Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από μια συζήτηση μελών του αμερικάνικου Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, το 1938, με τον Λεόν Τρότσκι για το “Μεταβατικό Πρόγραμμα”. Εκτός των άλλων η συζήτηση αφορούσε και τρόπους αντιμετώπισης των φασιστικών μεθόδων. Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Θεοδόση Θωμαδάκη.Δίνει ανάγλυφα τον πίνακα του ιταλικού προλεταριάτου, ειδικά στα 1920-21. Ήταν μια πανίσχυρη οργάνωση με 160 σοσιαλιστές βουλευτές στο κοινοβούλιο. Έλεγχαν πάνω από το 1/3 των δήμων και οι πιο σημαντικές περιοχές της Ιταλίας ήταν στα χέρια των σοσιαλιστών, κέντρα της εργατικής εξουσίας. Κανένας καπιταλιστής δεν μπορούσε να προσλάβει ή να απολύσει εργάτες χωρίς τη συναίνεση των συνδικάτων, κι αυτό αφορούσε τόσο τους εργάτες γης όσο και τους εργάτες βιομηχανίας.
Αυτό έμοιαζε σαν να έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου κατά 49%, μα η αντίδραση της μικρομπουρζουαζίας και των απόστρατων αξιωματικών ενάντια σ’ αυτή την κατάσταση ήταν φοβερή. Στη συνέχεια, ο συγγραφέας εξιστορεί το πώς αυτοί οργάνωσαν μικρές ομάδες που τις κατεύθυναν αξιωματικοί και που με αυτοκίνητα τις εξαπολύανε σ’ ολόκληρη τη χώρα. Σε πόλεις των 10.000 κατοίκων που ελέγχονταν από τους σοσιαλιστές, διεισδύανε 30 οργανωμένοι άνθρωποι, βάζανε φωτιά στο Δημαρχείο, καίγανε τα σπίτια, δολοφονούσαν τους ηγέτες, επιβάλανε συνθήκες εργασίας ευνοϊκές στους καπιταλιστές, και στη συνέχεια φεύγανε για αλλού, κάνοντας τα ίδια πράγματα σε εκατοντάδες και εκατοντάδες πόλεις, στη μια μετά την άλλη. Με μια φοβερή τρομοκρατία και με μεθοδικές ενέργειες, σύντριψαν συστηματικά τα συνδικάτα και έγιναν κύριοι της Ιταλίας. Κι όμως ήταν μια μικρή μειοψηφία».
Οι Μέθοδες των Φασιστών
«Οι εργάτες κήρυξαν γενική απεργία. Οι φασίστες στείλανε τα αυτοκίνητά τους και συντρίψανε κάθε τοπική απεργία και με μια οργανωμένη μικρή μειοψηφία κάνανε εκκαθαρίσεις στις εργατικές οργανώσεις. Ύστερα απ’ αυτά έγιναν οι εκλογές και οι τρομοκρατημένοι εργάτες εκλέξανε τον ίδιο αριθμό βουλευτών. Αυτοί διαμαρτυρόντουσαν στο Κοινοβούλιο μέχρι που διαλύθηκε. Αυτή είναι η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην τυπική και την πραγματική εξουσία, Όλοι οι βουλευτές ήταν σίγουροι πως κρατούσαν στο χέρι την εξουσία, όμως, το τεράστιο αυτό κίνημα το γεμάτο με πνεύμα αυτοθυσίας συντρίφτηκε, τσακίστηκε, καταλύθηκε από 10.000 περίπου καλά οργανωμένους φασίστες, που είχαν το πνεύμα της αυτοθυσίας, αλλά και καλούς στρατιωτικούς ηγέτες.
Στις Ενωμένες Πολιτείες, τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά οι θεμελιακές τάσεις είναι οι ίδιες. Πληροφορήθηκα για την τακτική του Χαγκ: είναι μια γενική επανάληψη του φασιστικού πραξικοπήματος. Αυτός, αντιπροσωπεύει τα μικροαφεντικά που λυσσάξανε με τη χειροτέρεψε της κρίσης. Έχει το “γκαγκ” του (γκαγκστερική ομάδα), πράγμα που είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματικό. Αυτό είναι πάρα πολύ μεταδοτικό. Με την όξυνση της κρίσης, αυτό θα απλωθεί σ’ όλες τις χώρες, και ο Ρούζβελτ που είναι ένας πάρα πολύ καλός δημοκράτης, θα πει: “Ίσως αυτό να είναι η μόνη λύση”.
