Πώς να συνεχίσουμε μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη;

Aναδημοσίευση από Ανακοίνωση του Κόκκινου

1. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου αποτέλεσαν την πολιτική κορύφωση του κύκλου της ταξικής αναμέτρησης που άνοιξε με την επιβολή του πρώτου μνημονίου την άνοιξη του 2010. Σε αυτά τα δύο χρόνια, το κίνημα αντίστασης διένυσε μια μεγάλη διαδρομή πολιτικοποίησης: από τον οικονομικό αγώνα της πρώτης περιόδου (με τον πρώτο κύκλο των γενικών απεργιών), στον πολιτικό αγώνα με σημείο καμπής το «κίνημα των αγανακτισμένων», στην κλιμάκωση του πολιτικού αγώνα με τις διαδηλώσεις στις παρελάσεις τον Οκτώβρη του 2011 και τέλος στην κορύφωση του πολιτικού αγώνα με τη «μάχη για την εξουσία», στη διπλή εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη. Πάνω από 15 γενικές απεργίες, δεκάδες και εκατοντάδες μικροί και μεγάλοι αγώνες, τρεις μεγάλες – εξεγερτικές στιγμές στις 5 Μάη του 2010, στις 19 Οκτώβρη του 2011 και στις 12 Φλεβάρη του 2012, συμπυκνώθηκαν πολιτικά στη μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς στις τελευταίες εκλογές.
Το μαζικό εργατικό και λαϊκό ρεύμα που συσπειρώθηκε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει αυτή τη μάχη οφείλεται στη μαζική συνειδητοποίηση ότι χωρίς πολιτικό αγώνα, χωρίς πολιτική ανατροπή, χωρίς κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορούμε να ανακόψουμε τον οδοστρωτήρα των μνημονίων, δεν μπορούμε να πάρουμε το πλεονέκτημα στον αγώνα, δεν μπορούμε να νικήσουμε.
2. Στις εκλογές αυτές εκφράστηκε με πρωτοφανή οξύτητα και κοινωνική έκταση ένας γνήσιος ταξικός διπολισμός. Με βάση την πολιτική διαχωριστική γραμμή «συνέχιση των πολιτικών του μνημονίου ή ανατροπή τους», αντιπαρατέθηκαν δύο ταξικά μπλοκ. Τα δύο αυτά μπλοκ συγκροτήθηκαν πάνω στην εκλογική διαδικασία με πολιτικούς και εν μέρει ιδεολογικούς όρους: Από τη μια, πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα που ήθελαν να σταματήσει «εδώ και τώρα» να δουλεύει σε βάρος των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους η πολεμική μηχανή του μνημονίου, τα οποία συσπειρώθηκαν εκλογικά-πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτά τα στρώματα που του έδωσαν ξεκάθαρη εκλογική πρωτιά στις εκλογικές περιφέρειες με πλειοψηφική παρουσία εργατικών και λαϊκών στρωμάτων: Β’ Αθηνών, Περιφέρεια Αττικής, Β’ Πειραιά, Α’ Θεσσαλονίκης, Εύβοια, Βοιωτία, Ξάνθη… Από την άλλη, μεσαία και ανώτερα στρώματα, αλλά και μέρος των λαϊκών στρωμάτων που είτε έπεσε θύμα τελικά των τρομοκρατικών διλημμάτων είτε συσπειρώθηκε γύρω από τη ΝΔ με όρους ιδεολογικούς («νόμος και τάξη», αντικομμουνισμός, ρατσισμός).

Η διαδικασία συγκρότησης των δύο μπλοκ είχε έντονα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία, εξαιτίας του περιεχομένου της αντιπαράθεσης και των διλημμάτων που τη συνόδευσαν (ακύρωση μνημονίου και ρήξη με την τρόικα, παραμονή «πάση θυσία» ή έξοδος από το ευρώ κ.λπ.) αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι η ΝΔ «ιδεολογικοποίησε» την αντιπαράθεση (για να ξανασυσπειρώσει ένα μέρος του «λαού της Δεξιάς» που είχε ξεστρατίσει σε αντιμνημονιακές κατευθύνσεις) ενώ η Χρυσή Αυγή εξέφρασε με τον πιο ακραίο και εμετικό τρόπο την ιδεολογική γραμμή του «Καιάδα για όσους περισσεύουν», των στρατοπέδων και του κράτους-δεσμοφύλακα. Αν και ετεροβαρής ως προς τους ρυθμούς ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης των δύο στρατοπέδων, αυτή η διαδικασία ταξικού διπολισμού έχει ασφαλώς κοινωνική βάση αλλά ταυτόχρονα καθορίζεται έντονα από πολιτικά, προγραμματικά και ιδεολογικά στοιχεία. Αν για την αστική τάξη είναι αυτονόητο, για την εργατική τάξη είναι μια διαδικασία πολιτικής και ιδεολογικής αφύπνισης και συγκρότησης. Που βρίσκεται ασφαλώς στην αρχή της, και άρα η συνέχιση και το βάθεμά της είναι ένα ανοιχτό στοίχημα.
3. Από αυτή την άποψη, η εκλογική νίκη του μνημονιακού μπλοκ και του βασικού του πυλώνα, της ΝΔ, αποτελεί οριακή νίκη για τις δυνάμεις και τους πολιτικούς εκπροσώπους του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου, ξαναδίνει το πολιτικό πλεονέκτημα σε αυτό το μπλοκ δυνάμεων. Αντίστοιχα, για τους εκατοντάδες χιλιάδες που έδωσαν σκληρή μάχη σε όλη τη χώρα για την κυβέρνηση της Αριστεράς, η έκβαση του εκλογικού αγώνα συνιστά οριακή πολιτική ήττα. Οι 1.655.053 της εργατικής και λαϊκής βάσης που στήριξαν και ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι προσωρινά μουδιασμένοι και απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα, γιατί πολύ σωστά γνωρίζουν ότι η «πολεμική μηχανή» του μνημονίου θα συνεχίσει να λειτουργεί ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, γιατί γνωρίζουν ότι αγγίξαμε μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία. Επειδή λοιπόν το κριτήριό μας είναι -και πρέπει να είναι!- όλοι αυτοί και όχι το εκλογικό ή το πολιτικό «συμφέρον» του ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν δικαιούμαστε να πανηγυρίζουμε  με το εξαιρετικο για το ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσμα!

Ασφαλώς, η εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 27% μέσα σε ενάμιση μήνα, η καταστροφή πολλών πολιτικών εφεδρειών του μνημονιακού μπλοκ και η προσέγγιση στο στόχο της κυβέρνησης της Αριστεράς συνιστούν ιστορικού χαρακτήρα ανατροπές πολιτικών συσχετισμών και μεγάλες κατακτήσεις. Ωστόσο, αν η διακύβευση των πρώτων εκλογών ήταν να μην μπορέσουν οι μνημονιακές δυνάμεις να κυβερνήσουν (ούτε 150 έδρες ούτε 51%), στις δεύτερες ήταν ποιος θα πάρει την κυβέρνηση, αυτοί ή εμείς. Αυτός ο στόχος «φούσκωσε» το λαϊκό ρεύμα που υποστήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή ήταν η διακύβευση των εκλογών (και όχι η, θεαματική έστω, άνοδος των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ), με αυτό το μέτρο έκριναν το αποτέλεσμα τα εργατικά και λαϊκά στρώματα που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, και αυτός ο στόχος δεν επιτεύχθηκε.
4. Η νίκη της ΝΔ είναι οριακή όχι γιατί η διαφορά των ποσοστών της με αυτά του ΣΥΙΖΑ είναι μικρή, αλλά για ουσιαστικούς πολιτικούς λόγους:
α. Γιατί έχουν καταστραφεί ήδη σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικές εφεδρείες του συστήματος, ενώ τώρα αναγκάζονται να συγκυβερνήσουν η ΝΔ, το καταρρέον ΠΑΣΟΚ και η «αριστερή» εφεδρεία της ΔΗΜΑΡ. Αν για την κυβέρνηση Παπαδήμου άρκεσε ένα τρίμηνο για να αποδειχθεί αδύναμη κυβέρνηση παρά την τεράστια κοινοβουλευτική της δύναμη, για την κυβέρνηση Σαμαρά τα πράγματα δεν θα είναι προφανώς καλύτερα. Με αυτή τη συγκυβέρνηση, θα καταρρεύσουν οριστικά τα όποια «αντιμνημονιακά» ίχνη της ΝΔ και η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να διασωθεί πολιτικά, ενώ η ΔΗΜΑΡ θα ακυρωθεί σαν «αριστερός μπαλαντέρ» του συστήματος. Τα διαλυτικά φαινόμενα στην κυβέρνηση θα εμφανιστούν σύντομα.
β. Γιατί η τρόικα δεν πρόκειται να δώσει στην κυβέρνηση Σαμαρά κανένα περιθώριο όχι για αναδιαπραγμάτευση αλλά έστω για κάποιες επουσιώδεις αλλαγές στο μνημόνιο. Η χρονική επέκταση του προγράμματος κατά ένα χρόνο και τα ισχνά «αναπτυξιακά μπόνους» δεν πρόκειται να αποτρέψουν την «ανθρωπιστική κρίση» στην ελληνική κοινωνία, τη βαθιά ύφεση και το «σπιράλ θανάτου» για την ελληνική οικονομία. Ένα νέο, το 3ο, μνημόνιο είναι αναπόφευκτο, μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι επίσης αναπόφευκτη (χρεοκοπία σε δόσεις), και μαζί μ’ αυτά η έξοδος από το ευρώ – αν η Ευρωζώνη έχει στο μεταξύ επιβιώσει. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα κλυδωνιστεί σοβαρά από τέτοια «εξωγενή» γεγονότα, τα οποία τοποθετούνται στο βραχυ-μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
γ. Γιατί ο πολιτικός διπολισμός που έχει προκύψει, δεν έχει καμία σχέση με τον αστικό-μνημονιακό δικομματισμό που κατέρρευσε, αλλά είναι ταξικός διπολισμός. Αν εμπεδωθεί, τότε η κρίση και αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος θα βαθύνουν. Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα έχουν πλέον «πολιτικό χώρο αναφοράς», έχουν πολιτικό στόχο (κυβέρνηση της Αριστεράς), έχουν αναθαρρήσει από την αίσθηση ότι ο στόχος της ανατροπής είναι ρεαλιστικός. Ο μαζικός εργατικός και λαϊκός ταξικός πόλος από τη μια μεριά και το κάψιμο και των τελευταίων πολιτικών εφεδρειών του συστήματος από την άλλη, είναι όροι για το βάθεμα της πολιτικής κρίσης και για επάνοδο με πιο οξείες μορφές της πολιτικής αστάθειας.
5. Το γεγονός ότι η νίκη των μνημονιακών δυνάμεων είναι οριακή και το γεγονός ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα αποδειχθεί σύντομα μια αδύναμη κυβέρνηση, δεν σημαίνει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα είναι επικίνδυνη για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ότι θα ανατραπεί εύκολα ή, ακόμη περισσότερο, ότι θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα είναι μια εμφυλιοπολεμική κυβέρνηση. Θα πολιτευτεί με σκληρά μέτρα, με τη βία και την καταστολή, με ρατσισμό και αντικομμουνισμό, με τη γραμμή του «νόμου και της τάξης». Το κράτος έκτακτης ανάγκης και η φασιστική τρομοκρατία θα «χτυπήσουν κόκκινο». Η Χρυσή Αυγή, το κόμμα της αντεπανάστασης, παραμονεύει για να επωφελείται από τα λάθη και τις αδυναμίες της Αριστεράς. Η κοινωνική «ανθρωπιστική κρίση» γεννά οργή αλλά και απελπισία, που αν δεν την κερδίσει και πολιτικοποιήσει η Αριστερά, θα γίνει δύναμη για το κράτος έκτακτης ανάγκης και τους φασίστες.
Τέλος, το εγχώριο και διεθνές σύστημα θα στηρίξουν πάση δυνάμει αυτή την κυβέρνηση, δεν θα ξανακάνουν το λάθος να πάνε σε εκλογές που δεν θα έχουν διασφαλίσει απόλυτα ότι θα τις κερδίσουν, θα προχωρήσουν πολύ πιο μακριά σε κάθε είδους «εκτροπές».
Επομένως, ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα είναι εύκολος. Μια αδύναμη γραμμή «υπεύθυνης» θεσμικής αντιπολίτευσης, είτε στερεότυπης επιστροφής στον «κινηματισμό» δεν μπορεί να δώσει αυτόν τον αγώνα νικηφόρα. Το αστικό-μνημονιακό μπλοκ θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα της κυβέρνησης ώστε να διαμορφώσει τους όρους για να συντρίψει το δικό μας στρατόπεδο. Στο στόχο αυτό, το βαθύ κράτος θα συνεργαστεί με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, ενώ η κυβέρνηση θα τους αφήσει περισσότερο «χώρο» να δράσουν ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά. Απέναντι σε όλα αυτά, χρειαζόμαστε επειγόντως ένα σχέδιο «γενικής ανασύνταξης» του δικού μας ταξικού μπλοκ, όχι μόνο κινηματική αλλά και πολιτική και ιδεολογική. Για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου δεν υπάρχει χρόνος για να σπαταληθεί! Στην περίοδο9 μετά τις εκλογές ο πολιτικός χρόνος θα συμπυκνωθεί ακόμη περισσότερο: κάθε μέρα θα μετράει για μήνες, κάθε μήνας θα μετράει για χρόνια. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα ανακτήσουμε το πολιτικό πλεονέκτημα, θα ανατρέψουμε την κυβέρνηση και θα ανοίξουμε το δρόμο για την κυβέρνηση της Αριστεράς και τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
6. Η συγκέντρωση των πολιτικών προϋποθέσεων για τη συγκρότηση του δικού μας ταξικού μπλοκ περνούν κυρίως μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε το «πολιτικό όχημα», τη μαζική πολιτική επιλογή του εργατικού και λαϊκού ρεύματος αντίστασης, για να δοθεί αυτή η μάχη. Η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία, αλλά οφείλεται: στη συνεπή κινηματική του παρουσία (από την περίοδο των Φόρουμ μέχρι τους αγώνες για το άρθρο 16 και τον κύκλο των αγώνων ενάντια στα μνημόνια), στην ενωτική του γραμμή (ενότητα όχι μόνο στη δράση και στο κίνημα, αλλά και πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς, ενότητα «απ’ τα πάνω και απ’ τα κάτω»), στην πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς (αγώνας για την εξουσία με πρώτο βήμα την κυβέρνηση), στο ριζοσπαστικό πρόγραμμα (κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων, αναστολή εξυπηρέτησης και διαγραφή του μεγαλύτερου χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών κ.λπ.).
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην πέτυχε το στόχο για κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά έγινε «κυβέρνηση στην Αριστερά». Αυτή η διπλή αποτυχία-επιτυχία τον καθιστά ιστορικά υπεύθυνο για τη συνέχεια και την έκβαση της ταξικής αντιπαράθεσης. Στις εξελίξεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό οι προϋποθέσεις για την αντεπίθεση και τη νίκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει «πεδίο διεξαγωγής της ταξικής πάλης»: από τη μια οι πιέσεις του συστήματος και από την άλλη οι πιέσεις της εργατικής και λαϊκής του βάσης, θα δημιουργήσουν τάσεις και ρεύματα που θα προσανατολίζονται προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Μέσα από την πάλη και τη γνωστή διάταξη δυνάμεων «Δεξιά – κέντρο – αριστερά», θα κριθεί η συνέπειά του στη γραμμή της ρήξης με το μνημόνιο και το σύστημα, η προγραμματική και πολιτική του συνέπεια, ο στρατηγικός του προσανατολισμός.
Παράλληλα όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει νέες, αυξημένες ευθύνες και δυνατότητες να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για το πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της Αριστεράς. Το ότι κερδήθηκε σε σημαντικό βαθμό η μάχη για το κέρδισμα της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ (προφανώς αυτό το κέρδος πρέπει να κατοχυρωθεί), το ότι δικαιώθηκε η πρόταση εξουσίας για κυβέρνηση της Αριστεράς με ριζοσπαστικό πρόγραμμα ρήξης και τέλος το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον η μεγάλη πολιτική δύναμη στο χώρο της Αριστεράς, επιτρέπουν αλλά και υποχρεώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να εστιάσει με έμφαση στο στόχο της συγκρότησης πολιτικού μετώπου της Αριστεράς.
7. Ξεκαθαρίζουν έτσι οι όροι για την ανασυγκρότηση του δικού μας ταξικού μπλοκ σε τέτοιες βάσεις ώστε να διεκδικήσει τη νίκη:
α. Άμεση διαδικασία συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο – ομοσπονδιακό κόμμα, των μελών και των συνιστωσών, με συγκροτημένα, αντιπροσωπευτικά και αποφασιστικά σώματα, με εκλεγμένα όργανα και με εκλογή του επικεφαλής από τα όργανα. Σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να κληθούν να συμμετάσχουν και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, με πλήρη ισοτιμία ως προς τις δυνατότητες. Είναι όρος για την πολιτική στράτευση, συγκρότηση και πολιτικοποίηση του πρωτοπόρου κομματιού του εργατικού – λαϊκού ρεύματος, είναι όρος για τη συγκρότηση μαζικής ριζοσπαστικής Νεολαίας, είναι όρος για τη μαζική κινηματική παρέμβαση, είναι όρος για τη συγκρότηση μαζικής αριστερής πτέρυγας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή αντεπίθεση στις τάσεις κατευνασμού, συμβιβασμού και προσαρμογής.
β. Άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση των άλλων αριστερών δυνάμεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ) για ενότητα στη δράση αλλά και για σύμπηξη πολιτικού μετώπου, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και την κυβέρνηση της Αριστεράς.

γ. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη δημιουργία μαζικής αριστερής πτέρυγας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα δώσει τη μάχη για το ριζοσπαστικό του προσανατολισμό, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών του προγράμματος, για την υπεράσπιση της γραμμής ρήξης (ακύρωση του μνημονίου, καταγγελία δανειακής σύμβασης κ.λπ.), για τον ταξικό, διεθνιστικό και σοσιαλιστικό του προσανατολισμό.

