ΤeoCubanos για το avantgarde
O βρετανικός Guardian που πέρσι έγραφε αρθράκια για το Χαλέπι – Σρεμπρένιτσα και τώρα γράφει αρθράκια για την Γκούτα – Σρεμπρένιτσα, τις τελευταίες μέρες έχει ανακαλύψει τον 15χρονο Muhammad Najem, «πολιορκημένο» στην Γκούτα. Ο Muhamad αποφάσισε τον Δεκέβρη που μας πέρασε να ανοίξει λογαριασμό facebook και twitter όπου ποζάρει με την τριάστερη σημαία της “συριακής επανάστασης” και ποστάρει βιντεάκια ζητώντας από τον «ελεύθερο κόσμο» να τον σώσει «από τον Άσαντ, τον Πούτιν και τον Χομεϊνί που του κλέβουν τα παιδικά χρόνια». Ο Muhammad μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες έχει ήδη 15.000 followers! Φαίνεται τα καταφέρνει πολύ καλά με τα σόσιαλ μήντια!
O Muhammad έχει γίνει trend τις τελευταίες 3-4 μέρες στα Δυτικά media. Εκτός από τον Guardian, τον έχει λατρέψει το αμερικανικό CNN, το γαλλικό France 24 και πάει λέγοντας.
Ο πρώτος προαγωγός της συγκεκριμένης παιδικής προπαγανδο-γραφίας είναι μάλλον ο Αreeb Ullah, ένας Βρετανός μουσουλμάνος δημοσιογράφος, με σπουδές στο Κings College of London, που πρωτοπαρουσίασε τον Muhammad στο ΜiddleEastEye. O Ullah ειναι σχετικά γνωστός «νέος δημοσιογράφος» στο Νησί. Ασχολιόταν και με τα συνδικαλιστικά στο Πανεπιστήμιο, έγραφε και στον Guardian παλιότερα, γράφει και για την Παλαιστίνη (γιατί βέβαια κι οι «φιλοεπαναστάτες» της Συρίας είναι φίλοι της Παλαιστίνης). Προκομμένο παιδί.
Τον τελευταίο μήνα όμως ο Αreeb δουλεύει μονοκαλλιέργεια Γκούτα και ξερό ψωμί. Όπως δούλευε και πέρσι, τον Δεκέμβρη του ’16, μονοκαλλιέργεια Χαλέπι.
Ο μικρός Muhammad, μπορεί να έχει 15,000 followers στο twitter, αλλά ο ίδιος δεν ακολουθεί άλλους Σύριους 15χρονους και άλλα εφηβικά πράγματα. Όλως περιέργως, ακολουθεί μόνο 4 άτομα.
Την Ισπανοσύρια Leila Nachawati Rego, που αρθρογραφεί στο eldario (της ισπανικής ακαδημαϊκής αριστεράς), στο SyrianUntold (ένα «προοδευτικό» μέσο που εξειδικεύεται στην «συριακή επανάσταση» σε συνεργασία με το OpenDemocracy) και ήταν και υπεύθυνη επικοινωνίας του APC , ενός «εναλλακτικού» δικτύου μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας της «κοινωνίας των πολιτών», των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ΜΚΟ, ΟΗΕ και πάει λέγοντας.
Τον Michael Weiss, αμερικάνο συγγραφέα, δημοσιογράφο, αρθρογράφο σε CNN και Foreign Policy, που έχει διατελέσει και συμπρόεδρος στο τμήμα Ρωσικών Σπουδών του βρετανικού νεοσυντηρητικού think tank Henry Jackson Society. Γνωστός για την μανία του εναντίον της «ρώσικης προπαγάνδας» την οποία μανία επιδεικνύει στο ηλεκτρονικό περιοδικό του Τhe Interpreter.
Tον αραβοαμερικανό Ιdrees Ahmad, λέκτορα σε Σκωτσέζικο πανεπιστήμιο, που αρθρογραφεί στο αραβολογικό σάιτ NewArab και σε άλλα πολλά αντίστοιχα. Ο κύριος αυτός έχει μαζί με κάτι άλλους το PulseMedia, το τελευταίο δημοσίευμα του οποίου είναι μια χτεσινή (27/2/18) επιστολή που υπογράφεται από το ανφάν γκατέ “διανοούμενων” υποστηρικτών της συριακής επανάστασης (του “διεθνιστή επαναστάτη” καθηγητή Γκιλμπέρτ Ατσκάρ συμπεριλαμβανομένου – λάτρη των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Λιβύη και αλλού).
Η επιστολή αυτή και καλεί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να εφαρμόσει το Responsibility To Protect (R2P) και να επέμβει στη Συρία για να σώσει τον πληθυσμό της από την “γενοκτονία” και την “εθνική εκκαθάριση” που διεξάγουν ‘Ασαντ, Ρωσία και Ιράν . Εδώ μπορείτε να θαυμάσετε τον κύριο Ahmad (που ζητάει “επέμβαση” μαζί με άλλους τρόφιμους της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας) να μιλάει τον Μάη του 2016 σε εκδήλωση της βρετανικής “αριστερής” καμπάνιας “αλληλεγγύης στη συριακή επανάσταση”, Syria Solidarity UK. Είναι τόσο αριστεροί μάλιστα οι κύριοι του SSUK που την περασμένη βδομάδα έστειλαν μια επιστολή στον υπουργό εξωτερικών της χώρας τους, Boris Johnson, θυμίζοντας του ότι “η Βρετανία εμπλέκεται στρατιωτικά στη Συρία από το 2015 και έχουμε τη δυνατότητα να σώσουμε ζωές τώρα”, καλώντας τον να μην ολιγωρεί και να βομβαρδίσει συριακές βάσεις. Μα τι διεθνισμός! Να είσαι Βρεττανός αριστερός και να καλείς τον Boris Johnson να βομβαρδίσει τη Συρία!
Τέλος, o τέταρτος και τελευταίος λογαριασμός που ακολουθεί ο μικρός Muhammad στο twitter είναι του Σύριου «μαχητή της δημοσιογραφίας και της ελευθερίας» Qusay Noor. O Νoor, όπως ο ίδιος μας ενημερώνει στο facebook του, εργάζεται ως φωτογράφος του NewArab (μπορείτε εδώ να θαυμάστε την τρέχουσα δουλειά του, πού αλλού; στην Γκούτα φυσικά) και του τούρκικου Anadolu Agency ενώ στο παρελθόν εργαζόταν και στο SMART AGENCY NEWS.
Το Smart Agency είναι το «διάσημο» ειδησεογραφικό πρακτορείο των «επαναστατών» της Συρίας, που προβάλλει περήφανα τον αγώνα που δίνουν τα τζιχάντια. To Smart Agency μεταξύ άλλων δημιούργησε πέρσι απαράμιλες σκηνές τηλεοπτικής τέχνης γυρίζοντας υψηλής πχοιότητας βιντεάκια με τους White Helmets στο Χαλέπι (μπορείτε να βρείτε μέχρι και παρουσίαση του «ντοκυμαντέρ» στο IMDB) και συνεχίζει ακούραστα να μας προσφέρει τζιχαντιστική ενημέρωση από την Γκούτα και αλλού. Μπορείτε επίσης να θαυμάσετε το βιογραφικό του ιδρυτή του SMART AGENCY NEWS, του Συριογάλλου Chamsy Sarkis, όπως περήφανα μας το παραθέτει το Συμβούλιο της Ευρώπης, καθώς ο αξιότιμος κύριος Sarkys ήταν επίσημος ομιλητής το 2015 στο Παγκόσμιο Φόρουμ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!!!
