Η περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας

Στέλιος Ιορδάνου για το avantgarde

Με αφορμή την αναθέρμανση του μετώπου της ανατολικής Ουκρανίας και την επιθετική πολιτική της κυβέρνησης του Κιέβου -με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ- προκύπτει η ανάγκη να δούμε μία ακόμη φορά τον τρόπο, με τον οποίον η στρατιωτική μηχανή και το γεωπολιτικό σώμα της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας τοποθετούνται στον χάρτη.

Ξεκινώντας από μία βασική εκτίμηση σε σχέση με τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, θα πρέπει να αναφέρουμε το εξής:

Με την εκλογή του νέου προέδρου Μπάιντεν, οι γεωπολιτικοί ιμπεριαλιστικοί στόχοι των ΗΠΑ δεν άλλαξαν, αντιθέτως η περικύκλωση της Ρωσίας και η ανακοπή της ισχύος της Κίνας παραμένουν στην ημερήσια διάταξη.  Οι δύο αυτοί στόχοι παίρνουν τη μορφή ενός φάσματος κινήσεων, το οποίο περιλαμβάνει οικονομικές κυρώσεις, εμπορικό πόλεμο, διπλωματική απομόνωση, ενορχηστρωμένη ιδεολογική προπαγάνδα και βιομηχανία ψευδών ειδήσεων. Στο τέλος της ημέρας, όμως, όλα τα παραπάνω έχουν μία συγκεκριμένη απόληξη: την πολεμική προετοιμασία. Καθώς ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, στον βαθμό που δεν υλοποιούνται οι προκαθορισμένοι στόχοι του Ηγεμόνα με όλους τους προηγούμενους τρόπους, το ύστατο μέσο είναι ο πόλεμος. Μόνο ως γενικός προθάλαμος ενός πολέμου έχουν, άλλωστε, νόημα τα όποια «ηπιότερα» μέτρα, αποτελώντας απλώς ένα τμήμα της γενικότερης στρατηγικής. Κοινοί στρατηγικοί στόχοι, λοιπόν, του Τραμπ με τον σημερινό πρόεδρο Μπαίντεν, απλώς με διαφορετική τακτική. Στο καινούργιο κάδρο περιλαμβάνεται περισσότερη πίεση στη Ρωσία, ένας τακτικός στόχος στον οποίον είναι ιδιαίτερη χρήσιμη η παρουσία της Γερμανίας (κατά την περίοδο του Τραμπ αυτή είχε κάπως χαλαρώσει). Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την αύξηση της έντασης στη Μέση Ανατολή, με στρατιωτικά χτυπήματα στη Συρία, αλλά και την ξεκάθαρη υποστήριξη στις επιθετικές προκλήσεις του Ισραήλ ενάντια στο Ιράν -κάτι με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε στο σημερινό άρθρο.

Περικύκλωση Ρωσίας

Η αναθέρμανση του μετώπου της ανατολικής Ουκρανίας δεν αποτελεί  μία απλή περιφερική διένεξη μεταξύ δύο κρατών, αλλά βασικό κόμβο του νατοϊκού project για ιμπεριαλιστική περικύκλωση της Ρωσίας. Αναφέρουμε, λοιπόν, παρακάτω, βασικά πρόσφατα σημεία της «περικύκλωσης»:

• Μετά την καουμπόικη και άκρως στομφώδη (όπως ακριβώς ταιριάζει σε ένα αφεντικό του πλανήτη) δήλωση του προέδρου Μπάιντεν πως ο αρχηγός ενός άλλου κράτους (ο Πούτιν) είναι «δολοφόνος» (συνέβη τον περασμένο Μάρτιο), στις 15/4 επίσης ανακοίνωσε νέες κυρώσεις των ΗΠΑ προς τη Ρωσία [1]. Ως αφορμή, χρησιμοποίησε τον ισχυρισμό πως η Ρωσία παρενέβη στις εκλογές των ΗΠΑ το 2020, ενώ προχώρησε στην αποπομπή δέκα Ρώσων διπλωματών. Και ποια είναι η απόδειξη γι’ αυτόν τον ισχυρισμό;

Μία 15σέλιδη αναφορά, την οποία εμφάνισε στις 10 Μαρτίου το Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών των ΗΠΑ (National Intelligence Council), σύμφωνα με την οποία η Ρωσία παρενέβη στις εκλογές διαδίδοντας αβάσιμα και  παραπλανητικά στοιχεία για τον Biden.

