Το δίκιο θα νικήσει. Και αυτό δεν είναι ούτε ηθικολογία ούτε ευσεβής πόθος.

Π. Παπ. για το avantgarde

Η κλιμάκωση της επιθετικότητας του σιωνιστικού κράτους ενάντια στην Παλαιστίνη είναι κάτι που συμβαίνει τακτικά. Πριν από την τωρινή –που έχει γενοκτονικά χαρακτηριστικά– , η τελευταία μεγάλης κλίμακας επίθεση ήταν το καλοκαίρι του 2014.

Έχει μια σημασία να δούμε πολύ πρόχειρα ποια ήταν η κατάσταση τότε, και ποια είναι σήμερα.

Τότε τα πράγματα για το δίκαιο στρατόπεδο του πολέμου αυτού ήταν πολύ άσχημα.

Η Λιβύη, σημαντικός υποστηρικτής της Παλαιστίνης, είχε δει την κυβέρνησή της να ανατρέπεται από έναν εσμό εξεγερμένων τακφίρηδων υπό την ομπρέλα δυτικών βομβαρδισμών, και είχε μετατραπεί σε ένα σύνολο τσιφλικιών διάφορων πολέμαρχων.

Η Συρία, επίσης σημαντικός υποστηρικτής της Παλαιστίνης, βρισκόταν σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Στο στρατιωτικό επίπεδο, οι –υποστηριζόμενοι από την Αυτοκρατορία, σιωνιστικού κράτους περιλαμβανομένου– ιμπεριαλοτζιχάντηδες αλώνιζαν, κατάφερναν νίκες ενάντια στο συριακό στρατό, έλεγχαν μεγάλες περιοχές της επικράτειας. Το μέλλον της ίδιας της Δαμασκού έμοιαζε αβέβαιο. Στο διπλωματικό, η συριακή κυβέρνηση ήταν απομονωμένη και δεχόταν κάθε μέρα τις πιο αδιανόητες κατηγορίες για κάθε πιθανό και απίθανο έγκλημα πολέμου.

Αντιγράφουμε από παλιότερο άρθρο:

Η νίκη της αντεπανάστασης το ’90 έδωσε αέρα στα πανιά της Αυτοκρατορίας. Σε έναν μονοπολικό πλέον κόσμο, η Δύση υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτον ξεκίνησε μια τεράστια σταυροφορία με σκοπό να λύσει τις εκκρεμότητες του παρελθόντος, υπαγάγοντας τις μη ελεγχόμενες από αυτήν περιοχές κάτω από τη μπότα της και επικαιροποιώντας την παγκόσμια ηγεμονία της. Η Μέση Ανατολή βρέθηκε ψηλά στη λίστα των στόχων. Μετά τις εισβολές και την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, σειρά είχε η Λιβύη. Εδώ η δουλειά έγινε με πιο αποδοτικό τρόπο, χωρίς να χρειαστούν καν δυτικές μπότες στο έδαφος – με τη χρήση εντεταλμένων στρατών αποτελούμενων από μισαλλόδοξους Ισλαμιστές και με βομβαρδισμούς στη βάση του δόγματος της «Ευθύνης Προστασίας» μετά από μια απίστευτη εκστρατεία ανθρωπιστικής προπαγάνδας. Μεγάλο μέρος των δυνάμεων που θα περίμενε κανείς να πάρουν θέση ενάντια στον πόλεμο από το εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων θα πείθονταν από την αστική τους τάξη πως στη Λιβύη γίνεται μια επανάσταση την οποία πρέπει να στηρίξουμε, και θα αδρανοποιούνταν (ή ακόμα χειρότερα θα υποστήριζαν ενεργά τον πόλεμο). Ο Σουν Τσου θα ήταν περήφανος για τους μαθητές του.

Επόμενη στη σειρά ήταν η Συρία. Σύμμαχος της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, χώρα με ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και με έναν ηγέτη (τον Χαφέζ) που όχι λίγοι στρατηγικοί αναλυτές των ΗΠΑ χαρακτήριζαν «Άραβα κομμουνιστή», ο στόχος της αλλαγής καθεστώτος στη χώρα είχε υιοθετηθεί ήδη από τη δεκαετία του ’80. Θα ακολουθούνταν παρόμοιο μοντέλο με τη Λιβύη, με χρήση Ουαχαμπιτών κανίβαλων και υποδαύλιση διχόνοιας και σύγκρουσης στη βάση θρησκευτικών γραμμών. Η ανθρωπιστική βιομηχανία, «πολλαπλασιαστής ισχύος» για τον αμερικάνικο στρατό σύμφωνα με τον Κόλιν Πάουελ[2], θα βελτίωνε κι άλλο τις μεθόδους της στην υπηρεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τη μέθοδο αδρανοποίησης των αντιπολεμικών δυνάμεων, με χαϊβάνια -αν όχι φυτευτούς- «αριστερούς» να ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τη δημιουργία μιας παράλληλης πραγματικότητας για να ταϊστεί στο δυτικό πόπολο και δη το συνειδητό – και να στήνουν και πανεπιστημιακές καριέρες πάνω σε αυτό.

