Με αφορμή τους διαφόρους Λιάπηδες…

 Της Οφηλίας Ρεντ

«Είναι αισχρό να γίνεσαι κόλακας του λαού, για ν’ αποκτήσεις δύναμη. Αλλά, μια εξουσία που θεμελιώνεται στον τρόμο, τη βία και την καταπίεση είναι συγχρόνως, και αισχρότητα, και αδικία»

Πλούταρχος

Από το μερικό στο γενικό…

Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, ως γνωστόν, διαθέτει πολλούς ανθρώπους που εργάζονται για την προώθηση της διαιώνισης της κυριαρχίας του εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Kάποιοι από αυτούς πάνε πιο ψηλά στην ιεραρχία, καταλαμβάνοντας πόστα επηρεασμού της λήψης των αποφάσεων, επομένως λειτουργούν ως οι προπομποί του αστισμού και οι χαράκτες των ατραπών πάνω στις οποίες θα στηριχθούν επιμέρους σχεδιασμοί του παρόντος και του μέλλοντος. Κάθε ένας ισχυρός επιζητάει να έχει «δικούς» του ανθρώπους, οι υφιστάμενοι -δηλαδή- που θα εργάζονται για αυτόν και τα συμφέροντα του με το αζημίωτο. Αυτοί οι δεύτεροι, με μεγάλη προθυμία κάνουν τα όποια θελήματα, προσδοκώντας πως μια μέρα θα λάβουν το δικό τους κομμάτι στην πίτα των προνομίων, που σαφώς θα είναι μεγαλύτερο από το διάστημα που υπόκεινται σε έλεγχο κάθε μορφής από αυτούς που βρίσκονται πιο πάνω στην ιεραρχία. Χαράσσουν από ένα σημείο και μετά διακριτή και αυτόνομη πορεία και δεν είναι λίγοι αυτοί που παρασύρθηκαν από την απληστία, διολισθαίνοντας σε πρακτικές που είναι ασύμβατες ακόμα και με την αστική ηθική και τον ίδιο το νόμο που έχουν κατασκευάσει οι θεωρητικοί της επίσημης νομολογίας του κυρίαρχου συστήματος.

Μεταξύ των διάφορων καθεστωτικών υπάρχουν αντιθέσεις που εκδηλώνονται με διάφορες μορφές, και δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τη σημασία τους όταν επιχειρούμε να φέρουμε στο φως τα γονοτυπικά αίτια των διάφορων εξελίξεων της επικαιρότητας. Πχ, δεν είναι λίγες οι φορές που ορισμένες πλευρές τα βρίσκουν και συνάπτουν κοινά μέτωπα απέναντι σε κοινούς εχθρούς. Άλλες φορές, πάλι, για τον οποιονδήποτε λόγο κάποιος χάνει την εύνοια ενός ισχυρού πόλου, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε βορά στις εκδικητικές διαθέσεις διάφορων αρπακτικών. Τότε, είναι που οι διάφοροι πομπώδεις «ατσαλάκωτοι» μετατρέπονται σε «ράκη» που καταξεσκίζονται από τα κουτσομπολιά, το μένος των πολλών, αυτοί που κυνηγιούνται από τις κάμερες και τους δημοσιογράφους -γιατί πια πουλάνε «από την ανάποδη». Για τέτοιες περιπτώσεις, που κάποιος ή κάποια θεσμική δημόσια περσόνα του χτες μετατρέπεται σε θύμα, δεν χρειάζεται από την πλευρά μας κανένας οίκτος, καθώς όλα αυτά είναι τα όψιμα τιμήματα διάφορων επιλογών. Κάθε καθεστωτικός υπηρετεί από το δικό του πόστο την κυριαρχία, όχι γιατί υπηρετεί κάποια ιδεολογία (και ας την επικαλούνται συχνά-πυκνά ορισμένοι για να παρασύρουν διάφορους αφελείς), αλλά γιατί αποσκοπεί σε συγκεκριμένα οφέλη. Που άπτονται οικονομικών εισροών, προωθήσεων, καλών γνωριμιών, ικανοποίησης της ματαιοδοξίας, πολυτελούς ζωής, υλικής ευδαιμονίας, πρόζας, και συναφών «επιδιώξεων». Εδώ και αιώνες, έχουν υπάρξει αμέτρητοι ανθρώπινοι τύποι που θα έδιναν κυριολεκτικά τα πάντα, για να ξεχωρίσουν από τους πολλούς και να αποκομίσουν όσα περισσότερα γίνεται.