Ο νέος πλανητάρχης όμως δεν σταμάτησε εκεί. Απείλησε για «περαιτέρω ενέργειες» αν η Ρωσία συνεχίζει να παρεμβαίνει στην «δημοκρατία των ΗΠΑ» [i].

Σαν απάντηση στις νέες κυρώσεις των ΗΠΑ, η Ρωσία, μέσα στον Απρίλιο, ανακοίνωσε απαγόρευση ναυσιπλοΐας σε τμήματα της Μαύρης Θάλασσας έως τον Οκτώβριο του 2021. Ωστόσο, στα πλαίσια προφανώς κλιμακούμενης απάντησης, στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι θα επιτρέπεται το πέρασμα από το στενό του Κερτς (Kerch Strait), το οποίο συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με την Αζοφική. Το στενό αυτό, το οποίο συνδέει τη χερσόνησο της Κριμαίας με τη Ρωσία, είναι σημαντικό για το θαλάσσιο εμπόριο της Ουκρανίας.

• Σύμφωνα με τον Ρώσο υπουργό Άμυνας, Σεργκέι Σοίγκου (Sergei Shoigu), το ΝΑΤΟ έχει συγκεντρώσει 40.000 στρατιώτες και 15.000 αντικείμενα στρατιωτικού εξοπλισμού κατά μήκος των συνόρων της Ρωσίας, κυρίως στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και στη Βαλτική [2].

• Στις 13 Μαρτίου, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε το στρατιωτικό πρόγραμμα «Locked Shields 2021», το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο project κυβερνοπολέμου στον κόσμο, ενώ έχει σαν στόχο την «προστασία πολιτών και στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε περίπτωση πολέμου». Να σημειώσουμε ότι το εν λόγω πρόγραμμα επικεντρώνεται στην περιοχή της Βαλτικής.

• Στη Λευκορωσία, το προηγούμενο διάστημα, οι ΗΠΑ επέδειξαν ξεκάθαρη υποστήριξη της αντιπολίτευσης ενάντια στη φιλορωσική κυβέρνηση του Λουκασένκο ενώ, πρόσφατα, μετά από συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών της Λευκορωσίας και της Ρωσίας, συνελήφθησαν τρία άτομα που σχεδίαζαν τη δολοφονία του Λουκασένκο [3]. Μάλιστα, ο προγραμματισμός της δολοφονίας ήταν για τις 9 Μάη, ημέρα ήττας των Ναζί από τον Κόκκινο Στρατό. Ο ίδιος ο Λουκασένκο ισχυρίζεται πως η απόπειρα δολοφονίας του ήταν σχεδιασμένη από  τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με Λευκορώσους εμιγκρέδες, καθόλου παράξενη σκέψη αν αναλογιστεί κανείς τη θέρμη με την οποία υποστήριξαν οι ΗΠΑ την αντιπολίτευση, αλλά και τη, γνωστή πια σε όλη την υφήλιο, τακτική των σερίφηδων της αστερόεσσας να οργανώνουν δολοφονίες, πραξικοπήματα και άλλα πολλά. Φυσικά, το State Department έσπευσε να διαψεύσει οποιαδήποτε συμμετοχή του στην εν λόγω υπόθεση…

• Τον Ιούνιο του 2020, το ΝΑΤΟ αναγνωρίζει την Ουκρανία ως «Enhanced Opportunities Partner», δηλαδή ως την κοντινότερη μορφή συνεργασίας μεταξύ του ΝΑΤΟ και μιας χώρας που δεν αποτελεί ακόμη μέλος του [4].

