Εξευγενισμός σημαίνει τουρίστες και στρατός

Ο Ελληνικός καπιταλισμός από το 2008 βρίσκεται σχεδόν μονίμως σε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πρώτα χρεοκοπούσαμε, μετά κυβερνούμασταν από «αναξιόπιστους» (στα μάτια της αστικής τάξης), «προσφυγική εισβολή», στη συνέχεια κορονοϊός, και τώρα πόλεμος με ορισμένες προβλέψεις από τα αστικά ΜΜΕ για σχεδόν βέβαιη πυράκτωση του πλανήτη από την κλιματική κρίση. Αυτές οι κρίσεις, αποτέλεσαν την αφορμή για την κλιμάκωση της ταξικής αντεπίθεσης από τη πλευρά της αστικής τάξης με σκοπό την ταπείνωση και την συνθηκολόγηση του ταξικού της αντιπάλου, και ιδιαίτερα των πολιτικών φορέων που εκπροσωπούσαν κάθε φορά τους πληβείους. Αυτή η μάχη μοιάζει πολύ με την δεκαετία των 90s στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, στις οποίες εφαρμόστηκε ένα σχέδιο συνειδητής διάλυσης των κοινωνιών μέσω της ιδιωτικοποίησης του δημοσίου, της ανεργίας και της οικονομικής καταστροφής. Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης ήταν αναγκαίο για να αποκαθάρουν τις κοινωνίες – όχι μόνο από τα σοσιαλιστικά κράτη- αλλά και από τις αριστερές δυνάμεις στη βάση, με αποτέλεσμα σε πολλές απ’αυτές πλέον να μην μπορείς να βρεις αριστερούς ούτε για δείγμα.

Η ταξική αντεπανάσταση των τελευταίων 15 χρόνων στην Ελλάδα δεν είχε απλώς ως σκοπό την άμεση λεηλασία των εισοδημάτων και την αναστολή των πολιτικών δικαιωμάτων. Άλλωστε σε πολλές χώρες της αυτοκρατορίας ένα κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο διατηρείται. Όπως και στο τέως ανατολικό μπλοκ, στην Ελλάδα ο στόχος ήταν και είναι η διάλυση των πολιτικών δομών του αντιπάλου, των οργανώσεων και των φορέων των «ξυπόλητων». Στην Ελλάδα έπρεπε να ξυριστεί η επιρροή της αριστεράς στον ιδιωτικό τομέα, το κράτος, τα πανεπιστήμια και τις γειτονιές, που αποτελούν ένα μόνιμο εμπόδιο στη καπιταλιστική παλινόρθωση. Έπρεπε να χάσουν την εμπιστοσύνη οι μάζες στις μαζικές οργανώσεις και να οδηγηθούν στον ατομικό δρόμο. Το μνημόνιο δεν ήταν μόνο μια ιστορία που αφορούσε εν τέλει ούτε το χρέος, ούτε τα οικονομικά αδιέξοδα της «χώρας». Το μνημόνιο, ο κορονοϊός ήταν μία δημόσια πρόκληση σε μάχη εκ μέρους της αστικής τάξης προς την αριστερά, κομμουνιστική και μη: «Εμείς θα σας χτυπήσουμε στο γήπεδο σας, στους μισθούς και τις παροχές, εσείς είτε θα αντιδράσετε είτε θα διαλυθείτε ησύχως. Διαλέξτε». Για αυτό άλλωστε και όλη η αστική τάξη ήταν με το «βάστα Σόιμπλε». Το καθεστώς εξαίρεσης που επιβλήθηκε μέσω των μνημονίων και της διαχείρισης του κορονοϊού ήταν ο δρόμος για να ξεριζώσουν από τη κοινωνία όλα εκείνα τα ζιζάνια που δεν τους άφηναν να κάνουν τις μπίζνες τους όπως αυτοί θέλουν. 