Ο Noor λοιπόν δεν βγαζει μόνο φωτογραφίες αλλά γράφει και αρθράκια για την πολύπαθη Γκούτα. Oπως ισχυρίζεται το αμερικανικό, καθ΄ όλα αξιότιμο και αποδεκτό στην υψηλή κοινωνία της Δύσης BuzzFeedNews, o Νοοr δηλώνει ότι είναι αδερφός του μικρού Muhammad!! Αυτά τα γράφει το BuzzFeedNews σ΄ένα άρθρο «καταγγελίας» για την κακή Ρωσία και τα «τρολ του Πούτιν» που προσπαθούν να «αμαυρώσουν» την αξιοπιστία του μικρού Muhammad.
Μα και βέβαια αγαπητό αμερικανικό BuzzFeedNews! Τον τζιχαντιστή φωτογράφο των White Helmets και τον 15χρονο αδερφό ( ; ) του με τους υπέροχους φίλους που καλούν τις ιμπεριαλιστικές τους κυβερνήσεις να βομβαρδίσουν την Συρία δεν θα πιστέψουμε;
Συνεχίζουμε με την σύντομη προς ώρας “καριέρα” του 15χρονου Muhammad στην Ελλάδα. Κατά πως φαίνεται τον Muhammad μάς τον «έφερε» πρώτη φορά στα πάτρια ΜΜΕ η LIFO προ λίγων ημερών. Από κει μάλλον αναπαρήγαγαν τη «συγκινητική ιστορία του» διάφορες δευτεράντζες της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Αναπαρήχθη επίσης και στην Κύπρο.
Χρόνο δεν έχασαν και οι σύντροφοι της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό (ΚΑΡ) και αναδημοσίευσαν το άρθρο της LIFO. Δεν μας εκπλήσσει η πρόθυμη και αβίαστη αριστερή αναπαραγωγή της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας των τζιχαντιστών “Σύριων επανασταστών”, που αυτή τη φορά αφορά ένα μπαράζ συναισθηματικής “ανθρωπιστικής” πανούκλας για την Γκούτα με σκοπό να γλιτώσει τους τζιχαντιστές “επαναστάτες” από την προέλαση του Συριακού Στρατού. Το χουμε ξαναδεί το έργο και στο Χαλέπι και στην Μαντάγια και αλλού. Αλλά δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε το εξής: μα καλά, τόσο κόπο κάνουν τα πολιτικά σας αδερφάκια και ξαδερφάκια στας Εσπερίας να γράφουν για τον μικρό Muhammad. Κάντε καμιά αναδημοσίευση από κει. Από τη LIFO βρήκατε ρε σύντροφοι της ΚΑΡ;; Quelle decadence!
Κλείνουμε επαναλαμβάνοντας: Αυτές τις μέρες μαίνεται η πιο πρόσφατη προπαγανδιστική εκστρατεία του 7ετούς πολέμου της Αυτοκρατορίας ενάντια στη Συρία. Δεν κομίζει τίποτα το πρωτότυπο· για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνει το ίδιο χιλιοπαιγμένο και θλιβερά προβλέψιμο μοτίβο. Σκοπός και αυτή τη φορά είναι η δαιμονοποίηση και απονομιμοποίηση της συριακής κυβέρνησης και η προσέλκυση εντονότερης δυτικής επέμβασης με ορίζοντα την αλλαγή καθεστώτος. Το συνηθισμένο δίκτυο κορμοράνων, κροκόδειλων και παπαγάλων παίρνει ξανά θέσεις μάχης, έτοιμο να κατασκευάσει και να διαδώσει το οποιοδήποτε ψέμα. Το λοιπόν, καλή δύναμη στο συριακό στρατό και τους συμμάχους του! Και ταχεία απελευθέρωση της ανατολικής Γκούτα, του Ιντλίμπ και κάθε εκατοστού της συριακής επικράτειας.
Avantgarde 
Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί υποστηρίζεται ο Ασσαντ κι ο Πούτιν από κομμάτια της αριστεράς, κυρίως τροτσκιστές απ΄ότι έχω καταλάβει..;;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@Κωστης. Μαλλον καταδικαζεται ο αμερικανικος ιμπεριαλισμος και βγαινουν στο φως στοιχεια που δειχνουν τις απατες και τα ψεμματα του. Η δικη μου αποψη ειναι οτι μαζι με τον αμερικανικο ιμπεριαλισμο, πρεπει κανεις να καταδικασει και το καθεστως Ασσαντ στρεφοντας την εργατικη ταξη προς την οικοδομηση του κομματος της που θα εχει ανεξαρτητη ταξικη πολιτικη. Παρομοια για το καθεστως Πουτιν στην Ρωσια. Ο Παμπλο ελεγε παλιοτερα οτι η πολιτικη ισων αποστασεων, στην πραξη σημαινει να υποστηριζεται καποιος, τελικα. Δεν θεωρω οτι ειχε δικιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@Κωστή: Υποστηρίζουμε τη στρατιωτική νίκη της συριακής κυβέρνησης και των συμμάχων της στο συριακό γιατί η νίκη της απέναντι πλευράς σημαίνει:
– στο εσωτερικό της Συρίας: εθνοκάθαρση μειονοτήτων, διπλότριπλη καταπίεση γυναικών ενώ από εργατική τάξη ως πολιτική έννοια θα μείνει ό,τι υπάρχει σήμερα στη Σαουδική Αραβία.
– στη μεγάλη εικόνα: αποικιοποίηση της Συρίας συν ένα βήμα ακόμα προς την αποικιοποίηση όλης της περιοχής. Αμερικάνικες βάσεις ολούθε τριγύρω. Ενδυνάμωση σιωνιστικού κράτους και δυνάμεων που προωθούν το διαχωρισμό γύρω από θρησκευτικές γραμμές [τακφίρηδων], αποδυνάμωση αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων [Ιράν, Χεζμπολλά, Χούτι, παλαιστινιακή αντίσταση]. Παλαιστίνη τέλος.
