«No justice, no peace, fuck the police»

PanPap και Κ.Μ. για το Avantgarde

«Πιστεύω ότι τελικά θα υπάρξει σύγκρουση μεταξύ των καταπιεσμένων και των καταπιεστών. Πιστεύω ότι θα υπάρξει σύγκρουση μεταξύ αυτών που θέλουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα για όλους και εκείνων που θέλουν να διαιωνίσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης».

Malcolm X

Στις 24 Νοέμβρη αμερικάνικο δικαστήριο αποφάσισε να μην αποδώσει κατηγορίες στον Ντάρεν Γουίλσον, το λευκό αστυνομικό που εκτέλεσε πυροβολώντας δώδεκα φορές τον άοπλο μαύρο έφηβο Μάικλ Μπράουν στις 9 Αυγούστου στην μικροσκοπική πόλη Φέργκιουσον στην πολιτεία Μιζούρι. Σημειωτέον στην πόλη αυτή το 67% των κατοίκων είναι μαύροι, αλλά το σώμα των ενόρκων αποτελούνταν από τρεις μαύρους και εννιά λευκούς ενώ ο δήμαρχος, η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου και ο αρχηγός της αστυνομίας είναι λευκοί.
Η απόφαση του δικαστηρίου πυροδότησε όπως ήταν επόμενο έναν μαζικό ξεσηκωμό ενάντια στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία και τη ρατσιστική στοχοποίηση των μαύρων από την αστυνομία που επεκτάθηκε σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ.
Η απόφαση του εισαγγελέα του St Louis, Robert McCulloch είναι προϊόν μιας εξωφρενικής δικαστικής παρωδίας. Από την αρχή, η διαδικασία που οδήγησε στην τελική απόφαση ήταν στημένη με προφανή σκοπό να προστατεύσει τον μπάτσο που δολοφόνησε τον 18χρονο άοπλο Michael Brown. Σε μια κεκλεισμένων των θυρών διάτρητη διαδικασία χωρίς καμία δημοσιότητα και παρά τα συντριπτικά στοιχεία για τη διάπραξη του εγκλήματος, ο εισαγγελέας και η επιτροπή του αποφάνθηκε ότι ναι μεν έγινε ο φόνος από τον Darren Wilson αλλά αυτό δεν συνιστά εγκληματική πράξη. Και σαν να μην έφτανε αυτό κάλεσε τους διαδηλωτές «να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά» την ώρα που οι δυνάμεις καταστολής και η εθνοφρουρά του Μιζούρι τους αντιμετώπιζε με χημικά, πλαστικές σφαίρες, εκατοντάδες συλλήψεις και γκλοπιές στα κεφάλια.
Είναι επίσης προφανές ότι η συγκάλυψη του Ουίλσον δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως μια παρατυπία του εισαγγελέα McCulloch. Τουναντίον, η απόφαση του εισαγγελέα είναι μέρος ενός ενορχηστρωμένου πολιτικού σχεδίου, υπό την καθοδήγηση της ίδιας της κυβέρνησης Ομπάμα ο οποίος έσπευσε αμέσως μετά την ανακοίνωση της απαλλαγής του Ουίλσον να δηλώσει σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο ότι η απόφαση είναι έγκυρη και νόμιμη. «Είμαστε ένα έθνος που χτίστηκε στις αρχές του κράτους δικαίου», είπε, «έτσι πρέπει να δεχτούμε αυτήν την απόφαση όπως έχει». Αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συγκάλυψη της δικαστικής και νομικής απάτης. Ενώ λοιπόν για τον Ομπάμα η αστυνομία μπορεί ατιμώρητα να σκοτώνει, την ίδια στιγμή αναφερόμενος στους διαδηλωτές τους παραμυθιάζει με υποκριτικά πασιφιστικά κηρύγματα του στυλ «δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη βία».

