Με αφορμή τα παρεπόμενα μιας απόδρασης και ενός βιντεομηνύματος

Με αφορμή την απόδραση και κυρίως τις προτροπές του Χ.Ξηρού μέσω ενός σύντομου βιντεοδιαγγέλματος για την κλιμάκωση του αντάρτικου πόλης, παρακολουθούμε δεξιά και αριστερά ένα ανεκδιήγητο θέατρο του παραλόγου.

«Ποιος ωφελείται;»

Πολλοί εξ αριστερών διερωτούνται για ακόμα μια φορά. «Ποιόν συμφέρει η διαφυγή του δολοφόνου της 17 Ν; Το σύστημα και μόνο, διότι αποπροσανατολίζει από την τραγωδία του λαού, και είναι αυτό που τον άφησε ελεύθερο». (Μανώλης Γλέζος, 21/01/2014)1
Το κράτος λοιπόν έστησε την όλη υπόθεση για να αλλάξει την ατζέντα. Προφανώς οι τόσο βαριά πληττόμενοι από το μνημόνιο θα ξεχάσουν τι βιώνουν τα τελευταία χρόνια, γιατί ένας βαρυποινίτης δεν επέστρεψε από την πενθήμερη άδειά του. Αν πράγματι συμβαίνει αυτό τότε είναι να απορούμε, όχι για την τηλεοπτική πραγματικότητα που σύμφωνα με τον Γλέζο διαμορφώνει το σύστημα, αλλά με τους ίδιους του πληττόμενους από το μνημόνιο, και για την ευκολία που έχουν να αποπροσανατολίζονται σαν τους φελλούς, ξεχνώντας ακόμα και πως τους λένε. Και σαν να μην μας έφτανε αυτό, «το σύστημα βρίσκει ένα ακόμα πάτημα για περαιτέρω καταστολή των μαζικών αγώνων» αφού «συνεπικουρεί εκείνη την πολιτική «ασφάλειας» που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών», οι οποίοι ως άλλοι «λύκοι» εμφανίζονται σαν οι ενδεδειγμένοι να «φυλάνε» τα πρόβατα» και έναν ακόμα λόγο «να συκοφαντηθούν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, το εργατικό λαϊκό κίνημα».  (Μπογιόπουλος, Ενικός, 23.1.2014)2 Το ότι σε όλα αυτά το σύστημα επιδίδεται συστηματικά εδώ και καιρό χωρίς να έχει ανάγκη τις αποδράσεις του Ξηρού και του Μαζιώτη αυτό ουδόλως απασχολεί κανέναν από τους, πολλαπλάσια «βαριεστημένους» από τον Ξηρό, γραφειοκράτες και συνοδοιπόρους της καθώς πρέπει αριστεράς. Και αν «αυτά που είπε ο Ξηρός τα έχει ήδη πει ο Τράγκας και η Ραχήλ Μακρή», τα όσα λένε τούτοι τα έχει ήδη πει ο Δένδιας και ο Πρετεντέρης.
Και μες θα το ξαναπούμε για ακόμα μια φορά. Το κράτος δεν ψάχνει αφορμές για να ανοίξει κεφάλια διαδηλωτών, αφού πρώτα τους έχει πνίξει στα απαγορευμένα χημικά. Ούτε για να πετσοκόβει τα δημοκρατικά δικαιώματα. Το είδαμε πρόσφατα στην ανακατάληψη της ΕΡΤ, το είδαμε μόλις πριν λίγες μέρες στα Τέμπη όταν τα ΜΑΤ ποδοπάτησαν 300 εκπαιδευτικούς που διαδήλωναν κατά της διαθεσιμότητας. Μόνο τυφλοί μπορούν να ισχυρίζονται ότι το κράτος παίρνει τις αφορμές από τον κάθε Ξηρό για να επιβάλει κλίμα τρομοκρατίας. Εσείς κύριοι οπαδοί του εκδημοκρατισμού του κράτους και λάτρεις των θεσμών, τι συμπεράσματα βγάλατε από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων; Όταν τα ΜΑΤ χτύπαγαν με μανία τις μαζικότατες αντιμημονιακές διαδηλώσεις της περιόδου 2010-2012, το έκαναν γιατί τους έδινε πάτημα κάποια έντονη δράση του αντάρτικου πόλης; Όποιος συνεχίζει να μιλάει για πατήματα και αφορμές απλώς συμμετέχει στην γκεμπελίστικη προπαγάνδα του κράτους, επιβεβαιώνοντάς την και με αριστερά τεκμήρια. Ε αφού κάποιοι δίνουν τις αφορμές, τι να κάνει και το καημένο το κράτος; Προφανώς αμύνεται. Να ένα πόρισμα που βγαίνει από αυτούς τους αλλοπρόσαλλους συλλογισμούς.
