Σχετικά με την “εξάρθρωση” της ΧΑ

Σχετικά με την “εξάρθρωση” της ΧΑ αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Κομμουνιστικής Επαναστατικής Δράσης

Εκτιμήσεις για τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις

1. Οι συλλήψεις μελών της ηγεσίας και του επιχειρησιακού βραχίονα της Χρυσής Αυγής, με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής συμμορίας, αποτελεί βαρύτατο πλήγμα που βάζει σε δοκιμασία την ύπαρξη της ίδιας της φασιστικής οργάνωσης. Οι προθέσεις των πολιτικών δυνάμεων του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, καθώς και η σύσταση του κατηγορητηρίου από τον Άρειο Πάγο, δείχνουν ότι δεν θα πέσουν στα μαλακά. Σε κάθε περίπτωση με τα ισχυρά στελέχη του επιτελείου της ναζιστικής συμμορίας στην φυλακή, και με δεύτερης γραμμής στελέχη εκτός και με διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης δεν θα είναι εύκολο να εξασφαλίσει την πολιτική της επιβίωση παρά την υιοθέτηση της χρυσαυγίτικης ιδεολογίας από πλατειά ακροατήρια. Οι υπόλοιπες εκδοχές της άκρας δεξιάς δεν είναι ικανές να καλύψουν το κενό των ναζιστών, παρά μόνο σε μία πιο light εκδοχή, δηλαδή χωρίς τάγματα εφόδου και δολοφονικές επιθέσεις σε αριστερούς, αναρχικούς και μετανάστες.
2. Μέχρι και λίγες μέρες πριν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχε στηθεί ένα εξαιρετικό κλίμα για τους ναζί. Η καταστροφή της μικροαστικής τάξης, η λουμπενοποίηση των ανέργων και τα καθυστερημένα ατομικιστικά ένστικτα επιβίωσης που υπάρχουν και σε εργαζόμενους δημιούργησαν το απαραίτητο κοινωνικό υπόστρωμα. Η υιοθέτηση τμημάτων της ατζέντας της Χρυσής Αυγής, από την ακροδεξιά κλίκα του Σαμαρά, μαζί με την κυρίαρχη εθνική αφήγηση για την κρίση που αναπαράγεται και από την αριστερά, έστρωσε τον δρόμο στους φασίστες. Ο αντικομμουνιστικός μετεμφυλιακός λόγος του Σαμαρά, ο Ξένιος Δίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το δόγμα Νόμος και Τάξη, Πατρίς και Θρησκεία, αν μη τι άλλο ευνοούσαν τους πιο αυθεντικούς εκφραστές τους, ενεργοποιώντας στο πλευρό της Χ.Α. σύσσωμο το ακροδεξιό κατακάθι από την εποχή του εμφυλίου μέχρι τη χούντα του Παπαδόπουλου. Στην πλειοψηφία τους τα ΜΜΕ, προσπαθούσαν να παρουσιάζουν αγγελικά πλασμένο το πρόσωπο του τέρατος, συνέβαλαν και αυτά στην δημοσκοπική άνοδο της Χ.Α. που φαινόταν να διεκδικεί την διοίκηση κεντρικών δήμων της χώρας.
3. Η Χ.Α. βλέποντας ότι το πολιτικό της σχέδιο έχει περιθώρια υλοποίησης, αποθρασύνθηκε εντελώς. Η απότομη εκλογική εκτίναξη, έφερε και μία οργανωτική αύξηση της δύναμης της, συγκροτώντας ταυτόχρονα τάγματα εφόδου εγγενές χαρακτηριστικό του εθνικοσοσιαλισμού. Με ισχυρή παρουσία και δράση σε πρώην «κομμουνιστοκρατούμενες» περιοχές, με το άνοιγμα γραφείων στη Νίκαια, με την ανακήρυξη ίδρυσης χρυσαυγίτικου προφανώς εργοδοτικού σωματείου στη Ζώνη, με την επίθεση στα μέλη της ΚΝΕ στο Πέραμα. Παράλληλα εγκαινίασαν ένα εσωτερικό ακροδεξιό εμφύλιο στην πηγάδα με τις ακροδεξιές δυνάμεις της ΝΔ, όπου τραμπουκισαν τον δεξιό δήμαρχο, και προπηλάκισαν την βουλευτή της ΝΔ, την στιγμή που ο Σαμαράς προσπαθούσε να δώσει χαρακτηριστικά εθνικής τραγωδίας στο Μελιγαλά. Δίνοντας μια σαφή απάντηση σε όσους από την ΝΔ ήλπιζαν σε μία συγκυβέρνηση με τη ΝΔ περίτρανα δήλωναν την άρνηση τους να ενταχθούν σε ένα τέτοιο σχέδιο. Μέσα σ΄ αυτό το περιβάλλον όπου ήδη είχε τοποθετηθεί ο πήχης αρκετά ψηλά, εντάσσεται και η δολοφονία του αριστερού, αντιφασίστα Παύλου Φύσσα.
4. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ακόμα και αν ξέφυγε του αρχικού σχεδιασμού, είναι ενταγμένη σε μια λογική οικοδόμησης των ταγμάτων εφόδου, και συντριβής του «εβραιομπολσεβικισμού» και των «αναρχοάπλυτων». Ο Παύλος Φύσσας όμως έπεσε παλικαρίσια παλεύοντας τους φασίστες, και αυτή την σκυτάλη σήκωσαν και οι μαζικές αντιφασιστικές συγκεντρώσεις που ακολούθησαν. Δεν κυριάρχησε μία λογική θυματοποίησης, προσφιλή στην γερασμένη αριστερά, αλλά η απύθμενη οργή και μίσος για τα θρασύδειλα ναζιστικά αποβράσματα. Ο αντιφασισμός μπήκε στην ατζέντα όλων, ακόμα και εκείνων που μέχρι χτες δεν έβλεπαν την σημασία μιας ειδικής ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τους φασίστες, ούτε φυσικά την αναγκαιότητα οργάνωσης της αυτοάμυνας του κινήματος καταδικάζοντας την ως “συμμοριτοπόλεμο”. Η συγκρότηση την προηγούμενη περίοδο σε όλη την ελλάδα αντιφασιστικών επιτροπών και συνελεύσεων, καθώς και η αυθόρμητη εκδήλωση του αντιφασιστικού μίσους, με τις μαζικές συγκεντρώσεις που ακολούθησαν, απέδειξε την αδυναμία των ναζί να συγκροτηθούν σαν μαζικό πολιτικό κίνημα με ισχυρή παρουσία στον δρόμο, παρά την επιθυμία τους. Οι δυνάμεις των αντιφασιστών, έστω και χωρίς έναν κεντρικό σχεδιασμό, και την αδυναμία δημιουργίας κοινών ομάδων αυτοάμυνας, είναι κυρίαρχες στον δρόμο σε σχέση με τους λοκατζίδες χρυσαυγίτες που χωρίς τις πλάτες των μπάτσων μετατρέπονται σε ναζιστικές κότες με μαύρα μπλουζάκια. Και αυτό το κίνημα αποτέλεσε έναν από τους παράγοντες που η ενδοακροδεξιά διένεξη έφτασε σε τέτοια ύψη.
5. Οι εξελίξεις του Σαββατοκύριακου δεν πρέπει να ερμηνευτούν σε καμία περίπτωση με συνομωσιολογικό τρόπο. Δεν πρόκειται για εξελίξεις που προκάλεσαν κάποια διεθνή κέντρα, έτσι ώστε μετά την σύλληψη του σκληρού πυρήνα της Χ.Α. να υπάρξει συγκυβέρνηση της ΝΔ με το εναπομένον ήπιο τμήμα της Χ.Α. Επίσης δεν πρόκειται για σύγκρουση ενός προοδευτικού τμήματος της αστικής τάξης με το ναζισμό. Αλλά για έναν εσωτερικό εμφύλιο στο μπλοκ της αστικής αντεπανάστασης. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, και συγκεκριμένα ο ακροδεξιός Σαμαράς, που στην πολιτική του διαδρομή έχει δείξει ότι παίρνει ρίσκα, είναι αυτοί που φυλακίζουν τους ναζί. Μετακινεί όσους από τις κεφαλές της αστυνομίας θεωρεί ότι εμπλέκονται με την Χ.Α., στέλνει φάκελο με υποθέσεις χρυσαυγίτικης βίας στις αρμόδιες αρχές, οι οποίες τελικά καταλήγουν στο πόρισμα. Η Χ.Α. ήταν ένα μπελάς για τον ίδιο καθώς δικαιολογημένα η ακροδεξιά κλίκα του Σαμαρά ένιωθε ότι μοιράζονται το ίδιο εκλογικό ποίμνιο, με την τελευταία να έχει αυξημένες εκλογικές προσδοκίες, και μετά τα γεγονότα του Μελιγαλά να φαίνεται εχθρική σε οποιαδήποτε σενάρια συγκυβέρνησης. Επομένως με αφορμή την δολοφονία του Π.Φύσσα δόθηκε στο επιτελείο του Σαμαρά η ευκαιρία να ξεμπερδέψει μια και καλή με την ναζιστική συμμορία.
6. Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων και ιδιαίτερα των τελευταίων μερών βάζουν σε δοκιμασία την λογική ότι η Χρυσή Αυγή είναι το “μαντρόσκυλο των αφεντικών”. Στην αριστερά είναι διαδεδομένη μία οικονομίστικη αντίληψη για την ερμηνεία των γεγονότων που συμβαίνουν κάθε φόρα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τις πιο πολλές φορές αδυνατεί να κατανοήσει τις εξελίξεις, επειδή δεν αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι η αστική τάξη δεν είναι ομογενοποιημένη πολιτικά τάξη, καθώς και ότι τα πολιτικά επιτελεία των κομμάτων διατηρούν μία σχετική πολιτική αυτοτέλεια παρά την εκάστοτε διαπλοκή τους με ορισμένες μερίδες του κεφαλαίου. Έτσι καταλήγει ουκ ολίγες φορές σε συνομωσιολογικές ερμηνείες της πραγματικότητας. Με τον ίδιο τρόπο που είναι λανθασμένη η συζήτηση για το ποια τμήματα της αστικής τάξης την δεκαετία του 30 έδωσαν την υποστήριξη τους στον Χίτλερ στην Γερμανία ή στον Ρούσβελτ στην Αμερική, καθώς και στις 2 περιπτώσεις υπήρχαν τμήματα της αστικής τάξης τόσο στην Γερμανία όσο και στην Αμερική που αρχικά αντέδρασαν τόσο στη ναζιστική λύση όσο και στο «New Deal». Οι εξελίξεις δεν καθορίστηκαν από τα διαφορετικά συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου ακριβώς γιατί και οι 2 λύσεις, παρά την τεράστια διαφορά τους, στάθηκαν με θρησκευτική ευλάβεια στην ατομική ιδιοκτησία, εδραίωσαν την ταξική κυριαρχία του καπιταλισμού, με διαφορετικές βέβαια μορφές ταξικής συνεργασίας. Έτσι και η Χρυσή Αυγή όπως κάθε κόμμα άλλωστε έχει το δικό της σχέδιο. Ένα σχέδιο που δεν περιορίζεται στο ρόλο του “μαντρόσκυλου” του ενός εφοπλιστή και του άλλου εργολάβου, αλλά μια εναλλακτική διαχείριση της κρίσης μέσα από το φυσικό τσάκισμα των ταξικών ανταγωνισμών και τη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη Μακρόνησο. Είναι προφανές ότι σε αυτή την “λύση” μπορεί να κινητοποιεί κατεστραμμένους μικροαστούς και λούμπεν στοιχεία, μπορεί να συντονίζει τη μαφία ανά την επικράτεια, σίγουρα όμως δεν αποτελεί το πολιτικό προσωπικό του μεγάλου κεφαλαίου και για αυτό επιμένει να επενδύει την τύχη του στην συγκυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου, η οποία δείχνει προς το παρόν να τα βγάζει πέρα περίφημα με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Επομένως παρά την διαπλοκή της Χρυσής Αυγής με τμήματα του κρατικού μηχανισμού και με την οικονομική υποστήριξη τμημάτων του κεφαλαίου, παρά την εύνοια των ΜΜΕ και την ασυλία δεν κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη της αστικής τάξης ως σύνολο, γιατί συγκρούστηκε με το πολιτικό επιτελείο το οποίο προς το παρόν δίνει διέξοδο στην αστική τάξη.
7. Τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου ακόμα και αν δεν σημάνoυν την οριστική συντριβή της ναζιστικής συμμορίας, σε κάθε περίπτωση δημιουργεί μία κρίση τεραστίων διαστάσεων στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Προφανώς αυτό δεν μπορούν να το συμμεριστούν όσοι δεν κατανοούν την διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο ναζισμό και σε μία πιο αυταρχική αστική δημοκρατία για το πολιτικό κίνημα των ταξικά καταπιεσμένων. Ένα ναζιστικό καθεστώς για να υπάρξει προϋποθέτει την πολιτική αλλά ακόμα και την φυσική εξόντωση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Υπάρχει τόσο ένα κοινωνικό υπόστρωμα, όσο και ένα τμήμα με ευρύτερη αποδοχή των χρυσαυγίτικων θέσεων, αλλά χωρίς ένα ισχυρό επιτελείο δεν είναι δυνατό να σταθεί στα πόδια του. Η ιδρυτική πράξη του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης δεν είναι η σύλληψη της ηγεσίας της Χ.