Ο εθνικός κορμός σε στιγμές ιερού παροξυσμού

Σύσσωμος ο εθνικός κορμός αναστατώθηκε από τις δηλώσεις της βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ για την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών από το σχολείο και την αντικατάστασή του από το μάθημα της θρησκειολογίας. Ακόμα και χθες ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ ανάμεσα στις δηλώσεις του για «το τέλος των μνημονίων με πρωτογενές πλεόνασμα» άφησε τις σχετικές αιχμές σε όσους «θέλουν να το παίζουν ψευτοευρωπαίοι, αγνοώντας την εθνική ιστορία και προσβάλλοντας την θρησκευτική παράδοση». Η αντίθεση στις παραπάνω θέσεις σχηματίζουν ένα ιερό μέτωπο, από την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία του «αγαπά τον πλησίον σου», εκτός αν είναι σκουρόχρωμος, αλλόθρησκος, ομοφυλόφιλος, κομμουνιστής ή αναρχικός θα πρόσθετε ο Άνθιμος, τον συνομιλητή του Θεού Σαμαρά, μέχρι την χιτλερική Χρυσή Αυγή της «εξαφάνισης των μεταναστών από τον ελλαδικό χάρτη», και δεν θα μπορούσαν να λείπουν και κάποιοι ανάστατοι ακαδημαϊκοί που προτρέχουν να υπερασπίσουν την ιστορική ταύτιση του ελληνικού έθνους με την χριστιανική θρησκεία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μαρία Ρεπούση, στέλεχος της μνημονιακής αριστεράς, δεν διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με καθιερωμένους μύθους και παγιωμένες σκοταδιστικές αντιλήψεις που ενισχύονται μέσα στο περιβάλλον της κοινωνικής καταστροφής, στην οποία και το κόμμα της έχει βάλει το χεράκι του, και βρίσκουν αποδοχή από ευρεία τμήματα της ελλαδικής κοινωνίας. Φαίνεται όμως ότι ο αστικός κοσμοπολιτισμός δεν αποτελεί εναλλακτική για την ελληνική αστική τάξη και δεν βρίσκει και την αποδοχή, ούτε και την ανοχή των πολιτικών δυνάμεων του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ο φόβος και η ατολμία της αριστεράς να αντιπαρατεθεί με την εθνικιστική μυθοπλαστική αφήγηση των κρυφών σχολείων και της Αγίας Λαύρας, κληρονομιά του ελλαδικού κράτους από τον Κ.Παπαρηγόπουλου και με τις μεσαιωνικές σκοταδιστικές θρησκευτικές προκαταλήψεις, για αυτό άλλωστε διασχίζουν οριζόντια την εκλογική βάση όλων των πολιτικών κομμάτων και ενίοτε αναπαράγονται ακόμα και από κάποια στελέχη της αριστεράς.

Είναι γεγονός ότι μέσα στην γενικευμένη κοινωνική μιζέρια που επικρατεί και εν μέσω ενός μονομερούς, προς το παρόν, ταξικού πολέμου, δεν υπάρχει άφθονος χρόνος και περιθώριο για εξεζητημένες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ωστόσο μόνο στα αρνητικά μπορεί να καταχωρηθεί η απουσία μίας τέτοιας ιδεολογικής και πολιτικής μάχης από την ατζέντα της αριστεράς της ρεφορμιστικής διαχείρισης, των κοινοβουλευτικών τακτικισμών, του οικονομισμού, του κινηματισμού και του εναλλακτισμού. Αν μη τι άλλο δεν οφείλουμε να περιμένουμε την ανάκαμψη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας ή την επόμενη μέρα μιας κυβέρνησης της αριστεράς για να θιχτούν αυτά τα ζητήματα. Αρκεί να αποτολμήσει να ανοίξει κανείς όλη την αξιακή του βεντάλια για να αποδειχτεί η ανθεκτικότητα της, την εποχή της δομικής καπιταλιστικής κρίσης. Είναι η εποχή που δεν υπάρχει χώρος για τις μεσοβέζικες λύσεις που προτείνει ο ρεφορμισμός και καθιστούν και την παραμικρή προοδευτική αστικοδημοκρατική διεκδίκηση υλοποιήσιμη μόνο στην βάση της επαναστατικής κομμουνιστικής προοπτικής. Όπως και να έχει όμως η συζήτηση έχει ανοίξει και ο καθένας καλείται να πάρει θέση, και αναλόγως με την στάση του κρίνεται.

Επαναφορά της θεοκρατίας στη δύση;

