διαφορές του «προγράμματος και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ» σε σχέση με την «προσωπική πολιτική» του Πολάκη. Πέρα από τις καθεστωτικές γελοιωδέστατες υστερίες περί «προγραφών» κλπ, ποιες διαφορές προγράμματος και πολιτικής υπάρχουν αναφορικά με τα σημεία στα οποία αναφέρθηκε ο Πολάκης; Ας τις διευκρινίσουν λοιπόν οι εμπλεκόμενοι!

Ø  Διαφωνεί η Κουμουνδούρου με την «επαναφορά των ρυθμίσεων του νόμου Παππά που κατάργησε η ΝΔ»; Διαφωνεί με το «τέρμα η λίστα Πέτσα»; Με το «τα λεφτά πίσω»;

{Και οι αυριανές κοινοβουλευτικές ομάδες της κομμουνιστικής ή όποιας άλλης Αριστεράς, τι στάση θα κρατήσουν επ’ αυτών των προτάσεων; Και ποιες είναι οι δικές τους θέσεις για τα ΜΜΕ; Ποιο ιδιοκτησιακό καθεστώς προτείνουν; Ποιο θεσμικό πλαίσιο; Είναι ένα και μοναδικό αυτό για μετά την επανάσταση; Έχουν και κάποια μεταβατική πρόταση ή κάποια αντιπρόταση για επί του δημοκρατικότερου μεταρρύθμιση εντός του αστικού καθεστώτος;}

Ø  Διαφωνεί η Κουμουνδούρου με τις προτάσεις του Πολάκη για το δικαστικό σώμα;

Εντάξει, εδώ είναι γνωστό ότι δεν τις υιοθετεί. Ο Πολάκης είχε ξαναθέσει δημοσίως και πέρσι αυτές του τις προτάσεις για το δικαστικό σώμα, σε μια διαδικτυακή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ Καισαριανής, δημιουργώντας ντόρο και αντιδράσεις. Να θυμίσουμε ότι απέναντι στις δικαστικές ενώσεις που και τότε τον είχαν βάλει στην μπούκα των ανακοινώσεων τους, τον είχε υπερασπιστεί (εμμέσως) η Βασιλική Θάνου.

Τραβάει τελικά κάποιο ζόρι η Κουμουνδούρου με το διαρκές lawfare στο οποίο την υποβάλλει το σύστημα ή όλα καλά; Κι ακόμα περισσότερο, με τις διαρκείς αντιλαϊκές αποφάσεις του δικαστικού σώματος είναι οκ; Έχει κάποιο σχέδιο η Κουμουνδούρου για μια δημοκρατική αναδιοργάνωση της Δικαστικής Εξουσίας, μιας και θα μας φέρει «Δικαιοσύνη Παντού»;

{Κι εμείς τι θέση έχουμε επ’ αυτών; Και ποιο το δικό μας επαναστατικό ή/και μεταβατικό ή/και μίνιμουμ – μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα επί του «θεσμού της δικαιοσύνης»; Μήπως να πάρουμε πάσα να παίξουμε λίγο μπαλίτσα;}

Ø  Διαφωνεί η Κουμουνδούρου με την «κατάργηση της ΑΑΔΕ ως Ανεξάρτητης Αρχής»;

Ναι, διαφωνεί, αλλά δεν μας έχει διευκρινίσει «πόσο» ακριβώς. Οι συνεδριακές Θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για «ένταξη κρίσιμων υπηρεσιών της ΑΑΔΕ στο Υπουργείο Οικονομικών για το δημοκρατικό έλεγχο των δημοσίων εσόδων». Ποιες ακριβώς «υπηρεσίες» θα εντάξει η Κουμουνδούρου και ποιες θα αφήσει απ’ έξω; Πως θα το κάνει αυτό; Και αντίστοιχα ο Πολάκης πως θα καταργήσει την ΑΑΔΕ ως ανεξάρτητη αρχή; Δεν γνωρίζει ότι αυτό το status είναι κατοχυρωμένη μνημονιακή δέσμευση; Θα την παραβεί;

