Η αστική δημοκρατία νανουρίζεται με ναζιστικά εμβατήρια

 «Είμαστε εδώ κομμουνιστών εγγόνια τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμα»

 Χρειάζονται δύο για να χορέψεις ταγκό λέει μια μάλλον αγγλοσαξωνική παροιμία. Από το καλοκαίρι και μετά –για όποιον τολμά να βλέπει την πραγματικότητα πέρα από ωραιοποιήσεις- η παρακμάζουσα αστική δημοκρατία χορεύει και συνομιλεί με το ναζιστικό υπόκοσμο. Από τα νυχτερινά πογκρόμ των ναζιστών μέχρι τον Ξένιο Δία, από τις επιθέσεις των αυγών κατά μικροπωλητών μέχρι τον επίσημο πόλεμο κατά του παραεμπορίου κι από τη θεωρία των άκρων μέχρι την αμέριστη συμπόρευση κράτους (μπάτσων)-ναζί όλα πιστοποιούν τις βαθύτερες σχέσεις ανάμεσα στο επίσημο κράτος και το ναζιστικό κατακάθι.

Μια επισήμανση εδώ: δεν ισχυριζόμαστε πως αυτές οι σχέσεις είναι πρωτοφανείς, ούτε απογοητευόμαστε από την κατάντια μιας εξιδανικευμένης δημοκρατίας. Ούτε παραγνωρίζουμε την ολοταχώς μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας σε ένα κράτος έκτακτης ανάγκης που χωρά και τους ναζιστές στο εσωτερικό της. Πέρα όμως από επαναστατικούς βερμπαλισμούς για έναν γενικότερο εκφασισμό των μνημονίων η ανάδειξη της χρυσής αυγής σε εναλλακτική πολιτική λύση για τμήματα της αστικής τάξης και της ανθρώπινης σκόνης που ακολουθεί αποτελεί ένα ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο χαρακτηριστικό, μια πιθανότητα που μετατρέπεται με γρήγορους ρυθμούς σε πραγματικότητα.

 Οι ναζιστικές συμμορίες αλωνίζουν…

Πολλοί θεωρούν πως η ανάπτυξη των ναζί είναι απόρροια (νομοτελειακή;) της κρίσης, άλλοι, ήδη ηττημένοι ιδεολογικά από το δηλητήριο του αντιπάλου, αναζητούν τις αιτίες στον «υπερβολικό» αριθμό των ξένων προλετάριων ή στις «αριστερές υπερβολές». Οι ίδιοι φυσικά που ζητούσαν να κατανοήσουμε τους «παραπλανημένους ψηφοφόρους» της χα, περίμεναν πως οι ναζί θα απορροφηθούν από το αστικό πολιτικό σύστημα που τώρα μπορεί να καταγγέλλουν ως φασιστικό.

Να τελειώνουμε επιτέλους με αυτές τις γελοιότητες! Ο ναζισμός είναι πολιτική διαχείρισης της κρίσης από τη μεριά της αστικής τάξης, είναι συνειδητή επιλογή κι όχι κάποιο μηχανιστικό παράγωγο των αόρατων οικονομικών νόμων. Κι είναι συνειδητή επιλογή όχι μόνο για τους μεγαλοαστούς που ήδη επενδύουν με ποικίλους τρόπους στους ναζί, ούτε φυσικά μόνο για τον υπόκοσμο που ως μερίδα του κεφαλαίου διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στο αστικό μπλοκ. Είναι επιλογή και για τα μεσαία στρώματα, τους πληττόμενους μικροαστούς, ακόμα και για ένα τμήμα ανέργων κι εργατών, για το λαό δηλαδή.

Απόγονοι των χιτών και των γερμανοτσολιάδων, απάνθρωπα ανθρωπάκια που επιλέγουν ως βολική στάση την ώρα της κατάρρευσης να τσακίσουν τους ασθενέστερους μήπως και σώσουν το τομάρι τους, ο εσμός της ανθρώπινης σκόνης. Αυτό σημαίνει στην πράξη ανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας στη βάση της πυγμής, η πρέζα της ιδεολογικής-φυλετικής υπεροχής σε συνδυασμό με την υπόσχεση των μελλοντικών υλικών ανταλλαγμάτων. Τα ναζιστικά κατακάθια είναι λοιπόν αυτή τη στιγμή μια υπολογίσιμη εφεδρεία για αυτό και τα κανάλια πότε τους κάνουν λάιφ στάιλ πλυντήριο, πότε αποσιωπούν ή παραποιούν κάθε γεγονός στο οποίο εμπλέκονται τα μιχαλολιάκεια τάγματα εφόδου.