Ο Σύριζα στην ανακοίνωσή4 του, θέτοντας ορισμένα δήθεν αμείλικτα ερωτήματα, αφήνει επίσης τα γνωστά υπονοούμενα περί στημένης υπόθεσης, προκειμένου το πόρισμα του Γλέζου και των Μπογιόπουλων 3 να αποκτήσει και μια επιστημονική τεκμηρίωση: «Αντί η ΝΔ να καταφεύγει σε γελοίες επιθέσεις ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ για το ότι δήθεν δεν καταδικάζει την τρομοκρατία, καλό θα ήταν να απαντήσει στα αμείλικτα ερωτήματα γύρω από τη φυγή του Χ. Ξηρού, που εγείρουν σοβαρότατες πολιτικές ευθύνες σχετικά με την κυβερνητική «ολιγωρία». Κυρίως χρειάζεται να απαντήσει στο κατά πόσο η αντιμετώπιση του Χ. Ξηρού ως κρατουμένου, τόσο μέσα στη φυλακή όσο και κατά τις άδειες του, διέφερε από αυτή των υπολοίπων και κατά πόσο αυτή η προνομιακή αντιμετώπιση συνέβαλε στη φυγή του» 4.  Είναι πασιφανές ότι για την αριστερά των σαλονιών τα πάντα είναι μια υπόθεση εντυπώσεων, ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη.
Στην πραγματικότητα το κράτος δεν έχει καμία όρεξη για παιχνίδια, τέτοια μάλιστα που να δίνουν μια εικόνα (μιας και τόσο ενδιαφέρονται ορισμένοι γι’ αυτήν) διάλυσης. Όποιας τα πιστεύει αυτά ζει στον κόσμο μιας παράλληλης πραγματικότητας. Η κυβέρνηση Σαμαρά ως γνωστόν έχει αναλάβει την προεδρία της ΕΕ για το πρώτο εξάμηνο του έτους. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους -και για την εικόνα της- δεν έχει καμία όρεξη να σκανε στρακαστρούκες στην Αθήνα, ούτε να φιλοξενεί ευρωπαϊκά υπουργικά συμβούλια και οι συμμετέχοντες να φοβούνται πηγαίνοντας προς το Ζάππειο να μην τους πέσει καμία ρουκέτα στο κεφάλι. Με τον ίδιο τρόπο που κανείς στην κυβέρνηση δεν έστησε το γάζωμα της κατοικίας του γερμανού πρέσβη. Αν πιστεύει κανείς ότι ο Βενιζέλος πήγε στις ΗΠΑ για να τον αντιμετωπίζει ο Τζον Κέρυ σαν υπουργό του Αφγανιστάν ή της Σομαλίας τότε πράγματι τα πάντα είναι στημένα. Αλλά ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Η άρχουσα τάξη, η κυβέρνηση και το κράτος της, εκτός από το να στήνουν τηλεοπτικές συνωμοσίες στην αριστερά για τις ανάγκες των τηλεπάνελ των 8 και εικονικές προβοκάτσιες, έχουν κι άλλα πράγματα να υπερασπιστούν. Όχι μόνο έναντι των ευρωπαίων και των αμερικάνων εταίρων τους5, που θέλουν να δείχνουν ότι η τάξη βασιλεύει στην Ελλάδα, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας. Η άρχουσα τάξη δεν έχει κανένα βίτσιο να παίζει με τα ζητήματα της ασφάλειας και της τάξης, ούτε να δίνει προς χάριν μιας προβοκάτσιας την αίσθηση ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι αδύναμος και διάτρητος. Ο μέσος αυλοκόλακας που τρέμει από το φόβο του μην έρθει η αριστερά στα πράγματα, ή μην αρχίσει ένας νέος γύρος αναταραχής και δεν θα μπορεί να παριστάνει τον καταναλωτή στην Ερμού τις λευκές νύχτες, ο κάθε κόπανος που ονειρεύεται ησυχία τάξη και ασφάλεια, όταν βλέπει αδύναμο το κράτος, του καταρρακώνεται όλη η εμπιστοσύνη στο Σαμαρά, ο οποίος χτίσει ακριβώς εκεί το προφίλ του. Για να τελειώνουμε με το παραμύθι της «σκοπούμενης ολιγωρίας». Το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν ωφελείται από τέτοιου είδους ολιγωρίες, γι’ αυτό ακριβώς και δεν τις προκαλεί.