Επίσης, μέσα στο 2020, οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας προέβησαν σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ (Saber Junction, Sea Breeze and Combined Resolve).

Σημείωση:

Για λόγους φρεσκαρίσματος της μνήμης, παραθέτουμε μία εικόνα που δείχνει την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

• Αύξηση του αριθμού των Αμερικανών στρατιωτών στη Γερμανία κατά 500 (αντί για μείωση κατά 12.000 όπως σχεδίαζε ο Τραμπ) υποσχέθηκε ο γραμματέας του υπουργείου άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Ώστιν (Lloyd Austin), κατά τη συνάντησή του στο Βερολίνο με τη Γερμανίδα υπουργό Άμυνας, Κάρενμπάουερ, επικαλούμενος τις «κοινές αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» [5].

Επίσης, η Γερμανίδα υπουργός άμυνας ανέφερε ότι φέτος η Γερμανία θα ξοδέψει €2,5 δις επιπλέον σε στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως επίσης ότι θα ακολουθήσει τον στόχο της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών της χώρας στο 2% του ΑΕΠ.

Όσον αφορά στο μέτωπο της Ουκρανίας, επικυρώθηκε για μία ακόμη φορά η ξεκάθαρη στήριξη της Γερμανίας στην κυβέρνηση του Κιέβου, όπως και η «ανησυχία» για τη «ρωσική στρατιωτική κινητικότητα».

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι η Γερμανία συμμετέχει ενεργά στο σχέδιο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με βραχίονα το ΝΑΤΟ, για περικύκλωση της Ρωσίας, καθώς έχει και η ίδια ιδιαίτερη επιδίωξη την ισχυροποίηση της θέσης της στην Ανατολική Ευρώπη, την Ουκρανία και τον Καύκασο. Ωστόσο, δεν ταυτίζεται απόλυτα με τις βλέψεις των ΗΠΑ όσον αφορά στον πλήρη οικονομικό αποκλεισμό της Ρωσίας, καθώς αυτή είναι ο πιο σημαντικός πάροχος ενέργειας στη Γερμανία από τη δεκαετία του ’70. Εκεί ακριβώς οφείλεται η τριβή Γερμανίας-ΗΠΑ σε σχέση με τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2.

• Παρά την αναθεωρητική προσέγγιση της Τουρκίας στις διεθνείς της σχέσεις σε σχέση με τη Ρωσία και τη Μέση Ανατολή, στο ζήτημα της Ουκρανίας η θέση της είναι στο πλευρό του ΝΑΤΟ [6].

Πέραν της αύξησης των στρατιωτικών δεσμών της Τουρκίας με την Ουκρανία, πρόσφατα ο Ερντογάν ανακοίνωσε τη θέση της Τουρκίας ότι η ένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία το 2014 -μετά από δημοψήφισμα- είναι “ «παράνομη» και πως συντάσσεται με την πρόταση του Ζελένσκι («Crimean platform») ως τη βάση, πάνω στην οποία θα λυθεί το «πρόβλημα» της «παράνομης» ένωσης.

Το δεύτερο σημείο συνεργασίας με την κυβέρνηση του Κιέβου είναι η πολιτική εργαλειοποίηση των Τατάρων της Κριμαίας (οι οποίοι μεταφέρθηκαν μετά την ένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία). Οι δύο χώρες δεσμεύονται για «βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης» των Τατάρων.

Το τρίτο σημαντικό σημείο είναι η σύμβαση του Μοντρέ και οι απειλές της τουρκικής κυβέρνησης για αναίρεσή της.

