Την Παρασκευή το μεσημέρι το κέντρο της Αθήνας θα βουλιάξει από τους/τις δεκάδες χιλιάδες φοιτητές/-τριες από όλη τη χώρα που θα διαδηλώνουν κατά της ψήφισης του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είναι, όμως, ξεκάθαρο πως στα μυαλά όχι μόνο των φοιτητριών/-τών αλλά και της πλειοψηφίας της σκεπτόμενης κοινωνίας τριγυρνάνε κι άλλα ζητήματα. Η συγκάλυψη του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη ήρθε ξανά στην επικαιρότητα μετά την τεράστια διαδήλωση της Αθήνας -πάνω από 40.000- της προηγούμενης εβδομάδας και άλλων τόσων στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο κρατικό και κυβερνητικό σκάνδαλο. Απ’ όπου κι αν το πιάσει κανείς, η ιστορία βρωμάει: απουσία αυτόματης τηλεδιοίκησης, πρόβλημα στους σηματοδότες, μεταφορά εύφλεκτου (πολεμικού;) υλικού, σύστημα γεωεντοπισμού της πλάκας -ακατάλληλο για τρένα (κατάλληλο μόνο για αστικούς δρόμους και… delivery)-, κατ’ εξακολούθηση εξώδικα από το σωματείο των εργαζομένων προς το υπουργείο που προειδοποιούσαν για επερχόμενη τραγωδία κ.τ.λ. Τα Τέμπη είναι ο σταθμός. Η κατάσταση έχει αλλάξει.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να τη σκαπουλάρει προς διάφορες κατευθύνσεις. Πριν λίγες μέρες, στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας, προκειμένου να ικανοποιήσει το φοβικό ποίμνιό της ψηφίζει τον νέο ποινικό κώδικα, που θα στέλνει στη φυλακή κόσμο ακόμα και για απλά πλημμελήματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό θα χρησιμοποιηθεί, κυρίως, ενάντια στους/στις διαδηλωτές/-τριες. Με αυτόν τον τρόπο, η αστική τάξη θωρακίζεται απέναντι στον εσωτερικό ταξικό εχθρό. Προφανώς αντιλαμβάνεται το τι θα ακολουθήσει και γι’ αυτόν τον λόγο προετοιμάζεται.
Στη βράση κολλάει το σίδερο
Δεν έχει κανένα νόημα η ανασκόπηση των «βαθύτερων διαχρονικών αιτιών» που οδήγησαν στο κρατικό έγκλημα στα Τέμπη ούτε οι ατέρμονες συζητήσεις για τη συνταγματικότητα ή μη των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ούτε το να αποδειχτεί στα τηλεοπτικά πάνελ η ανωτερότητα των δημοσίων πανεπιστημίων έναντι των ιδιωτικών μαγαζιών. Η μερικότητα των επιμέρους αιτημάτων έχει ήδη ξεπεραστεί από τον γενικότερο αναβρασμό εναντίον μίας κυβέρνησης που δολοφονεί, φιμώνει και εκβιάζει.
Η συγκέντρωση της Παρασκευής αποτελεί , στην πραγματικότητα, τη συνέχεια της μεγάλης διαδήλωσης στις 28 Φλεβάρη. Δεν είναι μία «συνέχεια των φοιτητικών αγώνων». Η πραγματικότητα έχει φέρει τα δύο ζητήματα, αυτό του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη κι αυτό των ιδιωτικών πανεπιστημίων, να συναντούν όλη την κοινωνική αγανάκτηση για την ακρίβεια στα supermarket, τα ενοίκια Νέας Υόρκης, τη διάλυση της δημόσιας υγείας, την ατιμωρησία και τη διαφθορά, τους μισθούς πείνας κ.ά.
Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να ιδωθεί η συγκέντρωση της Παρασκευής, ως, δηλαδή, μία κεντρική αναμέτρηση με την κυβέρνηση. Πρέπει να μετατραπεί σε έμπρακτη αμφισβήτηση της αστικής επίθεσης.
Το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων», που ακούστηκε ήδη στη διαδήλωση της προηγούμενης εβδομάδας, μπορεί να δώσει προοπτική σε όλους τους επιμέρους αγώνες της τελευταίας περιόδου. Αναβαθμίζει το πολιτικό τους περιεχόμενο και στοχοποιεί την πολιτική εκπροσώπηση του ταξικού αντιπάλου.
Τώρα είναι η ώρα
Η μάχη είναι τώρα. Ούτε την άλλη βδομάδα ούτε τους επόμενους μήνες. Ο αγώνας δεν είναι γενικώς «μακρύς» ούτε «μαραθώνιος». Δεν θα δοθεί καμία μάχη «πίσω στις σχολές» πιέζοντας εκεί για τη μη εφαρμογή του νόμου. Το θέμα δεν είναι αν το νομοσχέδιο είναι «απονομιμοποιημένο ηθικά» σε κάποιο φαντασιακό της κοινωνίας ούτε αν «το δίκιο είναι με το μέρος μας». Ο αγώνας δεν «συνεχίζεται» γενικώς κι αορίστως, έχει συγκεκριμένες ημερομηνίες και ραντεβού στον δρόμο. Το ραντεβού, λοιπόν, είναι την Παρασκευή στο κέντρο της Αθήνας.
Αν τώρα δοθεί η πολιτική κατεύθυνση για «νέο γύρο γενικών συνελεύσεων», «πλατιά ενημέρωση για τις επιπτώσεις της ιδιωτικής εκπαίδευσης», και τα λοιπά, δηλαδή στην πραγματικότητα για αποκλιμάκωση του αγώνα, τότε η ευκαιρία για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με την κυβέρνηση θα πεταχτεί στα σκουπίδια.
