Ομολογία χρεοκοπίας η προσφυγή στο “μηχανισμό στήριξης”

«Δεν θα δοθεί καμία βοήθεια στην Ελλάδα μέχρι να ολοκληρωθούν οι συζητήσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, μετά την ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι η Ελλάδα θα ενεργοποιήσει το μηχανισμό στήριξης από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Η καγκελάριος της Γερμανίας, που νωρίτερα είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Έλληνα πρωθυπουργό, πρόσθεσε επίσης ότι δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη το ποσό του δανεισμού.»Ο μηχανισμός στήριξης της Ελλάδας θα ενεργοποιηθεί μόνο αν απειληθεί η σταθερότητα του ευρώ στο σύνολό του και εάν η Αθήνα παρουσιάσει ένα αξιόπιστο οικονομικό πρόγραμμα», πρόσθεσε η Άνγκελα Μέρκελ. (Εnet. gr)
Αυτά δυο μόλις ώρες μετά τους έξαλλους πανηγυρισμούς στο ελληνικό χρηματιστήριο, στο ΣΕΒ και στα τηλεοπτικά πάνελ του Mega και του Σκαί, με την αναγγελία από τον ΓΑΠ της προσφυγής στο ΔΝΤ και την ΕΕ για ενεργοποίηση του μηχανισμού βοήθειας.Ας επανέλθουμε λοιπόν στην πραγματικότητα και ας αφήσουμε τους καραγκιόζηδες να τσιρίζουν περιμένοντας τον 6ο στόλο στη Φίλωνος να έλθει για να τους σώσει. Υπενθυμίζουμε ότι η ενεργοποίηση του πακέτου βοήθειας έχει ως προϋπόθεση την ομοφωνία των κρατών της ευρωζώνης και ενδεχομένως των 27. Ιδιαίτερα της Γερμανίας η οποία θα επωμιστεί και το μεγαλύτερο βάρος. Όποιος παρακολουθεί προσεχτικά τα γεγονότα χωρίς να του αποσπά την προσοχή η κουστωδία των Σκάι και του Mega, καταλαβαίνει ότι η πιθανότητα ενεργοποίησης του μηχανισμού είναι 50-50. Αυτός είναι και ο λόγος που παρά τις παραινέσεις των παπαχελοπρετεντέρηδων για άμεση προσφυγή στο μηχανισμό, η κυβέρνηση μέχρι τελευταία στιγμή ευελπιστούσε να υποχωρήσουν τα spread και να βρει τα 40 και πλέον δις που χρειάζεται επειγόντως τους επόμενους μήνες για να ανανεώσει τα ομόλογα που λήγουν και να πληρώνει ταυτόχρονα τους τρέχοντες τόκους από τα 300δις του χρέους.
Υπενθυμίζουμε επίσης ότι παρά τους πανηγυρισμούς της 25 Μάρτη και αυτούς που ακολούθησαν μετά το Πάσχα όταν συγκεκριμενοποιήθηκαν τα ποσά της δανειακής «βοήθειας», όπως επίσης και τα επιτόκια (κάπου στο 5%) οι γνωστές ανεκδιήγητες κουστωδίες πανηγύριζαν προεξοφλώντας τη συντριβή των spread. Παρ’ όλα αυτά τα spread χθες έσπασαν όλα τα ιστορικά ρεκόρ σκαρφαλώνοντας στις 600μ βάσης, πράγμα που σημαίνει ότι αν έβγαινε εκείνη τη στιγμή ο Παπακωσταντίνου να δανειστεί θα έπρεπε να πληρώσει 9% επιτόκιο!!! Όπως πάμε σε λίγο θα είναι καλύτερα να δανείζεται το ελληνικό κράτος με… πιστωτική κάρτα παρά να εκδίδει ομόλογα.
Ας μην εκπλαγούμε αν τη Δευτέρα σπάσουν ξανά τα ρεκόρ.
Πάμε τώρα στις ημερομηνίες. Στα μέσα του Μάη η κυβέρνηση πρέπει να βρει κάπου 16δις για τα ομόλογα που λήγουν. Οι μέρες είναι μετρημένες. Για να εκταμιευτούν τα χρήματα του μηχανισμού βοήθειας η Γερμανία ζητάει σύνοδο κορυφής που προβλέπεται να γίνει στις 25 Μαΐου. Όλοι αυτοί οι πανηγυρτζήδες, που με ύφος 1000 καρδιναλίων απαιτούν από την Παπαρήγα και τον Τσίπρα να απαντήσουν που θα βρεθούν τα λεφτά, έχουν καμία ιδέα που θα τα βρουν αν η Μέρκελ δεν τους δώσει μια;

