Στο χείλος του γκρεμού. Μόνη λύση η στάση πληρωμών

Δεν πέρασαν δυο βδομάδες από τους γελοίους πανηγυρισμούς για την περιβόητη συμφωνία του eurogroup, για το μηχανισμό βοήθειας προς την Ελλάδα και ήδη είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Ενώ υποτίθεται ότι τα spread θα αποκλιμακώνονταν υπό το φόβο ενός γεμισμένου «πιστολιού» που περιμένει πάνω σε κάποιο τραπέζι, για να πυροβολήσει τις «αγορές» και το οποίο «δεν θα χρησιμοποιείτο ποτέ», τελικά εκπυρσοκρότησε στα μούτρα όλων αυτών των ανεκδιήγητων που επιμένουν να υποστηρίζουν την «εθνική» προσπάθεια να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος. Την Πέμπτη (8/3) τα επιτόκια δανεισμού του ελληνικού δημοσίου έσπασαν όλα τα ρεκόρ για να φτάσουν στο 7,4% και 4,5% πάνω από τα γερμανικά. Την Παρασκευή οι ανεκδιήγητοι πανηγυρίζουν ξανά διότι τα επιτόκια ύστερα από σειρά δηλώσεων περί ενεργοποίησης του μηχανισμού βοήθειας από ΕΕ και ΔΝΤ υποχώρησαν μισή μονάδα, δηλαδή στο 7%. Είτε έτσι είτε αλλιώς αυτό ισούται με την καταστροφή, αρκεί να σκεφτούμε ότι κάθε επιπλέον μονάδα στα επιτόκια δανεισμού σημαίνει επιβάρυνση 3δις το χρόνο. Ήδη με αυτά το ποσοστά έχει πάει στράφι όλο το πρόγραμμα σταθερότητας της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Οποιοσδήποτε γνωρίζει στοιχειώδη πρακτική αριθμητική μπορεί να καταλάβει ότι το ελληνικό δημόσιο είναι μισό βήμα πριν τη χρεοκοπία. Ήδη τα δεκαετή ομόλογα πουλιούνται με αποδόσεις 7%. Στα ίδια ποσοστά για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης δανείζεται το ισοπεδωμένο Ιράκ!!! Χώρες όπως η Ουγγαρία, η Βραζιλία και το Μεξικό δανείζονται με χαμηλότερα επιτόκια. Μέσα στο μήνα θα εκδοθεί ομόλογο σε δολάρια με επιτόκιο «αναδυόμενης» αγοράς. Δεν θα είναι απίθανο να δούμε προσπάθειες δανεισμού ακόμα και με 8%.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι αν σήμερα στα 300 δις δημόσιο χρέος αντιστοιχούν 13 δις τόκοι, με τα επιτόκια που δανείζεται πλέον το ελληνικό δημόσιο θα απαιτούνται 20 και 25 δις τόκοι. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση δεδομένου ότι οι εκτιμήσεις για το δημόσιο χρέος το ανεβάζουν στα 330 για το τέλος του 2010 και με προοπτική αυτή η τάση να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια με τον ίδιο ρυθμό.
Τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού αν όλα πάνε καλά δεν θα ξεπεράσουν τα 55 δις, ενώ οι πρωτογενείς δαπάνες (μισθοί συντάξεις κλπ) προβλέπονται κάπου στα 58 δις. Αν σ’ αυτές τις δαπάνες προστεθούν το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και οι δαπάνες χρηματοδότησης νοσοκομείων, Δήμους, πρώην ΔΕΚΟ, κοινωνικής ασφάλισης και τα εξοπλιστικά, τότε το σύνολο των δαπανών αυξάνεται 5 δις ακόμα. Σε αυτά προσθέτουμε τα 13 δις τόκους για το χρέος για να φτάσουμε στα 76 δις έξοδα και 55 έσοδα. Έλλειμμα 21 δις. Αυτός είναι ο στόχος για φέτος αλλά μην εκπλαγούμε καθόλου αν στο τέλος το έλλειμμα ξεπεράσει τα 30 δις. Να θυμηθούμε μόνο ότι για το 2009 η πρόβλεψη ήταν έλλειμμα 9δις για να φτάσει τελικά στα 34δις.
Είναι σαφές ότι όσο αυξάνεται το κόστος δανεισμού τόσο θα αδυνατεί η κυβέρνηση να καλύψει τις εσωτερικές δαπάνες. Είναι αδύνατον ένας προϋπολογισμός να διαθέτει το 50% σε τόκους και ταυτόχρονα να μην έχει ελλείμματα. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί οι συντάξεις και άλλες ανελαστικές δαπάνες για υγεία παιδεία κλπ τουλάχιστον 40%, να γίνουν χιλιάδες απολύσεις και να ξεπουληθεί ότι έχει απομείνει στο δημόσιο. Αυτά θα απαιτήσει και το ΔΝΤ για να εκταμιεύσει τα 8-10 δις σε δάνεια και πάντα με δόσεις στο βαθμό που θα εφαρμόζονται τα παραπάνω ελεεινά μέτρα.

