Άντον Μιχαήλοβιτς για το avantgarde
«Επικίνδυνη κλιμάκωση», «Σοβαρός κίνδυνος», «Νέο ‘62», «Θα πεθανουμ’ όλοι!». Αυτά θα γράφαμε αν χρειαζόταν ποτέ να κάνουμε μία σούμα του τι ακούγεται τελευταία από τα δεξιά, τα αριστερά αλλά και από τα κάτω όσον αφορά την κλιμάκωση του πολέμου. Από την μία έχουμε την ρωσική προέλαση στο μέτωπο του Ντονμπάς και της Ζαπορόζιε, από την άλλη έχουμε την ανικανότητα του σιωνιστικού καθεστώτος να ολοκληρώσει την πολεμική επιχείρησή του με αποτέλεσμα να έχει στραφεί σε μεθόδους τρομοβομβαρδισμού (terror bombing) και γενοκτονικές ενέργειες από την μία, κλιμάκωσης του βόρειου μετώπου με τον Λίβανο από την άλλη σε μία απόπειρα να συμπαρασύρει και τους δυτικούς συμμαχούς του, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπο με ολοκληρωτική ήττα.
Βέβαια δεν θα ‘πρεπε να ξεχνάμε και το ανενεργό Θέατρο του Ειρηνικού όπου η ερώτηση δεν είναι το «αν θα ενεργοποιηθεί», αλλά το «πότε». Προς το παρόν δείχνει ήρεμο, αν και έχουν ανακοινωθεί μεγάλα θερινά στρατιωτικά γυμνάσια1 από πλευράς Κίνας. Είναι αρκετά νωρίς βέβαια να μιλήσουμε για το αν πρόκειται όντως για στρατιωτικά γυμνάσια ή μια κεκαλυμμένη «ειδική στρατιωτική επίχειρηση» στην Ταϊβάν.
Κατά πόσο είναι έτοιμη η Ευρώπη για πόλεμο;
Από την άλλη οι Ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν την δυνατότητα να αναλάβουν μόνες τους το Ευρασιατικό Θέατρο Πολέμου. Τα 380 δις δολλάρια για το ΝΑΤΟ που έθεσαν ως στόχο του 2024, καλύπτει μόνο το 2% επί του Μ.Ο. του ΑΕΠ των χωρών της Ευρώπης, ενώ το μίνιμουμ είναι το 3%. Όπως έχει αναφερθεί στο παρελθόν, η Ρωσική βιομηχανία έχει αυξήσει την παραγωγή της σε σημείο όπου οι Αμερικανικές και Ευρωπαϊκές οικονομίες χρειάζονται γερές – και αντιδημοφιλείς, για λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω – μεταρρυθμίσεις για να τη φτάσουν στα ίσα. Στα πλαίσια όμως της διεθνούς σύγκρουσης αυτές οι μεταρρυθμίσεις – και η οικονομία πολέμου – γίνονται νομοτελειακές.2
Παρ’ όλα αυτά όμως, τέτοιες μεταρρυθμίσεις χρειάζονται χρόνο και η ταχεία εφαρμογή τους δεν είναι το ατού των φιλελεύθερων κεντροδεξιών κομμάτων. Απόδειξη αυτού η συρρίκνωση των ποσοστών τους στις Ευρωεκλογές και η μαζική άνοδος της άκρας δεξιάς και συγκεκριμένα, πολιτικών δυνάμεων που φορούν ένα «αντικαθεστωτικό» προσωπείο, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για «παρακαθεστωτικό». Ο λόγος της ανόδου αυτών στο τώρα, όπως έχει αναφερθεί, δεν είναι κανείς άλλος από την επίτευξη ταχείας κοινωνικής συνοχής και στράτευσης, ως κομμάτι της πολεμικής προετοιμασίας.
Όμως όσο ικανοί και αν είναι οι ακροδεξιοί και οι φασίστες στο να προετοιμάσουν την κοινωνία για πόλεμο, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν το ίδιο με τη βιομηχανία, την τεχνολογία και την τεχνογνωσία. Ειδικότερα, ο γνωστότερος στρατιωτικός κανόνας περί του δόγματος της επίθεσης είναι ότι χρειάζονται δυνάμεις 3:1 για μια επιτυχημένη επίθεση σε έναν πόλεμο με συμβατικά μέσα. Το «ευρωπαϊκό» ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να διαθέτει προς το παρόν αυτές τις δυνάμεις, πόσο μάλλον αν εκτός της Ρωσίας συμπεριληφθούν και οι λοιπές χώρες της αμυντικής συμμαχίας CSTO (Λευκορωσία, Καζακστάν, Κυργιζστάν, Τατζικιστάν και Αρμενία) όπου αναγκαστικά και μη θα συρθούν στον πόλεμο.
