Για τη συντριβή της δεξιάς και ακροδεξιάς αστικής αντίδρασης

Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

Αντιδραστική δεξιά στροφή και φυγή από την πραγματικότητα

Διαβάζοντας κανείς τις ανακοινώσεις της πέραν του Συριζα αριστεράς για τα εκλογικά αποτελέσματα, διαπιστώνει μια τάσης φυγής από την πραγματικότητα. Σχεδόν όλες τονίζουν την ήττα του Σύριζα αποδίδοντάς της στην συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών και επί κυβέρνησης Τσίπρα. Στην εμμονή της όμως αυτή η αριστερά να ξεκαθαρίσει τις  δικές της εκκρεμότητες με τον Σύριζα ξεχνάει να μιλήσει για την ταμπακιέρα. Και η ταμπακιέρα του εκλογικού αποτελέσματος δεν είναι ότι ο Σύριζα συνέχισε τις μνημονιακές πολιτικές, ούτε ότι δεν έκανε την επανάσταση όπως «όφειλε» το 2015. Αυτά τα ξέραμε ήδη από τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους. Η ταμπακιέρα είναι ότι το εκλογικό σώμα στράφηκε με τον πιο σαφή τρόπο στα δεξιά, μαυρίζοντας όχι μόνο τον Σύριζα αλλά ολόκληρη την αριστερά. Κι αυτό είναι το μοναδικό άξιο συζήτησης θέμα αυτών των εκλογών. Θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν η αποδοκιμασία στο Σύριζα πήγαινε αριστερά. Ε λοιπόν τώρα δεν είμαστε. Ξεκινάμε λοιπόν από το προφανές μπας και μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Αλλά όχι αυτή η αριστερά θέλει να βλέπει από τη συνολική εικόνα ό,τι της κάνει κέφι. Έτσι απλά για να επιβεβαιώνεται έστω και λιγάκι για αυτά που έλεγε και έκανε για να συνεχίζει να τα λέει και να τα κάνει λες και δεν συμβαίνει τίποτα.

Το δεύτερο που προσπερνάει αυτή η αριστερά είναι τι γίνεται με την ίδια. Εντάξει ο λαός τιμώρησε τον «προδότη» Τσίπρα. Αλλά όμως δεν στράφηκε σε αυτή την αριστερά. Δεν λέμε «γιατί» δεν στράφηκε, αυτό είναι το επόμενο ερώτημα. Ας μείνουμε στο αρχικό. ΔΕΝ στράφηκε για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του προς τα αριστερά. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το προσπερνάει αμέριμνος. Συμφωνούμε ότι δεν πήγε αριστερά; Συμφωνούμε ότι τα αντιδραστικά αστικά επιτελεία πανηγυρίζουν έξαλλα; Ότι η δεξιά πολυκατοικία είναι στα κάγκελα;  Ότι τα εθνίκια νοιώθουν δικαιωμένα και έτοιμα να πάρουν το αίμα τους πίσω για τη Μακεδονία, για τους πρόσφυγες, για τους «λάθρο», για την κοινωνιολογία στα σχολεία, για τους άθεους που κατέλυσαν το χριστιανικό μας κράτος, για την αναρχία στα Εξάρχεια, για το άσυλο, για τις άδειες στον Κουφοντίνα, για τα επιδόματα, για την κοινωνική δικαιοσύνη που εμποδίζει τους άριστους να προκόψουν; Διακρίνει κάτι η αριστερά μας στο απέναντι στρατόπεδο ή συνεχίζει να κοιμάται όρθια;

«Μα, μα ο Σύριζα τα ξεχνάτε, σαν έτοιμοι από καιρό είσαστε, έτοιμοι να πάτε εκεί….» θα μας εγκαλέσει με ύφος αυστηρό έτοιμο να μας ανακαλέσει στην τάξη (και να μας κατηγορήσει για φιλοσυριζαϊσμό) το ξέπνοο μουρμουρητό της απατημένης αριστεράς, πάντα έτοιμη να αποφύγει την καυτή πατάτα. Έτοιμη να χώσει το κεφάλι της στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο μόνο και μόνο για να αποφύγει αυτό που έρχεται στο κεφάλι της.  Ας το ξεκαθαρίσουμε κι αυτό. Το να λέει κανείς ότι η κοινωνία στράφηκε στα δεξιά δεν σημαίνει ότι υποστηρίζει τον Τσίπρα και τις πολιτικές του. Το να λέει κανείς ότι αυτό που έρχεται είναι τρισχειρότερο από αυτό που είχαμε απέναντί μας τα τελευταία 4 χρόνια, δεν τον κάνει υποστηριχτή του Τσίπρα. Το να βλέπει κανείς την αστική τάξη να αποκαθιστά τις πολιτικές της εκπροσωπήσεις και την εμπιστοσύνη των από κάτω στην αστική εξουσία, δεν τον καθιστά υποστηριχτή του Τσίπρα. Το να διακρίνει επίσης έναν κανίβαλο ψηφοφόρο της ευρύτερης δεξιάς που είναι αντικομουνιστής και εθνικιστής μέχρι το μεδούλι, από τον μέσο αριστερό ψηφοφόρο του Σύριζα που τοποθετεί τον εαυτό του στην αριστερά, βλέπει με συμπάθεια τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, σκύβει το κεφάλι όταν ακούει για τις συμμαχίες της Ελλάδας με το Ισραήλ επί κυβέρνησης Τσίπρα, είναι υπέρ του κράτους πρόνοιας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αναδιανομής, των εργατικών δικαιωμάτων κλπ, δεν τον καθιστά απολογητή ούτε βεβαίως και υποστηριχτή του Τσίπρα. Αλήθεια, αύριο που οι κανίβαλοι της ΝΔ θα περάσουν σαν οδοστρωτήρες πάνω από τα κεφάλια μας, με ποιόν κόσμο νομίζουν όλοι αυτοί -οι γνήσιοι εκφραστές του ΟΧΙ και της βερμπάλας- θα οργανώσουν τους αγώνες; Με την εργατική τάξη γενικώς ή με την εργατική τάξη και τον κόσμο που το κεφάλι του δεν είναι γεμάτο άχυρα. Αν είναι αλλιώς ας πάνε να βρούνε τον δεξιό όχλο να οργανώσουν τις αυριανές απεργίες ενάντια στο Μητσοτάκη. Αλλά λογικό είναι. Ο χυδαίος οικονομισμός της συνδικαλιστικής αριστεράς -κρυμμένος πίσω από έναν ταξικισμό στα λόγια- αδυνατεί να αντιληφθεί στοιχειωδώς την πραγματικότητα. Και τι καταφέρνει έτσι; Μπροστά στην επίθεση του ταξικού αντιπάλου να διασπά ακόμα περισσότερο τις γραμμές της αντίστασης του δικού μας ταξικού και πολιτικού στρατοπέδου, το οποίο ήδη παραπαίει όχι από την ήττα του Σύριζα αλλά από την τεράστια νίκη της δεξιάς αστικής και μικροαστικής αντίδρασης.