Κάνουμε μια προσπάθεια να το εξηγήσουμε αυτό σε μια σειρά άρθρων μας. Να ένα: https://avantgarde2009.wordpress.com/2016/12/20/h_apeleftherosi_tou_halab_itta_diethnous_antepanastashs/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@pap Στον συνδεσμο που εχεις, πολυ σωστα γραφει: «Χωρίς να ξεχνάμε τις διαφορές που έχουμε να λύσουμε με το καθεστώς του Άσσαντ –όπως και με κάθε αστικό καθεστώς στον πλανήτη– και χωρίς να του δίνουμε καμιά πολιτική στήριξη, υπερασπίζουμε άνευ όρων την αυτοδιάθεση της Συρίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό που θέλει να την κόψει κομμάτια και να την υποδουλώσει, φορώντας διπλές και τριπλές αλυσίδες σε ό,τι έχει απομείνει από το συριακό λαό. Η υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης των καταπιεσμένων εθνών ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι αδιαπραγμάτευτη θέση αρχής για τους κομμουνιστές, και αυτή η θέση είναι τελείως ανεξάρτητη από τις αξίες και το ταξικό περιεχόμενο των κυβερνήσεων των χωρών αυτών». Θεωρώ ότι αυτό έπρεπε να λέγεται πιο συχνά, διαφορετικά δημιουργούνται παρεξηγήσεις όπως πχ του Κωστή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@pap το καταλαβαίνω αυτό που λες κι ευχαριστώ για την απάντηση. Aπλά θεωρώ οτι η υποστήριξη στο καθεστώς Ασάντ αναγκαστικά βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη ισορροπία. Μου θυμίζει την -αναγκαστική- υποστήριξη στους Άγγλους έναντι στους Ναζί, οι οποίοι με την πρώτη ευκαιρία στράφηκαν ανοιχτά ενάντια στο ΕΑΜ. Κάτι το οποίο δεν έχω αμφιβολία οτι θα κάνει και το καθεστώς Ασάντ ενάντια στους Κούρδους του YPG όταν ο ISIS θα πάψει να αποτελεί απειλή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
το πεις δεν το πεις για τους λογαριασμούς που έχεις να λύσεις με το καθεστώς, δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση, στο, ή κάτω από ένα κείμενο που ξεμπροστιάζει το τάισμα του Κορμοράνου στο οποίο επιδίδονται με λύσσα πλείστοι αριστεροί μετά το 2011. Η εργατική τάξη της Συρίας φοράει στολή παραλλαγής και πολεμά με τον ΣΑΑ στη Γκούτα. Μόλις τελειώσει με τους κατσαπλιάδες θα συζητήσουμε ότι θέλετε. Γενικά δεν είμαστε της άποψης να βάζουμε στους άλλους καθήκοντα και μετά να τους κάνουμε και κριτική πάνω στα καθήκοντα που τους βάλαμε και δεν υλοποίησαν,
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@Leon Kokotas. Όπως έγραψα σε άλλη ευκαιρία δεν υπάρχουν στάδια και βήματα σ΄αυτή την διαδικασία. «Μακάρι ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας να οδηγούσε στην προλεταριακή επανάσταση αλλά χωρίς κόμμα και πρωτοπορεία, οι πιθανότητες είναι μικρές. Για να μην πω μηδενικές. Πως θα οργανώσεις πρωτοπορεία και κόμμα όταν μπεις κάτω από την σημαία των όπλων της Συρίας; Πρέπει τουλάχιστον να προπαγανδίζεις και κατά του Άσσαντ όπως στην ΕΣΣΔ θα πολέμαγες τους ναζήδες αλλά θα προπαγάνδιζες και κατά του Στάλιν. Αυτή θεωρώ είναι η μόνη χρήσιμη στάση για το συριακό προλεταριάτο και τους συμμάχους του.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
θα κάνω και πιο εκτενές σχόλιο για την ουσία του ερωτήματος που θέτεις, αλλά για αρχή να ρωτήσω το εξής. Μια πρωτοπορία 30 ανθρώπων ας πούμε στην συρία, πως και τι ακριβώς ελπίδες έχει να μπορέσει να πολεμήσει ναι μεν με τον Άσαντ, αλλά όχι κάτω από την σημαία του Άσαντ?
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μια καλή αρχή για την συζήτηση είναι η παραδοχή από μέρους σου ότι αυτό που γίνεται στην Συρία ανήκει στην κατηγορία των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Μέχρι εδώ συμφωνούμε.
Τώρα για να σου πω την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ γνώμη (το τονίζω ότι είναι προσωπική) δεν ψήνομαι ούτε από τις «επαναστατικές φόρμουλες» που ηττήθηκαν ιστορικά εκεί που επιχειρήθηκαν, ούτε και να προπαγανδίζω για ένα πράγμα που δεν υπάρχει με την ελπίδα ότι η προπαγάνδα μου θα δημιουργήσει από το μηδέν το υποκείμενο που θα το υλοποιήσει. Νομίζω ότι αυτές οι τακτικές έχουν αποδειχτεί λάθος, πρώτα και κύρια γιατί έχουν ηττήθηκαν ιστορικά και κατά δεύτερον γιατί τα υποκείμενα που φαντασιώνονταν οι εμπνευστές τους ότι θα τις υλοποιήσουν δεν υπήρχαν. Να την κάνουμε την συζήτηση και πιο συγκεκριμένα όποτε θες. Θα πρέπει να μου πεις όμως ποιος θα την υλοποιούσε, ποιος είχε απομείνει στην ΕΣΣΔ έστω και με την ανάμνηση της αριστερής αντιπολίτευσης και κυρίως θα πρέπει να μου πεις πως υλοποιείται αυτή η πολιτική συγκεκριμένα.
Στην Συρία όμως συμβαίνει και το εξής, πράγμα που από όσο ξέρω συνέβαινε και στην σταλινική Ρωσία. Αυτοί που προπαγανδίζουν ότι ο Άσαντ είναι δικτάτορας και χασάπης βρίσκονται από την άλλη μεριά του οδοφράγματος από αυτήν που βρίσκεται η εργατική τάξη στην Συρία. Από την άλλη θεωρώ γραφικό να απαγγέλω για τους άλλους στις εξωτικές χώρες καθήκοντα αόριστα, καθήκοντα που δεν μπορώ να φέρω σε πέρας εγώ ο ίδιος στη χώρα μου και κυρίως καθήκοντα που δεν υπάρχει κάποιος να τα φέρει σε πέρας και ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες.
Σήμερα στην Συρία δεν παίζεται καμιά σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό που παίζεται είναι η ήττα ή η νίκη των ΗΠΑ, τίποτε άλλο. Αν ηττηθούν οι ΗΠΑ θα ανοίξει και η συζήτηση για τα υπόλοιπα. Αν νικήσουν θα συμβεί αυτό ακριβώς που συνέβη στον αραβικό κόσμο μετά την ήττα του 1967. Η προϋπόθεση για τη δουλειά που περιγράφεις είναι η στρατιωτική νίκη και η αποτυχία του διαμελισμού της χώρας.
Το άλλο που περιγράφεις δεν βγάζει νόημα για την Συρία λαμβάνοντας υπόψιν το χρόνο και τις συνθήκες και το αντιλαμβάνομαι περισσότερο σαν ένα δικό σου τελετουργικό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μια δική σου υποχρέωση απέναντι στην παράδοσή σου, αλλά αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μας αφορά και πολύ περισσότερο αυτούς εκεί κάτω που έχουν άλλη δουλειά στην Α.Γκούτα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Leon Kokotas 02/03/2018 στο 12:20 πμ · ·
«Μια καλή αρχή για την συζήτηση είναι η παραδοχή από μέρους σου ότι αυτό που γίνεται στην Συρία ανήκει στην κατηγορία των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Μέχρι εδώ συμφωνούμε. Τώρα για να σου πω την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ γνώμη (το τονίζω ότι είναι προσωπική) δεν ψήνομαι ούτε από τις «επαναστατικές φόρμουλες» που ηττήθηκαν ιστορικά εκεί που επιχειρήθηκαν, ούτε και να προπαγανδίζω για ένα πράγμα που δεν υπάρχει με την ελπίδα ότι η προπαγάνδα μου θα δημιουργήσει από το μηδέν το υποκείμενο που θα το υλοποιήσει.»
Ορισμένες φόρμουλες ηττήθηκαν ιστορικά, αυτό είναι βέβαιο αλλά πρέπει να δούμε ότι αυτό έγινε σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και όχι στο κενό: Το πλαίσιο αφορά την ιμπεριαλιστική περικύκλωση της ΕΣΣΔ και την σταλινική βία. Οι τροτσκιστές από την δική τους μεριά έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Επίσης αν περιμένουμε να υπάρξει πρώτα προλεταριακή συνείδηση και μετά να προπαγανδίσουμε υπέρ της, μάλλον έχουμε χάσει το παιγνίδι. Η προλεταριακή συνείδηση καλλιεργείται. Ούτε είναι σωστό να προδικάζουμε ότι «δεν υπάρχει υποκείμενο» όταν όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και τίποτε δεν είναι γραμμένο στο μάρμαρο.