Αυτή η σύμβαση, η οποία υπογράφηκε το 1936, αφενός έδινε τον πλήρη έλεγχο των στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων στην Τουρκία και αφετέρου περιόριζε το πέρασμα των πολεμικών πλοίων που δεν ανήκουν σε κράτη της Μαύρης Θάλασσας.

Επομένως, μία τροποποίηση αυτής της σύμβασης θα επέτρεπε την παρουσία πολεμικών πλοίων των ΗΠΑ στη Μαύρη θάλασσα, δηλαδή σε απόσταση αναπνοής από τις ακτές της Ρωσίας.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν απλώς τα πιο τελευταία γεγονότα, πάνω στα οποία συμπυκνώνεται η στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Πόσα ακόμα, άραγε, στοιχεία χρειάζεται να παρατεθούν για να πειστεί και ο τελευταίος καχύποπτος δυτικός αριστερός, αναρχικός κ.τ.λ. του «πρώτου κόσμου», για τις μονόπλευρα επιθετικές κινήσεις της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας, ούτως ώστε να πάρει ξεκάθαρη θέση εναντίωσης, χωρίς να κρύβεται πίσω από βολικά ιδεοληπτικά σχήματα ίσων αποστάσεων;

Πότε, άραγε, θα πάρει θέση μάχης ενάντια στο πραγματικό αφεντικό του πλανήτη, στον «δικό του» ιμπεριαλισμό, ενάντια στην σύγχρονη Ρώμη; Πότε θα παλέψει για τη συντριβή της Pax Americana χωρίς να ανησυχεί πως αυτό τον καθιστά υποστηρικτή της Ρωσίας, του Πούτιν κ.τ.λ.;

Ινδο-Ειρηνικός Ωκεανός και Κίνα

Εδώ, βασικός μοχλός περιορισμού της Κίνας, άλλα και επιθετικής στρατιωτικής απειλής σε αυτήν, αποτελεί το «Asian Quad» (Ασιατικό Τετράγωνο) [7].

Το Asian Quad αποτελεί μία άτυπη σύμπραξη και συνεργασία των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και της Ινδίας, η οποία ξεκίνησε το 2007 και επανεπικυρώθηκε το 2017 στη Μανίλα και με σημείο αιχμής τη Νότια Σινική Θάλασσα. Αυτή η συνεργασία αρθρώνεται τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο, ενώ έχει σαν στόχο τον περιορισμό της οικονομικής επιρροής και της στρατιωτικής δύναμης της Κίνας. Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε εναλλακτικά ως το «μικρό ΝΑΤΟ» του Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού.

Η νεότερη αντιμετώπιση των ΗΠΑ σε σχέση με την Κίνα περνάει από διάφορους σταθμούς. Από το «πίβοτ στην Ασία» του Μπαράκ Ομπάμα, στην ανοιχτά διακηρυγμένη, από τον Τραμπ, ανταγωνιστική σχέση των δύο «συστημάτων» (όπως χαρακτηριστικά ο ίδιος ανέφερε). Ο Μπάιντεν έρχεται με σηκωμένα τα μανίκια να δηλώσει πως οι προηγούμενες προσεγγίσεις των ΗΠΑ σε σχέση με την Κίνα ήταν υπερβολικά αισιόδοξες και απέτυχαν, και πως  «η Κίνα αποτελεί για τις ΗΠΑ την πιο σημαντική πρόκληση από οποιοδήποτε έθνος κράτος στον κόσμο» [8].

Ας κάνουμε, λοιπόν, και εδώ μία μικρή αναφορά -χωρίς ιδιαίτερα σχόλια- σε κάποια πρόσφατα σημαντικά σημεία της αντικινέζικης νατοϊκής ιμπεριαλιστικής «περικύκλωσης».