Φαντάζει υπερβολική η διατύπωση της παραπάνω πρότασης και για κάποιους κάτι τέτοιο μπορεί να είναι αποδεκτό μόνο από δογματικούς και φανατισμένους αθεϊστές. Άλλωστε θα προσθέσουν ότι αν κάτι τέτοιο ισχύει σε κάποια γωνιά του πλανήτη, είναι εκεί που κυριαρχεί το συντηρητικό Ισλάμ, με το παρωχημένο Κοράνι που καλεί σε ιερούς πολέμους και με τις γυναίκες να κυκλοφορούν με μαντήλες και σε καμιά περίπτωση στην χριστιανική προοδευτική Δύση. Όσο βολική και να φαίνεται αυτή η σύγκριση για την χριστιανική Δύση δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι το μίσος για τις γυναίκες, ανεξάρτητα πόσο ήπια ή σκληρά εκδηλώνεται, είναι ένα από μία σειρά στοιχεία που διασχίζει οριζόντια και τις δυο προαναφερόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες. Άλλωστε ο οπαδός της Αγίας Γραφής χλευάζει την μαντίλα στις μουσουλμάνες γυναίκες όταν δεν επιτρέπεται στις χριστιανές να πατήσουν το πόδι τους σε τμήματα των χριστιανικών ναών, ακόμα και σε μοναστήρια. Επίσης τα περισσότερα κράτη της προοδευτικής Δύσης είναι οργανικά δεμένα με την χριστιανική θρησκεία (καθολική ή ορθόδοξη), και σχεδόν πάντα βρίσκονται σε αιώνια διαπλοκή τμήματα της πολιτικής αλλά και της οικονομικής εξουσίας με την ανώτατη κάστα της χριστιανικής εκκλησίας.

Επίσης δεν μας διαφεύγει ότι τα σχολεία μία σειράς δυτικών χωρών εκτός από οτιδήποτε άλλο είναι και χώροι θρησκευτικής κατήχησης της χριστιανικής θρησκείας. Μην ξεχνάμε ότι σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ αποφασίστηκε να μην διδάσκεται η θεωρία της Εξέλιξης αλλά η θεωρία της Δημιουργίας, κάτι που γέννησε και την γοητευτική σατυρική εκκλησία του Ιπτάμενου Μακαρονοτέρατος… Και αν σε κάποιους φαντάζουν μακρινά τα εκπαιδευτικά συστήματα και κατ’ επέκταση είναι άγνωστος ο βαθμός της θρησκευτικής διάβρωσης της υπόλοιπης Δύσης, ας εξετάσουμε το ελληνικό παράδειγμα.

Είναι η εποχή που ξεκινά το νέο σχολικό έτος και σε όλα τα σχολεία της χώρας, και η έναρξη αυτή σηματοδοτείται από τον συνηθισμένο και απαραίτητο αγιασμό των σχολικών κτηρίων, των μαθητών και των δασκάλων και εκπαιδευτικών. Επίσης μία άλλη απαραίτητη καθημερινή ιεροτελεστία είναι αυτή της καθημερινής προσευχής στα θεία, που απαγγέλλεται από μαθητές και μαθήτριες, συνήθως διαφορετικούς κάθε μέρα, καθιστώντας σε κάποια σχολεία υποχρεωτικό όλοι και όλες να περάσουν από την άχαρη αυτή θέση. Ακολουθεί η είσοδος σε αίθουσες που πάντα υπάρχει σε ευδιάκριτο σημείο μια χριστιανική εικόνα. Κάποια στιγμή έρχεται και η ώρα του μαθήματος των θρησκευτικών, αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στα βιβλία των θρησκευτικών από το δημοτικό μέχρι το λύκειο για να βγάλει το συμπέρασμα αν πρόκειται περί θρησκευτικής κατήχησης ή για γνωριμία των παιδιών και των εφήβων με τις θρησκείες. Στα δώδεκα έτη της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μόνο κατά την διάρκεια ενός σχολικού έτους, στο δεύτερο έτος του λυκείου, οι μαθητές διδάσκονται (ακόμα και από ιερείς της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας..) κάτι για τις υπόλοιπες θρησκείες πέραν του ορθόδοξου χριστιανισμού, και αυτό πάντα για να αποδειχτεί η ανωτερότητα του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος.

Μπορεί κανείς δικαιολογημένα να ισχυριστεί ότι το ελληνικό αστικό κράτος παρέχει το δικαίωμα στους μαθητές αν επιθυμούν να μην παρακολουθήσουν το μάθημα των θρησκευτικών, αλλά αυτό από μόνο του αποτελεί απόδειξη του εναγκαλισμού του Κράτους και της Εκκλησίας. Έτσι αντί της διδασκαλία μιας επιστημονικής ιστορίας της καταγωγής των θρησκευμάτων, και της διδασκαλίας των σύγχρονων κατακτήσεων της επιστημονικής θεωρίας, να διδάσκεται η άμωμος σύλληψη από έναν κρίνο, το θαύμα της Κανά όπου το νερό μετατράπηκε σε κρασί, και αφιερώνονται περισσότερες διδασκαλικές ώρες στην διδαχή της θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού από κάποιο ανώτερο πνεύμα, από ότι στον σύγχρονο επιστημονικό κλάδο της γενετικής και στην θεωρία της εξέλιξης, αναπόσπαστο κομμάτι ή ακόμα και βάση της βιολογικής επιστήμης.

Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να μην προκαλέσει έκπληξη σε κανέναν όταν, το 2009 το επονομαζόμενο και έτος Δαρβίνου, ήρθε στο φως της δημοσιότητας μία έρευνα που αποδείκνυε ότι η Ελλάδα έχει εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά αποδοχής της θεωρίας εξέλιξης καθιστώντας την τρίτη από το τέλος μετά την Τουρκία και τις ΗΠΑ με ένα ποσοστό της τάξης του 54%.

