Πώς να συνεχίσουμε μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη;

Aναδημοσίευση από Ανακοίνωση του Κόκκινου

1. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου αποτέλεσαν την πολιτική κορύφωση του κύκλου της ταξικής αναμέτρησης που άνοιξε με την επιβολή του πρώτου μνημονίου την άνοιξη του 2010. Σε αυτά τα δύο χρόνια, το κίνημα αντίστασης διένυσε μια μεγάλη διαδρομή πολιτικοποίησης: από τον οικονομικό αγώνα της πρώτης περιόδου (με τον πρώτο κύκλο των γενικών απεργιών), στον πολιτικό αγώνα με σημείο καμπής το «κίνημα των αγανακτισμένων», στην κλιμάκωση του πολιτικού αγώνα με τις διαδηλώσεις στις παρελάσεις τον Οκτώβρη του 2011 και τέλος στην κορύφωση του πολιτικού αγώνα με τη «μάχη για την εξουσία», στη διπλή εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη. Πάνω από 15 γενικές απεργίες, δεκάδες και εκατοντάδες μικροί και μεγάλοι αγώνες, τρεις μεγάλες – εξεγερτικές στιγμές στις 5 Μάη του 2010, στις 19 Οκτώβρη του 2011 και στις 12 Φλεβάρη του 2012, συμπυκνώθηκαν πολιτικά στη μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς στις τελευταίες εκλογές.
Το μαζικό εργατικό και λαϊκό ρεύμα που συσπειρώθηκε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει αυτή τη μάχη οφείλεται στη μαζική συνειδητοποίηση ότι χωρίς πολιτικό αγώνα, χωρίς πολιτική ανατροπή, χωρίς κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορούμε να ανακόψουμε τον οδοστρωτήρα των μνημονίων, δεν μπορούμε να πάρουμε το πλεονέκτημα στον αγώνα, δεν μπορούμε να νικήσουμε.
2. Στις εκλογές αυτές εκφράστηκε με πρωτοφανή οξύτητα και κοινωνική έκταση ένας γνήσιος ταξικός διπολισμός. Με βάση την πολιτική διαχωριστική γραμμή «συνέχιση των πολιτικών του μνημονίου ή ανατροπή τους», αντιπαρατέθηκαν δύο ταξικά μπλοκ. Τα δύο αυτά μπλοκ συγκροτήθηκαν πάνω στην εκλογική διαδικασία με πολιτικούς και εν μέρει ιδεολογικούς όρους: Από τη μια, πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα που ήθελαν να σταματήσει «εδώ και τώρα» να δουλεύει σε βάρος των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους η πολεμική μηχανή του μνημονίου, τα οποία συσπειρώθηκαν εκλογικά-πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτά τα στρώματα που του έδωσαν ξεκάθαρη εκλογική πρωτιά στις εκλογικές περιφέρειες με πλειοψηφική παρουσία εργατικών και λαϊκών στρωμάτων: Β’ Αθηνών, Περιφέρεια Αττικής, Β’ Πειραιά, Α’ Θεσσαλονίκης, Εύβοια, Βοιωτία, Ξάνθη… Από την άλλη, μεσαία και ανώτερα στρώματα, αλλά και μέρος των λαϊκών στρωμάτων που είτε έπεσε θύμα τελικά των τρομοκρατικών διλημμάτων είτε συσπειρώθηκε γύρω από τη ΝΔ με όρους ιδεολογικούς («νόμος και τάξη», αντικομμουνισμός, ρατσισμός).

Η διαδικασία συγκρότησης των δύο μπλοκ είχε έντονα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία, εξαιτίας του περιεχομένου της αντιπαράθεσης και των διλημμάτων που τη συνόδευσαν (ακύρωση μνημονίου και ρήξη με την τρόικα, παραμονή «πάση θυσία» ή έξοδος από το ευρώ κ.λπ.) αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι η ΝΔ «ιδεολογικοποίησε» την αντιπαράθεση (για να ξανασυσπειρώσει ένα μέρος του «λαού της Δεξιάς» που είχε ξεστρατίσει σε αντιμνημονιακές κατευθύνσεις) ενώ η Χρυσή Αυγή εξέφρασε με τον πιο ακραίο και εμετικό τρόπο την ιδεολογική γραμμή του «Καιάδα για όσους περισσεύουν», των στρατοπέδων και του κράτους-δεσμοφύλακα. Αν και ετεροβαρής ως προς τους ρυθμούς ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης των δύο στρατοπέδων, αυτή η διαδικασία ταξικού διπολισμού έχει ασφαλώς κοινωνική βάση αλλά ταυτόχρονα καθορίζεται έντονα από πολιτικά, προγραμματικά και ιδεολογικά στοιχεία. Αν για την αστική τάξη είναι αυτονόητο, για την εργατική τάξη είναι μια διαδικασία πολιτικής και ιδεολογικής αφύπνισης και συγκρότησης. Που βρίσκεται ασφαλώς στην αρχή της, και άρα η συνέχιση και το βάθεμά της είναι ένα ανοιχτό στοίχημα.