Επί του συγκεκριμένου ζητήματος ας σημειωθεί ότι η διατύπωση στις συνεδριακές Θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί «ένταξης κρίσιμων υπηρεσιών της ΑΑΔΕ στο Υπουργείο Οικονομικών για το δημοκρατικό έλεγχο των δημοσίων εσόδων» συνιστά μια αλλαγή διατύπωσης σε σχέση με την αρχική εισήγηση του προσυνεδριακού «σχεδίου Θέσεων» του Πολιτικού Συμβουλίου που μίλαγε απλώς για την «απαραίτητη οργανωτική αναδιοργάνωση των υπηρεσιών του Υπουργείου Οικονομικών και της ΑΑΔΕ». Στην Πολιτική Απόφαση ωστόσο του Συνεδρίου καθώς και στις προεκλογικές «Προγραμματικές Δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΑΔΕ απλώς … εξαφανίστηκε. Ποια είναι τελικά η «αποφασισμένη πολιτική» του ΣΥΡΙΖΑ για την ΑΑΔΕ; Θα μας εξηγήσει η Κουμουνδούρου;    

Επιπλέον, ο Πολάκης θέλει να απολύσει τον διοικητή της ΑΑΔΕ, Πιτσιλή. Βέβαια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ διορίστηκε ο Πιτσιλής, καθ ’υπόδειξη των «θεσμών», μετά το μνημόνιο που αποδέχτηκε, ψήφισε και εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ το ’15. Ωστόσο πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρούστηκε πολιτικά με τον Πιτσιλή κατηγορώντας τον για «φορολογικό κουκούλωμα made by Μητσοτάκη» σχετικά με το πέπλο προστασίας που άπλωνε η ΑΑΔΕ στις εταιρείες που εμπλέκονται στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Εμμένει σ’ αυτές τι κατηγορίες η Κουμουνδούρου ή «ας πάει και το παλιάμπελο»; Τι σκοπεύει να κάνεις γι΄αυτές ως κυβέρνηση; Και ο Πολάκης πως ακριβώς σκοπεύει να «απολύσει» τον Πιτσιλή; Έχει υπόψιν του ότι δεν μπορεί να το κάνει χωρίς την έγκριση των «θεσμών»; Θα συγκρουστεί με τις μνημονικές δεσμεύσεις που ψήφισε και υπέγραψε η κυβέρνηση στην οποία ήταν υπουργός;

{Κι εμείς τι λέμε να γίνει με την «Ανεξάρτητη Αρχή» της ΑΑΔΕ; Μέχρι να την καταργήσουμε  κι αυτήν μαζί με τον καπιταλισμό, έχει κάποιο νόημα πχ ένα αίτημα/σύνθημα για την επαναφορά της στο δημόσιο έλεγχο, για την απειθαρχία στην μνημονιακή επιβολή με βάση την οποία σ’ αυτήν την χώρα η κυβέρνηση δεν έχει υπό τον έλεγχο της ούτε τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό;}

Ø  Διαφωνεί η Κουμουνδούρου με το να τεθεί «υπό δημόσιο έλεγχο τουλάχιστον μια από τις 4 συστημικές Τράπεζες, με κατάργηση του ΤΧΣ και πέρασμα  των μετοχών του στο Υπουργείο Οικονομικών»;

Υπόψιν εδώ ότι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (άλλος ένας «θεσμός» του μνημονιακού κορσέ) έχει στο χαρτοφυλάκιο του το 40% της Εθνικής Τράπεζας, το 27% της Τράπεζας Πειραιώς, το 63% της Attica Bank και μικρότερα ποσοστά σε Eurobank και Alpha Bank. Πρόσφατα το ΤΧΣ ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της διαδικασίας επικαιροποίησης της λεγόμενης «Στρατηγικής Αποεπένδυσης», καθορίζοντας ως ορίζοντα ολοκλήρωσής της το τέλος του 2025, που είναι η κατά νόμο ημερομηνία λήξης της λειτουργίας του Ταμείου. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι εντός της επόμενης κυβερνητικής θητείας το ποσοστό του ΤΧΣ στις τράπεζες θα πωληθεί στους «ενδιαφερόμενους επενδυτές». 