Εντάξει λοιπόν συντρόφια της φορουματζίδικης συνδικαλιστικής και από τα κάτω αριστεράς του σιντριβανιού, του FSA και των κινημάτων; Συννενοηθήκαμε ή θα το συζητάμε κι άλλο;

Νίκη της αστικής αντίδρασης

Και συνεχίζουμε στο προκείμενο και το μόνο ουσιαστικό μιας και οι φαντασιώσεις αφορούν μονάχα τους φαντασιόπληκτους. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια τεράστια νίκη για την αστική τάξη. Βεβαίως όταν στο μυαλό του κανείς έχει τους διπολισμούς (ακόμα και ο Σύριζα αυτό έχει, άλλωστε η ίδια αριστερά είναι με αυτήν που τον λέει προδότη), πού να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Και πώς να το καταλάβει όταν μαζί με τον Σκάι ισχυρίζεται ότι το 3^ο μνημόνιο ήταν το χειρότερο από όλα, άρα και ο Τσίπρας χειρότερος από τους Σαμαροβενιζέλους, τον Παπαδήμο και τον Στουρνάρα μαζί. Λογικό είναι όταν στρεψοδικεί κανείς με την πραγματικότητα να λέει ό,τι του κατέβει. Κι αν υποθέσουμε ότι ο Σύριζα καταψηφίστηκε για τα  μνημόνια, αυτοί που τον καταψήφισαν τι ακριβώς θέλουν; Μήπως δεν θέλουν τα μνημόνια του Σύριζα, αλλά θέλουν να συνεχιστούν τα μνημόνια του Σαμαροβενιζελομητσοτάκη;

Μπορεί επιτέλους κανείς σε αυτήν την μυωπική αριστερά με τις ξαφνικές της σκοτοδίνες να μας πει στα σοβαρά τι ακριβώς σημαίνει η δεξιά πολυκατοικία να εκτινάσσεται στις ευρωεκλογές από το 40% του 2015 στο 48%; Και στις περιφερειακές από το 46% του 2014 στο 54%; Και τη δεύτερη Κυριακή να σαρώνει σχεδόν όλες τις περιφέρειες και τους δήμους; Και εντάξει, η ήττα του Σύριζα είναι η τιμωρία του για τα μνημόνια. Η συντριβή του Κορτζίδη στο Ελληνικό είναι κι αυτή ήττα της μνημονιακής αριστεράς; Τι ψήφισε ο λαός του Ελληνικού και της Αργυρούπολης; Μήπως να δοθεί εδώ και τώρα το παλιό αεροδρόμιο στο Λάτση και οι παραλίες που άνοιξε ο Κορτζίδης μαζί με το κίνημα στους μαφιόζους καταπατητές; Λοιπόν θα σοβαρευτείτε κύριοι της αριστεράς ή θα συνεχίσετε να λέτε τη μια κοτσάνα πίσω από την άλλη;

Η καταψήφιση του Σύριζα είναι ένα μήνυμα να τελειώνουμε με τα μνημόνια; Ή να συνεχιστεί η άγρια επίθεση της περιόδου 2010-2014 από ένα καθεστώς που έχει αποκαταστήσει και την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και έχει το know how από τέτοιους είδους επιχειρήσεις; Για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν εξηγούμαστε. Μια κυβέρνηση Μητσοτάκη πιθανόν αυτοδύναμη με μια άκρα δεξιά στο 10%, ένα Κινάλ παραμάγαζο της ΝΔ στο 6% με ή χωρίς τον Βενιζέλο και με μια αριστερά να εκλιπαρεί για έλεος (βλ. Σύριζα) και το εξωκοινοβούλιο χαμένο στο διάστημα και το ΚΚΕ στο μάτριξ του, αυτό ακριβώς σημαίνει ότι η αστική τάξη δεν αντιμετωπίζει καμία αμφισβήτηση, όπως την περίοδο 2010-14 και ως εκ τούτου με έναν συσχετισμό απείρως πιο ευνοϊκό για να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει στο δικό μας στρατόπεδο.

Μετακινήσεις και ταξικές προσδοκίες

Στα κανάλια και ξωπίσω στην αριστερή μπλογκόσφαιρα και το FB  γίνεται πολλή κουβέντα για τις μετακινήσεις και ιδιαίτερα για τη μεσαία τάξη. Από λεπτομέρειες της πλάκας άλλο τίποτα. Αρκεί να μην βγει κανένα συμπέρασμα.  Όλοι έχουν να πουν γιατί τιμωρήθηκε ο Συριζα, αλλά σχεδόν τίποτα γιατί η τίμια αριστερά όχι μόνο δεν κέρδισε τίποτα από τις απώλειες του Σύριζα αλλά απεναντίας έχασε δυνάμεις και η ίδια. Κάτι μισόλογα της πλάκας. Φταιει ο Λαφαζάνης που το έστριψε με τα εθνικά. Όχι, φταίει η ΔΕΑ που δεν μας άφηνε να σηκώνουμε τις ελληνικές σημαίες και να τρέχουμε μαζί με τον Καραμπελιά και τον Ρούντι στα μακεδονικά συλλαλητήρια. Το ΚΚΕ που έπαιξε και με τα δύο πάλι τα ίδια αποτελέσματα είχε.

Στην πραγματικότητα το ταξικό εκκρεμές έγειρε ολόκληρο προς τα δεξιά, κι αυτό δεν αφορά μονάχα τα μεσαία στρώματα. Προφανώς από τους πληττόμενους  μικροαστούς ένα μεγάλο τμήμα που είχε στραφεί εν μέσω της κρίσης στο Σύριζα ή σε διάφορα «αντιμνημονιακά», αλλά πάντοτε δεξιά παραμάγαζα, για να καθαρίσουν τα σκατά που άφησαν οι πατρόνες τους, τώρα επιστρέφει στα γνωστά λημέρια. Ειδικά τώρα που άκουσε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας και όπου να ναι θα ξαναρχίσει η μάσα. Την ίδια στιγμή ένα τμήμα της εργατικής τάξης και άλλων φτωχών στρωμάτων που στράφηκαν στο Σύριζα με την ελπίδα κάτι να αλλάξει προς τα αριστερά σε αυτή τη χώρα (αρχικά «όλα» και στη συνέχεια «έστω και το 1 στα 10 απ’ αυτά που λέει» τώρα είναι απογοητευμένοι αλλά και κουρασμένοι βλέποντας ότι δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα και τότε επιλέγουν να απέχουν και σίγουρα να μην κάνουν κανένα ντόρο για τον Σύριζα, αλλά ούτε και για την υπόλοιπη αριστερά. Πολλοί μάλιστα υποκύπτουν στις απειλές του μικροαστικού όχλου που ουρλιάζοντας για τη Μακεδονία και τους «λαθροεισβολείς» επιδιώκουν ντε φάκτο μια νέα εσωτερική κατανομή, χωρίς βασικούς μισθούς, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς επιδόματα στους «λάθρους και τους τεμπέληδες», χωρίς επιθεώρηση εργασίας. Έχοντας αυτοί την πρωτοβουλία και τη δύναμη ως ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής και με τον αέρα του δεξιού κανιβαλισμού, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα Κόφι Aϊλαντ επιβάλλονται και στους υπαλλήλους τους εξαναγκάζοντάς τους να ακολουθήσουν το ρεύμα. Και πως αλλιώς να κρατήσει κανείς τη δουλεία του αν δεν τα έχει καλά με το αφεντικό του; Μήπως αυτή είναι και γενικώς η λύση; Μήπως και γω που έχω μια δουλίτσα στο Γρηγόρη αν κοπούν τα επιδόματα στους «λάθρους» να πάρω καλύτερο μισθό όπως μου λεει το αφεντικό μου; Μήπως αν φύγουν όλοι αυτοί που μας κουβάλησε ο Τσίπρας μαζί με τους «άπλυτους» της Τασίας από τα Εξάρχεια να πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο και να μας βλέπουν αμέσως στα επείγοντα αντί να περιμένουμε 3 ώρες;