3. Από αυτή την άποψη, η εκλογική νίκη του μνημονιακού μπλοκ και του βασικού του πυλώνα, της ΝΔ, αποτελεί οριακή νίκη για τις δυνάμεις και τους πολιτικούς εκπροσώπους του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου, ξαναδίνει το πολιτικό πλεονέκτημα σε αυτό το μπλοκ δυνάμεων. Αντίστοιχα, για τους εκατοντάδες χιλιάδες που έδωσαν σκληρή μάχη σε όλη τη χώρα για την κυβέρνηση της Αριστεράς, η έκβαση του εκλογικού αγώνα συνιστά οριακή πολιτική ήττα. Οι 1.655.053 της εργατικής και λαϊκής βάσης που στήριξαν και ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι προσωρινά μουδιασμένοι και απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα, γιατί πολύ σωστά γνωρίζουν ότι η «πολεμική μηχανή» του μνημονίου θα συνεχίσει να λειτουργεί ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, γιατί γνωρίζουν ότι αγγίξαμε μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία. Επειδή λοιπόν το κριτήριό μας είναι -και πρέπει να είναι!- όλοι αυτοί και όχι το εκλογικό ή το πολιτικό «συμφέρον» του ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν δικαιούμαστε να πανηγυρίζουμε  με το εξαιρετικο για το ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσμα!

Ασφαλώς, η εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 27% μέσα σε ενάμιση μήνα, η καταστροφή πολλών πολιτικών εφεδρειών του μνημονιακού μπλοκ και η προσέγγιση στο στόχο της κυβέρνησης της Αριστεράς συνιστούν ιστορικού χαρακτήρα ανατροπές πολιτικών συσχετισμών και μεγάλες κατακτήσεις. Ωστόσο, αν η διακύβευση των πρώτων εκλογών ήταν να μην μπορέσουν οι μνημονιακές δυνάμεις να κυβερνήσουν (ούτε 150 έδρες ούτε 51%), στις δεύτερες ήταν ποιος θα πάρει την κυβέρνηση, αυτοί ή εμείς. Αυτός ο στόχος «φούσκωσε» το λαϊκό ρεύμα που υποστήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή ήταν η διακύβευση των εκλογών (και όχι η, θεαματική έστω, άνοδος των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ), με αυτό το μέτρο έκριναν το αποτέλεσμα τα εργατικά και λαϊκά στρώματα που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, και αυτός ο στόχος δεν επιτεύχθηκε.
4. Η νίκη της ΝΔ είναι οριακή όχι γιατί η διαφορά των ποσοστών της με αυτά του ΣΥΙΖΑ είναι μικρή, αλλά για ουσιαστικούς πολιτικούς λόγους:
α. Γιατί έχουν καταστραφεί ήδη σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικές εφεδρείες του συστήματος, ενώ τώρα αναγκάζονται να συγκυβερνήσουν η ΝΔ, το καταρρέον ΠΑΣΟΚ και η «αριστερή» εφεδρεία της ΔΗΜΑΡ. Αν για την κυβέρνηση Παπαδήμου άρκεσε ένα τρίμηνο για να αποδειχθεί αδύναμη κυβέρνηση παρά την τεράστια κοινοβουλευτική της δύναμη, για την κυβέρνηση Σαμαρά τα πράγματα δεν θα είναι προφανώς καλύτερα. Με αυτή τη συγκυβέρνηση, θα καταρρεύσουν οριστικά τα όποια «αντιμνημονιακά» ίχνη της ΝΔ και η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να διασωθεί πολιτικά, ενώ η ΔΗΜΑΡ θα ακυρωθεί σαν «αριστερός μπαλαντέρ» του συστήματος. Τα διαλυτικά φαινόμενα στην κυβέρνηση θα εμφανιστούν σύντομα.
β. Γιατί η τρόικα δεν πρόκειται να δώσει στην κυβέρνηση Σαμαρά κανένα περιθώριο όχι για αναδιαπραγμάτευση αλλά έστω για κάποιες επουσιώδεις αλλαγές στο μνημόνιο. Η χρονική επέκταση του προγράμματος κατά ένα χρόνο και τα ισχνά «αναπτυξιακά μπόνους» δεν πρόκειται να αποτρέψουν την «ανθρωπιστική κρίση» στην ελληνική κοινωνία, τη βαθιά ύφεση και το «σπιράλ θανάτου» για την ελληνική οικονομία. Ένα νέο, το 3ο, μνημόνιο είναι αναπόφευκτο, μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι επίσης αναπόφευκτη (χρεοκοπία σε δόσεις), και μαζί μ’ αυτά η έξοδος από το ευρώ – αν η Ευρωζώνη έχει στο μεταξύ επιβιώσει. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα κλυδωνιστεί σοβαρά από τέτοια «εξωγενή» γεγονότα, τα οποία τοποθετούνται στο βραχυ-μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
γ. Γιατί ο πολιτικός διπολισμός που έχει προκύψει, δεν έχει καμία σχέση με τον αστικό-μνημονιακό δικομματισμό που κατέρρευσε, αλλά είναι ταξικός διπολισμός. Αν εμπεδωθεί, τότε η κρίση και αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος θα βαθύνουν. Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα έχουν πλέον «πολιτικό χώρο αναφοράς», έχουν πολιτικό στόχο (κυβέρνηση της Αριστεράς), έχουν αναθαρρήσει από την αίσθηση ότι ο στόχος της ανατροπής είναι ρεαλιστικός. Ο μαζικός εργατικός και λαϊκός ταξικός πόλος από τη μια μεριά και το κάψιμο και των τελευταίων πολιτικών εφεδρειών του συστήματος από την άλλη, είναι όροι για το βάθεμα της πολιτικής κρίσης και για επάνοδο με πιο οξείες μορφές της πολιτικής αστάθειας.