«Νομίζω ότι αυτές οι τακτικές έχουν αποδειχτεί λάθος, πρώτα και κύρια γιατί έχουν ηττήθηκαν ιστορικά και κατά δεύτερον γιατί τα υποκείμενα που φαντασιώνονταν οι εμπνευστές τους ότι θα τις υλοποιήσουν δεν υπήρχαν. Να την κάνουμε την συζήτηση και πιο συγκεκριμένα όποτε θες. Θα πρέπει να μου πεις όμως ποιος θα την υλοποιούσε, ποιος είχε απομείνει στην ΕΣΣΔ έστω και με την ανάμνηση της αριστερής αντιπολίτευσης και κυρίως θα πρέπει να μου πεις πως υλοποιείται αυτή η πολιτική συγκεκριμένα.»
Το σοβιετικό προλεταριάτο οπωσδήποτε υπήρχε και ήταν το υποκείμενο. Σε αυτό απευθύνθηκε η Αριστερή Αντιπολίτευση έχοντας μάλιστα επιτυχίες. Είναι λάθος να λέμε ότι δεν υπήρχε το ιστορικό υποκείμενο. Εκείνο που δεν υπήρχε ήταν η λενινιστική παράδοση του διαλόγου στο κόμμα. Η Αριστερή Αντιπολίτευση είχε την δική της Πλατφόρμα, έκανε τις δικές της παρεμβάσεις στα εργοστάσια, έγιναν απεργίες και διαδηλώσεις. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι άλλο για να δείξουμε τον τρόπο που υλοποιείται μια τέτοια στρατηγική.
«Στην Συρία όμως συμβαίνει και το εξής, πράγμα που από όσο ξέρω συνέβαινε και στην σταλινική Ρωσία. Αυτοί που προπαγανδίζουν ότι ο Άσαντ είναι δικτάτορας και χασάπης βρίσκονται από την άλλη μεριά του οδοφράγματος από αυτήν που βρίσκεται η εργατική τάξη στην Συρία. Από την άλλη θεωρώ γραφικό να απαγγέλω για τους άλλους στις εξωτικές χώρες καθήκοντα αόριστα, καθήκοντα που δεν μπορώ να φέρω σε πέρας εγώ ο ίδιος στη χώρα μου και κυρίως καθήκοντα που δεν υπάρχει κάποιος να τα φέρει σε πέρας και ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες.»
Τα καθήκοντά μας δεν καθορίζονται από το πόσο ανεπτυγμένο είναι το υποκείμενο ή πόσο ώριμες είναι οι συνθήκες. Με την ίδια λογική στην Ελλάδα έπρεπε να είμαστε στο ΚΚΕ ή στον ΣΥΡΙΖΑ διότι υπάρχουν «καθήκοντα που δεν μπορώ να φέρω σε πέρας εγώ ο ίδιος στη χώρα μου». Τα καθήκοντά μας δεν είναι αυτά τα οποία είμαστε σε θέση να κάνουμε σήμερα αλλά μια στρατηγική που δείχνει ποια καθήκοντα η εργατική τάξη πρέπει να βάλει στην ημερήσια διάταξη ανεξάρτητα από την σημερινή κατάσταση. Δηλαδή μια σειρά από μεταβατικά αιτήματα. Γράφεις: «Αυτοί που προπαγανδίζουν ότι ο Άσαντ είναι δικτάτορας και χασάπης βρίσκονται από την άλλη μεριά του οδοφράγματος από αυτήν που βρίσκεται η εργατική τάξη». Είναι αυτό από μόνο του λόγος για να δέχεται κανείς άκριτα ότι κάνει ή δεν κάνει η «εργατική τάξη»; Αν ήταν έτσι δεν θα χρειαζόταν καμμιά στρατηγική και βέβαια καμμιά ταχτική και κανένα μεταβατικό πρόγραμμα που να γεφυρώνει την σημερινή κατάσταση με το αύριο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Επίσης με την ίδια λογική θα έλεγε το 1941 κάποιος: «Αυτοί που προπαγανδίζουν ότι ο Στάλιν είναι δικτάτορας και χασάπης βρίσκονται από την άλλη μεριά του οδοφράγματος από αυτήν που βρίσκεται η εργατική τάξη» έχοντας υπόψη τον Χίτλερ! Θα ήταν αυτό επομένως ένα λογικό επιχείρημα;
«Σήμερα στην Συρία δεν παίζεται καμιά σοσιαλιστική επανάσταση.»
Αυτό ισχύει σήμερα. Αν δεν ετοιμάσουμε όμως το συριακό προλεταριάτο από σήμερα τότε δεν πρόκειται να γίνει ούτε αύριο ούτε σε εκατό χρόνια από σήμερα.
«Αυτό που παίζεται είναι η ήττα ή η νίκη των ΗΠΑ, τίποτε άλλο. Αν ηττηθούν οι ΗΠΑ θα ανοίξει και η συζήτηση για τα υπόλοιπα. Αν νικήσουν θα συμβεί αυτό ακριβώς που συνέβη στον αραβικό κόσμο μετά την ήττα του 1967. Η προϋπόθεση για τη δουλειά που περιγράφεις είναι η στρατιωτική νίκη και η αποτυχία του διαμελισμού της χώρας.
Το άλλο που περιγράφεις δεν βγάζει νόημα για την Συρία λαμβάνοντας υπόψιν το χρόνο και τις συνθήκες και το αντιλαμβάνομαι περισσότερο σαν ένα δικό σου τελετουργικό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μια δική σου υποχρέωση απέναντι στην παράδοσή σου, αλλά αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μας αφορά και πολύ περισσότερο αυτούς εκεί κάτω που έχουν άλλη δουλειά στην Α.Γκούτα.»