Οι προετοιμασίες του κράτους: «Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» με αποδέκτη τον «εσωτερικό εχθρό»

Στους τρεις μήνες που πέρασαν μεταξύ τη δολοφονία του Michael Brown και την τελική απόφαση να μην ασκήσουν δίωξη, μεσολάβησε ένα απίστευτο παρασκήνιο γύρω από τη διαχείριση της κρίσης και δεδομένου ότι η οργή για το φόνο ήταν τεράστια από την πρώτη στιγμή. Το γεγονός ότι ο μπάτσος δεν παραπέμφθηκε ούτε καν για φόνο εξ αμελείας οφείλεται μάλλον σε δύο λόγους:
Πρώτα από όλα, για να προκαλέσει σοκ σε όσους βρίσκονται στην απέναντι πλευρά του οδοφράγματος. Τα γεγονότα στο Ferguson είναι μια ευκαιρία για τη δημιουργία νέων δεδομένων για την κρατική καταστολή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα και η χρονική στιγμή της ανακοίνωσης της απόφασης, πολύ αργά το βράδυ, φαίνεται να είχε σκοπίμως επιλεγεί προκειμένου να δημιουργηθούν οι καλύτερες συνθήκες για την αστυνομική βία.
Πριν ακόμα ανακοινωθεί η απόφαση του δικαστηρίου, το Μιζούρι, η πολιτεία στην οποία βρίσκεται το Φέργκιουσον, είχε τεθεί προληπτικά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με απόφαση του (δημοκρατικού) κυβερνήτη Τζέι Νίξον, ενώ η Εθνοφυλακή κινητοποιήθηκε επίσης προληπτικά και όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις τριπλασιάστηκε η δύναμή της (2200 άτομα από 700 που ήταν αρχικά). Το FBI έστειλε μαζί με 100 πράκτορες και ένα γράμμα στα τοπικά αστυνομικά τμήματα στο οποίο προειδοποιούσε για «εξτρεμιστές» που σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν επιθέσεις ενάντια σε σημαντικές υποδομές. Την Παρασκευή το βράδυ (21.11.) το ειδησεογραφικό σάιτ CNS News ανέφερε ότι δύο άνδρες, φερόμενοι ως μέλη του Νέου Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, είχαν συλληφθεί από πράκτορες του FBI, με την κατηγορία της «αγοράς εκρηκτικών για να τα χρησιμοποιήσουν στις διαδηλώσεις». Κλιμακώνοντας της απάντηση στις διαμαρτυρίες του Αυγούστου, τα ΜΑΤ οπλισμένα με αυτόματα όπλα και τεθωρακισμένα οχήματα, ασφυξιογόνα και δακρυγόνα, περιπολούσαν στους δρόμους από νωρίς το βράδυ της Δευτέρας.
Δεύτερον, εν όψει των αυξανόμενων κοινωνικών αναταραχών, οποιαδήποτε παραχώρηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σημάδι αδυναμίας και να ενθαρρύνει ακόμα μεγαλύτερες κινητοποιήσεις ενάντια στην αστυνομία και το καθεστώς. Ως εκ τούτου επιλέχθηκε η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με το κίνημα διαμαρτυρίας και η πλήρης συγκάλυψη του εγκλήματος ως πλήρη κάλυψη της αστυνομίας και της κρατικής βίας γενικότερα.

Φωτογραφία από το Ιράκ; Όχι, από το Φέργκιουσον.