5. Το γεγονός ότι η νίκη των μνημονιακών δυνάμεων είναι οριακή και το γεγονός ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα αποδειχθεί σύντομα μια αδύναμη κυβέρνηση, δεν σημαίνει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα είναι επικίνδυνη για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ότι θα ανατραπεί εύκολα ή, ακόμη περισσότερο, ότι θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα είναι μια εμφυλιοπολεμική κυβέρνηση. Θα πολιτευτεί με σκληρά μέτρα, με τη βία και την καταστολή, με ρατσισμό και αντικομμουνισμό, με τη γραμμή του «νόμου και της τάξης». Το κράτος έκτακτης ανάγκης και η φασιστική τρομοκρατία θα «χτυπήσουν κόκκινο». Η Χρυσή Αυγή, το κόμμα της αντεπανάστασης, παραμονεύει για να επωφελείται από τα λάθη και τις αδυναμίες της Αριστεράς. Η κοινωνική «ανθρωπιστική κρίση» γεννά οργή αλλά και απελπισία, που αν δεν την κερδίσει και πολιτικοποιήσει η Αριστερά, θα γίνει δύναμη για το κράτος έκτακτης ανάγκης και τους φασίστες.
Τέλος, το εγχώριο και διεθνές σύστημα θα στηρίξουν πάση δυνάμει αυτή την κυβέρνηση, δεν θα ξανακάνουν το λάθος να πάνε σε εκλογές που δεν θα έχουν διασφαλίσει απόλυτα ότι θα τις κερδίσουν, θα προχωρήσουν πολύ πιο μακριά σε κάθε είδους «εκτροπές».
Επομένως, ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα είναι εύκολος. Μια αδύναμη γραμμή «υπεύθυνης» θεσμικής αντιπολίτευσης, είτε στερεότυπης επιστροφής στον «κινηματισμό» δεν μπορεί να δώσει αυτόν τον αγώνα νικηφόρα. Το αστικό-μνημονιακό μπλοκ θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα της κυβέρνησης ώστε να διαμορφώσει τους όρους για να συντρίψει το δικό μας στρατόπεδο. Στο στόχο αυτό, το βαθύ κράτος θα συνεργαστεί με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, ενώ η κυβέρνηση θα τους αφήσει περισσότερο «χώρο» να δράσουν ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά. Απέναντι σε όλα αυτά, χρειαζόμαστε επειγόντως ένα σχέδιο «γενικής ανασύνταξης» του δικού μας ταξικού μπλοκ, όχι μόνο κινηματική αλλά και πολιτική και ιδεολογική. Για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου δεν υπάρχει χρόνος για να σπαταληθεί! Στην περίοδο9 μετά τις εκλογές ο πολιτικός χρόνος θα συμπυκνωθεί ακόμη περισσότερο: κάθε μέρα θα μετράει για μήνες, κάθε μήνας θα μετράει για χρόνια. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα ανακτήσουμε το πολιτικό πλεονέκτημα, θα ανατρέψουμε την κυβέρνηση και θα ανοίξουμε το δρόμο για την κυβέρνηση της Αριστεράς και τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
6. Η συγκέντρωση των πολιτικών προϋποθέσεων για τη συγκρότηση του δικού μας ταξικού μπλοκ περνούν κυρίως μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε το «πολιτικό όχημα», τη μαζική πολιτική επιλογή του εργατικού και λαϊκού ρεύματος αντίστασης, για να δοθεί αυτή η μάχη. Η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία, αλλά οφείλεται: στη συνεπή κινηματική του παρουσία (από την περίοδο των Φόρουμ μέχρι τους αγώνες για το άρθρο 16 και τον κύκλο των αγώνων ενάντια στα μνημόνια), στην ενωτική του γραμμή (ενότητα όχι μόνο στη δράση και στο κίνημα, αλλά και πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς, ενότητα «απ’ τα πάνω και απ’ τα κάτω»), στην πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς (αγώνας για την εξουσία με πρώτο βήμα την κυβέρνηση), στο ριζοσπαστικό πρόγραμμα (κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων, αναστολή εξυπηρέτησης και διαγραφή του μεγαλύτερου χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών κ.λπ.).
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην πέτυχε το στόχο για κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά έγινε «κυβέρνηση στην Αριστερά». Αυτή η διπλή αποτυχία-επιτυχία τον καθιστά ιστορικά υπεύθυνο για τη συνέχεια και την έκβαση της ταξικής αντιπαράθεσης. Στις εξελίξεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό οι προϋποθέσεις για την αντεπίθεση και τη νίκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει «πεδίο διεξαγωγής της ταξικής πάλης»: από τη μια οι πιέσεις του συστήματος και από την άλλη οι πιέσεις της εργατικής και λαϊκής του βάσης, θα δημιουργήσουν τάσεις και ρεύματα που θα προσανατολίζονται προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Μέσα από την πάλη και τη γνωστή διάταξη δυνάμεων «Δεξιά – κέντρο – αριστερά», θα κριθεί η συνέπειά του στη γραμμή της ρήξης με το μνημόνιο και το σύστημα, η προγραμματική και πολιτική του συνέπεια, ο στρατηγικός του προσανατολισμός.