Όλα έχουν τη σημασία τους. Η Παρασκευή είναι η αρχή του ΠΣΚ. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα μαύρο τριήμερο για το καθεστώς του Μαξίμου. Οι φοιτήτριες/-τές της επαρχίας δεν χρειάζεται να βιαστούν να επιστρέψουν στις πόλεις τους. Το Σάββατο και την Κυριακή, η μαζική λαϊκή αγανάκτηση μπορεί, με τα ανάλογα καλέσματα, να εκφραστεί στον δρόμο, κλιμακώνοντας τον αγώνα ενάντια στην αλαζονεία του καθεστώτος.
Κοινωνικό κλίμα
Αυτή τη στιγμή, οι από κάτω είναι αγανακτισμένοι και με το δίκιο τους. Η τεράστια διαδήλωση της προηγούμενης βδομάδας επιβεβαιώνει το κοινωνικό κλίμα. Αυτό μπορεί να εκφραστεί και την Παρασκευή στον δρόμο και να αποτελέσει το πολιτικό και κοινωνικό δυναμικό της σύγκρουσης με την κυβέρνηση της αστικής αντεπανάστασης.
Μία νέα μαζική διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων, στην αρχή φοιτητών/-τριών που στη συνέχεια θα μετατραπεί σε παλλαϊκή κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας, θα τρίξει γερά τα θεμέλια της κυβέρνησης. Η τηλεοπτική της παντοδυναμία θα γίνει θρύψαλα.
Το υποκείμενο του αγώνα δίνει ήδη το βροντερό παρών και την Παρασκευή θα κάνει την πλέον εκκωφαντική εμφάνισή του στους δρόμους της Αθήνας. Εκτός από το φοιτητικό κίνημα, πολύς κόσμος ετοιμάζεται να κατέβει στον δρόμο. 10-12 χρόνια μετά από τις τελευταίες μεγάλες συγκρούσεις του 2012 και 2015 οι μπαταρίες φαίνεται να έχουν γεμίσει και ένας νέος «κινηματικός κύκλος» είναι προ των πυλών, αν δεν είναι ήδη σε εξέλιξη. Η ώρα για μία έμπρακτη αμφισβήτηση των κεντρικών επιλογών της αστικής τάξης έχει φτάσει.
Το γεγονός πως δεν υπάρχει μια πολιτική εναλλακτική κοινοβουλευτική λύση φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή απελευθερώνει τον δρόμο και μειώνει τις αυταπάτες. Ωστόσο, μία ενδεχόμενη πρόταση μομφής στο κοινοβούλιο, θα μπορούσε να προκαλέσει έναν ακόμα πονοκέφαλο στην κυβέρνηση. Οτιδήποτε αυτή την ώρα συμβάλλει στην αμφισβήτηση της δεξιάς ηγεμονίας και της αστικής σταθερότητας βοηθάει αντικειμενικά το πεζοδρόμιο να εκδηλωθεί. Η κυβέρνηση και η αστική τάξη πρέπει να νιώσουν την καυτή ανάσα του κινήματος. Άλλος δρόμος για να σταματήσουν δεν υπάρχει.
Κέντρα αγώνα
Κάθε μάχη χρειάζεται κέντρα αγώνα έμπρακτης αυτοάμυνας. Αυτή η πολιτική μάχη, όμως, δεν αφορά μόνο τους/τις φοιτητές/-τριες. Οι συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων και των καταλήψεων είναι ένα υπαρκτό υποκείμενο αγώνα που μπορεί να καλέσει πλατιά τον κόσμο να συμμετέχει σε κοινό αγώνα για την πτώση της κυβέρνησης.
Η Παρασκευή μπορεί να τραβήξει μέχρι αργά το βράδυ και γιατί όχι μέχρι το ξημέρωμα. Οι φοιτήτριες/-τές της επαρχίας σίγουρα θα χρειαστούν ένα αγωνιστικό κατάλυμα και γιατί όχι δυο και τρία. Οι σχολές του κέντρου είναι ό,τι πρέπει γι’ αυτό.
Αυτό θα αποτελούσε ένα σαφές πολιτικό μήνυμα συνέχισης του αγώνα, ενώ το Σάββατο το μεσημέρι ένα νέο κάλεσμα κλιμάκωσης για «παλλαϊκή» διαδήλωση, με το σύνολο της πολιτικής ατζέντας -ιδιωτικά πανεπιστήμια, Τέμπη, ακρίβεια, ανέχεια, διάλυση της δημόσιας υγείας, καταστολή, ψηλά ενοίκια, εξώσεις των ανθρώπων από τα σπίτια τους, νέος ποινικός κώδικας που τους θέλει όλους φυλακή με το παραμικρό (και τους μεγάλους έξω)- θα έλουζε την κυβέρνηση με κρύο ιδρώτα. Το σύνθημα μιας τέτοιας διαδήλωσης δεν θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο πέρα από το «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων».
Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με το φιλελέδικο καθεστώς της λιτότητας, του πληθωρισμού, του εγκλήματος, του πλιάτσικου, του κανιβαλισμού, της μαφίας και της τρομοκρατίας.
- Όλοι/-ες στη συγκέντρωση 8/3 στις 12:00′ στα Προπύλαια
- Το μπλοκ της ΚΕΔ θα συγκροτηθεί στις 16:00′ στο Σύνταγμα (δίπλα στο Μ. Βρετάνια)
Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση ★ Avantgarde
https://t.me/s/kokkiniorxistra
Avantgarde 