Η αριστερά του «δεν παίζουμε με το μεταναστευτικό», εγκαλεί όσους (προφανώς και τους απεργούς πείνας) θεωρούν μείζον ζήτημα το «μεταναστευτικό» μη λαμβάνοντας υπόψη τους τους συσχετισμούς στην κοινωνία και τα υπόλοιπα μέτωπα που έχουν στρατηγικά μεγαλύτερη σημασία (αντιμνημονιακός αγώνας, κίνημα δεν πληρώνω κτλ) και είναι πιο ταξικά, πιο πολιτικά. Το τραγικό είναι πως η αριστερά αυτή κρίνει την αλληλεγγύη στους μετανάστες επειδή περιορίζεται στον ορίζοντα των δικαιωμάτων και δεν αντιλαμβάνεται ευρύτερα τις πολιτικές διαστάσεις του θέματος, όταν αυτή ακριβώς είναι που κατανοεί τους μετανάστες ως θύματα και μόνο. Ή αντίστοιχα είναι η αριστερά αυτή που στο όνομα της μαζικότητας (που όλο έρχεται, μα ποτέ δε φτάνει), δε θέλει να προκαλέσει με τέτοιους αγώνες την πλειοψηφία, γιατί θα στραφεί ισχυρίζεται στην ακροδεξιά! Αλλά ταυτόχρονα εγκαλεί όσους θεωρούν την ελληνική κοινωνία ρατσιστική. Λες και ο διαχωρισμός ντόπιων και ξένων, θα σπάσει αν η αριστερά σφυρίζει αδιάφορα και τότε η άρχουσα τάξη θα καταλάβει πως ο λαός δεν τσιμπά στα κόλπα της. Τα ίδια πρέσβευε αυτή η αριστερά και για το δικαίωμα απάντησης στην κρατική καταστολή, μέχρι που την ένιωσε στο πετσί της.
Πόση σύγχυση χρειάζεται για να νομίζει αυτή η αριστερά, πως το να υπερασπιστούμε τα ταξικά αδέρφια μας, το να τσακίσουμε τους φασίστες και να παλέψουμε αμείλικτα ιδεολογικά το ρατσιστικό δηλητήριο που μολύνει το ντόπιο προλεταριάτο και ευρύτερα την κοινωνία, θα φέρει εμπόδια στον αντιμνημονιακό αγώνα; Μήπως γιατί αυτός είναι ο ορίζοντας του αγώνα της; Τελικά γιατί παλεύει η αριστερά, για μια εθνική ενότητα κατά της τρόικας ή για μια ενότητα του συνειδητού προλεταριάτου με τους καταπιεσμένους; Διαλέγετε και παίρνετε:
1) Ταξικότητα: οι μετανάστες είναι το πιο καταπιεσμένο τμήμα του προλεταριάτου που εξεγείρεται διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά του ή όχι;
2) Πολιτική: Ο αγώνας για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, είναι αγώνας που έρχεται αντιμέτωπος με το αστικό κράτος και τα ρατσιστικά ιδεολογήματα κι επομένως είναι για γέλια όσοι τον θεωρούν επιμέρους αγώνα ή όχι;
3) Αντιφασιστικός-αντιρατσιστικός αγώνας: επειδή ο «λαός» τρομάζει με το «μεταναστευτικό», η αριστερά δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε έναν τέτοιο αγώνα και άρα κυρίες και κύριοι που δεν παίζετε με το μεταναστευτικό ας τζακίζονται από τις ναζιστικές συμμορίες οι ξένοι εργάτες, ας ζουν σε καθεστώς απαρχάιντ (διαχωρισμός στη βάση απουσίας τυπικά ίσων δικαιωμάτων); Θα το υπομείνουμε ως αναγκαίο στάδιο του στρατηγικού μας στόχου, που είναι όχι ο σοσιαλισμός, αλλά να γιγαντώσει το κίνημα ενάντια στα διόδια και να φύγει η κατοχική τρόικα;
Λοιπόν, δεν παίζουμε με το ρατσιστικό δηλητήριο! Οι μετανάστες δεν είναι έρμαια που υποκινούνται, είναι ή δεν είναι μέρος της κοινωνίας που μας λένε ότι τρομάζει με το μεταναστευτικό; (όλη ενιαία τρομάζει;) Καμία αλλαγή (sic), δε νοείται αν δεν τους συμπεριλαμβάνει ως, επαναλαμβάνουμε, τμήμα των καταπιεσμένων. Όποιος επιλέγει όχι απλά να απέχει, αλλά να κρίνει με όρους μικροαστικού πατριωτισμού μια απεργία πείνας μεταναστών (όχι να ασκήσει κριτική σαν σύντροφος), όποιος παίζει με τα ρατσιστικά αντανακλαστικά του λαού, γιατί τον θεωρεί ήδη ρατσιστή, έχει ήδη ηττηθεί και έχει διαλέξει στρατόπεδο, κάτι που δε θα τον εμποδίσει όμως απο το να είναι το επόμενο διαλεχτό θύμα της αντίδρασης.
