Για τη χρεοκοπία της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Οργάνωσης (ISO)

Εισαγωγή

Αναδημοσιεύουμε ένα εκτενές χρονικό της κρίσης που ξέσπασε στην αμερικανική ISO (αδελφή οργάνωση της ΔΕΑ) μόλις πριν από ένα μήνα και οδήγησε στην κατάρρευσή της. Αφορμή υπήρξε μια υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης προ 6ετίας όταν ένα ηγετικό στέλεχος κατηγορήθηκε για το βιασμό μιας γυναίκας από τον πολιτικό περίγυρο της οργάνωσης. Στην έρευνα που διεξήχθη τότε, ο φερόμενος βιαστής αρχικά αποπέμφθηκε από την οργάνωση αλλά στη συνέχεια επανήλθε αφού θεωρήθηκε ότι τα στοιχεία ήταν ελλιπή και η διαδικασία αποπομπής του διάτρητη. Η υπόθεση ανασύρθηκε στην επιφάνεια και χρησιμοποιήθηκε από τη νέα ηγεσία της ISO για μια σαρωτική επίθεση κατά της παλιάς φρουράς, για να καταλήξει στην απόφαση να…. διαλυθεί η οργάνωση. Είναι προφανές ότι η υπόθεση του βιασμού ή του φερόμενου βιασμού ήταν μόνο η αφορμή. Οι αιτίες βρίσκονται αλλού και αφορούν το αδιέξοδο της αριστεράς του 1968 και όλων των εκκρεμοτήτων που άνοιξε αυτή η περίοδος 50 χρόνια πριν. Η ISO είναι προϊόν αυτής της περιόδου, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στη δύση ανεξάρτητα από τις ιστορικές της αναφορές. Το διακύβευμα αυτής της αριστεράς δεν είναι ούτε η επανάσταση ούτε ο κομμουνισμός, αλλά η επίβίωση ενός μηχανισμού στελεχών αναγνωρισμένων και ενταγμένων στο ακαδημαϊκό στερέωμα, στα επίσημα συνδικάτα, σε αμέτρητες θεματικές ΜΚΟ, και πλέον στο ίδιο το Δημοκρατικό κόμμα.
Η κρίση στην ISO εκφράστηκε μέσα από τη σύγκρουση των ιστορικών στελεχών της οργάνωσης που η πίστη τους στην σοσιαλιστική επανάσταση είναι ανάλογη με την πίστη που είχε απομείνει στους γέρους της σοσιαλδημοκρατίας του προηγούμενου αιώνα, μια πίστη στας γραφάς και για τα μνημόσυνα, χωρίς κανένα αντίκρισμα στην τρέχουσα σύγκρουση, και σε μια νέα γενιά αποσπασματικής πολιτικοποίησης στα φόρουμ, στις μετανεωτερικές θεωρίες των πολιτικών ταυτότητας και στον αριστερό δικαιωματισμό. Σήμερα αυτή η γενιά βλέπει το μέλλον της στην αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος που άλλωστε δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από έναν τέτοιο ευνουχισμένο «σοσιαλισμό».
Η εκδήλωση της σύγκρουσης μέσα στην ISO έγινε με μια αφορμή που ο αποσπασματικός δικαιωματισμός έχει το απόλυτο πλεονέκτημα (εδώ δεν υπάρχει κανένα τεκμήριο αθωότητας, αρκεί η καταγγελία) και με διακύβευμα όχι το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης αλλά τη διάλυση της οργάνωσης. Η σκοτεινή υπόθεση ενός βιασμού και η ανικανότητα να εξιχνιαστεί (είτε λόγω της εμμονής της μιας πλευράς ότι καταγγελία για βιασμό ίσον βιασμός, είτε της άλλης να κουκουλώσει το ζήτημα) αποκαλύπτουν τη βαθύτερη σήψη, ενός οργανισμού που εξυπηρετεί πλέον αλλότρια συμφέροντα από αυτά που διακήρυττε στην φάση της νεότητάς του.
Το άρθρο που ακολουθεί φωτίζει τα γεγονότα, πάντα ως ένα βαθμό, χωρίς ωστόσο να αγγίζεί τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης, που αφορούν όχι μόνο το ISO αλλά ολόκληρη την αριστερά της εποχής του 1968 και των ορφανών της που σήμερα περιφέρονται ασκόπως μεταξύ Σύριζα, Ποδεμος, φόρουμ και Δημοκρατικού Κόμματος ψάχνοντας όχι πως θα ανατραπεί η αστική εξουσία, αλλά πως θα λεγόμαστε αναμεταξύ μας: ο, η ή το, αφού πρώτα τσιμπήσουν οι μονομάχοι αυτών των σοβαρών διενέξεων 2-3 διδακτορικά επί του θέματος για να μας παραμυθιάζουν στα φόρουμ της εναλλακτικούρας ως ειδικοί επί των συγκεκριμένων πάντα «κυρίαρχων» ζητημάτων. Η αριστερά που απέτυχε να ανατρέψει τον καπιταλισμό τώρα ψάχνεται να τον εξανθρωπίσει, μιλώντας ακατάπαυστα για των βιώματα των πληττόμενων κοινωνικών υποκειμένων, ξεχνώντας μια για πάντα την καθολικότητα της κομμουνιστικής προοπτικής. Της ευχόμαστε καλό κατευόδιο, σε αυτή και στους γελοίους εκπροσώπους της όλων ειδών, των φύλων και των «κινημάτων».
Εμείς πάνω από τις αγαπημένες τους ταυτότητες προτιμάμε την κομμουνιστική περηφάνια, τον καθολικό αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτό ακριβώς που χλευάζουν όλοι όσοι παραμένουν προσκολλημένοι σε μια δήθεν διάχυση των αυθεντικών «βιωμάτων» των απανταχού αποκλεισμένων, κλαίοντες για τις κακουχίες που προκαλεί η πατριαρχική κοινωνία, που δεν θα μπορούσαν όμως να φανταστούν το εαυτό τους χωρίς αυτήν. Εκεί οφείλεται και η απέχθειά των φατουρατζίδων των «από τα κάτω» βιωμάτων, στον κομμουνισμό.
Ο κομμουνισμός μακριά από τη μιζέρια των ηττημένων θα επανέλθει, θέτοντας το καθολικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης, όχι για να ενώσει όσους βιώνουν αμετάκλητα την καταπίεση, αλλά εκείνους που θέλουν να στείλουν στον τάφο κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση. Εκείνους που στρατεύονται συνειδητά στον καθολικό αγώνα, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη να τον τραβήξουν μέχρι τέλους, κάτω από την κόκκινη σημαία, και χωρίς να περιορίζονται από τα όρια που θα συνεχίζουν να βάζουν τα θύματα της καταπίεσης και πολύ περισσότερο οι επαγγελματίες νεοκορπορατίστες «αλληλέγγυοί» τους.