Ο μηχανισμός «διάσωσης»

Ο ντόρος γύρω από το μηχανισμό διάσωσης από τις χώρες της Ευρωζώνης κρύβει πολλές εκπλήξεις που θα φανούν τις επόμενες μέρες στο βαθμό που η κυβέρνηση απευθύνει τελικά το αίτημα για βοήθεια. Όποιος έχει διαβάσει προσεκτικά το λιτό κείμενο της συμφωνίας (Βρυξέλλες 25/3) καταλαβαίνει από την πρώτη στιγμή περί τίνος πρόκειται: «Οποιαδήποτε εκταμίευση σχετική με τον διμερή δανεισμό θα αποφασίζεται με ομοφωνία από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης… Αναμένουμε από τα κράτη-μέλη του Ευρώ να συμμετάσχουν με βάση την κλείδα κατανομής της ΕΚΤ που τους αντιστοιχεί. Στόχος του μηχανισμού αυτού δεν θα είναι η παροχή χρηματοδότησης με βάση ένα μέσο όρο των επιτοκίων της Ευρωζώνης, αλλά να θέτει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές το συντομότερο δυνατό, μέσω της κατάλληλης τιμολόγησης κινδύνων. Τα επιτόκια θα διαμορφώνονται με μη χαριστικούς όρους, δηλ. δεν θα περιλαμβάνουν στοιχεία επιδότησης».
Είναι ξεκάθαρο ότι αν μια χώρα (πχ η Γερμανία) βάλει βέτο στην ενεργοποίηση αυτού του μηχανισμού τότε δεν θα γίνει καμία εκταμίευση. Δεύτερον τα επιτόκια αυτής της «εκταμίευσης» θα είναι αυτά της αγοράς (αφού «δεν θα περιλαμβάνουν στοιχεία επιδότησης») και όχι ένας μέσος όρος των ευρωπαϊκών. Και αυτό μόνο στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν βρει αγοραστές των ομολόγων της στην αγορά. Και τρίτον όπως αποκαλύπτει η ιρλανδική εφημερίδα Times στη συμφωνία η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν σκοπίμως… σχεδιασμένη έτσι ώστε να προσφέρει στις χώρες τη δυνατότητα να μην συμμετέχουν στο δάνειο.
Ακόμα όμως και να ενεργοποιηθεί αυτός η μηχανισμός το πρόβλημα απλώς θα παραταθεί για λίγους μήνες, δεδομένου ότι η «βοήθεια» από ΕΕ-ΔΝΤ δεν θα είναι μεγαλύτερη από 25 δις. Αν εδώ συνυπολογίσει κανείς ότι θα γίνει της Κορέας με τα νέα μέτρα που θα απαιτηθούν τότε κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι αυτά τα δις θα φτάσουν στην ώρα τους. Επιπλέον τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων θα συνεχίσουν να πιέζονται προς τα πάνω με δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή δεκάδες χώρες με αυξημένες δανειακές ανάγκες ψάχνουν ταυτόχρονα χρηματοδότηση για τα δικά τους χρέη. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια, από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι κρατικοί προϋπολογισμοί φορτώθηκαν 14 τρις ελλείμματα για να σωθούν τράπεζες και αυτοκινητοβιομηχανίες από τη χρεοκοπία. Μόνο για φέτος οι χώρες αυτές θα χρειαστούν 5 τρις σε δάνεια, (Ημηρεσία, 8/4) καθώς ο ανταγωνισμός για να βρεθούν τα χρήματα αυτά θα μεγαλώνει και μαζί του τα επιτόκια που θα προσφέρουν για αυτό το σκοπό. Αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που καμία χώρα δεν είναι διατεθειμένη να βάλει το χέρι στην τσέπη για μια άλλη.