Η αναμέτρηση δεν συμβαίνει βέβαια εις το διηνεκές, ούτε συμβαίνει σε κάθε μικρό αγώνα. Έχει συγκεκριμένους κόμβους. Όποιος κερδίσει στις αποφασιστικές στιγμές, στη συνέχεια έχει την δυναμική να επιβάλει το πρόγραμμα του σε ευρύτερα πεδία της ταξικής πάλης. Οι μεγάλες απεργίες του 12’, το δημοψήφισμα και η αναστολή του συντάγματος λόγω κορονοϊού ήταν για παράδειγμα τέτοιες κόμβοι-τομές στη πολιτική ζωή. Ο συσχετισμός δύναμης που διαμορφώνεται στις κεντρικές μάχες στη συνέχεια καθορίζει τη πρόοδο της ταξικής αντεπανάστασης στη κοινωνία. Η αδυναμία του στρατοπέδου μας να συντρίψει την αστική τάξη στην αποφασιστική στιγμή, έδωσε στην τελευταία και τη δύναμη να υλοποιήσει την ταξική αντεπανάσταση στο σύνολο της.

Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια στην καθημερινότητα μας είναι το αποτέλεσμα του ταξικού συσχετισμού που διαμορφώθηκε στους παραπάνω κόμβους. Γιατί, ενώ το ενεργειακό κόστος έχει πέσει, οι τιμές στα βασικά καταναλωτικά είδη είναι τόσο μεγάλες; Γιατί η βενζίνη χτυπά ιστορικά ρεκόρ – και μάλιστα κόντρα στις διεθνείς της τιμές; Γιατί είναι πλέον αδύνατο να βρεις ένα σπίτι με φυσιολογικό νοίκι στις πόλεις και την επαρχία; Γιατί γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους εργαζομένους δίνοντας όλα τα σπίτια για Airbnb; Γιατί καίνε τα δάση για να τα κάνουν ανεμογεννήτριες, στο πλαίσιο της μετεξέλιξης της Ελλάδας σε παραγωγό «καθαρής» πράσινης ενέργειας; Γιατί μάλιστα το κόστος της πράσινης μετάβασης γίνεται με όρους λεηλασίας των τιμών της ενέργειας; Μα θα έλεγε κάποιος, όλο αυτό είναι τόσο αντιπαραγωγικό, τόση καταστροφή πόρων, και για ποιο λόγο; Όλο αυτό ακούγεται σαν κάπως όχι και τόσο «ορθολογικό». Απ’ την άλλη αναρωτιόμαστε, πότε οι κρατούντες κυβερνούσαν με κριτήριο κάποιο γενικό ορθολογισμό και όχι απλώς το άμεσο συμφέρον τους; Ας πούμε όλα αυτά τα τεράστια παλάτια που έφτιαχναν οι καπιταλιστές και προηγουμένως οι φεουδάρχες για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, δεν αποτελούσαν – και αποτελούν – ένα πρόβλημα ιδιωτικοποίησης της γης για μη ορθολογικούς σκοπούς; Η ουσία της φράσης «ταξική πάλη» είναι στο δεύτερο σκέλος της, δηλαδή αγώνας για το τσάκισμα του αντιπάλου. Ανεξαρτήτως του αν το δικό μας στρατόπεδο χτυπάει πίσω, η αστική τάξη πάντα θα ασκεί τον δικό της ταξικό πόλεμο στους ξυπόλητους.

Μετά την διάλυση ο εξευγενισμός

Είναι γνωστό ότι στην πλατεία Εξαρχείων για αρκετά χρόνια βασίλευαν οι συμμορίες της πρέζας και της σίσα. Όλο αυτό το σάπιο και απωθητικό πράγμα είχε ως σκοπό να διαλύσει τους όποιους δεσμούς είχε το κίνημα με αυτό το χώρο, και μόλις αυτό κατέστη δυνατό, ήρθε η αστυνομία και τα κυριλέ μαγαζιά για να δώσουν τη λύση στον κανιβαλισμό που αυτοί που επέβαλαν. Το παράδειγμα των Εξαρχείων είναι διδακτικό, γιατί αυτό έκαναν στο περίπου και σε όλη τη χώρα. Πάνω στις στάχτες των λαϊκού καπιταλισμού με παροχές, έρχονται τα funds, οι μικροαστοί και τα ΕΣΠΑ για να οικοδομήσουν από την αρχή ό,τι προηγουμένως έκαιγαν μανιωδώς.

Στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, ο εξευγενισμός σημαίνει ότι οι πόλεις παύουν να είναι «των ανθρώπων που ζούνε σε αυτές», αλλά προσωρινές στάσεις στις επαγγελματικές υποχρεώσεις και τις συλλογές εμπειριών των προνομιούχων στρωμάτων της Δύσης και φυσικά των συνεργαζόμενων πυρήνων τους εντός αυτής. Οι τιμές της αγοράς καθορίζονται με κριτήριο το πόσο περισσότερο μπορούν να αρπάξουν από αυτό το περιφερόμενο κοινό και όχι από τις πραγματικές αγοραστικές δυνατότητες των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα. Το ίδιο πράγμα προτείνεται άλλωστε και για τις εξαγωγές προϊόντων. Τους λέει: πάψτε να πουλάτε προϊόντα με χαμηλή προστιθέμενη αξία, εισάγετε ακριβή τεχνολογία και συστήματα τυποποίησης (η μπίζνα με τα βιολογικά), για να εξάγετε στο διεθνές εμπόριο με πολλαπλάσιο κέρδος. Για αυτό το λόγο για παράδειγμα η ΕΕ διαλύει και το σύστημα των επιδοτήσεων των αγροτικών προϊόντων. Λέει στους αγρότες, μην νοιάζεστε για την εφοδιασμό των προλετάριων των πόλεων, αυτοί θα τρέφονται με τα πάμφθηνα, χαμηλής ποιότητας και εισαγόμενα αγαθά από τον παγκόσμιο νότο. Στη τελική, έτσι τρέφεται εδώ και δεκαετίες η εργατική τάξη στις ΗΠΑ και την Αγγλία, όπου ακόμα και τα λαχανικά είναι μια πολυτέλεια. Έτσι οι πόλεις θα γεμίσουν με γαστρονομικά εναλλακτικάδικα πάνω σε ένα ωκεανό φαγητών χαμηλής θρεπτικότητας.

Οι πόλεις μας (και γενικότερα στη Δύση) λοιπόν γίνονται αβίωτες ως αποτέλεσμα αυτής της αυτοκρατοριοποίησης της Ελλάδας. Τα σπίτια, το φαγητό, οι μεταφορές, η υγεία και η παιδεία γίνονται πανάκριβα αγαθά, καθώς όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομίας έρχεται για να εξυπηρετήσει αυτή τη διεθνή αγορά. Η αυτοκρατορικά διευθυνόμενη διεθνής αγορά γίνεται ο πολιορκητικός κριός του ταξικού συσχετισμού στο εσωτερικό των χωρών, ένα χρήσιμο εργαλείο των αστικών τους τάξεων. Όμως τα λαϊκά στρώματα δεν χάνουν απλώς τον μισθό τους, αλλά την πρόσβαση ακόμα και σε εκείνα τα στοιχειώδη αγαθά, όπως τις πλατείες και τις παραλίες τους. Ο εξευγενισμός έτσι αντιπροσωπεύει ένα μαζικό σοκ στη κοινωνία, μία νέα πρωταρχική συσσώρευση όπου όλη η οικονομία αναπροσαρμόζεται για να μπορεί να ανταποκριθεί στην διεθνή αγορά.

