Αριστεροί μαϊντανοί του ιμπεριαλισμού σε νέες περιπέτειες – και από τις στήλες της Αυγής

Π. Παπ. για το avantgarde

Πρόσφατα ο Gilbert Achcar έδωσε συνέντευξη στον Ίλια Μπουντράιτσκις για τη ρώσικη επέμβαση στη Συρία. Η συνέντευξη  αυτή πρωτοδημοσιεύτηκε στο σάιτ LeftEast / CriticAttac. Από εκεί αναδημοσιεύτηκε μεταξύ άλλων στο σάιτ της ISO (International Socialist Organization, ΗΠΑ), ενώ μεταφράστηκε και στα ελληνικά και δημοσιεύτηκε στα Ενθέματα της Αυγής.

Εκδήλωση που συνδιοργάνωσε η «ανεξάρτητη πλατφόρμα» με το ίδρυμα Friedrich Ebert

Τα Ενθέματα μάς παρουσιάζουν το lefteast ως μια «ανεξάρτητη πλατφόρμα ενημέρωσης». Ένας κακόπιστος θα έσπευδε να αναφέρει ότι στις πηγές χρηματοδότησης της «ανεξάρτητης αυτής πλατφόρμας» έχει βρεθεί το ευαγές ίδρυμα Friedrich Ebert, που συνεχίζει επάξια το έργο του ανθρώπου από το οποίο πήρε το όνομά του προωθώντας με συνέπεια τα συμφέροντα του γερμανικού ιμπεριαλισμού στη διεθνή αρένα – ένα από τα τελευταία μεγάλα γεγονότα στα οποία είχε εμπλακεί ήταν το περσινό ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία. Ένας ακόμα πιο κακόπιστος θα παρατηρούσε πως η κάλυψη που παρείχε το σάιτ αυτό στο συγκεκριμένο πραξικόπημα (παρουσιάζοντάς το ως μια γνήσια δημοκρατική επανάσταση) ευθυγραμμιζόταν ώς ένα βαθμό με τη γραμμή των ιμπεριαλιστών-σπονσόρων του πραξικοπήματος. Αλλά ας μην είμαστε κακόπιστοι. Ας υποθέσουμε ότι οι σύντροφοι του lefteast εφάρμοσαν μια έξυπνη τακτική στη συναλλαγή τους με το ίδρυμα Ebert, παίρνοντας τα λεφτά των κουτόφραγκων για να τα χρησιμοποιήσουν για την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Εξάλλου και άλλοι μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Λένιν και ο Τσίπρας έχουν κάνει αντίστοιχου περιεχομένου συμφωνίες με το γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Πάμε τώρα στο «σύντροφο» Ίλια Μπουντράιτσκις που παίρνει τη συνέντευξη. Ο κύριος αυτός είναι παλιός μας γνώριμος από την εποχή του ουκρανικού: έχει υπάρξει ένας από τους βασικούς εμπόρους «δημοκρατικού» και «από τα κάτω επαναστατικού» παραμυθιού στο δυτικό κοινό τότε που οι φασίστες με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ παίρνανε ένοπλα την εξουσία στην Ουκρανία. Μετά το πραξικόπημα, ο κύριος αυτός θα συνέχιζε την καριέρα του σαν γκεστ σταρ της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής Αριστεράς ρίχνοντας όλα τα βέλη του στο φοβερό και τρομερό κίνδυνο που προερχόταν από τη Ρωσία, υποβαθμίζοντας συστηματικά (αν όχι συσκοτίζοντας πλήρως) την εγκαθίδρυση ενός ημιφασιστικού καθεστώτος στο Κίεβο και το ρόλο του δυτικού ιμπεριαλισμού στα γεγονότα. Πέρα όμως από τις όποιες πολιτικές διαφωνίες, ο άνθρωπος αυτός είναι στην καλύτερη (και λιγότερο «συνωμοσιολογική») περίπτωση αποδεδειγμένα ψεύτης και απατεώνας.