Aδιέξοδο

Τα κυρίαρχα μέσα προπαγάνδας δεν σταματάνε στιγμή να παπαγαλίζουν ότι το κυρίαρχο αυτή τη στιγμή είναι να στηριχτούν οι κυβερνητικές προσπάθειες ώστε να μειωθούν τα spread δανεισμού. Αυτό έχει αναχθεί σε «εθνικό» σκοπό. Οι περικοπές στα επιδόματα, τα δώρα, τους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου και των πρώην ΔΕΚΟ, όπως επίσης και οι αυξήσεις σε ΦΠΑ και ειδικούς φόρους κατανάλωσης είναι σύμφωνα με αυτή τη λογική επιβεβλημένα μέτρα γιατί θα δώσουν ένα μήνυμα στις αγορές ότι θα μπει «τάξη» στα δημόσια οικονομικά. Όπως φαίνεται όμως οι «αγορές» δεν παίρνουν κανένα μήνυμα. Τα επιτόκια αντίθετα σπάνε κάθε μέρα όλα τα προηγούμενα ρεκόρ. Ακόμα κι αν κανείς θεωρούσε ότι δίνοντας ένα μισθό εξασφαλίζει τους υπόλοιπους 11 θα διαπιστώσει πολύ γρήγορα ότι θα πρέπει να διαθέσει στο βωμό της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων μερικούς ακόμα μισθούς, ίσως και να χάσει για πάντα τη δουλειά του. Αυτό θα είναι με μαθηματική ακρίβεια το τίμημα αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Όπως και να χει η ουσία είναι μια: Ακόμα ένας «εθνικός» σκοπός πάει κατά διαόλου. Όπως πήγαν και όλοι οι προηγούμενοι που έφεραν ένα δημόσιο χρέος 300δις και άλλα τόσα περίπου ιδιωτικό για το οποίο προς το παρόν δεν ακούγεται τίποτα. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι «εθνικοί» σκοποί δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιδεολογήματα προκειμένου να πειστεί η εργατική τάξη να φορτωθεί τα βάρη της κρίσης και να συνεχίσει να πληρώνει αδιαμαρτύρητα σαν να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η προσπάθεια να διασωθεί η κερδοφορία του τραπεζικού κεφαλαίου και των «επενδυτών» που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από την εξασφάλιση των κεφαλαίων τους και των αποδόσεων τους.