Αριστερά και «ολιγωρία» του κράτους

Δυστυχώς μερικές φορές πρέπει κανείς να επαναλαμβάνεται. Το ότι καθένας επιχειρεί να επωφεληθεί των καταστάσεων δεν σημαίνει ότι τις προκαλεί. Στην αρένα της πραγματικότητας παίζουν πολλοί παίχτες και όχι μονάχα οι μυστικές υπηρεσίες. Μια απόδραση ενός βαρυποινίτη κατά τη διάρκεια της πενθήμερης άδειάς του, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, ειδικά όταν αυτός ξέρει ότι θα μείνει για πάντα στη φυλακή. Βεβαίως χρειάζεται ένα κίνητρο, και μερικές ίσως αυταπάτες για την αναβίωση μιας οργάνωσης («ελεύθερο μέλος της 17Ν») που ακόμα και για τον Κουφοντίνα έχει τελειώσει προ πολλού6. Ο ίδιος ο ποινικός κώδικας μέχρι τώρα αντιμετώπιζε τέτοια περιστατικά ως πλημμελήματα, ανεξάρτητα, αν ο κάθε γκεμπελίσκος που βγαίνει στο γυαλί χτυπιέται σαν το χταπόδι, και εγκαλεί τους πάντες για το ότι δίδονταν άδειες στους «τρομοκράτες», απαιτώντας την εξαίρεσή τους από το μέτρο αυτό. (Σε ένα «κράτος εξάιρεσης» άλλωστε όλα επιτρέπονται). Επομένως, η απόδραση του Ξηρού, όπως και η απόδραση του Μαζιώτη και της Ρούπα, μόνο προβλήματα προκαλεί σε ένα κράτος που η πυγμή και η μηδενική ανοχή είναι ο πυρήνας ανασύστασης του νέου αστικού μπλοκ εξουσίας.
Ωστόσο από τα ερωτήματα που θέτει ο Συριζα και όχι μόνο προκύπτουν ορισμένες παράπλευρες θέσεις. Τι ακριβώς απαιτεί κανείς όταν εγκαλεί το κράτος για «ολιγωρία»; Ότι θα πρέπει οι κρατούμενοι στις άδειές τους να βρίσκονται υπό ασφυκτική παρακολούθηση; Να τους βάλουν βραχιολάκι; Να μην δίνουν σε ορισμένες κατηγορίες (πχ «τρομοκράτες») άδειες, όπως απαιτούν διάφοροι πρετεντέρηδες; Να γίνουν προσλήψεις στην αντιτρομοκρατική για να μπορεί να αντεπεξέλθει στο φόρτο εργασίας; Για τα σενάρια μπορεί να λεει ο καθένας ότι του κατέβει στον εγκέφαλο. Εδώ όμως δεν πρόκειται απλώς για σενάρια. Εδώ μιλάμε για σενάρια που συνοδεύονται από ένα πολιτικό σκεπτικό: Οι κρατούμενοι πρέπει να παρακολουθούνται. Το κράτος οφείλει να μην ολιγωρεί. Και σαν να μην μας έφτανε ο γνωστή μας αριστερά, ακόμα και «ο συνήθως προσεκτικός Α.Γιωτόπουλος έφτασε στο σημείο να ψέξει τις αρχές που όχι μόνο δεν τιμώρησαν τον Ξηρό όταν έβαλε φωτιά στο στρώμα του, αλλά αποδέχτηκαν το αίτημά του να μεταφερθεί για λόγους υγείας σε άλλο κελί. Λες και δεν είναι αυτός ο μόνος τρόπος των κρατουμένων όπου γης να διεκδικούν μια καλύτερη τύχη μέσα στη φυλακή. Λες και δεν είναι αποτέλεσμα ατομικών ή ομαδικών εξεγέρσεων τα όποια δειλά βήματα εξανθρωπισμού των συνθηκών κράτησης». (Εφ.Συν. Δ.Ψαρράς, 23/1)7 Αν αυτά τα «αμείλικτα» ερωτήματα τα έθετε κάποιος τηλεαστέρες του ΜΕΓΑ ή του ΣΚΑΙ, ή κάποιος πολιτευτής της αστικής αντεπανάστασης, δεν θα προκαλούσαν καμιά απορία. Έλα όμως που εδώ τα ακούμε από αριστερές φωνές. Ακούσαμε καλά σύντροφοι, ή κάνουν πουλάκια τα αυτιά μας; Αυτό σας κόπτει; Η εύρυθμη λειτουργία του κράτους; Μήπως έχει γράψει κάτι σχετικό ο Μαρξ, ο Μαρκούζε, ο Πουλαντζάς, ή έστω ο Ζίζεκ ή ο Μπαντιού  περί αυτού και δεν το γνωρίζουμε;