Κ.Μαραγκός

Φραξιονιστική προβοκάτσια, μικροαστική υστερία και κατάρρευση της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Οργάνωσης

Πηγή: wsws.org

Η Διεθνής Σοσιαλιστική Οργάνωση καταρρέει ένα μήνα μετά την εθνική της σύνοδο, εν μέσω καταγγελιών για σεξουαλική επίθεση και συγκάλυψη για μια υπόθεση προ εξαετίας..
Τα μέλη της ISO υπερψήφισαν την πρόταση «για την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου επαναστατικού σοσιαλισμού» που αρχίζει με «την ανάπτυξη της διαδικασίας για τη διάλυση του ISO». Ψήφισαν επίσης να διακοπεί, μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες, η κύρια έκδοση της οργάνωσης, το Socialist Worker. Μ’ αυτές τις αποφάσεις διαλύεται οριστικά η Διεθνής Σοσιαλιστική Οργάνωση.
Όλα έγιναν με εξαιρετική ταχύτητα. Το χρονικό της κρίσης δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι η κατάρρευση προκλήθηκε από μια φραξιονιστική συνωμοσία που οργανώθηκε από ένα τμήμα της ηγεσίας, και υλοποιήθηκε σε δύο στάδια.
Η επιχείρηση ξεκίνησε μόλις πριν από ένα μήνα. Στα τέλη Φεβρουαρίου, η ISO διοργάνωσε την ετήσια συνδιάσκεψή της. Ένα γράμμα-δήλωση προς τα μέλη που δημοσιεύτηκε στις 15 Μαρτίου στο SocialistWorker.org περιγράφει την συνδιάσκεψη ως την «πιο οδυνηρή» στην ιστορία της οργάνωσης. Η συνδιάσκεψη, σύμφωνα με τη δήλωση, ήταν «αφιερωμένη στην εκτίμηση των επιζήμιων επιπτώσεων των προηγούμενων πρακτικών μας και της εσωτερικής πολιτικής κουλτούρας».
Η Συνδιάσκεψη ψήφισε μια δραστική αλλαγή στη σύνθεση της εθνικής επιτροπής της ISO και της διευθύνουσας επιτροπής (SC), η οποία λειτουργούσε ως η καθημερινή ηγεσία της οργάνωσης. Τα νέα μέλη επιλέχθηκαν με βάση ένα σύστημα φυλετικών ποσοστώσεων, με αποτέλεσμα τα 2/3 της SC να εκλεγούν για πρώτη φορά στην ηγεσία. Το ήμισυ αυτών των πολιτικά άπειρων και εύκολα χειραγωγημένων μελών ήταν «έγχρωμοι σύντροφοι».
Τη Δευτέρα 11 Μαρτίου ξεκίνησε το δεύτερο στάδιο της φραξιονιστικής επιχείρησης. Ένα έγγραφο, που στάλθηκε από ένα πρώην μέλος (που αναγνωρίστηκε μόνο ως FM), έφθασε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στα γραφεία του ISO. Σύμφωνα με τη δήλωση της 15ης Μαρτίου, το έγγραφο της FM αποστέλλεται επίσης σε «συμμάχους εκτός ISO με τους οποίους συνεργαστήκαμε στο σοσιαλιστικό-φεμινιστικό και queer ακτιβισμό». Η χρονική στιγμή του εγγράφου και τα γεγονότα που ακολούθησαν αμέσως μετά την άφιξή του δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι ήταν παραγγελία, αν δεν γράφτηκε εντελώς, της ανερχόμενης φράξιας εντός της ηγεσίας του ISO.