Στάση πληρωμών τώρα

Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος πέρα από τη επ’ αόριστο στάση πληρωμών όλων των τόκων που αφορούν την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Μόνο έτσι μπορεί να έχει κάποιο νόημα το σύνθημα να μην εφαρμοστεί το πρόγραμμα σταθερότητας. Σε κάθε άλλη περίπτωση πρόκειται για τουφεκιά στον αέρα.
Τι ακριβώς σημαίνει «να μην εφαρμοστεί το πρόγραμμα σταθερότητας», ενώ θα συνεχίζεται κανονικά η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους και των τόκων; Που θα βρεθούν χρήματα για να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και οι άλλες κοινωνικές δαπάνες; Πώς, παίρνοντας και άλλα δάνεια; Αν είναι έτσι τότε ας υποστηρίξουμε τον αγώνα της κυβέρνησης που ψάχνει φτηνό και «δίκαιο» δανεισμό. Τώρα τι δανεισμό ζητάει κάποιος που χρωστάει ήδη 300 δις και φορτώνεται κάθε χρόνο με άλλα 30 αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
Στην αριστερή προπαγάνδα δεν υπάρχεί καμία διευκρίνιση για αυτό. Το μόνο που ακούγεται είναι το σύνθημα «να πληρώσουν οι πλούσιοι». Πολύ σωστά, αλλά το θέμα είναι πότε και πως. Κλασσική απάντηση: «Με βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο». Καμία αντίρρηση, παρόλο που πρέπει να γνωρίζουμε ότι το μεγάλο κεφάλαιο θα βρει τρόπους να μην πληρώνει και αν δεν τους βρει θα αποσυρθεί από τα εγκόσμια στο βαθμό που δεν θα έχει τα επιθυμητά κέρδη, τέτοια δηλαδή που να αξίζει να αναπαράγεται. Αν οι καπιταλιστές αρχίσουν να κλείνουν μαζικά τις επιχειρήσεις τους, τότε τι γίνεται; Να εθνικοποιούνται οι επιχειρήσεις που θα κλείνουν. Σωστό και αυτό. Να περνάνε στο έλεγχο του κράτους και να συνεχίζουν να λειτουργούν χωρίς να χάνουν οι εργαζόμενοι τις δουλείες τους. Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι τόσο απλά γιατί οι επιχειρήσεις που θα κλείνουν θα κηρύσσουν πτώχευση, θα γίνεται εκκαθάριση των περιουσιακών τους στοιχείων, ότι αξίζει θα εκποιείται και στο τέλος δεν θα έχει μείνει τίποτα για το κράτος και τους εργάτες. Αλλά και γι’ αυτό υπάρχουν λύσεις. Να καταλαμβάνονται οι επιχειρήσεις πριν προλάβουν τα αφεντικά να τις ξεπουλήσουν. Υπάρχει και η πρόσφατη εμπειρία της Αργεντινής. Καμία αντίρρηση. Μπορούμε επίσης, θα πουν σύντροφοι από άλλες τάσεις της αριστεράς να προτείνουμε ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Να εθνικοποιηθούν ορισμένες κεντρικές τράπεζες και οι πρώην ΔΕΚΟ, να δημιουργηθεί ένα δίκτυο συνεταιριστικών επιχειρήσεων που θα λειτουργούν όχι με σκοπό το κέρδος αλλά την ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών κ.ο.κ.
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία. Μόνο που στις 23 Απρίλη λήγει 10ετές ομόλογο 12,6 δις, το Μάιο θα χρειαστούν για την ίδια δουλειά 8,8 δις, τον Ιούλιο 6,3 δις και τον Οκτώβριο 5,5 δις. (Βήμα 21/3) Επίσης θα πρέπει ανελλιπώς να πληρώνονται οι τόκοι των ομολόγων και των εντόκων που τρέχουν περισσότερο από 1 δις κάθε μήνα. Κάθε λογικός νους καταλαβαίνει ότι μέσα σε λίγες βδομάδες είναι αδύνατον να βρεθούν αυτά τα χρήματα είτε με βαριές φορολογίες στο μεγάλο κεφάλαιο, είτε εθνικοποιώντας επιχειρήσεις, είτε με μια άλλου τύπου ανάπτυξη. Αυτά θα αργήσουν να φέρουν αποτελέσματα. Τώρα ο μοναδικός τρόπος για να στριμωχτεί το μεγάλο κεφάλαιο και τελικά να τους επιστρέψουμε το λογαριασμό είναι να κοπεί μια και έξω η χρηματοδότηση. Αλλιώς σε 8 χρόνια το χρέος θα ξεπεράσει τα 600 δις. «Να πληρώσουν οι καπιταλιστές την κρίση» σημαίνει εδώ και τώρα στάση πληρωμών. Γιατί η αριστερά δεν λεει τίποτα γι’ αυτό; Και εν πάση περιπτώσει τι σκέφτεται να κάνει αν ποτέ κυβερνήσει; Θα συνεχίσει να πληρώνει τους τοκογλύφους πιστωτές του ελληνικού κράτους; Εδώ όλες οι τάσεις της αριστεράς οφείλουν μια ξεκάθαρη απάντηση χωρίς σούπα μούπες.