Το έχουμε ξαναπεί όμως πως οι ναζί στρατολογούν στη βάση της φυσικής υπεροχής τους και εξαιτίας του μύθου του αήττητου των συμμοριών τους. Κι επειδή έχουν πλέον ως στρατηγική επιδίωξη την ηγεμονία στο μπλοκ εξουσίας ή την προνομιακή τους συμμετοχή στη νέα ταξική ισορροπία μέσα από ένα συμβιβασμό με τη «δημοκρατία» αυτό το αήττητο δεν το ρισκάρουν. Κι ως θρασύδειλα ανθρωπάκια δεν τολμούν να κατέβουν ας πούμε σε μια γενική απεργία οργανωμένα, γιατί ξέρουν πως θα τσακιστούν αλλά εμφανίζονται μεμονωμένα ως πατριώτες, όπως έκαναν εξάλλου και στις αγανακτισμένες πλατείες.

Αντίστοιχα όποτε τις τελευταίες εβδομάδες αντιμετωπίστηκαν όπως τους πρέπει οι ένστολοι ομοιδεάτες τους ήρθαν ως ενισχύσεις, ενώ τα κανάλια παρουσίασαν τα ναζιστικά απολειφάδια ως αθώους κατοίκους (Αθήνα, Πάτρα, Βόλος).  Κι εδώ δεν πρέπει να θεωρήσουμε πως η στήριξη της αστυνομίας είναι απλά απόρροια της κυριαρχίας των ναζί ειδικά στα Ματ και στους καμικάζι με τα μηχανάκια. Είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί κεντρική επιλογή, εξάλλου οι δηλώσεις Δένδια μοιάζουν τόσο πολύ με το γραφείο τύπου της χα που δεν μένει καμιά αμφιβολία.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως μόλις απειλήθηκε ο μύθος των αήττητων αυγών, σύσσωμο το κράτος παραβιάζοντας τη νομιμότητα του αλλά και τη θεωρία της αστικής διανόησης (λέμε τώρα) περί άκρων διάλεξε ξεκάθαρα άκρο. Από αυτή την άποψη οι σύντροφοι της αντιφασιστικής περιπόλου παρά το δυσβάσταχτο κόστος των επιλογών τους, έκαναν σμπαράλια τους ναζιστικούς μύθους των αήττητων ορδών  και φανέρωσαν ευρύτερα ποιος είναι ο προστάτης ποιου.

Και η αστυνομία βασανίζει…

Οι ναζιστές ανοίγουν όλα τα μέτωπα που θεωρούν πως μπορούν να συσπειρώσουν τη σαβούρα που αποτελεί το ακροατήριο τους. Έτσι μια χούφτα από καμμένους παραχριστιανούς μαζί με βουλευτές της χα-Παναγιώταρος, Παππάς, Λαγός και χρυσαυγίτες μαζεύτηκαν έξω από το θέατρο Χυτήριο απαιτώντας τη ματαίωση της παράστασης που δε συνάδει με τα πατριωτικά τους αισθήματα. Επιτέθηκαν λεκτικά και φυσικά στους θεατές και τους συντελεστές της παράστασης, απείλησαν, «απελευθέρωσαν» για το θεαθήναι έναν «προσαχθέντα» φασιστοχριστιανό κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο μάτι των μπάτσων. Τα κανάλια μπροστά σε αυτό το ξεκάθαρο γεγονός φασιστικής λογοκρισίας είδαν μια σύγκρουση για το όριο της τέχνης, ή αγανάκτησαν που η χα υποκατέστησε το κράτος. Σας έχουμε νέα τηλεαστέρες η χα-που εν πολλοίς είναι και δημιούργημα της αβάντας σας- χορεύει ολοένα και πιο σφιχτά ταγκό με το κράτος κι η καλύτερη απόδειξη είναι πως ο Δένδιας για όλα αυτά επιτέθηκε στο Σύριζα.