δ. Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς μέσα κι έξω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκλίνουν, συνεργαστούν και συμπήξουν συμμαχία ώστε να αποτελέσουν την πιο συνεπή, ταξική, διεθνιστική και στρατηγικά εξοπλισμένη πολιτική δύναμη στο σχέδιο ρήξης και ανατροπής.
8. Η άλλη, εξίσου κρίσιμη πολιτική προϋπόθεση συγκρότησης του εργατικού – λαϊκού ταξικού μπλοκ είναι να δώσουμε νικηφόρα τη μάχη ενάντια στο φασισμό, ενάντια στο κόμμα της αντεπανάστασης, τη Χρυσή Αυγή. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, ιδιαίτερα όμως η ανάκαμψη της Χ.Α. ύστερα από τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη ενάντια στη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου, αποδεικνύουν ότι σχεδόν 450.000 ψηφοφόροι της Χ.Α. δεν είναι καθόλου «παραπλανημένοι». Αποδεικνύουν επίσης ότι το ναζιστικό ρεύμα συγκροτείται με βασικό εργαλείο τη νικηφόρα φασιστική τρομοκρατία στο δρόμο, που είναι η συνεπής έκφραση των ιδεών του «Καιάδα», της εξόντωσης όσων «δεν χωράνε», του «κράτους δεσμοφύλακα». Είναι γι’ αυτό επείγουσα ανάγκη αναπροσανατολισμού της αντιφασιστικής πάλης: οι καμπάνιες, οι συναυλίες, οι πορείες είναι απαραίτητες και πρέπει να γίνονται όσο πιο μαζικά και ενωτικά γίνεται, όμως δεν αρκούν πια. Είναι υποχρεωτικό πλέον να αντιμετωπίσουμε τους φασίστες με ένα ευρύ δίκτυο ομάδων λαϊκής αυτοάμυνας και περιφρούρησης, να τους σταματήσουμε στο δρόμο, πριν επιβάλουν το «νόμο του τρόμου». Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη συγκρότηση τέτοιων ομάδων. Ήδη η δράση της Χ.Α. έχει αναπροσανατολιστεί μαζικά ενάντια στην Αριστερά και τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, οπότε οποιαδήποτε ολιγωρία δεν είναι απλώς λάθος αλλά και επικίνδυνη για τον κόσμο μας.
9. Ο τρίτος βασικός όρος συγκρότησης του δικού μας ταξικού μπλοκ είναι τα ξεκάθαρα ιδεολογικά προτάγματα, ιδιαίτερα σε τέσσερις κρίσιμους τομείς:
α. Ο σοσιαλισμός: Το γεγονός ότι η Αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ απέφυγαν να εντάξουν άμεσα το πολιτικό τους σχέδιο στη διαδικασία του κοινωνικού μετασχηματισμού και το σοσιαλισμό, συνιστά μεγάλη αδυναμία, με σημαντικές αρνητικές συνέπειες. Το αντίπαλο ταξικό μπλοκ συγκροτείται πάνω στις ιδέες του τέλους της Ιστορίας (ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός της αγοράς και η αστική δημοκρατία είναι ο ανώτατος βαθμός εξέλιξης και προόδου των κοινωνιών – οτιδήποτε άλλο, εκτός από μάταιο, είναι και αναχρονισμός ή δεσποτισμός), της αιωνιότητας του καπιταλισμού (μόνο το ξεπέρασμα της κρίσης του καπιταλισμού είναι νοητό, άρα τα όρια της πολιτικής της Αριστεράς είναι οι αριστερές προτάσεις για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης – προτάσεις για την υπέρβαση του καπιταλισμού είναι αδιανόητες), της «εσωτερικής υποτίμησης» (για την κρίση και την «απόκλιση από την κανονικότητα» ευθύνεται το γεγονός ότι το Δημόσιο, οι εργάτες και οι μικρομεσαίοι «ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους», άρα χρειαζόμαστε την «κάθαρση» της λιτότητας), με τις ιδέες του κράτους «έκτακτης ανάγκης» (το πολιτικό αντίστοιχο της «εσωτερικής υποτίμησης»: όπως οι εργάτες και οι μικρομεσαίοι ζούσαν οικονομικά «πάνω απ’ τις δυνάμεις τους», έτσι ζούσαν σε ένα καθεστώς «σπατάλης» και «κατάχρησης» δικαιωμάτων, που μέσα στην κρίση είναι πλέον απαράδεκτο), του αντικομμουνισμού (η Αριστερά που δεν αποδέχεται όλα τα προηγούμενα, δεν μπορεί παρά να είναι υπερασπιστής της «διαφθοράς» και των «δικαιωμάτων των συντεχνιών», προστάτης των «βολεμένων», νοσταλγός δεσποτικών και ανελεύθερων καθεστώτων, υπονομευτής των προσπαθειών για έξοδο από την κρίση, εχθρός της δημοκρατίας – άρα πρέπει να παταχθεί και να απομονωθεί, αφού δεν είναι πλέον απλώς γραφική, αλλά και επικίνδυνη).
Αυτό το συνεκτικό και ολοκληρωμένο ιδεολογικό «σύστημα» είναι υποδειγματικό για τη συνοχή του, για την οργανική σχέση ανάμεσα στα μέρη του, ανάμεσα σε ιδεολογία, πολιτική και συγκεκριμένη πρακτική. Δίνει μεγάλη δύναμη στο οικονομικό και πολιτικό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης από τις δυνάμεις του συστήματος και συνιστά σαφές πλεονέκτημα έναντι της Αριστεράς. Προκειμένου για τον ΣΥΡΙΖΑ, το σχέδιο ρήξης με το μνημόνιο θα φαίνεται αντιφατικό, ατεκμηρίωτο και τυχοδιωκτικό αν δεν ξεκαθαριστεί ότι είναι ένα σχέδιο κοινωνικού μετασχηματισμού, ένα σχέδιο υπέρβασης του καπιταλισμού σε κρίση κι όχι ένα -ουτοπικό- αριστερό σχέδιο επανόδου στην προ κρίσης καπιταλιστική «κανονικότητα». Η μόνη πειστική «τεκμηρίωση» των προγραμματικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που μπορεί να τις κάνει ρεαλιστικές, είναι μόνο η δυναμική που μπορεί να δημιουργήσει η διαδικασία του κοινωνικού μετασχηματισμού: η ανατροπή του υποδείγματος, ο παραμερισμός του κέρδους, η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το κοινωνικό σχέδιο στη θέση της ατομικής ιδιοκτησίας και της κατανομής των κοινωνικών πόρων με βάση το κέρδος και τον ανταγωνισμό των ατομικών καπιταλιστικών κεφαλαίων.
Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η γραμμή της ρήξης (με το μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις, που συνεπάγεται ρήξη με το σύστημα) θα παραπαίει, θα φαίνεται τυχοδιωκτική (από την άποψη του «ρεαλισμού» που επιβάλλουν οι καταναγκασμοί του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού) και θα υποβιβάζεται σε τακτική (της οποίας επίσης ο ρεαλισμός δεν θα μπορεί να «αποδειχτεί»). Πρέπει λοιπόν να γίνει σοβαρή δουλειά για να αποκατασταθεί η συνεκτικότητα του πολιτικού μας σχεδίου και να αποδειχτεί ο ρεαλισμός του με το μόνο εφικτό τρόπο: την οργανική του ένταξη σε ένα σχέδιο κοινωνικού – σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
β. Διεθνιστική γραμμή ρήξης: Ένα σχέδιο ρήξης με το μνημόνιο και την τρόικα δεν μπορεί να υλοποιηθεί νικηφόρα μόνο σε εθνικό επίπεδο. Η σύγχρονη καπιταλιστική διεθνοποίηση και οι όροι της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για ρήξη με το σύστημα σε εθνικό επίπεδο αν δεν υπάρξει ταχύτατη μετεξέλιξή της σε ευρωπαϊκό και διεθνές ρεύμα ανατροπής. Πρέπει όχι μόνο να φανταστούμε, αλλά να προσανατολιστούμε και να σχεδιάσουμε τον τρόπο μετασχηματισμού της ρήξης στην Ελλάδα σε ευρωπαϊκό ξέσπασμα κατά των πολιτικών λιτότητας, με στόχο μια σύγχρονη ευρωπαϊκή «άνοιξη των λαών» που θα γκρεμίσει την απολυταρχία των αγορών και του κέρδους. Για να προετοιμάσουμε μια τέτοια προοπτική, πρέπει να δημιουργήσουμε τους όρους ενός ευρωπαϊκού κινήματος κατά της λιτότητας και αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να κάνουμε το «ελληνικό ζήτημα» ευρωπαϊκό ζήτημα, να ευρωπαιοποιήσουμε – διεθνοποιήσουμε την αντιπαράθεση και τη δυναμική της ρήξης, να αναγεννήσουμε το διεθνισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη, να δουλέψουμε πάνω σε μια διεθνιστική γραμμή ρήξης. Ένας τέτοιος προσανατολισμός είναι αντίθετος τόσο με την προσαρμογή στους καταναγκασμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης (η γραμμή της ρήξης με το μνημόνιο και την τρόικα δεν είναι εφικτή χωρίς ρήξη και ανατροπή αυτών των καταναγκασμών) όσο και με τη γραμμή εθνικής αναδίπλωσης και ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας μέσω του εθνικού νομίσματος (γραμμή ρήξης με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. αλλά υποταγής στους καταναγκασμούς της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και ανταγωνιστικότητας).
γ. Υπεράσπιση των μεταναστών: Μη έχοντας κανένα περιθώριο για «κεϊνσιανές» πολιτικές διαχείρισης της κρίσης και ενώ η πολιτική κρίση βαθαίνει και ο αγώνας για την εξουσία έχει ήδη ξεκινήσει (έστω με τη μορφή του αγώνα για την κυβέρνηση), το σύστημα καταφεύγει σε μια γραμμή συγκρότησης του δικού του ταξικού στρατοπέδου με βασικά συστατικά στοιχεία τη δικαίωση του κράτους έκτακτης ανάγκης («νόμος και τάξη»), του κράτους εξαίρεσης (τα δικαιώματα δεν είναι για όλους ούτε για όλες τις περιστάσεις – σε έκτακτες συνθήκες μπορούν και πρέπει να αναστέλλονται), της κοινωνίας της εξαίρεσης (αυτοί που «δεν χωράνε», θα εξοστρακίζονται κοινωνικά), του αντικομμουνισμού (ούτε η Αριστερά «χωράει» στο σύστημα, όπως πριν την κρίση). Όλα αυτά τα στοιχεία νομιμοποιούνται κατεξοχήν μέσα από το ρατσισμό και το κυνήγι του μετανάστη, πάνω στον οποίο επιβεβαιώνονται με τον πιο σκληρό τρόπο ο «νόμος και η τάξη», το κράτος αλλά και η κοινωνία της εξαίρεσης, ο αντικομμουνισμός (η Αριστερά -εκτός των άλλων- προστατεύει τους μετανάστες). Επομένως, η υπεράσπιση των μεταναστών είναι κεντρικό ζήτημα στην αντιπαράθεση των δύο ταξικών στρατοπέδων, κι όχι ένα ζήτημα που «αποπροσανατολίζει την ταξική πάλη».
Αυτή η υπεράσπιση όμως δεν μπορεί να γίνει αν από την αρχή εκχωρήσουμε την ηγεμονία στον αντίπαλο: αν «παραδεχτούμε» ότι «οι μετανάστες είναι πρόβλημα», αν «παραδεχτούμε» ότι «είναι περισσότεροι από όσους χωράει η ελληνική κοινωνία» κ.λπ. κ.λπ. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η «άνευ όρων»  υπεράσπιση των μεταναστών, αφού μόνο αυτή μπορεί να συγκροτήσει σε στέρεες βάσεις το δικό μας ταξικό μπλοκ:

Ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων, όχι των κεφαλαίων: Γιατί όλοι/ες έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης από χώρα σε χώρα και ιδιαίτερα όσοι/ες κινδυνεύει η ζωή τους από την πείνα και τον πόλεμο – κι όχι μόνο το κεφάλαιο. Γιατί κλειστά σύνορα σημαίνει φράχτες και νάρκες, που αυξάνουν το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και αυξάνουν τα «κόμιστρα» για τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες. Γιατί, τέλος, κλειστά σύνορα σημαίνει τη συγκρότηση ενός δεύτερου στρατού δίπλα σ’ αυτόν που υπάρχει ήδη – με όλες τις βλαβερές συνέπειες του γεγονότος…
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών: Παροχή εγγράφων (απαγόρευση δίωξης για παράνομη είσοδο, καταγραφή, ταυτότητα μετανάστη, ταξιδιωτικά έγγραφα, νομιμοποίηση με απλές προϋποθέσεις, ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα). Γιατί «λαθρομετανάστης» σημαίνει ότι κανείς δεν δικαιούται να γλιτώσει από την πείνα και το θάνατο, γιατί δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, γιατί ο ρατσισμός τους θέλει «λαθραίους» για να πλουτίζουν τα κυκλώματα εκμετάλλευσής τους (κομιστές, ελληνικές και μεταναστευτικές μαφίες), για να κάνουν πολιτική καριέρα διάφορα πολιτικά αποβράσματα και να κερδοσκοπούν πολιτικά η εμφυλιακή Δεξιά και η ακροδεξιά, γιατί οι φασίστες του θέλουν «λαθραίους» για να επιβεβαιώνουν τη θεωρία του «Καιάδα» και να αναλαμβάνουν το ρόλο του δεσμοφύλακα σε μια κοινωνία-φυλακή.
Αλληλεγγύη: Αυτό δεν σημαίνει μόνο αξιακές διακηρύξεις, αλλά και έμπρακτη υπεράσπισή τους από τις διώξεις της αστυνομίας και από τους φασίστες, δραστήρια προσπάθεια να ενταχτούν στα συνδικάτα, τις κοινωνικές οργανώσεις και το κίνημα.
Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, κλείσιμο των βάσεων, καμία συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους:
Τα καραβάνια των μεταναστών και των προσφύγων δεν έρχονται στην Ευρώπη για τουρισμό, αλλά επειδή ξεριζώνονται βίαια από τις χώρες τους λόγω της φτώχειας και των πολέμων. Ο πόλεμος “ενάντια στην τρομοκρατία”, που κήρυξε ο Τζ. Μπους και στον οποίο συνέβαλε η Ε.Ε και η Ελλάδα μέσω του ΝΑΤΟ, σήμανε την εξόντωση των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν, που αναζητούν μία καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης. Είναι σκέτος φαρισαϊσμός αυτοί που βομβάρδισαν και διατηρούν στρατεύματα κατοχής, ξεριζώνοντας αυτούς τους λαούς, να ορθώνουν τείχη όταν αυτοί προσπαθούν να γλυτώσουν από σίγουρο θάνατο. Ειδικά μάλιστα οι Ελληνικές κυβερνήσεις είναι συνένοχες, αφού η Ελλάδα όχι μόνο μετατράπηκε σε ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αλλά και συμβάλλει με στρατό στην κατοχή του Αφγανιστάν.
δ. Όχι στο δόγμα «ενάντια στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»: Στην κοινωνία του μνημονίου επικρατεί η διάχυτη βία ενάντια στους άνεργους, τους άστεγους, τους εξαθλιωμένους, τους φτωχούς, τους μετανάστες.

Πάνω σ’ αυτή τη «βάση», χτίζονται το κράτος έκτακτης ανάγκης, το κράτος και η κοινωνία της εξαίρεσης, η καταστολή, η φασιστική τρομοκρατία, η ισχυροποίηση και εξάπλωση μαφιών κάθε είδους. Όλη αυτή η πολυεπίπεδη βία του συστήματος απαιτεί να ασκείται «νόμιμα» και να έχει το μονοπώλιο! Αντίθετα, η παραβατικότητα όσων δεν έχουν στέγη και τροφή, οι πέτρες και τα γιαούρτια των μαθητών ενάντια στα αστυνομικά τμήματα το 2008, τα γιουχαΐσματα, τα γιαουρτώματα κ.λπ. ενάντια σε πολιτικά στελέχη των μνημονιακών κομμάτων, τα «μπάχαλα» στις παρελάσεις, η άμυνα απέναντι στις επιθέσεις της αστυνομίας – αυτά είναι «απαράδεκτες μορφές βίας»… Και όταν φτάνουμε στον αναβαθμό της πολιτικής, όσοι «καλύπτουν» τέτοιες «απαράδεκτες μορφές βίας» καταγγέλλονται ότι «καλύπτουν» τη βία (αν δεν την ενορχηστρώνουν κιόλας) και άρα τίθενται εκτός πλαισίου νομιμότητας – εννοείται ότι την τιμητική του σ’ αυτό έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη, τα κανάλια και οι κονδυλοφόροι του συστήματος ανακαλύπτουν την «κοινωνική χρησιμότητα» της φασιστικής βίας (παράδειγμα ο μύθος ότι η Χρυσή Αυγή προσφέρει «κοινωνικές υπηρεσίες στους κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα). Και όταν κάποιες μορφές αυτής της βίας καταγγέλλονται υποχρεωτικά (όπως η επίθεση Κασιδιάρη στις Λιάνα Κανέλλη και Ρένα Δούρου), τότε ανακαλύπτουν τη θεωρία της «βίας των άκρων» (Χρυσής Αυγής και ΣΥΡΙΖΑ) και καταγγέλλουν τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Βάσει αυτής της θεωρίας, όποιος παραβιάζει τη «νομιμότητα» (κινητοποιείται για να μην εφαρμοστούν ψηφισμένοι νόμοι, να μην πληρωθούν τα χαράτσια, τα διόδια κ.λπ.) και όποιος υποθάλπει τη βία των γιαουρτωμάτων και της διάλυσης των παρελάσεων κ.λπ., είναι εκφραστής της βίας των άκρων και μπαίνει στον ίδιο παρονομαστή με τη Χρυσή Αυγή.
Η απάντηση σε αυτή τη θεωρία πρέπει να είναι επίσης επιθετική και όχι ενοχική – σε καμία πάντως περίπτωση δεν μπορεί να είναι το «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα». Πρέπει να εστιάσουμε στην κοινωνική βία του μνημονίου (άνεργοι, άστεγοι, εξαθλιωμένοι κ.λπ.), στην πολιτική βία του κράτους έκτακτης ανάγκης (χημικά, επιθέσεις στις διαδηλώσεις, καταστολή), στο καθεστώς εξαίρεσης που οικοδομείται. Στη μάχη για το ποια αφήγηση για τη «νομιμότητα» θα επικρατήσει, θα πρέπει να καταγγείλουμε σαν παράνομες οι δικές τους πολιτικές και να θέσουμε το ζήτημα της «νόμιμης άμυνας» απέναντι σ’ αυτές. Η πάλη για να επανακαθοριστούν το περιεχόμενο και τα όρια της «νομιμότητας» είναι κρίσιμο ιδεολογικό μέτωπο, όπου πρέπει να δώσουμε τη μάχη για να απονομιμοποιήσουμε τα μνημόνια, τις πρακτικές του κράτους εξαίρεσης και έκτακτης ανάγκης και αντίστοιχα να διευρύνουμε τα όρια της νομιμότητας για τις πρακτικές αντίστασης και αλληλεγγύης.
10. Η αυτονόητη «στροφή στο κίνημα» ύστερα από τις εκλογές δεν πρέπει να γίνει με στερεοτυπικό τρόπο, αλλά υπό το πρίσμα της συνολικής, με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους, ανασυγκρότησης του εργατικού – λαϊκού ταξικού μπλοκ, στις εξής κατευθύνσεις:

α. Να δώσουμε τη μάχη να κερδίσουμε τα συνδικάτα: Η αποτελεσματικότητα ενός νέου γύρου αγώνων ενάντια στο μνημόνιο αλλά και στόχος για πολιτική ανατροπή και κυβέρνηση της Αριστεράς προϋποθέτουν μια μεγάλη ανατροπή των συσχετισμών μέσα στο εργατικό κίνημα. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα της Αριστεράς πρέπει να συμμαχήσουν και να καταστρώσουν ένα σχέδιο ανατροπής των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα, διεκδίκησης της ηγεσίας στα συνδικάτα, δημιουργία νέων συνδικάτων.
β. Γενίκευση και πανελλαδική δικτύωση των Λαϊκών Συνελεύσεων: Οι Λαϊκές Συνελεύσεις είναι η πιο προωθημένη μορφή που ανέδειξε το κίνημα ενάντια στο μνημόνιο. Είναι η μορφή στην οποία μπορούν να συγκλίνουν και να εκφράζονται όλα τα ρυάκια (πρωτοβουλίες για χαράτσια, για νοσοκομεία, για αλληλεγγύη κ.λπ.) και να συσπειρώνεται κάθε μορφής πρωτοπορία του κινήματος. Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να συμφωνήσουν σε μια κοινή ατζέντα επέκτασης και συντονισμού των Λαϊκών Συνελεύσεων, με πνεύμα ριζοσπαστικό αλλά και ανοιχτό. Στόχος πρέπει να είναι μια μεγάλη – πανελλαδική Συνέλευση του κινήματος, με αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους από όλες τις Λαϊκές Συνελεύσεις, αλλά και από εργατικές πρωτοβουλίες, αριστερές παρατάξεις και ριζοσπαστικά συνδικάτα.

γ. Κίνημα αντίστασης στο φασισμό: Η επείγουσα ανάγκη να οργανωθεί η αντίσταση στη φασιστική τρομοκρατία (επιθέσεις σε μετανάστες αλλά πλέον και στην Αριστερά) απαιτεί τη δημιουργία ενός πλατιού αντιφασιστικού μετώπου και ταυτόχρονα ενός δικτύου ομάδων περιφρούρησης και λαϊκής αυτοάμυνας σε όλες τις γειτονιές αλλά και σε κοινωνικούς χώρους (σχολεία πρώτα απ’ όλα, αλλά και εργασιακούς χώρους). Αυτές οι ομάδες περιφρούρησης πρέπει να είναι οι μαχητικοί βραχίονες των ποικίλων μορφών του κινήματος, και οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη συγκρότησή τους.
δ. Δίκτυα αλληλεγγύης: Σε μια συγκυρία σαν κι αυτή που ζούμε, η αλληλεγγύη είναι κεντρικό ζήτημα. Πρέπει όμως να τη δούμε όχι σαν Μη Κυβερνητική Οργάνωση ούτε σαν στρατηγική δημιουργίας «απελευθερωμένων ζωνών» μέσα στον καπιταλισμό, αλλά σαν Αριστερά: αλληλεγγύη για να συγκροτήσουμε τους άνεργους, τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους σαν δύναμη αντίστασης, για να υπερασπιστούμε τα μαχόμενα τμήματα του κινήματος, να στηρίξουμε και ταυτόχρονα να εντάξουμε τους φτωχούς στη μάχη, να οργανώσουμε τις «κοινωνικές εφεδρείες» στη μάχη για την εξουσία.

26 Ιούνη 2012

 

//

Για τις εκλογες της 17ης Ιουνη

Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί μια ήττα για το κίνημα και την αριστερά, ακόμα κι αν η τελευταία εδραιώνει μια επιρροή της τάξης του 1/3 του εκλογικού σώματος. Νικητές είναι οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας που με πυρήνα τη ΝΔ παίρνουν μια ανάσα ύστερα από 2 χρόνια μνημονίων, οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων 30-40% και 1,2 εκατομμυρίων ανέργων. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι νικητές των εκλογών υποσχέθηκαν ότι θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο με το Σαμαρά να δηλώνει ότι «η Ελλάδα να τηρήσει τις υποσχέσεις της γιατί έχει συνέπεια και συνέχεια», και τον ανεκδιήγητο καραγκιόζη Φ. Κουβέλη να δηλώνει με ύφος εξοργισμένου ότι ο λαός ψήφισε για σχηματισμό κυβέρνησης και το απόκομμά του έχει λάβει το μήνυμα. Στην ήττα της αριστεράς συνέβαλε με τον τρόπο του το ΚΚΕ που ακόμα και σε βάρος της επιρροής του αφού αποφάσισε να μην λάβει μέρος στη μάχη για την ανατροπή των κυβερνήσεων του μνημονίου, με την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης, με το επιχείρημα ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έπαιρνε τα ίδια μέτρα. Το αποτέλεσμα ήταν οι μισοί περίπου φίλοι του ΚΚΕ να υποστηρίξουν το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη μάχη, αντιλαμβανόμενοι τι σημαίνει μια επανεκλογή αυτών που εδώ και 2,5 χρόνια έχουν γκρεμίσει τα 3/4 των κοινωνικών κατακτήσεων τσακίζοντας με την πιο άγρια καταστολή στους δρόμους τις λαϊκές αντιδράσεις.

Και με «νωπή λαϊκή εντολή»

Τώρα η κυβέρνηση που θα προκύψει θα κλιμακώσει την επίθεση από την επόμενη μέρα. Ο Σαμαράς μιλάει ανοιχτά για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Όσοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη διαφορά αυτής της κυβέρνησης από μια κυβέρνηση της αριστεράς (Λαϊκού Μετώπου) θα την καταλάβουν εντός ολίγου, όταν το αστικό σκυλολόι θα υπενθυμίζει σε όποιον αντιδράει τη «νωπή λαϊκή εντολή». Σε αυτό το κλίμα είναι απολύτως βέβαιο ότι θα αποκαλυφθεί πλήρως ο οπορτουνιστικός χαρακτήρας της «νέας σοσιαλδημοκρατίας» που μετακόμισε σύμφωνα με ΜΕGΑ, ΣΚΑΙ, ΚΚΕ, ΠΑΣOK, ΝΔ, Τζήμερο, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά ότι «αν δεν καταγγείλεις τη δανειακή σύμβαση και δεν φύγεις από την ΕΕ δεν μπορείς να ακυρώσεις το μνημόνιο». Και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιφάσκει και λεει ψέματα». Τι αξία είχαν όλα αυτά. Να απαξιωθεί ο μοναδικός κίνδυνος να χάσουν τις εκλογές και μαζί με τις εκλογές να χάσουν και την μπάλα. Τελικά το κατάφεραν. Χιλιάδες εν δυνάμει ψηφοφόροι πείστηκαν έστω και την τελευταία στιγμή ότι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα, ότι είναι λαϊκιστές, και άμα βγούνε θα «πάμε σε άτακτη χρεοκοπία». Βεβαίως δεν έχουμε καμία απαίτηση από τα συγκροτήματα Λαμπράκη, Μπόμπολα και Αλαφούζου για κάτι άλλο, ούτε από τα πολιτικά τους φερέφωνα. Όμως από το ΚΚΕ και την Ανταρσύα είχαμε την απαίτηση για μια διαφορετική συμπεριφορά. Όπως και να χει με τον τρόπο τους βοήθησαν στην φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και στην ανακοπή της ανοδικής πορείας του, και ειδικά όταν ξεκαθαρίζανε ότι δεν έχουν καμία διάθεση να συνεργαστούν ενάντια στο μπλοκ της αστικής αντεπανάστασης.

Ανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας;

Η δεξιά εξαιτίας της αδυναμίας της αριστεράς να παρουσιάσει μια αποφασιστική λύση, κατάφερε να συγκρατήσει τις δυνάμεις της επανασυσπειρώνοντας την «αγανακτισμένη» βάση της και υπό την απειλή του επερχόμενου νεοκομμουνιστικού κινδύνου που έρχεται παρέα με συνιστώσες και ένοπλους αντάρτες. Ο κατακερματισμός της αστικής εκπροσώπησης (της 6^ης Μάη σε 6 διαφορετικά καπετανάτα, συμπτύχθηκε σε τρία) ξεπεράστηκε και υπό την ηγεμονία της ΝΔ αντιμετωπίστηκε επιτυχώς το ενδεχόμενο μιας ιστορικής εκλογικής ήττας, χωρίς προηγούμενο από την αριστερά. Η δεξιά διατηρεί το 47% της 6^ης Μάη, με ακόμα πιο συνειδητή και αποφασισμένη για ρεβάνς την φασιστική της πτέρυγα, που απειλεί ανοιχτά με πογκρόμ την αριστερά και ολόκληρο το κίνημα.

Στασιμότητα μετά την 6^η Μάη

Στην αριστερά επίσης η δύναμη της παρέμεινε χοντρικά στα επίπεδα της 6^ης Μάη όταν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Ανταρσύα κλπ είχαν αποσπάσει περίπου 28%, το οποίο έγινε αυτή τη φορά 32% με την αποχή της Κατσέλη και του ΕΠΑΜ και την μεγάλη μείωση των ποσοστών των οικολόγων. Βεβαίως έγιναν και άλλες μετακινήσεις από και προς ΣΥΡΙΖΑ, Κουβέλη, ΠΑΣΟΚ, και Καμμένο. Όμως αυτό δεν σηματοδότησε μια επιπλέον αριστερή στροφή από αυτή που είδαμε στις 6 Μάη ύστερα κυρίως από την συντριβή του κέντρου (ΠΑΣΟΚ). Έτσι αυτό που έχουμε είναι μια πολιτική και ταξική πόλωση, με την αριστερά να συγκεντρώνει το 1/3 του πληθυσμού, και σίγουρα την πλειοψηφία στα αστικά κέντρα και την εργατική τάξη και κυρίως στις νεαρές ηλικίες.