Αν ηττηθούν οι ΗΠΑ και νικήσει ο Άσσαντ θα έχει μεν ηττηθεί ο ιμπεριαλισμός πράγμα που αποτελεί θετική εξέλιξη αλλά δεν θα ανοίξει καμμιά συζήτηση για τα «υπόλοιπα». Δεν θα ανοίξει για τους ίδιους λόγους που τα μπααθικά καθεστώτα εξόντωσαν την αριστερά στις χώρες τους. Τώρα το θέμα μας είναι ποια ακριβώς δουλειά έχει η ένστολη εργατική τάξη στην Γούτα. Η ένοπλη αντίσταση στον ιμπεριαλισμό είναι καθήκον της αλλά αν το αποσυνδέσει κανείς από την σοσιαλιστική επανάσταση δεν της δίνει καμμιά προοπτική. Θα υπάρχει άραγε κάποιο εργατικό κόμμα που να μπορεί να είναι νόμιμο στην Συρία; Θα υπάρχει κάποια εργατική εφημερίδα που να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα; Αυτό είναι το «τελετουργικό» στο οποίο αναφέρεσαι και στην πραγματικότητα δεν είναι τελετουργικό αλλά οι όροι κάτω από τους οποίους η εργατική τάξη θα συμπαραταχθεί με τον Άσσαντ: Η εργατική τάξη δεν έχει καμμιά υποχρέωση να παραιτηθεί από κάθε πολιτικό δικαίωμα και κάθε ταξική ανεξαρτησία προκειμένου να αποφευχθεί η ήττα του Άσσαντ και ο διαμελισμός της χώρας. Ίσα – ίσα χωρίς να διατηρήσει την ταξική ανεξαρτησία της είναι που θα οδηγηθεί στο σφαγείο από τους μεν ή τους δε. Δεν ισχύει ότι: «Αν ηττηθούν οι ΗΠΑ θα ανοίξει και η συζήτηση για τα υπόλοιπα». Ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου καμμιά πλευρά δεν θέλει ένα δυνατό εργατικό κίνημα. Η συζήτηση θυμίζει όσα έλεγε το ΚΚΕ το 1941-44: «Αν ηττηθούν οι Γερμανοί θα ανοίξει και η συζήτηση για τα υπόλοιπα». Ξέρουμε τι επακολούθησε διότι δεν έχει σημασία μόνο να ηττηθούν οι Γερμανοί ή οι ΗΠΑ αλλά ποιος θα βρίσκεται στην ηγεσία της ένοπλης πάλης. Αν δώσουμε την ηγεσία αυτή σε κάποιον άλλον εκτός από το προλεταριάτο είναι αυτονόητο και ιστορικά αποδειγμένο ότι δεν θα ακολουθήσει καμμιά «συζήτηση για τα υπόλοιπα». Δεν θα έχουν μείνει υπόλοιπα. Τι θα είχε γίνει αν το κινέζικο προλεταριάτο τα είχε αφήσει όλα στον Τσανγκ-Καϊ-Σεκ; Τι θα είχε γίνει αν το αλγερίνικο προλεταριάτο ΔΕΝ τα είχε αφήσει όλα στον Μπεν-Μπελά;
Τα καθήκοντά μας δεν καθορίζονται από το αν είμαστε 10 άτομα ή εκατό χιλιάδες άτομα αλλά από τα συμφέροντα του προλεταριάτου που ενδέχεται (ή μάλλον είναι βέβαιο) να μην τα ξέρει σε μια δεδομένη στιγμή. Αν τα ήξερε, σε κάθε στιγμή, δεν θα υπήρχε ανάγκη για καμμιά πρωτοπορεία και κανένα επαναστατικό κόμμα. Η ΚΕΔ τα έχει αυτά στο πρόγραμμά της αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν τα εφαρμόζει στην περίπτωση της Συρίας. Έχουμε τον κίνδυνο του τζαιχαντισμού που απειλεί να γυρίσει την χώρα χίλια χρόνια πίσω. Έχουμε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που δεν θέλει τον Άσσαντ και επιθυμεί τον διαμελισμό της χώρας. Έχουμε και τον ίδιο τον Άσσαντ που έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του (ειδικά ο πατέρας του). Τι έχουμε λοιπόν κάνουμε; Να διαλέξουμε το μικρότερο κακό; Να διαλέξουμε από ποιο μαχαίρι θα σφαγούμε; Αυτή η λογική της δαιμονοποίησης των αντιπάλων που μας οδηγεί; Να λέγαμε το 1941 ότι ο Χίτλερ είναι το απόλυτο κακό και επομένως πρέπει να πάμε με τους Συμμάχους και μετά βλέπουμε; Ή να βάλουμε μια υποσημείωση με μικρά γράμματα ότι είμαστε και ενάντια στους Συμμάχους αλλά τέλος πάντων δεν μπορεί να νικηθεί αλλιώς ο ναζισμός; Κι αν είναι έτσι γιατί να μην κάνουμε και μια προσωρινή εκεχειρία με τους τζιχαντιστές που είναι κατά των ΗΠΑ; Δηλαδή δεν βλέπω γιατί η δική μου ανάλυση είναι ένα «τελετουργικό» ενώ αντίθετα υπάρχει μια πιο «ρεαλιστική» πολιτική του «μετά βλέπουμε».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α.Parvis. Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Το ΚΚΕ είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «αν ηττηθούν οι γερμανοί θα ανοίξει η συζήτηση και για τα υπόλοιπα», γιατί τελικά, αυτό ακριβώς συνέβη. Η συζήτηση άνοιξε, όπως ακριβώς είθισται να ανοίγει σε τέτοιες φορτισμένες ιστορικά και κρίσιμες ιστορικές στιγμές, με το όπλο στο χέρι, το δεκέμβρη του ’44. Ο Δεκέμβρης έκρινε εκ νέου το Λίβανο και την Καζέρτα, το σχέδιο του Στάλιν και του Ρούζβελτ για τον μεταπολεμικό κόσμο, την ίδια τη Γιάλτα. Δυστυχώς όμως το «υποκειμενο» στο οποίο αναφέρεσαι έβλεπε το ’44 με τη ματιά του 1914 και του 1928.
Νομίζω ότι παρόμοιο λάθος έκαναν οι επίγονοι του Τρότσκυ, γιατί ο ίδιος έζησε σε άλλη εποχή, ας πούμε, όταν υπήρχε ακόμη ελπίδα να ξαναπαιχτεί το στοίχημα της ηγεσίας στην προοπτική της εργατικής τάξης. Τώρα σε σχέση με τα διπλά καθήκοντα. Το «40, η αριστερή αντιπολίτευση είχε ήδη σφαγεί ανελέητα και είχε εκλείψει ακόμη και η ανάμνηση της, η τάξη στην οποία βασιζόταν η αφήγηση του αντισταλινισμού, πέρα από το ότι είχε πλέον παραδοθεί στον κυνισμό του ρεαλισμού, ήταν η τάξη από την οποία στρατολογούσε η γραφειοκρατία. Η προοπτική μια άλλης πορείας για την ΕΣΣΔ είχε τελειώσει μαζί με τους φορείς αυτών των απόψεων και καμία διαφορετική εκδοχή του πολέμου δεν θα έβγαζε το αποτέλεσμα που έβγαλε ένα υπαρκτό «υποκείμενο» από τον πρώτο παγκόσμιο. Στην περίπτωση της Κίνας έχουμε ένα υπαρκτό «υποκείμενο» που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει ποτέ το πρόγραμμα του, διαφορετική πολιτική και διαφορετική στρατιωτική οργάνωση. ΕΓΩ(με κεφαλαία γιατί γράφω τις απόψεις μου) έτσι βλέπω τα πράγματα. Να συμπληρώσω δε ότι ο «άλλος τρόπος πολέμου, ο τρόπος που πολεμάει το επαναστατημένο προλεταριάτο» για τον οποίο μιλάει ο Τρότσκυ υπήρξε μόνο στο περιοδικό του Κόκκινου Στρατού, πριν την Πολωνική εκστρατεία. Ο Εμφύλιος ήταν ένας ολοκληρωτικός πόλεμος, όπως ήταν και ο δεύτερος παγκόσμιος στο Ανατολικό Μέτωπο κυρίως. Παραμένει το ερώτημα βεβαίως πως ακριβώς θα κάνεις αντισταλινική προπαγάνδα οδηγώντας ένα Τ-34 στο δρόμο για το Κούρσκ, χωρίς να καταλήξεις στο εκτελεστικό απόσπασμα ή σε κάποιο πειθαρχικό λόχο. Κατά τη γνώμη μου επίσης, αυτός που το δεκεμβρη του ’44 ή στο δρόμο για το Κούρσκ βάζει το ζήτημα των σφαγών είναι λάθος 100%, βλέπει το παρών με την ματιά του παρελθόντος, με τη ματιά των δικών της Μόσχας. Αυτό που θα έπρεπε να προπαγανδίζει είναι ενάντια στον συμφιλιωτισμό και τις αυταπάτες του σταλινισμού, ενάντια στις αμρικανικές και τις αγγλικές σημαίες που κρατούσε το ΕΑΜ. Αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου, κάποιοι σύντροφοι το έκαναν.
Ξανασκέψουτα αυτά, πριν ξανασυζητήσουμε για τα διπλά καθήκοντα. Δεν τα αρνούμαι, ούτε είμαι οπαδός της δημοκρατικής δικτατορίας και του λαικού μετώπου. Νομίζω όμως ότι πρέπει να αναστοχαστούμε το παρελθόν, να διδαχτούμε από τις ήττες και να επισκευάσουμε τα εργαλεία μας. Δεν πετάω τίποτε.