Οι κοινωνιολογίστικες αναλύσεις και η στατιστική δεν αρκούν για να εξηγήσουν ποιοτικά τις μετακινήσεις. Ο κόσμος δεν ψηφίζει με βάση την ταξική του θέση αλλά με βάση τις προσδοκίες του. Αν πιστεύει ότι η αριστερά μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματά του και στις προσδοκίες του στρέφεται προς τα κει. Αν πιστεύει ότι με τη δεξιά θα έχει καλύτερη τύχη θα στραφεί στη δεξιά. Όλα αυτά βεβαίως φιλτράρονται μέσα από το αξιακό σύστημα που έχει κανείς στο κεφάλι του πράγμα που ως γνωστό καθορίζεται κυρίως όχι από την ταξική καταγωγή ή θέση αλλά από την κυρίαρχη ιδεολογία.  Η στροφή στα αριστερά έγινε ορατή στις εκλογές του 2012 όταν μέσα στα δύο προηγούμενα χρόνια κατέρρευσε το ΠΑΣΟΚ και διασπάστηκε η δεξιά πολυκατοικία. Προσοχή δεν διαλύθηκε αλλά διασπάστηκε. Αυτό ανέτρεψε τις μέχρι τότε εκπροσωπήσεις. Ο Σύριζα εκτινάχτηκε μέσα σε λίγους μήνες από το 5% στο 17% και σε 2 μήνες στο 27% και 2,5 χρόνια αργότερα τον Γενάρη του 2015 σχημάτισε κυβέρνηση με ένα από τα άτακτα παιδιά της δεξιάς πολυκατοικίας. Αρκούσαν όμως λίγοι μήνες για να αποδειχτεί ότι οι διακηρύξεις του Σύριζα δεν θα είχαν αίσιο τέλος χωρίς μια αποφασιστική ταξική εσωτερική σύγκρουση (και όχι μια υπερήφανη εθνική διαπραγμάτευση όπως μας έλεγαν κάποιοι). Η κυβέρνηση έσπασε κάτω από την πίεση της ελληνικής αστικής αντίδρασης που στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας συνέχισε να έχει το πάνω χέρι, σε συνδυασμό βεβαίως με την αφόρητη πίεση της ευρωπαϊκής ιεράς -για να μην πούμε παγκόσμιας- συμμαχίας (τρόικα). Αν σ’ αυτή την ήττα συνέβαλε η «προδοσία» ή ο «επώδυνος συμβιβασμός», του Τσίπρα δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία παρά μόνο για τον καταλογισμό των ευθυνών. Αλλά κι αυτό δεν έχει πάλι μεγάλη σημασία στο βαθμό που ο «σοφός» (λέμε τώρα) λαός δεν δικαιώνει τους τίμιους αριστερούς που στάθηκαν όρθιοι και δεν πρόδωσαν τις ιδέες τους, αλλά σε πρώτη φάση συνεχίζει να στηρίζει τον Τσίπρα και τώρα όσοι τον εγκαταλείπουν στρέφονται στον Μητσοτάκη και όχι στην υπόλοιπη αριστερά. Ακόμα χειρότερα δηλαδή.

Από την υποταγή στη σούπα των αγανακτισμένων….

Η ήττα είναι ήττα για όλους. Το 2015 βεβαίως ηττήθηκε η συμβιβαστική γραμμή του Σύριζα, αλλά ηττήθηκε και η υπόλοιπη αριστερά που είτε απείχε από τη μάχη (ΚΚΕ), είτε καλούσε «το λαό να πάρει τις τύχες στα χέρια του» χωρίς κανένα σχέδιο κλιμάκωσης της σύγκρουσης, πέρα από αλλεπάλληλες αναβολές μπας και μαζευτεί περισσότερος κόσμος. Ηττήθηκε  η κυβερνώσα αριστερά μαζί όμως και  η αριστερά των αγανακτισμένων και των πλατειών (μαζί με τα εθνίκια της πάνω πλατείας, ε μην τα ξεχνάμε, όπως και ο Τσίπρας μαζί με τον Καμμένο). Αυτό που πρότεινε ο Τσίπρας ως κυβέρνηση, πρότεινε και η υπόλοιπη κινηματίστικη αριστερά στις πλατείες γλείφοντας τον εναλλακτισμό (ανταλλακτικά εμπόρια, τοπικά νομίσματα, δίκαιες οικονομίες, λαϊκές κουζίνες, τοπικές λύσεις, αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια και άλλες προυντονικές αυταπάτες) και τον εθνικισμό -ώς ανοιχτά φιλοχουντισμό- της πάνω πλατείας και όσων διέλυαν τον Οκτώβριο του 2011 τις παρελάσεις για να μας φέρουν τον Παπαδήμο στη θέση του άλλου «προδότη» του «Τζέφρυ». Η ιστορία με τους προδότες που υιοθέτησε η αριστερά των αγανακτισμένων από τα φιλαράκια της, της πάνω πλατείας αργότερα χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει την «προδοσία» του Τσίπρα. Στην πραγματικότητα όμως ο Τσίπρας συνθηκολόγησε με την αστική τάξη, αφού πρώτα η άλλη αριστερά είχε ήδη συνθηκολογήσει με τον όχλο της (τη μικροαστική σαπίλα και τον εθνικιστικό βόθρο) που επέβαλε την δική του αφήγηση για την «εθνική τραγωδία» των μνημονίων και στον οποίο βεβαίως ο τότε Σύριζα είχε υποκύψει μαζί με αυτήν την αριστερά που έχασκε μπροστά στα πλήθη που με σπόνσορα το Σκάι και τον Σταρ κατέβαιναν όχι ως εργάτες αλλά ως προδομένοι πατριώτες στο Σύνταγμα.

Από όλη αυτή την υπόθεση η κάθε αριστερά μπορεί να θυμάται επιλεκτικά ό,τι την βολεύει για να συρράψει εκ των υστερών το δικό της αφήγημα, αλλά αν θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει τώρα, το φώτοσοπ δεν θα μας βοηθήσει καθόλου.

