Το δίλημμα των εκλογών του Ιούνη του 2012 επιστρέφει. Η εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη είναι εκ των πραγμάτων μια ρεβάνς εκείνης της μάχης. Με τη διαφορά ότι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται το αδιαμφισβήτητο φαβορί. Μπορεί να πέρασαν 2,5 χρόνια από τότε, η κυβέρνηση να έχει επιβάλλει σχεδόν ότι προβλέπουν οι μνημονικές συμβάσεις, η κοινωνική αντεπανάσταση να έχει αποτελειώσει τα 3/4 ότι θύμιζε κράτος πρόνοιας και κοινωνικό συμβόλαιο στην Ελλάδα, το κίνημα με εξαίρεση την αντιφασιστική άμυνα και τα τελευταία δείγματα ανάτασης από τον Οκτώβρη και μετά (καταλήψεις στην εκπαίδευση, Ρωμανός, συμμετοχή σε διαδηλώσεις) να έχει υποστεί αλλεπάλληλες ήττες (ΕΡΤ, απολύσεις, διαθεσιμότητες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταστολή χωρίς απάντηση…) να έχουν χαθεί οι περισσότερες μάχες, αλλά ο πόλεμος δεν έχει χαθεί.
Οι πάντες αντιλαμβάνονται τις εκλογές που έρχονται όχι σαν μια απλή εναλλαγή στην κυβέρνηση αλλά σαν μια καμπή που θα κρίνει τη σταθερότητα όχι μόνο του μνημονιακού προγράμματος αλλά του ίδιου του συστήματος. Αυτό που φοβούνται δεν είναι τόσο μια νίκη του Συριζα, αλλά κυρίως τι θα σηματοδοτήσει για όσους έχουν υποστεί στο πετσί τους την επέλαση της καπιταλιστικής αντίδρασης και του κανιβαλισμού του εθνικού όχλου που σαν τις ύαινες περιφέρονται γύρω από το πτώμα των κοινωνικών κεκτημένων, είτε σαν χρυσαυγίτες, είτε σαν αληταρία του μαρινάκη και του μελισανίδη. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα καθάρματα φοβούνται ότι η ήττα του Σαμαρά θα εκληφθεί ως έναυσμα για την κοινωνική αντεπίθεση, πράγμα που δεν σχετίζεται με τις εγγυήσεις που μπορεί να δίνει καθημερινά η ηγεσία του Συριζα ότι δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες. Αυτό που φοβούνται είναι ότι η εκλογική τους ήττα θα μηδενίσει τα «κεκτημένα» της περιόδου 2010-2014. Ότι οι εκκρεμότητες επανέρχονται ξανά στο τραπέζι. Μπορεί η Μέρκελ να λεει ότι η ΕΕ και η ευρωζώνη δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο από ένα grexit. Ίσως όσον αφορά ένα πιθανό ντόμινο της αγοράς ομολόγων πράγματι να μην υπάρχει ο κίνδυνος του 2011, αφού το ελληνικό κρατικό χρέος έχει αγοραστεί από την ΕΚΤ, τα κράτη της ΕΕ και το ΔΝΤ.
Όμως η εμμονή τους να βλέπουν τα πάντα με επίκεντρο το χρέος δείχνει και πόσο ανέτοιμοι είναι για άλλου είδους κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Εγγυητής της αστικής αντεπανάστασης δεν είναι κάποιο μνημονικό πρόγραμμα, αλλά ότι το κίνημα και η αριστερά θα μπουν στο γύψο. Ότι το προηγούμενο κοινωνικό συμβόλαιο πρέπει να αντικατασταθεί από άλλου τύπου κοινωνικές συναινέσεις, που για να χτιστούν και να λειτουργήσουν προϋποθέτουν τη συντριβή του κινήματος, της αριστεράς, της αναρχίας και κάθε άλλης κοινωνικής προοπτικής. Μόνο πάνω σε αυτά τα συντρίμμια μπορεί η άρχουσα τάξη να αποσπάσει νέες συναινέσεις. Είτε ατομικά (πχ ατομικές συμβάσεις) είτε με συλλογικά υποκείμενα που θα επιχειρήσουν να παίξουν αυτά το διαμεσολαβητικό ρόλο που έπαιζαν κάποτε οι ρεφορμιστές, σε συνθήκες όμως όχι ακμάζοντος αλλά κανιβαλικού και αρρωστημένου καπιταλισμού. Η ανάδυση των νεοφασιστών και μια ποικιλίας συντηρητικών και ακραίων εθνικιστικών και ταυτόχρονα… νεοφιλελεύθερων κομμάτων δείχνουν αυτή τη διαδικασία.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους όχι μόνο τα ντόπια τσιράκια του αστικού καθεστώτος, αλλά και η ευρωπαϊκή αστική αντίδραση, θεωρούν την εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη ύψιστης σημασίας για τα συμφέροντα τους. Ξέρουν ότι μια κυβέρνηση Συριζα θα είναι αδύνατο να εγγυηθεί τη συνέχεια αυτής της στρατηγικής και πολύ περισσότερο θα είναι ανίκανη να καταστείλει τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα εμφανιστούν από μια ενδεχόμενη νίκη του. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ηττηθούν και σε αυτό κανείς δεν μπορεί να μένει αμέτοχος.
Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 17ης Ιούνη 2102. Μια απάντηση στις σοφιστείες της υπόλοιπης αριστεράς που έδειχνε όπως και τώρα να μην αντιλαμβάνεται τι θα σημαίνει η ήττα αυτών που ούρλιαζαν όπως και τώρα, με το που θα βρεθούν τα λεφτά να πληρωθούν οι δόσεις. Όχι οι μισθοί, αλλά τα τοκοχρεολυσία. Τόσο ξεδιάντροποι είναι. Αξίζει λοιπόν να ξανα-διαβαστεί γιατί η πολιτική για μας δεν είναι μόνο όραμα αλλά ένας δρόμος για να γίνει αυτό το όραμα πραγματικότητα.
Κ.Μαραγκός
Γιατι τρεμουν την κυβερνηση της αριστερας (6/6/2012)
Τι σημαίνει πολιτική μάχη;
Στην αριστερά υπάρχει μια τρομερή αδυναμία διάκρισης της προπαγάνδας από την πολιτική μάχη. Πολλοί νομίζουν ότι το να αραδιάζουν ένα τσούρμο από πολιτικές θέσεις ή συνθήματα, τους κάνει πιο αριστερούς ή πιο επαναστάτες από κάποιους άλλους. Βεβαίως έχει την αξία του να έχει κανείς πολιτικές θέσεις και ιδεολογικές αρχές. Όλα αυτά είναι αναγκαία για να αποκτήσει μια ταυτότητα. Να τοποθετηθεί στην πολιτική κλίμακα, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Αυτό είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και ειδικά όταν ζει κανείς σε μια -έστω και κουτσουρεμένη- αστική δημοκρατία. Από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Τι αξία έχουν αυτές οι θέσεις, όταν δεν μπορούν να βρουν ένα δρόμο για να πραγματοποιηθούν; Όταν παραμένουν στο επίπεδο ενός διακηρυκτικού λόγου; Όταν αδυνατούν να επηρεάσουν την πραγματική ζωή; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτεί όποιος ασχολείται με τα κοινά και δεν το κάνει μόνο για να σώσει την ψυχή του στη μεταθάνατο ζωή. Συνέχεια εδώ–>
Κόκκινη Ορχήστρα 
Συγκριτικά με τον Ιουνιο 2012 έχει γινει σημαντική δεξιά μετατοπιση του ΣΥΡΙΖΑ που του δινει μεν τη δυνατοτητα να κερδισει τις εκλογές (αντλωντας απο τη δεξαμενη των ψηφοφορων του κεντρου) αλλά ταυτοχρονα οδηγει σε ενισχυση των αλλων αριστερων οργανωσεων και κομματων.
Ποιά ακριβώς είναι η πολιτική μαχη που έχουμε μπροστά μας; Πού στοχεύει καθε ψηφοφορος της αριστεράς;. Νομιζω ότι οι απαντήσεις είναι πολλές και όχι μία. Μπορώ να καταγράψω 3 υποθετικούς ψηφοφορους (οχι κομματικά μελη) που δινουν διαφορετικές απαντησεις:
α)Στόχος μας πρέπει να είναι μία αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
β) Στοχος μας πρεπει να ειναι η πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ αλλά με ενισχυμενο αριστερό αντίβαρο. Η κυβερνηση που θα σχηματισθεί πρεπει να εχει αναγκη την ανοχή ή την υποστηριξη του ΚΚΕ. Ετσι θα μπει ενα φρενο στη δεξιά μετατοπιση που εχει ακολουθησει ο ΣΥΡΙΖΑ τα 2 τελευταια χρονια.
γ) Στοχος μας πρεπει να ειναι η εκλογική ενισχυση των δυνάμεων της αριστεράς που πρωτοστατούν στους ταξικούς αγώνες. Στοχος μας ειναι να στειλουμε μηνυμα σε ολη την κοινωνία «Αντισταση παντού και με καθε μεσον». Το κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει εχει φυσικά σημασία αλλά ειναι δευτερευον ζητημα. Το πρωτευον ζητημα ειναι η υποστηριξη της αντιστασης παντού και με καθε μεσον (και εκλογικά).
Αν επιχειρήσουμε να ερμηνευσουμε τη σταση των απλών ψηφοφορων (οχι των οργανωσεων της αριστεράς) μπροστά στην καλπη νομιζω ότι μπορούμε να διακρινουμε τουλαχιστον αυτούς τους 3 διαφορετικους στόχους. Ενας απλός ψηφοφορος(οχι ενα κομματικο μέλος) ψηφιζει αριστερά εχοντας νομιζω στο μυαλό του καποιον απο αυτούς τους 3 στοχους (και ισως και αλλους που μου διαφευγουν).
Με βάση τα παραπάνω νομιζω οτι το ζητημα της ψηφου στις εκλογές του 2015 έχει σημαντικές διαφορές από τον Ιουνιο του 2012. Γιατί τα 2 τελευταία χρονια ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπισθηκε δεξιά. Νομιζω λοιπον οτι οσοι-ες ψηφισαν τον Ιουνιο 2012 ΚΚΕ-Ανταρσυα- ΚΚΕμλ- ΕΕΚ-ΟΚΔΕ μάλλον θα ξαναψηφισουν το ιδιο ψηφοδελτιο για να ασκησουν πιεση στο ΣΥΡΙΖΑ που επι 2 χρονια μετατοπίζεται δεξιά. Αφού τον Ιουνιο 2012 παρεκαμψαν το κυβερνητικο διλημμα βαζοντας καποιους αλλους πολιτικούς στοχους (πχ. ενισχυμενο αριστερο αντιβαρο ή ενισχυμενο μηνυμα αντιστασης) υποθετω ότι και τωρα θα το παρακαμψουν επισης. Η δεξιά μετατοπιση του ΣΥΡΙΖΑ τα 2 τελευταια χρόνια θα έχει αντικτυπο και στην καλπη. Θα δούμε…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!