Αυτό που γράφεις και που το γράφουν και πολλοί σύντροφόι σου για την συρία, τη βενεζουέλα κλπ «αν το προλεταριάτο είχε κρατήσει την ταξική του ανεξαρτησία…..». Για πες λοιπόν ρε σύντροφε, τι ακριβώς θα γινόταν διαφορετικά αν το προλεταριάτο κρατούσε την ταξική του ανεξαρτησία? Πολεμά καλύτερα από το προλεταριάτο που δεν έχει κρατήσει την ταξική του ανεξαρτησία, όπως στη Συρία, ή μήπως γλυτώνει την αμερικανική επέμβαση? Μήπως η σοσιαλιστική βενεζουέλα δεν θα δεχόταν την ιμπεριαλιστική επίθεση ή θα άντεχε περισσότερο επειδή ακριβώς θα ήταν σοσιαλιστική?
Πάντως στην Συρία, από την πλειοψηφία των οπαδών των διπλών καθηκόντων, δεν είδαμε τα διπλά καθήκοντα, αντίθετα είδαμε την ολόψυχη υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ορισμένοι μάλιστα όπως ο Achcar εργάστηκαν για λογαριασμό του. Για αυτά πρέπει να πεις κάτι.
Αν ο καημός σου είναι τα διπλά καθήκοντα, όταν γράψω κάτι για την Συρία, θα περιλάβω τα διπλά καθήκοντα σε μια παράγραφο, έτσι για να σου κάνω το χατήρι. Θέλω να ξέρεις όμως ότι αυτή η παράγραφος δεν θα αφορά στην ουσία τα τεκταινόμενα στην Συρία, ούτε θα αφορά τις σημερινές διαφορές που έχουμε ως ρεύματα ή τάσεις στην αριστερά. Αυτό νομίζω έγινε παραπάνω από εμφανές στο ζήτημα της Καταλωνίας. Η παράγραφος αυτή θα αφορά τις διαφορές που είχαν δυο ρεύματα τη δεκαετία του ’30 και με αυτή την έννοια σου έγραψα ότι είναι ένα τελετουργικό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Για προβληματισμό σε σχέση με τα στάδια (που εδώ ονοματίζονται ως μεταπτώσεις) και για τους διάφορους «χασάπηδες», αλλά και μια ματιά τελείως διαφορετικήγ από αυτή των επιγόνων, αφήνω έναν Μαντέλ:
«Σε άλλες περιπτώσεις η επανάσταση πέρασε από μια σειρά μεταπτώσεις αλλά βρίσκεται ακόμη σε πρόοδο, αφού γνώρισε ήττες μερικές αλλά όχι οριστικές. Στο Βόρειο Βιετνάμ και στην Κούβα, το απελευθερωτικό κίνημα θριάμβευσε και η αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση μετατράπηκε σε σοσιαλιστική επανάσταση και έδωσε υπόσταση σε νέα εργατικά κράτη. Οι αραβικές χώρες παρουσιάζουν πολύπλοκη εικόνα, αλλά η τάση προς τη διαρκή επανάσταση έγινε καθαρή τουλάχιστον στην Αίγυπτο και τη Συρία και εκδηλώθηκε σε εμβρυώδη μορφή, στο ιράκ, την Υεμένη και τη Σαουδική Αραβία.»
Επί του Μαντέλ, θα ήθελα το σχόλιο σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ για την απάντηση.
α) Αναφορικά με τον Μαντέλ σε τι ακριβώς να απαντήσω; Απ’ όσο ξέρω δεν ήταν ανοιχτά υπέρ των σταδίων και σχετικά με τα αντι – ιμπεριαλιστικά κινήματα, τουλάχιστον επιφανειακά, δεν εγκατέλειψε την βασική τροτσκιστική θεώρηση.
β) Η «τάση προς τη διαρκή επανάσταση έγινε καθαρή τουλάχιστον στην Αίγυπτο και τη Συρία». Δεν μου είναι ξεκάθαρο πως εφαρμόζεται η διαρκής επανάσταση (εκτός αν εννοείς deflected;) στις περιπτώσεις αυτές. Όπως γράφει ο Τρότσκι: «Σ’ αυτό πού άφορα τις χώρες με καθυστερημένη αστική ανάπτυξη, ιδιαίτερα τις αποικιακές και μισοαποικιακές χώρες, η θεωρία της διαρκούς επανάστασης σημαίνει ότι η πλήρης και γνήσια λύση των καθηκόντων τους, της πραγματοποίησης της δημοκρατίας και της εθνικής απελευθέρωσης, μπορεί να νοηθεί μόνο διαμέσου της διχτατορίας του προλεταριάτου σαν ηγεσία του υποτελούς έθνους και πάνω απ’ όλα των αγροτικών μαζών.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γράφει κάτι ενδιαφέρον ο Μαντέλ το 1976: «the pacifist illusion that the military power of imperialism can somehow be “neutralized” and its ruling class “pressured” into permanent passivity, demoralization, or capitulation by the growth of the military power of the workers states. Nothing in history justifies such an assumption. Even if it becomes only “half as strong” as the “socialist camp,” U.S. imperialism will still fight — and to the death — to retain its power. And this implies nuclear war, so long as it is materially possible (just as, for example, Hitler would have used the atomic bomb if he had had one, even in 1945, on the eve of imminent defeat), provided the political and social relationship of forces inside the United States allows it. In that sense, the decisive battle for the survival of humanity will indeed be fought in the United States. U.S. imperialism cannot be disarmed from the outside. Its relative weakening does not lead to its disarmament, but could even lead to greater aggressiveness.» (On the Current Stage of World Revolution).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γράφει κάτι ενδιαφέρον ο Μαντέλ……Νομίζω ότι ο Μαντέλ λέει κάτι που είναι τελείως λάθος.
Ο διεθνισμός και ο αντι-ιμπεριαλισμός είναι οι δυο όψεις του ίδιου «νομίσματος», αν υπάρχει ένα «νόμισμα» που μπορούμε να το ονοματίσουμε στρατηγική για την σοσιαλιστική επανάσταση.
Στις ιμπεριαλιστικές χώρες τον πυρήνα της καπιταλιστικής εξουσίας, το αστικό κράτος , το υπερασπίζονται απέναντι στην απειλή των υποτελών 4 επάλληλες σειρές «συρματοπλέγματος».
Η πρώτη έχει να κάνει με τον ίδιο τον χαρακτήρα του κράτους, που είναι σύνολο θεσμών ανυψωμένων πάνω από την κοινωνία, με τον χαρακτήρα του «άβατου» και του «ιερού», για τους υποτελείς, όπως πολύ σωστά γράφει ο Πουλαντζάς.
Η δεύτερη, έχει να κάνει με τον ίδιο τον χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας και τη φύση των πολιτευμάτων, δηλαδή τον «συνελευσιακό» χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας. Οι υποτελείς καταλαβαίνουν τη δημοκρατία ως μια μεγάλη συνέλευση της οποίας είναι μέρος, αφού εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το προσωπικό των κατασταλτικών μηχανισμών που δεν καταλαβαίνουν τον εαυτό τους να υπερασπίζεται μια σαπισμένη οικογενειοκρατία, όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα στην περίπτωση των Ρομανώφ. Εδώ αρχίζουμε να μπαίνουμε στο ζήτημα της εθνικής ενότητας.Για τη δεύτερη σειρά «συρματοπλέγματος» γράφει ο Πέρυ Άντερσον.