…στη συνθηκολόγηση με την αστική τάξη μέσα και έξω από τη Βουλή

Η υπόλοιπη αριστερά δεν έλεγε τίποτα διαφορετικό από αυτό που έλεγε ο Τσίπρας, ακόμα κι όταν εκκινούσαν από το ίδιο σημείο λέγοντας ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και η Ευρώπη θα παραδοθεί μόλις ακούσει ένα ηχηρό όχι, φοβούμενη την δική της κατάρρευση. Στη συνέχεια όμως αποδείχτηκε ότι η Ευρώπη δεν υποχωρεί με μπλόφες και ούτε θα κατέρρεε εξαιτίας της ελληνικής χρεοκοπίας. Άλλωστε ήδη από το 2012 φρόντισε μέσω του Μηχανισμού Στήριξης να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο ενός τραπεζικού ντόμινο σώζοντας για την ώρα τον ελληνικό καπιταλισμό. Όταν o ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην κυβέρνηση το 2015 η κρίση επανήλθε όχι όμως με τον ανεξέλεγκτο τρόπο του 2010-12 αλλά κυρίως ως μια πολιτική κρίση με διακύβευμα, όχι τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά, ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα. Το φάντασμα της χρεοκοπίας το 2015 ήταν ένας εκβιασμός της ευρωπαϊκής και ελληνικής άρχουσας τάξης για να βάλουν στη θέση του τον Σύριζα και μαζί του ολόκληρη τη βερμπαλιστική αριστερά. Η αριστερά μας εντούτοις πίστευε ακόμα ότι το αδιέξοδο αφορούσε όπως και το 2010-12 τη βιωσιμότητα της ΕΕ και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και μπροστά σε αυτό η τρόικα θα αναγκαζόταν να κάνει πίσω για να σώσει το δικό της μαγαζί αρκεί να επέμενε η «πρώτη φορά αριστερά», έστω και κάτω από την πίεση του κινήματος.

Στην πραγματικότητα όμως το καπιταλιστικό στρατόπεδο είχε διευθετήσει τις γραμμές άμυνας του και είχε πλέον να αντιμετωπίσει μια αριστερά που νόμιζε ότι θα νικήσει με τις φωνές, αλλά καθόλου έτοιμη για μια αποφασιστική σύγκρουση. Όταν έφτασε η ώρα της αναμέτρησης τον Ιούλη μετά από πολλές αναβολές που μάλλον εξαντλούσαν το δικό μας στρατόπεδο παρά το δικό τους, η αριστερά αντελήφθη ότι η Ευρώπη της Μέρκελ και του Ντράγκι μένει αμετακίνητη και τότε παραδόθηκε (πάρα το ΟΧΙ) στον υπέρτερο αντίπαλό της καθώς και στην ελληνική αστική τάξη (που διάμεσου των πολιτειακών αρχών, του βαθέως κράτους, των θεσμικών, επαγγελματικών και πολιτικών εκπροσωπήσεών της) διεμήνυσε ότι δεν θα κάνει ανεκτή οποιαδήποτε ρήξη της χώρας με τους ιστορικούς της συμμάχους, ούτε φυσικά θα δεχτεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση των ιδιοκτησιακών της δικαιωμάτων. Η έξω αριστερά του Σύριζα, τι μας έλεγε και συνεχίζει να μας λέει; Ότι θα μπορούσε να υπάρχει άλλος δρόμος, αρκεί να επιμέναμε στην ίδια τακτική: Φωνάζοντας αέρα, να φύγουμε από την ΕΕ, να φέρουμε τη δραχμή και να διαγράψουμε το χρέος. Ο Μανόλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια. Εκ του ασφαλούς και από τα κάτω. Γιατί τότε ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης δεν το έκαναν από την αρχή και μας τα είπαν αυτά κατόπιν εορτής; Εκεί δεν ήταν; Μαζί δεν διαπραγματεύονταν με τον Τσίπρα; Μαζί δεν ψηφίσαν τον Πάκι για πρόεδρο; Μαζί δεν υπόγραψαν την ενδιάμεση συμφωνία τον Φλεβάρη; Μαζί δεν σχημάτισαν κυβέρνηση με τον Καμένο για να εξαρτώνται από τη δεξιά;

Τι ακριβώς σήμαινε το ΟΧΙ μέχρι τέλους; Ότι την επόμενη μέρα θα ξυπνάγαμε «με τη δραχμή αμέσως καλύτερα»; Ή ότι θα άνοιγαν οι τράπεζες και θα μοίραζαν ευρώ, αποσβολωμένες από το 65% του ΟΧΙ; Υπάρχει κανείς σήμερα που να πιστεύει ότι όλα τελείωναν με ένα ΟΧΙ που απλά δεν τίμησε ο Τσίπρας; Κι αν ο Τσίπρας επέμενε και τη Δευτέρα;

Θα υποχωρούσαν; Η ΕΕ θα συνέχιζε τα ΕΣΠΑ, η διαπραγμάτευση θα συνεχιζόταν αιωνίως, η ελληνική αστική τάξη θα έβγαζε τον σκασμό, ο στρατός θα έμενε στους στρατώνες του, ο Πάκι θα χαριεντιζόταν με τον Τσίπρα, ο Καμμένος θα συνέχιζε να στηρίζει την κυβέρνηση, η Ντόρα και ο Μεϊμαράκης που έλεγαν ανοιχτά ότι η αστική τάξη δεν θα ανεχτεί τίποτα άλλο πέρα από το Ναι θα καθόντουσαν στα αυγά τους; Μάλλον ε; Οπότε τι μας μένει; Ο προδότης Τσίπρας που ξεπούλησε το ΟΧΙ. Με αυτό το παραμυθάκι ερμήνευσε η αριστερά το τι συνέβη το 2015 και είναι πολύ λογικό σήμερα να τα έχει εντελώς χαμένα και το χειρότερο να μην μπορεί να δώσει καμία πειστική απάντηση στον κόσμο της.