Η χριστιανική εκκλησία και το ελληνικό έθνος

Αξίζει να ασχοληθεί κανείς και με τις δηλώσεις εκείνες ορισμένων ακαδημαϊκών που θεωρούν ότι το ελληνικό έθνος είναι ταυτισμένο με την χριστιανική εκκλησία. Δυστυχώς δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αναλυτικής μελέτης του εν λόγω άρθρου, ωστόσο μπορούν να μπουν οι πινελιές ενός προβληματισμού.* Η εξάπλωση του χριστιανισμού στην υπόλοιπη Ευρώπη είχε ως σταθμό την Ελλάδα. Η επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας στο ελλαδικό έδαφος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, πέρα από το ότι ήταν στρατηγικής σημασίας για το χριστιανικό ιερατείο της εποχής, συνοδεύτηκε από μία σειρά βανδαλισμών των αρχαίων ειδωλολατρικών ναών, πυρπολισμών βιβλιοθηκών και το χειρότερο είναι ότι ακολούθησε και μία άνευ προηγούμενου καταστροφή και κυνηγητό των φιλοσοφικών σχολών¹. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί και η επιλεκτική αμνησία των κολλημένων αρχαιολατρών της Χρυσής Αυγής. Έτσι το θρησκευτικό κίνημα των χριστιανών, από την αρχική του σύνθεση από τα πιο πληβειακά στρώματα του πληθυσμού, κάτι που εκφραζόταν και στην δομή αλλά και στις τελετές του, γνώρισε αρκετούς διωγμούς και το μίσος των εξουσιών της εποχής, πήρε μία εκδίκηση που την απολαμβάνει εδώ και περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, ειδικά μετά τον εκχριστιανισμό του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου και της πανούργας μητέρας του.

Ένας επόμενος ιστορικός σταθμός πάνω στον οποίο έχει χτιστεί μία ολόκληρη μυθοπλασία είναι η ελληνική επανάσταση του 1821 και η στάση της εκκλησίας². Μια μυθοπλασία γύρω από την ηρωική συμβολή της χριστιανικής εκκλησίας στον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση, έχει αρχίσει ήδη να αποδομείται μιας και έχουν έρθει στην επιφάνεια ιστορικά στοιχεία που καταρρίπτουν την ύπαρξη κρυφών σχολείων και της συγκέντρωσης της 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα, αναγκάζοντας και ακαδημαϊκούς του συντηρητικού χώρου όπως ο Θ. Βερέμης να παραδεχθούν ότι είναι ανυπόστατοι μύθοι (εκπομπή για το 1821 στον ΣΚΑΙ). Βέβαια οι παραπάνω αποκαλύψεις όχι μόνο δεν προκάλεσαν καμία αλλαγή στην αντιμετώπιση τόσο του Κράτους όσο και της Εκκλησίας απέναντι στα ιστορικά ψεύδη με τα οποία γαλουχηθήκαν και εξακολουθούν να γαλουχούνται παλιότερες και νέες γενιές υπηκόων του ελλαδικού κράτους. Αντιθέτως έκαναν την ανώτατη θρησκευτική κάστα και τον εθνικό κορμό να εκδηλώνει ένα λυσσαλέο μίσος απέναντι στους “ανθέλληνες” ιστορικούς. Η ελληνική εκκλησία κάθε άλλο παρά διωκόμενη ήταν την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας αντίθετα βρισκόταν σε διαπλοκή με την εξουσία της οθωμανικής αυτοκρατορίας.³

Ακόμα αξία έχει να ασχοληθεί κανείς με την στάση του κλήρου, και κυρίως των δεσποτάδων την περίοδο του δεύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου και κυρίως κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής⁴. Ο μητροπολίτης Φλωρίνης Βασίλειος με εγκύκλιο του προς τους πιστούς έλληνες το 1943: «Καθώς άλλοτε η Θεία πρόνοια εν τω προσώπω του μεγάλου Κωνσταντίνου εθριάμβευσε κατά της ειδωλολατρίας τοιουτοτρόπως και σήμεραν εν τω προσώπω του ένδοξου γερμανικού έθνους θα θριαμβεύση και πάλι κατά του ΕΑΜ. Η τιμή και η δόξα του μεγάλου Γερμανικού έθνους και η προς αυτό ευγνωμοσύνη των λαών και ιδιαιτέρως του ελληνικού λαού θα είναι αιώνια».

Παρόμοιες δηλώσεις θα βρούμε από τον μητροπολίτη Εδέσσης Παντελεήμων, που καλούσε τον ελληνικό λαό να ταχθεί στο πλευρό του άξονα ελπίζοντας και σε μία θετική έκβαση του πολέμου υπέρ του άξονα στην Ευρώπη, καθώς και από τον μητροπολίτη Αιτωλοακαρνανίας Ιερόθεου ο οποίος στις 10.9.43 παρευρέθηκε σε τελετή των γερμανικών στρατευμάτων και τους ευχήθηκε να είναι πάντα νικηφόρα στον αγώνα εναντίον των ανταρτών, ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων ο οποίος απεύθυνε απειλές σε όποιον βοηθήσει τους αντάρτες.