Η τρίτη σειρά «συρματοπλέγματος» έχει να κάνει με την ιστορία του έθνους ως παράγοντα του έθνους-κράτους, δηλαδή, ως το νομιμοποιητικό παράγοντα του κάθε συγκεκριμένου κράτους, δηλαδή, το στοιχείο εκείνο που επιτρέπει να είναι το κάθε κράτος μια περίφραξη στον χώρο(έδαφος) και στον χρόνο(ιστορία) με παρεθόν, παρών και κυρίως όμως με πεπρωμένο, που κοιτά πάντα προς ένα μνημείο «Αγνώστου Στρατιώτη». Καμία αστική εξουσία και κανένα κράτος δεν μπορούν να σταθούν όρθια ως «γυμνή» εξουσία και «γυμνό» κράτος, «απογυμνωμένα» δηλαδή από όλη την ουσία που τα νομιμοποιεί και δίνει περιεχόμενο και σκοπό σε όλο αυτό το πλέγμα της ιεραρχίας και της καταπίεσης. Η επιτυχία της Παρισινής Κομμούνας και της Ρώσικης επανάστασης, η αποτυχία της γερμανικής επανάστασης από την άλλη είναι η συζήτηση της κατάρρευσης του τρίτου «συρματοπλέγματος». Η ηγέτιδα τάξη του έθνους απέτυχε να εκπληρώσει τον ρόλο της, η εξουσία είναι πλέον «γυμνη» και η θέση της είναι στο νεκροταφείο των ελίτ που έγραφε ο Παρέτο. Αν και όταν βέβαια υπάρχουν κάποιοι άλλοι που διεκδικήσουν τον «θρόνο» της τάξης που βρίσκεται υπό έκπτωση. Η παραβίαση αυτού του «συρματοπλέγματος» επηρεάζει απόλυτα και το δεύτερο «συρματόπλεγμα». Είναι κρίση και στο εσωτερικό των ελίτ. Έχει χαθεί το αφήγημα που τις ενοποιεί και είναι πολύ πιθανό να καταρρεύσει και το δεύτερο συρματόπλεγμα, καθώς διασπασμένες θα τρέξουν να συντρίψουν το οικοδόμημα της δημοκρατίας και το σύστημα θα χάσει την όποια πλαστικότητα που πιθανόν να του έδινε μια διέξοδο προς τη μεταρρύθμιση. Είναι η συζήτηση που κάνει ο Τρότσκυ στην «Τέχνη της επανάστασης» και η συζήτηση για τον ρόλο του SPD στην μεταπολεμική γερμανία.
Η τέταρτη σειρά, σχετίζεται απόλυτα με την τρίτη και έχει να κάνει με το διεθνή ρόλο και τη διεθνή αποστολή του κάθε έθνους -κράτους, την εποχή του ιμπεριαλισμού όπως αυτός προέκυψε κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι ΗΠΑ είναι η ηγεμονική του διεθνούς συστήματος δύναμη(εξαίρεση, θεική αποστολή) και το εθνικό της σχέδιο είναι το διεθνές σχέδιο ήταν και είναι ο θρίαμβος του «δημοκρατικού καπιταλισμού» πράγμα που μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο όταν όλος ο κόσμος είναι μια «αμερικανική θάλασσα», κατά το mare nostrum της Ρώμης. Στο αμερικανικό ηγεμονικό σχέδιο υπάρχει μια ιεραρχία και μάλιστα αυτή η ιεραρχία επέτρεψε σε χώρες του τρίτου κόσμου, όπως πχ η Νότια Κορέα να γίνουν χώρες του αναπτυγμένου κόσμου. Σε αυτή την ιστορία υπάρχει μόνο πολιτική. Τα εθνικά σχέδια των χωρών, υπό την ηγεμονία, φροντίζουν να εντάσσονται στους γενικούς στόχους της ηγεμονίας και η όποια αποτυχία του συνολικού σχεδίου παρασέρνει στην κρίση και τα εθνικά σχέδια, μια που ο «στροφέας» τους είναι πλέον το «διεθνές».
Αυτό ακριβώς συνέβη με τις ΗΠΑ, τόσο με το κίνημα για τα δικαιώματα (Κινγκ), όσο και με το κίνημα τη δεκαετία του ’60. Στην πρώτη περίπτωση το διεθνές-εθνικό σχέδιο που πρέπει να εκπληρωθεί (πολιτικός-πολιτισμικός ανταγωνισμός με την ΕΣΣΔ, εκπλήρωση των υποσχέσεων από την μεριά της πολιτείας αυτή τη φορά σε όσους πρόσφεραν στον πόλεμο), στη δεύτερη το εθνικό-διεθνές που προσκρουει στα βράχια.
Αυτά περίπου λέμε ως ΚΕΔ, διαφωνώντας όπως καταλαβαίνεις με τον απλουστευτισμό της ερμηνείας της ανάλυσης του Μαντέλ που μου παρουσιάζεις.
ναι η ήττα του εθνικού ή του διεθνικού σχεδίου δεν σημαίνει την επικράτηση με κάποιο αυτόματο τρόπο του δικού μας στρατοπέδου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αμβλύνουμε τη διεθνική ματιά μας, να ρίξουμε στα σκουπίδια του κοσμοπολιτισμού και του δικαιωματισμού το διεθνισμό μας, αποχωρίζοντάς τον από τον αντι-ιμπεριαλισμό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ για την απάντηση. Ως προς την θεωρία της διαρκούς επανάστασης τι γίνεται; Όπως γράφει ο Τρότσκι: «Σ’ αυτό πού άφορα τις χώρες με καθυστερημένη αστική ανάπτυξη, ιδιαίτερα τις αποικιακές και μισοαποικιακές χώρες, η θεωρία της διαρκούς επανάστασης σημαίνει ότι η πλήρης και γνήσια λύση των καθηκόντων τους, της πραγματοποίησης της δημοκρατίας και της εθνικής απελευθέρωσης, μπορεί να νοηθεί μόνο διαμέσου της διχτατορίας του προλεταριάτου σαν ηγεσία του υποτελούς έθνους και πάνω απ’ όλα των αγροτικών μαζών.» Αυτό σημαίνει ότι ένα καθαρόαιμο αντι-ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα ενώ μπορεί να συσπειρώσει τις μάζες δεν δίνει την σωστή διέξοδο. Επειδή θεωρώ ότι σαν ΚΕΔ συμφωνείτε με την θεωρία της διαρκούς επανάστασης, ποια είναι τα ΤΑΞΙΚΑ καθήκοντα που θέτει στην Συρία;
Ο Μαντέλ έγραφε βέβαια το 1976, μπορεί να είχε δίκιο ή άδικο, δεν κάνει μεγάλη διαφορά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το σχόλιο που έγραψα παραπάνω θα εμπλουτιστεί και θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα με τον τίτλο «διεθνισμός και αντι-ιμπεριαλισμός» για να ξεκαθαριστούν διάφορες «παρεξηγήσεις». Ο διεθνισμός χωρίς τον αντι-ιμπεριαλισμό είναι αστικός κοσμοπολιτισμός, δικαιωματισμός του κώλου, από την άλλη ο αντι-ιμπεριαλισμός χωρίς τον διεθνισμό είναι κεκαλυμένος σωβινισμός.