Αλλά και ο κύριος που δίνει τη συνέντευξη, ο Gilbert Achcar (συνεργαζόμενος με το γαλλικό NPA και την Ενιαία Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς) αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Το 2011 στήριζε κάποια «επανάσταση» στη Λιβύη και καλωσόριζε τη νατοϊκή επέμβαση, παπαγαλίζοντας όλη την κατασκευασμένη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί ανθρωπιστικής επέμβασης που τουλάχιστον θα έσωζε τους καημένους τούς αμάχους (δηλαδή τους φιλοϊμπεριαλιστές αντικαθεστωτικούς) από το σατανικό Καντάφι που θα τους κατέσφαζε. Μεταφέρουμε τα ακριβή του λόγια για να μην τον αδικήσουμε: «Αλλά με δεδομένο το επείγον της αποτροπής του μακελειού που θα συνέβαινε αναπόφευκτα από μια επίθεση των δυνάμεων του Καντάφι στη Βεγγάζη, και την απουσία οποιουδήποτε εναλλακτικού μέσου για να επιτευχθεί ο στόχος της προστασίας, κανείς δεν μπορεί να αντιταχθεί σε αυτή (σ.σ. την ιμπεριαλιστική επέμβαση) με λογικό τρόπο. Δε μπορείς στο όνομα των αντιιμπεριαλιστικών αρχών να αντιτάσσεσαι σε μια δράση που θα αποτρέψει τη σφαγή αμάχων.»

Κατά τη διάρκεια της επέμβασης και των βομβαρδισμών, μιλούσε για «’συνωμοσία’ του ΝΑΤΟ ενάντια στη λιβυκή επανάσταση» επικρίνοντας το ΝΑΤΟ επειδή δε βομβάρδισε αρκετά τη Λιβύη όπως είχε κάνει στο Ιράκ ή στο Κόσσοβο, και επειδή δεν εξόπλισε αρκετά τούς «εξεγερμένους». Λίγο παρακάτω στο ίδιο άρθρο, ο Αchcar θα αναλάμβανε και ρόλο πλασιέ όπλων γράφοντας: «σε αντίθεση με τους Αφγανούς, οι εξεγερμένοι είναι διατεθειμένοι και δυνητικά ικανοί να πληρώσουν τα όποια όπλα τούς αποσταλούν».

Αν και η απαρίθμηση των κατορθωμάτων του κυρίου Achcar θα μπορούσε να συνεχιστεί αρκετά, θα σταματήσουμε εδώ. Είναι αλήθεια ότι με δεδομένα τα παραπάνω χρειάζεται κανείς αρκετό κουράγιο για να περάσει στο περιεχόμενο της συνέντευξης. Ας σφίξουμε τα δόντια και ας το επιχειρήσουμε.

«Βέβαια, η Ουάσιγκτον είναι σύμφωνη και με τον πραγματικό στόχο της παρέμβασης της Μόσχας: την αποφυγή της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ. Αντίθετα με ό,τι απλοϊκά πιστεύουν οι επικριτές των ΗΠΑ, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν επιθυμεί καθόλου μια «αλλαγή καθεστώτος» στη Συρία – μάλλον το αντίθετο. Ήθελε το καθεστώς Άσαντ χωρίς τον ίδιο τον Άσαντ.»

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι πως είμαστε απλοϊκοί επικριτές των ΗΠΑ, αφού ο Ομπάμα δε θέλει στ’ αλήθεια να επιβάλει αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, θέλει «απλώς» να ξεφορτωθεί τον Άσσαντ και να κρατήσει το υπόλοιπο καθεστώς του. Και με τι θέλει άραγε να τον αντικαταστήσει; Αυτό ο Achcar δε μας το αποκαλύπτει – και με το δίκιο του. Τι να μας πει δηλαδή; Ότι οι ΗΠΑ θέλουν να εγκαταστήσουν ένα δικό τους πρόεδρο στη Συρία (είτε σε ολόκληρη τη χώρα, είτε σε ένα τμήμα της μετά από μια ενδεχόμενη τριχοτόμηση), ενισχύοντας την επιρροή τους στην περιοχή και στερώντας από τους αντιπάλους τους (Ιράν, Ρωσία, Κίνα) ένα στρατηγικό σύμμαχο; Κάτι τέτοιο θα έκανε όλη την επιχειρηματολογία που πρόκειται να αναπτύξει παρακάτω να καταρρεύσει από την πρώτη παράγραφο.