Η μπάλα στην εξέδρα

Δυστυχώς σε αυτή την κρίσιμη στιγμή η αριστερά συνεχίζει να λεει μισόλογα ή να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το ΚΚΕ με μια ανακοίνωση άλλα ντ’ άλλων το μόνο που έχει να πει είναι ότι η «Η απόφαση της κυβέρνησης να προσφύγει στο μηχανισμό δανειοδότησης ΕΕ-ΔΝΤ αποτελεί επιλογή συμμαχίας με σκοπό να εξυπηρετηθούν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας, για να έχει η κυβέρνηση ισχυρά στηρίγματα, προκειμένου να επιβάλει και νέα άγρια μέτρα σε βάρος του λαού. Ήταν εδώ και καιρό προσχεδιασμένη» για να συνεχίσει: «Είναι ψεύτικος ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχουν χρήματα, γιατί την ίδια στιγμή χαρίζει 17,5 δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, δεκάδες δισεκατομμύρια με τον αναπτυξιακό νόμο σε βιομηχάνους, εφοπλιστές, μειώνει τη φορολογία στο κεφάλαιο, αυξάνει τα προνόμιά του. Δίνει δισεκατομμύρια για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και εκατοντάδες εκατομμύρια για στρατεύματα Κατοχής εκτός συνόρων». Για το ΚΚΕ η προσφυγή στο μηχανισμό είναι ένας ακόμα λόγος για να κάνει ανέξοδες ιδεολογικές διαπιστώσεις και να καταλήξει στις επίσης ανέξοδες επισημάνσεις ότι «υπάρχουν λεφτά». Αυτό που ξεχνά στις παντός καιρού διαπιστώσεις του να πει, είναι ότι ακόμα και να υπάρχουν αυτά τα λεφτά είναι αδύνατον να μαζευτούν στις επόμενες δύο βδομάδες. Το ότι έφαγαν τα λεφτά οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες το ξέρουν και οι πέτρες. Το ότι δίπλα σ’ αυτούς έτρωγαν δεκάδες χιλιάδες αυλοκόλακες της εξουσίας είναι επίσης γνωστό στο πανελλήνιο, άσχετα αν η αριστερά υποτιμά αυτή τη πλευρά του ζητήματος. Μέχρι λοιπόν να τα πάρουμε από τους καπιταλιστές, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες, τι κάνουμε; Εκτός από το να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα και να παραδίδουμε μαθήματα του στυλ: «Ο λαός πρέπει να διδαχθεί από την εμπειρία του. Όπως χθες με την ΟΝΕ, έτσι και τώρα οι θυσίες που θέλουν να του επιβάλουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, για να γίνει πιο ισχυρό και ανταγωνιστικό το ελληνικό κεφάλαιο, δεν θα έχουν κανένα όφελος για αυτόν. Αντίθετα τον οδηγούν σε έναν όλεθρο χωρίς τέλος. Είναι ώρα ευθύνης για τους εργαζόμενους και το λαό». Εντάξει ο «λαός»  ας αναλάβει τις ευθύνες του. Αλλά τι ακριβώς του ζητάμε να κάνει; Απλώς να βγάλει «διδάγματα»; Τι έγινε, τελείωσε η μάχη; Ηττηθήκαμε; Έφτασε η ώρα των συμπερασμάτων; Αυτό έχει να μας πει το ΚΚΕ αυτή την κρίσιμη στιγμή. Αυτό το κόμμα είναι απίστευτο. Όταν δεν παίζεται τίποτα μας λεει για αγώνες, και όταν είναι να δοθεί ο αγώνας μας λεει ότι δεν μπορεί να δοθεί τώρα η μάχη αν δεν αλλάξουν πρώτα οι συσχετισμοί, δηλαδή «αν δεν βγάλει ο λαός τα συμπεράσματά του». Ποια συμπεράσματα; Να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές το ΚΚΕ. Δυστυχώς το ΚΚΕ δεν προτείνει τίποτα για τις επόμενες 15 μέρες. Όλα τα άλλα, όπως «να μην πτωχεύσει ο λαός αλλά η πλουτοκρατία. Ο λαός δεν χρωστάει, του χρωστάνε. Οι μόνες θυσίες που μπορούν να πιάσουν τόπο είναι οι θυσίες του αγώνα. Υπάρχει λύση προς όφελος του λαού και της χώρας. Λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.», είναι αέρας κοπανιστός. Αυτή τη στιγμή δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, ούτε δίνουν καμία συγκεκριμένη προοπτική για άμεση δράση. Θα περίμενε κανείς τίποτα περισσότερο από ένα κόμμα που ότι προτείνει αφορά τη δευτέρα παρουσία; Τι να πεις. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Δημοψήφισμα ναι, αλλά με ποιο ερώτημα;