Παράλληλα όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει νέες, αυξημένες ευθύνες και δυνατότητες να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για το πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της Αριστεράς. Το ότι κερδήθηκε σε σημαντικό βαθμό η μάχη για το κέρδισμα της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ (προφανώς αυτό το κέρδος πρέπει να κατοχυρωθεί), το ότι δικαιώθηκε η πρόταση εξουσίας για κυβέρνηση της Αριστεράς με ριζοσπαστικό πρόγραμμα ρήξης και τέλος το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον η μεγάλη πολιτική δύναμη στο χώρο της Αριστεράς, επιτρέπουν αλλά και υποχρεώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να εστιάσει με έμφαση στο στόχο της συγκρότησης πολιτικού μετώπου της Αριστεράς.
7. Ξεκαθαρίζουν έτσι οι όροι για την ανασυγκρότηση του δικού μας ταξικού μπλοκ σε τέτοιες βάσεις ώστε να διεκδικήσει τη νίκη:
α. Άμεση διαδικασία συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο – ομοσπονδιακό κόμμα, των μελών και των συνιστωσών, με συγκροτημένα, αντιπροσωπευτικά και αποφασιστικά σώματα, με εκλεγμένα όργανα και με εκλογή του επικεφαλής από τα όργανα. Σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να κληθούν να συμμετάσχουν και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, με πλήρη ισοτιμία ως προς τις δυνατότητες. Είναι όρος για την πολιτική στράτευση, συγκρότηση και πολιτικοποίηση του πρωτοπόρου κομματιού του εργατικού – λαϊκού ρεύματος, είναι όρος για τη συγκρότηση μαζικής ριζοσπαστικής Νεολαίας, είναι όρος για τη μαζική κινηματική παρέμβαση, είναι όρος για τη συγκρότηση μαζικής αριστερής πτέρυγας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή αντεπίθεση στις τάσεις κατευνασμού, συμβιβασμού και προσαρμογής.
β. Άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση των άλλων αριστερών δυνάμεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ) για ενότητα στη δράση αλλά και για σύμπηξη πολιτικού μετώπου, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και την κυβέρνηση της Αριστεράς.

γ. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη δημιουργία μαζικής αριστερής πτέρυγας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα δώσει τη μάχη για το ριζοσπαστικό του προσανατολισμό, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών του προγράμματος, για την υπεράσπιση της γραμμής ρήξης (ακύρωση του μνημονίου, καταγγελία δανειακής σύμβασης κ.λπ.), για τον ταξικό, διεθνιστικό και σοσιαλιστικό του προσανατολισμό.

δ. Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς μέσα κι έξω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκλίνουν, συνεργαστούν και συμπήξουν συμμαχία ώστε να αποτελέσουν την πιο συνεπή, ταξική, διεθνιστική και στρατηγικά εξοπλισμένη πολιτική δύναμη στο σχέδιο ρήξης και ανατροπής.
8. Η άλλη, εξίσου κρίσιμη πολιτική προϋπόθεση συγκρότησης του εργατικού – λαϊκού ταξικού μπλοκ είναι να δώσουμε νικηφόρα τη μάχη ενάντια στο φασισμό, ενάντια στο κόμμα της αντεπανάστασης, τη Χρυσή Αυγή. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, ιδιαίτερα όμως η ανάκαμψη της Χ.Α. ύστερα από τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη ενάντια στη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου, αποδεικνύουν ότι σχεδόν 450.000 ψηφοφόροι της Χ.Α. δεν είναι καθόλου «παραπλανημένοι». Αποδεικνύουν επίσης ότι το ναζιστικό ρεύμα συγκροτείται με βασικό εργαλείο τη νικηφόρα φασιστική τρομοκρατία στο δρόμο, που είναι η συνεπής έκφραση των ιδεών του «Καιάδα», της εξόντωσης όσων «δεν χωράνε», του «κράτους δεσμοφύλακα». Είναι γι’ αυτό επείγουσα ανάγκη αναπροσανατολισμού της αντιφασιστικής πάλης: οι καμπάνιες, οι συναυλίες, οι πορείες είναι απαραίτητες και πρέπει να γίνονται όσο πιο μαζικά και ενωτικά γίνεται, όμως δεν αρκούν πια. Είναι υποχρεωτικό πλέον να αντιμετωπίσουμε τους φασίστες με ένα ευρύ δίκτυο ομάδων λαϊκής αυτοάμυνας και περιφρούρησης, να τους σταματήσουμε στο δρόμο, πριν επιβάλουν το «νόμο του τρόμου». Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη συγκρότηση τέτοιων ομάδων. Ήδη η δράση της Χ.Α. έχει αναπροσανατολιστεί μαζικά ενάντια στην Αριστερά και τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, οπότε οποιαδήποτε ολιγωρία δεν είναι απλώς λάθος αλλά και επικίνδυνη για τον κόσμο μας.
