«Εκδημοκρατισμός της αστυνομίας» και άλλα φαιδρά

Κ.Τσ. για το Avantgarde

Μία ακόμα συζήτηση περί εκδημοκρατισμού της αστυνομίας λαμβάνει χώρα στην Αθήνα Και φυσικά προέρχεται από την αριστερά και δη από το ιστορικού ονόματος ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ. Έχουν ανάγκη οι δεξιοί να μιλήσουν για δημοκρατία και δικαιώματα;

Που να ήξερε η δολοφονημένη φωνή της Γερμανικής επανάστασης ότι 100 χρόνια μετά στο όνομά της η αριστερά θα μιλούσε για εκδημοκρατικοποίηση των μπάτσων. Και μάλιστα σε μία ιστορική περίοδο που η αστοί χρησιμοποιούν την αστυνομία ολοένα και πιο εντατικά.

Από το 2008 και μετά η αστυνομία έχει γίνει το πιο βασικό στήριγμα της κυβέρνησης και των αφεντικών όχι ότι πριν δεν ήταν αλλά μένουμε στην πολύ πρόσφατη περίοδο. Σε κάθε διαμαρτυρία σε κάθε πορεία σε κάθε γεγονός η αστυνομία όχι μόνον εκτελεί με απεριόριστη πειθαρχία και εξαιρετική αποτελεσματικότητα τα εντεταλμένα καθήκοντά της αλλά από ότι φαίνεται το απολαμβάνουν κιόλας. Οι περιπτώσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας και κακομεταχείρισης είναι τόσα πολλά που πια δεν μπορεί κανείς να μιλά για περιστατικά αλλά για πάγια συμπεριφορά των ένστολων. Ακόμα και στην καθημερινότητα μακριά από διαδηλώσεις και πορείες υπάρχουν εκατοντάδες περιστατικά καταγγελιών από απλούς πολίτες που στην ανάγκη τους ζήτησαν την αστυνομική προστασία που αδρά πληρώνουν και εισέπραξαν από αδιαφορία στην καλύτερη έως και το τράβηγμα στο τμήμα με κατασκευασμένες κατηγορίες. Ακόμα και σε ειρηνικές εργατικές διαφορές χωρίς να τους ζητήσει κανένας τσουπ εμφανίζονται οι διμοιρίες.

Χιλιάδες κόσμου που απλά συμμετείχαν στις διαδηλώσεις των πλατειών για πρώτη φορά στην ζωή τους, ένα πράγμα που σίγουρα κατάλαβαν είναι το ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. Το αντιμετώπισαν μπροστά τους, το είδαν να συμβαίνει. Ένιωσαν τον φόβο των σιδερόφρακτων ιπποτών που πάνοπλοι χωρίς καμία διάκριση χωρίς αιδώ τσάκιζαν τις διαδηλώσεις.

Μαθητές φοιτητές εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, ΑμΕΑ, όλες οι κατηγορίες διαμαρτυρομένων και μάλιστα απολύτως ειρηνικά διαμαρτυρομένων, εκτός και αν περιμένει κανείς (άραγε ποιος διεστραμμένος;) από ηλικιωμένους και ανάπηρους να πετάξουν πέτρες, έχουν δεχτεί την πραγματικά σκληρή καταστολή. Από φυσουνιές στα μούτρα, γκλοπιές στο κεφάλι, κρότου λάμψης ανάμεσα στα κορμιά, ανηλέητο κυνηγητό από τους ρόμποκοπ της ΕΛΑΣ. Ακόμα και οι μηχανόβιοι δελτάδες έχουν διαπρέψει στο κυνηγητό και μάλιστα πολλές φορές ορμώντας μέσα στο πλήθος εμβολίζοντας διαδηλωτές.

Οι περιγραφές είναι ατέλειωτες και μόνον για τα καταγγελλόμενα γεγονότα και όσα έχουν καταγραφεί από κάμερες και με μάρτυρες. Πόσα άλλα έχουν συμβεί που για διάφορους λόγους –κυρίως φόβου– δεν έχουν δει πουθενά το φως της δημοσιότητας; Που να μιλήσουμε για τα χτυπήματα τους εξευτελισμούς ακόμα και τα βασανιστήρια πίσω από τους τοίχους των αστυνομικών τμημάτων και της ΓΑΔΑ; Ακόμα περισσότερο τι να πούμε για τους μετανάστες που πάνω τους εξασκείται η μέγιστη βία (ότι πρέπει για εκπαίδευση νεοσυλλέκτων και ξεχαρμάνιασμα), το κυνηγητό στα σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Πολλές φορές ακούμε δύο αντιλόγους:

1. Η Αστυνομία εκτελεί εντολές της κυβέρνησης. Ορθόν και φυσικά η πολιτική ηγεσία του υπουργείου και η κυβέρνηση δίνουν τις κατευθυντήριες εντολές, αλλά γιατί στην πραγματικότητα του δρόμου και της γειτονιάς, οι μπάτσοι όχι απλά εκτελούν τις εντολές τους αλλά συνεχώς και σε μόνιμη βάση η αυθαιρεσία και η κτηνωδία τους σπάει κάθε ρεκόρ;

2. Υπεύθυνοι για όλα αυτά είναι μόνον τα ΜΑΤ οι ΔΙΑΣ, ενώ το υπόλοιπο σώμα τροχαία, γραφιάδες κλπ δεν μετέχουν. Για να μπορέσουν οι ΜΑΤάδες και ΔΙΑδες να ορμάνε χρειάζονται ολόκληρο μηχανισμό να τους στηρίξει. Και αυτός ο μηχανισμός ολόκληρος είναι βουτηγμένος στην ίδια κατάσταση. Χρόνια τώρα που επιτρέπεται ο συνδικαλισμός στην αστυνομία, δεν έχουμε δει καμία καταγγελία έστω γενικόλογη χωρίς ονόματα από τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Αλληλοκάλυψη, ομερτά κοινά συμφέροντα καθομολογουμένη συμφωνία και όλο το σώμα συνομολογεί στην άγρια καταστολή και στην καταπάτηση κάθε συνταγματικού δικαιώματος, κάθε ίχνους αξιοπρέπειας.

Αστυνομία και ΧΑ

Και το κερασάκι στην τούρτα -αν είναι κιόλας κερασάκι- είναι η απροκάλυπτη σχέση της αστυνομίας με τους ναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Τους βλέπαμε στα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες που μπροστά στην έκδηλη καταπάτηση μισού ποινικού κώδικα παρέμεναν αδιάφοροι. Στα εκλογικά αποτελέσματα των ειδικών εκλογικών τμημάτων στην Καισαριανή που ψηφίζουν τα ΜΑΤ, αλλά ακόμα σήμερα μέσα στις σχολές τα αυριανά στελέχη της αστυνομίας τολμάνε ανοικτά να δηλώνουν φασίστες. Και δεν μιλάμε για κάποιους ειδικούς φρουρούς της κακιάς ώρας ή για τους απλούς κατώτερους μπάτσους αλλά για σχολές τετραετούς φοίτησης από εισαγωγικές εξετάσεις από τις οποίες προκύπτει η αυριανή ηγεσία της αστυνομίας.

Αστυνομία στο απυροβόλητο κυβέρνησης και δικαιοσύνης

Φυσικά οι μπάτσοι ξέρουν δύο τρία πράγματα.
Είναι το βασικό στήριγμα της κυβέρνησης. Χωρίς δαύτους ο Σαμαράς ο κάθε υπουργός ο κάθε παλιάτσος της συγκυβέρνησης θα είχαν ήδη ξεβρακωθεί δημόσια.
Το έτερο σκέλος του κράτους, οι δικαστές τους προστατεύουν. Όχι μόνον είναι στο απυροβόλητο σε κάθε περίπτωση που θα φτάσει στην δικαστική αίθουσα, αλλά στο τέλος τους ανταμείβουν κιόλας όπως με την τελευταία απόφαση για την πλήρη αποκατάσταση των μισθών τους και την επιστροφή όλων των περικοπών.
Και φυσικά η βασική αρχή που κάθε μπάτσος ξέρει από τα γεννοφάσκια του. Αποτελεί και ενσωματώνει την νόμιμη βία του κράτους. Η εξουσία του στα κορμιά των καταπιεσμένων είναι νομιμοποιημένη στην κοινωνία και μπορεί να την πραγματώνει κάθε φορά ελεύθερα και τίμια. Ακόμα και στον έπακρο βαθμό της δικτατορίας.

