Πού βαδίζει η Ευρώπη ;

Στέλιος Ιορδάνου

Ασταθές τερέν 

Οι κάλπες των ευρωεκλογών άνοιξαν σε μία περίοδο όπου η αυτοκρατορία  βρίσκεται σε κρίση . Το νατοϊκό μέτωπο της Ουκρανίας φαίνεται πως χάνεται, με τη Ρωσία να επιδεικνύει αργά και σταθερά νίκες στο πεδίο. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις, παρά τη στρατιωτική υπεροχή του σιωνιστικού κράτους και του ιμπεριαλισμού, συνεχίζουν την αντίσταση, προκαλώντας γκρίνια στο εσωτερικό του Ισραήλ .Τα όποια σχέδια πιθανής κλιμάκωσης με τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο δεν αναιρούν το ξεκάθαρο βάλτωμα της σιωνιστικής πολεμικής μηχανής στο πεδίο και τη μη επίτευξη των διακηρυγμένων στόχων. Ίσα-ίσα, μάλλον η προσπάθεια συμπαράσυρσης της αυτοκρατορίας στην κλιμάκωση αποτελούν την ύστατη γι’ αυτούς λύση, σε μία απόπειρα να ξεφύγει το Ισραήλ από το αδιέξοδο. Οι χαμηλοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης των ευρωπαϊκών χωρών και οι αυξανόμενες εμπορικές επιθέσεις της Δύσης – ακόμα και με εσωτερικές γκρίνιες – εναντίον της Κίνας αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή μιας αυτοκρατορίας που βρίσκεται σε νευρικότητα, βλέποντας το μέχρι τώρα δεδομένο βασιλικό της θρόνο  στον πλανήτη να αμφισβητείται όλο και περισσότερο.

Τα αποτελέσματα

Το ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα (EPP) κέρδισε ξανά την πρώτη θέση με περίπου 190 από τις συνολικά 720 έδρες. Επίσης, ξεκάθαρα κερδισμένοι βγήκαν τόσο ο συνασπισμός Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR), με επικεφαλής τους Αδελφούς της Ιταλίας (FdI), όσο και ο συνασπισμός Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID) του Εθνικού Συναγερμού της Γαλλίας και της Εναλλακτικής για τη Γερμανία(AFD), καθώς έλαβαν συνολικά 134 έδρες και τοποθετήθηκαν στην τέταρτη και πέμπτη θέση του ευρωκοινοβουλίου αντίστοιχα. Δηλαδή, συνολικά οι δύο τάσεις της ακροδεξιάς στην Ευρώπη καταλαμβάνουν λίγο πάνω από το 1/5 των εδρών, καταγράφοντας από κοινού μία αύξηση 16 εδρών σε σχέση με τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2019. Το κόμμα της ευρωπαΐκής αριστεράς  βρίσκεται στην 8η θέση ,με ελάχιστη αύξηση (39 έδρες, δηλαδή δύο παραπάνω έδρες), ενώ το κόμμα των σοσιαλιστών βρίσκεται στην δεύτερη θέση με 136 έδρες (χάνοντας τρεις έδρες), το κόμμα των φιλελεύθερων του Μακρόν « Ανανεώστε την Ευρώπη» (RE) βρίσκεται στην τρίτη θέση με 80 έδρες (χάνοντας 22 έδρες) και οι πράσινοι (Certs/ALE) στην έκτη θέση, έχοντας 52 έδρες (έχασαν  19 έδρες). Δηλαδή, ουσιαστικά μεγάλη αύξηση παρουσίασαν οι ακροδεξιοί , σημαντική μείωση υπέστησαν οι φιλελεύθεροι του Μακρόν και οι πράσινοι, ενώ σχετικά σταθεροί  έμειναν οι σοσιαλιστές και η ευρωπαΐκή αριστερά.