Το άλλο κομμάτι της υπαρκτής αριστεράς προτείνει δια του Αλέξη Τσίπρα «Δημοψήφισμα για άμεση έξοδο από το μηχανισμό του ΔΝΤ». Συμπληρώνοντας ότι “ο λαός πρέπει να ερωτηθεί για το αν επικυρώνει αυτή τη βίαιη μεταπολίτευση, για το αν αποδέχεται τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και την εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας του σε υπερεθνικούς οργανισμούς”. Σίγουρα σε σχέση με το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει κάτι για την υπόθεση. Όμως το ερώτημα είναι εντελώς λάθος. Τι νόημα έχει η ερώτηση αν δέχεται κανείς το ΔΝΤ ή όχι, όταν δεν προτείνεις εσύ που θα βρεθούν τα λεφτά. Η κυβέρνηση λεει: Ή πάμε στο ΔΝΤ ή δανειζόμαστε με 9%. Διαλέξτε. Η αριστερά δεν δίνει καμία απάντηση στο θέμα εκτός από προτάσεις που αφορούν τη μεταθάνατο ζωή. Ας υποθέσουμε ότι γίνεται δημοψήφισμα και το κερδίζουμε. Ο λαός ψηφίζει όχι στο ΔΝΤ. Από την ΕΕ όμως; Από κει είναι εντάξει ο μηχανισμός; Αν τον εγκρίνει η Μέρκελ για να μην ξεχνιόμαστε. Τι λεει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο που και αυτός ο μηχανισμός προϋποθέτει «ένα αξιόπιστο οικονομικό πρόγραμμα», όπως δήλωσε η καγκελάριος της Γερμανίας προ ολίγων ωρών. Που σημαίνει ότι απαιτούνται πρόσθετα μέτρα σαν αυτά που ζητάει και το ΔΝΤ. Γιατί ανεξάρτητα από την «αλληλεγγύη» που θα θέλαμε από την Ευρώπη (που φαντασιωνόμαστε), αυτή η συγκεκριμένη ΕΕ το μόνο που «δίνει», αν και εφόσον, είναι δάνεια με 5 ή 6% και με τους πλέον απεχθείς όρους. Η αριστερά προφανώς δεν δέχεται ούτε αυτή τη λύση. Ή μήπως τη δέχεται σιωπηλώς; Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει η πρόταση για δημοψήφισμα να ξεχνάει την ΕΕ και την ΕΚΤ και να θυμάται μόνο το ΔΝΤ;
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ξεχνάει το που θα βρεθούν τα λεφτά. Γιατί το όχι στο ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ σημαίνει να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο με 9 ίσως και με 19%. Όσο η αριστερά ξεχνάει να απαντήσει στο ουσιώδες, απλώς το μόνο που καταφέρνει είναι να αφήνει τη διέξοδο στο «μονόδρομο» που έχει επιλέξει η κυβέρνηση.
Αν υπάρχει ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα θα ήταν «ναι ή όχι στην αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων». Ναι ή όχι στη στάση πληρωμών. Αυτή είναι η μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική λύση στο «μονόδρομο» της κυβέρνησης και των τραπεζιτών. Ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους του πιστωτές. Δεν έχουμε να σας πληρώσουμε. Και δεν θέλουμε πλέον να δανειζόμαστε. Τέρμα ότι πήρατε πήρατε. Θα συζητήσουμε από μηδενική βάση για το χρέος. Προς το παρόν ξεχάστε το.
Αυτή είναι μια εναλλακτική λύση και φυσικά θα είναι κανείς αφελής να περιμένει από την κυβέρνηση και το αστικό καθεστώς στο σύνολό του να το θέσει σε δημοψήφισμα. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι ο δρόμος. Μια πλατιά καμπάνια για να άμεση στάση πληρωμών. Όσο η αριστερά δεν μιλάει για στάση πληρωμών, δεν έχει να προτείνει καμία λύση. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος που οι κινητοποιήσεις  έχουν μικρή μαζικότητα.