Θα ισχυριστεί κανείς ότι υπήρχαν και μέρη του κλήρου που στάθηκαν στο πλευρό του λαού, και σε κάποιες περιπτώσεις εντάχθηκαν στο ΕΑΜ, ή ακόμα στρατεύθηκαν και στον ΕΛΑΣ. Αυτό είναι πραγματικά αλήθεια, αλλά ποια ήταν η τύχη εκείνων που τόλμησαν να σταθούν στο πλευρό του ΕΑΜ και ποια ήταν η τύχη όσων έκαναν δηλώσεις υποταγής στους ναζί. Ο προαναφερόμενος μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων πέρα από το ότι κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης υπέρ του κατοχικού πρωθυπουργού Τσολάκογλου, αργότερα ως πρόεδρος πλέον της Ιεράς Συνόδου, καταδίκασε σε έκπτωση τους μητροπολίτες Κοζάνης και Ηλείας, Ιωακείμ και Αντώνιο αντίστοιχα, για την συμμετοχή τους στο ΕΑΜ. Τέσσερα χρόνια μεταγενέστερα, το 1948 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών στην θέση του Δαμασκηνού.

Οι πατέρες της εκκλησίας συνέβαλαν, στο βαθμό που τους αναλογούσε, στην πάταξη του κομμουνιστικού κινδύνου, συντάχθηκαν με το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς, που τόσο πολύ νοσταλγούν τα ακροδεξιά μπουμπούκια της ΝΔ, σε συνηθισμένες πια στιγμές προεμφυλιακού μίσους. Και ανταμείφτηκαν μέσα στην δικτατορία των συνταγματαρχών, που δόγμα της ήταν το “Ελλάς- ελλήνων – χριστιανών”. Αγαπάτε αλλήλους… εκτός από τους αριστερούς και τα κομμουνιστικά μιάσματα, ακόμα και αν πρέπει να σαπίζουν στις φυλακές και στην εξορία και να καταλήγουν φθισικοί.

Ακόμα και σήμερα την εποχή των μνημονίων και της τρόικας, αξίζει να δούμε ποια είναι η συμβολή της εκκλησίας στην δυσκολότερη περίοδο μετά την μεταπολίτευση. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι προοδευτικότερος του προκάτοχου του Χριστόδουλου, ο οποίος την περίοδο της δικτατορίας δεν κατάλαβε τι γινόταν γιατί διάβαζε. Όμως και ο σημερινός αρχιεπίσκοπος όσες φορές ρωτήθηκε τα τελευταία 3 μνημονιακά χρόνια, από διάφορες μερίδες της πολιτικής ηγεσίας για την εκκλησιαστική περιουσία και πως αυτή θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ώστε να αποπληρωθεί ένα μέρος του χρέους, η μόνιμη απάντηση ήταν «άνθρακας ο θησαυρός». Άλλωστε ο Χριστός για χιτώνες μιλούσε…

Παράλληλα η Ιερός Ναός Λαμίας Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, διεκδικεί για λογαριασμό της εκτάσεις περίπου 7.500 στρεμμάτων εκ των οποίων τα 4.000 στρέμματα εμπίπτουν σε κατοικήσιμες περιοχές, φτωχογειτονιές του δήμου Πετρούπολης και του δήμου Περιστερίου επικαλούμενη μία ανυπόστατη διαθήκη του 1916… « τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες. μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονοῦντες, ἀλλὰ τοῖς ταπεινοῖς συναπαγόμενοι.»(Προς Ρωμαίους Κεφ.12, 16) ⁵

Ο χριστιανικός μανδύας της έννομης τάξης

Όπως έχει αναφερθεί αρκετές φορές σε αυτό το site, το δόγμα «νόμος και τάξη» και της μηδενικής ανοχής, (που δεν διστάζει να δολοφονήσει και έναν έφηβο που δεν είχε αγοράσει εισιτήριο, και να κλείσει την μία την άλλη της αναρχικές καταλήψεις) βρίσκεται στον πυρήνα του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης που συνδυάζεται αρμονικά με την καταστροφή ζωντανής εργασίας, (με τους απολυμένους στον ιδιωτικό τομέα και τους δεκάδες χιλιάδες υπό διαθεσιμότητα απολυμένους δημοσίων υπαλλήλων) και είναι απαραίτητος όρος για την επιβίωση του χρεωκοπημένου ελληνικού καπιταλισμού. Γινόμαστε μάρτυρες της λυσσασμένης αντίδρασης του εθνικού κορμού κάθε φορά που αμφισβητείται οτιδήποτε συγκροτεί τη νέα εθνική ταυτότητα. Αυτή την φορά ήταν η άρνηση της θρησκευτικής κατήχησης μέσα στα σχολεία και η αντικατάσταση της από μία επιστημονική ενατένιση των θρησκειών.

Δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τους οπαδούς της Ελλάς- Ελλήνων- Χριστιανών, από όλους εκείνους που αναπολούν την επταετία και θεωρούν ότι «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται», μαζί με όσους συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία και στις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στις “σατανικές νέες ταυτότητες”, ειδικά όταν ο ακροδεξιός Σαμαράς δηλώνει ότι μιλάει απευθείας με τον Θεό, όταν οι ναζί της Χρυσής Αυγής, προσπαθώντας να θάψουν το προηγούμενο φλερτ τους με τον ειδωλολατρισμό και τον παγανισμό, σε μια προσπάθεια πλασαριστούν καλύτερα από τον χριστεπώνυμο εθνικό κορμό, για να τον διεκδικήσουν με πιο ευνοϊκούς όρους. Διώκουν τον διαχειριστή της σατυρικής σελίδας στο facebook «γέροντας Παστίτσιος», αναθεματίζουν κάθε έναν που θίγει ζητήματα που άπτονται του διαχωρισμού της εκκλησίας και του κράτους, συντάσσονται με ότι πιο συντηρητικό υπάρχει στους κόλπους της ελλαδικής ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας.