Ακροδεξιά στροφή

Όλο και περισσότερο στο δημόσιο λόγο mainstream πολιτικοί της δεξιάς αναπαράγουν τα γνωστά ιδεολογήματα περί ευρωπαϊκής ταυτότητας και ευρωπαϊκών ηθικών αξιών ,οι οποίες απειλούνται από τους μετανάστες που «δεν μπορούν και δεν θέλουν» να υιοθετήσουν. Έτσι, πλάι σε ένα ήδη «υπαρκτό ευρωπαϊκό πρόβλημα», αυτό της υπογεννητικότητας, προστίθεται και μία « αντικειμενικά » προβληματική κατάσταση με εκατομμύρια μετανάστες που «δε θέλουν να ενσωματωθούν». Και στο βαθμό που ένας πιο soft δεξιός πολιτικός στρογγυλέψει το λόγο του ,τότε  παρεμβαίνει ο αντικειμενικός δημοσιογράφος ούτως ώστε να εκφράσει αδιαμεσολάβητα τη «φωνή του εκλογικού σώματος» που ψήφισε την ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Αυτά που δεν μπορεί να πει μία von der Layen , μπορεί να τα πει όμως η Λεπέν. Ό,τι διστάζει να ξεστομίσει ο Μητσοτάκης, το διακηρύσσει ανοιχτά ο Βελόπουλος. Εκεί που όλη η δεξιά συζητάει για « το πρόβλημα » της μετανάστευσης, η ακροδεξιά διεθνής κηρύσσει την « αποϊσλαμοποίηση » της Ευρώπης κατηγορώντας ανοιχτά τον Ερντογάν για προσπάθεια εξισλαμισμού της γηραιάς Ηπείρου. Μια πιο καθαρή φωνή που δε στρογγυλεύει τις γωνίες, πέρα από φούμαρα για « αντιμονοπωλιακά μέτρα » στην οικονομία , «αποχώρηση από την ΕΕ» ή προσέγγιση της Ρωσίας, ταυτόχρονα προπαγανδίζει περικοπές στα περιττά έξοδα του κράτους, περισσότερη αστυνόμευση και ζυμώνει το ακροατήριο με το αφήγημα της ανώτερης λευκής ταυτότητας.

Ακόμα και αν μεταξύ των ψηφοφόρων περιλαμβάνονται εργάτες της υπαίθρου ή περιοχών που αποβιομηχανοποιήθηκαν,κόσμος που συμμετείχε στις  διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων» το 2018-2019, το πολιτικό προϊόν που παράγεται είναι αυτό της ενδυνάμωσης της ακροδεξιάς και όλου του αφηγήματος που μπολιάζει  τα κεφάλια των ανθρώπων με ενέσεις πρωτοκοσμικού εθνικισμού και ευρωπαϊσμού. Μία νέα διεθνής της ακροδεξιάς είναι σε ανάπτυξη και γίνεται πόλος έλξης και έμπνευσης για όλους τους ακροδεξιούς και φασίστες στην Ευρώπη. Το σύνολο αυτού του πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ σίγουρα περιλαμβάνει και εργάτες, λούμπεν, φτωχούς, μικροαστούς και λοιπούς οικονομικά ριγμένους. Όλοι αυτοί, όμως, συνδέονται με το κεντρικό αφήγημα της πολιτικής ηγεσίας και συνεχώς ζυμώνονται   προς την κατεύθυνση που αυτή αποφασίζει. Ακόμα και αν δε βρισκόμαστε τώρα σε μια περίοδο μαζικών φασιστικών κινημάτων των μικροαστών όπως ήταν οι μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και οι ναζί στη Γερμανία, αυτό καθόλου δε σημαίνει πως δεν μπορεί να παραχθεί αυτό το πολιτικό καύσιμο, ειδικά σε μία περίοδο αστάθειας και τριγμών εντός της αυτοκρατορίας.