Το ίδιο πράγμα έγινε στην Ιταλία. Υπήρχε ένας πρόεδρος που κάλεσε τους σοσιαλιστές. Οι σοσιαλιστές αρνήθηκαν. Δέχτηκε τότε τους φασίστες. Σκεφτόταν πως αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αντίβαρο για τους σοσιαλιστές, οι φασίστες, όμως, ανέτρεψαν τον πρόεδρο. Πιστεύω τώρα πως το παράδειγμα της Νέας Υερσέης είναι πολύ σημαντικό. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα πάντα, αλλά με έναν εντελώς ειδικό τρόπο. Θα πρότεινα μια σειρά άρθρα που να εξηγούν το πώς οι φασίστες κατάφεραν να νικήσουν. Μπορούμε να πετύχουμε τη νίκη με τον ίδιο τρόπο, πρέπει, όμως, να έχουμε ένα μικρό σώμα εργατών. Πρέπει να έχουμε την καλύτερη πειθαρχία, οργανωμένους εργάτες, επιτροπές άμυνας, αλλιώτικα θα ηττηθούμε, και νομίζω πως οι σύντροφοί μας στις Ενωμένες Πολιτείες δεν δίνουν τη σπουδαιότητα που πρέπει σ’ αυτό το ζήτημα. Ένα φασιστικό κύμα μπορεί σε 2 ή 3 χρόνια να κατακλύσει τη χώρα και οι καλύτεροι εργάτες ηγέτες να λυντσαριστούν με το χειρότερο τρόπο, το ίδιο όπως λυντσάρονται οι μαύροι στο Νότο. Πιστεύω πως η τρομοκρατία στις Ενωμένες Πολιτείες θα είναι πιο φοβερή απ’ όλες τις άλλες χώρες. Είναι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο που πρέπει να αρχίσουμε, με μεγάλη προσοχή, με τις ομάδες αυτοάμυνας, αλλά πρέπει να αρχίσουμε αμέσως».
ΕΡΩΤΗΣΗ: «Πρακτικά πώς θα λανσάρουμε το σύνθημα για τις ομάδες αυτοάμυνας;».
Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ: «Αυτό είναι πολύ απλό. Έχετε μια απεργιακή φρουρά σε μια απεργία. Όταν η απεργία τελειώσει, εξηγούμε πως πρέπει να υπερασπίσουμε τα συνδικάτα μας, μονιμοποιώντας την απεργιακή φρουρά».
ΕΡΩΤΗΣΗ: «Μήπως το Κόμμα πρέπει να δημιουργήσει το ίδιο ομάδες αυτοάμυνας με τα δικά του μέλη;».
Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ: «Τα συνθήματα του Κόμματος πρέπει να ρίχνονται εκεί όπου έχουμε συμπαθούντες και εργάτες που μας υπερασπίζουν. Ένα κόμμα όμως δεν μπορεί να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη οργάνωση αυτοάμυνας. Το καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε τέτοιους οργανισμούς στα συνδικάτα. Πρέπει να έχουμε ομάδες συντρόφων πολύ πειθαρχημένες, με συνετούς ηγέτες για να μην αφήσουν τον εαυτό τους να προβοκαριστεί εύκολα, γιατί αυτές οι ομάδες μπορούν εύκολα να προβοκαριστούν. Το βασικό καθήκον για τον ερχόμενο χρόνο θα είναι να αποφευχθούν οι αιματηρές συγκρούσεις και συμπλοκές, πρέπει να τις περιορίσουμε στο μίνιμουμ, με μια οργανωμένη μειοψηφία, τόσο σε καιρό απεργίας όσο και σε καιρό ειρήνης. Το να παρεμποδίσουμε τις συγκεντρώσεις των φασιστών είναι ένα ζήτημα συσχετισμού των δυνάμεων. Μόνοι μας δεν είμαστε αρκετά δυνατοί, αλλά προτείνουμε το Ενιαίο Μέτωπο.
Ο Χίτλερ εξηγεί στο βιβλίο του το γιατί πέτυχε. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν πανίσχυρη. Έστειλε μια συμμορία με τον Ρούντολφ Ες σε μια συγκέντρωση της σοσιαλδημοκρατίας και λέει πώς στο τέλος της συγκέντρωσης τα 30 αγόρια του κυνήγησαν όλους τους εργάτες που ήταν ανίκανοι να τους αντιταχθούν. Ήξερε, λοιπόν, πως θα ήταν ο νικητής. Οι εργάτες ήταν οργανωμένοι μόνο για να πληρώνουν τις συνδρομές τους –χωρίς καμιά προετοιμασία για άλλα καθήκοντα. Τώρα πρέπει να κάνουμε εκείνο που έκανε ο Χίτλερ, αλλά προς την αντίστροφη κατεύθυνση. Να στέλνουμε 40-50 ανθρώπους να διαλύουν τις φασιστικές συγκεντρώσεις. Αυτό έχει μια πολύ μεγάλη σημασία, οι εργάτες δυναμώνουν, γίνονται μαχητικά στοιχεία, τα μεγάφωνά μας. Οι μικροαστοί θα το δουν αυτό με σοβαρό μάτι. Τέτοια επιτυχία! Αυτό έχει μια πολύ μεγάλη σπουδαιότητα στο μέτρο που ο πληθυσμός είναι τυφλωμένος, καθυστερημένος, καταπιεσμένος και δεν μπορεί να ανορθωθεί παρά μόνο με επιτυχίες. Δεν μπορούμε να ξεσηκώσουμε παρά μόνο την πρωτοπορία, αλλά η πρωτοπορία αυτή πρέπει να ξεσηκώσει και τους άλλους. Και γι’ αυτό ξαναλέω πως είναι ζήτημα πολύ μεγάλης σπουδαιότητας. Μπορούμε να αρχίσουμε από τη Μινεάπολη, όπου έχουμε πολύ έμπειρους και δυνατούς συντρόφους, και να δώσουμε το παράδειγμα σε όλη τη χώρα.
Δείτε:
Κόκκινη Ορχήστρα 
Σχολιάστε