Leon Kokotas
Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Βραζιλία είναι η εικόνα της επελαύνουσας Δεξιάς. Ο πρόεδρος της Βραζιλίας είναι ένας ακροδεξιός βοναπάρτης. Το μόνο θετικό, είναι ο συσχετισμός στα δυο βουλευτικά σώματα που μπορεί να προοιωνίζει μια σχετική αδυναμία, μια ενδεχόμενη κρίση νομιμοποίησης και πάνω σε αυτή την ενδεχόμενη κρίση και την αστάθεια του πολιτικού σκηνικού, μπορεί να πατήσει και να στηριχτεί το ενδεχόμενο του «πεζοδρομίου».
Πως φτάσαμε εδώ;
Η πρώτη παρατήρηση αφορά την ίδια τη βραζιλιάνικη δεξιά, την προγραμματική της ανασυγκρότηση γύρω από το ζήτημα της ασφάλειας και της διαφθοράς και την συσπείρωση της γύρω από την χαρισματική προσωπικότητα του βοναπάρτη Μπολσονάρου. Η βραζιλιάνικη δεξιά ριζοσπαστικοποιήθηκε προς τα δεξιά και μπόρεσε να διεμβολίσει εκλογικά και μέρος αυτού που εννοούμε ως κέντρο, που ταλαντεύονταν. Η αποφασιστικότητα του χαρισματικού ηγέτη απέναντι στο τέλμα και την στασιμότητα και η ατζέντα της ασφάλειας έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
Η ατζέντα της ασφάλειας, της διαφθοράς όπως και αυτή του έθνους (των εθνικών διεκδικήσεων) είναι προνομιακές. Δημιουργούν ένα φαντασιακό ισότιμης συμμετοχής στους «από κάτω» που επί τέλους νιώθουν ότι υπάρχει ένα πεδίο που λειτουργεί η ακυρωμένη στην πραγματική ζωή, ταξική κινητικότητα, μια που μπορούν να μοιράζονται κοινές αξίες με τους από πάνω, σε ένα εγχείρημα ισότητας, σαν αυτό που δεν υπάρχει για να συμμετέχουν, στην πραγματική ζωή τους. Κανένας πρόεδρος δεν εκλέγεται με 55% με τις ψήφους των πολύ πλούσιων και των λιγότερων πλούσιων, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Βραζιλία.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά την κεντροαριστερά και την αριστερά. Μπροστά στις εκλογές και απέναντι στην επελαύνουσα δεξιά η αριστερά βρέθηκε ηττημένη (δικαστικά πραξικοπήματα), παραδομένη και πολυδιασπασμένη. Δεν είναι μόνο ο βίος και η πολιτεία της κεντροαριστερής διακυβέρνησης που συνέβαλαν τα μάλα στην πολυδιάσπαση και την παράδοση , είναι ότι απέναντι στον λόγο του βοναπάρτη, δεν προσπάθησε καν να στηθεί αριστερότερα από αυτό που ήταν τα προηγούμενα χρόνια για να δώσει την ορμή της αντεπίθεσης. Η αποχή στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, γύρω στα 20εκ, ήταν η μεγαλύτερη του σύγχρονου κοινοβουλευτικού βίου της Βραζιλίας.
Η τρίτη παρατήρηση αφορά την ίδια την άρχουσα τάξη της Βραζιλίας και τον ιμπεριαλισμό. Η Pax Americana στη Λατινική Αμερική δεν θέλει Ρώσους και Κινέζους, από την άλλη η Βραζιλία είναι η μεγαλύτερη και πλουσιότερη χώρα στην περιοχή, με πολιτική επιρροή σε όλη την ήπειρο και στο ξεπάστρεμα των απομειναριών των «Πειρατών της Καραϊβικής» του millennium, οι ΗΠΑ δεν θα το άφηναν στα χέρια καμίας Ρούσεφ και κανενός Λούλα.
Από την άλλη, για την άρχουσα τάξη, η κεντροαριστερά είναι μέρος του προβλήματος της οικονομικής κρίσης, που μαστίζει τη χώρα από το 2014. Αυτό που λένε ότι χρειάζεται η Βραζιλία είναι μια «θεραπεία σοκ» , μια «αποσοβιετοποίηση» της οικονομίας και σε αυτό το σημείο η λύση δεν είναι ο Λούλα ή η Ρούσεφ, αλλά ο Μπολσονάρου. Ο Μπολσονάρου λοιπόν ενοποίησε το αστικό μπλοκ πάνω σε αυτό το πρόγραμμα, με προμετωπίδα όμως την ασφάλεια και τη διαφθορά.
Avantgarde 