Η Pax Americana σε κρίση 

Ως γνωστόν, ολόκληρη η μεταπολεμική ιμπεριαλιστική ρύθμιση είχε την σφραγίδα των ΗΠΑ. Σε όλα τα επίπεδα, στρατιωτικό, διπλωματικό, οικονομικό και γεωπολιτικό, ήταν η Αμερική που εγγυόταν την παγκόσμια ισορροπία και την ενότητα του καπιταλιστικού κόσμου ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο, ο οποίος αντιπροσώπευε την μισή υφήλιο. Από τη μία πλευρά, οι ΗΠΑ επέβαλαν τους όρους τους ως παγκόσμιος ηγεμόνας στο τιμόνι της αυτοκρατορίας. Από την άλλη, έδωσαν τη δυνατότητα σε κατεστραμμένες χώρες και οικονομίες, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων καπιταλιστικών χωρών όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιαπωνία, να ορθοποδήσουν και να συμμετάσχουν, η καθεμία ανάλογα με το μπόι της , στην καταλήστευση του υπόλοιπου πλανήτη αλλά και στο πρεσάρισμα προς ανατολάς, με στόχο την εξολόθρευση των κόκκινων μπλοκ. Ήταν, με μία έννοια, μία συνθήκη win win, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που τα κομμουνιστικά κόμματα εντός της Ευρώπης είχαν τεράστιες δυνάμεις και ένα πρόσφατο παρελθόν ένοπλης  πάλης , αποτελώντας πραγματικό κίνδυνο για τις δυτικές αστικές τάξεις. Μία νέα ρύθμιση ,τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο ήταν αναγκαία. Το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο άρχισε να χτίζεται.

Οι δεκαετίες περνούσαν και ο παγκόσμιος συσχετισμός διέτρεξε  διάφορες φάσεις, με σημαντικότερους σταθμούς τα  αντιαποικιακά κινήματα, τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70, στιγμές  που ο  παγκόσμιος καπιταλισμός και η αυτοκρατορία δέχτηκαν σημαντικά πλήγματα. Τελευταίος σταθμός ήταν  η δεκαετία του ‘90, όπου η καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ αποτέλεσε μία συντριπτική νίκη του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Την τελευταία δεκαετία, η υπεροπτική ιμπεριαλιστική προφητεία του « τέλους της ιστορίας » δείχνει να γυρίζει μπούμερανγκ στους θιασώτες του. Η  αυτοανακηρυγμένη «δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία» δεν μπορεί πια να παρελαύνει ανεμπόδιστα πάνω από τα κεφάλια των πλεμπαίων του πλανήτη. Η κόπωση είναι εμφανής, η αμερικανική οικονομία δυσκολεύεται να πάρει πάλι μπρος, και καθώς φαίνεται, οι στρατιωτικές επιδόσεις της Pax Americana στα πεδία των μαχών και στο γεωπολιτικό τερέν επίσης δεν πάνε καλά.

Η Αμερική δεν μπορεί πια να εξασφαλίσει στους εταίρους της την καλοζωΐα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είναι πια όλα σίγουρα. Ακόμα και στη μακρινή Αφρική τα ευρωπαϊκά χέρια  κόβονται. Το γερμανικό οικονομικό θαύμα με το τζάμπα ρωσικό φυσικό αέριο και την απέραντη Κίνα για εξαγωγή προϊόντων έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Η στρατηγική αποβιομηχανοποίησης της Δύσης τη δεκαετία του ‘70, με σκοπό την παραγωγή των προϊόντων τους από το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό της άπω ανατολής γυρίζει μπούμερανγκ.Τι θα γίνει τώρα με την θέση της Ευρώπης; Πού βαδίζουμε κύριοι; Οι πάλαι ποτέ αποικιοκρατικές δυνάμεις δεν μπορούν να ανεχτούν την πιθανότητα να χάσουν τις VIP θέσεις τους  στο πρώτο βαγόνι του τρένου. Εντάξει, παλιότερα έχασαν τις αποικίες τους, όμως εντάχθηκαν στην ιμπεριαλιστική μεταπολεμική ρύθμιση και με νεοαποικιακούς όρους βρήκαν ξανά τη θέση του παγκόσμιου ληστή. Τώρα όμως; Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να εγγυηθούν την επιτυχία της ιμπεριαλιστικής ληστείας. Από τη γέννηση του καπιταλισμού έως τώρα οι ευρωπαίοι έχουν μάθει να είναι αφεντικά. Αναπτυγμένη οικονομία, όμορφα σχολεία, καθαροί δρόμοι, δημόσια πράσινα πάρκα, κοινωνικές παροχές, υψηλοί μισθοί και συντάξεις, διακοπές ,κτλ. Δεν ανέχονται να χάσουν τα δυτικά τους προνόμια.