Από αναβολή σε αναβολή

Στην πραγματικότητα η άλλη αριστερά δεν ήθελε, ή έστω δεν ήξερε πώς, να συγκρουστεί παρά μόνο να κεφαλαιοποιήσει εκλογικά την υποχώρηση του Σύριζα ο οποίος εννοείται ότι δεν ήθελε να συγκρουστεί εξαρχής παρά μόνο να διαπραγματεύεται αιώνια. Η άλλη αριστερά τώρα από τη στιγμή που δεν δοκιμάστηκε μπορεί να παριστάνει την αθώα περιστερά και την οσιομάρτυρα που δεν πρόδωσε. Όμως δεν μας είπε και πώς θα νικήσουμε. Πότε ακριβώς ήταν η κρίσιμη στιγμή. Αλλά τι να μας πει; Αφού και για αυτή την αριστερά δεν υπάρχουν κρίσιμες στιγμές. Όταν είχαμε τις απανωτές γενικές απεργίες με 100, 150, και κάποιες φορές 200 χιλιάδες στο δρόμο -στην Αθήνα- το μόνο που είχε να μας πει ήταν να πάμε σε μια ακόμα γενική απεργία. Ή να την κάνουμε διαρκείας. Ποτέ δεν της έφτανε ο κόσμος και πάντα ήθελε λίγο περισσότερο, ή τουλάχιστον 1 εκατομμύριο για να γίνει κάτι αποφασιστικό. Η αναβλητικότητά της στο δρόμο έμοιαζε απόλυτα με την αναβλητικότητα του Σύριζα στην κυβέρνηση. Πότε ήταν λοιπόν η αποφασιστική σύγκρουσης; Μήπως στις 5 Ιούλη 2015 τη μέρα του δημοψηφίσματος; Αν ήταν, πώς φτάσαμε στο δημοψήφισμα; Μήπως το αποφάσισε η ΚΣΕ της Ανταρσυα ή μήπως το Συντονιστικό των πρωτοβάθμιων; Μπας και το αποφάσισε η κυβέρνηση; Τυχαίο γεγονός ε; Αν ήταν κυβέρνηση ο Σαμαράς θα είχαμε αυτή την ευκαιρία; Ε, τι λετε; Το έχετε σκεφτεί αυτό; Το ΚΚΕ που λεει ότι όλα ήταν στημένα, απείχε από όλες τις εξελίξεις της προηγούμενης δεκαετίας για να μην μολυνθεί ή θα μπορούσαμε να υποθέσουμε για να αφήσει την αστική τάξη να τελειώσει με την ησυχία της το έργο της. Οι άλλοι που υποτίθεται τους ενδιαφέρει αυτή η ζωή και όχι η μεταθάνατο, ωρύονται για το ΟΧΙ αλλά ξεχνάνε επιμελώς να σκεφτούν ποιος κάλεσε σε δημοψήφισμα. Αν το δημοψήφισμα ήταν μια ευκαιρία, τι έκανε αυτή η αριστερά που παριστάνει με απίστευτη θρασυδειλία σήμερα τη δικαιωμένη, για να φτάσουμε σε αυτό; Απολύτως τίποτα. Το μόνο που μας έλεγε μαζί με το ΚΚΕ, το 2015, ήταν ότι μια κυβέρνηση Σύριζα θα είναι το ίδιο με τη ΝΔ. Όταν έπεφτε η κυβέρνηση του Σαμαρά το 2015 η άλλη αριστερά ήταν ξανά στον κόσμο της και μέτραγε τα ψηφουλάκια της αντί να δει πώς θα εκμεταλλευτεί τις νέες εξελίξεις για μια αποφασιστική αντεπίθεση του κινήματος. Αλλά τι να δει που «ο Συριζα είναι περίπου το ίδιο με τη ΝΔ». Όπως και τώρα από την ανάποδη αυτή τη φορά. Ε τι έγινε, αλλαγή φρουράς μωρέ, σιγά τώρα. Η πολιτική ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Ας επανέλθουμε όμως…

Πώς αξιοποίησε αυτή η αριστερά τις αντιφάσεις μιας κυβέρνησης (λαϊκού μετώπου) υπό τον Σύριζα, για να οδηγηθούμε οξύνοντας τις αντιφάσεις προς μια νέα αναμέτρηση με την αστική τάξη, αυτή που έμεινε στη μέση το 2012;  Με κανέναν τρόπο, αφού συνέχισε να λέει μαζί με το ΚΚΕ και τον Σκάι ότι είναι αδύνατον να υλοποιηθούν οι κυβερνητικές εξαγγελίες γιατί μόνο αν σπάσουμε από την ΕΕ μπορεί κάτι να γίνει. Αυτό δεν είναι πολιτική είναι το μαντείο των Δελφών. Όταν ο κόσμος έχει αυταπάτες για την κυβέρνηση και τη διαπραγμάτευση τότε ποντάρουμε πάνω σε αυτές απαιτώντας την υλοποίησή τους. Πάντοτε οι επαναστάτες -εννοούμε αυτοί που έκαναν επαναστάσεις, όχι αυτοί που τις επικαλούνται- είχαν μια τακτική απέναντι σε κυβερνήσεις αυτού του είδους που προέρχονται από τα αριστερά κόμματα, όχι γιατί υποστήριζαν αυτές τις κυβερνήσεις, αλλά για να καταφέρουν να αποσπάσουν την επιρροή αυτών των κυβερνήσεων στην εργατική τάξη και τον κόσμο του αγώνα και έτσι να βρεθούν  αυτοί επικεφαλής μιας αποφασιστικής σύγκρουσης με την αστική τάξη και το κράτος. Αλλά τι λέμε τώρα αυτοί εδώ το μόνο που τους απασχολεί είναι αν θα πάρουν 0,75 αντί για 0,65 στις κάλπες.

Οι αυταπάτες είναι οι προσδοκίες του κόσμου και χωρίς προσδοκίες δεν γίνεται τίποτα. Το χρέος μας δεν είναι να κατσαδιάζουμε τον κόσμο αλλά να τον βοηθήσουμε να φτάσει μαζί με τις αυταπάτες του μέχρι το σημείο της σύγκρουσης. Όχι μόνο με την τρόικα αλλά και με τον ίδιο τον Τσίπρα. Γι’ όλα αυτά η αριστερά των 5 πρωτοβάθμιων, της βερμπάλας και των αγανακτισμένων δεν είχε σκεφτεί το παραμικρό. Και ξαφνικά πιάνεται από την τελευταία σκηνή του έργου για να φορτώσει όλες τις ευθύνες σε κάποιον Τσίπρα. Η ανικανότητα όμως και κουτοπονηριά δεν κρύβεται με τίποτα. Αυτός είναι και ο λόγος που η αριστερά αυτή δεν αποτέλεσε σε καμία στιγμή μια αξιόπιστη γραμμή άμυνας απέναντι στη φιλελέδικη και λίγο αργότερα εθνικιστική και αντπροσφυγική αντεπίθεση. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Στο κίνημα της γραβάτας τη συνέχεια δηλαδή των φιλελέδων του Μένουμε Ευρώπη η αριστερά του αντιμνημονίου έτρεξε σε βοήθεια συμμαχώντας με τους κατσαρολαίους του Κολωνακίου ενώ λίγο μετά, η μισή τουλάχιστον έβαλε ένα χεράκι εξ αφορμής της Συμφωνίας των Πρεσπών στην εθνικιστική υστερία για «το όνομα, την ψυχή, την εθνότητα και τη γλώσσα μας». Πού; Εκεί που ξανανενοποιήθηκε η βρωμερή δεξιά, εκεί που ξεπλύθηκε για τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες κατσικοκλέφτες και κρατικοδίαιους καπιταλιστές που μας κυβερνάνε με γραβάτες πλέον από το 1945 και δώθε.  Αλλά πάλι δεν πήρε χαμπάρι. Πάλι ο Τσίπρας τής έφταιγε και όχι το ξερό της το κεφάλι. Τους έχει περάσει ποτέ από το κεφάλι ότι ο οπορτουνισμός τους λίγο διαφέρει από τον οπορτουνισμό του Τσίπρα. Αλλά εδώ δεν έχει προδότες. Δεν πα να συνεντευξιάζεσαι στα κανάλια των χουντικής δεξιάς και να λες για τον προδότη Τσίπρα, δεν πα να τρέχεις πίσω από τον Κούγια και τους ακροδεξιούς μεγαλοαγρότες που θέλουν να τρώνε σαν κανίβαλοι μόνοι τους τα ΕΣΠΑ και  τις επιδοτήσεις (βλ. Μητρώο Αγροτών) και οι άλλοι να πάνε να πνιγούνε. Όχι δεν τρέχει τίποτα. Όλοι σύντροφοι είμαστε αφού συμφωνούμε ότι ένας είναι ο προδότης ο Τσίπρας.