Ο στόχος των κινήσεων αυτών ήταν ξεκάθαρα η κατατρομοκράτηση του τοπικού πληθυσμού εν αναμονή της αθώωσης του δολοφόνου μπάτσου. Αν κανείς αναλογιστεί ένα κοινωνικό περιβάλλον συνεχών διακρίσεων κατά των μαύρων και συνυπολογίσει ότι το ποσοστό ανεργίας των μαύρων είναι διπλάσιο σε σχέση με αυτό των λευκών και το ότι η πρόσβαση στην παιδεία και την περίθαλψη είναι δυσκολότερη για τους μαύρους (για να αναφέρουμε μερικά ακόμα από τα πολλά στοιχεία που δείχνουν τη φυλετική διάκριση στις ΗΠΑ), δεν είναι να απορεί κανείς που η απόφαση να μην παραπεμφθεί ο δολοφόνος του Μάικλ Μπράουν λειτούργησε σαν σπίθα σε ένα εύφλεκτο υπόστρωμα.
Η εφημερίδα New York Times, μιλώντας εξ ονόματος των τμημάτων του Δημοκρατικού Κόμματος, εξέφρασε τις ανησυχίες της σε ένα κύριο άρθρο που δημοσιεύτηκε την Τρίτη: τα «οδοφράγματα στο Σαιντ Λούις και η οργή που συνεχίζει να αντηχεί σε όλη τη χώρα… δείχνουν για άλλη μια φορά ότι η δυσπιστία απέναντι στις αρχές επιβολής του νόμου αντιπροσωπεύει ένα σοβαρό κίνδυνο για τον αστικό ιστό των Ηνωμένων Πολιτειών«. Αυτός ο «σοβαρός κίνδυνος» τροφοδοτήθηκε, γράφουν οι Times, με την απόφαση να μην ασκηθεί δίωξη κατά του Wilson. Ωστόσο το βασικό πρόβλημα είναι ότι η άρχουσα τάξη γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πολιτικές που ακολουθεί (αέναος πόλεμος στο εξωτερικό και η κοινωνική αντεπανάσταση στο εσωτερικό), είναι βαθύτατα αντιδημοφιλείς. Και όταν οι Times μιλάνε για «σοβαρό κίνδυνο για τον αστικό ιστό» σημαίνει ανεξέλεγκτες κοινωνικές αναταραχές, ακόμη και μια επανάσταση.

Το υπόβαθρο

Α. Αστυνομική αυθαιρεσία και ρατσισμός

Trayvon Martin, Eric Garner, Michael Brown, Ezell Ford, Orlando Barlow, Oscar Grant, Renisha MacBride, Dante Parker, Jordan Davis, John Crawford, Alonzo Ashley, Kimani Gray, Dante Price, Steven Eugene Washington, Victor Steen, Sean Bell, Aiyana Stanley Jones, Wendell Allen, Aaron Campbell, Kendrec McDade, Bo Morrison, Timothy Stansbury Jr., Timothy Russell, Jerean Blake, Jonathan Ferrell, Amadou Diallo, Ervin Jefferson, Patrick Dorismond, Ousmane Zongo, Ronald Madison, James Brissette, Ramarley Graham, Travares McGill, Jersey Green, Sheron Jackson, Duane Brown, Angelo Clark, Steven Rodriguez, Christopher Kissane, Raymond Allen, Justin Sipp, Melvin Lawhorn, Nehemiah Dillard, Michael Lembhard, Marquez Smart, Tendai Nhekairo, Rekia Boyd, Stephon Watts, Manuel loggins Jr., Johnnie Kamahi Warren

Οι παραπάνω είναι μαύροι που έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία στις ΗΠΑ. Στη λίστα προστέθηκε πριν από λίγες μέρες και ο 12χρονος Tamir Rice, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό επειδή έπαιζε με ένα ψεύτικο πλαστικό όπλο.

Τα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας απέναντι σε μαύρους είναι άπειρα. Κάθε μέρα ένας αφροαμερικάνος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες ενός αστυνομικού, σεκιουριτά ή «εθελοντή πολιτοφύλακα». Συνεχή επίσης είναι τα περιστατικά που αστυνομικοί μπουκάρουν σε σπίτια κόσμου σπάζοντας ό,τι βρουν και χτυπώντας 13χρονα παιδιά στο κεφάλι με το κοντάκι του όπλου, ανοίγουν πυρ ενάντια σε ανθρώπους με παιδιά δίπλα τους, γαζώνουν με 23 σφαίρες άτομο που πάσχει από ψυχική ασθένεια (εδώ), δέρνουν άνθρωπο με σύνδρομο Ντάουν (εδώ). Τεράστια είναι και η λίστα των αστυνομικών που μένουν ατιμώρητοι για αυτά τα περιστατικά.