Η ώρα της Ευρώπης;

Ήρθε η ώρα η Ευρώπη να σταθεί στα δικά της πόδια. Η ευρωπαϊκή μερίδα από την ιμπεριαλιστική πίτα δε γίνεται να μειωθεί ! Με ποια γραμμή όμως; Με περαιτέρω σύμπλευση με τη γραμμή των ΗΠΑ ή μήπως με μία πιο «ανεξάρτητη πολιτική»; Μια ευρωπαΐκή συνδρομή στις ΗΠΑ ούτως ώστε αυτές να ορθοποδήσουν ή μία δυναμική επάνοδος της ίδιας της Ευρώπης;  Μήπως είναι ώρα για έναν πιο επιθετικό διακριτό ρόλο εντός της αυτοκρατορίας; Τα « καλά λογάκια » που ακούγονται από δω κι από εκεί από ακροδεξιούς ευρωπαίους ηγέτες σε σχέση με τη Ρωσία τι ακριβώς είναι; Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές κανίβαλοι εθνικιστές θέλουν ειρήνη; Τους έπιασε ο πόνος; Ή μήπως απλά δεν τους συμφέρει ο πόλεμος; Επομένως τι συμβαίνει; Μήπως επιθυμούν έναν « πολυπολικό » κόσμο, με «εθνικά κυρίαρχα» κράτη που θα συνυπάρχουν ειρηνικά; Οι πρώην αποικιοκράτες και νυν ιμπεριαλιστές μεταμορφώθηκαν σε περήφανους κήρυκες της εθνικής ανεξαρτησίας από την μπότα των ΗΠΑ; Μήπως, τελικά, μόνο οι ΗΠΑ επιθυμούν πόλεμο με τη Ρωσία και την Κίνα; Μήπως ο « πολυπολικός »κόσμος να κρατήσει μία θέση παραδίπλα και για την Ευρώπη;

Τα όποια παραμύθια πουλάνε οι ακροδεξιοί ευρωπαίοι ηγέτες περί καλών σχέσεων με την Ρωσία και τα λοιπά, στο βαθμό – βέβαια – που δεν τα γυρνάνε μετά, το πολύ πολύ να αφορούν σε μία προσωρινή ανακωχή με τη Ρωσία. Γιατί  προσωρινή; Για να αξιοποιηθεί ο απαραίτητος χρόνος ούτως ώστε να δημιουργηθεί ο κοινός ευρωπαϊκός στρατός ,η κοινή ευρωπαική αντιπυραυλική ομπρέλα κτλ. Η όποια ανακωχή δεν αφορά κάποια ειρήνη με τη Ρωσία ,αλλά μια πίστωση χρόνου για να ετοιμαστούν για πόλεμο, φτιάχνοντας ενδεχομένως  τη δική τους πολεμική βιομηχανία. Ταυτόχρονα, όσα δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα η αστική πολιτική εκπροσώπηση για διάφορους λόγους, ίσως μπορέσει να επιτύχει η νέα διεθνής της ακροδεξιάς. Έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη από ισχυρά καπιταλιστικά ΜΜΕ , γίνεται κήρυκας ενός νέου ευρωπαϊκού εθνικισμού, μιας περήφανης ευρωπαϊκής ταυτότητας. Αυτά τα στοιχεία  θα αποτελέσουν το υλικό  για μια καινούργια κοινωνική διαπραγμάτευση με τους «από κάτω», ούτως ώστε να νιώσουν κι αυτοί ότι τους αφορά η πολεμική υπόθεση , πως έχει νόημα .Αν η αυτοκρατορική στρατηγική του ‘80 και του ‘90 δεν κατάφερε να αποικιοποιήσει τη Ρωσία και την Κίνα ,θα πρέπει να δοκιμαστεί ένας νέος ευρωπαϊκός τρόπος .