Ήττα μόνο της κυβερνώσας αριστεράς;

Λοιπόν στις εκλογές αυτές μίλησε η μικροαστική σαπίλα υπό το ρυθμό της αστικής τάξης και των ορίτζιναλ εκπροσώπων της. Όποιος δεν το βλέπει αυτό και βλέπει μόνο αλλαγές σκυτάλης θα πρέπει επειγόντως να μπει σε διαδικασία πνευματικής ανάνηψης. Μια δεύτερη σκέψη δεν κάνει ποτέ κακό.

Πολλοί επιμένουν ότι το αποτέλεσμα δεν είναι μια νίκη της αστικής τάξης αλλά απλώς μια ήττα του Σύριζα. Κάπως έτσι εξαφανίζουν τις ταξικές παράπλευρες απώλειες της κάλπης. Και ως εκ τούτου δεν προκύπτουν και ιδιαίτερα καθήκοντα προετοιμασίας και αντιμετώπισης της νέας κατάστασης. Σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους η ήττα του Σύριζα επίσης δεν αποτελεί και ήττα της αριστεράς, ωστόσο όλοι παραδέχονται ότι όχι μόνο δεν εισέπραξαν τίποτα από τη δυσαρέσκεια προς το Σύριζα, αλλά υπέστησαν και οι ίδιοι μια σημαντική μείωση των δυνάμεών τους κάτι που δεν είναι καθόλου αμελητέο δεδομένου ότι δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το χαλί της κυβερνητικής φθοράς. Παρ’ όλα αυτά στις αποτιμήσεις τους αδυνατούν να συνδέσουν το παζλ. Κι όμως, όταν το εκκρεμές γέρνει δεξιά τις απώλειες θα τις υποστεί ολόκληρη η αριστερά και όχι μόνο ο επάρατος Σύριζα, όσο κι αν τον σιχτιρίζει κανείς ακόμα κι αν το κάνει ως παρατρεχάμενος του κινήματος της γραβάτας. Τα χαρακτηριστικά της πτώσης του Σύριζα δεν πολυδιαφέρουν από κείνα της πτώσης της υπόλοιπης αριστεράς και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ’ όλα. Αν κανείς βεβαίως απέχει, κρατώντας την αγνότητά του, απ’ όλα αυτά μπορεί να εξαιρέσει τον εαυτό του από τη γενική τάση θεωρώντας ότι δεν τον αφορά. Θα το αντιληφθεί βεβαίως στο άμεσο μέλλον. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μαζί με τον Σύριζα υποχωρεί όλη η αριστερά και ως εκ τούτου συμβαίνει ακριβώς αυτό που όλοι διαισθάνονται αρκεί να μπορούν να αναπνεύσουν έξω από τις αυλές του 0,6 και του 0,5% τα οποία θα μειωθούν στο μισό εντός του επόμενου μήνα για να κατανοηθεί περί τίνος πρόκειται. Και μαζί με την αριστερά ολόκληρο το ταξικό στρατόπεδο ανεξάρτητα από το πόσο μισεί ή όχι το Σύριζα και τον Τσίπρα.

Βεβαίως το μοιραίο δεν προήλθε από τις εκλογές. Έχει συμβεί ήδη στον πραγματικό ταξικό συσχετισμό. Στην ήττα του δρόμου το Φλεβάρη του 2012, στην κοινοβουλευτική ανάθεση της περιόδου 2012-2014 χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι αυταπάτες του σιντριβανιού της πάνω πλατείας και του ανταλλακτικού εμπορίου ήταν καλύτερες, στην ήττα και την ταπείνωση της κυβέρνησης Συριζα το 2015 και το οριστικό τέλος του αντιμνημονιακού αγώνα, στην αντεπίθεση έκτοτε της αστικής αντίδρασης αρχής γενόμενης του μένουμε Ευρώπη, και στη συνέχεια, της γραβάτας και των μεγαλοαγροτών παρέα (που η λοιπή αριστερά έχασκε νομίζοντας ότι ξανάρχισε το κίνημα των αγανακτισμένων), της αριστείας και με τελικό χτύπημα τις εθνικιστικές (μακεδονικό) και ρατσιστικές κινητοποιήσεις (προσφυγικό). Όλα αυτά αποκατέστησαν την εθνική ενότητα και τις κανονικές αστικές εκπροσωπήσεις. Ήρθε η ώρα να επανέλθουν αποφασιστικά και στο Μαξίμου. Οι κάλπες  της 7^ης Ιούλη μόνο εκ θαύματος θα «αποφασίσουν» κάτι διαφορετικό.

Αν η ήττα έχει ήδη συντελεστεί τότε τι αλλάζει;

Η επαναφορά της δεξιάς στη κυβέρνηση θα σημάνει όχι απλά τη συνέχεια των μνημονίων,  αλλά μια λυσσαλέα επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και την αριστερά και με τη βούλα της λαϊκής βούλησης (=εθνικός κορμός). Η δεξιά που κυβερνάει τη χώρα μαζί με το παρατράγουδο της Γεννηματά τα τελευταία 100 χρόνια με ελάχιστες παρενθέσεις, αισθάνεται δικαιωμένη, μετά την αμφισβήτηση των από τα κάτω σχεδόν όλη την δεκαετία που πέρασε. Τώρα θα πάρουν δυο φορές τη ρεβάνς. Οι μπολσονάροι δεν θα συγχωρήσουν εύκολα το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν χωρίς να φάνε ντομάτες στο δρόμο. Ταυτόχρονα έχει συμβεί και κάτι ακόμα που πολλοί βλέποντας παντού τον προδότη Σύριζα, μάλλον τους έχει διαφύγει όπως πολλά άλλωστε. Η δεξιά πολυκατοικία απέκτησε εκ νέου μια ηγεμονική δύναμη ενοποιώντας το μεγαλύτερο μέρος της υπό τη ΝΔ. Τα άτακτα παιδιά όπως ο Καμμένος και διάφοροι άλλοι πρώην αντιμνημονιακοί που κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια τα μπόσικα λειτουργώντας ως αμορτισέρ της αστικής εκπροσώπησης στο ραγισμένο σκηνικό των  ’10,  στοιχίζονται τώρα στη μια και ηγεμονική ταξική γραμμή. Στο ενδιάμεσο βεβαίως συνέχισαν να εγγυούνται τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του βαθέως κράτους ως τοποτηρητές στο Μαξίμου πλάι φυσικά στην υψηλή εποπτεία του Παυλόπουλου που ο όλος Σύριζα αποφάσισε μαζί να τον έχει στο κεφάλι του. Αναμφίβολα ο κύκλος των μεταβατικών σχημάτων της δεξιάς έκλεισε. Η μακεδονική και η αντιπροσφυγική υστερία ένωσε ξανά τους νικητές του εμφυλίου πολέμου. Οι ανακατατάξεις περιλαμβάνουν και την ακροδεξιά πτέρυγα σε μια στιγμή που οι συμμορίτες δεν είναι και τόσο αναγκαίοι για τη διάσωση του συστήματος. Έτσι ένας Βελόπουλος κάργα μνημονιακός από το 2010 ως το 2015 μπορεί ύστερα από τον ανένδοτο του μακεδονικού και τις επαναφορές της θανατικής ποινής να εκπροσωπήσει τα υπόγεια του δεξιού βόθρου συνεισφέροντας κι αυτός στην ολική επαναφορά των ιδιοκτητών του Μαξίμου στην πατρική τους κατοικία.