Στο μπλοκ του φόβου

Από την άλλη μεριά στο μπλοκ του φόβου, συγκεντρώνεται η αστική τάξη που ενδιαφέρεται μόνο για να σώσει τα ευρώ της και τις περιουσίες της, ο πραιτοριανός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους και όσοι έχουν άμεσα συμφέροντα απ’ αυτόν, χιλιάδες λαμόγια και παρατρεχάμενοι που συμμετείχαν στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας όλα αυτά τα χρόνια, και εκατοντάδες χιλιάδες φοβισμένοι γέροι και γριές, συντηρητικοί άνθρωποι που τρέμουν και τον ίσκιο τους, και αναρωτιούνται μόνο για τη μεταθάνατο ζωή μαζί με ανθρώπους που δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς να είναι λακέδες, ρουφιάνοι και γλείφτες του αφεντικού τους ή της εξουσίας. Στο μπλοκ αυτό κομβικό πλέον ρόλο θα παίξουν οι αλήτες, παρακρατικοί, τραμπούκοι, σωματέμποροι, νταβατζήδες, μαφιόζοι και έμποροι ναρκωτικών που η ΧΑ ευελπιστεί να συσπειρώσει στα σώματα εφόδου που δημιουργεί για να χτυπήσει την αριστερά και το κίνημα, διεκδικώντας κι αυτή την ηγεμονία στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης, αναλαμβάνοντας προς το παρόν την οργάνωσή της από τα κάτω.

Μπροστά στην αναμέτρηση

Σε κάθε αναμέτρηση αυτό που έχει σημασία δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα των ταξικών στρατοπέδων. Η αστική τάξη που ηγείται του μπλοκ του φόβου είναι εντελώς εκφυλισμένη, και αν κρίνει κανείς από τις τοποθετήσεις των κεφαλαίων τους, το έχει ήδη βάλει στα πόδια. Απόδειξη της ξεφτίλας της είναι η απειλή ότι σε περίπτωση που θα κέρδιζε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκατέλειπαν (καλά ξεκουμπίδια) τη χώρα στη «τύχη» της. Καθόλου παράξενο. Αυτό έκανε πάντα αυτή η άρχουσα τάξη. Πάντα άφηνε πίσω κάτι κασιδιάριδες για να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη από τους μπολσεβίκους. Και το υπόλοιπο ποίμνιό τους, σαν αυτό δηλαδή που τους ξαναψήφισε για να μην τους λείψουν οι παπάδες και τα ευρώ που δεν έχουν, θα κρύβεται περιμένοντας τον νικητή της αναμέτρησης. Η προσωρινή νίκη τους στις εκλογές ανέβαλε προς στιγμή την αναχώρηση της εθνικής μας αστική τάξης. Είναι σίγουρο ότι θα εκμεταλλευτούν το αποτέλεσμα της κάλπης για να πάρουν τη ρεβάνς από την αριστερά και το κίνημα, που τόλμησε να απειλήσει την εξουσία τους. Η αριστερά τόλμησε να αμφισβητήσει το όριο 10% που της επέτρεπε η συμφωνία της Βάρκιζας και της Γιάλτας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει ανατολικό μπλοκ κάθε ποσοστό πάνω από αυτό το όριο ενεργοποιεί αυτόματα το συναγερμό του αστικού καθεστώτος. Αυτό το 30% δεν θα γίνει ανεκτό κι αυτό να το θυμούνται όλοι όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν στις ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις. Την τρομάρα που πέρασαν αυτό το μήνα δεν έχουν καμία όρεξη να την ξαναζήσουν. Όσο για το 30% έχει μια ελπίδα να παραμείνει τέτοιο μόνο αν αποφασίσει να καταλάβει ολόκληρο το γήπεδο.

Δεν υπάρχει χρόνος για πανηγύρια…

Όσο λάθος είναι η ανάλυση του ΚΚΕ ότι το αποτέλεσμα είναι στροφή στα δεξιά, αλλά τόσο λάθος και αυτή που πανηγυρίζει για το 27%. Στην πραγματικότητα η αριστερά από το 14% προ μνημονίου έφτασε στο 30%. Αυτό είναι μια αριστερή στροφή και την είδαμε ήδη από την 6^η Μάη. Όμως αυτό έγινε μετά σχεδόν από ένα πόλεμο, που διαρκεί ήδη 2 χρόνια και συνεχίζεται. Αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει από την προσοχή κανενός και ειδικά όταν απέναντι από αυτό το 30% υπάρχει ένα 70% πιο δεξιό, φοβικό και αντικομμουνιστικό όσο ποτέ τα τελευταία 40 χρόνια. Και με νομιμοποιημένους στη συνείδηση ευρύτερων κομματιών του πληθυσμού ένα νεοναζιστικό σχηματισμό. Επιπλέον αυτό το 30% δεν αντανακλά καμία σοβαρή ισχυροποίηση των πραγματικών δυνάμεών της. Κάτι που συνέβη το 1943-45, το 1960-65, ακόμα και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η αδυναμία να απαντηθούν οι προκλήσεις της ΧΑ δείχνει ότι εκτός από οργανωτική υπάρχει κυρίως πολιτική αδυναμία και έλλειψη κάθε αποφασιστικότητας να ανταποκριθεί η αριστερά σ’ αυτό το επίπεδο που έχει φτάσει πλέον η αναμέτρηση. Κάθε έκκληση για ηρεμία, επιστροφή σε πιο πολιτισμένες μορφές και στην αστυνομία να προστατεύσει από τις επιθέσεις των ναζιστών δημιουργεί επιπλέον σύγχυση και κει που παρουσιαζόταν ένας ευνοϊκός συσχετισμός δυνάμεων ξαφνικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

…και για εκλογικούς σχεδιασμούς

Πολλοί ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ σκέφτονται από τώρα την επόμενη εκλογική αναμέτρηση ξεχνώντας ότι τώρα το επείγον ζήτημα δεν είναι στην κάλπη αλλά στο δρόμο. Η αριστερά πριν αρχίσει να ασχολείται με τα λάθη που έκανε στο «μεταναστευτικό», γιατί δεν «έπεισε» για το ευρώ, και γιατί οι 440 χιλιάδες που ψήφισαν ΧΑ δεν πείστηκαν να μην την ξαναψηφίσουν, προκείμενου στις επόμενες εκλογές που θα «γίνουν σε κάνα 6μηνο» να τις κερδίσει, καλύτερα να ασχοληθεί με τον δικό της κόσμο που τώρα βρίσκεται στο στόχαστρο αυτών των καθαρμάτων. Και φυσικά με τις καθημερινές αιματηρές επιθέσεις από τις συμμορίες στα τρένα, στο δρόμο, και στα σπίτια ανύποπτων μεταναστών.

Τώρα το βασικό είναι η αυτοάμυνα

Μόνο έτσι θα συγκρατήσει η αριστερά και την ευρύτερη επιρροή της και θα ανταποκριθεί στην σκληρή αναμέτρηση που έρχεται με τις δυνάμεις τους φόβου και της αστικής αντίδρασης. Κάθε σκέψη για υποχώρηση και κάθε προσπάθεια να καλμάρει ο αντίπαλος, με εξυπνάδες του στυλ «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» ή ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον θα αντιπολιτεύεται υπεύθυνα ως παράταξη του 27% και όχι ως κόμμα διαμαρτυρίας του 5%», δίνει την εντύπωση μιας άτακτης προσαρμογής στις απαιτήσεις του αντιπάλου. Αν ορισμένοι νομίζουν ότι το 27% μαζεύτηκε στο ΣΥΡΙΖΑ εις μνήμην του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80 είναι μακράν νυχτωμένοι. Ο κόσμος που στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ το έκανε για να δώσει τη μάχη, για να αλλάξει η κυβέρνηση και όχι για να ακούει ότι η συνταγή της νίκης είναι ο Ηλίας Ηλιού. Και άμα θέλετε νομιμότητα να θέλετε και ησυχία τάξη και ασφάλεια. Άντε γιατί όπως το πάτε θα δικαιώσετε όσους λένε ότι πάτε να το παίξετε ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Και όταν οι πρώην «σύντροφοι» της ΔΗΜΑΡ βρίζουν τον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που μετακόμισαν από τον ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που ετοιμάζονται να στηρίξουν με πόδια και χέρια το Σαμαρά για να «έχει κυβέρνηση η χώρα» καλό είναι να κοπούν οι οικειότητες μια και καλή με αυτούς τους λακέδες. Εντάξει φάγατε τα νιάτα σας στο ρήγα και στην ΚΝΕ με δαύτους, αλλά πάρτε το απόφαση. Οι άνθρωποι είναι ρουφιάνοι της αστικής τάξης τελεία και παύλα. Μισούνε τον Συριζα, ακόμα περισσότερο τον κόσμο του και πολιτεύονται σαν τον Τζήμερο και το Σημίτη μαζί. Ας τελειώνουν επιτέλους τα αστεία. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι αριστερά, πάρτε το είδηση και βγάλτε το κουραδόκομμα από τα σχέδιά σας. Δεν θέλουν συνεργασία το λένε και το ξαναλένε. Ας τελειώνει πια αυτό το ειδύλλιο. Έχει γίνει αηδία. Αυτό είναι που σας κάνει αναξιόπιστους και όχι ότι δεν δώσατε επαρκείς εξηγήσεις για το ευρώ και τα «ζητήματα ασφάλειας»..

Περιμένουμε κάτι;

Πολλοί επίσης μπορεί να ισχυριστούν για λόγους τακτικής να αποφύγουμε τις φασιστικές προκλήσεις κι ας περιμένουμε να ανοίξει ξανά το κοινωνικό μέτωπο, όταν έλθουν τα νέα μνημονιακά μέτρα. Ξεκαθαρίζουμε: μέχρι τότε θα είναι αργά. Αν η αριστερά δεν δείξει την απαιτούμενη πυγμή στη φασιστική αλητεία, θα χάσει κάθε σεβασμό και εκτίμηση. Κανένας καρπαζοεισπράκτορας δεν χαίρει συμπάθειας, ούτε γύρω του θα συσπειρωθούν νέες δυνάμεις. Η αριστερά πρέπει να δείξει δυνατή. Ότι δεν ανέχεται μαγκιές από κανέναν αλήτη, όπως κι αν λέγεται, όπου κι αν εκδηλώνεται. Αυτό θα συσπειρώσει κι άλλο κόσμο γύρω της. Πρέπει τα στελέχη και τα μέλη της να το ξεκαθαρίσουν παντού αυτό. Όποιος τολμήσει να απλώσει χέρι θα κόβεται επί τόπου. Όλοι διαισθάνονται ότι τα πράγματα είναι και σοβαρά και επικίνδυνα. Αν επικρατήσει η αίσθηση ότι η αριστερά δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ο κόσμος θα την εγκαταλείψει για να σώσει τουλάχιστον το τομάρι του, την οικογένεια και τα παιδιά του. Κανείς δεν έχει όρεξη να παριστάνει το θύμα. Τέρμα πια με την πολιτική θυματοποίησης. Ο κόσμος της αριστεράς είναι πολύτιμος και κανένα κεφάλι δεν αξίζει να σπάει γιατί κάποιοι επιμένουν να παριστάνουν τους ειρηνοποιούς όταν ο υπόκοσμος μας σημαδεύει με τα ρόπαλά του.

Μια νέα κινηματική ανάταση έχει ανάγκη μια αριστερά όρθια, και ένα κίνημα που έχει αντιμετωπίσει τις φασιστικές προκλήσεις. Η συντριβή των φασιστών θα είναι και η αρχή του τέλους της επιρροής τους. Ο κόσμος που τους ψηφίζει το κάνει γιατί βλέπει εκεί μια ανερχόμενη δύναμη, αποφασισμένη να επιβάλλει μια λύση, ακόμα κι αν είναι η φασιστική λύση. Άνθρωποι χωρίς αρχές, που ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωσή τους, δεν εχουν κανένα πρόβλημα να ταχθούν με τους φασίστες αν πιστέψουν ότι εκεί θα εχουν μια καλύτερη τύχη. Ο μόνος τρόπος για να μην συμβεί αυτό είναι το τσάκισμα των συμμοριών. Αυτό θα είναι το τέλος για τη ΧΑ. Η αριστερά πρέπει να υπερασπιστεί τον κόσμο της από τη φασιστική τρομοκρατία.

Τα όρια της κάλπης

Τέλος οι κάλπες έδειξαν και τα όριά τους. Ακόμα και τώρα φάνηκε η δύναμη της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν έπρεπε να δοθεί η μάχη. Όμως ας βγάλει και ο καθένας τα συμπεράσματά του. Οι άνθρωποι μπορεί να βρίζουν, να σιχτιρίζουν, να λένε να τους είχαν κοπεί τα χέρια, να μουντζώνουν τον εαυτό τους στο καθρέπτη, να μην έχουν να πληρώσουν τη δόση του δανείου, να χάνουν το μισθό τους και τη δουλειά τους, το σπίτι που είχαν να μην πουλιέται για να καλύψουν τα χρέη και τελικά να ψηφίζουν ξανά τους δυνάστες τους. Γιατί δήθεν υπάρχει κάτι χειρότερο. Άνθρωποι περιορισμένης ευθύνης, δειλοί, που δεν αντέχουν την αλλαγή, επιρρεπείς στο φόβο και τον πανικό, βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στις εθνκόφρωνες ιδεολοψίες και με αμέτρητο φόβο για το μέλλον ακόμα και μετά το θάνατο. Τι μπορεί να περιμένει κανείς; Δεν μιλάμε για την άρχουσα τάξη, τα επιτελεία της, και τους πραιτοριανούς της. Μιλάμε για τους υπόλοιπους που τώρα θα έλεγε κανείς δεν έχουν λόγο, δεν υπάρχουν ανταλλάγματα. Κι όμως τα κόμματα και τα κομματίδια του μνημονίου και της εθνικοφροσύνης πήραν σχεδόν 70%. Ως πότε τα φωτεινά πνεύματα αυτής της κοινωνίας, οι άνθρωποι που ζουν περήφανα από τη δουλειάς τους, χωρίς να ρουφιανεύουν και να κωλογλύφουν, οι νέοι που θέλουν να βουτήξουν τη ζωή από τα κέρατα και να την αλλάξουν, που έχουν όρεξη να φέρουν τα πάνω κάτω. Μέχρι πότε όλοι αυτοί θα περιμένουν τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν; Είναι η ώρα να μιλήσουν οι αποφασισμένοι, το θάρρος και η τόλμη. Η αριστερά μόλις έδειξε ότι θέλει να πάρει την ευθύνη, μιλώντας για αριστερή κυβέρνηση, έδωσε ελπίδα σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ναι, ναι ελπίδα και προσδοκίες. Χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα. Αυτό την έφερε στο 30% και κάτι. Η ζωή όμως δεν σταματάει στις εκλογές. Ο υπηρεσιακός υπουργός άμυνας ο Φ. Φραγκούλης δήλωσε σε ανύποπτο χρόνο πριν τις εκλογές ότι ο στρατός είναι «Ναι μεν δύναμη αποτροπής, αλλά ισχυρή, σιωπηλή δύναμη που εάν απαιτηθεί θα κάνει εκκωφαντικό θόρυβο». Εκκωφαντικός θόρυβος όμως μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους. Στις 5 Μάη 2010, στις 19 Οκτώβρη του 2011, στις 12 Φλεβάρη του 2012 είδαμε μερικές εικόνες. Άλλες κάπως πρώιμες τις είδαμε τον Δεκέμβρη του 2008 και άλλες πιο ώριμες τον Ιούνιο του 2011. Εντάξει τις κερδίσατε τις εκλογές. Να δούμε όμως στον επόμενο εκκωφαντικό θόρυβο ποιανού τα αφτιά θα κουφαθούν.

Κ Μαραγκός

Φασισμος: Πλανη ή επιλογη;

Το φως καιει το φασισμό;

Μετά το μπουγέλο και τα χτυπήματα του Κασιδιάρη σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, εναντίον της Ρένας Δούρου και της Λιάνας Κανέλη, πολλοί πίστεψαν ότι όσοι ψήφισαν την νεοναζιστική οργάνωση, “χωρίς να ξέρουν”, τώρα δεν θα το επαναλάβουν, αφού η XA έδειξε το “πραγματικό της πρόσωπο”. Η εκτίμηση αυτή είναι προέκταση μιας άλλης, της σ. Αλέκας, που προέβλεπε καθησυχάζοντας το πανελλήνιο, πριν τις 6 Μάη ότι «μόλις οι φασίστες μπουν στη Βουλή θα βάλουν τις γραβάτες και θα γίνουν κοινοβουλευτικά αρνάκια». Πάνω κάτω μια παρόμοια επιθυμία εξέφρασε πρόσφατα ο Στάθης προεξοφλώντας ότι το «φως καιει τον Φασισμό!«

Όσοι σκέφτονται έτσι μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί οι ίδιοι περί τίνος πρόκειται. Αυτοί οι 440 χιλιάδες που ψήφισαν στις 6/5 τη φασιστική συμμορία ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και δεν είναι καθόλου παραπλανημένοι, όπως αρέσκεται δυστυχώς να φαντάζεται η αριστερά. Από μια άποψη αυτή η πλάνη έχει την εξήγησή της. Ο κόσμος της αριστεράς αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης και την οικτρή πνευματική κατάσταση των οπαδών της ΧΑ, γιατί πολύ απλά έχει εντελώς διαφορετικές αξίες, από τη σαπίλα που έχουν στον εγκέφαλό τους οι 440 αυτές χιλιάδες. Υπάρχει όμως ακόμα ένας λόγος. Η αριστερά δεν μπορεί να χωνέψει πως ο “σοφός, τιμημένος και ηρωικός λαός”, αυτό το κατεξοχήν επαναστατικό υποκείμενο σύμφωνα με τις γραφές, περιλαμβάνει στις τάξεις του τόσες χιλιάδες καθάρματα. “Είναι αδύνατο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορεί, προφανώς δεν ξέρουν τι ψήφισαν”. “Οπότε ας πάμε για ένα νέο γύρο επεξηγήσεων. Δεν μπορεί τώρα που είδαν και στην tv θα καταλάβουν ότι είναι εγκληματική οργάνωση”. Μάταιος κόπος.

Αμέσως μετά το σόου του Κασιδιάρη στον ΑΝΤ1 τα δεξιά λαϊκά blogs πήραν φωτιά. Την ώρα που τα αστικά επιτελεία καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας το περιστατικό, η λαϊκή τους βάση ξεσέλωνε: “Επιτέλους κάποιος να αρχίσει τις σφαλιάρες στους πολιτικούς”, “γεια στα χέρια σου” και διάφορες άλλες επευφημίες προς τον νέο ήρωα της εθνικοφροσύνης. Ο Κασιδιάρης δεν έκανε τίποτα τυχαία, ούτε έχασε τον έλεγχο όπως ειπώθηκε. Η ενέργειά του ήταν ψυχρή και στοχευμένη, κάνοντας πραγματικότητα την υπόσχεση της XA ότι θα μετατρέψει τη βουλή σε ρινγκ. Στις 12/6 ένας άλλος, ο Παναγιώταρος σε συγκέντρωση στο Φλοίσβο επανέλαβε ότι θα πέσουν σφαλιάρες στη βουλή αν κανείς “ανοίξει συζήτηση για τα εθνικά” για να συνεχίσει λέγοντας ότι ομάδες ΧΑυγιτών θα οργανώνουν εφόδους στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και θα πετάνε έξω τα παιδιά των μεταναστών για να μπουν στη θέση τους ελληνοπαίδες. Ο φασιστικός οχετός σε όλο του το μεγαλείο. Να είναι σίγουροι όλοι όσοι θέλουν να αποκαλύψουν τη ΧΑ, ότι τα ξερατά του Παναγιώταρου κάνουν επίσης θραύση στο πατριωτικό ποίμνιο.

Τσάμπα λοιπόν η προσπάθεια να αποκαλυφθεί ο ρόλος της ΧΑ ως εγκληματική συμμορία. Μια τέτοια προσέγγιση δεν προσφέρει τίποτα. Η οργάνωση αυτή δεν αρνείται τις ιδεολογικές της καταβολές, ούτε κρύβει τους στόχους και τις πρακτικές της. Αντιθέτως ακριβώς πάνω σ’ αυτά οικοδομεί τα δίκτυά και την επιρροή της. Είναι σαν να παραβιάζει κανείς ανοιχτές πόρτες, τρώγοντας το χρόνο του να μιλάει για πράγματα που τα ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.

Χτίζουν τρομοκρατώντας

Αν για κάτι πρέπει να προβληματιστεί ο κόσμος της αριστεράς είναι για την στάση των κομμάτων και των οργανώσεών του απέναντι στη γνωστή συμμορία. Και να δει επειγόντως τι θα κάνει, δεδομένου ότι δεν είναι πλέον στο απυρόβλητο της δράσης της. Μέχρι πρότινος πολλοί νόμιζαν ότι η ΧΑ θα συνεχίσει να φυτοζωεί στο περιθώριο κοπανώντας που και που κανέναν πακιστανό. Η τακτική της αριστεράς ήταν ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τη ΧΑ, γιατί αφενός τη διαφημίζει και αφετέρου μπαίνει σε ένα πόλεμο συμμοριών που δεν απασχολεί την κοινωνία. Τώρα φαίνεται πόσο λάθος ήταν αυτή η άποψη. Η ΧΑ έχτισε τη δύναμη της πάνω στα χτυπήματα και κει που δρούσε ανενόχλητη η επιρροή της έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Ο πυρήνας της φασιστικής προπαγάνδας βασίζεται στο αήττητο των ομάδων κρούσης. Όσο αυτές παραμένουν στο απυρόβλητο μπορούν να στρατολογούν ανενόχλητα νέα μέλη και έτσι να γίνονται πραγματικά ισχυρές. Τα μέλη τους αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια ισχυρή ομάδα που μπορεί να τα προστατεύει έναντι οποιοδήποτε και έτσι απολαμβάνουν κύρος και ενδεχομένως άλλα προνόμια που θα γίνουν ακόμα περισσότερα όταν οι ομάδες αυτές κυριαρχήσουν στην περιοχή, στην πόλη ή στη χώρα. Οι προσδοκίες του υπόκοσμου που συσπειρώνεται στις φασιστικές συμμορίες γίνονται ακόμα μεγαλύτερες βλέποντας τα ποσοστά τους να πολλαπλασιάζονται. Το σχέδιο της ΧΑ είναι αντιγραφή των μεθόδων που ακολούθησαν οι φασίστες στην Ιταλία στη δεκαετία του ΄20 και λίγο αργότερα επανέλαβε το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία.

Ο Κασιδιάρης με την, σε απευθείας μετάδοση, χειροδικία κατά των βουλευτίνων της αριστεράς έδωσε ένα σαφές μήνυμα. Η ανοιχτή επίθεση ενάντια στην αριστερά έχει ήδη ξεκινήσει και θα κλιμακωθεί. Κάθε φασιστική ομάδα κρούσης μπορεί να επαναλάβει το ίδιο. Οι συνέπειες είναι ανύπαρκτες. Η αστυνομία “αδυνατεί” να συλλάβει τον τραμπούκο εντός 48ωρου, δείχνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι οι συμμορίτες τυγχάνουν πλήρους ασυλίας. Το κάθε τσογλάνι μπορεί να επαναλάβει τις κινήσεις του Κασιδιάρη, βλέποντας ότι δεν έχει καμία συνέπεια και μπορεί ανενόχλητος να περηφανεύεται για τα κατορθώματά του. Επίσης γνωρίζει ότι αν ποτέ φτάσει μια ανάλογη υπόθεση στα δικαστήρια τότε μπορεί να αναβάλλεται μέχρι την παραγραφή της και να την σκαπουλάρει, όπως τα 6 καθάρματα που επιχείρησαν πριν 4 μέρες να δολοφονήσουν στο σπίτι του έναν αιγύπτιο ψαρά μετανάστη στο Πέραμα, αφού πρώτα είχαν προαναγγείλει ότι θα τακτοποιήσουν  τους αιγύπτιους στην ιχθυόσκαλα.