Τρομοϋστερία με τη συνδρομή αριστερών μαϊντανών

Η κυβέρνηση και ξωπίσω της σύσσωμος ο εσμός του νόμου και της τάξης, αξιοποιούν, όπως θα έλεγαν ΚΚΕ και Συριζα, τα γεγονότα προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα τρομολαγνείας και τρομοϋστερίας, ανάλογο με εκείνο του καλοκαιριού της εξάρθρωσης της 17Ν. Φωτογραφίες του Ξηρού και άλλων φερόμενων μελών, ξανά οι λίστες με τα θύματα λες και έγιναν όλα προχθές και η ίδια κουβέντα αν είναι πολιτικοί κρατούμενοι ή σκέτο δολοφόνοι. Αν η κυβέρνηση επαναφέρει στην επικαιρότητα γεγονότα προ εικοσαετίας, τότε ας συμπεριληφθούν σ’ αυτή τη συζήτηση τα εκτελεστικά αποσπάσματα κομμουνιστών τη δεκαετία του ’50 (δημοκρατία δεν είχαμε τότε;), η χούντα και τα εγκλήματα της, η αστυνομική τρομοκρατία και οι δολοφονίες αριστερών και αναρχικών αγωνιστών από όργανα της τάξης ή παρακρατικούς την περίοδο της μεταπολίτευσης και ας καταλήξουν αυτές οι γελοίες τηλεσυζητήσεις σε ένα ρινγκ. Και αν μιλάνε για τον Αρξαλιάν ας μιλήσουν και για τον 25χρονο Βορειοηπειρώτη -πατέρα ενός βρέφους 18 μηνών- που έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικού κατά την αιματηρή συμπλοκή με δύο κακοποιούς στο Βύρωνα στις 16/2/2010. Για τη μια περίπτωση κάποιοι μιλάνε 20 χρόνια για την άλλη τα πάντα ξεχάστηκαν σε δύο μέρες. Καλό το θέατρο που παίζουν, μόνο που αυτή τη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα με τον ίδιο μάλλον τρόπο που ο Ξηρός φαντάζεται μια επιστροφή μιας νέας 17Ν. Τι ακριβώς φοβούνται και τσιρίζουν από το πρωί ως το βράδυ; Μήπως την αναβίωση του αντάρτικου πόλης ύστερα από την εξάρθρωση των ΣΦΠ; Αυτό σίγουρα μπορεί να απασχολεί όσους αισθάνονται ότι απειλούνται από μια τέτοια επιστροφή. Όμως το κράτος και οι μηχανισμοί του δεν ανησυχούν τόσο γι’ αυτό, όσο για το ενδεχόμενο ενός νέου γύρου ταξικής αναμέτρησης, που αυτή τη φορά μπορεί να λάβει χαρακτηριστικά ανοιχτής σύγκρουσης.
Στο γενικό τρομολαγνικό κλίμα που διαμορφώνουν τα κρατικοδίαιτα κιτρινοκάναλα, διάφορα τσουτσέκια των social media που αυγάτισαν ιδιαίτερα κατά την περίοδο των αγανακτισμένων και της real democrasy, περιφέρονται στον κυβερνοχώρο, προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν τον Ξηρό παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Τατσόπουλο, που σε εκπομπή του Πρετεντέρη χαριεντιζόταν με τον Καψή που έκλεισε την ΕΡΤ, και σε κλίμα εθνικής ενότητας με τον Πάγκαλο έκανε το ψυχογράφημα του Ξηρού παρουσιάζοντάς τον σαν ένα πυροβολημένο γραφειοκράτη που βαριέται να διεκπεραιώσει ακόμα και το διάγγελμά του. Και τι δεν γράφτηκε από κει και πέρα. Για περουκίνια, για βαμμένα μαλλιά, για ένα Ξηρό που μοιάζει με τον Καρατζαφέρη κοκ. Στο Protagon,8 αναρωτιούνται πως ένας «μετανοημένος καταδότης» σαν τον Ξηρό στα 55 του θέλει να ξαναπάρει τα όπλα, ύστερα από 11 χρόνια. Για να καταλήξει στο ακόμα πιο κοινότυπο συμπέρασμα: Ότι η υπόθεση μυρίζει Μανιαδάκη. Προφανώς ο άνθρωπος που τα γράφει αυτά είτε αγνοεί τα γεγονότα, είτε συνειδητά είναι ένας υποκριτής. Όταν βρίσκεται κανείς όμηρος στα χέρια του κράτους κάτω από συνθήκες γκουαντάναμο, με τον αδελφό του, μισοπεθαμένο και ανακρινόμενο υπό την επήρεια υπνωτικών και ποιος άλλος ξέρει τι χαπιών, με ανθρώπους να σπάνε υπό τις απειλές και τα βασανιστήρια, είναι τουλάχιστον αισχρό κάποιος εκ του ασφαλούς να μιλάει για καταδότες και μετανιωμένους. Ο Ξηρός άλλωστε ανακάλεσε τις αρχικές υπαγορευμένες ομολογίες, λέγοντας ότι «ήταν προϊόν βίας και εκβιασμού όπως και άλλοι συγκατηγορούμενοί του»7 . Είναι επίσης γνωστό ότι υπήρξαν και άλλοι φερόμενοι ως μέλη της 17Ν που δεν πήραν ποτέ πίσω τις αρχικές τους απολογίες.
Εν πάση περιπτώσει το να διαχωριστεί κανείς πολιτικά από το αντάρτικο και τις πράξεις του είναι ένα πράγμα και άλλο να συμμετέχει συνειδητά στον εξευτελισμό του και μάλιστα χαριεντιζόμενος με τους επίγονους των ταγμάτων ασφαλείας και της Χ, και με τους κάθε είδους πραιτοριανούς στης άρχουσας τάξης. Και ειδικά τη στιγμή που αυτός ακριβώς ο αστικός προπαγανδιστικός μηχανισμός καίγεται όπως και το 2002 να εμφανίζει τους εμπλεκόμενους όχι ως δράστες με πολιτικά κίνητρα, αλλά ως ψυχασθενείς δολοφόνους. Σε αυτό το σκηνικό που στήνεται εκ νέου από τα κιτρινοκάναλα με τους υπόδικους απατεώνες ιδιοκτήτες τους, έχουν επιλέξει να συνδράμουν και διάφοροι χρήσιμοι ηλίθιοι της αριστεράς, της προόδου, των κινημάτων και της άμεσης δημοκρατίας,  oι οποίοι εκτός των άλλων με τη στάση τους διευκολύνουν τις δεκάδες επιδρομές σε σπίτια αναρχικών, ταυτόχρονα με την εκκωφαντική σιωπή τους για το  κλίμα πραγματικής τρομοκρατίας που στήνει η κυβέρνηση Σαμαρά, Δένδια, Βορίδη και Άδωνη.