«Αυτός είναι ο λόγος που η παρέμβαση Πούτιν εκτιμήθηκε μάλλον ευνοϊκά στην Ουάσιγκτον.» 

Στην προσπάθειά του να στηρίξει την επιχειρηματολογία του, ο Achcar παθαίνει μια επιλεκτική κώφωση στις υστερικές πολεμικές ιαχές των γερακιών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που ακολούθησαν τη ρωσική ανάμιξη.

«Υπάρχει ένας δεύτερος στόχος, που υπερβαίνει κατά πολύ τη Συρία, και εκφράζεται με το γεγονός ότι η Ρωσία έστειλε στη Συρία μέρος των αεροπορικών της δυνάμεων και εξαπέλυσε τους Κρουζ πύραυλους της από την Κασπία. Μοιάζει με την «Ώρα του Κόλπου» για τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Ο Πούτιν κάνει σε μικρότερη κλίμακα ότι έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1991, όταν παρουσίασαν τα εξελιγμένα όπλα τους κατά του Ιράκ στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Αυτός ήταν ένας τρόπος για να πουν στον κόσμο: «Δείτε πόσο ισχυροί είμαστε! Δείτε πόσο αποτελεσματικά είναι τα όπλα μας!».»

Αν μη τι άλλο, ο Achcar είναι συνεπής στη θέση του περί «ρώσικου ιμπεριαλισμού». Σε ένα παλιότερο άρθρο του που είχε δημοσιευτεί στο σάιτ της ISO μάς την ανέπτυσσε: «Και μερικοί άνθρωποι κοιτάζουν προς τη Ρωσία σαν να ήταν ακόμα η Σοβιετική Ένωση, ακόμα και αν από την άποψη του πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα της, οι ΗΠΑ φαίνονται μάλλον προοδευτικές σε σύγκριση με αυτό που είναι η Ρωσία του Πούτιν: μια αυταρχική κυβέρνηση, άγριος καπιταλισμός, οριζόντιος συντελεστής φορολογίας εισοδήματος 13%, κλέφτες βαρόνοι και ούτω καθεξής. Υπάρχει πολύ περισσότερο έδαφος για να θεωρήσει κανείς τη Ρωσία ως ιμπεριαλιστική χώρα από ό,τι ως αντιιμπεριαλιστική.» (έμφαση δική μας)

Καλά διαβάσατε. Οι ΗΠΑ φαίνονται μάλλον προοδευτικές μπροστά στη Ρωσία. Μιλάμε για σοβινισμό που σπάει κάθε ρεκόρ, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η ISO δρα στις ΗΠΑ.

Βεβαίως η παραπάνω τοποθέτηση δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κατ’ αρχήν γιατί δεν υπάρχει κανένας «ρώσικος ιμπεριαλισμός» (αναφερόμαστε αναλυτικά στο γιατί η Ρωσία δεν είναι ιμπεριαλιστική εδώ, εδώ και εδώ). Η Ρωσία δεν έχει τέτοιες υψηλές βλέψεις, και ακόμα και αν τις έχει δε μπορεί να τις επιβάλει (προς το παρόν τουλάχιστον). H ανάμιξή της στη Συρία είναι καθαρά αμυντική. Προσπαθεί να μη χάσει το μοναδικό σημαντικό της σύμμαχο στην περιοχή και τις δύο στρατιωτικές βάσεις που διατηρεί στη χώρα, τις μοναδικές έξω από την περιφέρεια της πρώην ΕΣΣΔ (αλήθεια σύντροφε Achcar πόσες βάσεις έχουν οι ΗΠΑ στο εξωτερικό; ). Επίσης, η Ρωσία αντιμετωπίζει έναν ακόμα κίνδυνο: την πιθανότητα να φύγουν οι τζιχαντιστές της Τσετσενίας και του Καυκάσου από τη Συρία όπου πολεμούν αυτή τη στιγμή, να επιστρέψουν στα μέρη τους και να ξεκινήσουν ένα γύρο έγχρωμων επαναστάσεων και αυτονομιστικών κινημάτων – με την αυτονόητη στήριξη της CIA και των περιφερειακών συμμάχων του ιμπεριαλισμού. Το έδαφος για κάτι τέτοιο υπάρχει μετά την καταστολή που είχε επιφυλάξει η Ρωσία στην Τσετσενία. Τέλος, αν οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ στη Συρία ευοδωθούν, θα ανοίξει ο δρόμος για να φτιαχτεί ο αγωγός που συνδέει το Κατάρ με την Ευρώπη, πράγμα που θα σημάνει τον περαιτέρω οικονομικό στραγγαλισμό της Ρωσίας – που ως γνήσια «ιμπεριαλιστική» χώρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την… εξαγωγή πρώτων υλών.