Β. Ένα σωφρονιστικό σύστημα που διεκδικεί πολλές δάφνες

Λυπούμαστε που θα στενοχωρήσουμε τους φιλελεύθερους και όσους βλέπουν στις ΗΠΑ ένα φάρο δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων – χειροκροτώντας μάλιστα όταν οι ΗΠΑ κάνουν εξαγωγές των ιδανικών αυτών στα φτερά των βομβαρδιστικών του ΝΑΤΟ. Λυπούμαστε επίσης που θα στενοχωρήσουμε τον σ.Τσίπρα που «περπατούσε στους δρόμους των ΗΠΑ και δε έβλεπε βλοσυρά πρόσωπα» και την σ.Δούρου που έβλεπε τον Αμερικανό πρόεδρο να βαδίζει «στα χνάρια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ».
Έχουμε όμως να πούμε το εξής: οι ΗΠΑ έχουν το υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο φυλακισμένου πληθυσμού, με 707 φυλακισμένους ανά 100.000 πληθυσμού (στοιχεία 2012). Για να κατανοήσει κανείς την τάξη μεγέθους μπορεί να συγκρίνει αυτό το ποσοστό με το δεύτερο μεγαλύτερο (474 ανά 100.000 στη Ρωσία) και με τα αντίστοιχα ποσοστά της Φινλανδίας (58 ανά 100.000), της Σουηδίας (67 ανά 100.000) και της Γερμανίας (77 ανά 100.000).
Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από μια ιδιαίτερα αναλυτική έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα για το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ.
Η έρευνα υπογραμμίζει επίσης την τεράστια φυλετική ανισότητα που υπάρχει στο σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ. Το παρακάτω διάγραμμα είναι διαφωτιστικό:

Η έρευνα αναγνωρίζει επίσης ότι οι μαύροι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες σε σχέση με τους λευκούς για τα παρακάτω:

• να κρατούνται προφυλακισμένοι μέχρι να γίνει η δίκη (κάτι το οποίο αυξάνει την πιθανότητα να τους επιβληθεί ποινή φυλάκισης)
• να τους επιβάλλεται φυλάκιση αντί για κοινωνική εργασία
• να τους επιβάλλονται μεγαλύτερες ποινές.

Η έρευνα αναφέρει επίσης τα εξής:

• Το 2011 το 60% των φυλακισμένων ανήκαν σε μειονότητα (858.000 μαύροι και 464.000 ισπανόφωνοι).
• Αφροαμερικανοί άνδρες κάτω των 35 χωρίς απολυτήριο λυκείου είναι πιο πιθανό να πάνε φυλακή παρά να βρουν δουλειά.
• Αφροαμερικανοί άνδρες γεννημένοι στα τέλη της δεκαετίας του 1960 είναι πιο πιθανό να έχουν βρεθεί στη φυλακή παρά να έχουν δίπλωμα κολλεγίου.
• 62% των παιδιών κάτω των 17 ετών με μαύρους γονείς οι οποίοι δεν έχουν τελειώσει λύκειο έχουν δει ένα γονιό τους στη φυλακή. Το αντίστοιχο ποσοστό για τα λευκά παιδιά είναι 15% (στοιχεία 2009).

Σε αυτή τη φάση, το ποσοστό των μαύρων στις φυλακές των ΗΠΑ είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό στις φυλακές της Ν. Αφρικής την εποχή του Απαρτχάιντ. Η παλαιότερη κληρονομιά της δουλείας αλλά και της θεσμοθετημένης ανισότητας που ακολούθησε (και έπαψε να υφίσταται επίσημα μόλις το 1965) έχει βάλει ξεκάθαρα τη σφραγίδα της στα παραπάνω.