Νότια Κορέα

Στα μέσα Μαρτίου, κατά την συνάντησή του με τον υπουργό εξωτερικών της Νότιας Κορέας, ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν (Antony Blinken), φρόντισε να συμπυκνώσει στον λόγο του όλους τους άξονες της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και γεωπολιτικής υπομόχλευσης ενάντια στην Κίνα: η ελλιπής δημοκρατία στην Ταϊβάν, τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Θιβέτ και οι επιθετικές αξιώσεις της Κίνας στη Νότια Σινική Θάλασσα (ξέχασε τους Ουιγούρους…) [9].

Στα παραπάνω προστέθηκε και η αταλάντευτη υπεράσπιση των «καταπιεσμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων» στη Βόρεια Κορέα, όπως, επίσης, και η υπογράμμιση του ότι «η Βόρεια Κορέα αποτελεί απειλή για την περιοχή και τον υπόλοιπο κόσμο».

Υπενθυμίζουμε την παρουσία αμερικανικών βάσεων καθώς και 28.500 Αμερικανών στρατιωτών στη χώρα, όπως, επίσης, και το ότι, σε περίπτωση πολέμου, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Νότιας Κορέας θα βρίσκονται υπό την προσταγή του αμερικανικού πενταγώνου και όχι της κυβέρνησης της χώρας.

Ωστόσο, σε σχέση με το προανεφερθέν project «Asian Quad», η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας παρουσιάζει διστακτικότητα σε σχέση με τη συμμετοχή της, καθώς η Κίνα αποτελεί τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της, αλλά και τον σημαντικότερο δυνητικά στρατιωτικό εχθρό της σε περίπτωση πολέμου με τη Βόρεια Κορέα (η Κίνα είναι ο μοναδικός επίσημος στρατιωτικός σύμμαχος της Βόρειας Κορέας).

Ιαπωνία

Μέσα στον Απρίλιο, ο πρωθυπουργός Σούγκα (Suga) συναντήθηκε με τον Μπάιντεν, με στόχο να ενταθεί περαιτέρω η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ της Ιαπωνίας, της Ινδίας και της Ταϊβάν [10].

Ωστόσο, πέραν του κλασικού σημείου προβοκάτσιας απέναντι στην Κίνα -της Ταϊβάν- με καλοκουρδισμένο τρόπο, Μπάιντεν και Σούγκα, για μία ακόμη φορά κατηγόρησαν την Κίνα για  «παράνομες» απαιτήσεις στη Νότια Σινική Θάλασσα.

Έτσι, λοιπόν, ο υποστηρικτής της «ελεύθερης ναυσιπλοΐας» και πλανητάρχης, Τζο Μπάιντεν, αποφάσισε να στείλει στην εν λόγω θάλασσα πολεμικά πλοία (προφανώς για να αποκαταστήσει την αδικία).

Για την απόλυτη θαλάσσια περικύκλωση της Κίνας χρειάζεται, ωστόσο, και η Ανατολική Σινική Θάλασσα, στην οποίαν υπάρχουν οι βραχονησίδες Senkaku/Diaoyu Islands. Αυτές οι βραχονησίδες ελέγχονται από την Ιαπωνία, πλην όμως διεκδικούνται και από την Κίνα. Πεδίο δόξης λαμπρό για τα αμερικανικά γεράκια του Πενταγώνου: ο Μπάιντεν διαβεβαίωσε την αμερικανική υποστήριξη με όλες τις δυνατότητες -και πυρηνικές- προς την Ιαπωνία, σε περίπτωση πολέμου με την Κίνα λόγω αυτών των νησιών.

Ταϊβάν

Σημείωση: Οι ΗΠΑ το 1979 διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις τους με την Ταϊβάν αναγνωρίζοντας το Πεκίνο σαν την κυβέρνηση ολόκληρης της Κίνας, συμπεριλαμβανομένης και της Ταϊβάν.