Τι θα ήταν άλλωστε το δόγμα Νόμος και τάξη χωρίς τους εθνικιστικούς μύθους περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής και χωρίς την συμπόρευση με την θρησκεία, διεκδικώντας την θεϊκή σφραγίδα για την επικύρωση του κοινωνικού κανιβαλισμού και των σάπιων ιδανικών τους. Νόμος και Τάξη, Πατρίς και Θρησκεία, είναι το τετράπτυχο όπου συγκροτείται η νέα εθνική ταυτότητα, και πλέον αρχίζει να συνοδεύεται με μίσος για τους “αλλόθρησκους και αλλοεθνείς μετανάστες που έχουν κατακλύσει την χώρα”, μίσος για τους “τεμπέληδες” εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, και πάνω από όλα μίσος για την ανθελληνική, αρνησίθρησκη και ενάντια στα χρηστά ήθη Αριστερά, που προστατεύει όλους τους παραπάνω “προνομιούχους”. Πρέπει κανείς να αποδεχτεί τα παραπάνω για να δύναται να θεωρηθεί υγιής μέλος του έθνους.

Η (άκρα)Δεξιά του Κυρίου σέρνει την κεντροαριστερά της μετριοπάθειας

Η άκρα δεξιά του Κυρίου μετακόμισε πλέον από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, καταλαμβάνοντας μάλιστα και ηγετικές θέσεις, κουβαλώντας μαζί της και τις μεσαιωνικές αντιλήψεις της. Άλλωστε η νέα ΝΔ του Σαμαρά κάθε άλλο παρά κόμμα του μεσαίου χώρου δεν είναι, όπως ήθελε να την πλασάρει ο προκάτοχός του στην ηγεσία της Κωστάκης Καραμανλής. Αυτό είναι άλλωστε και το πολιτικό επιτελείο που έχει ανάγκη και ο χρεωκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός για να περάσει μία πολιτική που έχει ζωτική σημασία για αυτόν και παράλληλα να καταφέρει να εξασφαλίσει κοινωνική συναίνεση με τμήματα των κατεστραμμένων μικροαστών, των χρόνια άνεργων, των πιο ατομικοποιημένων εργαζομένων και με κάποια τμήματα καθυστερημένων και θρησκόληπτων αγροτών και εργατών γης σε μια όλο και πιο επιθετικά συντηρητική αντικομμουνιστική βάση.

Με αυτήν την θρησκόληπτη ακροδεξιά συγκυβέρνησε και η αριστερά του Διαφωτισμού, όπως αυτοπροσδιορίζεται η μνημονιακή ΔΗΜΑΡ, που πέρα από την ασυνέπειά της με την προεκλογική της στάση για έξοδο από το μνημόνιο μέσα στο Ευρώ, (ποιος δεν θυμάται την πολιτική διαφήμιση με τον ηθοποιό Γ. Μπέζο), και την μετεκλογική μνημονιακή πολιτική της, παράλληλα έβαλε την υπογραφή της σε 4 απανωτές επιστρατεύσεις απεργιών και ανέχτηκε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, δεν έφερε σε συζήτηση την ενεργοποίηση του νόμου για την ιθαγένεια. Η περσινή αντιμνημονιακή ΔΗΜΑΡ, τουλάχιστον μέχρι τον Μάιο του 2012, σήμερα θεωρεί«λαϊκισμό την μονομερή καταγγελία του μνημονίου από την αξιωματική αντιπολίτευση» και είναι ανοιχτή στα σενάρια συνεργασίας των μνημονιακών κεντροαριστερών δυνάμεων. Επίσης μέχρι στιγμής δεν έχει πάρει θέση για τις δηλώσεις της Μ. Ρεπούση, η οποία βέβαια δεν άνοιξε καμία σχετική συζήτηση όσο συμμετείχε στην τρικομματική συγκυβέρνηση.

Από την άλλη ενόψει και της επετείου ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, και πέρα από την συζήτηση για την συνεργασία των κεντροαριστερών δυνάμεων, έχει μία σημασία, για να αντιληφθούμε ότι μαζί με την προσχώρηση του στον νεοφιλελευθερισμό την δεκαετία του 90, ήρθε και μία μετατόπιση προς πιο συντηρητικές θέσεις. Να υπενθυμίσουμε ότι η ιδρυτική διακήρυξη της 3^ης Σεπτέμβρη του 1974,(που κάποτε φιλοξενούταν και στο site του, και οι προγραμματικές της θέσεις ξεχάστηκαν πολύ πριν έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία), ανάμεσα σε μία σειρά φιλεργατικά και αστικοδημοκρατικά μέτρα που θα έπαιρνε την επόμενη μέρα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι: «Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία». Ούτε στις εποχές που το ΠΑΣΟΚ μεσουρανούσε, την δεκαετία του ‘80, και η οικονομική συγκυρία ευνοούσε μία πολιτική κοινωνικών παροχών, και χτίστηκε το κράτος πρόνοιας, κάτι που βέβαια δεν συνδυάστηκε με απαλλοτρίωση του μεγάλου κεφαλαίου και με βαριά φορολογία στους υπόλοιπους κεφαλαιοκράτες, και στράφηκε στον εξωτερικό δανεισμό και σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, και σε μια περίοδο που υπήρχε ένας άλλος πολιτικός συσχετισμός δεν προώθησε τον διαχωρισμό της Εκκλησίας με το Κράτος, ούτε λόγος βέβαια για την «κοινωνικοποίηση της μοναστηριακής περιουσίας». Η ελληνική ιδιόμορφη σοσιαλδημοκρατία σχεδόν ποτέ δεν συγκρούστηκε με την μέση συνείδηση, αντιθέτως την έσυρε σε πιο συντηρητικά μονοπάτια και σύρθηκε από αυτήν. Θα ήταν σίγουρα παραπάνω από αφέλεια να πούμε ότι ήταν η μοναδική προγραμματική θέση της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ που δεν υλοποιήθηκε.