*Να σημειωθεί εδώ ότι οι ΗΠΑ είναι πρωτοπόρες στην ιδιωτικοποίηση των φυλακών. Να μια καινοτόμα ιδέα και για τις κυβερνήσεις του υπόλοιπου κόσμου, την εποχή που τα κοινωνικά συμβόλαια σκίζονται βίαια και η συναίνεση αντικαθίσταται με την απροκάλυπτη επιβολή: οι ιδιωτικές φυλακές θα βοηθήσουν στην περαιτέρω (και τόσο αναγκαία για την ανάκαμψη της οικονομίας) καταστροφή πλεονάζουσας εργατικής δύναμης, ανοίγοντας ταυτόχρονα πεδία για την ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας, καινοτομίας κλπ κλπ. Και φυσικά φυλακές τύπου Γ για όσους έχουν ανατρεπτικές ιδέες, μην τυχόν και μολύνουν τους υπόλοιπους.

Η φωτιά

Παρόλο που οι αρχές προσπαθούσαν επί 3,5 μήνες να ροκανίσουν το χρόνο, μπας και εκτονωθεί το κίνημα που ζητούσε δικαιοσύνη για τη δολοφονία του Μαίκλ Μπράουν, τελικά δεν πέτυχαν τίποτα. Το κίνημα αντί να πάει σπίτι του, βρέθηκε να περιμένει έτοιμο και υποψιασμένο την απόφαση της εισαγγελίας. Αψηφώντας τη μεγάλη αστυνομική κινητοποίηση, με την ανακοίνωση της απαλλαγής του μπάτσου, διαδηλώσεις ξέσπασαν σε όλη τη χώρα. Νεολαία, φοιτητές και εργαζόμενοι, λευκοί και μαύροι, βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική αυθαιρεσία και τη ρατσιστική στοχοποίηση των μαύρων.
Στο Σεντ Λούις (που βρίσκεται μόλις 10 χλμ από το Φέργκιουσον) χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους, μπλόκαραν μια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Μισισιπή και  προσπάθησαν να μπουν στο δημαρχείο.

Σε 170 πόλεις (σε όλες τις μεγάλες και σε αρκετές μικρές) έχουν γίνει διαδηλώσεις και δράσεις. «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», «Ψηλά τα χέρια μην πυροβολείτε», «Οι δολοφόνοι αστυνομικοί στη φυλακή», «Δικαιοσύνη για τον Μάικλ Μπράουν» και «Οι μαύρες ζωές έχουν σημασία» είναι μερικά από τα πιο διαδεδομένα συνθήματα των διαδηλωτών.

Δεκάδες διαμαρτυρίες στις οποίες συμμετείχαν εκατοντάδες φοιτητές έχουν γίνει σε μια μεγάλη ποικιλία κολλεγίων και πανεπιστημίων: δημόσια και ιδιωτικά, «ελίτ» και απλά κολλέγια, κολλέγια στα οποία φοιτούν περισσότεροι μαύροι και κολλέγια στα οποία φοιτούν περισσότεροι λευκοί. Ενδεικτικά: πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Morgan State University στη Βαλτιμόρη, το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα στη Μινεάπολη, το Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, το Grand Valley State University και το Central Michigan University στο Μίτσιγκαν, το Virginia Commonwealth University, το Πανεπιστήμιο του Οχάιο και του Kent State στο Οχάιο, το Πανεπιστήμιο Xavier στο Σικάγο, δύο πανεπιστήμια της Βόρειας Καρολίνα, το Πανεπιστήμιο του Κεντάκι, του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ και τα πανεπιστήμια Tulane και Loyola στη Νέα Ορλεάνη.
Διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν επίσης και σε γυμνάσια και λύκεια μεγάλων πόλεων (Φιλαδέλφεια, Σιάτλ, Μινεάπολη) καθώς και μικρότερων πόλεων και κωμοπόλεων (πχ White Plains, Νέα Υόρκη).