Και τώρα;

Ακόμα κι αν τελικά καμφθούν οι αντιρρήσεις της Γερμανίας, και εκταμιευτούν τα πρώτα δις από το μηχανισμό βοήθειας, θα έρθούμε αντιμέτωποι με τους σκληρούς όρους της «βοήθειας». Οι χιλιάδες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ήδη έχουν αναγγελθεί. Ακόμα και στο στενό δημόσιο όταν χάνεται η οργανική θέση. Μιλάνε ακόμα και για 200 χιλιάδες απολύσεις. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα μειωθούν 20 και 30% ενώ θα απελευθερωθούν οι απολύσεις. Οι αλλαγές στο συνταξιοδοτικό θα εφαρμοστούν από τώρα και όχι το 2018. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι επόμενες εβδομάδες και μήνες θα μετατρέψουν τη χώρα σε πεδίο μάχης. Αυτό είναι το ένα σενάριο. Το δεύτερο είναι να μην έλθει ποτέ η «βοήθεια» ή να μην είναι αρκετή. Εκεί η μόνη λύση για το αστικό καθεστώς, είναι η αποχώρηση από την ευρωζώνη με ταυτόχρονη υποτίμηση της νέας δραχμής και δέσμευση των καταθέσεων. Αυτό το σενάριο είναι παρόμοιο με ότι συνέβη στην Αργεντινή πριν λίγα χρόνια. Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη φαντασία για να σκεφτούμε το τι θα ακολουθήσει. Όπως και να χει η κυβέρνηση θα πρέπει να φροντίσει να επισκευαστούν τα ελικόπτερα.
Η αριστερά αν την απασχολούν όλα αυτά, όχι για να κοινωνιολογήσει αλλά για να αναλάβει τις ευθύνες της θα πρέπει να προετοιμαστεί και να σκεφτεί επιτέλους μια συγκεκριμένη εναλλακτική λύση όταν, λέμε όταν, θα απογειώνονται τα ελικόπτερα.

«Μα η κατάσταση είναι προεπαναστατική;»