Το έγγραφο της FM αναβίωσε μια κατηγορία για σεξουαλική παρενόχληση, εναντίον ενός μέλους του ISO, το οποίο είχε εκλεγεί στη νέα ηγεσία. Σύμφωνα με τη δήλωση της ISO της 15ης Μαρτίου, η FM ήταν μέλος της Εθνικής Πειθαρχικής Επιτροπής (NDC) η οποία είχε αρχικά επιληφθεί της υπόθεσης το 2013.
Το έγγραφο της FM, το οποίο δεν περιείχε νέες πληροφορίες ή αποδεικτικά στοιχεία που να υποστηρίζουν τους τότε ισχυρισμούς [2013], λειτούργησε άμεσα ως πρόσχημα για μια μαζική εκκαθάριση των παλιών μελών της ηγεσίας της ISO. Μέσα από μια ανεξέλεγκτη υστερία, η SC ανέστειλε, απέβαλε και ανάγκασε σε παραίτηση αυτά τα στελέχη.
Το χρονικό των γεγονότων αποκαλύπτει τον χωρίς αρχές, αντιδημοκρατικό και σφοδρό χαρακτήρα της διαδικασίας.
Την Τρίτη το βράδυ, στις 12 Μαρτίου, μόλις 24 ώρες μετά την άφιξη του εγγράφου της FM, η SC της ISO διενήργησε έκτακτη συνεδρίαση στην οποία «ζήτησε από τον φερόμενο να αναγνωρίσει τον εαυτό του και να παραιτηθεί», σύμφωνα με τη δήλωση της 15ης Μαρτίου. Ο δέκτης των κατηγοριών παραιτήθηκε από την επιτροπή εποπτείας λαμβάνοντας υποχρεωτική «άδεια». Η SC «ψήφισε να αναστείλει, αναφέροντας αργότερα ότι θα ληφθεί τελεσίδικη απόφαση, την ιδιότητα του μέλους».
Δύο μέρες αργότερα, την Πέμπτη 14 Μαρτίου, μια «κοινή συνάντηση των NC, SC και άλλων μελών συμφώνησε ομόφωνα να εκδιώξει τον φερόμενο σύμφωνα με την αρχική απόφαση της NDC». Η απόφαση πάρθηκε, επίσης χωρίς καμία δίκαιη διαδικασία ή έρευνα, και αφορούσε «την αναστολή από την ιδιότητα του μέλους τριών μελών της Επιτροπής Εποπτείας του 2013, τα οποία συμμετείχαν άμεσα στην έκβαση της υπόθεσης, ενώ διεξαγόταν μια πλήρη έρευνα για το τι συνέβη το 2013».
Επιπλέον, η ISO ψήφισε «να καθαιρέσει από τη θέση του σε οποιοδήποτε ηγετικό όργανο οποιοδήποτε μέλος της SC του 2013, μαζί με ένα πρόσφατα εκλεγμένο μέλος του NC, το οποίο είχε διαδραματίσει ρόλο στην υπονόμευση του έργου της NDC, κατά τη διάρκεια της έρευνας».
Μεταξύ αυτών που καθαιρέθηκαν ήταν ο Joel Geier, 80 ετών, ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Ανεξάρτητων Σοσιαλιστών, προκάτοχο της ISO. Ο Geier παραιτήθηκε από τότε. Οκτώ πρώην ηγετικά μέλη του ISO έχουν επίσης ανακοινώσει την παραίτησή τους. Μεταξύ αυτών είναι η Sharon Smith, ο πρώην εθνικός συντονιστής Paul D’Amato, ο Lance Selfa και ο Ahmed Shawki.