Οι επωφελούμενοι

Αυτή η διαδικασία δεν έχει μόνο χαμένους. Πάνω στο πρότζεκτ του αυτοκρατορικού εξευγενισμού οικοδομείται και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για όσους θελήσουν να παίξουν με αυτό. Μπορεί να χάσαμε το «λαϊκό καπιταλισμό με επιδόματα και μισθούς», όμως ταυτόχρονα προσφέρεται ένα νέο μοντέλο ενσωμάτωσης, που αφορά ακόμα και τους πληβείους. Όσοι λένε ότι το ευρώ έφερε γενική καταστροφή και αποικιοποίηση της Ελλάδας, πάντα ξεχνάνε ότι αυτό αποτέλεσε συνειδητή επιλογή της αστικής τάξης, που της προσέφερε συνάλλαγμα, τουρισμό, επενδύσεις και φυσικά αναβάθμιση της πολιτικής εμπιστοσύνης της αυτοκρατορίας προς το ελληνικό κράτος. Χάρις στο ευρώ οι χειρότερες εργασίες πλέον γίνονται από μετανάστες, που προέρχονται από την Ασία και την Αφρική. Ταυτόχρονα μπόρεσε να δώσει μία ελπίδα ταξικής προοπτικής ακόμα και για τα φτωχότερα στρώματα, αρκεί να θέλουν να μεταναστεύσουν -όχι πλέον ως Gastarbeiter. Χάρις στην ΕΕ, η ελληνική αστική τάξη βρίσκεται σε ένα ημιμόνιμο σχέδιο μάρσαλ δεχόμενη επιδοτήσεις κάθε είδους, ανεξαρτήτως του αν αυτές εν τέλει τρώγονται. Αντίστοιχα τώρα, το πρότζεκτ της αναδιαμόρφωσης των κέντρων των πόλεων σε τουριστοπόλεις γίνεται με επωφελούμενους χιλιάδες μικροιδιοκτήτες που ξαφνικά ανακάλυψαν ένα μικρό θησαυρό στο διαράκι που είχαν κάποτε κληρονομήσει. Ή για τα χιλιάδες μικρομάγαζα τα οποία έχουν επιβάλει απαγορευτικές τιμές για το κέντρο, καταστώντας το ένα μίνι σαφάρι για τους πλουσίους και τους τουρίστες.

Τι να κάνουμε δεν ζούμε στην εποχή κάποιων ατομικά ανταγωνιζόμενων καπιταλισμών, το διεθνές εμπόριο-συναλλαγές και ανταγωνισμός είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την ατομική καπιταλιστική ανάπτυξη κάθε κράτους. Η αυτοκρατορία εγγυάται πλεονεκτικούς όρους ανταλλαγής αγαθών με τον παγκόσμιο Νότο. Δεν υπάρχει άλλο μέλλον για τον ελληνικό καπιταλισμό, παρά μόνο μέσα από τις αυτοκρατορικές δομές, που του παρέχουν πρόσβαση σε φτηνές πρώτες ύλες και βιομηχανικά προϊόντα, δάνεια και προγράμματα στήριξης με εγγυητή την ΕΚΤ, άνοιγμα σε μία τεράστια αγορά, πρόσβαση σε διεθνή χαρτοφυλάκια και επενδύσεις. Αλήθεια, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο θα είχε διατηρήσει την πρωτιά του παγκοσμίως αν δεν λειτουργούσε σαν το εμπορικό ναυτικό της αυτοκρατορίας;

Τα οφέλη όμως για την ελληνική άρχουσα τάξη είναι πολλαπλάσια εάν λάβουμε υπόψιν το ότι έχει πρόσβαση σε όλο το πολιτικό οπλοστάσιο της «ενωμένης ευρώπης» και γενικότερα της αυτοκρατορίας. Η ελληνική άρχουσα τάξη, αναβαθμίζοντας τη σχέση της με την Αυτοκρατορία βρέθηκε να έχει πρόσβαση σε ορισμένα εργαλεία που τροποποίησαν τους όρους που παιζόταν η ταξική πάλη στην Ελλάδα. Έχει γίνει πιο εύκολο για τις άρχουσες τάξεις να περνάνε τις ιδιωτικοποιήσεις στη βάση ενός περαιτέρω ανοίγματος σε επενδύσεις, το λεγόμενο «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον» προς τις αυτοκρατορικές πολυεθνικές βέβαια. Το πολιτικό προσωπικό των αστικών τάξεων της Ε.Ε. αποδίδει όλες τις αντιδραστικές τους νομοθετικές ανάγκες στην «κακή Ευρώπη» (ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας κλπ.), διασώζοντας έτσι τους εαυτούς τους από το πολιτικό κόστος. Έτσι με το να κρύβεται πίσω από τις ευρωπαϊκές οδηγίες, άφηνε το κακό διευθυντήριο να πάρει την ευθύνη για την αρπαγή των βασικών και μη αγαθών από το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα η Ελλάδα, όπως και τα υπόλοιπα κράτη ενσωματώνονται σε αυτό το σύστημα γίνονται ο χώρος εφαρμογής όλου του προπαγανδιστικού μηχανισμού της δύσης.