Εντάξει είναι γνωστές οι αντιρρήσεις της καθώς πρέπει αριστεράς, που ξέρει να περιγράφει άριστα στην κρίση του 1929 και τα λάθη του Αλιέντε. Αλλά όταν πρόκειται για το παρών, μόνο να απαντάει με ειρωνείες και γελάκια ξέρει. Εντάξει λοιπόν η κατάσταση δεν είναι προεπαναστατική. Η κυβέρνηση έχει τον πλήρη έλεγχο των κινήσεων, οι «από κάτω» συνεχίζουν να την εμπιστεύονται, ενώ τα κοινωνικά της στηρίγματα θα συνεχίζουν να απολαμβάνουν το πάρτι των τελευταίων δεκαετιών πάνω στο οποίο χτίστηκε και η αναγκαία κοινωνική συναίνεση με την εξουσία. Η οικονομία θα ανακάμψει κάτι εξάλλου που διαρκώς προαναγγέλλει η κ. Παπαρήγα και το επιτελείο της, ενώ η Ε.Ε. και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα ρίξουν μερικά χαστούκια στις αγορές βάζοντας σε τάξη τους κερδοσκόπους. Η ύφεση θα ξεπεραστεί, η αγορά θα ανασάνει και η αριστερά θα βρει επιτέλους την ηρεμία της για να διεκδικήσει εκ νέου τα 1400 ευρώ βασικό μισθό. Οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις καθώς και οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας δεν θα φέρουν καμία επαναστατική κατάσταση, αλλά ήπιες διαμαρτυρίες και πάνω απ’ όλα με αργή και βασανιστική συνειδητοποίηση πάνω στην βαθύτερη ουσία του καπιταλιστικού συστήματος. Μα είναι δυνατόν όλα αυτά να προκαλέσουν συγκρούσεις στους δρόμους; Όχι βέβαια, γιατί «η κατάσταση δεν είναι προεπαναστατική». Και αφού τώρα δεν είναι, πως είναι δυνατόν να γίνει;
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι ότι η κατάσταση δεν είναι προεπαναστατική, αλλά ότι η αριστερά δεν θέλει ούτε να σκεφτεί την πιθανότητα να γίνει. Όλα της τα πολιτικά σχέδια αφορούν μια κατάσταση ήπιας ταξικής πάλης, στα πλαίσια ενός λειτουργικού καπιταλισμού. Γι’ αυτό και είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που αρνείται ότι το ελληνικό κράτος έχει ήδη χρεοκοπήσει. Προτιμά να εξευτελίζεται λέγοντας αρλούμπες, προτιμά να χάνει μαζί με το αστικό πολιτικό σύστημα και τη δική της αξιοπιστία, βγάζοντας έτσι τον εαυτό της έξω από την διεκδίκηση της εξουσίας και μαζί με αυτό τη δυνατότητα μια εναλλακτικής λύσης. Είναι απίστευτο να βγαίνουν οι ίδιοι και να λένε ότι έχουν χρεοκοπήσει και η αριστερά να το αρνείται. Γιατί; Γιατί απλά δεν θέλει να αναλάβει καμία ευθύνη.

Αριστερή κινδυνολογία ενάντια στην «στάση πληρωμών»