Ο ισχυρισμός του 2013 για τη σεξουαλική επίθεση

Η SC δεν έχει κυκλοφορήσει το έγγραφο από την FM, ούτε έχει διαθέσει τα συγκεκριμένα στοιχεία που επιβεβαιώνουν τις αιτιάσεις για σεξουαλική επίθεση κατά το 2013. Ωστόσο, η επιστολή παραίτησης του Joel Geier, με ημερομηνία 21 Μαρτίου, παρέχει πληροφορίες που αναιρούν τον ισχυρισμό ότι υπήρξε συγκάλυψη.
Ο Geier σημειώνει ότι συμμετείχε στην κατάρτιση των κατευθυντήριων γραμμών για μια νέα NDC, που καθιερώθηκε από τη ISO το 2013, και υποστήριξε ότι η επιτροπή ενσωματώνει στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα για τον κατηγορούμενο.
Η συγκεκριμένη υπόθεση αφορούσε ένα μη μέλος που ισχυριζόταν ότι είχε βιαστεί από ένα μέλος. Η NDC ψήφισε για την διαγραφή του κατηγορούμενου. Ωστόσο η Επιτροπή Εποπτείας ανέτρεψε την απόφαση, για λόγους που εξήγησε ο Geier.
«Τους επεσήμανε», γράφει ο Geier, «ότι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμά τους χωρίς να δώσουν την ευκαιρία στον κατηγορούμενο να παρουσιάσει την υπεράσπισή του σε ακρόαση και να αμφισβητήσει τα αποδεικτικά στοιχεία και τις μαρτυρίες εναντίον του, χωρίς την δυνατότητα να υποβάλει ερωτήσεις στην ενάγοντα, ακόμη και μέσω ενός δικηγόρου».
Επιπλέον, το πρόσωπο που έκανε την κατηγορία αρνήθηκε να συμμετάσχει στις εσωτερικές διαδικασίες του ISO.
Μετά την παρέμβαση της SC της ISO, η NDC αναθεώρησε την απόφασή της. Στη συνέχεια, μια Επιτροπή Προσφυγών αποφάσισε ότι υπήρχαν «ανεπαρκή αποδεικτικά στοιχεία για να ξεκαθαριστεί» η υπόθεση. Ως εκ τούτου δεν προτάθηκαν πειθαρχικά μέτρα.
Στη συνδιάσκεψη της ISO το 2014, οι διαδικασίες και τα αποτελέσματα της υπόθεσης ανακοινώθηκαν στα μέλη της οργάνωσης.
Σε μη αμφισβητούμενες δηλώσεις που υποστηρίζουν την εκκαθάριση της ηγεσίας, που δημοσιεύτηκε στο Socialist Worker.org κατά τις δύο τελευταίες εβδομάδες, καταγγέλλεται η αναθεώρηση της απόφασης του NDC το 2013 με το σκεπτικό ότι οποιοσδήποτε κατηγορείται για επίθεση πρέπει να τεκμαίρεται ότι είναι ένοχος. Δεν υπάρχει ανάγκη για διαδικασία διερεύνησης ή παρουσίαση αποδεικτικών στοιχείων. Ο κατήγορος πρέπει να γίνει πιστευτός.
Μια δημοσίευση της Elizabeth Wrigley-Field, της 20ής Μαρτίου, με τίτλο «Οι Σοσιαλιστές μπορούν να μάθουν από το #MeToo», εκθέτει την μικροαστική υστερική ψυχολογία που κυριαρχεί απόλυτα ανάμεσα στα μέλη της ISO. Γράφει ότι «επειδή πιστεύω την κατηγορία και γράφω από τη δική μου προοπτική, θα χρησιμοποιήσω μια απλή και όχι νομικίστικη γλώσσα: βιασμός παρά υποτιθέμενος βιασμός, επιζών παρά καταγγέλλοντας, βιαστής και όχι ερωτώμενος».
Παρόλο που η Wrigley-Field παραδέχεται ότι «δεν έχει διαβάσει ποτέ» τα έγγραφα που σχετίζονται με την κατηγορία του 2013, διαμαρτύρεται ότι η έρευνα «ήταν εμμονή με τη διαδικασία παρά με την αλήθεια και για το κουκούλωμα της βλάβης». Για την Wrigley-Field η «αλήθεια» ισοδυναμεί με τον ισχυρισμό του κατήγορου. Δεν πρέπει να επιτρέπεται κανένας διαδικαστικός κανόνας, που να απαιτεί την υποβολή και την εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων, να δοκιμάσει, πόσο μάλλον να αμφισβητήσει την αλήθεια του κατήγορου. Συμπληρώνοντας τη φιλοσοφία του κυνηγού μαγισσών, η Wrigley-Field δηλώνει: «Όταν πιστεύουμε ειλικρινά ότι οι κανόνες μας αποτελούν εμπόδιο στην ανακάλυψη της αλήθειας, τότε σκατά τους κανόνες».