Σήμερα, ο Μπάιντεν χτίζει στενότερους δεσμούς με την τωρινή διοίκηση της Ταϊβάν (η οποία βλέπει θετικά μία πιο επιθετική διεκδίκηση ανεξαρτησίας από την Κίνα). Σε συνδυασμό, λοιπόν, με τη συντονισμένη υποστήριξη και από την κυβέρνηση της Ιαπωνίας, προσπαθεί να ωθήσει τη διοικήτρια της Ταϊβάν, Τσάι Ινγκ-Γουέν (Tsai Ing-wen), να προχωρήσει σε διακήρυξη ανεξαρτησίας από την Κίνα. Κάτι τέτοιο αδιαμφισβήτητα θα προκαλούσε απάντηση της Κίνας και, με αυτόν τον τρόπο, θα δημιουργούταν πολεμική σύρραξη με τις ΗΠΑ και τις υπόλοιπες νατοϊκές δυνάμεις (για αρχή σίγουρα τις χώρες που απαρτίζουν το «Asian Quad»: ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ινδία, Αυστραλία) να αυτοπροσκληθούν ως σωτήριες και εγγυήτριες δυνάμεις της ειρήνης και της υπεράσπισης «του ανίσχυρου» (Ταϊβάν).

Αυστραλία

Πέρα από την αύξηση των προετοιμασιών της για συμμετοχή στο πλευρό των ΗΠΑ, σε περίπτωση πολέμου ΗΠΑ και Κίνας (με αφορμή την Ταϊβάν), ήδη από το 2020, ο πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει τη στρατιωτική στροφή από τη Μέση Ανατολή προς τον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό, κάτι που έρχεται σε σύμπνοια με την πρόσφατη ανακοίνωση του Μπάιντεν για «αποχώρηση» των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και συγκέντρωσή τους στην περιοχή του Ινδικού και του Ειρηνικού Ωκεανού [11].

Στις 21 Απριλίου, ο υπουργός εξωτερικών της Αυστραλίας ανακοίνωσε την ακύρωση της συμμετοχής της πολιτείας της Βικτώρια στο «China’s Belt and Road Initiative», αναφέροντας ότι η συμμετοχή αυτή είναι μη συμβατή με την εξωτερική πολιτική της Αυστραλίας και ότι δυσχεραίνει τις διεθνείς της σχέσεις. Αυτή η ακύρωση λαμβάνει χώρα σε ένα γενικότερο κλίμα χειροτέρευσης των διμερών σχέσεων Αυστραλίας και Κίνας, με την Αυστραλία να παίρνει μέτρα μείωσης της επιρροής της Κίνας στην οικονομία της (το 33% των εξαγωγών της αφορούν στην Κίνα) [12]. Θα ήταν χρήσιμο να σημειώσουμε πως δεν πρέπει να θεωρούμε τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ δύο κρατών ως τον καθοριστικότερο παράγοντα για την εξωτερική τους πολιτική και για την τοποθέτησή τους στον γεωπολιτικό χάρτη. Αντίστοιχα παραδείγματα σημαντικής εμπορικής διμερούς συνεργασίας με την Κίνα αποτελούν η Ιαπωνία, η Ινδία και η Νότια Κορέα, χώρες, δηλαδή, που είναι τοποθετημένες στην πρώτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης της Κίνας.