Επίσης ούτε η αριστερά της Δευτέρας Παρουσίας που προσδοκά τον σοσιαλισμό με ή χωρίς επανάσταση στο βάθος του ιστορικού χρόνου, μιας και ποτέ δεν είναι κατάλληλη η στιγμή, δεν έχει εκδώσει μέχρι στιγμής κάποια ανακοίνωση που να παίρνει θέση πάνω στην επικείμενη αντιπαράθεση. Επίσης εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, των επίδοξων αντιμνημονιακών συνεργατών του Τσίπρα, δήλωσε ότι η Μ. Ρεπούση με τις θέσεις της για την αντικατάσταση του μαθήματος των θρησκευτικών από το μάθημα της θρησκειολογίας « προκαλεί το εθνικό συναίσθημα και τη συνείδηση των Ελλήνων» .

Κοσμικό Κράτος και Διαρκή Επανάσταση

Η γερασμένη αστική τάξη και το ιστορικά ξεπερασμένο καπιταλιστικό σύστημα αποκηρύσσει τις αμαρτίες της νιότης της. Η νεαρή αστική τάξη εμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο παίζοντας έναν επαναστατικό ρόλο. Αρχικά κατάφερε να κατακτήσει την οικονομική εξουσία, μιας και έφερνε έναν πιο προχωρημένο τρόπο παραγωγής, από την φεουδαρχική αγροτική παραγωγή και την μικρή εμπορευματική βιοτεχνία. Διεκδίκησε την πολιτική εξουσία, παρουσιάζοντας τον εαυτό της εκπρόσωπο όλων των υποτελών τάξεων, και ήρθε σε σφοδρή σύγκρουση με τους βασιλιάδες, τους ευγενείς και την αριστοκρατία, με το πολιτικό προσωπικό που υπεράσπιζε το προηγούμενο οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς. Εφάρμοσε την αρχή της καθολικής ψηφοφορίας ως πολιτειακό κρατικό σύστημα, σε μία πιο εμβρυακή μορφή βέβαια από ότι η σημερινή, απέναντι στον ελέω θεού εκπρόσωπο του έθνους. Το πνευματικό κίνημα του Διαφωτισμού προετοίμασε φιλοσοφικά τις επαναστάσεις τόσο την Γαλλική όσο και την Αγγλική που εδραίωσαν και πολιτικά την κυριαρχία της αστικής τάξης. Παράλληλα ήρθε σε ολομέτωπη σύγκρουση και με τον θρησκευτικό σκοταδισμό του μεσαίωνα, έβγαλε από το περιθώριο, και έφερε στο προσκήνιο τον επιστημονικό ορθολογισμό, περνώντας ακόμα και από μία περίοδο αποχριστιανοποίησης, έφερε το καινοτόμο και ρηξικέλευθο για την εποχή πρόταγμα του Διαχωρισμού της Εκκλησίας με το Κράτος. Προέταξε τις αξίες της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Αδελφοσύνης, οι οποίες κατοχυρώνονταν από μία σειρά επαναστατικές διακηρύξεις.

Οι υπόλοιπες υποτελείς τάξεις που την βοήθησαν να αναδειχτεί σε κυρίαρχη εθνική πολιτική τάξη και να καταλάβει την πολιτική εξουσία αφού συντάχθηκαν μαζί της στην μάχη ενάντια στην φεουδαρχία έπρεπε να υποταχθούν πλέον κάτω από το δικό της καθεστώς. Από θέση εξουσίας πλέον η αστική τάξη, απαρνιέται τα επαναστατικά σκιρτήματα της νιότης, που είχε ανοίξει μία φιλοσοφική και ιδεολογική αντιπαράθεση με την μεταφυσική των θρησκειών, συνδυασμένη και με ένα κοινωνικό πόλεμο με τις σκοταδιστικές ανώτατες θρησκευτικές κάστες. Από την εποχή του 19^ου αιώνα όμως μία νέα συμμαχία με την ανώτατη θρησκευτική κάστα της ήταν αναγκαία για να εξασφαλίσει μία απαραίτητη ταξική συνεργασία και να εδραιώσει έτσι την ταξική κυριαρχία του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Ο παράδεισος της μετά θάνατο ζωής⁶, και η δεκτικότητα των πιστών στα κελεύσματα των θρησκευτικών αρχόντων, μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά στο ταξικό μίσος και στους ταξικούς αγώνες του προλεταριάτου, καλλιεργώντας το πνεύμα του συμβιβασμού και της επουράνιας εγκαρτέρησης, που συνοδεύεται ενίοτε και με τα ιδεολογήματα περί θεόσταλτων εξουσιών και πολιτικών ηγετών.