Τα κρυμμένα πολιτικά ζητήματα

Στις δηλώσεις της ISO, δεν υπάρχει ρητή αναφορά ή συζήτηση για τις πολιτικές διαφορές εντός της ηγεσίας του οργανισμού που υποβαθμίζουν την κρίση που ξέσπασε κατά την εβδομάδα της 11ης Μαρτίου 2019. Οι αναγνώστες αναμένεται να πιστέψουν ότι η εικαζόμενη κακομεταχείριση από μια κατηγορία σεξουαλικής επίθεσης, που συνέβη πριν από έξι χρόνια, προκάλεσε την πολιτική κατάρρευση της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Οργάνωσης.
Αυτό είναι απαράδεκτο και θα το πιστέψουν μόνο εκείνοι που είναι είτε αφελείς σε απόγνωση ή απελπισμένα ηλίθιοι. Το κλίμα υστερίας που έχει δημιουργηθεί δεν αφήνει κανένα περιθώριο, σε μια ανοικτή και ορθολογική συζήτηση για το πρόγραμμα, την προοπτική, τη στρατηγική και τα συμφέροντα των συγκρουόμενων εσωτερικών φραξιών μέσα στην ISO. Μόνο μετά την οργανωτική σφαγή, καθώς ο καπνός αρχίζει να ξεκαθαρίζει, αρχίζουν να αναδύονται τα πολιτικά συμφέροντα και οι στόχοι που προκάλεσαν την κρίση.
Με βάση τα δημοσιεύματα στο SocialistWorker.org, καθώς και μια εξέταση της ευθυγράμμισης των βασικών στελεχών, είναι προφανές ότι το αποτέλεσμα της κρίσης είναι μια εξαιρετικά απότομη κίνηση προς τα δεξιά.