Γαλλία

Η ένταξη της Γαλλίας στο αντικινεζικό project «Asian Quad» των ΗΠΑ έγινε πράξη στις αρχές Απριλίου, με την συμμετοχή ινδικών, ιαπωνικών και αυστραλέζικων πολεμικών πλοίων στη γαλλική πολεμική ναυτική άσκηση με όνομα «La Pérouse», η οποία πραγματοποιήθηκε στον κόλπο της Βεγγάλης [13]. Η ιμπεριαλιστική πολιτική της Γαλλίας στην άπω Ανατολή δεν πραγματοποιείται εν κενώ, καθώς έχει μακρύ ιστορικό διμερών σχέσεων με την Ινδία, ήδη από το 1991, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου από κοινού προώθησαν την οπτική του «πολυπολικού κόσμου», όπως, επίσης, και όταν, το 1998, η Γαλλία υποστήριξε τις πυρηνικές δοκιμές της Ινδίας (σε αντίθεση με τις περισσότερες ιμπεριαλιστικές χώρες τότε). Ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες, οι δύο χώρες έχουν εντείνει τη συνεργασία τους σε διάφορα επίπεδα, όπως το στρατιωτικό, αλλά και την αντιμουσουλμανική πολιτική ενάντια στην «τρομοκρατία» (έως και την υποστήριξη της Γαλλίας προς το ινδικό κράτος στη στρατιωτικοποιημένη περιοχή του Κασμίρ, κάτοικοι της οποίας είναι κατά πλειοψηφία μουσουλμάνοι).

Σε συντονισμό με το focus των ΗΠΑ και της Γερμανίας στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό και με καθορισμένο στόχο την Κίνα, η νέα στρατηγική του γαλλικού ιμπεριαλισμού διαφαίνεται από ένα έγγραφο που δημοσιοποιήθηκε από τις γαλλικές ένοπλες δυνάμεις, κατά το οποίο το γαλλικό κράτος προετοιμάζεται για μεγάλης κλίμακας πολέμους «κράτους εναντίον κράτους» και μάλιστα «μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων» (η Γαλλία ξόδεψε €49,7 δις για πολεμικούς εξοπλισμούς το 2021, ποσό που σχεδιάζει να αυξηθεί σε €54 δις έως το 2024).

Γερμανία

Κατά την πρόσφατη συνάντηση του γραμματέα του υπουργείου άμυνας των ΗΠΑ στο Βερολίνο με τη Γερμανίδα υπουργό Άμυνας, πέρα από τη Ρωσία και την Ανατολική Ουκρανία, συζητήθηκε και η στρατηγική του ΝΑΤΟ στην κεντρική Ασία και την άπω ανατολή.

Πάνω σε αυτό το ζήτημα, η Γερμανίδα υπουργός άμυνας ανέφερε ότι η Γερμανία αφενός θα συνεργασθεί με τις ΗΠΑ, ούτως ώστε να «κλείσει» η υπόθεση του Αφγανιστάν («να δοθεί ένα τέλος στη στρατιωτική επιχείρηση») και αφετέρου θα συνεισφέρει μία πολεμική φρεγάτα στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό. Η παραπάνω δήλωση βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με τον στρατιωτικό σχεδιασμό του Μπάιντεν για μεταφορά του κέντρου βάρους των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό, δύο βασικά μέτωπα του οποίου αποτελούν οι κυρώσεις στη Βόρεια Κορέα και ο έλεγχος της «ελεύθερης ναυσιπλοΐας» διαμέσου της Νότιας Σινικής Θάλασσας.

Όπως και στην περίπτωση της Ρωσίας, απόλυτη ταύτιση Γερμανίας-ΗΠΑ δεν προκύπτει ούτε σε σχέση με τη διαχείριση της Κίνας. Από τη μια πλευρά, η Κίνα θεωρείται για τη Γερμανία στρατηγικός αντίπαλος (δεν αμέλησε να υποστηρίξει την καμπάνια ενάντια στην «καταπίεση της μειονότητας των Ουιγούρων»), ωστόσο δεν θα τη συνέφερε μια ρήξη με την αγορά της Κίνας και της ανατολικής Ασίας, στην οποία επιθυμεί να έχει πρόσβαση.

Αντί επιλόγου  

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, πως ο μπροστάρης της νατοϊκής περικύκλωσης της Κίνας είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και πως πλάι του συμπορεύονται με διαφορετική ένταση και τρόπο οι έτερες ιμπεριαλιστικές χώρες του ΝΑΤΟ.