«Μα αν κηρύξουμε στάση πληρωμών θα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη, ήδη λένε κάποιοι, και τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα«. Μάλιστα. Ενώ αν θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, οι ΔΕΚΟ και φορολογηθεί βαριά το μεγάλο κεφάλαιο θα μας αφήσουν να κόβουμε βόλτες στην ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα και όποιος προσπαθεί να αποφύγει το κόστος απλά φυγομαχεί και καλλιεργεί αυταπάτες. Το ζήτημα είναι αν μετά τα χειρότερα θα συνεχίσουμε να έχουμε τα λαμόγια, τους τραπεζίτες, τα golden boys και τους πολιτικάντηδες ξανά πάνω από το σβέρκο μας, για να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία ή αν θα απαλλαχτούμε μια για πάντα από όλα αυτά τα παράσιτα.
Ναι, στάση πληρωμών σημαίνει ότι θα βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και εκτός Ε.Ε. Και για να μην μπερδευόμαστε το αν θα βρεθεί η Ελλάδα εκτός Ε.Ε. δεν τίθεται με ιδεολογικούς και μακροπρόθεσμους όρους όπως το βάζει εδώ και 30 χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αριστεράς όταν το φωνάζει μαζί με τα υπόλοιπα συνθήματα στις επετείους του Πολυτεχνείου. Μιλάμε για τώρα, όχι στη δευτέρα παρουσία μαζί με το σοσιαλισμό. Και το διευκρινίζουμε αυτό, γιατί τα κόμματα και οι οργανώσεις που θεωρούν το «έξω από την ΕΕ» εδώ και δεκαετίες ως θέσφατο, τώρα δεν βγάζουν άχνα περί αυτού. Βεβαίως μπορεί να το λένε μέσα στα γνωστά κατεβατά των χωρίς αρχή και τέλος 30 μόνιμων συνθημάτων, που έχουν τα τελευταία 20 χρόνια στο τέλος των προκηρύξεων, αλλά μέχρι εκεί. Α και στα μανιφέστα των 150 σελίδων που δεν τα διαβάζουν ούτε τα μέλη τους.
Από κει και πέρα μένουν τα πανό στις πορείες και τα άρθρα των επώνυμων στελεχών αυτής της αριστεράς στις εφημερίδες. Όπως για παράδειγμα του Γ. Δελαστίκ ο οποίος θεωρεί ότι πρέπει να συνεχίζουμε να πληρώνουμε. Κάνει μάλιστα και προτάσεις περί αυτού: «Θα αλλάξουν στάση μόνο αν φοβηθούν ότι μπορεί η κυβέρνηση θα δανειστεί από αλλού, οπότε θα χάσουν τα κολοσσιαία ποσά που προσδοκούν από τόκους δανείων που θα μας χορηγήσουν. Στο εξωτερικό, εναπομένουσες πηγές δανειοδότησης είναι η Κίνα και οι Άραβες». (Έθνος 8/4) Στα μεγάλα κόμματα της αριστεράς το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ δεν ακούγεται κιχ για το θέμα. Το ΚΚΕ πέρα από τις γνωστές διαπιστώσεις για τη φύση του καπιταλισμού, την ΕΕ και το διεθνές κεφάλαιο και το γενικόλογο την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία δεν λεει τίποτα άλλο. Το μόνο που ακούμε είναι ότι υπάρχουν λεφτά, εννοώντας ότι τα περί χρεοκοπίας είναι ένα παραμύθι προκειμένου η αστική τάξη να πάρει πίσω τα κεκτημένα. Στο ΣΥΡΙΖΑ η αντίδραση είναι περίπου η ίδια με τη διαφορά ότι εδώ οι προτάσεις εξαντλούνται στον εξανθρωπισμό της ΕΕ και στην ανάγκη πολιτικής παρέμβασης που θα βάλουν τις αγορές στη θέση τους. Στα πλαίσια αυτά κυκλοφορεί και ένα απίστευτο εγκώμιο στην Αυγή 07/04/2010 του Ευκλείδη Τσακαλώτου για τον Τρισέ: «Ολόκληρη η ευρωπαϊκή αριστερά χρωστά μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Ζαν Κλοντ Τρισέ. Πολλοί θεώρησαν την απόφαση ότι η ΕΚΤ θα συνεχίσει να δέχεται τα ομόλογα των ελληνικών τραπεζών πιο σημαντική από την άλλη απόφαση των πολιτικών της Ευρώπης για στήριξη των αδύναμων οικονομιών αν χρειαστεί. Και νομίζω ότι έχουν δίκαιο. Η απόφαση της ΕΚΤ λογικά θα αμβλύνει κάπως τα προβλήματα των ελληνικών τραπεζών αλλά και της κυβέρνησης»… Μπορούμε να φανταστούμε ένα συνεχές που αρχίζει από την απόφαση Tρισέ, περνάει στη φορολόγηση χρηματοπιστωτικών συναλλαγών όπως πρότεινε ο James Tobin, συνεχίζει με περιορισμούς στις κινήσεις κεφαλαίου και φτάνει μέχρι την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος… τελειώνοντας με το φοβερό «Γι’ αυτό η πράξη του Tρισέ έχει τόση σημασία. Αναδεικνύει πρακτικά ότι δεν αντιμετωπίζουμε ένα φυσικό φαινόμενο που δεν σηκώνει πολιτικές παρεμβάσεις. Και αυτό εν δυνάμει μπορεί να παίξει μεγαλύτερο ρόλο αποδόμησης της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας από χιλιάδες ιδεολογικά κείμενα δικά μας. Και γι’ αυτό του οφείλουμε ένα ευχαριστώ».