* 1: Η ISO και το Δημοκρατικό Κόμμα
Οι εκκαθαρίσεις στην ISO έχουν εξαλείψει αποτελεσματικά κάθε οργανωτικό φραγμό στην ενσωμάτωση της κυρίαρχης φράξιας στην πολιτική τροχιά του Δημοκρατικού Κόμματος.
Πριν από τη σύνοδο του Φεβρουαρίου, η ISO συμμετείχε σε μια παρατεταμένη εσωτερική συζήτηση των πολιτικών επιπτώσεων της εκλογής της Alexandria Ocasio-Cortez στο Κογκρέσο. Οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής [DSA], των οποίων η Ocasio-Cortez είναι μέλος, ανυψώνονται σε σημαντικές θέσεις εξουσίας στο Δημοκρατικό Κόμμα. Με τις προσεχείς εκλογές για το 2020, το Δημοκρατικό Κόμμα ασκεί τεράστια πίεση για να αφοπλίσει οργανωτικά και να ενσωματώσει κάθε πιθανή αντιπολίτευση από την αριστερά.
Οι DSA, ευθυγραμμίζονται με την προεδρική εκστρατεία του γερουσιαστή Bernie Sanders, επιδιώκοντας να φέρει την ISO στην πολιτική του επιρροή. Ως εκ τούτου, η δήλωση της SC της 15ης Μαρτίου ότι η ISO (ή καλύτερα τα κατάλοιπά του) «θα μελετήσει πώς μπορεί να συνδεθεί με τις σοσιαλιστικές εκστρατείες που διεξάγονται στις ψηφοφορίες των Δημ9οκρατικών» δεν είναι καθόλου τυχαία.

* 2: Η ISO και τα συνδικάτα
Τα τελευταία χρόνια, τα κορυφαία μέλη της ISO έχουν αποκτήσει επιρροές και προσωπικά ηγετικές θέσεις στην AFL-CIO (κάτι σαν την αμερικάνικη ΓΣΕΕ). Αυτή η εξέλιξη πιστοποιήθηκε με την άνοδο το περασμένο έτος του Jesse Sharkey στην προεδρία της Ένωσης Εκπαιδευτικών του Σικάγου [CTU]. Η δήλωση της 15ης Μαρτίου αποκηρύσσει την προηγούμενη ηγεσία της ISO για τη δημιουργία συνθηκών στις οποίες «σύντροφοι με δεκαετίες συνδικαλιστικής εμπειρίας αντιμετωπίσθηκαν με καχυποψία για το φόβο ότι θα μπορούσαν να απομακρυνθούν πολύ από ένα πλαίσιο που έθετε η SC».
Ο Sharkey, ο οποίος υποστήριξε την εκκαθάριση της ISO, αντιπροσωπεύει ένα στρώμα συνδικαλιστικών γραφειοκρατών συνδεδεμένων με την ISO που δεν θέλουν πλέον να περιορίζονται από την κομματική πειθαρχία. Η επιθυμία να απελευθερωθεί από τον έλεγχο της ISO έχει εντατικοποιηθεί από το γεγονός ότι ο Sharkey, ως πρόεδρος της CTU, διαδραματίζει πλέον ηγετικό ρόλο στο Δημοκρατικό Κόμμα στο Σικάγο. Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, οι υποψήφιοι που συνδέονταν είτε με την CTU είτε με την DSA κέρδισαν σχεδόν δώδεκα έδρες στο διοικητικό συμβούλιο του Aldermen, δίνοντας αριστερό άλλοθι στον επόμενο δήμαρχο του Σικάγου.
Η CTU υπό την Sharkey, επιπλέον, έχει εγκρίνει τον Toni Preckwinkle, ένα έμπειρο στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος, στη δεύτερη δημοτική εκστρατεία του Σικάγου στις 2 Απριλίου.