Και η αριστερά το χαβά της

Και ενώ η αριστερά θα έπρεπε μετά από όλα αυτά να βαρέσει συναγερμό, συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου. Το ΚΚΕ, αφού απέτυχε στις προγνώσεις περί εξημέρωσης των αγριμιών, δια της γγ δηλώνει σε συνέντευξη στις 7/6, εξ αφορμής του επεισοδίου στον ΑΝΤ1, ότι

“Η απάντηση στην “Χρυσή Αυγή” δεν μπορεί να είναι ούτε οδόντας αντί οδόντος ούτε κάποια πολιτική ρεβανσισμού. Την απάντηση καταρχήν πρέπει να τη δώσει στις εκλογές ο λαός. Δεν χρεώνουμε βεβαίως αυτούς που ψήφισαν την “Χρυσή Αυγή” με τις ενέργειες και τους προσανατολισμούς του κόμματος αυτού. Ωστόσο πρέπει να το συνειδητοποιήσουν ότι έχουν το όπλο της ψήφου και να οδηγήσουν στο εκλογικό περιθώριο την “Χρυσή Αυγή”, γιατί αυτό της αξίζει. Πάνω απ’ όλα όμως, τέτοια ναζιστικά μορφώματα μπορεί να τα αντιμετωπίσει ένα καλά οργανωμένο και βαθύτατα πολιτικοποιημένο εργατικό – λαϊκό κίνημα.”

Στο ίδιο μήκος κύματος και το Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για την επίθεση φασιστοειδών εναντίον στελέχους του ΚΚΕ στο εκλογικό περίπτερο του Κόμματος στην Αγία Παρασκευή στις 12/6/2012:

“Τα φασιστοειδή και η τρομοκρατική τους δράση, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με την απομόνωση και καταδίκη τους από τον ίδιο το λαό, με την ισχυροποίηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Μόνο ένα λαϊκό κίνημα της ρήξης και της ανατροπής μπορεί να εξουδετερώσει το φασισμό και το ναζισμό, που είναι γέννημα θρέμμα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος”.

Το σκεπτικό της υπόλοιπης αριστεράς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό του ΚΚΕ. Προς θεού όχι φυσική αντιπαράθεση με τα καθάρματα. Σημασία έχει η “πολιτική τους απομόνωση” και εγγύηση γι’ αυτό είναι η “ισχυροποίηση του μαζικού κινήματος”. Και γιατί δηλαδή για να απαντηθεί ένας τραμπουκισμός δύο αλητών με ένα κωλόσκυλο, εναντίον κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, πρέπει να ισχυροποιηθεί το λαϊκό κίνημα και να καταδικαστεί από το λαό; Γιατί τόσος κόπος; Πόσο ακόμα να ισχυροποιηθεί; Και εν πάση περιπτώσει αν νιώσουμε ότι είμαστε επαρκώς ισχυροποιημένοι τότε εντάξει; Με τους μαλάκες που κοπάνησαν τον σύντροφό μας θα γίνει κάτι; Θα πληρώσουν με 2 μήνες διακοπές στο ΚΑΤ; Ή εμείς είμαστε υπεράνω σαρκικών επιθυμιών, οσιομάρτυρες του «λαϊκού κινήματος», που δια της θυσίας μας, θα συγκινηθεί και θα ισχυροποιήσει τον εαυτό του; Αν κάποιος δεχτεί μια επίθεση πρέπει να πάρει την άδεια και των γειτόνων για να ξετρυπώσει και να τιμωρήσει τον τσόγλανο που του επιτέθηκε; Που έχει γραφτεί αυτό; Είναι μια από τις 10 εντολές; Δουλευόμαστε τώρα; Κι αν η ΧΑ πάρει στις εκλογές τα διπλά ποσοστά από το ΚΚΕ τι θα πρέπει να συμπεράνουμε; Μήπως ότι ο λαός αντί να καταδικάσει, επιβράβεψε τα κωλόπαιδα του Μιχαλιοβλιάκου; Αλλά βέβαια όταν σου επιτίθεται ένας λεχρίτης ναζιστής, και συ νομίζεις ότι σε χτύπησε το «μακρύ χέρι του συστήματος», άντε μετά να ψάξεις στο σωστό μέρος να τον βρεις και να του εξηγήσεις τι θα πει βερίκοκο.

Οι ιδεολογικές και πολιτικές αναλύσεις δεν είναι για να μπερδευόμαστε, αλλά για να βλέπουμε πίσω από τα φαινόμενα. Πράγματι οι φασίστες είναι η πέμπτη φάλαγγα της αστικής αντεπανάστασης, το «μακρύ χέρι του συστήματος». Και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους χέρι του συστήματος είναι και το αφεντικό της Ελληνικής Χαλυβουργίας μέλος αυτού του συστήματος είναι. Και τι βγαίνει από όλες αυτές τις γενικά σωστές σκέψεις. Ότι αν σε κοπανήσει ένας μπάτσος και τον ανακαλύψεις ποιος είναι, ή ένας φασίστας, ή αν ένα αφεντικό σου έχει φαει 3 μισθούς, τι κάνεις; Επιβεβαιώνεις τη θεωρία σου ότι όλοι αυτοί είναι ένα ολόκληρο σύστημα; Και μετά προσεύχεσαι ο κόσμος να βρει το δρόμο του θεού; Ή παίρνεις συγκεκριμένα μέτρα εναντίον τους; Ρωτάμε λοιπόν ξανά; Με τα θρασύδειλα τσογλάνια του Μιχαλολιάκου, θα γίνει κάτι ή θα περιμένουμε να συνειδητοποιηθεί ο λαός ότι όλα αυτά είναι «γέννημα θρέμμα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος» και έτσι δια της ως μαγείας πτώσης του να καθαρίσουμε και με τη συγκεκριμένη αληταρία. Όποιος έχει μια ελάχιστη σχέση με τη λογική αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αυτή η σωστή σειρά για να διευθετηθεί το ζήτημα.

Τι καταλαβαίνουν τώρα απ’ όλες αυτές τις φιλοσοφίες τα παρακρατικά και θρασύδειλα σκουλήκια; “Συνεχίζουμε να κοπανάμε τα κομμούνια. Δεν πρόκειται να απαντήσουν, δεν ξέρουν από πού τους έρχεται”. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νωχελικής στάσης της αριστεράς. Όταν τα φασιστόμουτρα φτάνουν να χτυπάνε ατιμώρητα ακόμα και βουλευτές της αριστεράς και δεν παίρνουν καμία απάντηση, τότε το μόνο που μένει είναι να αποθρασυνθούν εντελώς. Κάθε μέρα τα χτυπήματα εντείνονται. Οι φασίστες έχουν φτάσει να κάνουν μπλόκα στις δυτικές συνοικίες που υποτίθεται η αριστερά έχει 40%. Στο Πέραμα μπούκαραν σε κατοικία οικογένειας αιγυπτίων μεταναστών στέλνοντας σε κωματώδη κατάσταση 28χρονο πατέρα 3 παιδιών στην εντατική την ώρα που κοιμόταν στην ταράτσα του σπιτιού. Δεκάδες περιστατικά καθημερινά, που δεν τα μαθαίνει κανείς. Μαχαιρωμένοι μετανάστες, με νεκρούς όπως στο Ξυλόκαστρο και το Λουτράκι, επιθέσεις σε στέκια και εκδηλώσεις όπως στηνΠάντειο την προηγούμενη βδομάδα (παρόλο που από κει έφυγαν με φορεία). Κάθε βράδυ καίγονται εκλογικά περίπτερα του ΚΚΕ, του Συριζα και της Ανταρσύα από ομάδες της ΧΑ. Αυτό το καραγκιοζιλίκι με τα τσογλάνια του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όχι μόνο τα οργανωμένα μέλη των ομάδων κρούσης, αλλά και όσοι ηλίθιοι σκέφτονται ότι θα έχουν κάτι να κερδίσουν από μια μελλοντική συνδρομή τους σε αυτές τις βρωμοσυμμορίες. Δεν παει να ναι και δεκάδες χιλιάδες που το σκέφτονται. Μόλις καταλάβουν ότι οι καγκουριές τους θα έχουν άμεσα επιπτώσεις τότε θα το σκεφτούν δύο και τρεις φορές να ασχοληθούν με τα “κοινά”.

Η πεπονόφλουδα της «βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται»

Μετά τα ατιμώρητα χτυπήματα της ΧΑ έχει πέσει μια ατελείωτη υποκριτική κλάψα στα media για το “φασιστικό μόρφωμα” και τις αιτίες που το προκαλεί: «Η κρίση, η απογοήτευση, η ανεργία, η φτώχεια, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η ανασφάλεια, η εγκληματικότητα» κ.ο.κ. όλοι κάτι έχουν να προσθέσουν στην κοινωνιολογική ανάλυση του “φαινομένου”. Είναι όμως ο φασισμός “φαινόμενο”; Είναι το αναπόφευκτο τέκνο των αντικειμενικών συνθηκών; Και τι βγαίνει μετά την μπόλικη κοινωνιολογία; Καταρχήν κάποιο δίκιο έχουν και όσοι οργανώνονται στο “μόρφωμα” και γίνονται αρωγοί του “φαινομένου”. Ακόμα κι αν έχουν παρασυρθεί. Οι συνετές δυνάμεις ας φροντίσουν λοιπόν να ενημερώσουν αυτόν τον κόσμο ότι η βία δεν είναι λύση. Και σεις της αριστεράς που τώρα πέφτετε θύματα αυτής της βίας, ας προσέχατε όταν από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι και σήμερα καλύπτατε όλες τις βίαιες συμπεριφορές των οπαδών σας τα λιντσαρίσματα και τα αυγουλώματα κατά εκπροσώπων της κυβέρνησης και του αστικού κόσμου. Άλλοι μεταξύ των οποίων και ο Τζήμερος μιλάνε για τη “βία των δύο άκρων που πρέπει να απομονωθεί και να εξοβελιστεί από το πολιτικό σύστημα”. Και για όλους μαζί “η ακροδεξιά βία νομιμοποιήθηκε από την ακροαριστερή. Τραμπούκοι από δω, τραμπούκοι από κει”. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα όλη αυτή της κουβέντας.

Η αριστερά εγκλωβισμένη στην αστική νομιμότητα, στο πασιφισμό, στο φόβο της μήπως τρομάξει η «κοινή γνώμη» και στην έλλειψη κάθε προετοιμασίας μπροστά στη όξυνση της αντιπαράθεσης από την αστική αντίδραση, προσπαθεί όχι να απαντήσει αλλά να καλμάρει τα πνεύματα. Το ΚΚΕ δηλώνει ξανά δια της σ. Αλέκας «να γίνουν οι εκλογές και μετά βλέπουμε». Να το έλεγε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ να πούμε ότι κάτι περιμένει από τις εκλογές, αλλά το ΚΚΕ έχει κι αυτό να περιμένει κάτι, ή μήπως δεν θέλει να χαλάσει το κλίμα των ημερών;

Η χώρα κάθε μέρα θυμίζει μέρες του 44 και του 45, όταν οι ταγματασφαλίτες και οι χίτες έσπερναν τον τρόμο με δολοφονίες αγωνιστών και πυρπολήσεις σπιτιών αριστερών οικογενειών, κυρίως στην επαρχία και μετά μέσα στις μεγάλες πόλεις. Και η αριστερά κάθεται και συναγελάζεται με όλους αυτούς που εδώ και χρόνια μιλάνε για υγειονομικές βόμβες, για λαθρομετανάστες, για τη βία των διαδηλωτών, για κουκουλοφόρους και για τρομοκράτες που υπερασπίζεται η αριστερά. Με αυτούς που άνοιξαν το δρόμο στους ναζιστές και τώρα «πέφτουν από τα σύννεφά» με τους καρπούς τους.

Πολλοί αριστεροί διανοητές αλλά και πολιτικά της στελέχη ισχυρίζονται ότι η ΧΑ είναι εγκληματική συμμορία λόγω της δράσης της και αναρωτιούνται αν έχει θέση μέσα σε ένα «δημοκρατικό καθεστώς». Όμως η εγκληματική δράση της ΧΑ έχει άμεση σχέση με τις ιδέες της, και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα και όχι γενικά και αόριστα οι «βίαιες συμπεριφορές απ’ όπου κι αν προέρχονται». Είναι προφανές ότι πάρα τις «καταδίκες» από τα φερέφωνα του αστισμού, της δράσης της ΧΑ, ταυτόχρονα την χρησιμοποιούν, εξισώνοντάς την, ως την άλλη όψη της κινηματικής βίας, και επομένως αν καταδικάζεις την μια πρέπει να καταδικάσεις και την άλλη. Στο σημείο αυτό η αριστερά κρατάει μια εντελώς μεσοβέζική στάση. «Αφουγκράζεται» αφενός την κινηματική βία, αρκεί πάντα να είναι «μαζική», όμως δεν την προκρίνει ως μέσο επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων, και επομένως δεν υιοθετεί πρακτικές που ξεπερνάνε τα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα. Η αριστερά αντί να κρατήσει μια ξεκάθαρη πολιτική στάση, όταν αρχίσουν τα δύσκολα το ρίχνει την κοινωνική ψυχολογία και κυρίως βγάζει την ουρά της απ’ έξω, αποποιούμενη κάθε ευθύνη «ακραίων ενεργειών». Και αφού λοιπόν η ίδια δεν έχει σχέση με ακραίες ενέργειες, τότε μπορεί να έχει λόγο για τις εγκληματικές πράξεις της ΧΑ. Και η κουβέντα από την κοινωνιολογία που «προκαλεί φαινόμενα και μορφώματα» πάει στη νομική της διάσταση. Εννοείται στην υπαρκτή νομική αστική διάσταση. Μπορεί λοιπόν μια οργάνωση που προβαίνει σε εγκληματικές ενέργειες να είναι νόμιμη; Για να έλθει αμέσως η απάντηση. Εσείς που κλείνεται εργοστάσια, καιτε την Αθήνα, μπλοκάρετε λιμάνια και δρόμους, χτίζετε πρυτάνεις στα γραφεία τους, μπορείτε να είστε νόμιμοι; Μήπως και εσείς δεν είστε «φαινόμενο και μόρφωμα» που αφού το κοινωνιολογήσουμε από κοινού, στη συνέχεια θα πρέπει να λάβουμε και τα μέτρα μας όπως και με τη ΧΑ; «Τέρμα πια οι ακρότητες στην πολιτική ζωή». Αυτό είναι το καταστάλαγμα που βγαίνει από τέτοιου είδους συζητήσεις.

Ιδέες και πράξεις

Για να μην χανόμαστε σε κοινωνιολογικές μπουρδολογίες για τις βίαιες συμπεριφορές, ας επανέλθουμε στην ουσία αυτής της συζήτησης. Και η ουσία είναι το αδιαίρετο των ιδεών και των συμπεριφορών που τις συνοδεύουν.

Το πρόβλημα λοιπόν με τους φασίστες είναι οι ιδέες τους, οι βρωμερές ρατσιστικές τους ιδέες. Η αντίληψη ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι, άνθρωποι που πρέπει να έχουν δικαιώματα και άλλοι που πρέπει να μην έχουν. Άνθρωποι που χωράνε και άνθρωποι που πρέπει να πεταχτούν στον καιάδα. Άνθρωποι που πρέπει να έχουν περίθαλψη, μόρφωση και δουλειά και άλλοι που πρέπει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά. Οι φασιστές εκπροσωπούν την αστική αντεπανάσταση στην πιο βρωμερή της μορφή, αντλώντας από το κατακάθι της ανθρώπινης ιστορίας ότι πιο ελεεινό σκοταδιστικό ιδεολόγημα χρησιμοποίησαν οι άρχουσες τάξεις προηγούμενων κοινωνικών σχηματισμών, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την κοινωνική και πολιτική τους εξουσία. Από το κυνήγι των εβραίων στο μεσαίωνα, των «αιρετικών και των μαγισσών» της ιεράς εξέτασης, τις φυλετικές διακρίσεις και τις κάστες στις δουλοκτητικές κοινωνίες που επέτρεπαν το δουλεμπόρια και τα σκλαβοπάζαρα. Αυτές είναι οι ιδέες που επιχειρούν να ξαναφέρουν τα φασιστόμουτρα στην εποχή της νεοτερικότητας για να μας υπενθυμίσουν ότι τα γρανάζια της «ιστορικής νομοτέλειας» δεν οδηγούν «αναπόφευκτα» όπως νόμιζαν οι σοφοί επίγονοι του SPD και της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών στην κοινωνική απελευθέρωση, αλλά ενδεχομένως και σε μια σύγχρονη καπιταλιστική δουλοκτητική κοινωνία. Ακόμα και αν η εργασία στον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ έπρεπε να διατίθεται ελεύθερα στην αγορά από τους ιδιοκτήτες της.

Αυτή είναι η ουσιαστική συζήτηση που δεν γίνεται, καταφεύγοντας για λόγους ευκολίας στο υποτίθεται κραυγαλέο ζήτημα της εγκληματικής δράσης των φασιστών. Δεν υπάρχει λοιπόν βία από μόνη της, που πρέπει να καταδικαστεί. Ακόμα και για αυτούς που καταδικάζουν τη βία «από όπου κι αν προέρχεται» την δικαιολογούν όταν κάποιος αμύνεται σε μια επίθεση που δέχεται. Η αυτοάμυνα προβλέπεται και δικαιολογείται ακόμα και από το αστικό δίκαιο. Επομένως η συζήτηση καταλήγει ξανά στους σκοπούς και τους λόγους της βίας. Ποιος θα τολμήσει να καταδικάσει έναν πατέρα που εκτέλεσε τον βιαστή της κόρης του;

Έτσι αυτό που έχει σημασία είναι η οργανική σχέση της φασιστικής βίας με το σχέδιο που επιφυλάσσουν οι φασίστες, είτε λένε ότι έχουν σχέση με τον Χίτλερ είτε παριστάνουν τους αγνούς πατριώτες, για την κοινωνία. Σε αυτή τη συζήτηση δεν βοηθάει καθόλου η κοινωνιολογική προσέγγιση του «φαινομένου». Ο φασισμός δεν είναι φαινόμενο, ούτε «μόρφωμα», που δήθεν προέκυψε από τα κακά που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία δίσεκτα έτη. Ο φασισμός είναι συνειδητή πολιτική επιλογή και όχι αυθόρμητη λύση ανάγκης γιατί κάποιος έμεινε άνεργος ή στη γειτονιά ζουν περισσότεροι από «όσους χωράνε» πακιστανοί. Η κοινωνιολογική προσέγγιση που δήθεν αναζητά στην οικονομική κρίση, την ανεργία ή στη «λαθρομετανάστευση» και την «εγκληματικότητα» τις αιτίες, είναι εκ του πονηρού και επιπλέον οδηγεί σε εντελώς λάθος συμπεράσματα. Ας πούμε ότι αν δεν ξεπεραστεί η κρίση θα έχουμε τους «άνεργους» φασίστες πάνω από τα κεφάλια μας. Ή αν δεν φύγουν οι «λαθρομετανάστες» τότε η ΧΑ θα βρίσκει χώρο για δράση. Στη Γερμανία το 33 κάτι αντίστοιχο θα σήμαινε ότι οι εβραίοι προκάλεσαν την ύπαρξη των ναζί.

Γι’ αυτό η δήθεν αντικειμενική κοινωνιολογία, όπως και η οικονομική «επιστήμη» δεν βοηθούν να βρεθεί καμία «κοινά αποδεκτή και λογική» λύση, σε ένα «κοινό πρόβλημα», όπως η «κρίση», το «μεταναστευτικό», η «ανεργία» και η «βία». Γιατί δεν υπάρχουν τέτοια κοινά ζητήματα. Ως κοινά τα παρουσιάζουν οι ταχυδακτυλουργοί της αστικής προπαγάνδας για να εφεύρουν στη συνέχεια μια δήθεν κοινή λύση -που είναι η δική τους ταξική λύση- βάζοντας τους πάντες μέσα στο βρακί τους. Ακόμα και σε ζητήματα που η αριστερά νόμιζε ότι μιλάνε από μόνα τους, όπως η ανεργία, που είναι ένα «αντικειμενικό» γεγονός, η αστική προπαγάνδα το χρησιμοποιεί για να διασπάσει την «ενιαία» εργατική τάξη, σε άνεργους τους ιδιωτικού τομέα που «έχουν σηκώσει όλη την κρίση στους ώμους τους για να πληρώνουν τους κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους και τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους». Αυτή η θεωρία για την ανεργία έχει εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς ανάμεσα στο «επαναστατικό υποκείμενο». Τα δήθεν προνομιακά πεδία της αριστερής προπαγάνδας αποδεικνύονται εξίσου ευάλωτα με τα «δύσκολα» όπως το «μεταναστευτικό» που σύμφωνα με κάποιους καλύτερα «να αποφεύγουμε να παίζουμε μαζί του«.

Ο σκοπός και τα μέσα

Η αριστερά αν θέλει να αντιμετωπίσει το φασισμό θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σταματήσει να παίζει κρυφτούλι, είτε στον πόλεμο των ιδεών, είτε -στην προέκτασή του- στο πόλεμο του δρόμου. Η αντιμετώπιση του φασισμού ως μιας «παρεκκλίνουσας εγκληματικής συμπεριφοράς» πρέπει να σταματήσει. Ο φασισμός είναι πολιτικό κίνημα, και η «συμπεριφορά» του είναι οργανικό κομμάτι της συγκρότησής του. Ο φασίστας που καιει το σπίτι μιας οικογένειας μεταναστών και μετά σπάει το κεφάλι ενός κνίτη, ενώ ο αρχηγός του μπουγελώνει και ρίχνει χαστούκια σε αριστερές βουλευτίνες, το κάνει δημόσια και πάνω σ’ αυτό χτίζει την επιρροή του. Διακηρύσσει ανοιχτά ότι θέλει να επιβάλλει ειδικό καθεστώς διακρίσεων, και υπόσχεται σε όσους τον ακολουθήσουν ότι θα έχουν προνόμια απ’ αυτό το καθεστώς. Όταν υπόσχονται στους «έλληνες» ότι θα ξαναπάρουν πίσω τις δουλειές που τους έκλεψαν οι ξένοι, ή ότι θα βρίσκουν από δω και στο εξής κρεβάτι στο νοσοκομείο και θέση στον παιδικό σταθμό που σήμερα τις έχουν καταλάβει «λαθρομετανάστες» αυτό είναι μια υπόσχεση, ότι αν ταχθείς μαζί τους θα έχεις μια καλύτερη τύχη, πατώντας έστω πάνω στα πτώματα των υπολοίπων. Όλοι καταλαβαίνουν, και πολύ περισσότεροι η σαπίλα που τους ακολουθεί, ότι τα πτώματα δεν θα είναι μόνοι οι «ξένοι». Αυτοί δεν φτάνουν. Στα ειδικά καθεστώτα που υπόσχονται οι φασίστες την τύχη των «ξένων» θα την έχουν και όλοι όσοι δεν πληρούν τα πρότυπα του καλού πατριώτη. Οι ομοφυλόφιλοι, οι μειονότητες, οι κουλτουριάρηδες, όσοι τους υποστηρίζουν, οι τσιγγάνοι, πιθανόν οι άτεκνοι, ίσως κάποιοι που τα επαγγέλματα τους αλλά και οι απόψεις τους δεν είναι αρεστές στους χοντροβούβαλους που απειλούν με σφαλιάρες όποιον έχει άλλη γνώμη από τη δική τους. Ενδεχομένως και τους πιο ικανούς, τους πιο έξυπνους, αυτούς που πουλάνε πνεύμα. Είναι γνωστό ότι το πλεονέκτημα των ηλιθίων δεν είναι η ευφυία τους, ούτε οι ικανότητές τους. Αυτοί λοιπόν οι τενεκέδες θα αναμορφώσουν την κοινωνία. Κάθε ένας που νοιώθει ότι εκεί βρίσκεται ο οικείος χώρος του, θα ανακαλύψει ότι αυτός είναι ένας δρόμος για κοινωνική ανέλιξη. Έστω για να τα βγάλει πέρα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που για να σε πάρουν σε μια δουλειά πρέπει να έχεις διδακτορικό από το Harvard University.