Τι να πει κανείς… μια αριστερά να ευχαριστεί τον Τρισέ!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Η αριστερά καταγγέλλει εδώ και μήνες την απάτη με τα επιτόκια που δανείζει η ΕΚΤ τις εμπορικές τράπεζες με 1% για να δανείζουν αυτές το ελληνικό δημόσιο με 7% και τον κόσμο με 6, 10 και 17%, και ο Ε. Τσακαλώτος την παράταση αυτής της ελεεινής τοκογλυφίας τη θεωρεί πρώτο βήμα για την αποδόμηση της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας. Σε κάτι τέτοια εξαντλείται η σκέψη της αριστεράς και μετά απορούμε γιατί οι διαμαρτυρίες για το πρόγραμμα σταθερότητας δεν συσπειρώνουν τον κόσμο που θα έπρεπε.

Αριστερά της λύσης και όχι της διαμαρτυρίας

Δυστυχώς η αριστερά συνεχίζει να κινείται σε δύο επίπεδα. Από τη μία οι δημοσιογράφοι της να προτείνουν ομόλογα και δάνεια από την Κίνα και τους άραβες (αυτούς τους ρώτησαν;) αν δεν ευχαριστούν τον Τριτσέ. Και από την άλλη οι συνδικαλιστές της να πορεύονται κάθε Τρίτη με την ΑΔΕΔΥ (που δεν είναι ποτέ εκεί) και με κάποια πρωτοβάθμια που διαμαρτύρονται για το πρόγραμμα σταθερότητας. Από κει και πέρα τα κόμματα της αριστεράς εξαντλούνται σε διαπιστώσεις και σε λύσεις για τη μεταθάνατο ζωή ή σε ουτοπικές προτάσεις προς τη Μέρκελ, τον Μπερλουσκόνι και το Σαρκοζί να βάλουν τάξη στους κερδοσκόπους. Και το εκκρεμές από τη διαμαρτυρία στην ουτοπία συνεχίζεται χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός και το χειρότερο χωρίς να κινητοποιείται ο κόσμος που θίγεται άμεσα από αυτά τα μέτρα.
Εδώ γίνεται ένα διπλό λάθος: πρώτον όταν είναι να μιλήσει άμεσα πολιτικά η αριστερά αυτό το αφήνει σε ορισμένους δημοσιογράφους που απλώς περιορίζονται σε ανόητες συμβουλές και παραινέσεις προς την αστική τάξη και τους ηγέτες της Ε.Ε. και δεύτερον όταν είναι να κινητοποιηθεί στο δρόμο αυτό το αφήνει στους συνδικαλιστές της υποβαθμίζοντας το λόγο της στις γνωστές διαχρονικές συνδικαλιστικές κλάψες για τα κεκτημένα. Και εδώ γίνεται ένα τρίτο ακόμα σημαντικότερο λάθος.