Εναλλακτισμός

Πλάι όμως στον εξευγενισμό των πόλεων και των γειτονιών, πρέπει να «εξευγενιστούν» και οι άνθρωποι. Τα Airbnb, τα απέραντα τραπεζοκαθίσματα και τα ξενοδοχεία πρέπει κάποιος να τα διαχειριστεί. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι σε μία διαδικασία εισαγωγής του αμερικάνικου κοινωνικού μοντέλου, αλλάζοντας τους όρους διαπραγμάτευσής των αντιπαρατιθέμενων συμφερόντων στην κοινωνία. Οι βαριές προλεταριακές δουλειές προορίζονται όπως είπαμε για τους μετανάστες, καθώς ακόμα και οι μισθοί Ελλάδας αποτελούν για τις πατρίδες τους χρυσός. Για το ελληνικό προλεταριάτο προορίζεται ένα ατελείωτο κυνηγητό πιστοποιήσεων και αξιολογήσεων, με την ελπίδα μιας κάποιας ταξικής αναβάθμισης, φυσικά σε ένα περιβάλλον ταξικών φραγμών ως προς την εκπαίδευση και την υγεία τους.

Τα μικροαστικά στρώματα όμως πρέπει να χωριστούν από την εργατική τάξη με τείχη. Τα πανεπιστήμια δουλεύουν με φουλ τις μηχανές για να καλλιεργήσουν την αίσθηση της διαφορετικότητας/μοναδικότητας στα μορφωμένα στρώματα που έχουν προοπτικές ταξικής ανέλιξης. Το μεταμοντέρνο έρχεται να οικοδομήσει ένα στρώμα ιδεών που διαστρεβλώνει εντελώς την έννοια της εκμετάλλευσης και να την σχετικοποιήσει σε κάθε δυνατή μορφή. Οι πρώην πολιτικάντηδες «στεκιώτες» μεταφέρονται τώρα στα εναλλακτικάδικα – που πιάνουν από καφετέριες και μπαράκια μέχρι δημοτικά σχολεία «από τα κάτω», «συνεχίζοντας τον αγώνα» με νέα μορφή. Ποια είναι αυτή; Ότι στο μαγαζί τους δεν γίνεται ανεκτή καμία «εξουσιαστική», «καταπιεστική», σπισιστική συμπεριφορά. Ο αγώνας λοιπόν για την ελευθερία (γενικώς) μετατρέπεται στον αγώνα για τη δημιουργία δήθεν αποστειρωμένων ασφαλών χώρων, όπου μεταξύ άλλων θα μπορεί και ο τουρίστας και ο εξευγενισμένος Έλληνας να καθίσει χωρίς να έχει ενοχές ότι η παπάγια που τρώει επιβάρυνε το περιβάλλον.

Αυτά τα ISO κοινωνικών φρονημάτων λειτουργούν σαν φραγμοί ούτως ώστε να αποκλείονται οι όποιοι άξεστοι αμόρφωτοι προλετάριοι των κακόφημων προαστίων, αλλά και σαν ένα αποτελεσματικό μάρκετινγκ για την διαφήμιση των περισπούδαστων μαγαζιών τους. Φτιάχνεται έτσι μία καινούργια οικονομία, όπου τα διάφορα εναλλακτικάδικα ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο βαθμό που καταπολεμούν κάθε είδους «μη ανεκτικότητας» σε κάποια μορφή καταπίεσης. Έτσι τα χιλιάδες μεταπτυχιακά και διδακτορικά που καλλιεργήθηκαν στα περισπούδαστα πανεπιστήμια της Εσπερίας αποκτούν άμεσο οικονομικό ρόλο, καθώς η εφαρμογή των πρωτόκολλων τους διαφοροποιούν την πλέμπα από τους εξευγενισμένους. Επιτέλους δηλαδή ένας ασφαλής χώρος στον οποίο θα μπορούν να κοινωνικοποιούνται και να ερωτοτροπούν οι νετφλιξάκιδες -εμβολιασμένοι φυσικά- υποψήφιοι διδάκτορες λίγο πριν πάνε για ψυχοθεραπεία και γιόγκα.