* 3: Η ISO και οι οικονομικοί πόροι
Ένας σημαντικός παράγοντας που αποτελεί τη βάση των συγκρούσεων στο πλαίσιο της ISO είναι ενδεχομένως ο έλεγχος των οικονομικών πόρων. Τα περιουσιακά στοιχεία της ISO ανέρχονται σε εκατομμύρια δολάρια.
Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός ISO 501 (c) (3) της ISO ονομάζεται Κέντρο Οικονομικής Έρευνας και Κοινωνικής Αλλαγής (CERSC), στον οποίο περιλαμβάνονται οι εκδόσεις Haymarket. Στις φορολογικές δηλώσεις του 2017, το τελευταίο έτος που είναι διαθέσιμο στο κοινό, η CERSC παρουσίασε ένα προσαρμοσμένο καθαρό εισόδημα ύψους 3.177.938 δολαρίων, με έσοδα από πωλήσεις βιβλίων ύψους 3.6 εκατομμυρίων δολαρίων και πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια σε συνεισφορές και επιχορηγήσεις από ιδρύματα.
Μεταξύ των σημαντικότερων περιουσιακών στοιχείων του CERSC είναι περίπου 200.000 δολάρια σε μετοχές στην Oracle, την αμερικανική εταιρεία τεχνολογίας πληροφορικής, και παρόμοιο ποσό στον ΚΟΤ (Consolidated-Tomoka Land Co.), μια εταιρεία με έδρα τη Φλόριντα. Το 2017, η CERSC πλήρωσε περίπου 900.000 δολάρια σε μισθούς και άλλες σχετικές παροχές.
Το CERSC είναι σημαντικός δικαιούχος επιχορηγήσεων από διάφορα ιδρύματα. Το 2017, το ποσό αυτό ανήλθε σε 225.000 δολάρια από το Ίδρυμα Tides (ιδρύθηκε από τον κληρονόμο της καπνοβιομηχανίας RJ Reynolds και χρηματοδοτήθηκε πρόσφατα από τον δισεκατομμυριούχο George Soros) και 240.000 δολάρια από το Ίδρυμα Lannan.
Το Ίδρυμα Lannan έδωσε επιχορηγήσεις σε μέλη ISO για τη σύνταξη βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου της Keeanga-Yamahtta Taylor, καθηγητή στο Princeton, η οποία ειδικεύεται στην προώθηση της πολιτικής ταυτοτήτων. Παρείχε επίσης στο CERSC επιχορήγηση για την αγορά ενός κτιρίου ύψους 2,3 εκατομμυρίων δολαρίων στο Buena Park, στο Σικάγο, για να στεγάσει τις εκδόσεις Haymarket.
Συγκεκριμένα, οι εκδόσεις Haymarket, που συσχετίζονται ως γνωστόν με την ISO, εξέδωσαν μια δήλωση στο Facebook σχετικά με την εσωτερική εκκαθάριση. Ονομάζοντας το Haymarket ως «το εμβληματικό έργο» του CERSC, η δήλωση ξεκαθάριζε ότι «στεκόμαστε δίπλα και πιστεύουμε τους επιζώντες» συνεχίζοντας:
«Όταν ήρθαν στην αντίληψή μας οι ανησυχίες σχετικά με δράσεις εκτός του CERSC εκ μέρους ορισμένων μελών του συμβουλίου CERSC, λάβαμε άμεσα μέτρα. Από τότε έχει δημιουργηθεί ένα εντελώς νέο συμβούλιο με άτομα που έχουν πλήρη υποστήριξη και εμπιστοσύνη».
Μεταξύ των έξι στελεχών της CERSC, που αναφέρονται στην τελευταία φορολογική κατάθεση του οργανισμού, είναι τέσσερα άτομα που έχουν καθαιρεθεί από την ISO: Οι Sharon Smith, Ahmed Shawki, Lance Selfa και Paul D’Amato. (Η Sharon Smith συγγραφέας φεμινίστρια έχει αρθρογραφήσει κατά της πολιτικής ταυτοτήτων κάτι που σίγουρα δεν θα πέρασε απαρατήρητο στη μεταμοντέρνα νέα ηγεσία της ISO που ανέλαβε τα ηνία ως νεκροθάφτης της οργάνωσης).
Οι υπογράφοντες της δήλωσης περιλαμβάνουν τον Anthony Arnove, συντάκτη της Haymarket και ένα από τα στελέχη του CERSC. Επίσης, από την Julie Fain, διαχειριστή των Haymarket Books και του συζύγου της Jesse Sharkey, προέδρου της CTU.
Σχετικά με την εν λόγω συζήτηση και τη όποια διαφάνεια θα την διακρίνει, αναμένεται ότι η διευθέτηση των συγκρούσεων που σχετίζονται με τη διάθεση περιουσιακών στοιχείων μεταξύ των αντικρουόμενων ηγετικών παρατάξεων θα πραγματοποιηθεί σε μυστικές διαπραγματεύσεις πίσω από κλειστές πόρτες. Τα ιδρύματα και οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί υπόκεινται σε νομικούς περιορισμούς. Όσοι έχουν επί του παρόντος τον έλεγχο των εισοδημάτων και των περιουσιακών στοιχείων προφανώς θα σκέφτονται πως να αποφύγουν τις αγωγές από τους πρώην ηγέτες και τους μετόχους που έχουν εξαναγκαστεί να αποχωρήσουν από τις θέσεις τους.