Διακόσια είκοσι χρόνια μετά από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και ο παρακμασμένος ύστερος καπιταλισμός έχει ως εγγενή χαρακτηριστικά την εντεινόμενη ταξική καταπίεση, τον αυξανόμενο κοινωνικό ανταγωνισμό, στην ουσία την επανεμφάνιση του κοινωνικού κανιβαλισμού, και τις ενδοιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και πολέμους. Βρίσκεται στον αντίποδα των θεμελιωδών αξιών της νεαρής επαναστατικής αστικής τάξης και στην ουσία ο ύστερος καπιταλισμός ως εξίσου ένα ταξικό εκμεταλλευτικό καταπιεστικό σύστημα είναι αρνητής της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας.

Έχοντας θάψει το ριζοσπαστικό φιλοσοφικό πνεύμα της νιότης της, βρίσκεται εδώ και κοντά δύο αιώνες σε εναγκαλισμό με την μεταφυσική που πολέμησε. Μάλλον βιάστηκε να πεθάνει τον Θεό ο μεγάλος φιλόσοφος του 19^ου αιώνα Φρίντριχ Νίτσε. Σήμερα η βαρβαρότητα της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύεται και με μία αντίστοιχη ιδεολογική βαρβαρότητα. Άλλωστε η κατάρρευση των εκφυλισμένων εργατικών κρατών δεν διέσυρε μόνο το όνομα του κομμουνισμού, ταυτίζοντας τον με τον σταλινισμό, δεν έφερε μόνο απογοήτευση στους επαναστάτες κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο, αλλά επίσης η προσωρινή υποστολή των επαναστατικών οραμάτων άφησε κενό χώρο που προσπάθησε να καλύψει η μεταφυσική, ο λιακοπούλιος μυστικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία και ότι πιο συντηρητικό έκρυβε μέσα στα σπλάχνα της η αντίδραση.

Αυτό με την σειρά του γέννησε και μία αντίστοιχη αντίσταση από την μεριά του αστικού κοσμοπολιτισμού. Σύγχρονοι επιστήμονες βιολόγοι όπως οRichard Dawkins , και στοχαστές φιλόσοφοι όπως ο Michel Onfray,⁷ σηκώνουν το γάντι της αντιπαράθεσης με τον κυρίαρχο θρησκευτικό ανορθολογισμό. Μέσα από μία υπομονετική παρουσίαση της υπεροχής της θεωρίας της εξέλιξης σε σύγκριση με την θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού, σε αντιπαράθεση με την μεταφυσική αστρολογία των τσαρλατάνων, με την αποδόμηση του θρησκευτικού παραλογισμού, την ανάδειξη των αντιφάσεων των ιερών βιβλίων και με μία εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση με τον θρησκευτικό σκοταδισμό προτάσσοντας την αναγκαιότητα του Κοσμικού Κράτους.

Ο Διαχωρισμός Εκκλησίας Κράτους, που δεν σημαίνει μόνο κατάργηση της θρησκευτικής κατήχησης από την εκπαίδευση και απαλλαγή από τον θρησκευτικό όρκο και απουσία των θρησκευτικών εικόνων από τις δικαστικές αίθουσες, αλλά και ότι κάθε θρησκευτικό δόγμα αναλαμβάνει την ευθύνη να καλύπτει τις έμμισθες ανάγκες των ιερέων του και φορολογείται για την περιουσία του.⁸

Κάτι που αρνούνται να αντιμετωπίσουν οι διανοούμενοι που έλκονται από το πνεύμα του αστικού κοσμοπολιτισμού είναι το μέγεθος της διαπλοκής της ανώτερης βαθμίδας του ιερατείου με την οικονομική και πολιτική εξουσία, που ειδικά στην εποχή της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης δεν μπορεί να υπάρξει η μετάβαση σε ένα κοσμικό κράτος χωρίς μία κοινωνική επανάσταση που θα προσπαθήσει να ξεριζώσει την σαπισμένη κεφαλαιοκρατική οικονομία, και την πολιτική της εξουσία και χωρίς να συντριβεί η κρατική μηχανή που προασπίζει τα καπιταλιστικά συμφέροντα.

Επομένως μόνο το σύγχρονο πολιτικό κίνημα του επαναστατικού κομμουνισμού μπορεί να ενσαρκώσει το πνεύμα του διαφωτισμού, και να φέρει σε πέρας το διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, μέσα από το πολιτειακό σύστημα της εργατικής εξουσίας. Και μόνο η φιλοσοφία του διαλεκτικού υλισμού, αφομοιώνοντας κάθε κατάκτηση της Επιστήμης, είναι ικανή να αντιπαλέψει αποτελεσματικά την ενόρμηση θανάτου, και το μίσος για την ευφυΐα, μίσος για τις γυναίκες, μίσος για την ηδονή και τον έρωτα, μίσος για τα βιβλία στο όνομα ενός βιβλίου που είναι κοινός τόπος και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες.