Αυτό από μόνο του συνιστά μια ποιοτική αλλαγή, μια επικύρωση της νίκης και του νέου συσχετισμού, πάνω στον οποίο η αστική αντίδραση θα επιχειρήσει να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από το εργατικό κίνημα.  Όσοι βεβαίως αντιμετωπίζουν τον ταξικό συσχετισμό ως μια μάχη διαρκείας χωρίς καμπές, νίκες και ήττες προφανώς δεν βλέπουν καμία ποιοτική αλλαγή, παρά μόνο συνέχιση των μνημονίων. Τους κατανοούμε απόλυτα. Ο πνευματικός αχταρμάς δυσκολεύεται όντως να διακρίνει τις κρίσιμες στιγμές, όπως έκανε και την ώρα που ήμασταν εκατοντάδες χιλιάδες στο δρόμο και μπορούσαμε να είχαμε επιτεθεί. Αλλά όχι. «Και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί…», «Αγώνας διαρκείας…», «Απεργία γενική» τη μέρα της γενικής το σύνθημα είναι απεργία γενική(;;;;), «πάρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ»…. Τα ίδια συνθήματα ανεξαρτήτως κόσμου, καιρού και συσχετισμού.  Μα είναι δυνατόν να καταλάβουν αυτοί ότι και τώρα κάτι αλλάζει; Η ζωή απλά συνεχίζεται. «Αλλαγή σκυτάλης». Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα.

Και πού είναι η γραμμή άμυνας;

Πολύς κόσμος που νιώθει ότι η άνοδος της δεξιάς αντίδρασης στην κυβέρνηση θα σημάνει μια ποιοτική αναβάθμιση της αστικής επίθεσης, πολύ πιθανό να στραφεί στις 7 Ιούλη στο ψηφοδέλτιο του Σύριζα μπας και την ύστατη στιγμή αντιστραφεί το κλίμα. Κατανοούμε απόλυτα στην κίνηση αυτή ένα ορισμένο ταξικό ένστικτο, παρ’ όλο που δεν πολυφάνηκε στο 2^ο γύρο των περιφερειακών-δημοτικών εκλογών. Ωστόσο είναι μια επιλογή που έχει ήδη καεί από τον ίδιο τον κυβερνητικό βίο του Συριζα που φρόντισε 4 χρόνια τώρα να αποκοιμίσει τον κόσμο της αριστεράς υποσχόμενος μια μετέωρη ανακούφιση με την προϋπόθεση να μην διαταραχθεί η ταξική ειρήνη και η πορεία της χώρας προς την «ανάπτυξη» και την «έξοδο στις αγορές». Η υπόσχεση του Σύριζα για καλύτερες μέρες είχε και έχει ως προαπαιτούμενο την αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στον διεθνή συσχετισμό (θυσιάζοντας τη Γάζα για τη συμμαχία με το ρατσιστικό Ισραήλ και παριστάνοντας το καλό παιδί του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο). Έχει επίσης την αποκατάσταση της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου που μόνο έτσι θα είναι δυνατό να μας πετάξουν και μερικά ψίχουλα μέσω μερικών επιδομάτων μπας και βγάλουμε μια και καλή το σκασμό. Βεβαίως ο ερχομός του Μητσοτάκη θα σημάνει το τέλος όχι μόνο των επιδομάτων αλλά και της ελεύθερης πρόσβασης στο σύστημα υγείας, όπως επίσης και το τέλος του βασικού μισθού και των πετσοκομμένων συλλογικών συμβάσεων που δειλά προσπάθησε να επαναφέρει έστω και μερικώς ο Σύριζα και γενικώς της επιστροφής του κοινωνικού συμβολαίου. Το μόνο που θα επιστρέψει πανηγυρικά είναι το κράτος εκτάκτου ανάγκης, τα δέλτα, σκλήρυνση των κατασταλτικών νομοθεσιών, ιδιώνυμα και ανελέητο κυνηγητό στους μετανάστες και γενικώς στους «εθνομηδενιστές». Ο Βορίδης το είπε ξεκάθαρα. Αυτή τη φορά θα τελειώσουμε μια και καλή με την αριστερά. Ο Μπολσονάρο ανοίγει νέους δρόμους. Μαζί και ο Όρμπαν. Γιατί όχι και ο Μητσοτάκης με την ακροδεξιά του παρέα.

Όμως και τώρα ο Σύριζα δεν αλλάζει ρότα. Ενώ ετοιμάζονται να τους πετάξουν με τις κλωτσιές από το Μάξιμου και πιθανόν να τους στήσουν και μερικές εξεταστικές για να τους ξεφτιλίσουν εντελώς, προτιμά να εκλιπαρεί για ολίγην συναίνεση και επιείκεια μπας και γλιτώσει τις καρπαζιές που έρχονται. Ενδεχομένως να δώσει και τον Βαρουφάκη και γιατί όχι και τον Πολάκη υποδηλώνοντας την υποταγή του στους νόμιμους νοικοκυραίους του Μαξίμου. Ένας Σύριζα κρεμασμένος στα μανταλάκια, ως τρόπαιο της νίκης του αστικού όχλου δεν αποτελεί μια αξιόπιστη γραμμή άμυνας. Ακόμα και αν προσέλθει κανείς στη μάχη που δεν έχει καν καλέσει ο Σύριζα αποδεχόμενος από τώρα το μοιραίο, είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί ξεκρέμαστος (ίσως και προβοκάτορας) από τον ίδιο τον Σύριζα που θέλει να διαφυλάξει το ήπιο κλίμα πάση θυσία ακόμα κι αν ο αντικομμουνιστικός βόθρος ετοιμάζεται να τον τσαλαπατήσει. Πιστεύει κανείς ότι μπορεί να δοθεί υπ’ αυτούς τους όρους καμία σοβαρή μάχη δια μέσου του Σύριζα ενάντια στην επάνοδο της δεξιάς; Ο Σύριζα δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνει και η λοιπή αριστερά. Αντιμετωπίζει το θέμα ως αλλαγή σκυτάλης σκεπτόμενος ότι την επόμενη φορά η κουρασμένη ΝΔ θα την παραδώσει σ’ αυτόν.