Γι’ αυτό και αντιδρά στη στάση πληρωμών. Και μάλιστα αντιδρά κινδυνολογώντας ότι είναι το χειρότερο σενάριο. Χειρότερο και από το να συνεχίζει η κυβέρνηση να παίρνει δάνεια στο όνομά μας ακόμα και με 10%. Χειρότερο ακόμα και από αυτά που έρχονται μαζί με τη «βοήθεια» του μηχανισμού ΕΕ-ΔΝΤ. Όπως κινδυνολογούν οι απολογητές του συστήματος έτσι κινδυνολογούν και οι αριστεροί πολέμιοι της στάσης πληρωμών, ότι δήθεν θα σημάνει στάση πληρωμών στους μισθούς, φτάνοντας στο σημείο να αναπαράγουν τα παραμύθια του Μίχαλου ότι οι μισθοί στο δημόσιο πληρώνονται από τα δάνεια. Λοιπόν για να τελειώνουμε και με αυτό το παραμυθάκι. Οι μισθοί και οι συντάξεις του δημοσίου δεν ξεπερνάνε τα 25 δις μαζί και οι δαπάνες στα ασφαλιστικά ταμεία, κοινωνική προστασία και περίθαλψη που είναι άλλα 16 δις. Και άλλα 3 δις οι επιχορηγήσεις σε φορείς με παθητικά αποτελέσματα (συγκοινωνίες). Ακόμα και έτσι μιλάμε για 44 δις σύνολο, με έσοδα 55 δις. Αυτές είναι οι ουσιαστικές λειτουργικές δαπάνες του προϋπολογισμού και τα υπόλοιπα είναι τρίχες κατσαρές. Είναι σίγουρο ότι και εκεί μπορούν να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακας. Από κει και πέρα οι άλλες δαπάνες αφορούν τόκους 13 δις, εξοπλιστικά 2 δις, καταναλωτικές δαπάνες και άλλες λαμογιές 3 δις, αποδόσεις σε ΕΕ 3,5 δις που έτσι κι αλλιώς θα κοπούν αφού θα μας πετάξουν έξω από την ΕΕ. Φυσικά και τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά όχι και να πιστέψουμε ότι αν κοπούν τα δάνεια θα πεθάνουμε από την πείνα.
«Αν βγούμε από το ευρώ χαθήκαμε». Τι να πει κανείς. Μιλάμε για πλήρη πνευματική παράδοση. Κατά τα άλλα «έξω το ΔΝΤ, και κάτω το σύμφωνο σταθερότητας». Άλλα προς θεού μην βρεθούμε έξω από την ευρωζώνη. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί κανείς δεν παίρνει την αριστερά στα σοβαρά. «Αν φύγουμε από το ευρώ θα διπλασιαστεί το χρέος γιατί θα υποτιμηθεί η δραχμή». Μάλιστα το καταλάβαμε, είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα. Και γιατί θα διπλασιαστεί το χρέος; Για πείτε μας σοφολογιότατοι οικονομολόγοι της αριστεράς με τα τόσα ντοκτορά σε Λονδίνα και Παρίσια; Ξεχνάτε ότι η φυγή από το ευρώ θα είναι συνέπεια της στάσης πληρωμών; Λοιπόν ακούστε και τα επόμενα βήματα. Μετά τη στάση πληρωμών θα ακολουθήσει η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Εμείς λέμε ότι εκεί το χρέος θα μειωθεί και ας μην έχουμε έδρα στο London school of economics. «Μα θα μειωθούν οι μισθοί αν γίνει υποτίμηση». Εμείς λέμε ότι δεν θα μειωθούν γιατί ακόμα και με μια υποτίμηση οι μισθοί θα μπορούν να αυξάνονται αναλόγως του πληθωρισμού με αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή. «Αν γίνουν όλα αυτά θα φύγουν κεφάλαια από την Ελλάδα». Ακόμα καλύτερα, να ξεκουμπιστούν μια ώρα αρχύτερα. Αυτό θα μας βοηθήσει να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία σε μια εντελώς διαφορετική βάση. Οι λεπτομέρειες θα αναζητηθούν σε προηγούμενους κοινωνικούς πειραματισμούς, αλλά και σε κείμενα της υπαρκτής αριστεράς (εθνικοποιημένο πιστωτικό σύστημα, δημόσιες ΔΕΚΟ, συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ανάπτυξης προς όφελος του λαού με κέντρο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών). Ή όλα αυτά είναι μόνο για τα προσυνεδριακά κείμενα έτσι για να περνάει η ώρα μας; Ναι ναι ξεχάσαμε η κατάσταση δεν είναι προεπαναστατική. Ναι αυτό το ξέρουμε, μόνο που κάποιοι επιθυμούν να γίνει και κάποιοι άλλοι προσεύχονται να μην γίνει ποτέ. Και αυτοί που το επιθυμούν τουλάχιστον σκέφτονται πάνω σε μια πιθανή αντικαπιταλιστική διέξοδο, ενώ οι δεύτεροι κλείνοντας όλους τους εναλλακτικούς δρόμους απλώς βοηθάνε το μονόδρομο της σφαγής του ΔΝΤ, του ευρώ, της Ε.Ε., και των τραπεζιτών ντόπιων και ξένων. Με άλλα λόγια στη δάσωση των καπιταλιστικού συστήματος που μπορεί να προκύψει μόνο με μια ιστορική συντριβή της εργατικής τάξης και της αριστεράς.
Και κάτι τελευταίο. Μια κατάσταση γίνεται επαναστατική γιατί υπάρχει μια αριστερά που το επιδιώκει ρίχνοντας τα κατάλληλα συνθήματα που οδηγούν στην δικιά της εναλλακτική λύση, στη βάση βεβαίωςτης ανατροπής των προηγούμενων κοινωνικών ισορροπιών. Αυτή είναι η ουσία των «μεταβατικών» συνθημάτων. Μια γέφυρα προς την επαναστατική κατάσταση. Χωρίς αυτό καμία κατάσταση δεν θα γίνει επαναστατική. Πρώτα πάει το άλογο και ύστερα το κάρο. Πρώτα η πολιτική πρόταση και μετά η εξουσία. Για την αριστερά μας όμως το κάρο πάει μπροστά από το άλογο. Πρώτα περιμένει να αλλάξει ο συσχετισμός και μετά να ρίξει τα «προχωρημένα» μεταβατικά συνθήματα. Είναι σαν να θέλεις να περάσεις πρώτα το ποτάμι και μετά να ρίξεις τη γέφυρα. Προς το παρόν ας πάρουμε μια γεύση από ΔΝΤ. Τι να κάνουμε αφού η κατάσταση δεν είναι προεπαναστατική… καλά να πάθουμε.

Κ. Μαραγκός