Οι φασίστες δεν είναι απλά μια οργισμένη αντίδραση των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Είναι η διαχείριση του καπιταλισμού σε κρίση, και όσοι δελεάζονται από το φασισμό το κάνουν με πλήρη συνείδηση για ίδιον όφελος. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται απλά: Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν όλοι σε αυτή την κατάσταση. Κάποιοι πρέπει να πέσουν στον καιάδα. Ας είμαι λοιπόν σε αυτούς που θα αποφασίζουν ποιοι θα την σκαπουλάρουν.

Κάθε σχέδιο τώρα χρειάζεται και ένα όραμα, κάτι που να το δένει ιδεολογικά. Ο φασισμός εδώ ψωνίζει από τα έτοιμα. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, αντισημιστισμός, αντιμουσουλμανισμός, ομοφοβία, ξενοφοβία και οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θέσει τη μισή κοινωνία σε υποψηφιότητα για κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι αλήθεια ότι για πατρίδες που χάνονται, για μετανάστες που έρχονται κατά εκατομμύρια, για εγκληματικότητες και υγειονομικές βόμβες, για γκέτο και άλλα τινά μιλάει και ο επίσημος αστικός κόσμος, με τη διαφορά ότι αυτός θέλει να επιβάλει καθεστώς διακρίσεων με «νόμιμα» μέσα και όχι με σφαλιάρες. Θα πει κανείς, υπάρχει διαφορά; Ναι υπάρχει. Ένα τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να προκύψει με «νόμιμα μέσα«. Η νίκη του προϋποθέτει το τσάκισμα του εσωτερικού εχθρού. Αυτό είναι επιπλέον και η βασική προϋπόθεση για την νομιμοποίησή του στις κάλπες. Οι φασίστες όσο δίνουν την εκτύπωση ότι μπορούν να δώσουν λύσεις στο δρόμο τόσο θα επιβραβεύονται στις κάλπες, ακόμα και από κόσμο που θα σκέφτεται πονηρά, ότι είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε. Έτσι αρχικά έχτισε την επιρροή της η ΧΑ στον Άγιο Παντελεήμονα. Πολλοί κάτοικοι τη στήριξαν στο Δήμο με το πονηρό σκεπτικό ότι έτσι θα σωθεί η αξία των ακινήτων τους, ή ο τζίρος των μαγαζιών τους. Ή ότι μόνο έτσι θα μπει μια τάξη στην «εγκληματικότητα». Μετά την επιτυχία του υποδείγματος, τώρα ακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα. Είναι άξιο απορίας, τι ακριβώς αποκάλυψη χρειάζονται αυτοί για να σπάσουν από τη ΧΑ; Ότι είναι τραμπούκοι και δέρνουν κόσμο; Καλά κάνουν, θα απαντήσουν οι ψηφοφόροι τους.

Και τότε τι μένει; Ο μόνος τρόπος για να αποδομηθεί η ΧΑ είναι η αποδόμηση των ομάδων κρούσης. Αυτό είναι υπεραρκετό για να γίνει η επιρροή της σκορποχώρι. Η συζήτηση για το τι είναι η ΧΑ πρέπει να γίνει, καταρχήν στις γραμμές της αριστεράς και όλων όσων τάσσονται ήδη εναντίον της. Εκεί να γίνει μπόλικη συζήτηση και πάνω απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που έχουμε απέναντί μας. Και κυρίως ότι απέναντί μας έχουμε καθάρματα, που είναι έτοιμοι να αναλάβουν ρόλο δεσμοφύλακα στα στρατόπεδα συγκέντρωση και εθνικής αναμόρφωσης του Μιχαλοκασιδάρη. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε έχουμε λύσει τα 3/4 του προβλήματος. Το υπόλοιπο 1/4 είναι να τους ισοπεδώσουμε. Γιατί δεν έχουμε καμία όρεξη να γίνουμε υπήκοοι στην δουλοκτητική κοινωνία που ευαγγελίζονται. Και για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι τελευταίο. Τα καθάρματα που ονειρεύονται να γίνουν δεσμοφύλακες και που στο κεφάλι τους έχουν άχυρα, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι δεν παίρνουν από λόγια.

Κ. Μαραγκός

Σχετικά:

• Κάποιο λάθος κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή
• Για τις μεθόδους των φασιστών
• ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
• Μαθήματα από την πάλη ενάντια στο φασισμό
• ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ-1931
• Που βαδίζει η Γαλλία, Λ. Τρότσκι, 1934
• Η Στροφή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και η κατάσταση στη Γερμανία

Κυκλοφορησε το KOKKINO, τευχος 53

• 9 κρίσιμα ερωτήματα και απαντήσεις που απασχολούν όλους τους αγωνιστές του κινήματος και της Αριστεράς (του Πάνου Κοσμά)

• Η Αριστερά μπροστά στην ηγεμονική κρίση του πολιτικού συστήματος (του Δημήτρη Μπελαντή)

• Να φράξουμε το δρόμο στη Δεξιά! (του Άρη Βασιλόπουλου)

• Ποιο δίλημμα ενδιαφέρει τους πολίτες; (του Ηλία Ιωακείμογλου)

• Είναι η Χρυσή Αυγή αντιστυστημική δύναμη; (του Σπύρου Νιάκα)

Κατεβάστε το ολόκληρο σε μορφή pdf από εδώ

Να μην αφησουμε μια ιστορικη ευκαιρια να παει χαμενη

Αναδημοσίευση από το Κόκκινο

Στις 17 Ιούνη ψηφίζουμε-στηρίζουμε ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της Αριστεράς

Προετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα της σκληρής ταξικής αναμέτρησης σε Ελλάδα και Ευρώπη

Οι εκλογές της 6ης Μάη αποτέλεσαν έναν πραγματικό πολιτικό σεισμό στην Ελλάδα, καταποντίζοντας τα κόμματα του μνημονίου και αποσταθεροποιώντας το αστικό πολιτικό σύστημα, που ήλπιζε στη συγκρότηση μίας μνημονιακής κυβέρνησης με το μπόνους των 50 εδρών για να συνεχίσει το καταστροφικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων. Την ίδια στιγμή, τα εκλογικά αποτελέσματα έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη ότι το “Ελληνικό πειραματόζωο” αντιδρά, απειλώντας να τινάξει στον αέρα τα σχέδια λιτότητας ολόκληρης της Ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης. Έκτοτε, και μπροστά στο ρεαλιστικό πια ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη, ο τρόμος των αστικών επιτελείων είναι πρόδηλος και εκδηλώνεται καθημερινά μέσα από τις λυσσαλέες επιθέσεις που εξαπολύουν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η Νέα Δημοκρατία, ως ο αυθεντικότερος εκφραστής των συμφερόντων του κεφαλαίου, αφού πέταξε για λίγους μήνες το αντιμνημονιακό της προσωπείο συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Παπαδήμου, το ξαναφόρεσε στις 7 Μάη, κάνοντας λόγο για “επαναδιαπραγμάτευση” του μνημονίου που η ίδια ψήφισε και ο Σαμαράς ορκίστηκε στη Μέρκελ ότι θα εφαρμόσει!!! Μπροστά μάλιστα στον “κίνδυνο του ΣΥΡΙΖΑ”, ο Σαμαράς δεν διστάζει να καλέσει σε προσκλητήριο πολέμου όλες τις ακροδεξιές, φιλοφασιστικές και ακραία νεοφιλελεύθερες “συνιστώσες της Δεξιάς”, ξεθάβοντας την πιο χυδαία αντικομμουνιστική ρητορεία. Αυτοί που έβαλαν την υπογραφή τους στην εξόντωση του λαού για να διασωθούν τα κέρδη των τραπεζιτών, μη μπορώντας να προσφέρουν το παραμικρό θετικό όραμα στην κοινωνία, ανασύρουν ως ύστατο όπλο τον κίνδυνο εξόδου από το Ευρώ για να την αλυσοδέσουν. Ταυτίζουν σκόπιμα το μνημόνιο με το Ευρώ, καλλιεργώντας τον τρόμο μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από μία ήδη σοβαρά κλυδωνιζόμενη Ευρωζώνη, επενδύοντας ανοιχτά στο φόβο και την πολιτική κερδοσκοπία.

Από δίπλα και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο συναγωνίζεται τη ΝΔ σε κινδυνολογία, τρομοκρατικά διλήμματα και συκοφαντικές επιθέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς ίχνος μεταμέλειας, αυτοί που κατέστρεψαν μέσα σε δύο χρόνια κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, κουνάνε το δάκτυλο στο ΣΥΡΙΖΑ, εγκαλώντας τον για ανευθυνότητα. Έχοντας πάρει διαζύγιο με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, καταδικάζουν οτιδήποτε φιλολαϊκό ως λαϊκίστικο, βάζοντας στη συνταγή της λιτότητας και λίγη ανάπτυξη. Ξεπερνάνε δε κάθε όριο θρασύτητας όταν έχουν διαλύσει τη δημόσια υγεία, αφήνοντας εκατομμύρια ασφαλισμένους στην τύχη τους, και κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ επειδή ακριβώς αντιμάχεται αυτήν την πολιτική και θέλει να την ανατρέψει. Το στρατόπεδο του τρόμου συμπληρώνουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι πατώντας στην ανθρώπιινη σκόνη που δημιούργησε η εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και την ιδεολογική νομιμοποίηση που τους έδωσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποτελούν πια μία πραγματική απειλή για την εργατική τάξη και την Αριστερά. Η ανάδειξή τους ως νόμιμης κοινοβουλευτικής δύναμης δεν πρέπει να δημιουργεί καμία αυταπάτη για ενδεχόμενη υποχώρηση των “ακραίων” τους χαρακτηριστικών, αφού αποτελεί το μανδύα για την εξαπόλυση μιας άγριας τρομοκρατίας εναντίον των μεταναστών, του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.

Απέναντι στον εφιάλτη των μνημονίων διαρκείας, η προοπτική μίας κυβέρνησης της Αριστεράς αποκτά τεράστια δυναμική ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους αυτοαπασχολούμενους και τη νεολαία, που έχουν βιώσει στο πετσί τους τις συνέπειες της άγριας ταξικής επίθεσης. Ήταν η εμπειρία δύο χρόνων αγώνων ενάντια στην τρόικα και η συνειδητοποίηση σε πλατιά τμήματα των «από κάτω» ότι χρειάζεται να μπλοκαριστεί η κυβερνητική μηχανή παραγωγής μνημονίων, που κατέστησε αυτήν την προοπτική ρεαλιστική. Η ρωγμή που άνοιξε στις 6 Μάη πρέπει να οδηγήσει στη συνολική ανατροπή στις εκλογές της 17 Ιούνη, και αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει μόνο η μαζική υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ και η συγκρότηση μίας κυβέρνησης της Αριστεράς.

Μία τέτοια κυβέρνηση όμως από την επόμενη κιόλας μέρα είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει σε αντιπαράθεση με το σύστημα προκειμένου να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, αφού οι δυνάμεις του κεφαλαίου, εγχώριες και διεθνείς, θα αντιδράσουν με οξύτητα. Η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά είναι μόνο ένα βήμα προς την κατάκτηση της πραγματικής εξουσίας, που βρίσκεται στις τράπεζες, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα ΜΜΕ, το στρατό και την αστυνομία. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αυτή η μάχη μπορεί να κερδηθεί μόνο αν στηρίζεται σε ένα οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, αφού μόνο αυτό μπορεί να αποτελέσει την εγγύηση ότι μία τέτοια κυβέρνηση δεν θα ανατραπεί, ή δεν θα υποχωρήσει κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις που θα δεχτεί από την άρχουσα τάξη και τους μηχανισμούς της. Μόνο η δημιουργία θεσμών  εργατικού και λαϊκού ελέγχου, σωματείων και εργασιακών επιτροπών σε κάθε χώρο εργασίας, λαϊκών συνελεύσεων και επιτροπών σε κάθε γειτονιά μπορεί να εξασφαλίσει ότι μία τέτοια κυβέρνηση θα είναι πραγματικά “από το λαό και για το λαό”. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι ένα σχέδιο ανάθεσης και διαχείρισης του συστήματος, αλλά στιγμή της συνολικής μάχης για την εξουσία, ώστε να προετοιμαστούμε κατάλληλα γι’ αυτό. Σε αυτήν την κατεύθυνση οι χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που προσεγγίζουν το ΣΥΡΙΖΑ, είναι απαραίτητο όχι μόνο να ενταχθούν μαζικά στις οργανώσεις του, αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματιστεί και να συγκροτηθεί ως ενιαίο και πολυτασικό κόμμα, ώστε να τους εντάξει δημιουργικά στις γραμμές του.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η ανάγκη για ενότητα και συμπαράταξη της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αποκτά επείγουσα σημασία, αφού μόνο αυτή μπορεί να εξασφαλίσει την αναγκαία συσπείρωση δυνάμεων του κόσμου της εργασίας ώστε να δοθεί αυτή η μάχη αποφασιστικά. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού μόνο ένα συντονισμένο εργατικό κίνημα και μία άνοιξη των ευρωπαϊκών λαών μπορεί να αποτρέψει τις προσπάθειες απομόνωσης της Ελλάδας, που θα επιχειρήσουν οι Βρυξέλλες.

Η αναμέτρηση που έχουμε μπροστά μας είναι δύσκολη και τα διακυβεύματα τεράστια λόγω του ιστορικού μεγέθους της κρίσης. Ας μπούμε σε αυτή τη μάχη με τη μεγαλύτερη δυνατή αισιοδοξία, χτίζοντας τις προϋποθέσεις ώστε αυτή να είναι νικηφόρα για τις δυνάμεις της εργασίας, με στόχο την οικοδόμηση μίας κοινωνίας χωρίς φτώχεια, ανεργία, φασισμό και εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Κανεις τωρα δεν μπορει να πει «δεν ηξερα»

Ανακοίνωση Δικτύου

Η ζωντανή μετάδοση της τραμπούκικης επίθεσης του Κασιδιάρη στις βουλευτίνες της Αριστεράς Λιάνα Κανέλλη και Ρένα Δούρου αποκάλυψε σε όσους δεν ήξεραν (ή δεν ήθελαν να ξέρουν) τι είναι η Χρυσή Αυγή: μια συμμορία ναζί μαχαιροβγαλτών. Επιβεβαίωσε δηλαδή όσα επί χρόνια καταγγέλλουν οι αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις. Ό,τι έκανε ο Κασιδιάρης στις αριστερές βουλευτίνες, τα κάνουν κάθε βράδυ οι χρυσαυγίτες (και μάλιστα σε πολύ χειρότερο βαθμό) σε βάρος μεταναστών. Και δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις, επειδή τα εγκλήματα γίνονται στο σκοτάδι και τα θύματα είναι μετανάστες, οι αντιδράσεις δεν είναι εκείνες που αντιστοιχούν στη νεοναζιστική βαρβαρότητα.
Στο εξής, κανείς και καμιά δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι «δεν ήξερε» ή ότι «ψήφισε Χρυσή Αυγή αλλά δεν είναι ναζί». Τώρα όλοι και όλες ξέρουν, όλοι και όλες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εμείς από τη μεριά μας, θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά τις βασικές μας θέσεις για τους επίγονους του Τσολάκογλου:

1. Η Χρυσή Αυγή δεν θα μπορούσε να υπάρξει ως νόμιμη οργάνωση χωρίς τη σκανδαλώδη προστασία της Αστυνομίας. Είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που μια συμμορία επαίρεται δημοσίως για τα εγκλήματά της, χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια.
2. Η Χρυσή Αυγή δεν θα μπορούσε να μπει στη Βουλή χωρίς την προκλητική στήριξη των ΜΜΕ. Οι προπαγανδιστικοί μύθοι περί «χρυσαυγιτών που βοηθάνε τους κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα», έφτιαξαν θετικό προφίλ στην εγκληματική οργάνωση.

3. Η Χρυσή Αυγή δεν θα ευνοούνταν αν τα κόμματατου δικομματισμού δεν είχαν υιοθετήσει ακροδεξιά ρατσιστική ατζέντα
4. Η Χρυσή Αυγή και ο ναζισμός εν γένει, μπορεί να τσακιστεί μόνο από το μαζικό κίνημα και μόνο στο δρόμο. Το κράτος δεν πρόκειται ποτέ να κόψει το μακρύ χέρι του.

Αύριο στις 7:00 μμ στην Ομόνοια συμμετέχουμε όλες και όλοι στην αντιφασιστική πορεία, κάτω από τα πανό της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας «Ποτέ Ξανά».

diktio.org

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον

Με αφορμή την τραμπούκικη επίθεση του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου

Η τραμπούκικη επίθεση του υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ και τη Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει όχι μόνο το δολοφονικό πρόσωπο αυτής της νεοναζιστικής συμμορίας, αλλά και τον ίδιο το ρόλο της: αυτόν του νταβατζή του συστήματος, που στόχο έχει τη συντριβή της Αριστεράς και την τρομοκράτηση της εργατικής τάξης, ώστε να επιβληθεί ο κοινωνικός μεσαίωνας του κεφαλαίου την εποχή της καπιταλιστικής κρίσης. Η επίθεση αυτή δεν ήταν τυχαία, ούτε προϊόν «αυθόρμητης έκρηξης», αλλά η υλοποίηση του προεκλογικού σλόγκαν της Χρυσής Αυγής «να ξεβρομίσει ο τόπος». Στην Ελλάδα που έχει κατά νου αυτή η συμμορία δε χωρούν ούτε κόμματα της Αριστεράς, ούτε εργατικά συνδικάτα, γι’ αυτό και οι υπηρεσίες τους είναι πολύ χρήσιμες στο κεφάλαιο. Τα κόμματά του άλλωστε (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ) είναι αυτά που χρόνια εκτρέφουν με την πολιτική τους το αυγό του φιδιού, μη διστάζοντας μάλιστα να υιοθετήσουν τα πιο ακροδεξιά και φιλοφασιστικά επιχειρήματα ως όπλα ενάντια στην Αριστερά. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί τμήμα του σχεδίου ανασυγκρότησης του αστικού μπλοκ εξουσίας την επόμενη περίοδο με επίκεντρο την επιβολή του «νόμου και της τάξης», γι’ αυτό και γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη.

Είναι πλέον φανερό ότι η αντιμετώπιση του φασισμού πρέπει να απασχολήσει σοβαρά κάθε δημοκράτη πολίτη, αλλά κυρίως να οδηγήσει στην άμεση ανάληψη δράσης από την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Η εποχή που αυτή η συμμορία κινούνταν στα όρια της γραφικότητας έχει πλέον παρέλθει, αντλώντας τη δύναμή της από την «ανθρώπινη σκόνη» μιας παρακμάζουσας κοινωνίας. Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης, οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά και όλοι οι αντιφασίστες-τριες πρέπει εδώ και τώρα να ορθώσουμε ένα πολιτικό, ιδεολογικό και κινηματικό μέτωπο απέναντι στο φασισμό. Και επειδή αυτός αναπτύσσεται ασκώντας τρομοκρατία στο δρόμο, εκτός από την ιδεολογική και πολιτική απομόνωση, απαιτείται και η αντιμετώπισή του στο δρόμο με ένα μαζικό και μαχητικό κίνημα εργατικής, λαϊκής και πολιτικής περιφρούρησης και αυτοάμυνας.

Γιατί όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, ο φασισμός συντρίβεται όσο είναι ακόμη μικρός, διαφορετικά αυτός μεγαλώνοντας, δηλητηριάζει κάθε υγιές κοινωνικό κύτταρο, αναπτύσσει σαρωτική δυναμική, μέχρι που να επιβληθεί καθολικά.

ΚΟΚΚΙΝΟ

7 Ιούνη 2012

Τραμπούκοι Ναζιστές γρονθοκοπούν σε ζωντανή σύνδεση!
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ από ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Η υβριστική επίθεση και οι προπηλακισμοί του εκπροσώπου τύπου της ναζιστικής συμμορίας Χρυσής Αυγής Κασιδιάρη, αρχικά κατά των βουλευτών της Αριστεράς Λ.Κανέλλη και Ρ.Δούρου, και μετέπειτα από τον ίδιο και τους υπόλοιπους μπράβους Ναζιστές που τον συνόδευαν εναντίον του παρουσιαστή της εκπομπής, των παρευρισκόμενων δημοσιογράφων και των τεχνικών, αποτελεί την κορυφαία καταγραφή της φασιστικής δράσης τους. Η αφανής, αυτή που σημειώνεται κάθε βράδυ στις γειτονιές της Αθήνας, από τα μπουλούκια και τις μηχανοκίνητες φασιστικές ορδές, με αστυνομική συνοδεία είναι πολύ πιο αιματηρή και έχει θύματα πάντα τους δικούς μας ανθρώπους, τους ξένους εργάτες και τους αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων. Και έχει ως πρωταγωνιστές ανθρώπους γνωστούς στις αρχές, με ανοικτούς λογαριασμούς με την αστική δικαιοσύνη.

Έχει προηγηθεί η επίθεση και τα πογκρόμ των φασιστών, που με την συνεργασία φασιστικών Λεσχών Εφέδρων που ελέγχονται από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και την κάλυψη της αστυνομίας σακατεύουν στο ξύλο και δολοφονούν μετανάστες. Τα ζήσαμε πέρσι το καλοκαίρι, τα ζήσαμε στην Πάτρα. Μόλις την Τρίτη, όπως καταγγέλλει ο δημοσιογράφος της Jerusalem Post, Γκιλ Σέφλερ, στις 8 μ.μ., έξω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο μια ομάδα περίπου 20 μασκοφόρων κρατώντας κλομπ άρχισε να χτυπάει πρόσφυγες, μετανάστες και άστεγους στη μέση του δρόμου. Χτυπώντας και τον ίδιο και στέλνοντας αιμόφυρτο στο νοσοκομείο.

Είναι στιγμιότυπα από τον κοινωνικό πόλεμο που το σύστημα εξουσίας, με αιχμή του δόρατος την Χρυσή Αυγή, έχει κηρύξει στον κόσμο της εργασίας, δαιμονοποιώντας τους μετανάστες εργάτες, στοχοποιώντας πλέον την Αριστερά και το χώρο της Αυτονομίας, επιδιώκοντας την κατάργηση των λαϊκών ελευθεριών με πρώτο στόχο την εξαφάνιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, συνθλίβοντας τα εργασιακά δικαιώματα στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης και της επιδίωξης της δρομολόγησης του νέου γύρου αστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας.

Για αυτό ακριβώς, το ζήτημα δεν είναι αν θα κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής και αν θα βγει παράνομη η φασιστική οργάνωση. Γιατί ο σύγχρονος Κοινοβουλευτικός Ολοκληρωτισμός έχει συστατικό του στοιχείο τον εθνικισμό και ρατσισμό, την πολεμοκαπηλεία και τον ακραίο κρατικό αυταρχισμό, καθώς επιδιώκει να επιβάλλει τον Εργασιακό και Κοινωνικό Μεσαίωνα. Σε όλη την Ε.Ε. αναπτύσσεται η ακροδεξιά, ενώ η ναζιστική και κομμουνιστική ιδεολογία ταυτίζεται και ποινικοποιείται.

Η ναζιστική Χρυσή Αυγή παίρνει την ακροδεξιά σκυτάλη από το ΛΑΟΣ και τον Βορίδη με το τσεκούρι, αναβαθμίζεται από τους σύγχρονους όρους της ταξικής πάλης, λαϊκίζει στο πλαίσιο των νέων κοινωνικών αντιθέσεων και εκφράζει συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα: τροφοδοτείται από την αγωνία των νοικοκυραίων, τα αισθήματα ανασφάλειας και φόβου που καλλιεργεί η κυρίαρχη προπαγάνδα, θέλει να συμβάλλει στην συντριβή του εργατικού κινήματος που έχει ανάγκη το ΕΥΡΩ και η Ε.Ε., τα Μνημόνια Ε.Ε.-ΔΝΤ και ο κόσμος του πλούτου.