Καμία ομοθυμία με αυτούς που πνίγουν γυναικόπαιδα στο Αιγαίο

Λέμε λοιπόν σε όσους έχουν πάθει αμνησία, ή έστω σ’ αυτούς που οι εμπειρίες τους ξεκινάνε από το Σιάτλ και το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ και βρίσκονται καθηλωμένοι στην αντιμνημονιακή σαλάτα: Τα κίνητρα των ένοπλων οργανώσεων που επιλέγουν την ατομική βία είναι πολιτικά και ιδεολογικά. Η επιλογή μιας ένοπλης αντιπαράθεσης με τον ταξικό αντίπαλο, που οδηγεί και σε αιματηρές πράξεις, μπορεί να μπει στο στόχαστρο της κριτικής, όπως άλλωστε έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται παρέα με τους πραιτοριανούς της αστικής εξουσίας. Δεν μπορεί να γίνεται παρέα με τους απολογητές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Δεν μπορεί να γίνεται με όλους αυτούς τους αλήτες που επικροτούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που στοιχίζουν τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν μπορεί να γίνεται με αυτούς που πνίγουν γυναικόπαιδα στο Αιγαίο9  και μετά παριστάνουν ότι έσωσαν μερικούς από αυτούς. Δεν μπορεί να γίνεται με αυτούς που με τον πιο κυνικό τρόπο καταδικάζουν σε αργό θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν στην κυριολεξία εξαιτίας των πολιτικών τους να φάνε, να κοιμηθούν και να ζεσταθούν. Δεν μπορεί να γίνεται με αυτούς που με τον πιο κυνικό τρόπο θεωρούσαν τα εκατοντάδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα στην εποχή που ο ελληνικός καπιταλισμός βάραγε υπερωρίες για τους ολυμπιακούς και για την οικοδομική φούσκα ως αναγκαίο κακό, προκείμενου να θησαυρίζουν οι τράπεζες και οι μεγαλοεργολάβοι. Με αυτούς που καταδικάζουν τη βία μόνο όταν κατευθύνεται εναντίον τους, αλλά όχι όταν την σπέρνουν στα θύματά τους, είτε ως αφεντικά, είτε ως έννομη τάξη. Όταν την δικαιολογούν στους μπάτσους που ανοίγουν κεφάλια άοπλων διαδηλωτών ή ακόμα και όταν εκτελούν 17χρονα παιδιά. Όταν τα παρακρατικά τους κοπρόσκυλα σκότωναν ατιμώρητα ανύποπτους μετανάστες σε ενέδρες θανάτου, φτάνοντας μέχρι την άνανδρη ενέδρα στον Π. Φύσσα. Όταν οι μαφίες τους εκμεταλλεύονταν με τον πιο ανελέητο τρόπο γυναίκες χωρίς χαρτιά από την Αν.Ευρώπη, ή μετανάστες από την Ασία να τους πυροβολάνε όταν ζητούσαν τα μεροκάματα της πείνας (βλ. Μανωλάδα). Όλοι αυτοί δεν δικαιούνται να μιλάνε για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί που δικαιολογούν τον πόλεμο και την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής αν πρόκειται για τα εθνικά τους θέματα. Αυτά προφανώς είναι πιο ιερά από την ανθρώπινη ζωή.