9. Ο τρίτος βασικός όρος συγκρότησης του δικού μας ταξικού μπλοκ είναι τα ξεκάθαρα ιδεολογικά προτάγματα, ιδιαίτερα σε τέσσερις κρίσιμους τομείς:
α. Ο σοσιαλισμός: Το γεγονός ότι η Αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ απέφυγαν να εντάξουν άμεσα το πολιτικό τους σχέδιο στη διαδικασία του κοινωνικού μετασχηματισμού και το σοσιαλισμό, συνιστά μεγάλη αδυναμία, με σημαντικές αρνητικές συνέπειες. Το αντίπαλο ταξικό μπλοκ συγκροτείται πάνω στις ιδέες του τέλους της Ιστορίας (ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός της αγοράς και η αστική δημοκρατία είναι ο ανώτατος βαθμός εξέλιξης και προόδου των κοινωνιών – οτιδήποτε άλλο, εκτός από μάταιο, είναι και αναχρονισμός ή δεσποτισμός), της αιωνιότητας του καπιταλισμού (μόνο το ξεπέρασμα της κρίσης του καπιταλισμού είναι νοητό, άρα τα όρια της πολιτικής της Αριστεράς είναι οι αριστερές προτάσεις για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης – προτάσεις για την υπέρβαση του καπιταλισμού είναι αδιανόητες), της «εσωτερικής υποτίμησης» (για την κρίση και την «απόκλιση από την κανονικότητα» ευθύνεται το γεγονός ότι το Δημόσιο, οι εργάτες και οι μικρομεσαίοι «ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους», άρα χρειαζόμαστε την «κάθαρση» της λιτότητας), με τις ιδέες του κράτους «έκτακτης ανάγκης» (το πολιτικό αντίστοιχο της «εσωτερικής υποτίμησης»: όπως οι εργάτες και οι μικρομεσαίοι ζούσαν οικονομικά «πάνω απ’ τις δυνάμεις τους», έτσι ζούσαν σε ένα καθεστώς «σπατάλης» και «κατάχρησης» δικαιωμάτων, που μέσα στην κρίση είναι πλέον απαράδεκτο), του αντικομμουνισμού (η Αριστερά που δεν αποδέχεται όλα τα προηγούμενα, δεν μπορεί παρά να είναι υπερασπιστής της «διαφθοράς» και των «δικαιωμάτων των συντεχνιών», προστάτης των «βολεμένων», νοσταλγός δεσποτικών και ανελεύθερων καθεστώτων, υπονομευτής των προσπαθειών για έξοδο από την κρίση, εχθρός της δημοκρατίας – άρα πρέπει να παταχθεί και να απομονωθεί, αφού δεν είναι πλέον απλώς γραφική, αλλά και επικίνδυνη).
Αυτό το συνεκτικό και ολοκληρωμένο ιδεολογικό «σύστημα» είναι υποδειγματικό για τη συνοχή του, για την οργανική σχέση ανάμεσα στα μέρη του, ανάμεσα σε ιδεολογία, πολιτική και συγκεκριμένη πρακτική. Δίνει μεγάλη δύναμη στο οικονομικό και πολιτικό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης από τις δυνάμεις του συστήματος και συνιστά σαφές πλεονέκτημα έναντι της Αριστεράς. Προκειμένου για τον ΣΥΡΙΖΑ, το σχέδιο ρήξης με το μνημόνιο θα φαίνεται αντιφατικό, ατεκμηρίωτο και τυχοδιωκτικό αν δεν ξεκαθαριστεί ότι είναι ένα σχέδιο κοινωνικού μετασχηματισμού, ένα σχέδιο υπέρβασης του καπιταλισμού σε κρίση κι όχι ένα -ουτοπικό- αριστερό σχέδιο επανόδου στην προ κρίσης καπιταλιστική «κανονικότητα». Η μόνη πειστική «τεκμηρίωση» των προγραμματικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που μπορεί να τις κάνει ρεαλιστικές, είναι μόνο η δυναμική που μπορεί να δημιουργήσει η διαδικασία του κοινωνικού μετασχηματισμού: η ανατροπή του υποδείγματος, ο παραμερισμός του κέρδους, η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το κοινωνικό σχέδιο στη θέση της ατομικής ιδιοκτησίας και της κατανομής των κοινωνικών πόρων με βάση το κέρδος και τον ανταγωνισμό των ατομικών καπιταλιστικών κεφαλαίων.
Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η γραμμή της ρήξης (με το μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις, που συνεπάγεται ρήξη με το σύστημα) θα παραπαίει, θα φαίνεται τυχοδιωκτική (από την άποψη του «ρεαλισμού» που επιβάλλουν οι καταναγκασμοί του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού) και θα υποβιβάζεται σε τακτική (της οποίας επίσης ο ρεαλισμός δεν θα μπορεί να «αποδειχτεί»). Πρέπει λοιπόν να γίνει σοβαρή δουλειά για να αποκατασταθεί η συνεκτικότητα του πολιτικού μας σχεδίου και να αποδειχτεί ο ρεαλισμός του με το μόνο εφικτό τρόπο: την οργανική του ένταξη σε ένα σχέδιο κοινωνικού – σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
β. Διεθνιστική γραμμή ρήξης: Ένα σχέδιο ρήξης με το μνημόνιο και την τρόικα δεν μπορεί να υλοποιηθεί νικηφόρα μόνο σε εθνικό επίπεδο. Η σύγχρονη καπιταλιστική διεθνοποίηση και οι όροι της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για ρήξη με το σύστημα σε εθνικό επίπεδο αν δεν υπάρξει ταχύτατη μετεξέλιξή της σε ευρωπαϊκό και διεθνές ρεύμα ανατροπής. Πρέπει όχι μόνο να φανταστούμε, αλλά να προσανατολιστούμε και να σχεδιάσουμε τον τρόπο μετασχηματισμού της ρήξης στην Ελλάδα σε ευρωπαϊκό ξέσπασμα κατά των πολιτικών λιτότητας, με στόχο μια σύγχρονη ευρωπαϊκή «άνοιξη των λαών» που θα γκρεμίσει την απολυταρχία των αγορών και του κέρδους. Για να προετοιμάσουμε μια τέτοια προοπτική, πρέπει να δημιουργήσουμε τους όρους ενός ευρωπαϊκού κινήματος κατά της λιτότητας και αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να κάνουμε το «ελληνικό ζήτημα» ευρωπαϊκό ζήτημα, να ευρωπαιοποιήσουμε – διεθνοποιήσουμε την αντιπαράθεση και τη δυναμική της ρήξης, να αναγεννήσουμε το διεθνισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη, να δουλέψουμε πάνω σε μια διεθνιστική γραμμή ρήξης. Ένας τέτοιος προσανατολισμός είναι αντίθετος τόσο με την προσαρμογή στους καταναγκασμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης (η γραμμή της ρήξης με το μνημόνιο και την τρόικα δεν είναι εφικτή χωρίς ρήξη και ανατροπή αυτών των καταναγκασμών) όσο και με τη γραμμή εθνικής αναδίπλωσης και ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας μέσω του εθνικού νομίσματος (γραμμή ρήξης με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. αλλά υποταγής στους καταναγκασμούς της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και ανταγωνιστικότητας).
γ. Υπεράσπιση των μεταναστών: Μη έχοντας κανένα περιθώριο για «κεϊνσιανές» πολιτικές διαχείρισης της κρίσης και ενώ η πολιτική κρίση βαθαίνει και ο αγώνας για την εξουσία έχει ήδη ξεκινήσει (έστω με τη μορφή του αγώνα για την κυβέρνηση), το σύστημα καταφεύγει σε μια γραμμή συγκρότησης του δικού του ταξικού στρατοπέδου με βασικά συστατικά στοιχεία τη δικαίωση του κράτους έκτακτης ανάγκης («νόμος και τάξη»), του κράτους εξαίρεσης (τα δικαιώματα δεν είναι για όλους ούτε για όλες τις περιστάσεις – σε έκτακτες συνθήκες μπορούν και πρέπει να αναστέλλονται), της κοινωνίας της εξαίρεσης (αυτοί που «δεν χωράνε», θα εξοστρακίζονται κοινωνικά), του αντικομμουνισμού (ούτε η Αριστερά «χωράει» στο σύστημα, όπως πριν την κρίση). Όλα αυτά τα στοιχεία νομιμοποιούνται κατεξοχήν μέσα από το ρατσισμό και το κυνήγι του μετανάστη, πάνω στον οποίο επιβεβαιώνονται με τον πιο σκληρό τρόπο ο «νόμος και η τάξη», το κράτος αλλά και η κοινωνία της εξαίρεσης, ο αντικομμουνισμός (η Αριστερά -εκτός των άλλων- προστατεύει τους μετανάστες). Επομένως, η υπεράσπιση των μεταναστών είναι κεντρικό ζήτημα στην αντιπαράθεση των δύο ταξικών στρατοπέδων, κι όχι ένα ζήτημα που «αποπροσανατολίζει την ταξική πάλη».
Αυτή η υπεράσπιση όμως δεν μπορεί να γίνει αν από την αρχή εκχωρήσουμε την ηγεμονία στον αντίπαλο: αν «παραδεχτούμε» ότι «οι μετανάστες είναι πρόβλημα», αν «παραδεχτούμε» ότι «είναι περισσότεροι από όσους χωράει η ελληνική κοινωνία» κ.λπ. κ.λπ. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η «άνευ όρων»  υπεράσπιση των μεταναστών, αφού μόνο αυτή μπορεί να συγκροτήσει σε στέρεες βάσεις το δικό μας ταξικό μπλοκ:

Ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων, όχι των κεφαλαίων: Γιατί όλοι/ες έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης από χώρα σε χώρα και ιδιαίτερα όσοι/ες κινδυνεύει η ζωή τους από την πείνα και τον πόλεμο – κι όχι μόνο το κεφάλαιο. Γιατί κλειστά σύνορα σημαίνει φράχτες και νάρκες, που αυξάνουν το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και αυξάνουν τα «κόμιστρα» για τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες. Γιατί, τέλος, κλειστά σύνορα σημαίνει τη συγκρότηση ενός δεύτερου στρατού δίπλα σ’ αυτόν που υπάρχει ήδη – με όλες τις βλαβερές συνέπειες του γεγονότος…
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών: Παροχή εγγράφων (απαγόρευση δίωξης για παράνομη είσοδο, καταγραφή, ταυτότητα μετανάστη, ταξιδιωτικά έγγραφα, νομιμοποίηση με απλές προϋποθέσεις, ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα). Γιατί «λαθρομετανάστης» σημαίνει ότι κανείς δεν δικαιούται να γλιτώσει από την πείνα και το θάνατο, γιατί δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, γιατί ο ρατσισμός τους θέλει «λαθραίους» για να πλουτίζουν τα κυκλώματα εκμετάλλευσής τους (κομιστές, ελληνικές και μεταναστευτικές μαφίες), για να κάνουν πολιτική καριέρα διάφορα πολιτικά αποβράσματα και να κερδοσκοπούν πολιτικά η εμφυλιακή Δεξιά και η ακροδεξιά, γιατί οι φασίστες του θέλουν «λαθραίους» για να επιβεβαιώνουν τη θεωρία του «Καιάδα» και να αναλαμβάνουν το ρόλο του δεσμοφύλακα σε μια κοινωνία-φυλακή.