Στον τρίτο κόσμο έχουμε την εξουσία «γυμνή» ή ακόμη χειρότερα «γυμνή» και πολιορκημένη ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν στο δικό σου μυαλό οι Άσαντ είχαν κάποιο βίτσιο με τον αυταρχισμό, για κάποιους λόγους όμως και θα πρέπει να αναφερόμαστε σε αυτούς, η ιμπεριαλιστική δύση έχει κατά κανόνα φιλελεύθερες δημοκρατίες ενώ η «πολιορκούμενη ανατολή» και οι επαναστάσεις μας έρεπαν πάντα προς τον αυταρχισμό και τις δικτατορίες. Αυτό το βίτσιο του «δικού μας» στρατοπέδου πρέπει να το ερμηνεύσουμε από την αρχή θεωρητικά και όχι να σκαρφιζόμαστε διάφορα «καρναβαλικά» που εμείς τάχατες επαγγελόμαστε κάτι άλλο, από αυτό που έφτιαξαν αυτοί στους οποίους αναφερόμαστε θεωρητικά.
Εμείς δεν θέτουμε κανένα ταξικό καθήκον, δεν ηγούμαστε βλέπεις καμίας Διεθνούς. Εμείς τοποθετούμαστε από την μια ή από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Ο ίδιος ο πόλεμος στην Συρία-όχι μόνο ιδεοτυπικά, από τη φύση του δηλαδή ως πόλεμος-είναι, για ναμην πω η ανώτερη, από τις ανώτερες μορφές διεξαγωγής της πάλης των τάξεων. Το αποτέλεσμά του θα καθορίσει τα τεκταινόμενα στην περιοχή, όπως τα καθόρισαν οι πόλεμοι του 1967 και του 1973, χιλιάδες φορές περισσότερο από μια απεργία του συνδικάτου των καθηγητών στη Βηρυτό, που γράφει ο φίλος μας ο Daher. Η ταξική πάλη στην Συρία αυτή την στιγμή και σε όλη την μέση ανατολή δεν έχει φορείς τα συνδικάτα ή τα πολιτικά κόμματα, αλλά τους αντίπαλους στρατούς. Νομίζω το ένα κομμάτι της απάντησης είναι αυτό.
Από την άλλη, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Συρία θα ήθελα να το εκλάβεις θεωρητικά σαν μια διαδικασία «μετάπτωσης», που το αμυνόμενο καθεστώς οφείλει να νικήσει που θα έλεγε ο Μαντέλ για να υπάρξει η παραμικρή ελπίδα, να συνεχιστεί δηλαδή η «μετάπτωση» σε μια άλλη κατάσταση.
θα θέλαμε η Συρία που θα προκύψει να παραμείνει αντι-ιμπεριαλιστικό σύμβολο, δίπλα στους παλαιστινίους και τη χεζμπολάχ, απέναντι στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Με τους υποτελείς-βετεράνους του πολέμου να διεκδικούν μια καλύτερη θέση στην μεταπολεμική συρία, απεναντι στις συνέπειες της οικονομίας του πολέμου.
Αν θέλεις να επαναλάβω την προσευχή της διαρκούς, ότι μόνο μια σοσιαλιστική επανάσταση κλπ, κλπ, κλπ σαν συνέχεια του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα κλπ, κλπ, να το κάνω ευχαρίστως, μόνο και μόνο για να μην στέκεσαι καχύποπτα απέναντι σε αυτά που διαβάζεις.
Πόσο νόημα έχει? γράψε μου κάτι για αυτό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σαφώς δεν ζητώ μια μόνιμη επωδό. Αλλά το να μην το γράφεις και καθόλου είναι κι’ αυτό εξίσουν ενδεικτικό. Μετά, γράφεις «Εμείς δεν θέτουμε κανένα ταξικό καθήκον, δεν ηγούμαστε βλέπεις καμίας Διεθνούς». Για να θέσουμε ταξικό καθήκον πρέπει να ηγούμαστε μίας Διεθνούς; Δεν έθετε ο Λένιν ταξικά καθήκοντα πριν το 1917 όταν οι μπολσεβικοι ήταν μειοψηφία; Το ταξικό καθήκον το θέτουμε καν (ΑΝ το πιστεύουμε, φυσικά) βάσει της θ. της διαρκούς επανάστασης ή όχι; Αν δεν θέσουμε ένα τέτοιο καθήκον δεν καταλαβαίνω τι κάνουμε. Αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα με τον Άσσαντ και αύριο κάποιον άλλο παρόμοιο που θα τύχει να μην αρέσει στις ΗΠΑ; Υποτάσσουμε την εργ. τάξη στον Άσσαντ προκειμένου να έχει θετική έκβαση ένα επεισόδιο στον ευρύτερο πόλεμο που έχουν ξεκινήσει οι ΗΠΑ μετά την 9/11; ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΣΣΑΝΤ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ όσο κατά πόσο προχωράμε βάσει αρχών (θ. δ. επανάστασης) ή οχι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Άσχετο με την [εξαιρετικά ενδιαφέρουσα] συζήτησή σας: αφήνω αυτό εδώ μπας και καταφέρω να το διαβάσω ποτέ μου.
https://www.brookings.edu/blog/order-from-chaos/2018/02/13/after-7-years-of-war-assad-has-won-in-syria-whats-next-for-washington/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α.Parvis Νομίζω από μεριάς μου τα είπα όλα όσα μπορούσα να πω για την Συρία και τη Διαρκή. Το αστείο με διάφορους άλλους που υποτίθεται ότι είναι με τη Διαρκή είναι ότι τάχατες «ξεχνούν» να στηρίξουν το «υποτελές έθνος»στο πρώτο επίπεδο, δηλ. τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα που είναι προυπόθεση για το δεύτερο(τουλάχιστον έτσι λέει η ιστορία) και περνούν κατευθείαν στο δεύτερο, ενώ στο πρώτο στηρίζουν τις ΗΠΑ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Leon Kokotas Από τη δική μου μεριά είμαι ειλικρινής με την έννοια οτι επικαλούμαι την διαρκοεπαναστατική λογική όπως την ανέλυσε ο Τρότσκι. Σίγουρα δεν είναι επιθυμητή μια νίκη των ΗΠΑ στην Συρία ή την Βενεζουέλα. Το θέμα είναι αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην θεωρία της διαρκούς επανάστασης ή πρέπει να την αντικαταστήσουμε με συνθήματα του τύπου «πλήρης υποστήριξη στον Άσσαντ» αντί για κριτική υποστήριξη. Μαζί του στον ένοπλο αγώνα αλλά χάσμα στην (ταξική) μας πολιτική.
Από τη δική σου μεριά εξέφρασες πολύ καλά το αντι-ιμπεριαλιστικό σκέλος της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης. Απομένει το ταξικό. Δηλ. δεν μίλησες καθόλου για την θεωρία της διαρκούς επανάστασης ΣΥΝΟΛΙΚΑ εκτός φυσικά αν δεν πιστεύεις σε αυτή (όπως παλιά η ΣΟΕ-Σπύρος, ΚΣΕΕ κλπ).
Ο Τρότσκι τα έβλεπε σαν σύνολο, σαν μέρος του ίδιου πράγματος. Εκεί νομίζω μπορεί να έχεις ένα λάθος, δηλ. ότι στην πραγματικότητα δεν έκανες καθόλου χρήση της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης. Αυτό φυσικά δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ κακό αν δεν θεωρείς τον εαυτό σου τροτσκιστή και δεν πιστεύεις στην ανασυγκρότηση της 4ης.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α.Parvis. Μιλώντας για τον εαυτό μου, ούτε τροτσκιστής είμαι, ούτε με απασχολεί η 4η και τι ακριβώς πρόκειται να κάνει. Χάρηκα για την συζήτηση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Σε νέα έξαρση η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για την Συρία – ONLINE-PRESS·