          Ευρωπαϊκη ακροδεξιά:«Αντισυστημική» ή αστική γραμμή;

Η νέα διεθνής της ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν αποτελεί κανενός είδους σαμποτάζ στο σύστημα, τον ιμπεριαλισμό κτλ. Είναι η έκφραση της διχογνωμίας στο εσωτερικό της ευρωπαΐκής αστικής τάξης για το ποια γραμμή, ποια τακτική πρέπει να ακολουθηθεί την παρούσα στιγμή.Αυτή με τη σειρά της είναι αποτέλεσμα της κρίσης ηγεμονίας  της αυτοκρατορίας στον πλανήτη. Ταυτόχρονα , αποτελεί ένα πολιτικό και κοινωνικό προϊόν που έχει προκύψει με ένα φυσικό τρόπο μέσα στους κόλπους της Ευρώπης. Δεν είναι απλώς ένα φορετό κατασκεύασμα «από τα πάνω».

Αποτελεί ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνικής εκπροσώπησης και ταξικών συμμαχιών στο εσωτερικό της Ευρώπης. Ένα επιθετικό μοντέλο, επικαιροποιημένο στον καινούργιο ταξικό συσχετισμό. Η μετατόπιση όλου του πολιτικού φάσματος προς τα ακροδεξιά είναι ένα όπλο για τη βίαιη κατάργηση των κατακτήσεων του 1917 και του 1945 .Είναι μια αστική επιλογή χωρίς κόμπλεξ, χωρίς «ενοχικά disclaimers” α λά democrats, που επιδιώκει την απαλλαγή από τις πολιτικές και κοινωνικές εκπροσωπήσεις του προηγούμενου κοινωνικού συμβολαίου, από τις αφηγήσεις περί κομμουνισμού, άλλης κοινωνίας κτλ. Με λίγα λόγια, να μπει επιτέλους « μία τάξη ». Αν χρειαστεί, ας γίνει και ένα ευρωπαϊκό Μαϊντάν. 

Μια «ενωμένη Ευρώπη» αποτελεί  το πρώτο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον κόσμο. Μια εσωτερική ανακατανομή «τζακιών» στην εκπροσώπηση της ευρωπαϊκής αστικής τάξης μπορεί να είναι αναγκαία για να διαμορφωθεί μια εναλλακτική τακτική εξασφάλισης ενός ευρωπαϊκού ζωτικού χώρου. Σε αυτήν την εναλλακτική τακτική αντιστοιχεί και ένας πόλεμος εναντίον της Ρωσίας, με μπροστάρη την Ευρώπη, ακόμα κι αν χρειάζεται μία προσωρινή ανακωχή. Και ο συγκεκριμένος πολιτικός πόλος, ίσως εγγυηθεί αποτελεσματικότερα μια σκληρή εθνική συνοχή για αυτόν το σκοπό.

Είναι τέτοια η δυναμική της ακροδεξιάς νέας διεθνούς που μπορεί και επιδρά στις προηγούμενες αστικές εκπροσωπήσεις.Η γαλλική ακροδεξιά ήδη εμφανίζεται ως διαχωριστική τομή στο εσωτερικό του ρεπουμπλικανικού δεξιού κόμματος του  Ντε Γκωλ, ζυμώνοντας τμήματα της άρχουσας τάξης να εγκαταλείψουν τα βαρίδια παλαιότερων δημοκρατικών προσχημάτων και να συμμαχήσουν με τη Λεπέν .