Οι Θέσεις του πρόσφατου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ λένε τα εξής σχετικά: «Οι 4 συστημικές τράπεζες. έχουν επιβιώσει μέσω διαδοχικών ανακεφαλοποιήσεων με δημόσιο χρήμα ενώ σήμερα συντηρούνται με αναβολή φορολόγησης. Το εν λόγω σύστημα εισφέρει ελάχιστα στην παραγωγική λειτουργία της χώρας, αφού οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις παραμένουν εν πολλοίς αποκλεισμένες από τραπεζική χρηματοδότηση … Το ΤΧΣ –το οποίο έπρεπε να έχει καταργηθεί το 2019 στη βάση του ιδρυτικού του νόμου και επιβιώνει με παρατάσεις που εκχωρεί η κυβέρνηση ΝΔ– διαχειρίζεται μετοχές τραπεζών κυριότητας του δημοσίου. Το ίδιο σχεδιάζει να ιδιωτικοποιήσει τις εν λόγω μετοχές μέσω αυξήσεων του μετοχικού κεφαλαίου, όπως έκανε με την Τράπεζα Πειραιώς. Το πρόγραμμα ‘αποεπένδυσης’, όπως ονομάζεται, αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην επιθετική πολιτική ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης ΝΔ που μειώνει δραστικά τη δυνατότητα του Δημοσίου να ασκήσει αναπτυξιακή πολιτική … Η κατάργηση του ΤΧΣ και η υπαγωγή των μετοχών του στο Ταμείο Αξιοποίησης της Δημόσια Περιουσίας με την τροποποίηση του ιδρυτικού Νόμου του τελευταίου αποτελούν τον στόχο και τη μέθοδο να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο τουλάχιστον μια συστημική τράπεζα που θα στηρίξει μια συμπεριληπτική αναπτυξιακή δυναμική.»

Στην πιο … σύντομη Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου η αναφορά στο ΤΧΣ έχει πάει περίπατο μαζί με την «τουλάχιστον μια συστημική τράπεζα που θα τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο». Οι δε πρόσφατες προεκλογικές «προγραμματικές δεσμεύσεις» μιλάνε για «Δημόσιο Πυλώνα» στο τραπεζικό σύστημα χωρίς καμία διευκρίνηση για το πως αυτός θα προκύψει. Λοιπόν; Πώς θα γίνει αυτός ο «Δημόσιος Πυλώνας» κύριοι της Κουμουνδούρου; Πώς θα τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο «τουλάχιστον μία» Παύλο Πολάκη;  

Μήπως παρακάτω διαφωνεί η Κουμουνδούρου με την «κατάργηση του πτωχευτικού Μητσοτάκη»; Πρόκειται για συνεδριακή θέση, ενώ και στις Προγραμματικές Δεσμεύσεις» εξαγγέλλεται «νέος πτωχευτικός κώδικας».

Ο Πολάκης έθεσε όμως και κάποια πιο λεπτομερή θέματα σε σχέση με το ζήτημα ενός νέου «νόμου Κατσέλη»: ρύθμιση δόσεων με βάση τις αντοχές του δανειολήπτη, μετατροπή των κόκκινων δανείων σε χρεωλυτικά (προφανώς σε αντίθεση με τα τοκοχρεωλυτικά), ενώ έριξε και το σύνθημα «όχι στις διαγραφές των δανείων των μεγαλομπαταχτσήδων και μεγαλοοφειλετών», αναφέροντας συγκεκριμένα μάλιστα και το «Πρώτο Φλέμα» (στο οποίο ο Τσίπρας έδωσε πρόσφατα συνέντευξη (κάτι το οποίο δεν ξέχασε να σχολιάσει ο Ραγκούσης). Πέρα όμως από αυτές τις εκατέρωθεν «συντροφικές μπηχτές», ποια διαφωνία έχει η Κουμουνδούρου με αυτά που προτείνει ο Πολάκης; Σημειωτέον δε, ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα, των πλειστηριασμών και των κόκκινων δανείων, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια γενικόλογη «προγραμματική πολιτική» και περιγραφές των «βασικών κατευθύνσεων» η οποία αναμένεται να γίνει συγκεκριμένη εντός των επόμενων ημερών, όπως είπε και ο ίδιος ο Τσίπρας στη συνέντευξη στο «Πρώτο Φλέμα». Τι ουρά έχει λοιπόν η αχλάδα που φυλάει για το φώτο – φίνις η Κουμουνδούρου; 