Στόχος του ιμπεριαλισμού είναι η περικύκλωση της Ρωσίας (τι άλλο είναι το πραξικόπημα στην Ουκρανία και οι συνεχείς νατοϊκές ασκήσεις στα σύνορά της; ) και τελικά ο διαμελισμός της. Δεν υπάρχει κανένας ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός εδώ· το μόνο που υπάρχει είναι η απροκάλυπτη επιθετικότητα του «δικού μας» νατοϊκού ιμπεριαλισμού ενάντια σε μια περιφερειακή καπιταλιστική χώρα – μια επιθετικότητα που απειλεί την ανθρωπότητα ολόκληρη με πυρηνικό όλεθρο. Αυτό δεν καθιστά βεβαίως τον Πούτιν και τους Ρώσους καπιταλιστές προοδευτικούς ή αντιιμπεριαλιστές, αλλά ούτε επιτρέπει τοποθετήσεις του τύπου «ούτε Ουάσινγκτον ούτε Μόσχα». Ο Achcar δεν τηρεί καν τα προσχήματα των «ούτε-ούτε»: τάσσεται καθαρά με την Ουάσινγκτον.

«Ο εκφοβισμός του Πούτιν έρχεται σε αντίθεση με τη δειλή στάση της κυβέρνησης Ομπάμα στη Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια.»

Η μετάφραση αδικεί το μεγαλείο της πρότασης αυτής στο πρωτότυπο, που λέει το εξής: “Putin’s macho bullying contrasts a lot with the Obama administration’s timid attitude in the Middle East over recent years.” Ο εκφοβισμός (bullying) που ασκεί ο Πούτιν δεν είναι απλός εκφοβισμός, είναι “macho” εκφοβισμός. Αναγκαστικά πρέπει να νιώσει κανείς συμπάθεια και οίκτο για το κακόμοιρο θύμα (το νατοϊκό δηλαδή ιμπεριαλισμό; ) ενός τέτοιου τρομερού ματσό μπούλινγκ. Ο Μπουντράιτσκις πάντως νιώθει σίγουρα – τόση δουλειά είχε ρίξει για να πείσει τα ευρωπαϊκά ακροατήρια ότι τα επιτεύγματα της «δημοκρατικής επανάστασης» του Μαϊντάν κινδυνεύουν από τον ίδιο τραμπούκο. Η άποψη του κυρίου Achcar είναι σαφέστατη: ο βασικός επιτιθέμενος στη Συρία είναι ο ρώσικος «ιμπεριαλισμός». Και τι φταίει που πήρε τόσο θάρρος ο τρομερός αυτός ιμπεριαλισμός; Μα φυσικά η δειλή στάση του Ομπάμα. (Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες ότι τη συνέντευξη τη δίνει ένας αριστερός και όχι ένα γεράκι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.)