      «Γυρνάει το μπιφτέκι» ; 

Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές σκέψεις στην ευρωπαΐκή αστική τάξη ως προς την τακτική, ωστόσο υπάρχουν πάντα και συγκεκριμένα περιθώρια ως προς τους δυνατούς  ελιγμούς. Τα όρια τα θέτει η διατήρηση της αυτοκρατορίας. Υπό αυτό το πρίσμα, προφανώς διάφορες από τις δηλώσεις ή τις προγραμματικές εξαγγελίες των ακροδεξιών εγκαταλείπονται, σύμφωνα με την από τα παλιά γνωστή τακτική των φασιστών και των ναζί. Δεν είναι τίποτα άλλο, παρά έμποροι που διεκδικούν  μεγαλύτερο μερίδιο από την ιμπεριαλιστική πίτα . Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων δε διστάζουν να τα γυρνάνε, ως γνήσιοι απατεώνες. 

Στην Ιταλία, η Μελόνι έλεγε διάφορα πριν εκλεγεί, ωστόσο τώρα είναι  υποστηρικτής της Ουκρανίας, ενώ εξετάζει το ενδεχόμενο να μεταφέρει πυραύλους κρουζ Storm Shadow (μεγάλης εμβέλειας, έως 560 km )στο Κίεβο ,οι οποίοι δυνητικά μπορούν να χτυπήσουν στόχους εντός της Ρωσίας.(1)

Αντίστοιχα, ήδη ξεκίνησαν να τα γυρνάνε και οι Γάλλοι ακροδεξιοί. Οι παλιότερες δηλώσεις περί διπλωματικών σχέσεων με τη Ρωσία και αποχώρησης από την ολοκληρωμένη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ, αρχίζουν και αναιρούνται.(2)

Η Λεπέν δε ζητάει πια έξοδο της Γαλλίας από την ΕΕ και το ευρώ όπως παλιότερα, ενώ ο Μπαρντέλα όχι μόνο δήλωσε πρόσφατα πως οι δηλώσεις συμπάθειας του RN για τη Ρωσία πριν από χρόνια ήταν λάθος, αλλά αναίρεσε και το ότι το RN θα ακυρώσει τις περικοπές των συντάξεων του Μακρόν. (3) 

Πολεμικές υποχρεώσεις της αυτοκρατορίας  

Τις προάλλες πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία η συνάντηση των G7. Η πρωθυπουργός Μελόνι φιλοξένησε με πλατιά χαμόγελα τους ηγέτες από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τον Καναδά, την Γερμανία, την Ιαπωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο.Στη συνάντηση αποφασίστηκε η διάθεση περίπου 47 δις ευρώ στην Ουκρανία μέχρι το τέλος του έτους, ενώ ο Μπάιντεν συνυπέγραψε με το Ζελένσκι δεκαετή «αμυντική» συμφωνία .

Επίσης, σύμφωνα με το το ανακοινωθέν της συνόδου : 

«Η Ουκρανία υπερασπίζεται την ελευθερία, την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική της ακεραιότητα ενάντια στον βάναυσο και αδικαιολόγητο επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας»

και επίσης:

«Εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για την υποστήριξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στη Ρωσία».

 «Εκφράζουμε την πλήρη αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας στο Ισραήλ και τον λαό του και επιβεβαιώνουμε την ακλόνητη δέσμευσή μας για την ασφάλειά του».

Να θυμίσουμε πως στις 9 Ιουλίου συγκαλείται στην Ουάσιγκτον η πολεμική σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ ,για να προετοιμαστεί μια άμεση επέμβαση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Έως τότε, η Βρετανία και η Γαλλία θα έχουν νέες κυβερνήσεις. 