Στην επίθεση της ναζιστικής συμμορίας στον ΑΝΤΕΝΝΑ υπήρχε ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο-η αταραξία του Παυλόπουλου! Καθώς γύρω γινόταν πανικός ο πρώην υπουργός εσωτερικών καμάρωνε ατάραχος τα δικά του παιδιά, αυτούς που ήθελαν να σκοτώσουν τον Κουσουρή και τους αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αυτούς που επιτέθηκαν στους απεργούς της Χαλυβουργίας και σε κάθε εργατικό-φοιτητικό-μαθητικό αγώνα που πήρε μαζικά συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες της ταξικής πάλης, τους συνεργάτες της ΕΥΠ και της Κρατικής Ασφάλειας. Εξάλλου, αυτούς ουσιαστικά αθώωσε ο πρώην ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος στην σχολή Ευελπίδων που ανήμερα Πολυτεχνείου γιόρταζαν τραγουδώντας τον ύμνο της Χούντας. Αυτούς υπερασπίστηκε ο νυν ΥΕΘΑ Φραγκούλης Φράγκος στο Ναυτοδικείο για τα εμετικά τραγούδια που τραγουδούσαν τμήματα ΟΥΚάδων του Λιμενικού μαζί με Χρυσαυγίτες σε παρέλαση της 254ης Μαρτίου. Την ακροδεξιά επιχειρηματολογία του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής για τους μετανάστες, εγκολπώθηκε ο πρώην πρωθυπουργός της ΝΔ, Κ.Καραμανλής στις τελευταίες Ευρωεκλογές, ο Γ.Παπανδρέου και ο Χρ.Παπουτσής για να φτιάξουν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τέλος, λίγη ώρα μετά την τραμπούκικη επίθεση του Κασιδιάρη, ο αποστάτης Πρόεδρος της ΝΔ, ο κωλοτούμπας εξουσιομανής γελωτοποιός της Μέρκελ, των τραπεζιτών και των τοκογλύφων ανέφερε ότι θα αλλάξει το νόμο Ραγκούση και ότι θα προχωρήσει σε μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών. «Το ξέρω ότι αυτό είναι που λέω είναι σκληρό, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει να ξαναφτιάξουμε τη νέα Αθήνα και τη νέα Πάτρα και να αποκαταστήσουμε το αίσθημα ασφάλειας σε πόλεις και χωριά»!

Και εδώ είναι όλη η ουσία: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ανέλαβαν να εξασφαλίσουν τα σύνορα της Ευρώπης Φρούριο, προκαλώντας τις ανθρώπινες τραγωδίες που βιώνει καθημερινά το κέντρο της Αθήνας, η Πάτρα, η Ηγουμενίτσα, αντί να ανοίξουν τα σύνορα να ταξιδέψει ελεύθερα ο κάθε πρόσφυγας όπου επιθυμεί. Με το φόβο του μετανάστη και την ταύτιση της εγκληματικότητας με τους ξένους αποπροσανατολίζει τον εργαζόμενο λαό μας για να μην αντιληφτεί τις κοινωνικές συνέπειες της βάρβαρης αντεργατικής πολιτικής. Συσκοτίζει τα σκάνδαλα του αστικού συστήματος εξουσίας και των εργολάβων-τραπεζών-εφοπλιστών που εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί. Αποκρύπτει ότι η κοινωνική ζούγκλα που επιβάλλουν είναι αποτέλεσμα του σύγχρονου καπιταλισμού και της κρίσης του, μιας ταξικής πολιτικής που ιδιωτικοποιεί το κοινωνικά παραγόμενο πλούτο και κρατικοποιεί τα χρέη και τα ελλείμματα που παράγει η ιδιωτική πρωτοβουλία, ιδιωτικοποιώντας και εμπορευματοποιώντας κάθε κοινωνικό αγαθό. Χαρακτηριστικό το πώς οδηγούν τους καρκινοπαθείς στο θάνατο. Άραγε, αύριο ποιος έχει σειρά στον κοινωνικό Καιάδα;

Μπαίνουμε επομένως σε μια περίοδο ακόμη μεγαλύτερης έντασης του κοινωνικού πολέμου, με ιστορικά πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Η ήττα του νεοναζιστικού φαινομένου θα εξαρτηθεί από την συντριβή του αστικού συστήματος εξουσίας. Είναι μια μάχη μακράς διάρκειας για το εργατικό κίνημα, που θα κριθεί σε πολιτικό επίπεδο, αλλά που απαιτεί όρους Αυτοάμυνας των κοινωνικών κινημάτων. Η εποχή μας απαιτεί ριζικές ανατροπές και όχι ψευτοδιλήμματα μεταξύ μιας ακροδεξιάς μνημονιακής εκδοχής σαν αυτή των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ντρίμπλες ενσωμάτωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε διαχειριστικές αριστερές κυβερνητικές προτάσεις της κυρίαρχης πολιτικής.

Πρέπει επιτέλους στους μετανάστες και τους πολιτικούς πρόσφυγες να αναγνωριστούν όλα τα δικαιώματα. Πρέπει να ανοίξουν τα σύνορα και όχι το ελληνικό κράτος, με την χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων να αναλαμβάνει την περιφρούρηση της Ευρώπης-Φρούριο. Για τη δυστυχία στο κέντρο της Αθήνας, στην Πάτρα, στην Ηγουμενίτσα και στα σύγχρονα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης για Μετανάστες η ευθύνη βαραίνει τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και την Ε.Ε.

Καλούμε λοιπόν και εμείς σε μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο κατά των επιθέσεων της Χρυσής Αυγής, της κρατικής-κυβερνητικής πολιτικής και της θηριωδίας της Ε.Ε., που διοργανώνεται στην Ομόνοια, την Παρασκευή 8 Ιούνη, στις 19.00.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

http://diktiospartakos.blogspot.gr/

 

Διαβάστε επίσης: Δυο λόγια για την επίθεση Κασιδιάρη στην Κανέλη και τη Δούρου σε εκπομπή του Αντένα

Γιατι τρεμουν την κυβερνηση της αριστερας

Τι σημαίνει πολιτική μάχη;

Στην αριστερά υπάρχει μια τρομερή αδυναμία διάκρισης της προπαγάνδας από την πολιτική μάχη. Πολλοί νομίζουν ότι το να αραδιάζουν ένα τσούρμο από πολιτικές θέσεις ή συνθήματα, τους κάνει πιο αριστερούς ή πιο επαναστάτες από κάποιους άλλους. Βεβαίως έχει την αξία του να έχει κανείς πολιτικές θέσεις και ιδεολογικές αρχές. Όλα αυτά είναι αναγκαία για να αποκτήσει μια ταυτότητα. Να τοποθετηθεί στην πολιτική κλίμακα, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Αυτό είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και ειδικά όταν ζει κανείς σε μια -έστω και κουτσουρεμένη- αστική δημοκρατία. Από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Τι αξία έχουν αυτές οι θέσεις, όταν δεν μπορούν να βρουν ένα δρόμο για να πραγματοποιηθούν; Όταν παραμένουν στο επίπεδο ενός διακηρυκτικού λόγου; Όταν αδυνατούν να επηρεάσουν την πραγματική ζωή; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτεί όποιος ασχολείται με τα κοινά και δεν το κάνει μόνο για να σώσει την ψυχή του στη μεταθάνατο ζωή.

Πολιτική δεν είναι να παίζουμε την κασέτα με τις αρχές μας και τους απώτερους στόχους μας. Πολιτική είναι ανοίγουμε δρόμο για να πραγματοποιηθούν αυτοί οι στόχοι. Πολιτική είναι ένα σύνολο μέτρων, μια γέφυρα που οδηγεί στο στόχο. Μέτρα που διαμορφώνουν ένα ευνοϊκό συσχετισμό δύναμης για να δώσουμε τη μάχη, για να οργανώσουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας, για να στριμώξουμε τον αντίπαλο, προκείμενου να του επιβληθούμε. Είναι μια σειρά τακτικών κινήσεων ενταγμένα σε μια στρατηγική. Στο πλαίσιο αυτό κανείς μπορεί να κάνει υποχωρήσεις, συμμαχίες, μέτωπα εκεί που πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα ευνοούσε το δικό του σχέδιο. Για παράδειγμα δεν υπάρχει αριστερός που να μην υποστηρίζει τον αγώνα των παλαιστινίων για την εθνική τους αυτοδιάθεση, ακόμα κι αν το όραμά μας είναι ένας κόσμος χωρίς σύνορα. Γιατί μέχρι να γίνει αυτό δεν μπορούμε να ανεχτούμε να ζει ένας λάος κάτω από την μπότα ενός άλλου. Επίσης δεν θα υπήρχε αριστερός ανεξάρτητα από την κριτική που κάνει στον Τσάβες που δεν θα υποστήριζε τη νίκη της Βενεζουέλας σε περίπτωση που θα δεχόταν επίθεση από τις ΗΠΑ. Ή που δεν θα υποστήριζε μια απεργία με το επιχείρημα ότι στην ηγεσία της βρίσκονται γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Την ώρα της μάχης δεν μπορεί κανείς να μένει ουδέτερος. Κάθε ουδετερότητα είναι έμμεση υποστήριξη στον κυρίαρχο. Όταν πέφτουν βόμβες στη Βαγδάτη, ή όταν μπουκάρουν τα τανκς στη Γάζα όποιος θεωρεί ότι το πρωτεύων θέμα είναι η καταπίεση των γυναικών στο μουσουλμανικό κόσμο, απλά παίρνει θέση υπέρ των ιμπεριαλιστών. Την ώρα της μάχης επαναστατική πολιτική είναι να πάρεις θέση στο σωστό οδόφραγμα χωρίς όρους. Μετά τη μάχη μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας.

Μια αντιπαράθεση δεν διεξάγεται με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα επιθυμούσε ο καθένας. Πολλές φορές τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους, χωρίς να μας ρωτάνε αν είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε. Ή να περάσουν από ένα δρόμο που δεν είχαμε φανταστεί. Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει όχι πριν από 6 μήνες, αλλά και πριν από μια βδομάδα (από την 6^η Μάη) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε 17% και στις 17 Ιούνη θα διεκδικούσε 30% και τη δυνατότητα να συγκροτήσει κυβέρνηση; Αυτό είναι ένα στοιχείο που από μόνο του ανατρέπει όλες τις προηγούμενες ισορροπίες και επιβάλει νέους σχεδιασμούς σε όλα τα επιτελεία. Κι όμως για την υπόλοιπη αριστερά, φαίνεται ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα που να επιβάλλει μια διαφορετική τακτική.

Το ερώτημα λοιπόν είναι συγκεκριμένο και κανείς δεν μπορεί να συνεχίζει να παριστάνει τον τουρίστα σαν να μην συμβαίνει τίποτα: Είναι η 17η Ιούνη μια μάχη που πρέπει κάποιοι να ηττηθούν ή απλώς δεν μας ενδιαφέρει όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα; Όταν λέμε να ηττηθούν δεν εννοούμε να δεχτούν πλήγμα ή να «κοντύνουν» που λεει και η Παπαρήγα. Ούτε απλά για να ξινίσει η μούρη τους όταν θα δουν την αριστερά ενισχυμένη που λέγαμε και εμείς, ούτε να απονομιμοποιηθεί η πολιτική τους που λένε οι επίγονοι του Αλτουσέρ που τους απασχολούν δεόντως οι ΙΜΚ (Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους). Εδώ δεν μιλάμε για όλα αυτά. Εδώ μιλάμε για την ήττα τους. Εδώ και τώρα, όχι απλά για όσους στήριξαν το μνημόνιο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, για όσους διαχειρίζονται εδώ και 38 χρόνια τις υποθέσεις της άρχουσας τάξης, και που γύρω τους συγκροτείται το αστικό μπλοκ εξουσίας. Αυτό έχει καμία σημασία για την αριστερά όλων των ειδών, ναι ή όχι; Ξεκάθαρα πράγματα. Άσχετα με τις παλινωδίες του Σύριζα και των στελεχών του, άσχετα αν θέλουν να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά, άσχετα αν νομίζουν ή κάνουν ότι νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι θα εφαρμόσουν έστω και το 1/10 του προγράμματός του εντός της ΕΕ ή εντός του καπιταλισμού. Αυτό θα το συζητήσουμε αργότερα. Το θέμα δεν είναι τι έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ο καθένας, το θέμα είναι πάνω σε τι προσδοκίες ανέρχεται, τι ταξικές προσδοκίες αντανακλά η εκρηκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, και τι σημαίνει η συντριβή του αστικού μπλοκ εξουσίας για την συνέχεια όχι απλά της αστικής αντεπανάστασης, αλλά για την επιβίωση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Σε άλλη διάσταση

Και ενώ το διακύβευμα είναι αυτό, η υπόλοιπη αριστερά νομίζει ότι ο Τσίπρας ως νέος Ανδρέας και το ΣΥΡΙΖΑ ως νέο ΠΑΣΟΚ έρχεται με τις επευφημίες «επιχειρηματικών κύκλων» να τους πάρει για 3^η φορά τη μπουκιά από το στόμα (1^η: 1974, 2^η:1981) μετά την μεταπολίτευση. Αντιλαμβάνονται όσα συμβαίνουν όχι σαν μάχη με το αστικό μπλοκ εξουσίας αλλά σαν μια εσωτερική αντιπαράθεση με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό. Με τον εγωισμό ενός 15χρόνου που δεν βλέπει τίποτα γύρω του εκτός από τους δυνάστες γονείς του που δεν τον αφήνουν να κάνει ότι του καπνίσει.

Η αριστερά αυτή επιδίδεται σε μια κριτική που δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αναπαράγει την κυρίαρχη αστική προπαγάνδα εναντίον του Συριζα γαρνιρισμένη με αριστερές σοφιστείες. Τι μας λεει λοιπόν αυτή η αριστερά; Ότι αυτά που διακηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν γίνουν εντός ΕΕ γιατί όπως επιβεβαιώνει και η σ. Αλέκα στις 2 Ιούνη

«η δανειακή συνθήκη που ψηφίστηκε στις 12 Φλεβάρη 2012 έχει συγκεκριμένο άρθρο που λέει ότι είναι πακέτο με το μνημόνιο και ότι η χρηματοδότηση που δίνεται στην Ελλάδα θα γίνεται ανάλογα με το πώς προχωράει και εφαρμόζεται το μνημόνιο. Και όχι μόνο η χρηματοδότηση, αλλά και η κατανομή των χρημάτων καθορίζεται και από τη δανειακή συνθήκη και από τις ανάγκες του μνημονίου. Επομένως, είναι απάτη να μιλάει κανείς μόνο για το μνημόνιο».

Και τι αντιπροτείνει το ΚΚΕ σύμφωνα με την γ.γ. του;

«Αυτό που θα απάλλασσε την Ελλάδα από τις νέες βαριές δεσμεύσεις της ΕΕ, σε συνθήκες κρίσης, θα ήταν ένα πράγμα. Πρώτα η διαγραφή του χρέους… Κατά συνέπεια, διαγράφοντας το χρέος δεν έχεις ανάγκη ούτε μνημόνια ούτε δανειακή συνθήκη. Δεν προχωρά σ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για να προχωρήσει σ’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα της άναρχης πτώχευσης. Και αυτό βεβαίως και αντιμετωπίζεται, με μια Ελλάδα αποδεσμευμένη από την ΕΕ και με μια Ελλάδα που η λαϊκή κυριαρχία πραγματοποιείται με έναν και μόνο τρόπο: Ο λαός παίρνει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας της χώρας, προγραμματίζει την παραγωγική του ανασυγκρότηση με στόχο τις ανθρώπινες ανάγκες, την απαλλαγή από τη θάλασσα των εισαγωγών, απ’ την εξάρτηση από ιμπεριαλιστικά ή οποιαδήποτε κέντρα και όλος ο προγραμματισμός υποτάσσεται στις σημερινές ανθρώπινες ανάγκες». Ριζοσπάστης 2/6/2012) 

Άρα ή παίρνουμε την οικονομία στα χέρια μας (αλήθεια σ. Αλέκα με επανάσταση ή χωρίς;;;) και επειδή δεν είναι ώριμες οι συνθήκες γι’ αυτό ας φαμε το μνημόνιο το Σαμαρά και το Βενιζέλο στη μάπα γιατί αν βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάμε σε «άναρχη χρεωκοπία» και θα πεθάνουμε της πείνας. Αυτά λεει η ηγεσία του ΚΚΕ καθησυχάζοντας τα λαμόγια του μνημονίου και όλη την αστική σαπίλα ότι το κόμμα, ως πληττόμενο ΠΑΜΕ και λαός, καθ’ όλη την επόμενη περίοδο απλώς θα διαμαρτύρεται για «τα χειρότερα που έρχονται».

Την ίδια ακριβώς κριτική κάνει και η Ανταρσύα. Ότι είναι αδύνατο να εφαρμοστεί ένα αριστερό πρόγραμμα εντός ΕΕ.  Ότι τον μνημόνιο είναι συνδεδεμένο με τη δανειακή σύμβαση και σε αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει στάση η τρόικα. Και όχι μόνο σε αυτό αλλά και σε όλα τα άλλα μέτρα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ:

«Αν μία κυβέρνηση επιχειρήσει να εφαρμόσει τα μισά μέτρα από αυτά που είναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (δεν μιλάμε καν γι’ αυτά που είναι σε αυτό του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα έχει να αντιμετωπίσει έναν αρμαγεδώνα προστίμων για κάθε λογής παραβιάσεις κανόνων ελλείμματος, ανταγωνισμού, κρατικών ενισχύσεων, εμποδίων στην ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς, ‘υπέρογκων’ μισθών κ.ο.κ. Επίσης θα μπορούσαν να διακοπούν οι ροές από τα ταμεία συνοχής και γεωργίας – που σε μη αμελητέο βαθμό πρόκειται για φόρους Ελλήνων πολιτών που επιστρέφουν μέσω ΕΕ – λόγω ελλειμμάτων σε περιφερειακό επίπεδο, όπως έγινε με την Ουγγαρία». (ΠΡΙΝ Κυριακή, 27 Μαΐου 2012, Αριστερό Βήμα) .

Μπα σοβαρά; Θα είχε τόσο σοβαρές επιπτώσεις η εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΚΚΕ θα είχε ακόμα περισσότερες, ε; Οπότε τι να κάνουμε; Να κάτσουμε στα αυγά μας; Δηλαδή τα προγράμματα τι πρακτική αξία έχουν όταν οι επιπτώσεις τους τα κάνουν απαγορευτικά; Για να λέμε μαλακίες αναμεταξύ μας; Απίστευτη λογική. Οπότε τι απομένει ύστερα από αυτόν το αρμαγεδώνα κάθε λογικής κατασκευής; Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα:

«Η προτεραιότητα παραμένει στην κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων εκεί που είμαστε και την εκκίνηση αντίστροφης πορείας που μόνο η δράση στους χώρους δουλειάς και στο δρόμο μπορεί να εγγυηθεί. Η διατήρηση αποτελεσματικών δίαυλων επικοινωνίας με τα κινήματα στις άλλες χώρες έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία.»  (ΠΡΙΝ Κυριακή, 27 Μαΐου 2012, Αριστερό Βήμα) .

Μα καλά δουλευόμαστε τώρα; Πως θα καταργηθούν τα μέτρα, αφού κατόπιν θα έχουμε τρομερές επιπτώσεις, «πρόστιμα, διακοπές ροών από τα ΕΣΠΑ» και άλλα πολλά δεινά, Ή μήπως να καταργηθούν αλλά τα δεινά να τα φορτωθεί η κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου; Αυτό είναι που θέλετε να πείτε; Ε αν είναι αυτό τότε να πάτε να πάρετε και το νόμπελ της εξυπνάδας, πραγματικά το δικαιούστε. Μόνο που εξηγείστε μας πριν, γιατί με 18 γενικές απεργίες, εκατοντάδες χιλιάδες στο δρόμο με συγκρούσεις σε δύο χρόνια που δεν είχαν γίνει όλα μαζί τα τελευταία 60 χρόνια, δεν καταφέραμε «την κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων«;;; Τι άλλο περιμένετε από δω και πέρα; Έχετε καμιά ιδέα πέρα από τους «χώρους δουλειάς» που να αξίζει να το συζητάμε;

Σοφιστείες και ατολμία μαζί

Άρα το ΚΚΕ και η Ανταρσύα ισχυρίζονται, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των σκέψεών τους, ότι μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι ένα πακέτο και δεν μπορείς να φύγεις από το ένα χωρίς να φύγεις και από το άλλο, γιατί έτσι το λεει ένα… άρθρο της σύμβασης. Και εκεί που θέλουν να τη βγουν από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγουν σε δικηγόροι του μνημονίου, επαναλαμβάνοντας τα ίδια με τον Πρετεντέρη, το Σαμαρά και το Βενιζέλο. Είναι σαν να θέλουν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης να κάνουν κατάληψη και να τους υπενθυμίζει κάποιος ότι αυτό παραβιάζει κάποιο άρθρο ενός αστικού νόμου. Μπράβο βρε γίγαντες, κάνατε φοβερή ανακάλυψη. Και τι βγαίνει λοιπόν από όλη αυτή τη σοφιστεία. Ότι αν δεν κάνεις επανάσταση δεν μπορείς να βγεις από το μνημόνιο, ούτε να πετύχεις ότιδήποτε άλλο γιατί υπάρχουν νόμοι που το απαγορεύουν και ο καπιταλισμός που γεννάει όλα τα δεινά.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι ισχυρίζεται ότι μπορεί να καταργήσει το μνημόνιο χωρίς να είναι απαραίτητο να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση και ότι η τρόικα μπλοφάρει όταν λεει ότι αυτό σημαίνει τέλος στη χρηματοδότηση. Εμείς πιστεύουμε μαζί με το ΚΚΕ και την Ανταρσύα ότι η τρόικα δεν μπλοφάρει. Και τι βγαίνει απ’ αυτό; Ότι αν δεν καταγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ τη δανειακή σύμβαση, δεν πρέπει να καταργηθεί το μνημόνιο και οι εφαρμοστικοί νόμοι; Αντί να σπρώξουμε το ΣΥΡΙΖΑ και μια πιθανή «κυβέρνηση της αριστεράς» να ψηφίσει την κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών, θα λέμε ότι κοροϊδεύει τον κόσμο και ότι ή θα τα κάνεις και τα δύο ή τίποτα. Ή ακόμα περισσότερο ή βγαίνει από την ΕΕ ή τίποτα. Ή ακόμα πιο πέρα ή «παίρνεις τα κλειδιά της οικονομίας» ή τίποτα; Όταν οι εργαζόμενοι απείργησαν 18 φορές τα τελευταία 2 χρόνια απεργούσαν για να φύγει το μνημόνιο και κυρίως για τις επιπτώσεις των εφαρμοστικών νόμων. Τώρα που υπάρχει η πιθανότητα να γίνει πράξη αυτό, η αριστερά που κριτικάρει το ΣΥΡΙΖΑ μας λεει για τα άρθρα της ΕΕ που το απαγορεύουν. Το συμπέρασμα που βγαίνει ποιο είναι; Αυτό που λεει στα ίσα η Παπαρήγα. Αν δεν πέσει ο καπιταλισμός τότε η ακύρωση του μνημονίου σημαίνει «άναρχη χρεοκοπία». Τι καταλαβαίνει λοιπόν ο κόσμος που πάλεψε για να φύγει το μνημόνιο και που δεν αντέχει άλλο τις επιπτώσεις του. Ότι η ακύρωση που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Οπότε καλύτερα να κερδίσει τις εκλογές ο Σαμαράς. Αυτή είναι η ουσία των σοφισμάτων του ΚΚΕ και της Ανταρσύα. Η κριτική που τους γίνεται για σεχταρισμό και αριστερισμό είναι τελείως λάθος. Οι δύο αυτοί σχηματισμοί αυτή την ώρα τοποθετούνται στα δεξιά του Συριζα. Η λογική τους είναι η ίδια με του Κουβέλη. Η γραμμή τους εξυπηρετεί κατευθείαν το σχέδιο της άρχουσας τάξης που θέλει πάση θυσία να υπερψηφιστούν στις εκλογές αυτές οι εγγυητές της συνέχισης του μνημονίου, του νόμου και της τάξης. Γι’ αυτό και διαρκώς οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επικαλούνται ως απόδειξη της ορθότητας της πολιτικής τους το ΚΚΕ, το απόκομμα του Κουβέλη και τους ανεκδιήγητους Οικολόγους πράσινους του καραγκιόζη Κον Μπετίτ και που και που τον «μέντορα» του Τσίπρα τον Αλέκο Αλαβάνο.