Όσο λοιπόν η απόσταση ανάμεσα στο στέκι και το Σταύρος Νιάρχος μειώνεται, η συμμετοχή σε μία πορεία γίνεται και αυτό ένα event, μια ευκαιρία για βόλτα, λίγο πριν συνταράξουμε τους ουρανίσκους μας με εξευγενισμένο φαγητό στα εναλλακτικάδικα. Όσο λοιπόν και αν η σύγχρονη αριστερά κυνηγά να γλείψει τις ανησυχίες αυτού του νέου υποκειμένου, που μάλλον δεν έχει καμία διάθεση να παλέψει αλλά μάλλον να σχεδιάσει τις νέες του διακοπές στην Ανάφη, το υπαρξιακό του κενό είναι τόσο μεγάλο που δεν γεμίζει όσο πολιτική ζύμωση και να γίνει. Οι πολιτιστικές ναπάλμ του Χόλιγουντ έχουν ήδη κάνει 10πλάσια πολιτική δουλειά.

Για τη διάλυση της Δύσης

Το να αγνοήσουμε λοιπόν όλες αυτές τις ενοχικές ανησυχίες των μικροαστών είναι μάλλον μέτρο αυτοπροστασίας της επαναστατικής κατεύθυνσης μιας οργάνωσης. Στη τελική αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα της προσπάθειας της Δύσης να μαντρώσει τον πληθυσμό της με τα διάφορα παραμύθια προοδευτικότητας. Δεν γίνεται άλλωστε οι δυτικοί να κάνουν γενοκτονία στους παλαιστινίους, και να μην έχουν και ορισμένους μύθους για να λειτουργούν αντισταθμιστικά σε αυτά τα εγκλήματα. Για αυτό το Ντεμοκρατ κομμάτι του τσεκουριού σπεύδει να υποδυθεί ότι εκπροσωπεί μια κάποια ριζοσπαστική ισότητα. Δεν πηγαίνει βέβαια προφανώς να υλοποιήσει κάποιο σχέδιο ταξικής ισότητας ή να αναιρέσει την καταλήστευση του πλανήτη από τις δυτικές πολυεθνικές.

Στη περίπτωση της Ελλάδας βέβαια όλο αυτό αποκτά μία ακόμα πιο γελοία αντίθεση, καθώς οι εξευγενισμένοι πτυχιούχοι είναι κατά τα άλλα και οικονομικά λούμπεν, με αποτέλεσμα να προσπαθούν όλο και περισσότερο να δείξουν πόσο εξευγενισμένοι είναι μπας και βρουν καμία δουλειά σε καμία μκο διάσωσης της γαλάζιας πεταλούδας του ατλαντικού.

Η κρίση όμως της Δύσης είναι κοντά. Τα ενεργά στρατιωτικά μέτωπα στα οποία κρίνεται η διατήρηση του δυτικού οικοδόμηματος δεν πηγαίνουν καλά. Η Ουκρανία είναι μια μαύρη τρύπα κατασπατάλησης των δυτικών προυπολογισμών και εξοπλισμών, ενώ η Παλαιστίνη στέκεται όρθια μπροστά στο σύγχρονο φασισμό της Δύσης και του Ισραήλ. Ταυτόχρονα, η οικονομία των δυτικών κρατών φαίνεται να βρίσκεται σε ύφεση, καθώς τα πλοκάμια εκμετάλλευσης του παγκόσμιου νότου φαίνεται να κόβονται ένα ένα. Όσο λοιπόν η εξωτερική και εσωτερική πολιτική της Δύσης παρακμάζει, τόσο θα χάνει και τη δυνατότητα να αδρανοποιεί τους ταξικούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της, με αντισεξιστικά και αντισπισιστικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Όμως το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι δυτικές αστικές τάξεις απαιτεί έκτακτα μέτρα. Τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης τα οποία αντιμετωπίζουμε όλο και περισσότερο τα τελευταία 10 χρόνια είναι οι εκδηλώσεις αυτής της συνειδητοποίησης, όπου η μάχη για την επιβίωση του ιμπεριαλιστικού προνομίου πρέπει να σαρώσει τα πάντα, από την δημοκρατία μέχρι και την όποια αντιπολίτευση. Η ενδυνάμωση της ακροδεξιάς δημοσκοπικά και κοινωνικά συντείνει στο συμπέρασμα ότι οι δυτικές αστικές τάξεις ξεθάβουν το τσεκούρι τους, με σκοπό την ουκρανοποίηση της πολιτικής ζωής των χωρών της αυτοκρατορίας.