Πώς θα ανταποκριθούν οι νέες κυβερνήσεις και η διεθνής ακροδεξιά της Ευρώπης στις συγκεκριμένες αυτοκρατορικές πολεμικές υποχρεώσεις; Υπάρχει πιθανότητα διαφοροποίησης; Για να δούμε την «αντισυστημική» τους πολιτική .

Γαλλικό λαϊκό μέτωπο ;

Η δεκαετία του ‘30 έχει αρκετές διαφορές με τη σημερινή εποχή. Το κομμουνιστικό κίνημα σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το φρέσκο, μαζικό και οργανωμένο σε κράτος κομμουνιστικό κίνημα εκείνης της εποχής. Η ακτινοβολία της Οκτωβριανής επανάστασης των μπολσεβίκων στοίχειωνε σαν εφιάλτης το μυαλό των αστικών τάξεων της Ευρώπης. Ο κίνδυνος ήταν άμεσος για αυτούς. Η ταπεινωτική συνθήκη των Βερσαλλιών φούντωσε τον γερμανικό εθνικισμό και δυνάμωσε τους ναζί της Γερμανίας, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν εμπνευστεί από τον ιταλικό φασισμό, που μόλις είχε κάνει τη δυναμική είσοδό του στο πολιτικό προσκήνιο. Ομάδες ναζί κυκλοφορούσαν στους δρόμους της Γερμανίας και επέβαλαν τη θέλησή τους, συσπειρώνοντας όλο και  περισσότερο απελπισμένους μικροαστούς αλλά και κομμάτι της εργατικής τάξης που έβλεπε  σε αυτούς μία άμεση λύση κι ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα τους έβγαζε από το αδιέξοδο της φτώχειας, πατώντας φυσικά πάνω στα πτώματα των διπλανών τους.

Από την άλλη πλευρά, έπρεπε να τσακιστεί η κομμουνιστική απειλή. Στην αρχή, η καταστροφική γραμμή που έσπρωχνε κομμουνιστές της εποχής να διαδηλώνουν μαζί με εθνικιστές ενάντια στην ταπεινωτική συνθήκη των Βερσαλλιών, πιστεύοντας ότι θα ζυμώσουν τους απογοητευμένους εργάτες δεν άργησε να φέρει τα γνωστά αποτελέσματα. Στη συνέχεια, η 180 μοιρών στροφή της κομμουνιστικής διεθνούς στα «λαϊκά μέτωπα»,παρήγαγε στη Γαλλία του 1934-1938 τη δημιουργία του γαλλικού «λαϊκού μετώπου» ,που δεν κατάφερε να εμποδίσει να έρθει στην εξουσία ο δικτάτορας συνεργάτης των ναζί Pétain, συγκεντρώνοντας το 1940 στα χέρια του εξουσίες έκτακτης ανάγκης. Τελικά, η λύση απέναντι στους φασίστες δεν ήρθε διαμέσου της ταξικής συνεργασίας με τις « δημοκρατικές δυνάμεις » της εποχής.

Αν και σήμερα δεν έχουμε – τουλάχιστον μέχρι στιγμής – μαζικά οργανωμένους ναζί να διεκδικούν τους δρόμους με τους ίδιους όρους, αν και δεν έχουμε ένα κομμουνιστικό κίνημα που να απειλεί τις ευρωπαΐκές αστικές τάξεις, ωστόσο υπάρχει η εξής ομοιότητα: η αυτοκρατορία απειλείται από τη Ρωσία , την Κίνα και όλες τις γρήγορες ανακατατάξεις που ακολούθησαν μετά τη ρωσική επίθεση στο ΝΑΤΟ. Αν η προηγούμενη πολιτική εκπροσώπηση της αυτοκρατορίας δεν καταφέρνει να εξαπολύσει την επίθεση που είναι αναγκαία ενάντια στην Ρωσία και την Κίνα, τότε θα δοκιμαστεί άλλος τρόπος. Η νέα διεθνής της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ο Τραμπ στην Αμερική αποτελούν τα όπλα εκείνα που μπορούν να υποσχεθούν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στους υποτελείς τους  κάνοντας τις χώρες τους «περήφανες» ξανά. Στο εσωτερικό θα χρειαστεί μια νέα εθνική και ευρωπαΐκή – νατοϊκή ενότητα . Το εργαλείο της «έκτακτης ανάγκης» δεν θα ανεχτεί καμιά αμφισβήτηση, ξεμπερδεύοντας στα γρήγορα με τις παλιές εκπροσωπήσεις.