Μέσα στην εποχή της δομικής κρίσης του καπιταλισμού είναι πιθανό στο τέλος της διαδρομής του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης να καταλήξει σε μία φασιστική δικτατορία, είτε αντίθετα να αποτελέσει το πρελούδιο της εποχής της Διαρκούς Επανάστασης και της σοσιαλιστικής δημοκρατίας των ελεύθερα συνεταιριζόμενων παραγωγών. Γιατί η Κόλαση δεν είναι επουράνια. Υπάρχει μόνο για τους ζωντανούς. Και αυτό καθιστά επίγεια την πάλη εναντίον της. Η καταστροφή της θα εξαρτηθεί από την επαναστατική θέληση και μαχητικότητα των πιο συνειδητοποιημένων ανάμεσα στους ταξικά καταπιεσμένους καθώς και από την ικανότητα, την αποφασιστικότητα την τόλμη και την διορατικότητα του πολιτικού επαναστατικού υποκειμένου.

Οδυσσέας Θαλασσινός

*Η συζήτηση τόσο για τον Διαχωρισμό Εκκλησίας- Κράτους όσο και της υπεράσπισης της αθεϊστικής φιλοσοφίας του διαλεκτικού υλισμού δεν μπορεί να εξαντληθεί μέσα στα πλαίσια ενός άρθρου. Επιφυλασσόμαστε για μία πιο πλούσια και αναλυτική αντιμετώπιση στο μέλλον.

1 Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να διαβάσει την «Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού» του Καρλ Ντέσνερ, την «ΑΝΤΙΓΝώΣΗ, τα δεκανίκια του καπιταλισμού» της Λιλής Ζωγράφου και την ¨Καταγωγή του Χριστιανισμού¨ του Καρλ Κάουτσκι

2 Παραπέμπουμε στο άρθρο που φιλοξενείται στο site, ¨Η επανάσταση του ’21 και οι μύθοι του νεοελληνικού εθνικισμού¨ του Κ.Ρουσίτη, επίσης αξίζει να διαβαστεί και η “Κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821” του Γ. Κορδάτου καθώς και η “Σύντομη ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως” του Τάσου Βουρνά

3 Όπως αναφέρει και ο Κ.Ρουσίτης στο άρθρο του « Μι­λά­με για έ­ναν τε­ρά­στιο οι­κο­νο­μι­κό μη­χα­νι­σμό. Εν­δει­κτι­κά, με­τά το ο­θω­μα­νι­κό κρά­τος που ε­πί­ση­μα του α­νή­καν ό­λα τα ε­δά­φη, εί­ναι ο δεύ­τε­ρος σε μέ­γε­θος ι­διο­κτή­της γης στην αυ­το­κρα­το­ρί­α. Στα ελ­λη­νι­κά ε­δά­φη κα­τέ­χει το 1/3 – 1/4 της γης.» και συμπληρώνει με το απόσπασμα από τον συγγραφέα της ¨Ελληνικής Νομαρχίας¨ «Η Σύνοδος αγοράζει τον πατριαρχικό θρόνο από τον οθωμανικό αντιβασιλέα δια μίαν μεγάλη ποσότητα χρημάτων, έπειτα τον πωλεί ούτινος της δώσει περισσότερο κέρδος, και τον αγοραστή τον ονομάζει πατριάρχη.»

4 Στο βιβλίο του αντάρτη του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, Αλέξανδρου Τζώρτζη, όπου καταθέτει τις αναμνήσεις του και όχι μόνο την δική του ατομική περιπέτεια τα χρόνια της κατοχής, και του εμφυλίου, καθώς και μετά τον εμφύλιο, αλλά κυρίως μνημονεύει τους συγχωριανούς συμπολεμιστές του αφιερώνει κάποιες σελίδες στην στάση του κλήρου την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, όπου μπορεί να βρεις πληθώρα δηλώσεων μητροπολιτών και δεσποτάδων υπέρ της κατοχής των ναζί, της υπεροχής του Γερμανικού έθνους και της καταδίκης των Εαμιτών κομμουνιστοσυμμοριτών.

5 «Το ίδιο πράγμα να φρονείτε μεταξύ σας. να μην υψηλοφρονείτε, αλλά με τους ταπεινούς να συγκαταβαίνετε» (αποστολή Παύλου προς Ρωμαίους Κεφ. 12 παρ.16)

6  «οποίος δεν εγκαταλείψει όλα τα κοσμικά και δε μισήσει την κοσμική ζωή του, δεν μπορεί να γίνει μαθητής μου» (Λουκ. 14, 26)

7 Ο Richard Dawkins είναι μάχιμος υπερασπιστής της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης, και συγγραφέας τον βιβλίων «Περι Θεού αυταπάτης» , ¨Το εγωιστικό γονίδιο» και «Η μαγεία της πραγματικότητας» επίσης ο Michel Onfray είναι συγγραφέας του βιβλίου «Πραγματεία περί Αθεολογίας, μία φυσική της μεταφυσικής»

8 Μια προγραμματική θέση που παρά τις φιλοσοφικές διαφορές ενστερνίζονται και οι ιερείς της Παγκληρικής Παλλαϊκής Κίνησης καλώντας παράλληλα και την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία να παραχωρήσει την περιουσία της στους φτωχούς, και οι κληρικοί της να είναι αιρετοί και ανακλητοί από την συνέλευση των πιστών και οι έμμισθες ανάγκες τους να καλύπτονται από τους πιστούς. Ακολουθώντας το πρότυπο των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων.

sort link: http://wp.me/pryYN-1mF