Σε μία περίοδο όπου η Pax Americana φαίνεται να κλονίζεται σε διάφορα σημεία του πλανήτη, η αυτοκρατορία δεν ανέχεται να αμφισβητηθεί η ηγεμονία της με κανέναν τρόπο. Υπό το δόγμα «τώρα ή ποτέ, αν όχι εμείς, ποιοι» υποκινεί στρατιωτική κλιμάκωση και νέες ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες, με υπαρκτό κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης ταυτόχρονα σε διάφορα μέτωπα, με βασικότερα τα σύνορα της Ρωσίας και της Κίνας.

Το επαναστατικό στρατόπεδο θα πρέπει αντίστοιχα να λάβει τα μέτρα του. Με οργανωμένη δράση που θα πηγάζει από ορθή ανάλυση των γεγονότων και ξεκάθαρη πολιτική θέση, να αμφισβητήσει και να συντρίψει τα σχέδια της  αυτοκρατορίας.

---

[i] Χωρίς να χρειαστεί να αναφερθούμε στις εκατοντάδες περιπτώσεις πραγματικής και αποδεδειγμένης όχι μόνο πολιτικής παρέμβασης των ΗΠΑ, αλλά στρατιωτικής εισβολής ή και ενορχήστρωσης πορτοκαλί επαναστάσεων και δήθεν «από τα κάτω, αυθόρμητων» εξεγέρσεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη, θα θυμίσουμε μόνο (για λόγους χιούμορ) την πρόσφατη παράσταση που έδωσε το τσίρκο των ακροδεξιών, φασιστών και ψεκασμένων υποστηρικτών του τότε προέδρου Τραμπ, ο οποίος αμφισβητούσε πραγματικά (και όχι σύμφωνα με «κάποιους ισχυρισμούς») το εκλογικό αποτέλεσμα. Ακόμα, θα θυμίσουμε την «τρυφερή» συμπεριφορά των αστυνομικών δυνάμεων στους ακροδεξιούς υποστηρικτές του Τραμπ, σε αντίθεση με την άγρια καταστολή και τη δολοφονία διαδηλωτών κατά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις του Black Lives Matter. Αλλά και την ίδια τη δικαιοσύνη των ΗΠΑ απέναντι στον Τραμπ, ο οποίος ούτε καν διώκεται ποινικά.

Η αιματοβαμμένη, λοιπόν, «δημοκρατία» των ΗΠΑ δεν απειλείται από τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν, τη Συρία, τον Λίβανο, την Υεμένη, το Ντονμπάς, τη Βενεζουέλα, την Κούβα (ο κατάλογος είναι γνωστός και μακρύς) παρά μόνο από την ίδια την ιμπεριαλιστική αστική τάξη των ΗΠΑ.

Αναφορές

1. https://www.wsws.org/en/articles/2021/04/16/russ-a16.html

2. https://www.wsws.org/en/articles/2021/04/14/ukra-a14.html

3. https://www.ethnos.gr/kosmos/154172_syllipseis-gia-apopeira-dolofonias-toy-loykasenko-poioys-blepei-piso-apo-shedio

4. https://www.struggle-la-lucha.org/2021/04/09/why-ukraines-borders-are-back-at-the-center-of-geopolitics/

5. https://www.wsws.org/en/articles/2021/04/14/aust-a14.html

6. https://www.wsws.org/en/articles/2021/04/12/ukra-d04.html

7. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Quadrilateral_Security_Dialogue

8. https://www.wsj.com/articles/blinken-to-address-u-s-rivalry-with-china-russia-in-senate-hearing-11611069439

9. https://www.wsws.org/en/articles/2021/03/18/usko-m18.html

10. https://www.wsws.org/en/articles/2021/04/19/usjp-a19.html

11. https://www.wsws.org/en/articles/2021/04/19/usau-a19.html

12. https://worldview.stratfor.com/

13. https://www.wsws.org/en/articles/2021/04/19/fran-a19.html

Advertisement