Η δικαστική εξουσία -σε τέτοιες «έκτακτες» περιστάσεις-μετατρέπεται σε μέσο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, καθώς είναι αυτή που αναλαμβάνει να στείλει ή όχι στη φυλακή αυτόν ή αυτούς που το ίδιο το σύστημα έχει αποβάλλει από τους κόλπους του. Τότε, βγαίνουν τα διάφορα παπαγαλάκια και μιλάνε για «κάθαρση», για «δικαιοσύνη», για «αποφασιστικότητα των αρχών», και διάφορα παρόμοια. Πρώτα από όλα, αν λάμβανε χώρα πραγματική κάθαρση και πραγματική δικαιοσύνη, αν η κυριαρχία επιδείκνυε ουσιαστική αποφασιστικότητα για την οριστική απαλλαγή από τους διεφθαρμένους και τους παρανομούντες, ο αριθμός αυτών που θα έπαιρναν την άγουσα προς την «επικράτεια της τιμωρίας» θα ήταν πολλαπλασίως μεγαλύτερος. Βολεύει για επικοινωνιακούς λόγους να γίνονται εξιλαστήρια θύματα (και προς επικοινωνιακή εκμετάλλευση) οι διάφοροι Τσοχατζόπουλοι, οι διάφοροι Λιάπηδες, οι διάφοροι Μαντέληδες, κοκ. Όταν, όμως, η σκόνη απειλεί να πνίξει διάφορες προσωπικότητες που θεωρούνται «untouchable» (γιατί ακόμα δεν έχουν χάσει την εύνοια ορισμένων ισχυρών κέντρων και παράκεντρων εξουσίας), τότε στήνεται ασπίδα προστασίας. Που εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους και με πολλαπλούς υποστηρικτές. Πχ, στις ψηφοφορίες στη Βουλή, για την παραπομπή ή μη δυνατών παικτών του αστισμού, διαμορφώνονται πλειοψηφίες αποτροπής της πραγματικής διερεύνησης των όποιων ευθυνών. Τα έχουμε δει πολλές φορές στην παρελθούσα πραγματικότητα όλα αυτά, και θα τα δούμε ακόμα περισσότερες στο άμεσο μέλλον. Γιατί, μπορεί να πασχίζουν να μας πείσουν πως η Ελλάδα έχει μπει σε έναν άλλο δρόμο, κανείς -όμως- δεν μπορεί να μας πείσει πως τα μνημόνια συμβάλλουν στην αγγελοποίηση του πολιτικού προσωπικού ή στην παύση της λειτουργίας του παρασιτικού κεφαλαίου και των διάφορων κομπραδόρων.

Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε τι γίνεται ακριβώς και γιατί. Και ύστερα να μεταφέρουμε τα πορίσματα μας σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, που είναι διαθέσιμοι να δουν την αλήθεια, αλλά και να μην πέσουν μέσα στις όψιμες παγίδες που στήνει το σύστημα με τους διάφορους χειρισμούς που κάνει. Πάνω από όλα, όμως, αυτό που πρέπει να αναδεικνύεται είναι ο ίδιος ο ληστρικός χαρακτήρας του συστήματος. Πχ, ο νόμος της υπεραξίας, ο καθορισμός του εργατικού μισθού, οι μεθοδολογίες των επιχειρήσεων, η κρατική πρεμούρα να μετακυλήσει τα βάρη στην πλειοψηφία των ανθρώπων, την ίδια ώρα που προσφέρει στην ολιγαρχία του πλούτου τη δυνατότητα να πετύχει τους στόχους της, κοκ. Το μερικό χαρακτηρίζει και περιγράφει το γενικό. Το γενικό, όμως, είναι η ουσία -που αν κατανοηθεί, μετατρέπει το μερικό σε άλλη μια εστία εναντίωσης. Η αιτία είναι ο καπιταλισμός και ο κρατισμός, οι αφορμές είναι οι διάφορες παρασπονδίες και οι επιμέρους παραεργασίες των φυσικών προσώπων που ασκούν τις διαχειρίσεις των θεσμικών κέντρων κάθε μορφής (ιδιωτικής και κρατικής ταυτότητας). Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν μπορεί να παρανομεί, να «τρώει» ο ένας ή ο άλλος καθεστωτικός, αλλά το ίδιο το σύστημα. Ανατρέποντας το, γλιτώνουμε μια και καλή από όλα αυτά. Αρκεί, βέβαια, η νέα πραγματικότητα που θα προκύψει να βασίζεται στην ενεργό συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων. Το γραφειοκρατικό/ συγκεντρωτικό μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, που σκόπιμα άφησε στο περιθώριο τον λαϊκό παράγοντα με εύρος τακτικών και μεθοδεύσεων (προκαθορισμένης επιτήδευσης) είναι ένα σημαντικό ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγή.

Ο μόνος τρόπος για την αποκατάσταση της Αξιοπρέπειας είναι να συνειδητοποιήσει ο κάθε άνθρωπος την αξία που έχει η πλήρης συμμετοχή στα πεδία του επαναστατικού/ανατρεπτικού αγώνα και της σμίλευσης της απαραίτητης συνείδησης για την επιβολή (εις βάρος του αστικού μπλοκ εξουσίας) και τη δημιουργία μιας καινούριας πραγματικότητας. Χωρίς αφεντικά, χωρίς αστικό κράτος, για να μπορέσει επιτέλους η ανθρωπότητα να κάνει το μεγάλο βήμα από την εποχή της προϊστορίας της στο καινούριο (μετα-Επαναστατικό) στάτους κβο…