«Δεν είναι μυστικό ότι υπήρχε διαφωνία σχετικά με το ζήτημα της παροχής στήριξης προς την κύρια συριακή αντιπολίτευση μεταξύ Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον –όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών–, με τους στρατιωτικούς και τη CIA να συμμερίζονται την άποψή της. […] Εκείνοι που τάσσονταν υπέρ της υποστήριξης της κυρίαρχης τάσης της αντιπολίτευσης, όπως η Κλίντον και ο τότε διευθυντής της CIA Ντέιβιντ Πετρέους, πιστεύουν ότι τα γεγονότα τους δικαίωσαν, ότι η καταστροφική εξέλιξη της κατάστασης στη Συρία είναι, σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσμα της λανθασμένης πολιτικής Ομπάμα.»

Εδώ ο Achcar κρύβεται πίσω από τη Χίλαρι και τον Πετρέους. Ωραία λοιπόν, η Χίλαρι και ο Πετρέους που υποστήριζαν πιο σκληρές λύσεις πιστεύουν ότι δικαιώθηκαν τώρα που η «δειλή» πολιτική του Ομπάμα δεν απέδωσε καρπούς. Αλλά ο ίδιος ο Achcar τι πιστεύει; Αυτό αποφεύγει τεχνηέντως να μας το αποκαλύψει. Αν σκεφτεί κανείς πως ήταν από τους θιασώτες της λύσης του (ακόμα πιο) μαζικού εξοπλισμού της αντιπολίτευσης, προφανώς προκύπτει ότι μοιράζεται το αίσθημα δικαίωσης που νιώθουν η Χίλαρι και ο Πετρέους.

«Η ένοπλη αντιπολίτευση περιλαμβάνει όλες τις αποχρώσεις του «τζιχαντισμού», που πλειοδοτούν ο ένας εναντίον του άλλου στην αντίθεσή τους προς τον Άσαντ. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος οποιοδήποτε αξιόπιστο τμήμα της αντιπολίτευσης να δεχτεί μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει τη συνέχιση της παρουσίας του Άσαντ. Η αποχώρησή του αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε πολιτική διευθέτηση με στόχο να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία. Διαφορετικά, απλώς δεν θα σταματήσει.»

Να φύγει δηλαδή ο Άσσαντ επειδή το θέλουν οι τζιχαντιστές (και οι ιμπεριαλιστές συμπληρώνουμε εμείς), για να «σταματήσει ο πόλεμος» και να έρθει ειρήνη. Το πώς φαντάζεται αυτή την ειρήνη θα μας το περιγράψει παρακάτω.

«Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με την αδιάκοπη περιγραφή, από τον Πούτιν και τον Λαβρόφ, του καθεστώτος Άσαντ ως «νόμιμης» κυβέρνησης. Αυτή βασίζεται σε μια πολύ περιορισμένη έννοια της νομιμότητας. Μπορεί να είναι «νόμιμη» κυβέρνηση κατά τα πρότυπα των Ηνωμένων Εθνών, αλλά σίγουρα δεν είναι «νόμιμη», καθώς ποτέ δεν εξελέγη δημοκρατικά. […] Στη Συρία δεν υπήρξαν ελεύθερες εκλογές και πολιτικές ελευθερίες εδώ και μισό αιώνα.»

Η ευκολία με την οποία απορρίπτει τη νομιμότητα της συριακής κυβέρνησης κατά τα πρότυπα των Ηνωμένων Εθνών μοιάζει εντυπωσιακά με τον τρόπο  που το κάνουν οι ΗΠΑ, όταν μπουκάρουν στις διάφορες χώρες του πλανήτη κάνοντας κουρελόχαρτο ακόμα και τη Χάρτα του ΟΗΕ (που έχει συνταχθεί από τους ίδιους τούς ιμπεριαλιστές). Ο τρόπος με τον οποίο ο Achcar διαγράφει από την οπτική του τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει τίποτα το αριστερό, γιατί η τοποθέτησή του ευθυγραμμίζεται πλήρως με αυτή των ΗΠΑ.