Όλο και περισσότερο ο Μπάιντεν και Τράμπ παίρνουν τα ίδια μέτρα οικονομικού πολέμου. Μακρόν και Λεπέν συμφωνούν για την ανάγκη περαιτέρω στήριξης της Ουκρανίας. Η Φον ντερ Λάιεν κάνει τον προεκλογικό της αγώνα με βασικό πρόταγμα την ανανέωση της ευρωπαϊκής πολεμικής ικανότητας. Η απόσταση δηλαδή των εκπροσώπων της ιμπεριαλιστικής ελίτ με τα ακροδεξιά μορφώματα μειώνεται. Οι υπό προετοιμασία νέες φασιστικές μεραρχίες της Ευρώπης δεν έρχονται μόνο για να ελαφρύνουν τις ΗΠΑ από το καθήκον της επιτήρησης των νεοαποικιών του παγκόσμιου Νότου. Έρχονται και για να φροντίσουν ότι ο εξευγενισμός θα συνεχίσει να προχωρά, με τα σούπερ μάρκετ και τα Airbnb να συνεχίσουν να εκβιάζουν τον κόσμο με τις ακραίες τιμές.

Τι να κάνουμε

Η μάχη εναντίον του εξευγενισμού, είναι η μάχη εναντίον της Δύσης. Ο εξευγενισμός είναι μία από τις πλευρές του εσωτερικού μετώπου που οργανώνουν τα ευρωατλαντικά αφεντικά εναντίον των προλετάριων στο εσωτερικό της χώρας. Για αυτό και οι αγώνες εναντίον του εξευγενισμού πρέπει να εμποτιστούν με το πνεύμα της αντιπαράθεσης με την αυτοκρατορία, και των ειδικών μορφών που λαμβάνει αυτή στην Ελλάδα. Διαφορετικά ο αγώνας καταλήγει να είναι εξαιρετικά μερικός. Η μάχη για την ακρίβεια περιορίζεται σε ορισμένες συμβολικές κινήσεις αυτομείωσης των τιμών σε σουπερ μάρκετ, tourists go home, και δεν δένεται με μία συνολικότερη αναμέτρηση με το σύστημα, όσο αξιόλογες κι αν είναι.

Για αυτό είναι σημαντικό να συνδέουμε το μερικό με το γενικό, την γενικότερη μάχη για την ήττα της Δύσης. Τα οικονομικά πλοκάμια τα οποία καταληστεύουν το κόσμο στην Ελλάδα δεν λειτουργούν δίχως πολιτικές και εν τέλει στρατιωτικές εγγυήσεις. Στο βαθμό στον οποίο αισθάνονται και είναι πραγματικά ασφαλές το ευρωνατοϊκό πρότζεκτ κυριάρχησης του πλανήτη, τόσο αυτό θα αντανακλάται και σε χειρότερους συσχετισμούς δύναμης με τους προλετάριους εντός της Δύσης. Όσο η αστικη τάξη αισθάνεται δυνατή και με αυτοπεποίθηση, όσο τα πράγματα πηγαίνουν καλά τόσο θα έχει την δυνατότητα να αξιοποιεί αυτή τη δύναμη για να χειροτερέψει περαιτέρω τους όρους διαβίωσης των φτωχώτερων στρωμάτων στη κοινωνία.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, βλέπουμε αυτούς τους αγώνες ως συνέχεια ως συμβαίνουν σε Ουκρανία και Παλαιστίνη. Όσο οι εγγυητές του παγκόσμιου καπιταλισμού ηττώνται, τόσο χάνεται και η δυνατότητα εξαγοράς όρων μίας καλύτερης ταξικής μοίρας (εργατική αριστοκρατία) για τις μάζες αλλά και η υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής. Όσο οι ροές εκμετάλλευσης του παγκόσμιου νότου στερεύουν, τόσο η δύση αδυνατεί να αναπαραχθεί ως το σύστημα των τελευταίων 500 χρόνων.