Στη Γαλλία δημιουργήθηκε ήδη το « γαλλικό νέο λαϊκό μέτωπο», με αναφορές  σε εκείνο της δεκαετίας του ‘30. Η προσπάθεια άντλησης δόξας από το βαρύ ιστορικό παρελθόν συνοδεύεται από απεγνωσμένες εκκλήσεις της τελευταίας στιγμής για να μπει ένα τείχος στην ακροδεξιά. Οι πρόσφατες διαδηλώσεις με τουλάχιστον 600 χιλιάδες ανθρώπους στη Γαλλία, ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς είναι προφανώς ένα δείγμα αναζήτησης άμεσης απάντησης από αυτόν τον κόσμο.

Καμία ουσιαστική απάντηση δε γίνεται να δοθεί από ένα πολιτικό μέτωπο κομμάτων ταξικής συνεργασίας , που ο καινούργιος συσχετισμούς τα ξερνάει σαν άχρηστα υπολείμματα του παρελθόντος. Τόσο η αναζήτηση νέας λύσης από τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις όσο και οι πανικόβλητες « δημοκρατικές » συμμαχίες είναι προϊόν των τριγμών εντός της αυτοκρατορίας. Κανένα δημοκρατικό μέτωπο με πολύχρωμες σημαίες δε μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στη Λεπέν και τους ομοίους της στην Ευρώπη. Το οδόφραγμα δεν θα στηθεί με αυτούς τους όρους.

Ούτε και με αριστερά κόμματα τύπου ΕΠΑΜ, όπως το γερμανικό παράδειγμα της Wagenknecht, που απλώς συνδυάζει την εναντίωση στη δικαιωματίστικη ατζέντα , με γραμμή για κοινωνικό κράτος, αλλά ταυτόχρονα αντιμεταναστευτικές θέσεις. Το υποκείμενο που θα συγκρουστεί με την ευρωπαΐκή αστική τάξη και την αυτοκρατορία δεν θα προκύψει από σπόντα ούτε με κολπάκια και « κλείσιμο ματιού » στα εθνικιστικά ακροατήρια. Χρειάζεται καθαρή γραμμή ενάντια στη σκύλα και τη Χάρυβδη, στις δύο όψεις του ίδιου αυτοκρατορικού νομίσματος. Το έργο έχει πόλεμο και με τις δύο εκδοχές. Ο αντιϊμπεριαλισμός του κομμουνιστικού κινήματος για να είναι αποτελεσματικός θα πρέπει να είναι διεθνιστικός και να μην προσποιείται ότι είναι και ολίγον «περήφανα εθνικιστικός».

Σημειώσεις 

1. https://www.rt.com/news/599483-italy-missiles-supply-ukraine/  
2. https://www.parapolitika.gr/diethni/article/1410942/marin-le-pen-aposurei-tis-protaseis-gia-tin-apohorisi-tis-gallias-apo-to-nato-kai-tin-enishusi-ton-desmon-me-ti-rosia/ 
3. https://www.huffingtonpost.fr/politique/article/sortir-de-l-otan-jordan-bardella-n-est-plus-d-accord-avec-ce-point-du-programme-de-marine-le-pen-en-2022_231909.html