Αλληλεγγύη: Αυτό δεν σημαίνει μόνο αξιακές διακηρύξεις, αλλά και έμπρακτη υπεράσπισή τους από τις διώξεις της αστυνομίας και από τους φασίστες, δραστήρια προσπάθεια να ενταχτούν στα συνδικάτα, τις κοινωνικές οργανώσεις και το κίνημα.
Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, κλείσιμο των βάσεων, καμία συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους:
Τα καραβάνια των μεταναστών και των προσφύγων δεν έρχονται στην Ευρώπη για τουρισμό, αλλά επειδή ξεριζώνονται βίαια από τις χώρες τους λόγω της φτώχειας και των πολέμων. Ο πόλεμος “ενάντια στην τρομοκρατία”, που κήρυξε ο Τζ. Μπους και στον οποίο συνέβαλε η Ε.Ε και η Ελλάδα μέσω του ΝΑΤΟ, σήμανε την εξόντωση των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν, που αναζητούν μία καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης. Είναι σκέτος φαρισαϊσμός αυτοί που βομβάρδισαν και διατηρούν στρατεύματα κατοχής, ξεριζώνοντας αυτούς τους λαούς, να ορθώνουν τείχη όταν αυτοί προσπαθούν να γλυτώσουν από σίγουρο θάνατο. Ειδικά μάλιστα οι Ελληνικές κυβερνήσεις είναι συνένοχες, αφού η Ελλάδα όχι μόνο μετατράπηκε σε ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αλλά και συμβάλλει με στρατό στην κατοχή του Αφγανιστάν.
δ. Όχι στο δόγμα «ενάντια στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»: Στην κοινωνία του μνημονίου επικρατεί η διάχυτη βία ενάντια στους άνεργους, τους άστεγους, τους εξαθλιωμένους, τους φτωχούς, τους μετανάστες.

Πάνω σ’ αυτή τη «βάση», χτίζονται το κράτος έκτακτης ανάγκης, το κράτος και η κοινωνία της εξαίρεσης, η καταστολή, η φασιστική τρομοκρατία, η ισχυροποίηση και εξάπλωση μαφιών κάθε είδους. Όλη αυτή η πολυεπίπεδη βία του συστήματος απαιτεί να ασκείται «νόμιμα» και να έχει το μονοπώλιο! Αντίθετα, η παραβατικότητα όσων δεν έχουν στέγη και τροφή, οι πέτρες και τα γιαούρτια των μαθητών ενάντια στα αστυνομικά τμήματα το 2008, τα γιουχαΐσματα, τα γιαουρτώματα κ.λπ. ενάντια σε πολιτικά στελέχη των μνημονιακών κομμάτων, τα «μπάχαλα» στις παρελάσεις, η άμυνα απέναντι στις επιθέσεις της αστυνομίας – αυτά είναι «απαράδεκτες μορφές βίας»… Και όταν φτάνουμε στον αναβαθμό της πολιτικής, όσοι «καλύπτουν» τέτοιες «απαράδεκτες μορφές βίας» καταγγέλλονται ότι «καλύπτουν» τη βία (αν δεν την ενορχηστρώνουν κιόλας) και άρα τίθενται εκτός πλαισίου νομιμότητας – εννοείται ότι την τιμητική του σ’ αυτό έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη, τα κανάλια και οι κονδυλοφόροι του συστήματος ανακαλύπτουν την «κοινωνική χρησιμότητα» της φασιστικής βίας (παράδειγμα ο μύθος ότι η Χρυσή Αυγή προσφέρει «κοινωνικές υπηρεσίες στους κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα). Και όταν κάποιες μορφές αυτής της βίας καταγγέλλονται υποχρεωτικά (όπως η επίθεση Κασιδιάρη στις Λιάνα Κανέλλη και Ρένα Δούρου), τότε ανακαλύπτουν τη θεωρία της «βίας των άκρων» (Χρυσής Αυγής και ΣΥΡΙΖΑ) και καταγγέλλουν τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Βάσει αυτής της θεωρίας, όποιος παραβιάζει τη «νομιμότητα» (κινητοποιείται για να μην εφαρμοστούν ψηφισμένοι νόμοι, να μην πληρωθούν τα χαράτσια, τα διόδια κ.λπ.) και όποιος υποθάλπει τη βία των γιαουρτωμάτων και της διάλυσης των παρελάσεων κ.λπ., είναι εκφραστής της βίας των άκρων και μπαίνει στον ίδιο παρονομαστή με τη Χρυσή Αυγή.