Πολιτικά συμπεράσματα

Το εάν ή όχι η πλήρης διάλυση της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Οργάνωσης ήταν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της πολιτικής συνωμοσίας που οργανώθηκε από ένα τμήμα της ηγεσίας δεν είναι σαφές. Ωστόσο, είναι το λογικό αποτέλεσμα της δεξιάς, μικροαστικής και εντελώς οπορτουνιστικής πολιτικής της ISO, στην οποία έβαλαν το χεράκι τους όλες οι εμπλεκόμενες ομάδες.
Η ISO ήταν εξαιρετικά ευαίσθητο σε μια λειτουργία #MeToo. Η ένταξη στην ISO γινόταν συστηματικά στη μικροαστική βάση της πολιτικής ταυτοτήτων. Εκείνοι που εντάχθηκαν στην οργάνωση δεν λάμβαναν καμία εκπαίδευση στη μαρξιστική θεωρία, πόσο μάλλον στις ιστορικές εμπειρίες της Τέταρτης Διεθνούς (παρόλο που η ISO παρακολουθούσε ως παρατηρητής τις διαδικασίες της ΕΓ της 4ης Διεθνούς). Λειτουργώντας συνεχώς σε ένα περιβάλλον απροκάλυπτου φραξιονισμού, ασταμάτητου οπορτουνισμού, πολιτικού κυνισμού και ακραίου υποκειμενισμού, τα μέλη αδιαφορούσαν εντελώς για θέματα προγράμματος και πολιτικών αρχών, καταδικάζοντάς τα ως «σεχταρισμό».
Όπως όλα δείχνουν δεν θα προκύψει καμία σοβαρή εκτίμηση των πολιτικών αιτιών της διάλυσης της ISO μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτου οπορτουνισμού. Αντίθετα, αναρτήθηκαν σχόλια στο SocialistWorker.org που αναθέτουν την τελική ευθύνη για την κατάρρευση στη λανθασμένη εμμονή στη «λενινιστική ορθοδοξία» και, ακόμη χειρότερα, στις «ανεδαφικές επαναστατικές φιλοδοξίες. Εκτός από το γεγονός ότι η πολιτική της ISO δεν έχει τίποτα να κάνει, από την ίδρυσή της, με τη σοσιαλιστική επανάσταση, πόσο μάλλον τον λενινισμό, η πολιτική χρεοκοπία που διαπερνά την ηγεσία της συνοψίζεται στα λόγια του Paul LeBlanc. Παρατηρώντας τις έξι δεκαετίες οπορτουνιστικής πολιτικής δράσης, καταλήγει ότι αν οι οργανώσεις «φιλοδοξούν να κάνουν περισσότερα απ’ όσα μπορούν [δηλαδή να επιδιώξουν να κινητοποιήσουν την εργατική τάξη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού], τα βαθύτατα εξασθενητικά αποτελέσματα είναι αναπόφευκτα». [«Σκέψεις για τη συνοχή και τη συντροφικότητα», δημοσιεύτηκε στο Socialist Worker.org, 27 Μαρτίου 2019]
Ορισμένοι καυχώνται ότι από τα συντρίμμια του ISO θα προκύψει ένα «νέο μοντέλο επαναστατικού σοσιαλισμού». Σφυρίζουν καθώς περνούν από το νεκροταφείο. Ωστόσο η προσπάθειά τους για ένα «νέο μοντέλο» τους οδηγεί κατευθείαν στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Σε τελική ανάλυση, η διάλυση της ISO αντικατοπτρίζει τον αντίκτυπο της εντεινόμενης κοινωνικής κρίσης και των εκδηλώσεων της ταξικής πάλης στις πολιτικά χρεοκοπημένες οργανώσεις αυτής της αριστεράς. Η ISO δεν θα είναι το τελευταίο θύμα αυτής της διαδικασίας. Όπως είπε κάποτε ο Τρότσκι για τις οπορτουνιστικές οργανώσεις της εποχής του, «Τα μεγάλα γεγονότα που διατρέχουν την ανθρωπότητα δεν θα αφήσουν σε αυτές τις οργανώσεις πέτρα πάνω στην πέτρα». Αυτή ήταν και η μοίρα της ISO.