Βία και πολιτισμός στην ταξική πάλη

Ναι αλλά τότε μιλάμε για πόλεμο; Εκεί δικαιολογείται ο φόνος; Στον εθνικό πόλεμο πάντως η αστική θεωρία περί του ιερού δικαιώματος της ανθρώπινης ζωής μπορεί να κάνει εξαιρέσεις. . Στον ταξικό πόλεμο, όμως, εκεί δικαιολογείται η χρήση βίας; Σε αυτό η ίδια η ζωή δίνει την απάντηση. Φυσικά δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Μια ανοιχτή βίαιη αντιπαράθεση, προφανώς νομιμοποιεί τη χρήση ανάλογων μέσων. Σήμερα όμως; Αυτό ας το κρίνει ο καθένας. Αν πιστεύει ότι ταξική πάλη είναι μόνο η απεργία στη ΔΕΗ για να μην ιδιωτικοποιηθεί, τότε πράγματι όλα αυτά μοιάζουν εξωφρενικά. Αν όμως ταξική πάλη είναι τα βασανιστήρια της χούντας και οι ατιμώρητοι βασανιστές, αν ταξική πάλη είναι το μακελειό στο Ιράκ, αν το ΝΑΤΟ είναι μέρος της ταξικής κυριαρχίας, αν ταξική πάλη είναι ο διασυρμός των αναγκαστικά εκδιδόμενων γυναικών και ο καθημερινός τους βιασμός από προαγωγούς και πελάτες, αν ταξική πάλη είναι ο πρόσφυγας και τα μωρά που πνίγονται από τους ένστολους του Λιμενικού, αν ταξική πάλη είναι να μην έχεις γάλα να πάρεις στα παιδιά σου, ή φάρμακα αν είσαι καρκινοπαθής, τότε η πραγματικότητα αποκτάει μια διαφορετική διάσταση. Μια διάσταση που ξεφεύγει από τα πλαίσια που θα την ήθελε ο Συριζα, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και η ΟΤΟΕ.
Βεβαίως από κει και πέρα ο καθένας κρίνεται στα συγκεκριμένα. Οι επιλογές του αμυνόμενου, αυτού που δεν έχει στη διάθεσή του μιράζ, ένοπλα επαγγελματικά σώματα να τον φυλάνε, ούτε φυσικά βρίσκεται στη θέση της «έννομης τάξης», τις περισσότερες φορές μοιάζουν «απολίτιστες, στυγνές και κτηνώδεις». «Απολίτιστες» όταν πολίτες, απεργοί ή διαδηλωτές αυγουλώνουν ένα στέλεχος της κυβέρνησης και «κτηνώδεις» όταν ένας παλαιστίνιος ανατινάζεται σε ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο στο Τελ Αβίβ ή μια μαύρη χήρα στο Βόλβογκραντ 10 , αντί και οι δύο τους να περιοριστούν σε στρατιωτικούς στόχους του αντιπάλου, όπως θα απαιτούσε ένας ηθικολόγος. Μόνο που εδώ δεν έχουμε μια σύγκρουση οργανωμένων στρατών. Εδώ έχουμε έναν ασύμμετρο πόλεμο, με την μια πλευρά να διαθέτει υπεροπλία ισχύος και μέσων. Γεγονός που της επιτρέπει να διαχειρίζεται τη σταθερή και καθημερινή άσκηση βίας στα θύματά της με έναν φαινομενικά «πολιτισμένο» τρόπο, ανάλογο της ευγένειας που μπορεί να έχει στους τρόπους του ένα μορφωμένο μέλος της άρχουσας τάξης σε σχέση με τους «αγροίκους» εργάτες που απασχολεί στις επιχειρήσεις του. Αφήνοντας πάντα τις βρομοδουλειές στα ειδικά ένοπλα σώματα του κράτους που τον προστατεύουν και τα υπόλοιπα στις παρακρατικές του συμμορίες.
Σε κάθε περίπτωση η απώλεια κάθε ανθρώπινης ζωής είναι μια τραγική στιγμή. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται με επιλεκτικό τρόπο. Ο αστικός κόσμος εξεγείρεται με την «τρομοκρατία» όχι γιατί κόπτεται για την αξία της ανθρώπινης ζωής, αλλά γιατί φοβάται για το τομάρι του. Και προσπαθεί αυτό το φόβο να τον κοινωνικοποιήσει στους πάντες. Αυτό άλλωστε κάνουν για όλα τα ζητήματα. Η κοινωνία οφείλει να συμπάσχει με τους αφέντες της. Όπως ακριβώς συνέβαινε στις δουλοκτητικές κοινωνίες και στο μεσαίωνα. Αν πεθαίνει ένας κοινός θνητός δεν απασχολεί ούτε το γείτονά του. Αν αυτό συμβεί σε έναν επώνυμο όλοι θα μιλάνε για ένα συνταρακτικό γεγονός κηρύσσοντας εθνικό πένθος. Ακόμα και για τα κέρδη των τραπεζών, των εφοπλιστών και των βιομηχάνων θα πρέπει να απασχοληθούν οι πάντες. Είναι εθνικό ζήτημα να πάνε καλά οι επιχειρήσεις τους. Εδώ την εργολαβία την έχει ο ΣΚΑΙ. Γιατί έτσι δήθεν θα μπορούν να δώσουν δουλειά και φαί στους σκλάβους τους. Αυτή η έπαρση των κυρίαρχων τάξεων και η εθνικοποίηση των ιδιωτικών τους συμφερόντων εξηγεί την οργή τους κάθε φορά που σκέφτονται ότι πιθανόν να βρεθούν σε δυσμενή θέση. Γι’ αυτό απαιτούν με λύσσα ομόθυμες καταδίκες απαξάπαντες. Αυτή τη φορά έφτασαν στο σημείο οι αγύρτες του ΣΤΑΡ, που υπό τον Χ/νικολάου το παίζουν και ολίγον αντιμνημόνιο (με πειστήριο τον Μπογίοπουλο), να βρουν και να αποσπάσουν δήλωση καταδίκης της βίας (βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=Z5esplOl-y4 στο 15.30)11, από τον πατέρα του παιδιού που σκοτώθηκε το δεκαπενταύγουστο κατά τη διάρκεια ελέγχου εισιτηρίων σε τρόλεϊ στο Περιστέρι.