Κατά τα άλλα, το ότι η Συρία διεξήγαγε πέρσι προεδρικές εκλογές φαίνεται να του διαφεύγει. Και μπορεί αυτές τις εκλογές να τις αποκήρυξε ο ΟΗΕ και η Δύση, αλλά υπήρξαν χώρες που έστειλαν παρατηρητές και που δήλωσαν ότι οι εκλογές διεξήχθησαν με «δημοκρατικό, δίκαιο και διαφανή τρόπο». Ανάμεσα σε αυτές τις χώρες ήταν η Βενεζουέλα και η Κούβα, που μάλιστα χαιρέτισαν την εκλογή Άσσαντ. Έχει καμιά αξία η μαρτυρία των χωρών αυτών ή μήπως είναι και αυτές «δικτατορικές» και πρέπει άμεσα να «εκδημοκρατιστούν»; Μήπως ο Κέρι που λέει ότι «οι εκλογές αυτές δεν αξίζουν τίποτα» είναι πιο έμπιστος και άρα πρέπει να πιστέψουμε αυτόν; Ακόμα και η Washington Post παραδέχεται μετά τις εκλογές ότι ο Άσσαντ «έχει την αφοσίωση τουλάχιστον κάποιων από τους πολίτες της χώρας».

«Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε το γεγονός πως ό,τι και να πει κανείς για τον αντιδραστικό χαρακτήρα ενός μεγάλου τμήματος όσων μάχονται το καθεστώς, καταρχήν είναι το ίδιο το καθεστώς που τους γέννησε. Γενικότερα, με την σκληρότητα του, το καθεστώς έχει δημιουργήσει τη δυσαρέσκεια που ευνόησε την ανάπτυξη του τζιχαντισμού και του ISIS»

Εδώ μας ενημερώνει ότι το ISIS είναι γέννημα του καθεστώτος Άσσαντ. Βασιλικότερος του βασιλέως, αρνείται να παραδεχτεί αυτό που παραδέχεται ακόμα και ο Μπλερ: ότι το ISIS είναι απόρροια της επέμβασης των ιμπεριαλιστών στο Ιράκ. (Να σημειωθεί ότι η είδηση που διακινείται και παρουσιάζει τον Μπλερ να απολογείται για την επέμβαση στο Ιράκ δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα – ο ελεεινός αυτός εγκληματίας πολέμου εξακολουθεί να υπερασπίζεται την εισβολή.)

«Υπάρχει και μια άλλη πτυχή. Το καθεστώς του Άσαντ είναι τώρα αρκετά χειρότερο από ό,τι πριν από την εξέγερση. Δεν είναι πλέον μόνο ένα δικτατορικό κράτος αλλά μια χώρα στην οποία ανεξέλεγκτοι δολοφόνοι γκάνγκστερ, οι σαμπίχα όπως λέγονται στα αραβικά, κάνουν κουμάντο. Τρομοκρατούν τον πληθυσμό και αυτός είναι ο λόγος που μεγάλο μέρος του πρόσφατου κύματος προσφύγων οι οποίοι καταφεύγουν στην Ευρώπη, προέρχεται από περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς.»

Α μάλιστα, ώστε μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου το καθεστώς «είναι αρκετά χειρότερο από ό,τι ήταν πριν» – σε αντίθεση με τη συνήθη τάση των κρατών που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση προς την ολόπλευρη άνθιση της δημοκρατίας και της «κοινωνίας των πολιτών». Και φυσικά ποιος έχει την ευθύνη που φεύγουν οι Σύροι από τη χώρα τους; Μα φυσικά το καθεστώς του Άσσαντ – εξ ολοκλήρου. Καλούμαστε να πιστέψουμε ότι οι ιμπεριαλιστές και οι τζιχαντιστές δεν έχουν κάποια συμβολή σε αυτό.

«Η δυτική παρέμβαση έχει μέχρι τώρα αποκλειστικό στόχο το ISIS. Τα χτυπήματα της αμερικανικής συμμαχίας γίνονται όλα σε περιοχές ελεγχόμενες από το ISIS, και αποφεύγονται εντελώς σε περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς. Αντίθετα, τα ρωσικά χτυπήματα εναντίον του ISIS είναι πολύ λίγα· η συντριπτική πλειοψηφία των ρωσικών χτυπημάτων είναι εις βάρος της μη-ISIS αντιπολίτευσης, σε περιοχές διεκδικούμενες από το καθεστώς και την αντιπολίτευση. Έτσι, από αυτή την άποψη, υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Η ρωσική επέμβαση πράγματι ευνοεί την παράταση του εμφύλιου πόλεμου στη Συρία.»