Το σχέδιο αυτό, που χονδρικά στην Ουάσινγκτον αποκαλείται «Νέα Μέση Ανατολή», δε σταματούσε εκεί. Ο Αμερικανός στρατηγός Κλαρκ στα απομνημονεύματά του μιλάει για το περιβόητο σχέδιο της καταστροφής επτά χωρών σε πέντε χρόνια[3], με το Ιράν, το μεγάλο πονοκέφαλο για τις ΗΠΑ από το 1979 και μετά, να αποτελεί τον τελικό στόχο. Με τη Μέση Ανατολή υπό τον έλεγχό τους, η περαιτέρω περικύκλωση, ο διαμελισμός και η επαναποικιοποίηση των μεγαλύτερων αντιπάλων τους, της Ρωσίας και της Κίνας, θα ερχόταν πιο κοντά.

Η ίδια η Παλαιστινιακή Αντίσταση ήταν διχασμένη και αδύναμη.

Και ποια είναι η κατάσταση σήμερα;

Μάλλον το καλύτερο στιγμιότυπο που αντανακλά τη σημερινή κατάσταση είναι το πρόσφατο ταξίδι του Μπάιντεν στο σιωνιστικό κράτος. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ –παλαιότερα γνωστός και ως «πλανητάρχης» – πηγαίνει αυτοπροσώπως στη Δυτική Ασία να παραστήσει το διαμεσολαβητή που μέσω της ηγεμονίας του θα λύσει το πρόβλημα – για να τον γράψουν μεγαλοπρεπώς στα παλιά τους τα παπούτσια όλοι οι Άραβες εμπλεκόμενοι! Για να καταλήξει να συναντηθεί μόνο με τον αρχηγό του σιωνιστικού κράτους.

Πλήρης εξευτελισμός.

Η Συρία στέκει όρθια. Με τεράστιες καταστροφές βέβαια, αλλά όρθια.

Στο Λίβανο, οι δυνάμεις της Αντίστασης (Χεζμπολλά και σύμμαχοι) έχουν αυξήσει την επιρροή τους και τις μαχητικές τους δυνατότητες.

Το Ιράν επίσης έχει δει την επιρροή του στην ευρύτερη περιοχή να διευρύνεται (πρωτοπόρος στη δουλειά αυτή ήταν ο αείμνηστος «στρατιώτης» Κασσέμ Σολεϊμανί). Οι πορτοκαλί επαναστάσεις για τις οποίες κατά καιρούς πανηγυρίζει η Αυτοκρατορία πάνε άκλαφτες.

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι ενωμένη. Σε αντίθεση με το 2014, δεν υπάρχουν συνιστώσες της που να υπηρετούν αλλότρια σχέδια τα οποία τελικά λειτουργούν εναντίον τους. Μπορεί και υλοποιεί επιχειρήσεις όπως η «Πλημμύρα αλ-Ακσά», κάτι που ήταν αδιανόητο πριν από λίγα χρόνια.

Οι Ανσαρουλλά στην Υεμένη έχουν νικήσει σε έναν πόλεμο ενάντια σε ασύγκριτα υπέρμετρες δυνάμεις, και σταθεροποιούν την εξουσία τους.

Το Ιράκ πλησιάζει ολοένα και περισσότερο τον Άξονα της Αντίστασης. Οι ένοικοι στις βάσεις των ΗΠΑ στη χώρα δε νιώθουν καθόλου ασφαλείς.

Και το Αφγανιστάν παραδίπλα έχει εκδιώξει τις αμερικανονατοϊκές δυνάμεις κατοχής και έχει κερδίσει την ανεξαρτησία του.

Και τι γίνεται με τους λακέδες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή;

Η Σαουδική Αραβία –η Σαουδική Αραβία! Ο από πάντα βραχίονας του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή!– μπαίνει στα BRICS! Μαζί με τα Εμιράτα, ενώ πριν έχει τρέξει να συναντήσει στον Άσσαντ στη Δαμασκό. (Γενικώς ο αραβικός κόσμος τρέχει να επαναφέρει τους δεσμούς του με τη Συρία. Όσο και αν είχε επενδύσει προηγουμένως στην καταστροφή της.)

Ο τόσος κόπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να πείσει τη σαουδαραβική μοναρχία να αποκτήσει σχέσεις με το σιωνιστικό κράτος πάει χαμένος – την ίδια ώρα που εκκενώνονται σιωνιστικές πρεσβείες ανά τον αραβικό κόσμο.