Άκης Τζάρας
Κόκκινη Ορχήστρα 
Σύντροφοι γιατί αυτός ο διαχωρισμός; Η ενότητα κατά της Τρόικας μπορεί να επιτευχθεί με όλους τους εργαζόμενους, με ΟΛΟΥΣ τους πολίτες που πλήττονται από τα μέτρα της κυβέρνησης και της Τρόικας. Πιο είναι το συνειδητό προλεταριάτο; Η ομάδα στην οποία ανήκει ο κάθε σύντροφος; Οι μαρξιστές έχουν χρέος να ενώσουν ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΟΥΣ (που δεν είναι καθόλου συνειδητοποιημένη) να ανατρέψουν το ΠΑΣΟΚ, να διώξουν την Τρόικα και να δημιουργήσουν ένα ΚΙΝΗΜΑ το οποίο μέσα σε αυτές τις διαδικασίες, ένα μεγάλο τμήμα του θα συνειδητοποιηθεί. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεκαετίες τώρα με τις πρακτικές της Αριστεράς καμία συνειδητοποίηση του λαού και του προλεταριάτου δεν έχει υπάρξει. Κανένας δεν σκέφτεται: Τι φταίει γι’ αυτή την απαξίωση του 90% προς την Αριστερά; Και αν δε το βλέπαμε μέχρι σήμερα, δε το βλέπουμε ούτε την εποχή του Μνημονίου; Και εξακολουθούμε – χωρίς ντροπή – να αυτοονομαζόμαστε Μαρξιστές;
Αν ορίσουμε σαν συνειδητό το προλεταριάτο που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μεταναστών (που είναι αυτό το προλεταριάτο; ) θα αντιληφθούμε ότι στην πλειοψηφία του το προλεταριάτο έχει μπολιαστεί με το δηλητήριο του ρατσισμού. Και δεν είναι άμοιρη ευθυνών γι’ αυτό η Αριστερά. Και δεν «καθαρίζουμε» χαρακτηρίζοντας ρατσιστές αυτό το λαό. Εμείς τον κάναμε ρατσιστή.
Ή μήπως αν ορίσουμε σαν συνειδητό προλεταριάτο το Κίνημα κατά των Διοδίων, του Δεν πληρώνω κλπ., έχουμε κάνει το χρέος μας σαν μαρξιστές; Και με το μη συνειδητό που αποτελεί το 90% του Ελληνικού πληθυσμού, τι κάνουμε; Του γυρίζουμε την πλάτη;
Όπως γράφει ο σύντροφος Αντώνης Χάλαρης, από το ΑΚΕΠ και μέλος της ΣΟ του ΠΚ: «Όσο περισσότερο διαφαίνεται, ακόμη και δημοσκοπικά, η υποφώσκουσα ανάγκη ενός μεγάλου –και διαρκώς διογκούμενου- τμήματος του πληθυσμού, να υπάρξουν πολιτικές πρωτοβουλίες, έξω απʼ τα σημερινά κομματικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές και συνδικαλιστικές περιχαρακώσεις, που, με «το βουερό κέρας του κυνηγού», θα σημάνουν, στο όνομα των γενικών δικαιωμάτων της κοινωνίας, «το κυνήγι» της σημερινής εξαχρειωμένης οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, τόσο περισσότερο ο κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός αντικαπιταλιστικός πολιτικός χώρος «κοπαδοποιείται», αλληλοσπαράσσεται και προσφέρει, με τη στάση του αυτή, «καλές υπηρεσίες» στο καθεστώς».
Δεν το αντιλαμβάνεστε σύντροφοι;
«Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών» (Μαρξ).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!