Η απάντηση σε αυτή τη θεωρία πρέπει να είναι επίσης επιθετική και όχι ενοχική – σε καμία πάντως περίπτωση δεν μπορεί να είναι το «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα». Πρέπει να εστιάσουμε στην κοινωνική βία του μνημονίου (άνεργοι, άστεγοι, εξαθλιωμένοι κ.λπ.), στην πολιτική βία του κράτους έκτακτης ανάγκης (χημικά, επιθέσεις στις διαδηλώσεις, καταστολή), στο καθεστώς εξαίρεσης που οικοδομείται. Στη μάχη για το ποια αφήγηση για τη «νομιμότητα» θα επικρατήσει, θα πρέπει να καταγγείλουμε σαν παράνομες οι δικές τους πολιτικές και να θέσουμε το ζήτημα της «νόμιμης άμυνας» απέναντι σ’ αυτές. Η πάλη για να επανακαθοριστούν το περιεχόμενο και τα όρια της «νομιμότητας» είναι κρίσιμο ιδεολογικό μέτωπο, όπου πρέπει να δώσουμε τη μάχη για να απονομιμοποιήσουμε τα μνημόνια, τις πρακτικές του κράτους εξαίρεσης και έκτακτης ανάγκης και αντίστοιχα να διευρύνουμε τα όρια της νομιμότητας για τις πρακτικές αντίστασης και αλληλεγγύης.
10. Η αυτονόητη «στροφή στο κίνημα» ύστερα από τις εκλογές δεν πρέπει να γίνει με στερεοτυπικό τρόπο, αλλά υπό το πρίσμα της συνολικής, με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους, ανασυγκρότησης του εργατικού – λαϊκού ταξικού μπλοκ, στις εξής κατευθύνσεις:

α. Να δώσουμε τη μάχη να κερδίσουμε τα συνδικάτα: Η αποτελεσματικότητα ενός νέου γύρου αγώνων ενάντια στο μνημόνιο αλλά και στόχος για πολιτική ανατροπή και κυβέρνηση της Αριστεράς προϋποθέτουν μια μεγάλη ανατροπή των συσχετισμών μέσα στο εργατικό κίνημα. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα της Αριστεράς πρέπει να συμμαχήσουν και να καταστρώσουν ένα σχέδιο ανατροπής των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα, διεκδίκησης της ηγεσίας στα συνδικάτα, δημιουργία νέων συνδικάτων.
β. Γενίκευση και πανελλαδική δικτύωση των Λαϊκών Συνελεύσεων: Οι Λαϊκές Συνελεύσεις είναι η πιο προωθημένη μορφή που ανέδειξε το κίνημα ενάντια στο μνημόνιο. Είναι η μορφή στην οποία μπορούν να συγκλίνουν και να εκφράζονται όλα τα ρυάκια (πρωτοβουλίες για χαράτσια, για νοσοκομεία, για αλληλεγγύη κ.λπ.) και να συσπειρώνεται κάθε μορφής πρωτοπορία του κινήματος. Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να συμφωνήσουν σε μια κοινή ατζέντα επέκτασης και συντονισμού των Λαϊκών Συνελεύσεων, με πνεύμα ριζοσπαστικό αλλά και ανοιχτό. Στόχος πρέπει να είναι μια μεγάλη – πανελλαδική Συνέλευση του κινήματος, με αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους από όλες τις Λαϊκές Συνελεύσεις, αλλά και από εργατικές πρωτοβουλίες, αριστερές παρατάξεις και ριζοσπαστικά συνδικάτα.

γ. Κίνημα αντίστασης στο φασισμό: Η επείγουσα ανάγκη να οργανωθεί η αντίσταση στη φασιστική τρομοκρατία (επιθέσεις σε μετανάστες αλλά πλέον και στην Αριστερά) απαιτεί τη δημιουργία ενός πλατιού αντιφασιστικού μετώπου και ταυτόχρονα ενός δικτύου ομάδων περιφρούρησης και λαϊκής αυτοάμυνας σε όλες τις γειτονιές αλλά και σε κοινωνικούς χώρους (σχολεία πρώτα απ’ όλα, αλλά και εργασιακούς χώρους). Αυτές οι ομάδες περιφρούρησης πρέπει να είναι οι μαχητικοί βραχίονες των ποικίλων μορφών του κινήματος, και οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη συγκρότησή τους.
δ. Δίκτυα αλληλεγγύης: Σε μια συγκυρία σαν κι αυτή που ζούμε, η αλληλεγγύη είναι κεντρικό ζήτημα. Πρέπει όμως να τη δούμε όχι σαν Μη Κυβερνητική Οργάνωση ούτε σαν στρατηγική δημιουργίας «απελευθερωμένων ζωνών» μέσα στον καπιταλισμό, αλλά σαν Αριστερά: αλληλεγγύη για να συγκροτήσουμε τους άνεργους, τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους σαν δύναμη αντίστασης, για να υπερασπιστούμε τα μαχόμενα τμήματα του κινήματος, να στηρίξουμε και ταυτόχρονα να εντάξουμε τους φτωχούς στη μάχη, να οργανώσουμε τις «κοινωνικές εφεδρείες» στη μάχη για την εξουσία.

26 Ιούνη 2012

 

//