Πέραν αυτών, τα νούμερα είναι καθαρά τυπικά καθώς περιλαμβάνουν συν τοις άλλοις και εφεδρικό εξοπλισμό, ή εξοπλισμό με ξηλωμένα ανταλλακτικά. Αυτό και μόνο είναι ενδεικτικό ότι για την ταχεία ανάπτυξη αυτού του εξοπλισμού θα χρειαστεί επιπλέον εξειδικευμένο προσωπικό για να τον λειτουργήσει και η εκπαίδευση χρειάζεται χρόνο. Για παράδειγμα, ένας χειριστής συστήματος αεράμυνας χρειάζεται 4 με 6 μήνες εκπαίδευσης (αναλόγως και του συστήματος) προκειμένου να μπορεί να το λειτουργήσει κατάλληλα. Αυτό το χρονικό διάστημα μπορεί να μοιάζει μικρό για μας, σε συνθήκες πολέμου όμως ακόμα και ένα 24ωρο είναι ζωτικής σημασίας. Δεν συζητάμε καν πόσο χρόνο χρειάζονται οι πιλότοι για την εκπαίδευσή τους.
Για να μην μπλέξουμε όμως με περαιτέρω στρατιωτικές λεπτομέρειες, ας συμπεράνουμε ότι η Ευρώπη αυτή την στιγμή δεν είναι έτοιμη να αναλάβει ένα Θέατρο Πολέμου ολομόναχη και οι ΗΠΑ δεν μπορούν από την μία να έχουν την Κίνα και από την άλλη Ρωσία – Ιράν. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο αυτή την στιγμή μπαίνουν τα πυρηνικά στη συζήτηση: από τη μία ως μέθοδος τρομοϋστερίας κατά του ίδιου του πληθυσμού, από την άλλη ως προειδοποίηση κατά Ρωσίας – Κίνας – Ιράν ώστε να γνωρίζουν τι θα ακολουθήσει αν κλιμακώσουν την αντεπίθεση τους. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι ακριβώς είναι αυτός ο «πυρηνικός πόλεμος».
Τι σημαίνει πυρηνικός πόλεμος
Συνήθως όταν ακούμε για πυρηνικά και πυρηνικούς πολέμους στο μυαλό μας έρχονται εικόνες από Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Οι ατομικές βόμβες πράγματι είναι ένα εργαλείο πυρηνικού πολέμου αλλα δεν είναι το μοναδικό. Εκτός αυτού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι για τα τωρινά δεδομένα είναι κάπως απαρχαιωμένο καθώς απαιτεί έλλειψη αεράμυνας του αντιπάλου. Οι δυτικές δυνάμεις ως τώρα είχαν συνηθίσει να πολεμούν εναντίον αντιπάλων με ελλειπή ή και ανύπαρκτα συστήματα αεράμυνας. Αυτό δεν ισχύει για Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Ουσιαστικά, σε μία τέτοια σύγκρουση πιο πιθανό είναι να δούμε μάχες αέρος – αέρος με αεροσκάφη (τα λεγόμενα «dogfight») παρά ρίψεις βομβών, ή τουλάχιστον όχι σε τόσο μαζική κλίμακα όσο στο παρελθόν. Οπότε ας εξετάσουμε τι άλλο περιλαμβάνει το πυρηνικό οπλοστάσιο.
- Τακτικά πυρηνικά όπλα
Πρόκειται για όπλα μικρής εμβέλειας τα οποία χρησιμοποιούνται στο πεδίο της μάχης για συγκεκριμένους στρατιωτικούς στόχους. Τέτοια όπλα είναι τα πυρηνικά βλήματα πυροβολικού και οι πύραυλοι μικρού βεληνεκούς, ενώ η χρήση τους περιορίζει μία τοπική περιοχή. Η πλειοψηφία των πυρηνικών όπλων που διαθέτουν οι πυρηνικές δυνάμεις είναι τέτοιου τύπου. - Στρατηγικά πυρηνικά όπλα
Όπλα μεγάλης εμβέλειας ικανά να διασχίσουν ηπείρους. Έχουν υψηλότερη απόδοση από τα τακτικά πυρηνικά όπλα καθώς είναι σχεδιασμένα να προκαλούν την μέγιστη δυνατή καταστροφή. Γνωστά μας παραδείγματα είναι οι Διηπειρωτικοί Βαλλιστικοί Πύραυλοι (ICBMs) και οι Βαλλιστικοί Πύραυλοι Υποβρυχίων (SLBMs) και ρόλος τους η πρόκληση σημαντικών ζημιών σε στρατηγικά περιουσιακά στοιχεία του αντιπάλου, όπως στρατιωτικές βάσεις, υποδομές ή πόλεις.