Οι πάντες λοιπόν, ακόμα και τα θύματα, τάσσονται «κατά της βίας που δεν οδηγεί πουθενά». Εκτός βέβαια από τη έννομη βία του κράτους, αυτή σίγουρα οδηγεί στην συμμόρφωση των καταπιεσμένων και στην ιδεολογική της εσωτερίκευση. Στην ψυχολογία η συμπεριφορά αυτή είναι γνωστή ως το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης». Πρόκειται για μια ψυχολογική διαταραχή όπου άτομα που βρίσκονται σε μια σχέση εξουσίας και φόβου συχνά δημιουργούν συναισθηματικούς δεσμούς με το άτομο που τα κακοποιεί ή τα εκμεταλλεύεται. Η συμπεριφορά του θύματος βεβαίως δεν αποτελεί τεκμήριο αθωότητας του θύτη, ούτε απαιτείται η συμφωνία του για την ανάληψη δράσης από τρίτους εναντίον της εκμετάλλευσης που υφίσταται. Στη κοινωνία των ιδιωτών (idiots) αυτό μπορεί να ακούγεται παράλογο, αλλά όταν κανείς είναι ηλίθιος μπορεί να πιστεύει ότι του κατέβει.

Η «αθωότητα» του αδιαμεσολάβητου αγώνα και οι αυτόκλητοι δαίμονες

Μα μια ένοπλη ομάδα εκπροσωπεί τα θύματα της εκμετάλλευσης; Δικαιούται στο όνομα τους να δικαιολογεί τις πράξεις της; Στον ίδιο βαθμό που το δικαιούται η οποιαδήποτε οργάνωση, όσο κι αν πιστεύει ότι αυτή εξαιτίας της μαζικότητάς της ή του είδους της (πχ συνδικαλιστική) εκπροσωπεί σχεδόν αδιαμεσολάβητα τη θέληση των εκμεταλλευομένων ή της κοινωνίας ή του έθνους ή οποιουδήποτε άλλου. Στην πραγματικότητα οι τάξεις, οι λαοί, τα έθνη, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι δρουν διαμέσου οργανώσεων που μιλούν στο όνομά τους. Δεν υπάρχει αδιαμεσολάβητος κοινωνικός ανταγωνισμός. Η ταξική πάλη διεξάγεται μέσα από διαμεσολαβήσεις και πραγματώνεται στη σύγκρουση οργανωμένων και συνειδητών δυνάμεων. Μια διαδήλωση, μια μαζική απεργία, είναι στιγμές που ο αγώνας φαίνεται να παίρνει μια αδιαμεσολάβητη μορφή. Ωστόσο ο ανταγωνισμός συνεχίζει να υπάρχει και σε όλες τις άλλες στιγμές που φαίνεται να επικρατεί μια φαινομενική κοινωνική ηρεμία. Εκεί οι μηχανισμοί του κράτους από τη μια και οι οργανώσεις των από κάτω συνεχίζουν τη μάχη, μια μάχη που κορυφώνεται όταν οι μάζες βγαίνουν στο προσκήνιο. Όμως εκείνη τη στιγμή αν δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές δομές, με άλλα λόγια αποφασισμένες και συνειδητές οργανώσεις με σχέδιο για να οργανώσουν την αναμέτρηση, η συντριβή της εξέγερσης είναι το μόνο σίγουρο. Οι ένοπλες οργανώσεις από τη μεριά τους, επιδιώκουν να παίξουν έναν αντίστοιχο ρόλο. Στην ιστορία είδαμε αντάρτικα κινήματα, να φτάνουν μέχρι και την εξουσία. Δεν επρόκειτο φυσικά για μικρές ομάδες, αλλά ωστόσο ήταν ένοπλα. (Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα, Γιουγκοσλαβία). Θα μπορούσε να είχε συμβεί και στην Ελλάδα το 1944, ίσως και αργότερα. Σε έναν εμφύλιο που είχε ήδη ξεκινήσει με τον πιο ανοιχτό τρόπο από τις αρχές του 1944 για να κορυφωθεί το Δεκέμβρη στην Αθήνα. Θα πει κανείς, ωστόσο ότι επρόκειτο για μαζικά κινήματα. Αυτό είναι αλήθεια, όσο είναι αλήθεια ότι στην Κούβα στις 26 Ιουλίου 1953, ομάδα επαναστατών εξαπέλυσε επίθεση κατά του στρατοπέδου Μοντάδα με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε από το καθεστώς Μπατίστα σε φυλάκιση 15 ετών. Είναι αλήθεια ότι μετά την αμνηστία που πήρε επέστρεψε στην Κούβα με το πλοιάριο Γράνμα στις 2 Δεκεμβρίου του 1956, μαζί με 82 συντρόφους του, μεταξύ αυτών και ο Τσε Γκεβάρα. Κατά την αποβίβασή τους, δέχθηκαν επίθεση από τα στρατεύματα του καθεστώτος, από την οποία επέζησαν 15 αντάρτες. Σίγουρα η μαζικότητα τους ήταν τέτοια που ουδείς δεν θα πίστευε ότι τρία χρόνια αργότερα ο αντάρτικος στρατός του Κάστρο και του Τσε θα έμπαινε θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ας είναι…
Τα κίνητρα των αντάρτικων είναι πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά. Όπως και τα κίνητρα όσων παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση. Αν δεν ήταν αυτό, δεν θα ασχολούνταν σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος με την «τρομοκρατία». Ασχολούνται, βγάζουν δηλώσεις καταδίκης και απαιτούν από τους πάντες το ίδιο.
Από κει και πέρα κανένας κρίνεται από τις θέσεις του, από τις μορφές αγώνα που προτείνει, από τις πράξεις του, από το αν οι μέθοδοί του προάγουν στη συγκεκριμένη στιγμή το μέτωπο με τον αντίπαλο, αν ενισχύει την ταξική αλληλεγγύη, αν ο τρόπος δράσης επιτρέπει μια αναγκαία μαζικότητα στον αγώνα, αν το επίπεδο της βίας που επιλέγει είναι τέτοιο που να έχει σχέση με το γενικό επίπεδο της ταξικής αναμέτρησης, το αν οι πράξεις του λειτουργούν προωθητικά στον αγώνα και για την επανάσταση,  από τη συμπεριφορά αυτών που έχουν επιλέξει ένα τέτοιο δρόμο κοκ. Και ακριβώς εδώ είναι που ο δρόμος αυτός οδηγεί στο αδιέξοδο. Αν μη τι άλλο αυτό έδειξε η εμπειρία 40 χρόνων ένοπλου στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Μια υπόθεση διαρκώς κλεισμένη στον εαυτό της, που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει καμία κατάσταση, που στο τέλος ήταν πάντα απομονωμένη, και το χειρότερο αναπτύσσοντας στο εσωτερικό του λογικές ξεκαθαρισμάτων που προσομοιάζουν όχι σε επαναστατικές, αλλά μάλλον σε μαφιόζικες συμπεριφορές. Αυτή είναι η λογική συνέπεια μιας χρόνιας απομόνωσης, και αδυναμίας ουσιαστικής εμπλοκής σε γεγονότα που να αφορούν ένα αξιόλογο κοινωνικό μέγεθος. Εκεί έρχονται και οι πιο απίθανες επιλογές στόχων και μαζί μ’ αυτές και το πολιτικό κομφούζιο. Ο Τσε με τον Κολοκοτρώνη, ο Άρης με τον Καραϊσκάκη. Για να ακολουθήσουν στόχοι όπου να ναι, απλά για να συνεχιστεί η δράση. Και στο τέλος δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι στις φυλακές την ώρα που όλη αυτή η ενέργεια θα μπορούσε να είναι χρήσιμη εκεί που θα υπήρχε και το έδαφος για μια διευρυμένη αναπαραγωγή της. Μέχρι τότε σε κάθε ήττα του κινήματος, το ένοπλο, όπως το ξέρουμε όχι στην Κολομβία, αλλά στην Ελλάδα, θα συνεχίζει να τροφοδοτείται όχι από κάποια επαναστατική ανυπομονησία αλλά από την απογοήτευση και την απελπισία.