Παρά το αίμα και τον πόνο, παρά τα απίστευτα βάσανα, η Αντίσταση κερδίζει.

Στραπατσαρισμένη μεν, Αυτοκρατορία δε

Κανείς μπορεί να χαμογελάσει με την εικόνα διάλυσης της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας που περιγράφεται παραπάνω, αλλά μόνο για λίγο. Με το ατέλειωτο χρηματιστικό της κεφάλαιο, τις περίπου χίλιες βάσεις της ανά τον πλανήτη και με όλη την υποδομή που έχει στήσει από το 1945 μέχρι σήμερα, η Αυτοκρατορία έχει τη δυνατότητα να επιμένει στους στόχους της.

Το προηγούμενο σχέδιο μπορεί να ηττήθηκε, αλλά τα επόμενα είναι έτοιμα και εφαρμόζονται ήδη. Απλώς από πολύ χειρότερες θέσεις εκκίνησης.

Το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» προϋποθέτει τη νίκη του Άξονα της Αντίστασης – και το κόντεμα του ΝΑΤΟ στον πλανήτη

Η μοίρα της παλαιστινιακής υπόθεσης είναι στενά συνδεδεμένη με τις ευρύτερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Η (αείμνηστη) «Νέα Μέση Ανατολή» της Ουάσινγκτον δεν περιελάμβανε καμία Παλαιστίνη. Είναι σαφές πως ούτε τα καινούργια σχέδια την περιλαμβάνουν. Μια Μέση Ανατολή κάτω από τη μπότα της Αυτοκρατορίας δε θα έχει χώρο για τέτοιες παραφωνίες. Η Παλαιστίνη έχει μέλλον μόνο σε μια ανεξάρτητη Μέση Ανατολή, από την οποία οι δυτικές δυνάμεις θα έχουν πεταχτεί έξω με τις κλωτσιές και στην οποία οι αντιδραστικές πετρομοναρχίες του Κόλπου ή θα καταρρέουν ή θα έχουν αναγκαστεί να τα σπάσουν με τη Δύση. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να επαναπροσδιοριστεί η σχέση της Ουάσινγκτον και της Αυτοκρατορίας συνολικά με το προκεχωρημένο της φυλάκιο στην περιοχή, το σιωνιστικό κράτος, και να ανοίξει ο δρόμος για τη συντριβή του.

Και βεβαίως η μοίρα της παλαιστινιακής υπόθεσης εξαρτάται και από τις εξελίξεις στον πλανήτη.

Σε αντίθεση ό,τι ίσχυε προηγουμένως, ο κόσμος που ξημέρωσε στις 24.02.2022 φαίνεται να έχει θέση για την Παλαιστίνη.

Το δίκιο θα νικήσει. Και αυτό δεν είναι ούτε ηθικολογία ούτε ευσεβής πόθος.

Το δίκιο θα νικήσει.

ΥΓ1. Εκμεταλλευόμενο το διάχυτο και βαθύ δυτικό αντιμουσουλμανισμό, το σιωνιστικό κράτος δούλεψε υπερωρίες για να παρουσιάσει την Ισλαμική Αντίσταση της Χαμάς ως κάτι συγκρίσιμο –ή για την ακρίβεια χειρότερο– από το ISIS.

(Μιλάμε για το ίδιο ISIS τούς μαχητές του οποίου περιέθαλπε στα νοσοκομεία του στα κατεχόμενα υψώματα Γκολάν.)

Και μετά βομβάρδισε την ορθόδοξη μονή μέσα στην οποία είχαν καταφύγει άμαχοι. Αυτά που έκανε το ISIS στις περιοχές που έλεγχε, με μοναδική διαφορά ότι το ISIS δεν είχε αεροπορία. (Επίσημα τουλάχιστον. Ανεπίσημα είχε – την αμερικάνικη, η οποία έσπευδε να βομβαρδίσει τις δυνάμεις που το αντιμάχονταν.)

ΥΓ2. Μα συγκρίνεται η βαρβαρότητα του ISIS, θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος, που αποκεφάλιζε κόσμο; Αρκεί ως απάντηση η δήλωση του Άβιγκντορ Λίμπερμαν, κορυφαίου αξιωματούχου διαδοχικών κυβερνήσεων του σιωνιστικού κράτους: οι ανυπάκουοι Άραβες πρέπει να αποκεφαλίζονται.

ΥΓ3. Για την απύθμενη ξεφτίλα του ελληνικού κράτους στον απόηχο της αποτρόπαιας σιωνιστικής επίθεσης στο μοναστήρι με τους αμάχους τα λέει καλύτερα ο Δ. Καλλιντέρης.