Α.. Από την είσοδο της χώρας στην εποχή της τρόικας, έχει κηρυχτεί μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου διαρκώς στοχοποιημένες ήταν οι δυνάμεις της αριστεράς και της αναρχίας. Μετά τις εκλογές, υπάρχει μία ενίσχυση των βοναπαρτίστικων τάσεων της αστικής δημοκρατίας από τις πολιτικές δυνάμεις του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, το δόγμα Νόμος και Τάξη έγινε εθνική επιταγή, επιστρατεύτηκαν 4 κλαδικές απεργίες, το μαύρο στην ΕΡΤ, εισβολή κρατικών δυνάμεων σε μια σειρά καταλήψεις αναρχικών. Η ΝΔ του Σαμαρά, μαζί με τα αποκαΐδια του ΠΑΣΟΚ, παρουσίαζε μονόμπαντα τον εξημερωμένο και μετριοπαθή Σύριζα ως ακραίο και επικίνδυνο κόμμα. Σε καμία περίπτωση δεν εθελοτυφλούμε για τις προθέσεις του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, ούτε για την ταξική φύση του κοινοβουλευτισμού, (υπενθυμίζουμε την συμπεριφορά των μπάτσων απέναντι στις συλλήψεις αναρχικών και αντιφασιστών συντρόφων με μελανιασμένα πρόσωπα και στα γελάκια που άλλαζαν οι σιδηροδέσμιοι ναζί με τους μπάτσους) αλλά ο εσωτερικός εμφύλιος των ακροδεξιών με τραγικά αποδυναμωμένη την ναζιστική εκδοχή της, δίνει χρόνο στις δυνάμεις της Αριστεράς. Κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτεί πολιτικά και οργανωτικά.
8. Είναι πιθανό σε μία επόμενη στροφή του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης να ασχοληθεί εκ νέου με αυτό που θεωρεί ως πραγματικά επικίνδυνο άκρο, με την αριστερά και την αναρχία. Άλλωστε η καταδίκη, κυριολεκτικά, της χρυσαυγίτικης βίας, ενισχύει την κρατική βία. Τα γεγονότα δείχνουν ότι η κρατική βία δεν είχε πρόβλημα να σχηματίσει καρτέλ με την ναζιστική βία όταν αυτή είχε ως θύματα μετανάστες, αλλά διεκδικεί το μονοπώλιο στην βία κατά ελλήνων. Ενώ εύκολα χωνεύεται, από τον εθνικό κορμό που νανουρίζεται με τα δελτία των 8, η συνταγματική εκτροπή και η παράβαση της αστικής νομιμότητας από το Κ.Ε.Α. προσδιορίζοντας έτσι και το νέο περιεχόμενο της. Παράλληλα η υπόνοια αμφισβήτησης σε ό,τι ορίζει ως ορθό το Κ.Ε.Α. από την αριστερά συνοδεύεται με την κάθε φόρα λυσσασμένη πίεση προς την αριστερά για καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται. Έτσι πιθανά ένα επόμενο βήμα από τις δυνάμεις του Κ.Ε.Α. θα είναι να αποσπάσουν για άλλη μία φορά τέτοιες δηλώσεις από την αριστερά. Ο Σαμαράς και Βενιζέλος σε συνάντηση τους στην Αμερική δεν διστάζουν από κοινού να δηλώσουν ότι θα προχωρήσουν και σε συνταγματική εκτροπή αν χρειαστεί προκειμένου να μην γίνουν εκλογές στις περιφέρειες που ενδεχομένως παραιτηθούν οι βουλευτές της Χ.Α., και θα κατεβάσουν ένα πιο σκληρό αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που θα θωρακίζει καλύτερα την δημοκρατία…
9. Πολλοί από την αριστερά μπορεί να σκεφτούν ότι ύστερα από την “εξάρθρωση” της ΧΑ το δίλημμα λοιπόν Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο ξαναποκτά την επικαιρότητα του, μιας και το αντιμνημονιακό μέτωπο αποκαθάρθηκε από τους ναζί. Στην πραγματικότητα η ανάλυση βάση της οποίας το μνημόνιο είναι υπεύθυνο για την κρίση κρύβει το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο της κρίσης. Είναι δομική κρίση του καπιταλισμού με την αποτυχία του κενσυανισμού να έχει οδηγήσει στο νεοφιλελευθερισμό και όχι το ανάποδο. Σε εποχές τέτοιας κρίσης δεν υπάρχουν περιθώρια επιστροφής στην προηγούμενη Belle Ιpoque, των χαμηλών ποσοστών ανεργίας, των τζογαδόρικων χρηματιστήριων, των χωρίς όριο πιστωτικών καρτών. Άλλωστε όλα τα μέτρα που παίρνονται εξυπηρετούν όχι μόνο το ξένο κεφάλαιο αλλά και στοχεύουν στην ανάσχεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους της εθνικής αστικής τάξης. Η αστική αντεπανάσταση που συντελείται