Το πρόβλημα δεν είναι απλώς τα κεκτημένα, το πρόβλημα είναι ότι δεν λειτουργεί πλέον το σύστημα. Ότι τα δημόσια ταμεία έχουν αδειάσει, ότι η οικονομία έχει βουλιάξει σε μια παρατεταμένη ύφεση και ταυτόχρονα το πολιτικό -αστικό- σύστημα είναι περισσότερο ανυπόληπτο από ποτέ. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάρρευση ολόκληρου του οικονομικού και πολιτικού συστήματος και η αριστερά μας συνεχίζει να μιλάει για κάποια κεκτημένα. Εδώ ο κόσμος χάνεται… Όταν το σύστημα αδυνατεί να αναπαραχθεί με τον τρόπο που το έκανε τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες, και τα βάζει όλα στο τραπέζι, είναι εντελώς γελοίο εσύ να απαντάς με τα πρωτοβάθμια, τα δευτεροβάθμια και οποιουδήποτε βαθμού σωματεία. Τα σωματεία έχουν κάποιο ρόλο όταν όλα δουλεύουν και η εργατική τάξη διεκδικεί καλύτερους μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Τώρα δεν δουλεύει τίποτα. Οι λύσεις που πρέπει να προτείνει μια σοβαρή αριστερά είναι λύσεις πολιτικές, που ουσιαστικά, για να το διευκρινίσουμε κι αυτό, οδηγούν σε μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση. Ένα τέτοιο πρόγραμμα χρειαζόμαστε τώρα και όχι μια συνδικαλιστική γκρίνια που δεν την ακούει κανείς. Η μικρή συμμετοχή του κόσμου στις απεργίες και τις διαδηλώσεις οφείλεται ακριβώς στο ότι ο κόσμος δεν βλέπει ούτε ακούει για μια άλλη διέξοδο. Τώρα, όχι μετά από 100 χρόνια. Είναι η ώρα για πολιτικές κινητοποιήσεις που να οδηγούν σε λύσεις και όχι τρεϊντγιουνίστικες και οικονομίστικες μίζερες διαμαρτυρίες. Είναι η ώρα η αριστερά και ο ευρύτερος αντικαπιταλιστικός χώρος να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες. Είναι η ώρα να σκεφτούμε όχι σαν κακόμοιροι εργάτες που μας παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα, αλλά πολιτικά σαν μια δύναμη που δεν θα περιορίζεται σε υποδείξεις για το ποιοι έφαγαν τα λεφτά και ποιοι ευθύνονται για την κρίση, αλλά θα προτείνει εδώ και τώρα λύσεις στο πρόβλημα. Έτσι θα εμπιστευτεί ο κόσμος την αριστερά. Έτσι θα γεμίσουν οι δρόμοι, έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για μια σοσιαλιστική αντικαπιταλιστική διέξοδο.

Πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης

Άμεσα πρέπει να ξεκινήσει μια πλατιά και ανοιχτή πολιτική καμπάνια με σύνθημα τη στάση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους. Καμία άλλη δανειοδότηση, και ας πάνε τα spread στις 2000 μ.
Από κει και πέρα, χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στα άμεσα ζητήματα της περιόδου και όχι στα διαχρονικά παντός καιρού συνδικαλιστικά αιτήματα της αριστεράς: Να μπει τάξη στις υπέρογκες δαπάνες του προϋπολογισμού: κατάργηση όλων των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων και μείωση των στρατιωτικών δαπανών στο 1% του προϋπολογισμού. Καμία επιπλέον πρόσληψη στο στρατό και την αστυνομία και άμεση αύξηση του εργάσιμου βίου στα όρια που ισχύουν και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Ανώτατο πλαφόν στους μισθούς του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου στα 3000 ευρώ συμπεριλαμβανόμενου, βουλευτών, δικαστικών, διοικητών κάθε είδους οργανισμού, όπως επίσης συνδικαλιστών και άλλων που με διάφορα κόλπα φτάνουν να αμείβονται με 100 χιλ. το χρόνο. Καμία επιπλέον αμοιβή για επιτροπές και άλλου είδους σπατάλες.
Οποιοσδήποτε χρηματισμός, φακελάκι, μίζα και ρεμούλα να οδηγεί άμεσα σε απόλυση, δήμευση της περιουσίας, ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος.
Βασικό μισθό σε όλους τους κληρικούς όλων των βαθμών. Σε κάθε άλλη περίπτωση δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας εφόσον αμείβονται από το κράτος, και δημιουργία ανεξάρτητου οργανισμού για την αξιοποίησή της προς όφελος του κρατικού προϋπολογισμού.
Επαναφορά όλων των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων στους μισθούς προ των μέτρων και με πλαφόν πάντα τα 3000 το μήνα.
Αν μετά από αυτά η χώρα βρεθεί εκτός ευρωζώνης, πράγμα πολύ πιθανόν, τότε μαζί με την επανέκδοση νομίσματος θα πρέπει να εθνικοποιηθούν, με αποζημίωση μόνο στους μικρομετόχους, όλες οι τράπεζες και οι ΔΕΚΟ. Κάθε υποτίμηση του νομίσματος θα πρέπει να συνοδεύεται από αυτόματη αναπροσαρμογή των μισθών πράγμα που πρέπει να κατοχυρωθεί με νόμο. Σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζονται οι αποτυχημένοι ινστρούχτορες του νεοφιλελευθερισμού περί απαλλαγής του δημοσίου από τον ΟΣΕ και κάθε αλλά συμμετοχή του σε ΔΕΚΟ τράπεζες κλπ. το δημόσιο πρέπει να αναλάβει πλήρως της ιδιοκτησία αυτών των οργανισμών, απολύοντας όλα τα στελέχη που τους έχουν οδηγήσει στη χρεοκοπία. Οι οργανισμοί αυτοί χρεοκόπησαν γιατί πάνω τους στήθηκε ένα πανηγύρι από τα λαμόγια της εξουσίας, τους προμηθευτές και φυσικά δεκάδες συνδικαλιστές που αν δεν έκαναν τα στραβά μάτια έτρωγαν και αυτοί με χρυσά κουτάλια. Η αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να αφήνει όλα αυτά τα παράσιτα στο απυρόβλητο.
Η συμμετοχή σε υπερεθνικούς οργανισμούς είναι ένα ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί και στο βαθμό που αυτοί θα συνεχίζουν να υπάρχουν. Πάντα όμως με γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων και όχι των παρασίτων και των καπιταλιστών. Πέρα από ιδεολογικές εμονές είναι ξεκάθαρο ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. δεν έχει πλέον κανένα νόημα όταν η χώρα δανείζεται με επιτόκιο Ιράκ και Λιβύης και χωρίς καν να έχει δικό της νόμισμα. Επιπλέον η παγκόσμια ύφεση θα οδηγήσει αναγκαστικά σε προστατευτικές πολιτικές και επομένως στην πτώση του διεθνούς εμπορίου και την αποδυνάμωση διακρατικών οικονομικών οργανισμών. Ο σώζων εαυτό σωθήτω. Σε αυτές τις συνθήκες κάθε εμμονή στην υπεράσπιση ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια είναι επίσης χωρίς νόημα. Απ’ αυτή την άποψη θα χρειαστούν μέτρα προστατευτισμού και ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης της χώρας. Και για να μην παρεξηγηθούμε. Δεν πιστεύουμε σε κανέναν μοναχικό δρόμο «εθνικής αυτοδύναμης ανάπτυξης». Η μόνη λύση είναι η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά οποιαδήποτε διεθνιστική λύση δεν θα περπατήσει πάνω στις δομές των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών θεσμών, αλλά στη ρήξη με αυτούς του θεσμούς. Αυτοί εξάλλου από τη φύση τους εξυπηρετούν τις διακρατικές σχέσεις ανεξάρτητων εθνικών αστικών σχηματισμών και όχι του αγώνα του διεθνούς προλεταριάτου.

Και θα ρωτήσει κανείς ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Μα μια αριστερά και ένα κίνημα που θα πάψει επιτέλους να αυτουποβαθμίζεται σε ομάδα διαμαρτυρίας ή σε πρωτοβάθμιο σωματείο (πράγμα άλλωστε πολύ βολικό και ανέξοδο) και θα ετοιμάζεται να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες που αντιστοιχούν σε ένα πολιτικό φορέα και όχι σε μια ΜΚΟ. Αυτό σημαίνει ότι παλεύει για την εξουσία πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Και ας σταματήσει επιτέλους να φορτώνει τις δικές της ευθύνες στο «λαό» για να ανατρέψει τα μέτρα. Ο «λαός» και η εργατική τάξη γίνονται υποκείμενο απελευθέρωσης μόνο όταν παλεύουν συνειδητά για μια συγκεκριμένη εναλλακτική πολιτική διέξοδο. Μόνο όταν ο οικονομικός αγώνας εξυψώνεται σε πολιτικό. Μόνο όταν η διαμαρτυρία μετασχηματιστεί σε εναλλακτική λύση. Αλλά τι συζητάμε τώρα, εδώ προέχουν τα ευχαριστήρια στον Τρισέ, τα λαϊκά ομόλογα και η βοήθεια από την Κίνα ή έστω από την ευρωζώνη…

Κ.  Μαραγκός

Σχετικά:

• Αριστερά και κρίση ή η αριστερά σε κρίση;
• Το ΚΚΕ βρήκε τα λεφτά
• Κρίση, χρεοκοπία και αριστερά