Οι αναφορές του ΚΚΕ και των συναφή δυνάμεων στο αδιαίρετο και ομοούσιο μνημονίου, δανειακής σύμβαση και ΕΕ, δεν έχει σκοπό να αποκαλύψει τον οπορτουνισμό του Συριζα, αλλά να απαξιώσει την μοναδική δυνατότητα αυτή τη στιγμή να πετύχει το κίνημα μια μεγάλη νίκη, με διεθνείς προεκτάσεις. Και ακόμα, την ατολμία αυτής της αριστεράς που πίσω από μια αριστερίζουσα ρητορική, αρνείται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κατάργησης του μνημονίου, ακόμα και «χωρίς κατάργηση της δανειακής σύμβασης».

Και μια απορία προς τους σοφιστές. Αφού είναι τόσο σίγουροι ότι η «η χρηματοδότηση θα γίνεται ανάλογα με το πώς προχωράει και εφαρμόζεται το μνημόνιο», και αφού όπως μας λένε πρέπει να πάει μαζί με το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση, γιατί δεν αφήνουν τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις αυταπάτες του για μεταρρύθμιση της ΕΕ, να καταργήσει το μνημόνιο και μετά την τρόικα να αποτελειώσει τη δουλειά διακόπτοντας τη δανειακή σύμβαση; Γιατί προβληματίζονται για μια τέτοια εξέλιξη; Τι τους στεναχωρεί, μήπως μπλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ας αποκαλυφθούν οι αυταπάτες του και ας γίνει η δουλεία. Αυτό δεν θέλουμε; Το θέλουμε ή δεν το θέλουμε; Ας απαντήσει ξεκάθαρα το ΚΚΕ και η Ανταρσύα και ας σταματήσουν να παίζουν με τη λογική και με την υπομονή των ανθρώπων. Μήπως διαφωνούν με τη σειρά που θα γίνουν τα πράγματα; Ή τελικά τρέμουν να σκεφτούν ότι μπορεί και όλα αυτά να γίνουν πράξη; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά τολμάει, έστω και με τις αυταπάτες του για την ΕΕ και τον καπιταλισμό να προχωρήσει, ενώ αυτοί, προτιμούν να κράζουν από τα κεραμίδια, αρνούμενοι να αναλάβουν έστω και την ύστατη στιγμή την ευθύνη των συνεπειών της πολιτικής τους. Για να πετάξουν ξανά το μπαλάκι στους «χώρους δουλειάς, τις γειτονιές,» και φυσικά στο «λαό να πάρει τις τύχες στα χέρια του». Μέχρι τότε βέβαια ο λαός εξαντλημένος από την ανεργία, τα χαράτσια και τη λιτότητα θα ψάχνει όχι για την επόμενη γενική απεργία αλλά για εισιτήριο για την Αυστραλία, αφού θα έχει πειστεί ότι δεν γίνεται τίποτα με όλα αυτά. Ότι ακριβώς έγινε μετά την ήττα του εμφυλίου και παρά τις εκκλήσεις του ΚΚΕ για «όπλα παρά πόδα» και γενική «επαγρύπνηση». Οι ευκαιρίες έρχονται και μετά φεύγουν. Όπως είπε και ένας επαναστάτης: Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Αλλα τι να πει κανείς. Είναι δυνατόν να καταλάβουν οι κούτβηδες από τέτοια λόγια;

Ποια είναι η κατάσταση

Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν τέτοιο αν δεν είχε προηγηθεί η διετία του μνημονίου και της κατάρρευσης, όχι μόνο της μεταπολιτευτικής αλλά σχεδόν ολόκληρης της μεταπολεμικής ισορροπίας. Αν δεν είχαν μειωθεί τα εισοδήματα κατά μέσο όρο 30 και 40%. Αν η ανεργία δεν είχε φτάσει στο 25%. Αν δεν είχε καταρρεύσει το 75% του κοινωνικού κράτος. Και όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν ο πλανήτης δεν είχε μπει σε μια μακρά περίοδο ύφεσης ανάλογη με αυτή του 1929 και που βγήκε ύστερα από 25 χρόνια και ένα παγκόσμιο πόλεμο. Η Ελλάδα για ιδιαίτερους λόγους βρίσκεται στο κέντρο αυτής της κρίσης και παρά τα μέτρα που παίρνει η ευρωζώνη, κάθε παραπάτημα μπορεί να τινάξει όλη την μπάγκα στον αέρα. Όπως και να χει εξαιτίας αυτής της κατάστασης και των κοινωνικών αντιδράσεων που έχει προκαλέσει (17 γενικές απεργίες, τεράστιες διαδηλώσεις, οδομαχίες που δεν έχουν γίνει ποτέ άλλοτε σε τέτοια έκταση και πυκνότητα, συνεχείς καταλήψεις σε χώρους δουλειάς, λαϊκές συνελέυσεις, πλατείες κ.ο.κ.) δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητο το αστικό μπλοκ εξουσίας που δείχνει να καταρρέει με ρυθμό που αδυνατεί να συλλάβει ακόμα και ο πιο ευφάνταστος οπαδός της επίθεσης στα χειμερινά ανάκτορα. Η αστική τάξη αδυνατεί να βρει ένα τρόπο να σταματήσει αυτή τη στροφή του κόσμου προς τα αριστερά, καίγοντας τη μια πίσω από την άλλη τις εναλλακτικές λύσεις αστικής διακυβέρνησης.

Είναι η πρώτη φορά μετά το 1944 που η άρχουσα τάξη κυνηγάει την αριστερά από πίσω. Αυτός είναι και ο λόγος της εκρηκτικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποιος άλλος από την πληθώρα αριστεράς που διαθέτει ο τόπος; Γιατί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το σφυγμό αυτού του ρεύματος. Και μάλιστα όταν επιτέλους αντελήφθη ότι πρέπει να μπει μπροστά σε αυτή τη μάχη αναλαμβάνοντας ευθέως τις πολιτικές ευθύνες της. Όταν δηλαδή είπε ότι δεν είναι απλώς κόμμα διαμαρτυρίας αλλά κόμμα που θέλει να δώσει λύσεις. Την ώρα που το ΚΚΕ δήλωνε ότι δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες δουλειές και η «υπεύθυνη αριστερά» του Κουβέλη έθετε στο εαυτό της καθήκοντα ανασύνθεσης του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος και άλλων «ισοδύναμων μέτρων» αξίας 11,5 δις ευρώ. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πράγματι τα έδωσε όλα στους αγώνες, χωρίς όμως να δίνει μια πειστική απάντηση για το ρόλο ύπαρξής της πέρα από το να καλεί σε μια επόμενη γενική απεργία και το λαό να κάνει το καθήκον του. Αυτό που δεν τόλμησαν οι ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να πάρουν την πολιτική ευθύνη για να καθαρίσει η σαπίλα και να ανοίξει ο δρόμος σε μια άλλη διακυβέρνηση. Μπορούν να αντιληφθούν τι άλμα είναι αυτό; Ότι ανοίγει έτσι η μια προοπτική όχι με όριο τον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά την είσοδο σε μια επαναστατική κατάσταση; Ότι αυτή η κυβέρνηση θα έχει ένα μεταβατικό χαρακτήρα και από εκεί και πέρα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά; Αλλά που να τα σκεφτούν όλα αυτά, οι άνθρωποι θέλουν άρον άρον να επιστρέψουν την ταξική αναμέτρηση πίσω στους «χώρους δουλειάς» εκεί που ήταν πριν καταρρεύσει το σύμπαν. Ξανά, φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Αυτή είναι η εναλλακτική πρόταση αυτής της μίζερης αριστεράς που φοβάται να αντιμετωπίσει με τόλμη τα νέα καθήκοντα. Σαν κάτι τροτσκιστές (ευτυχώς λίγους) τον Δεκέμβρη του 44 που αντί να λάβουν μέρος στα δεκεμβριανά νομίζανε ότι είναι ενδοαστική σύγκρουση.

Και πάνω από όλα αυτή η αριστερά δεν έδωσε καμία πειστική απάντηση στις διαρκείς εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ενιαίο μέτωπο. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για πρώτη φορά για κυβέρνηση της αριστεράς οι υπόλοιποι χαχάνιζαν καταλήγοντας στο τέλος -μαζί πάντα με τον Πρετεντέρη και το ελεεινό υποκείμενο τον Ψαριανό- ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά. Οι εκλογές στις 6 Μάη έδειξαν ότι τα «κουκιά», όπως τα έλεγαν, άρχισαν να βγαίνουν. Και αυτό το κατάλαβαν οι πάντες και μαζί τους τα πάσης φύσεως αστικά επιτελεία που κοντεύουν να σαλτάρουν στην ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «συνιστώσες» του μπορεί και να βρεθούν στην κυβέρνηση. Ο μόνος που δεν έχει ακόμα πάρει χαμπάρι είναι το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που η σκέψη τους κινείται ακόμα στις διαφορές που έχουν με το ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το απόκομμα του Κουβέλη φαίνεται να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και γι’ αυτό δηλώνει σε όλους τους τόνους και με πάθος γενίτσαρου, ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί ποτέ με «τυχοδιωκτικές δυνάμεις» που θέλουν τη χώρα εκτός ευρώ. Να δούμε στο τέλος σε ποιο λαγούμι θα κρυφτεί αυτό το ρετάλι που μοναδικό του σκοπό έχει να σώσει το σύστημα στην πιο βρωμερή του στιγμή. Ρουφιανόκομμα με όλη τη σημασία της λέξης. Να δούμε μέχρι πότε θα τους παρακαλάνε στα τηλεοπτικά παράθυρα οι διάφοροι Παπαδημούληδες.

Η αριστερά μέχρι τώρα παραπονιόταν ότι δεν την καταλαβαίνει ο κόσμος. Τώρα που κατά εκατοντάδες χιλιάδες ο κόσμος κατέβηκε στο δρόμο και τώρα την εμπιστεύεται και πολιτικά σε σημείο που να αγγίζει το 40% η αριστερά δείχνει να τα έχει χαμένα. Ο μόνος που αντιλαμβάνεται κάπως τι συμβαίνει, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό γύρω του συσπειρώνεται και ο κόσμος που μπορεί να συμπαθεί το ΚΚΕ ή την Ανταρσύα αλλά προς το παρόν αντιλαμβάνεται ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεμπλοκάρει ο δρόμος. Το μέτωπο που καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ (του 7%) την υπόλοιπη αριστερά, τώρα γίνεται εκ των πραγμάτων μέσω του ΣΥΡΙΖΑ που συσπειρώνει το συντριπτικό πλέον μέρος αυτής της αριστερής στροφής. Και μαζί με τη μετακίνηση της επιρροής του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ και της Ανταρσύα προς το ΣΥΡΙΖΑ, μαζί κινείται και ένα μέρος που εκφράστηκε με άλλα ψηφοδέλτια και που τώρα αηδιασμένος τους βλέπει να διαγωνίζονται όχι ενάντια στο μνημόνιο, αλλά πως δεν θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση ακόμα κι αν αυτό απαιτεί τη αντικομμουνιστική συνεργασία όλων των υπολοίπων εναντίον του.

Τι θα σήμαινε μια επανεκλογή του αστικού μπλοκ εξουσίας…

Καταρχήν θα αφήσει στη θέση τους αυτούς που εδώ και δύο χρόνια ηγούνται της επιχείρησης εξόντωσης της εργατικής τάξης και κάθε κοινωνικής κατάκτησης των τελευταίων 60 χρόνων και μάλιστα με νωπή λαϊκή εντολή. Όσο οπορτουνισμό κι αν διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, ας φανταστούμε τι θα σημαίνει η επανεκλογή του Σαμαρά, του Άδωνη, του Βορίδη και του Βενιζέλου στην κυβέρνηση, και ότι αυτό σημαίνει για την αντικινητοποίηση το βαθέως κράτους -και του παρακράτους- εναντίον όσων τολμήσουν να αμφισβητήσουν στο δρόμο τα νέα μέτρα που έρχονται και που εντός ολίγου θα σκάσουν στα κεφάλια μας. Και μαζί τον Κουβέλη που θα παριστάνει τον αριστερό μαϊντανό τους. Αν αυτό δεν αποτελεί ήττα, όχι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, του κινήματος που δύο χρόνια τώρα παλεύει για την ανατροπή τους, τότε ας μας πούνε οι αριστεροί ψάλτες του Συριζα πως αλλιώς λέγεται. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε ή στη θέση του να ήταν το ΚΚΕ, η CNT, κάποιο Λαϊκό Μέτωπο, ο Αλιέντε, ο Τσάβες, οτιδήποτε ακόμα και αν δεν ήταν ακριβώς της αρεσκείας μας, προκειμένου να μην επιτρέψουμε ξανά την επανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και μάλιστα στην βάση της παλινόρθωσης του μεταεμφυλιακού κράτους εκτάκτους ανάγκης, με τους φασίστες της ΧΑ να πρωταγωνιστούν σε αυτό το σχέδιο. Ας φανταστούν όλοι οι λεπτολόγοι που αυτήν την ώρα έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους την αποκάλυψη του σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα σημαίνει για τον καθαρό ταξικό αντι-ΕΕ τους αγώνα η επανεκλογή των κομμάτων του μνημονίου στην κυβέρνηση. Το καταλαβαίνουν ή είναι παντελώς στην κοσμάρα τους; Μήπως νομίζουν ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον κόσμο και αυτός θα συνεχίσει να αντιστέκεται, προετοιμάζοντας το νέο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ και την 18^η γενική απεργία των πρωτοβάθμιων σωματείων που από το Μουσείο θα βαδίσουν για ακόμα μια φορά στη Βουλή; Τι νομίζουν ότι ο κόσμος διαθέτει ατελείωτη ενέργεια για να καταθέτει αέναα στον «αγώνα διαρκείας» της αριστεράς; Λοιπόν δεν υπάρχει πλέον τέτοια ενέργεια. Η κοινωνία δεν μπορεί να είναι στα κάγκελα περιμένοντας πότε θα ξυπνήσουν οι ιστρούκτουρες του κάθε περισσού που περιμένουν με τα χαλασμένα τους εργαλεία να μετρήσουν πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες. Οι συνθήκες είναι ώριμες και κοντεύουν να σαπίσουν. Αν η αριστερά δεν πάρει τώρα την πρωτοβουλία, ο κόσμος από την επόμενη μέρα κιόλας θα στραφεί στους φασίστες (οι ρατσιστικές προϋποθέσεις υπάρχουν ήδη), αφού πρώτα χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη του στην αριστερά. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής.

Υπάρχουν ορισμένοι που πιστεύουν ότι καλύτερα να μείνει η αριστερά έξω από τη διακυβέρνηση για να μην τιναχτεί η βόμβα του χρέους στα χέρια της, κι ας τιναχτεί καλύτερα στα χέρια του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Καταρχήν το πότε θα τιναχτεί η βόμβα είναι κάτι που δεν μπορεί να το ελέγξει ούτε η Μέρκελ ούτε και ο Ομπάμα. Η αριστερά δεν πρόκειται να είναι περισσότερο έτοιμη ύστερα από 1 ή 2 χρόνια αναμονής και εφαρμογής ακόμα πιο σκληρών αντικοινωνικών μέτρων. Η απειλή να σκάσει στα χέρια της το χρέος θα υπάρχει και τότε. Επιπλέον η κούραση και η απογοήτευση θα έχουν κυριαρχήσει στον κόσμο που ελπίζει σήμερα σε μια αριστερή στροφή. Το ΚΚΕ ελπίζει ότι αν «έρθουν τα χειρότερα» τότε ο κόσμος θα στραφεί στο ΚΚΕ και θα αποκατασταθεί η αδικία που νοιώθει ότι υπέστη με το πενιχρό 8,5% της 6^ης Μάη και με την μεγάλη διαρροή που θα έχει στης 17/6. Το ίδιο ίσως ελπίζει και η Ανταρσύα. Οι δυνάμεις αυτές θέλουν να κερδίσουν χρόνο και όχι να μπουν με ορμή στην πρόκληση της μάχης που γίνεται αυτή τη στιγμή. Οι εκλογές είναι μέρος αυτής της μάχης που έχει αρχίσει εδώ και 2 χρόνια και που εκτυλίσσεται στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Ο κόσμος που ήταν παρών στις μάχες αυτές στρέφεται προς το ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί ανακάλυψε το φως το αληθινό, αλλά για να αφαιρέσει από τον αντίπαλο κάθε κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Αυτό αν στις 6 Μάη μπορούσε να γίνει με διάφορες επιλογές («κονταίνοντάς τους» που λεει και σ. Αλέκα), τώρα μπορεί να γίνει με νοκ άουτ συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν σημαίνει λευκή επιταγή. Δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός έχει αυταπάτες για τον Σύριζα. Η επιλογή είναι ad hoc και για το σκοπό που διεξάγεται αυτός ο αγώνας. Οι άνθρωποι διαλέγουν όχημα και όπλα για να δώσουν τη μάχη τους. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το καλύτερο όπλο. Είναι αυτό που τρέμει ο αντίπαλος. Κανένας Παπαχελάς και καμία Τρέμη δεν ανησυχεί από την άνοδο του ΚΚΕ και των λοιπών αριστερών ψηφοδελτίων. Αυτό που τους προκαλεί κρύο ιδρώτα είναι το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει πρώτο κόμμα. Αυτός είναι ο απρόβλεπτος παράγοντας του παιχνιδιού, αυτό που απειλεί να τινάξει όλα τα σχέδια της εγχώριας αστικής αντίδρασης στον αέρα. Για αυτό και μόνο αξίζει να ενισχυθεί σε αυτή τη μάχη ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξάρτητα επαναλαμβάνουμε από τις αυταπάτες για την ΕΕ ή τις «βαθύτερες» επιδιώξεις που ενδεχομένως έχει η ηγεσία του.

…και τι θα φέρει μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ;

Πάντως όχι το σοσιαλισμό. Πολύ θα το θέλαμε, αλλά αυτό δεν το έχει πουθενά υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θα προβεί σε κάθε είδους επαναστατικές ενέργειες. Όταν μιλάνε στα media και όχι σε εσωτερικές διαδικασίες, το σχέδιο που επικαλούνται τα περισσότερα στελέχη του, καθησυχάζοντας στις ανησυχίες του αστικού κόσμου ότι θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Βενεζουέλα, είναι το σουηδικό μοντέλο. «Ένας λογικός καπιταλισμός με ισχυρό κοινωνικό κράτος». Θα έλεγε κανείς ότι προτάσσει ένα κεϋνσιανό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, κόντρα στο κυρίαρχο για την ώρα μονεταρισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ. Σε αυτό το πλαίσιο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν μάταια να καθησυχάσουν τους πάντες ότι με την άνοδό τους στην κυβέρνηση δεν θα ανοίξει ρουθούνι και ότι όλα θα γίνουν με πολύ καθώς πρέπει τρόπους και σε βάθος χρόνου. Και πάνω απ’ όλα δεν θα διαταραχθούν οι σχέσεις με την ΕΕ και η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα αυτό δεν οφείλεται σε κάποια ιδιαίτερη προσήλωση που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ, αλλά στην αστική νομιμότητα. Εκεί βρίσκεται το όριό του. Και εκεί βρίσκεται και το όριο της υπόλοιπης αριστεράς συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ και της Ανταρσύα. Η λεκτικές διαφοροποιήσεις γύρω από την ΕΕ ή ο σοσιαλισμός σε δύο αιώνες από τώρα δεν παραβιάζουν κανένα όριο. Όμως το ζήτημα δεν είναι που βάζει τον πήχη ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ. Το ζήτημα αυτήν την ώρα είναι αν το σχέδιο διάσωσης του ελληνικού καπιταλισμού, μπορεί να διεκπεραιωθεί από έναν ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντηση είναι όχι. Μόνο ένα κράτος έκτακτης ανάγκης μπορεί να σώσει τον ελληνικό καπιταλισμό, πάνω στον πτώμα κάθε κοινωνικής κατάκτησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα σχέδιο αστικής διάσωσης. Έρχεται καβάλα στο κίνημα των τελευταίων δύο χρόνων. Γι’ αυτό ανεξάρτητα από τις διαθέσεις της ηγεσίας του, είναι αντίπαλος του αστικού οδοφράγματος. Θέλει δεν θέλει. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται περίπου ως μπολσεβίκικο κόμμα που ετοιμάζεται να φέρει τα Σοβιέτ στην Ελλάδα. Αν μπορούσε να ενσωματωθεί στο σχέδιο της αστικής αντεπανάστασης θα υπήρχε άλλη αντιμετώπιση, σαν αυτή που έχει ας πούμε ο Κουβέλης του Ψαριανού.

Στην πραγματικότητα αυτό που τρομάζει το αστικό καθεστώς δεν είναι τόσο οι «κρυφές» επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η δυναμική που δημιουργείται από την εκλογική του νίκη. Οι προσδοκίες που γεννά στην κοινωνία μια τέτοια νίκη. Ενώ το ΚΚΕ ασχολείται με το αν η κατάργηση του μνημονίου μπορεί να γίνει εντός ΕΕ, τα αστικά επιτελεία προσπαθούν να φανταστούν τις πραγματικές συνέπειες από μια τέτοια κίνηση, αντιλαμβανόμενοι ότι μόνο αυτό αρκεί για να τινάξει όλο το σχέδιό τους στον αέρα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταργήσει το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς τότε η τρόικα πολύ πιθανά να κόψει τη χρηματοδότηση, όχι γιατί κάποιο «άρθρο» τα συνδέει αναμεταξύ τους, αλλά γιατί δεν θα θέλει να φανεί ότι υποχωρεί μπροστά σε έναν Τσίπρα, δίνοντας το έναυσμα για αντεπίθεση του κινήματος σε όλη την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις του, θα προκαλέσει μια τεραστίων διαστάσεων πολιτική κρίση στα αστικά επιτελεία της Ευρώπης, που δεν θα ξέρουν από πού να το μαζέψουν. Ταυτοχρόνως είτε η τρόικα συνεχίσει προς έκπληξη όλων την χρηματοδότηση προς την Ελλάδα, είτε την κόψει και η «αριστερή κυβέρνηση» κηρύξει στάση πληρωμών, οι «αγορές» θα αρχίσουν να ξεπουλάνε τα χρεόγραφα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους, προεξοφλώντας την κατάρρευση της ευρωζώνης. Αν η Ισπανία ήταν να σκάσει σε λίγους μήνες, είτε να καταφύγει σε κάποιο ESM τώρα ούτε που θα προλάβει να στείλει το SOS. Έτσι η βόμβα του ευρωπαϊκού χρέους δεν θα σκάσει ακριβώς στα χέρια του Τσίπρα, αλλά στα χέρια της Μέρκελ και του Μπαρόζο.