Φυσικά πρέπει να είναι κατανοητό ότι ο πρώτος που θα χρησιμοποιήσει πυρηνικό όπλο θα ανοίξει τον ασκό του αιόλου και δεδομένου του ότι δεν έχει παρατηρηθεί κάποια μαζική κατασκευή πυρηνικών καταφυγίων ανά τις χώρες του κόσμου, μάλλον καμιά πλευρά δεν θέλει να κάνει την αρχή, αν και δεν θα ‘πρεπε να αποκλειστεί η χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων τα οποία δεν είναι και τόσο επικίνδυνα – σε σύγκριση πάντα με τα στρατηγικά.
Είναι σαφές λοιπόν, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το ότι πρόκειται για την έναρξη ενός ακόμα μπαράζ τρομοϋστερίας με απώτερο στόχο το να κάτσει ο εχθρός – τόσο ο εσωτερικός, όσο και ο εξωτερικός – στ’ αυγά του. Το κατά πόσο θα εντατικοποιηθεί αυτή η τρομοϋστερία και θα γίνει η νέα κανονικότητα εξαρτάται από το πότε θα έχουν καταφέρει να πετύχουν την κοινωνική συνοχή που χρειάζονται δεδομένου του ότι την παρούσα στιγμή ακόμα και ένα αντιπολεμικό κίνημα θα αποδεικνύονταν τροχοπέδη γι’ αυτούς.
Τι θέλουμε όμως εμείς;
Κατά ένα παράδοξο τρόπο, όπως ούτε αυτοί θέλουν ένα αντιπολεμικό κίνημα έτσι ούτε και ‘μεις το «θέλουμε». Ο στόχος δεν πρέπει να είναι ένα πασιφιστικό «αντιπολεμικό» κίνημα που στην πραγματικότητα στοχεύει στο να εξασφαλίσει για την « δική του πατρίδα » μία θέση τύπου ΝΑΤΟϊκής Ελβετίας: να σκοτώνονται παγκοσμίως, απλά να μην συμμετέχουμε εμείς και να μην πεθάνει και κανένα φανταράκι. Για τους άλλους μπορούμε να δημοσιεύουμε τσιτάτα και καταγγελίες όπως έκανε τόσα χρόνια η δυτική αριστερά και μετά αναρωτιέται γιατί κατέληξε θεατής σε αγώνες άλλων.
Δεν θέλουμε απλά να μην έχει ευθύνη η χώρα «μας» στο παγκόσμιο σφαγείο. Αν θέλουν αυτοί τόσο πολύ να πάνε σε πόλεμο ας πάνε. Να πάνε και να ηττηθούν. Αυτό άλλωστε χρειαζόμαστε: μία δεύτερη Σμύρνη για την Ελλάδα και ένα δεύτερο Βερολίνο για το ΝΑΤΟ. Έτσι ξεπήδησαν τα κόκκινα προπύργια παγκοσμίως, όπου ασχέτως των ατελειών τους υπήρξαν φορείς ενός άλλου κόσμου και ενός πιο ελπιδοφόρου μέλλοντος. Έτσι πήρε τα πάνω του ο τρίτος κόσμος με τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα και τις επαναστάσεις του και έτσι θα εντατικοποιηθεί ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Ήττα στον δυτικό ιμπεριαλισμό λοιπόν και όποιος φοβάται για πυρηνικά ας παραγγείλει μια HAZMAT και ας κλειδωθεί στο σπίτι του, γενόμενος θεατής στον αγώνα ενώ περιμένει να «λογαριαστεί μετά».
2 https://avantgarde2009.wordpress.com/2024/05/19/neos-poinikos-covid-oukrania/
Κόκκινη Ορχήστρα 
Σχολιάστε