Κ.Μαραγκός

1. http://www.enikos.gr/politics/208433,Glezos_gia_Jhro:_To_systhma_ton_afhse_el.html
2. http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/208919,Jhros:_Enas_xrhsimos_eley8eros__.html
3. Σφαίρες και «βλήματα», Μπογιόπουλος, 20/1/2014, http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/207966,Sfaires_kai_%C2%ABvlhmata%C2%BB_.html
4. ΣΥΡΙΖΑ: Αμείλικτα ερωτήματα και σοβαρότατες πολιτικές ευθύνες για την υπόθεση του Χ. Ξηρού, 21/1/2014 – http://left.gr/news/syriza-ameilikta-erotimata-kai-sovarotates-politikes-eythynes-gia-tin-ypothesi-toy-h-xiroy
5. «Μας ανησυχεί βαθύτατα»: Ενοχλημένο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την απόδραση του Χρ. Ξηρού, Τα Νέα: 08/01/2014http://www.tanea.gr/news/politics/article/5071568/antidrash-toy-steit-ntipartment-gia-thn-apodrash-toy-xr-kshroy/
6. 23.01.2014 Δ. Κουφοντίνας: Ο ιστορικός κύκλος της 17Ν έχει κλείσει, http://left.gr/news/d-koyfontinas-o-istorikos-kyklos-tis-17n-ehei-kleisei
7. Ποιος οπλίζει τον Χριστόδουλο Ξηρό; , http://rnbnet.gr/list.php?ct=24
8. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=31070
9. Η σιωπηλή κραυγή των νεκρών, 24/01/2014, https://avantgarde2009.wordpress.com
10. Ρωσία: Δεύτερη φονική έκρηξη στο Βόλγκογκραντ μέσα σε 24 ώρες, 30/12/13, http://gr.euronews.com/2013/12/30/second-blast-in-volgograd-at-least-11-killed/
11. http://www.youtube.com/watch?v=Z5esplOl-y4 στο 15.30

 

sort link: http://wp.me/pryYN-1v3