{Κι εμείς παίρνοντας πάσα πως τοποθετούμαστε; Και γενικά, για το δικαίωμα στην πρώτη κατοικία και την διαγραφή των χρεών, όσο και ειδικά για τις πιθανές διατάξεις ενός νέου πτωχευτικού νόμου; Παραδείγματος χάρη, ένας «σύλλογος μικροδανειοληπτών» υπό αριστερή ηγεσία, θα όφειλε σίγουρα να αδράξει την ευκαιρία που δίνει η επικαιρότητα της Πολακιάδας και να θέσει τις απαιτήσεις του ενόψει ενός σχετικού νομοσχεδίου. Όχι;}

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει στις εκλογές χωρίς καμία πίεση από τα αριστερά του. Και ξαφνικά σκάει μια καραμπόλα και όλη η κοινωνία αυτές τις μέρες συζητάει για την Πολακιάδα.  Υπάρχει καλύτερη αφορμή για να τεθούν προγραμματικά και πολιτικά ζητήματα από την σκοπιά των αναγκών των εργαζομένων και της λαϊκής πλειοψηφίας και του ευρύτερου «δημοσίου συμφέροντος»;     

Προς το παρόν πάντως, από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει είτε άρνηση είτε αμηχανία και αδυναμία να «αδράξουμε την μέρα». Υπάρχει μόνο μια (ορθή) καταγγελία της εισαγγελικής παρέμβασης εναντίον του Πολάκη.

Το ΜΕΡΑ25 μπήκε μερικώς στη συζήτηση επισημαίνοντας ωστόσο ότι «ο Πολάκης έθιξε για πρώτη φορά ζητήματα όπως η κατάργηση της ΑΑΔΕ και του ΤΧΣ» κάτι που ωστόσο είναι -με ασάφειες- συνεδριακή θέση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι «πρώτη φορά Πολάκη». Κατά τ’ άλλα συντονίστηκε κι αυτό με το ταμπούρλο που βάρεσε το ΚΚΕ ότι δεν μας κάνει το κάδρο του Πολάκη γιατί «δεν τους έχει όλους μέσα(!)»

Στην καλύτερη περίπτωση η όποια πολιτική παρέμβαση στη συζήτηση μένει στην επισήμανση της μνημονιακής κατρακύλας του ΣΥΡΙΖΑ, της συμμετοχής του Πολάκη σ’ αυτήν και της διαφαινόμενης(;) καρατόμησης του τώρα. Στη δε σοσιαλμηντιακή (παρα)πραγματικότητα της Αριστεράς κυριαρχεί η … «συμβολή» στην περαιτέρω διάλυση της πολιτικής δια της «αισθητικής» κριτικής περί «στυλ Πολάκη» και τα τοιαύτα.

Εντάξει, ο Πολάκης ποζάρει ωσάν να καπνίζει βαρύ τσιγάρο σέρτικο ενώ ξέρουμε καλά ότι έκανε  τουμπεκί ψιλοκομμένο (απ’)όταν η τρόικα έχωσε την πίπα της υποταγής στο στόμα του Τσίπρα.   

Εντάξει, ο Πολάκης ποζάρει σαν οπαδός του «σκληρού ροκ στο κατεστημένο» αλλά ξέρουμε καλά ότι το γύρισε στο τσάμικο και σφύριζε κλέφτικα (απ΄)όταν ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χόρευε πεντοζάλη τις αγορές το γύρισε στο αμερικάνικο σουίνγκ.

Εμείς, όμως, θα ρίξουμε στην πιάτσα καμιά τζούρα από τα δικά μας προγραμματικά και πολιτικά πούρα, «τώρα που γυρίζει»,  ή θα την βγάλουμε με τη νηστεία και την προσευχή του αναχωρητή ερημίτη;

Θα μείνουμε καθηλωμένοι στην αυθυποβαλλόμενη αφασία εκείνου του τρένου που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν, σε προδιαγεγραμμένη πορεία για να επαναλάβουμε μια «τρύπα στο νερό»;

Μήπως καλύτερα να το πιάσουμε απ’ την αρχή το τραγούδι; Οι φίλοι της καλής ελληνικής ροκ σκηνής θα θυμούνται σίγουρα ότι πάει ως εξής:

 «Όταν θα ρθεις, να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες – και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά – και ξαναβάλεις, τις ρόδες μου σε ράγες – και γω αρχίσω να κυλάω, να κυλάω ξανά…»

Θ. Ν.

Advertisement