Ο Σύριζα άλλωστε δεν απευθύνεται στην αριστερά για να ανακόψει την πορεία της μπολσονάρικης δεξιάς. Αντίθετα κοιτά όλο και περισσότερο στα δεξιά του. Μπας και μαζέψει τίποτα ρετάλια από το Κινάλ ή ακόμα καλύτερα μπας και τα βρει μαζί του στα πλαίσια της «προοδευτικής συμμαχίας», ιδιαίτερα τώρα που ο Βενιζέλος δεν ανήκει πλέον στις γραμμές του. Δεν του περνάει καν από το μυαλό η ιδέα να οξύνει την αντιπαράθεση μπας και φιλοτιμηθεί ο απογοητευμένος από τα αριστερά κόσμος που απέχει να δώσει τη μάχη. Αυτό όμως δεν γίνεται τυχαία. Είναι μια απολύτως συνειδητή επιλογή από την ηγεσία του Σύριζα, πράγμα που φάνηκε με την υποστήριξη των συνδυασμών του Κινάλ σε 4 από τις 13 περιφέρειες της χώρας και σε δεκάδες άλλους δήμους.  Ο Σύριζα δεν μπορεί πλέον να επανέλθει στο 2012. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει κανένα κίνημα στο δρόμο, αλλά και γιατί ο ίδιος ο Σύριζα είναι αποφασισμένος να επιμείνει στο δρόμο της σοσιαλδημοκρατικοποίησής του. Εκεί έχει επενδύσει το μέλλον του και αυτό μπορεί να είναι το μοναδικό μέλλον της αριστεράς του ήπιου καπιταλισμού και θιασώτη του «ευρωπαϊκού πολιτισμού». Ο Σύριζα έχει πλέον ιδεολογικοποιήσει το νέο του ρόλο και αυτό είναι αμετάκλητο.

Παρ’ όλα αυτά στις εκλογές της 7^ης Ιούλη το ψηφοδέλτιο του Σύριζα θα χρησιμοποιηθεί από χιλιάδες αριστερούς χωρίς την παραμικρή αυταπάτη για το ποιον του Σύριζα, μόνο και μόνο για να δώσουν ένα μήνυμα στην απέναντι πλευρά, βλέποντας ότι έτσι κι αλλιώς στην κάλπη δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα είχε την παραμικρή πιθανότητα να ανακόψει τη φόρα στην επελαύνοντα δεξιά. Επιμένουμε όμως. Η μάχη με την αστική αντίδραση δεν θα κριθεί στις κάλπες αλλά στο δρόμο. Όποιος πιστεύει κάτι διαφορετικό ανεξάρτητα το τι θα ψηφίσει έχει από τώρα σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Η επάνοδος της δεξιάς θα έπρεπε να σημάνει ταξικό συναγερμό. Όχι για να σωθεί ο Σύριζα, αλλά σαν απάντηση στην αστική αντίδραση. Πολλοί περιμένουν να συμβεί το μοιραίο και να αντιδράσουν μετά. Η στάση αυτή απλώς διευκολύνει την αστική επέλαση καλυπτόμενη πίσω από βερμπάλες του στυλ «όλοι είναι ίδιοι», «αλλαγή σκυτάλης» και άλλα χαλαρωτικά. Το πόσο ίδιοι είναι όλοι θα φανεί όταν οι βορίδηδες και οι Αδώνιδες κατσικωθούν στο Μαξίμου και όταν οι συμμορίες της φασιστικής δεξιάς αποκτήσουν εκ νέου την ασυλία που έχαιραν την περίοδο που δολοφόνησαν τον Φύσσα, τον Λουκμάν και έσπερναν τον τρόμο σε όλη τη χώρα. Ας τα έχουν αυτά υπ’ όψη όσοι παριστάνουν τους άνετους και το έχουν ρίξει στις βαλεριάνες και τα χαμομήλια.

Εμείς δεν δίνουμε την παραμικρή πολιτική υποστήριξη σε αυτό που κομίζει ο Σύριζα απαλλαγμένος δήθεν από τα δεσμά του μνημονίου. Δεν μας ενδιαφέρει καμία συναίνεση, κανένα ήπιο κλίμα, καμία αναβάθμιση της χώρας  στον διεθνή καταμερισμό. Δεν χτίζουμε κανένα μέλλον στη διεκδίκηση της ΑΟΖ του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου μαζί με το ρατσιστικό Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου. Απεχθανόμαστε τα παραμύθια της φιλίας της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και ευχόμαστε σε όλα τα πλοία του ΝΑΤΟ να καταλήξουν στον πάτο του Ατλαντικού και του Ειρηνικού μαζί με ολόκληρη την αυτοκρατορία και τους ανήκομεν στη Δύση. Δεν θα πούμε σε κανένα να μην ψηφίσει Σύριζα. Θα πούμε όμως να ψηφιστεί οποιαδήποτε αριστερά. Δεν υποτιμούμε την εκλογική μάχη και κυρίως τις παράπλευρες επιπτώσεις της στον ταξικό συσχετισμό. Ξέρουμε όμως ότι δεν φτάνει για να ανακοπεί ο δρόμος στη δεξιά αντίδραση που έρχεται να πάρει τη ρεβάνς από όλη την αριστερά και όχι μόνο από το κόμμα που ό,τι κι αν είναι έχει τουλάχιστον μια Κούνεβα στις γραμμές του και όχι έναν κανίβαλο ρατσιστή που ήθελε να του καθαρίσει τη βίλα του μιας και τώρα που τελείωσε με την ευρωβουλή θα επιστρέψει στο επάγγελμα που της αξίζει. Έτσι βλέπουν  αυτά τα καθάρματα τον κόσμο της αριστεράς ακόμα και του Σύριζα. Και αυτό είναι το κοινωνικό τους όραμα.

Δεν πιστεύουμε όμως ότι η ιστορία -του 2012 ή του 2015- μπορεί να επαναληφθεί. Ούτε για την αριστερά του Τσίπρα ούτε για την αριστερά του Λαφαζάνη, ούτε του Βαρουφάκη ούτε των πρωτοβάθμιων και των πλατειών. Πάνε αυτά τελείωσαν. Η αστική τάξη ξεπέρασε οριστικά την κρίση εκπροσώπησης. Συσπείρωσε εκ νέου τον εθνικό κορμό και ακονίζει τα μαχαίρια της. Η αριστερά χρειάζεται μια σιδερένια και αδιαπέραστη γραμμή άμυνας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις εκλογές για να τη χτίσουμε. Πρέπει να χτιστεί από τώρα. Μακριά από τα ρετάλια του Κινάλ, μακριά από τις ματαιώσεις της μεσαίας τάξης και όσων ανησυχούν για το μέλλον της. Στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και τα σχολεία, στον αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό αγώνα, στον αγώνα ενάντια στον κανιβαλισμό και τις καπιταλιστικές μαφίες, στην υπεράσπιση των δημοκρατικών και συλλογικών δικαιωμάτων και των οργανώσεων και των δομών της αριστεράς και του κινήματος. Για τη συντριβή της δεξιάς και ακροδεξιάς αστικής αντίδρασης στις κάλπες και τους δρόμους. Καμία εμπιστοσύνη στους τελάληδες του ήπιου κλίματος και της συναίνεσης. Καμία ειρήνη με τα αφεντικά και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Η ελπίδα είναι κόκκινη.