Στη Νέα Υόρκη πραγματοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες  διαδηλώσεις.

Κάποιοι  έλουσαν με κόκκινη μπογιά τον αρχηγό της αστυνομίας, Bill Bratton.

Οι περισσότερες αριστερές οργανώσεις των ΗΠΑ συμμετέχουν στο κίνημα που έχει ξεσπάσει με σύνθημα «Δικαιοσύνη για τον Μάικλ Μπράουν», στηρίζουν το ξέσπασμα οργής και παρεμβαίνουν στις διαδηλώσεις, χωρίς να λείπουν βέβαια και οι διαφοροποιήσεις και οι καταδίκες των επεισοδίων. Στο Φέργκιουσον έχει δυνάμεις και επιρροή το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (RCP) που συμμετέχει ενεργά.

Καταστολή· από κοντά και οι φασίστες

Συλλήψεις: πάνω από 100 στο Φέργκιουσον (που έχει συνολικό πληθυσμό 21.000), 300 στο Λος Άντζελες. Την ίδια στιγμή τα αστικά ΜΜΕ τσιρίζουν για τις σπασμένες βιτρίνες και ζητούν περισσότερη καταστολή.
Η γνωστή φασιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν, που έχει μια σχετική δύναμη στην περιοχή, μάζεψε χρήματα για τον «ήρωα», όπως τον χαρακτηρίζει, δολοφόνο μπάτσο και δήλωσε ότι θα έρθει στο Φέργκιουσον για να «προστατέψει τις επιχειρήσεις των λευκών» με τα όπλα.  Απείλησε ότι θα σκοτώσει διαδηλωτές. «Δε θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια και δε θα σας επιτρέψουμε να πειράξετε τις οικογένειές μας, τις κοινωνίες μας, την περιουσία μας ή να διαταράξετε την καθημερινή μας ζωή. Έχετε προειδοποιηθεί από την Κου Κλουξ Κλαν. Θα υπάρξουν συνέπειες των ενεργειών σας ενάντια στους ειρηνικούς, νομοταγείς πολίτες του Μιζούρι» γράφει η οργάνωση σε ένα φυλλάδιό της.
Η εκκλησία που πήγαινε ο Μάικλ Μπράουν και οι γονείς του κάηκε όταν ξέσπασαν οι διαδηλώσεις. Ο πάστορας κατηγορεί λευκούς ρατσιστές για τον εμπρησμό, από τους οποίους δηλώνει ότι έχει δεχθεί 71 φορές απειλές για τη ζωή του.

Διεθνής αλληλεγγύη

Διαδηλώσεις αλληλεγγύης στο κίνημα ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία έχουν γίνει στο Λονδίνο και το Μιλάνο και τη  Συμφερόπολη (στην τελευταία από το Μποροτμπά).

Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) έχει εκφράσει την καταδίκη του για τη ρατσιστική έλλειψη δικαιοσύνης και τη στήριξή του στο κίνημα ενάντια στην καταπίεση. Τον Αύγουστο, όταν δολοφονήθηκε ο Μάικλ Μπράουν, Παλαιστίνοι είχαν κάνει κάτι αντίστοιχο. Μια ανακοίνωσή που γράφτηκε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γάζας εξέφραζε τη συμπαράσταση στην οικογένεια του Μπραουν και το αφροαμερικάνικο κίνημα:

«Εμείς οι υπογράφοντες, Παλαιστίνιοι και παλαιστινιακές ομάδες, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς την οικογένεια του Μάικλ Μπράουν, ενός νέου άοπλου μαύρου άνδρα που εκτελέστηκε από την αστυνομία στις 9 Αυγούστου στο Φέργκιουσον, Μιζούρι. Θέλουμε να εκφράσουμε την υποστήριξη και την αλληλεγγύη μας στο λαό του Φέργκιουσον που αγωνίζεται στο δρόμο, αντιμετωπίζοντας μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομική κατοχή.
Από όλα τα κομμάτια της εκτοπισμένης κοινωνίας μας, σας εκφράζουμε τη δέσμευσή μας να σταθούμε στο πλάι σας αυτή την ώρα του πόνου, αλλά και του αγώνα ενάντια στην καταπίεση που συνεχίζει να στοχεύει τους μαύρους αδελφούς και αδελφές μας σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής τους.
Κατανοούμε τη δίκαιη οργή σας. Συμμεριζόμαστε τον πόνο και το θυμό σας. Κατανοούμε την παρόρμηση να ξεσηκωθείτε ενάντια στις βάσεις ενός ρατσιστικού καπιταλιστικού συστήματος που σας ωθεί συστηματικά στο περιθώριο της ανθρωπότητας.
Και είμαστε μαζί σας.
Αναγνωρίζουμε την αδιαφορία και την έλλειψη σεβασμού για τους μαύρους και τη ζωή τους, που είναι σύμφυτη με το ρατσιστικό σύστημα που κυβερνά με απρόκλητη βαρβαρότητα. Οι αγώνες σας κατά τη διάρκεια των αιώνων έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εμάς, καθώς δίνουμε τη δική μας μάχη για τη βασική ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Συνεχίζουμε να παίρνουμε έμπνευση και δύναμη από τους αγώνες σας αυτούς και από τους επαναστάτες ηγέτες σας, όπως οι Malcolm X, Huey Newton, Kwame Ture, Angela Davis, Fred Hampton, Bobby Seale και άλλοι.
Τιμούμε τη ζωή του Μάικλ Μπράουν, που διακόπηκε πριν από την ώρα της, μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει το πανεπιστήμιο. Και τιμούμε τους πολλούς περισσότερους που έχουν σκοτωθεί σε παρόμοιες περιπτώσεις, με κίνητρο το ρατσισμό και την περιφρόνηση για τη ζωή των μαύρων: τους Ezell Ford, John Crawford, Eric Garner, Trayvon Martin, Tarika Wilson, Malcolm Ferguson, Renisha McBride, Amadou Diallo, Yvette Smith, Oscar Grant, Sean Bell, Kathryn Johnston, Rekia Boyd και τόσους αμέτρητους άλλους.
Υψώνοντας μια γροθιά Μαύρης Δύναμης, χαιρετίζουμε το λαό του Φέργκιουσον και στηρίζουμε την απαίτησή του για δικαιοσύνη».

Αυτές οι γραμμές από την αιματοβαμμένη Παλαιστίνη συμπυκνώνουν με τον καλύτερο τρόπο το μήνυμα ενός αγώνα που δεν αφορά μόνο τους αφροαμερικάνους ούτε περιορίζεται στην πάλη ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Σε τελική ανάλυση είναι ένας αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό που είτε μέσα από τις φυλετικές, είτε μέσα από τις εθνικές, είτε μέσα από τις ταξικές διακρίσεις, μπορεί και αναπαράγει την εξουσία του κεφαλαίου και της αυλής του. Είναι ένας αγώνας ενάντια στην αστική αντεπανάσταση σε όποια μορφή κι αν εκδηλώνεται, είναι ένας αγώνας ενάντια στον παγκόσμιο κανιβαλικό καπιταλισμό, που ζούμε ήδη στην Ελλάδα του κράτους έκτακτης ανάγκης, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της διαρκούς αστυνομικής αυθαιρεσίας, του νόμου και της τάξης, την ίδια ώρα που τα δημοκρατικά, τα εργατικά ακόμα και τα στοιχειώδη αστικά δικαιώματα είναι υπό διαρκή αναστολή μέχρι την τελική κατάργησή τους.