Μάλιστα. Ώστε λοιπόν οι δυτικές βόμβες συμβάλλουν στο σταμάτημα του πολέμου, ενώ οι ρωσικές στη συνέχισή του. Οι δυτικές βόμβες πέφτουν στο ISIS, ενώ οι ρωσικές στη μη-ISIS αντιπολίτευση  – δηλαδή την αλ-Νούσρα, την οποία αποφεύγει να κατονομάσει. Για κάποιον που δηλώνει ανοιχτά πως θεωρεί τις ΗΠΑ πιο προοδευτικές από τη Ρωσία, η τοποθέτηση αυτή είναι βεβαίως συνακόλουθη. Τον βγάζει και από τον κόπο να εξηγήσει γιατί τα περισσότερα πλήγματα στο ISIS έχουν καταφερθεί από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς, που έχουν κρατήσει πολύ λιγότερο από τους αμερικάνικους.

«Κύριο μέλημα του Πούτιν, όπως και του Άσαντ, είναι η επιβίωση του καθεστώτος. Με τη στήριξη του, ο Πούτιν παρατείνει τον πόλεμο. Και αυτό είναι εγκληματικό. Ενδεχομένως, βέβαια, μπορεί να ευχηθεί κανείς οι ευσεβείς πόθοι της Δύσης να αποδεδειχθούν αληθινοί, και ο Πούτιν να αναγκάσει τον Άσαντ να παραιτηθεί. […] Το όνειρο των απλών ανθρώπων της Συρίας για την ώρα είναι το τέλος του πολέμου, με την ανάπτυξη δυνάμεων του ΟΗΕ για την διατήρηση της τάξης, ώστε να μπορέσουν να ξαναχτίσουν το κράτος και τη χώρα τους.»

Κατ’ αρχήν, και εδώ η μετάφραση δεν είναι ακριβής. Στο πρωτότυπο, το υποκείμενο που θα ξαναχτίσει τη χώρα και το κράτος δεν είναι οι απλοί άνθρωποι της Συρίας, αλλά οι δυνάμεις του ΟΗΕ. “The rosiest dream of Syria’s ordinary people for now is the end of the war, with a deployment of UN forces to maintain order and rebuild the state and the country.” Μετάφραση: «Το πιο ρόδινο όνειρο των απλών ανθρώπων της Συρίας προς το παρόν είναι το τέλος του πολέμου, με την ανάπτυξη δυνάμεων του ΟΗΕ για να διασφαλίσουν την τάξη και να ξαναχτίσουν το κράτος και τη χώρα.» Δε θα μπούμε σε εικασίες για το εάν η ανακριβής απόδοση έγινε κατά λάθος ή όχι. Ας μας διαφωτίσει ο μεταφραστής στα σχόλια αν θέλει.

Τώρα το πώς μια χώρα με την οικονομική βάση της Συρίας θα ισορροπήσει, και μάλιστα μετά από όλη αυτή την καταστροφή, σε κάποιο καθεστώς που θα ανταποκρίνεται στα πιο ρόδινα όνειρα των απλών ανθρώπων της χωρίς να λύσει πρώτα τις διαφορές της με τον ιμπεριαλισμό, αρκεί να φύγει ο Άσσαντ, είναι κάτι που δεν απασχολεί το «μαρξιστή» Achcar. Ο καθένας μπορεί να ρίξει μια ματιά στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ή εναλλακτικά τη Λιβύη τώρα που έπεσαν οι «δικτάτορες» Σαντάμ, Μουλά Ομάρ και Καντάφι για δει τη «δημοκρατία» που περιμένει τη Συρία αν ευοδωθούν οι «ευσεβείς πόθοι της Δύσης» – τους οποίους ασπάζεται και ο ίδιος ο Achcar. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η λύση που προτείνει ο κύριος αυτός: ιμπεριαλιστική ειρήνη αφού φύγει ο Άσσαντ, με τη Συρία να τίθεται υπό κατοχή – για ανθρωπιστικούς μάλιστα λόγους, για να εκπληρωθούν τα «πιο ρόδινα όνειρα» του συριακού λαού!! Κάτω από τις όμορφες λέξεις περί ρόδινων ονείρων ξεχειλίζει ο βούρκος της πιο ελεεινής ιμπεριαλιστικής νεοαποικιοκρατικής προπαγάνδας. Φαρισαίοι υποκριτές και κυνικοί απολογητές της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας με αριστερό περιτύλιγμα, αυτό είναι ο Achcar και οι συν αυτώ.