Στο εσωτερικό μέτωπο τώρα, η ντόπια αστική τάξη θα επιχειρήσει να χρεώσει το σκάσιμο της φούσκας των χρεών στο ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά, προκαλώντας ταυτόχρονα οικονομικό σαμποτάζ, αποσύροντας καταθέσεις και ότι έχει απομείνει σε κεφάλαια. Ενδεχομένως κάποια τμήματα του βαθέως κράτους ή του παρακράτους να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα τους. Τότε θα μπούμε στην τελική ευθεία μιας σύγκρουσης που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί όχι ο Τσίπρας αλλά ούτε η Παπαρήγα σε κοινή συνεδρίαση του ΠΓ του ΚΚΕ μαζί με το κεντρικό συντονιστικό της Ανταρσύας, που μέχρι τότε θα ασχολείται με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει το λαό που δεν του λεει την αλήθεια για τα δεινά που έρχονται και ότι «για να φύγεις από το μνημόνιο πρέπει πρώτα να φύγεις από την ΕΕ».

Αλλά ακόμα και αν δεν είναι αυτή η σειρά των γεγονότων, είναι σίγουρο ότι το κίνημα θα αντιληφθεί την ήττα των αστικών μνημονικών δυνάμεων σαν δική του νίκη, μια απόδειξη ότι οι αγώνες δύο χρόνων δεν πήγαν χαμένοι. Μόνο και μόνο η υπόσχεση για κατάργηση της μετενέργειας, των χαρατσιών και της επαναφοράς του βασικού μισθού και του επιδόματος ανεργίας στα επίπεδα του 2010 ανοίγουν το δρόμο για γενική αντεπίθεση του κινήματος. Στις επιχειρήσεις τα αφεντικά θα βρεθούν στριμωγμένα. Τα κοινωνικά ζητήματα θα ανοίγουν το ένα πίσω από το άλλο, ανεξάρτητα πλέον από τις αρχικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ρατσιστικά σκουλήκια που οργανώνουν την αντεπανάσταση από τα κάτω, αρχής γενομένης από τον Αγ. Παντελεήμονα και τώρα σε όλη τη χώρα θα βρεθούν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα και χωρίς το κράτος να μπορεί να συμβάλει. Εκτός κι αν το υ.προ.πο του ΣΥΡΙΖΑ δώσει τέτοια εντολή ή στη ΓΑΔΑ υπάρχουν σχέδια αυτονόμησης της. Όπως και να χει αυτοί και άλλοι συναφή λογαριασμοί θα ανοίξουν εκ νέου…

Αντίθετα ένα διαφορετικό αποτέλεσμα θα φέρει ηττοπάθεια. Δύσκολα θα πάμε στην επόμενη γενική απεργία. Ο κόσμος πολύ πιθανά να αποδεχτεί την ήττα του, βλέποντας μάλιστα στις κάλπες μια πλειοψηφία γύρω από τα αστικά κόμματα και κομματίδια που έχουν υποσχεθεί ότι δεν θα υπάρχει έλεος. Και επειδή μας ενδιαφέρει το πρώτο σενάριο, θεωρούμε ότι ο δρόμος αυτός περνάει από τη νίκη του Σύριζα και όχι από την αδιαφορία για το αποτέλεσμα.

Αυτό λοιπόν είναι που θα φέρει η κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι τώρα θέλουν κάτι πέρα απ’ αυτό, ας αρπάξουν τη σκυτάλη από κει που θα την πετάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τα σκανδιναβικά μοντέλα πάνε στράφι μαζί με την τιθάσευση του καπιταλισμού. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν τις διαπιστώσεις για τις προϋποθέσεις που χωρίς αυτές δεν μπορεί να γίνει τίποτα, περιμένοντας εννοείται την ωρίμανση των συνθηκών, την «έξοδο από την ευρωζώνη» και «την ανάκτηση ελέγχου στα εργαλεία (διάβαζε δραχμή) οικονοµικής πολιτικής». Η ιστορία όμως δεν μπορεί να περιμένει, ούτε να ασχολείται με τις εκκρεμότητες της διάσπασης του 68 και του 92, ούτε με τα μαγικά ραβδιά των οικονομολόγων. Κοιλοπονά και η ώρα πλησιάζει.

Κ Μαραγκός

Σχετικό: Μπροστά στις εκλογές της 6ης Μάη

Ακριβοι στα πιτουρα και φθηνοι στ’ αλευρι

Νίκη στο Σύριζα

Όταν πριν λίγους μήνες στη διάρκεια της κυβέρνησης Παπαδήμου επιχειρηματολογούσαμε από αυτή την ιστοσελίδα για την αναγκαιότητα να υιοθετηθεί το σύνθημα «κυβέρνηση της αριστεράς», ένας σύντροφος από την Ανταρσύα θυμάμαι είχε κάνει την εξής παρατήρηση: «Πολύ ωραία τα λέτε όλα, αλλά αυτή η θέση για κυβέρνηση της Αριστεράς είναι για γέλια! Είναι τόσο γελοία όσο δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα».
Τώρα, πλησιάζοντας στην 17η Ιούνη και την κρισιμότερη μεταπολεμική εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα, η συστράτευση για ψήφο στον Σύριζα στην προοπτική κυβέρνησης της Αριστεράς κερδίζει διαρκώς έδαφος στον κόσμο της αριστεράς σε όλο το πλάτος του. Καταλαβαίνει κανείς με το μυαλό του ή με το ένστικτό του την κρισιμότητα των στιγμών και ειδικά όσο βλέπει τη λύσσα του αντιπάλου που συπτίσσεται σε ένα αντισύριζα μέτωπο. Μπροστά σε αυτή την αναμέτρηση, όποιος παλεύει συνειδητά για την αλλαγή της κοινωνίας πρέπει να συστρατευτεί ανεπιφύλακτα στην μάχη για την εκλογική νίκη του Σύριζα και την κυβέρνηση της Αριστεράς. Και μάλιστα, ανεξάρτητα από το διαφορετικό του σχέδιο για την υπόθεση της «νέας κοινωνίας».

Εκλογές που ανοίγουν εξελίξεις

Ψάχνοντας ιστορικές αναλογίες με τη δεκαετία του 1930 γίνεται αρκετός λόγος για τη Γερμανία και τη δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ίσως είναι όμως εξίσου χρήσιμο πολιτικά να εξεταστεί και η εμπειρία της Γαλλίας και της Ισπανίας του 36 και τις κυβερνήσεις των λαϊκών μετώπων. Ειδικά μάλιστα στην τελευταία, η εκλογική αναμέτρηση που έφερε την κυβέρνηση του λαϊκού μετώπου στην εξουσία, σε ένα φάσμα από αριστερούς σοσιαλδημοκράτες, σταλινικούς, φιλοτροτσκιστές και αναρχικούς, ήταν και το έναυσμα για τον πολύχρονο ισπανικό εμφύλιο.
Σήμερα, σε διαφορετικές εποχές, η εξαγωγή των αναλογιών δεν πρέπει να είναι βέβαια αυτόματη, αλλά ένα κεντρικό συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί απολύτως αυτόματα. Και αυτό είναι πως κάποιες στιγμές οι εκλογές αποτελούν πραγματικά μια μάχη για τους καταπιεσμένους. Πως μερικές φορές όχι μόνο μπορούν να «αλλάξουν τα πράγματα» αλλά και να δρομολογήσουν εξελίξεις τεραστίων διαστάσεων στην ταξική πάλη. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να το έχουν στο μυαλό τους όλοι εκείνοι που από επαναστατική σκοπιά και όχι από τον καναπέ επιμένουν να προπαγανδίζουν την αποχή από τις εκλογές, το λευκό ή το άκυρο.
Η επόμενη μέρα των εκλογών είναι αδιάφορη μόνο για όποιον πιστεύει ότι είτε με Τσίπρα, είτε με Σαμαρά πρωθυπουργό δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Αλλά ακόμη και ο πιο παλαβός δεν ισχυρίζεται στα σοβαρά κάτι τέτοιο. Το ζήτημα λοιπόν είναι όχι αν έχει νόημα η μάχη για κυβέρνηση της αριστεράς, αυτό είναι αυταπόδεικτο, αλλά για ποιο λόγο αρνείται κανείς να τη δώσει.

Η επαναστατικότητα ως άλλοθι

Και ο σπουδαιότερος λόγος που υπάρχουν αριστεροί που αρνούνται να συστρατευτούν στην μάχη για κυβέρνηση της αριστεράς είναι πως δεν εμπιστεύονται το Σύριζα, τον εγκαλούν για ρεφορμιστική στρατηγική, υποχορητικότητα ή για ενδοτικότητα τέλος πάντων. Αυτές οι αιτιάσεις, ακόμη κι αν θεωρήσει κανείς ότι είναι σωστές, δεν δίνουν χαρτί απαλλαγής από τη συγκεκριμένη μάχη.
Μια τέτοια στάση θα είχε νόημα μόνο αν αντέτασσαν απέναντι του ένα συγκεκριμένο και ρεαλιστικό επαναστατικό σχέδιο. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει και επισημαίνουμε πολύ καιρό τώρα, ακριβώς την έλλειψή του και την άμεση και επιτακτική ανάγκη για τους επαναστάτες να το επεξεργαστούν.
Αλλά έστω, ας δεχτούμε την ύπαρξη τέτοιων σχεδίων από τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Όποιος λοιπόν έχει εκπονήσει κάτι τέτοιο θα πρέπει να απαντήσει: κατά πόσο μια κυβέρνηση της αριστεράς και του Σύριζα θα ματαίωνε ή τέλος πάντων θα εμπόδιζε την εφαρμογή του δικού του εναλλακτικού σχεδίου. Γιατί αλλιώς, εάν δηλαδή ένα τέτοιο σχέδιο υποβοηθείται από μια τέτοια κυβέρνηση, πρέπει να ρίξει σε αυτή την προοπτική με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια όλες του τις δυνάμεις. Γιατί, για να μπούμε και την ουσία, τα μέχρι πρότινος «σχέδια» και αντιπροτάσεις εξαντλούνται σε εκκλήσεις στο λαό να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να αντιδράσει με απεργίες – καταλήψεις – διαδηλώσεις. Αν δοκιμάσει κανείς να διαβάσει πιο συγκεκριμένα θα βρει μόνο εκκλήσεις για αγώνα. Εκκλήσεις για «απεργία διαρκείας» (μέχρι πότε;), για αγώνες στους χώρους δουλείας (με πιο στόχο;), για «να βγούμε όλοι στους δρόμους» (γιατί;), για «αυτοοργάνωση των καταπιεσμένων» (;;), κλπ, κλπ. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα ανακάτεμα οικονομισμού και εναλλακτισμού σε διάφορες δόσεις, και σε αυτό που διαφέρουν τελικά τα διάφορα πακέτα δεν είναι το περιεχόμενό τους, αλλά η αγωνιστική τιμιότητα και ειλικρίνεια των φορέων τους. Εδώ αρχίζει και τελειώνει το όποιο «επαναστατικό» σχέδιο.
Γιατί σε όλα αυτά τα σχέδια λείπει μια τοποθέτηση για το ζήτημα της εξουσίας. Όχι γενικά και αόριστα, αλλά στο σήμερα, στους δοσμένους συσχετισμούς. Η εξουσία είναι μια άλλη υπόθεση που αφορά τη δευτέρα παρουσία. Είτε πρόκειται για την «λαϊκή εξουσία» του ΚΚΕ, είτε για τη συνειδητά αόριστη «αντικαπιταλιστική διέξοδο» της Ανταρσύας, είτε για την «κυβέρνηση εργατών – αγροτών» των τροτσκιστών, ακόμη και την «αντιεξουσιαστική κοινωνία της ελευθερίας» της αναρχίας. Και πριν μπει κανείς στην κουβέντα για το ποια από τις παραπάνω προτάσεις είναι «η σωστότερη», πρέπει να παραδεχτεί ότι όλες ανεξαιρέτως είναι άσχετες με τη συγκεκριμένη μάχη στις 17 Ιουνίου.
Ας πούμε για παράδειγμα τα μέλη και οι φίλοι της Ανταρσύας. Έστω, ότι ο Σύριζα είναι τέτοιος που λένε στην κριτική τους. Έστω, ότι το δικό τους σχέδιο είναι αποτελεσματικότερο και έστω ότι παλεύουν με κάθε ειλικρίνεια για την επιτυχία του. Τότε, ας τοποθετηθούμε και καθαρά. Ο αγώνας για το μεροκάματο, ενάντια στην ανεργία, για την παιδεία και την υγεία, για τα δημοκρατικά δικαιώματα, ενάντια στην φασιστική απειλή και το ρατσισμό, θα είναι πιο αποτελεσματικός αν στις 18 Ιούνη έχουμε κυβέρνηση Σύριζα, ή με το αστυνομικό κράτος του Σαμαρά;
Και καλά το ΚΚΕ που διεκδικεί (και είναι βέβαιο ότι θα έχει) μια κοινοβουλευτική παρουσία. Η Ανταρσύα και τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια της «εξωκοινοβουλευτικής» που διεκδικούν (αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουν) κοινοβουλευτική παρουσία, για ποιον ακριβώς λόγο κατεβαίνουν σε αυτή την εκλογική αντιπαράθεση; Σε τι βοηθάει κάτι τέτοιο; Όχι σε τι βοηθάει γενικά το λαό, την εργατική τάξη, ή την υπόθεση της επανάστασης. Σε τι βοηθάει το δικό τους «επαναστατικό σχέδιο». Δηλαδή, αν το ίδιο το δικό τους «επαναστατικό σχέδιο» εξυπηρετείται καλύτερα, όταν η Ανταρσία λάβει ένα ποσοστό ας πούμε 1,2% με μια κυβέρνηση Σαμαρά, ή όταν δεν κατέβει στις εκλογές στηρίζοντας τον Σύριζα, με μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Φυσικά, δεν προτείνουμε σε κανέναν τη διάλυση. Αν κάποιος νομίζει ότι πρέπει να κρατήσει την οργανωτική του και την πολιτική του αυτοτέλεια για να δοκιμάσει το όποιο εγχείρημά του καλά κάνει και την κρατά. Αυτό που δεν έχει καμιά λογική είναι να συνδέει την οργανωτική και πολιτική του αυτοτέλεια με το εκλογικό κατέβασμα, όταν μάλιστα (πιστός στις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού) δεν θεωρεί και τις εκλογές σημαντικό στίβο της ταξικής αντιπαράθεσης. Τότε πια δεν μιλάμε για πολιτικές εκτιμήσεις σωστές ή λάθος, αλλά για απλές εμμονές.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν

Η τοποθέτηση του ΚΚΕ είναι σαφώς πιο συνεκτική στην εσωτερική της λογική. Το πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι ότι η λογική του δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Λοιπόν, θα πρέπει να πληροφορήσουμε τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ ότι η πραγματικότητα έχει αλλάξει μετά την 6η Μάη: 1) Ο επάρατος δικομματισμός της ΝΔ και του Πασόκ έχει καταρρεύσει. 2) Ο Σύριζα είναι αξιωματική αντιπολίτευση και δίνει τη μάχη για την κυβέρνηση. 3) Οι φασίστες έχουν μια έκρηξη της επιρροής τους και μπήκαν στη βουλή με ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Το μόνο που είναι ίδιο είναι το αμετακίνητο ΚΚΕ. …Έλα μωρέ τώρα… μία από τα ίδια είναι η κατάσταση. Ναι, ο δικομματισμός γκρεμίστηκε αλλά ένας άλλος δικομματισμός φτιάχτηκε, σιγά μην σκάσουμε. (Καμιά ανησυχία που ο Σαμαράς προαναγγέλλει κράτος Παπάγου για να μην έρθουν οι κομμουνιστές). Οι φασίστες μόλις μπούνε στη βουλή θα φορέσουν κουστούμια, σιγά μην ανησυχήσουμε. (Καμιά ανησυχία που έχουν αμοληθεί ανενόχλητοι με τη συνοδεία της αστυνομίας και στήνουν πογκρόμ εναντία στους μετανάστες. Κι αν κοπανάνε και τα συνεργεία της ΚΝΕ όταν κολλάνε αφίσες, καλύτερα να κάνουμε τους κινέζους γιατί αλλιώς το Κόμμα πρέπει να παραδεχτεί ότι η κατάσταση άλλαξε). Η άνοδος του Σύριζα βέβαια είναι άλλη υπόθεση και εδώ έχουμε τρελαθεί και επικεντρώνουμε με λύσσα εναντίον του όλη την προεκλογική εκστρατεία.
Λοιπόν, για να αποδομήσεις τα επιχειρήματα κάποιου αρκεί να αναδειχθεί η εσωτερική τους αντίφαση, αλλά όμως μόνο όταν αυτά έχουν και μια σχέση με την πραγματικότητα. Και ο Περισσός (για να το πούμε ήπια) έχει κλείσει τα μάτια σε αυτήν. Εδώ, ολόκληρη η αστική τάξη με τους πολιτικούς υπηρέτες της και τα παπαγαλάκια της δεν σταματά τις επιθέσεις στο Σύριζα. Εδώ, το ενδεχόμενο κυβέρνησης της αριστεράς έχει θορυβήσει τις αστικές τάξεις της Ευρώπης και όλη την νομεκλατούρα της ΕΕ και προσπαθούν με τρομοκρατικά διλλήματα να εκβιάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Εδώ ο Σαμαράς καλεί σε πανστρατιά των χιτών και των ταγματασφαλιτών για να ανακόψουν τον Σύριζα.

Και το ΚΚΕ απέναντι σε όλα αυτά βλέπει πως… το σύστημα πριμοδοτεί τον Σύριζα για να βάλει ανάχωμα στην στροφή του κόσμου προς το ΚΚΕ! Έστω. Ποιο λοιπόν είναι συγκεκριμένα εκείνο το κομμάτι της αστικής τάξης ή ας πούμε της «πλουτοκρατίας» που έχει συμφέρον και βοηθά ενεργά για να βγει ο Σύριζα στην κυβέρνηση; Οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές, ο ΣΕΒ, ποιοι; Ή μήπως είναι «οι κερδοσκόποι του εξωτερικού» (τι σημαίνει αυτό;) που ποντάρουν στην επιστροφή στη δραχμή που λένε ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς; Σύμφωνα με την Παπαρήγα πάντως «μεγάλο μέρος των βιομηχάνων πανηγυρίζει έχοντας ακούσει την ομιλία του Τσίπρα» και πως «πίσω από τον Σύριζα κρύβονται οι αμερικάνοι στα πλαίσια της γεωστρατηγικής πολιτικής». (Από την ομιλία της Παπαρήγα στο Μενίδι μετά την ανακοίνωση από τον Τσίπρα του προγράμματος του Σύριζα). Κι όμως, στην ανακοίνωση του προγράμματος του Σύριζα στο Γκάζι δεν έστειλε αντιπροσωπεία η αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά οι πρεσβείες της Κούβας και της Βενεζουέλας.
Φυσικά, όλα ετούτα (για να το πούμε πάλι ήπια) είναι αρλούμπες. Αυτοί που έχουν προσδοκίες από μια κυβέρνηση της αριστεράς είναι πρωτίστως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αυτοπασχολούμενοι, οι μικροσυνταξιούχοι, οι κατεστραμμένοι μικροαστοί, έλληνες και ξένοι, αυτό που λέμε τα «λαϊκά στρώματα». Και όλοι που θεωρούν υπόθεσή τους την αλλαγή αυτής της κοινωνίας. Αυτοί που νοιώθουν πως επιτέλους μπορούν να βροντοφωνάξουν πως «ήρθε η ώρα της αριστεράς». Έχουν επενδύσει ανεδαφικές προσδοκίες στο εγχείρημα; Ίσως. Θα διαψευσθούν; Ίσως. Τότε, ας τους προειδοποιήσει κανείς για αυτό το ενδεχόμενο. Βέβαια, το εντιμότερο και το αποτελεσματικότερο, θα ήταν αυτή ή η όποια άλλη κριτική να μην γίνεται απ’ έξω σαν την Κασσάνδρα, αλλά παίρνοντας μέρος στον κοινό αγώνα για την κυβέρνηση της αριστεράς. Αλλά το να βαφτίζει κανείς τις ελπίδες των καταπιεσμένων σχέδιο του συστήματος και των αμερικάνων, είναι σαν να φτύνει στα μούτρα όλον αυτό τον κόσμο. Μόνο που μεσοπρόθεσμα φτύνει και τα δικά του μούτρα. Γιατί είναι το βάρος της ιστορίας του και όχι οι σημερινές πολιτικές θέσεις που εμποδίζουν το ΚΚΕ από το να γίνει τελείως γραφικό. Γραφικό όσο και η ΟΑΚΚΕ, μόνο που αυτοί βλέπουν πίσω από τον Σύριζα τον Πούτιν και τους ρώσους. Το συμπέρασμα διαφέρει, η μέθοδος είναι η ίδια: η άρνηση της πραγματικότητας.

Ψήφο στο Σύριζα – κυβέρνηση της Αριστεράς
για να ξεβρομίσει ο τόπος

Ο λόγος για την εκτίναξη του Σύριζα ήταν πως παράλληλα με την παρουσία του στο δρόμο και στους αγώνες της προηγούμενης περιόδου (με τις όποιες ελλείψεις) και παράλληλα με τον αντιπολιτευτικό του λόγο (επίσης με τις όποιες ελλείψεις), προχώρησε σε κάτι αδιανόητο για την αριστερά: την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Η αριστερά που επιτέλους λέει φύγετε εσείς να αναλάβουμε εμείς. Αυτό το απλό, το πάναπλο, πριν την 6η Μάη ήταν αδιανόητο.
Ο αγώνας για ψήφο στο Σύριζα και κυβέρνηση της αριστεράς είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί με πάθος και σοβαρότητα. Αυτό δεν σημαίνει υποστολή της οποιασδήποτε κριτικής στον Σύριζα και τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Κάθε άλλο. Και μάλλον δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό «που είπε» ο τάδε συριζαίος στο πάνελ ή εκείνο που «δεν είπε». Ούτε αυτό που «λέει» στο πρόγραμμα και εκείνο που «δεν λέει». Ο λόγος που πρέπει να υποστηριχθεί ο Σύριζα δεν είναι το πρόγραμμά του καθαυτό, ούτε για να τον «πιέσουμε» να εφαρμόσει ένα άλλο, σοσιαλιστικό πρόγραμμα με ή χωρίς εισαγωγικά. Ο λόγος είναι η ανάταση της πολιτικής πάλης στην Ελλάδα (αλλά τελικά και στο εξωτερικό) από μια κυβέρνηση της αριστεράς. Στη δίνη μια πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, τις μέρες της κατάρρευσης του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου στην Ευρώπη και τις παραμονές της διάλυσης της ΕΕ, μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα θα λειτουργήσει σαν καταλύτης εξελίξεων.
Αυτό είναι που φοβάται ο αντίπαλος, οι καπιταλιστές σε Ελλάδα και Ευρώπη και το σάπιο σύστημά τους. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο της σοβαρότερης κριτικής στο Σύριζα. Ότι δεν προετοιμάζει ούτε τον εαυτό του, ούτε τον κόσμο που τον εμπιστεύεται για την οριακότητα των εξελίξεων. Για τη λυσσασμένη αντίδραση του αντιπάλου, για την αδυσώπητη αντίδραση που θα συναντήσει. Για τις πολλαπλές επιλογές που έχει η αντίδραση έξω από την πίστη στη δημοκρατική ομαλότητα. Για το ότι ήδη οργανώνεται σε αυτή την κατεύθυνση, με την θωράκιση του βαθέως κράτους, με την οργάνωση των παρακρατικών ομάδων του, με την πριμοδότηση των ναζιστών. Γιατί μια κυβέρνηση της αριστεράς στις 18 Ιούνη θα μπορεί να πυροδοτήσει εκρηκτικές εξελίξεις, ακόμη κι αν ο Σύριζα δεν το αντιλαμβάνεται, ακόμη κι αν δεν το επιδιώκει.

Κ. Ρουσίτης