Οι ναζί ανοίγουν όμως όλα αυτά τα μέτωπα, όπως αυτό με τους παιδικούς σταθμούς, με προφανή στόχο να ανταγωνιστούν στα ίσια τη ΝΔ που αντίστοιχα υλοποιεί ως κυβέρνηση όχι μόνο την αντεπανάσταση του κεφαλαίου αλλά και μια γενικότερη διαδικασία μετάβασης σε ένα κράτος έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ). Και λέμε διαδικασία γιατί όψεις του ΚΕΑ είναι ήδη εδώ: καταστολή, πάνω από 400 συλλήψεις συνδικαλιστών και διαδηλωτών μέσα σε 12 μέρες, διαπόμπευση συλληφθέντων μέσω φωτογραφιών παραβιάζοντας κάθε τεκμήριο αθωότητας, αλλά και βασανιστήρια των συλληφθέντων της αντιφασιστικής περιπόλου. Στέρηση ύπνου, ξυλοδαρμοί, απειλές και ύβρεις είναι μερικά από όσα κατήγγειλαν οι συλληφθέντες κι έπρεπε να δημοσιοποιηθούν από τη Γκάρντιαν για να αναφερθούν έστω στα ψιλά από την εγχώρια δημοσιογραφία (αν κι ο Σύριζα είχε φέρει το θέμα στη βουλή) ενώ ξανά η κυβέρνηση κάλυψε τα ένστολα ανθρωποειδή της. Για τους οπαδούς της άποψης «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» θα θυμίσουμε πως η μονομερής επίκληση της νομιμότητας έχει νόημα όταν αυτή υφίσταται και με άλλους τρόπους εκτός από τη συνεχή παραβίαση της.

Βλέπουμε λοιπόν πως ύστερα από 5 χρόνια παγκόσμιας κρίσης και 2,5 μνημονιακής πολιτικής η κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα, θυμίζει προετοιμασία εμφυλίου πολέμου. Η αστική τάξη διασπασμένη μεν, δείχνει να προκρίνει την αυταρχική λύση δε, βρισκόμενη σε διάσταση με την αστική δημοκρατία. Τώρα αν αυτή η λύση θα είναι ένα «δημοκρατικό» ΚΕΑ εντός του ευρώ με τις ναζιστικές συμμορίες σε ρόλο υποστηρικτικό ή αν η αστική δημοκρατία και η άρχουσα τάξη πάρουν και τυπικά διαζύγιο και η διαδικασία εκφασισμού θα οδηγήσει σε ένα ναζιστικό κράτος θα εξαρτηθεί από την ευρωπαϊκή προοπτική του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και από την ίδια την πορεία της ΕΕ και γενικότερα της κρίσης.

Δε θεωρούμε εξάλλου πως κινούμαστε μόνο ανάμεσα στη Σκύλλα της αυταρχικής δημοκρατίας και στη Χάρυβδη των νοσταλγών του Άουσβιτς, αλλά πως ο χρόνος τρέχει προς αυτό το δίλημμα με ραγδαίους ρυθμούς. Τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί, αρκεί να δούμε την πραγματικότητα στις διαστάσεις της κι όχι μέσα από άθλια πρίσματα του στιλ το 99% που είναι εναντίον τους, οι αστοί τρομάξανε και η 25^η γενική απεργία θα τους σαρώσει κτλ.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας υπαρξιακής σύγκρουσης  για το κεφάλαιο που το πρώτο της πεδίο είναι ο ελληνικός χώρος και που τα πρώτα της επεισόδια αποτελούν το παρόν μας. Σε αυτή τη σύγκρουση -που στη βάση της είναι ταξική αλλά στη μορφή της είναι πολιτική κι ιδεολογική– ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί να είναι μια επιμέρους πτυχή της αλλά το κεντρικό της χαρακτηριστικό. Κι αυτό γιατί πολύ απλά οι ναζί δείχνουν σε όλους μας το τέλος της διαδρομής, αν δεν αντισταθούμε έμπρακτα -με εναλλαγές άμυνας κι επίθεσης και με ένα τολμηρό σχέδιο κι όραμα- στη βαρβαρότητα που έρχεται για να διασωθεί ο καταρρέων καπιταλισμός,.

Απέναντι σε όσους προετοιμάζουν τον εμφύλιο, είτε το συνειδητοποιούν, είτε όχι, μια υπόσχεση και μια προειδοποίηση: ο ανθρωπισμός των καταπιεσμένων δεν έχει χώρο για τους νοσταλγούς του Άουσβιτς και τους υποστηρικτές τους και εκτός από τη Βάρκιζα, υπάρχει πάντα κι ο Μελιγαλάς.

Άκης Τζάρας