Και μετά από όλα αυτά σκάει μία δημόσια συζήτηση της αριστεράς για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας. Σε κάποια ουδέτερη -αν υπάρχει τέτοια- στιγμή θα ήταν αδιάφορη, πάντα θα υπάρχουν αριστεροί της γνωστής πάστας αριστεροσύνης για τους οποίους η αστυνομία μπορεί να παίξει έναν κοινωνικό ρόλο και να ασκεί τα καθήκοντα της τηρώντας τους νόμους του κράτους και να ελέγχεται από την Βουλή και ίσως με την πίεση του λαού να παράγουν κοινωνική υπεραξία. Ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις και τις φαντασιώσεις του. Αλλά μέσα σε αυτές τις ημέρες μετά τα γεγονότα στα Εξάρχεια, στην πορεία του Πολυτεχνείου, αλλά κυρίως γιατί το βάρος των κατ’ επανάληψη περιστατικών αστυνομικής κτηνωδίας των τελευταίων χρόνων έχει ξεπεράσει το Έβερεστ, είναι τουλάχιστον ατυχής. Και θα παρέμενε ατυχής αν οι οργανωτές της είχαν την πολιτική εξυπνάδα να την ακυρώσουν έστω με έναν εύσχημο τρόπο. Αλλά όχι, οι αυταπάτες για την αστική δημοκρατία είναι τόσο μεγάλες, η ανάγκη της συνδιαλλαγής με το κράτος τόσο βαθιά ριζωμένη που μπορεί η αριστερά να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον αρχισυνδικαλιστή των μπάτσων. Να μας πει τι ο μπάτσοσυνδικαλιστής; Τόσα χρόνια αυτός και τα συνδικαλιστικά τους όργανα έχουν πει κάτι; Έχουν αρθρώσει έναν λόγο ενάντια σε συναδέρφους τους που αποδειγμένα ξεπέρασαν κάθε όριο; Όχι φυσικά, το ένα χέρι δεν μπορεί να φάει το άλλο, αλλά και τα δύο μαζί μπορούν το ένα να καλύπτει το άλλο.

Κρίμα μόνον που τόση φαιά ουσία -πολλοί από τους συμμετέχοντες είναι εξαίρετοι ακαδημαϊκοί- θα πάει χαμένη. Αλήθεια όλοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί έχουν κάνει καμία δήλωση για τα λοκ άουτ του Φορτσάκη και τον αποκλεισμό των σχολών από τα ΜΑΤ; Για την απροκάλυπτη καταπάτηση νόμων και δικαίου με την άρνηση να δοθούν εκπαιδευτικές μέρες άδειας τον Γ. Ρωμανό; Μην έχουν εκστομίσει κάποια λέξη για το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου χιλιάδες μετανάστες αραδιάζονται χωρίς κατηγορία, χωρίς ποινή, χωρίς όριο κράτησης και αφήνονται να αργοπεθαίνουν;

Όσο η κυρίαρχη πολιτική της κρίσης βρίσκει ευκαιρίες να συντρίψει κάθε εργατική κατάκτηση κάθε κοινωνικό δικαίωμα και κάθε πολιτική διεκδίκηση της σύγχρονης εποχής, η αστυνομία θα βρίσκεται σαν μηχανισμός στις επάλξεις όχι απλά υπεράσπισης και μόνον της κυβέρνησης αλλά να διεκδικήσει αναβαθμισμένο ρόλο μέσα στην κοινωνία. Ο μπάτσος της γειτονιάς να γίνει το σεβάσμιο πρόσωπο της εξουσίας που οι πάντες θα σκύβουν το κεφάλι στο πέρασμά του, θα δίνουν τα παιδιά τους για παντριά. Η νέα εποχή απαιτεί καταστάσεις εξαίρεσης και όχι κοινωνικά συμβόλαια.
Βεβαίως όποιοι θέλουν μπορούν να κυνηγάνε ανεμόμυλους, έχοντας ακόμα στα μυαλά τους μια άλλη εποχή -εξωραϊσμένη και αυτή- αλλά τουλάχιστον μην το κάνουν στο όνομα των μεγαλύτερων εχθρών του κράτους και του κεφάλαιου. Υπάρχουν και άλλα ιδρύματα πιο συμβατά με την πραγματικότητα τους, ας πούμε το «Φρίντριχ Εμπερτ» .

Σχετικά:

• Δεκατέσσερις θέσεις για την αστυνομία
• Το δεξιό και αριστερό ξέπλυμα της ΕΛΑΣ
• Υπάρχει «αστυνομία που να ‘ναι δίπλα και όχι ενάντια στον πολίτη»;