Για να το πούμε απλά, το ζουμί όλου του άρθρου είναι το εξής: τη στιγμή που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει χάσει τα αβγά και τα πασχάλια στη Συρία εξαιτίας της ανάμιξης της Ρωσίας, οι αριστεροί συμβουλάτορές του σπεύδουν να τον βοηθήσουν στηρίζοντας μάλιστα και τα πιο πολεμοχαρή επιτελεία του. Και στην προσπάθεια αυτή σπεύδει να βάλει πλάτη και η Αυγή. Αλήθεια, αυτή είναι η λύση που προκρίνει ο ΣΥΡΙΖΑ για το συριακό; Κατοχή της Συρίας; Ή μήπως στην Αυγή δεν ξέρουν να διαβάζουν; Και κάτι ακόμα. Οι θέσεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο σημαίνουν πιο αποφασιστική επέμβαση της Δύσης στην περιοχή, άρα και μεγαλύτερο κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη. Αυτό θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ζούμε σε μια εποχή που οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όχι απλά δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μαζικά αντιπολεμικά κινήματα στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών χωρών, αλλά βρίσκουν και στήριξη από το προλεταριάτο. Και δε μιλάμε εδώ για το μέσο δυτικό προλετάριο, που μπορεί και να νομίζει ότι η Αφρική είναι χώρα και ότι το Ιράκ πέφτει στη νότια Αμερική. Μιλάμε για τις διάφορες επίδοξες πρωτοπορίες του προλεταριάτου, που δηλώνουν πως θέλουν να πάνε παρακάτω από τον καπιταλισμό, πως αντιτάσσονται στον ιμπεριαλισμό κλπ. Χωρίς να υποστηρίζουμε ότι πρόκειται για ίδιες ακριβώς περιπτώσεις, η Λιβύη, η Συρία και η Ουκρανία το δείχνουν αυτό ανάγλυφα.

Ποια πάλη μπορεί να διεξάγει ο Γάλλος εργάτης απέναντι στον αντιδραστικό νέο εργασιακό κώδικα που προωθεί ο Ολλάντ αν δεν παλέψει ενάντια στην επέμβαση της χώρας του στη Συρία; Ποιος Ισραηλινός προλετάριος μπορεί να αντιταχθεί στα αφεντικά του όσο δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση ενάντια στα εγκλήματα της χώρας του στην Παλαιστίνη και όχι μόνο, όσο μένει δεμένος με την αστική του τάξη στο πλαίσιο του σιωνισμού, αποκομίζοντας και τα αντίστοιχα και διόλου ευκαταφρόνητα οφέλη; Για να μη μιλήσουμε για τον Αμερικάνο προλετάριο, του οποίου η χώρα έχει κάνει γήπεδο τον πλανήτη ολόκληρο. Η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι προλετάριοι που τους έλαχε να γεννηθούν στην ιμπεριαλιστική Δύση δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουν να αντιπαλέψουν στα σοβαρά τον καπιταλισμό αν δεν πάρουν πρώτα και κύρια καθαρή θέση ενάντια στη δράση του «δικού τους» ιμπεριαλισμού στο εξωτερικό. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει κάποιος να τους οργανώσει και να προσφέρει πολιτική διέξοδο στις όποιες αντιπολεμικές τους διαθέσεις. Και κάτι τέτοιο προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, το ξεσκαρτάρισμα του ταξικού μας στρατοπέδου από τους «αριστερούς» προπαγανδιστές της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.