χρειάζεται και ανάλογο πολιτικό επιτελείο. Ο επιθανάτιος ρόγχος του προηγούμενου κοινωνικού συμβολαίου χρειάζεται και τους ανάλογους νεκροθάφτες, χρειάζεται και την αντίστοιχη δημοκρατία. Το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης είναι η αναγκαία πολιτική επιλογή που ποντάρει το αστικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα, και δεν υπάρχουν περιθώρια επιστροφής στο προηγούμενο μοντέλο ταξικής συνεργασίας. Θα είναι μεγάλο λάθος για την αριστερά να προσπαθήσει να σπαταλήσει τον χρόνο που κερδίζει από τον ακροδεξιό εμφύλιο παραμένοντας πιστή σε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο με τις προοδευτικές δεξιές αντιμνημονιακές δυνάμεις.
10. Ο χρόνος που κερδίζουμε πρέπει να αξιοποιηθεί με διαφορετικό τρόπο. Ανεξάρτητα από της κινήσεις της κυβέρνησης, ακόμα δεν έχουμε ξεμπερδέψει οριστικά με τον φασισμό. Καμία επανάπαυση, ενισχύουμε την αντιφασιστική και αντιεθνικιστική ιδεολογική μας μάχη, σφίγγουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους αντιφασίστες, ανάμεσα σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και της αναρχίας για να δημιουργήσουμε από κοινού ομάδες αυτοάμυνας με ισχυρή παρουσία στις γειτονιές, οι οποίες θα γιγαντώσουν τον φόβο στους φασίστες, βάζοντας ένα τέλος στην τρομοκρατία στους δρόμους και τις πλατείες.
    Ωστόσο οφείλει κανείς να μπορεί να ερμηνεύσει σωστά την πραγματικότητα αν θέλει να την αλλάξει και να μην πέφτει θύμα συνομωσιολογικών ερμηνειών που ευνοούν μόνον τον αντίπαλο και προκαλούν σύγχυση στο δικό μας στρατόπεδο. Να μπορεί διακρίνει την διαφορά ανάμεσα στο ναζισμό και στο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Να αντιλαμβάνεται τις ρωγμές στο μπλοκ της αστικής αντίδρασης και να τις αξιοποιεί. Και αν πραγματικά θέλει να τσακίσει το φασισμό, δεν μπορεί να το κάνει μέσα από τα βρακιά της παρακμιακής αστικής δημοκρατίας, αλλά δένοντας τον αγώνα αυτό με το ξήλωμα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που τον γεννά. Η προοπτική αυτή όμως δεν μπορεί να γίνεται επ ουδενί το άλλοθι για την αναβολή της δράσης σήμερα, που ο φασισμός διεκδικεί την ηγεμονία στον μπλοκ της αστικής αντεπανάστασης. Έτσι ο συνεπής μάχιμος αντιφασισμός συντρίβοντας τις φασιστικές συμμορίες ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο στην συντριβή του αστικού κράτους και του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι μια τέτοια προοπτική δεν θα προέλθει από μια δημοκρατική επαναρύθμιση του καπιταλισμού, ούτε με σταδιακά απελευθερωμένες περιοχές, αλλά από την τόλμη του επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου, των συνειδητών εκείνων δυνάμεων που δεν θα περιμένουν τις κοιμισμένες πλειοψηφίες πότε θα συνειδητοποιηθούν, ούτε θα αναρωτιούνται την ώρα της επανάστασης ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση στον σάπιο καπιταλισμό. Και αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την εργατική εξουσία.

Αθήνα 1/10/2013

Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση

Για την επανάσταση και τον κομμουνισμό

comepdr@yahoo.gr

Πολιτική εκδήλωση με θέμα:

Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και Χρυσή Αυγή

Ένας εμφύλιος στο μπλοκ της αστικής αντεπανάστασης

Πολυτεχνείο, κτίριο Γκίνη

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 7μμ

Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση
Περιοδικό Αvantgarde