Αναδημοσίευση από το «ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ«
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;
Εν τέλει και μετά από αρκετές αναβολές οι πιο περίεργες μεταπολιτευτικά εκλογές φαίνεται να είναι γεγονός. Εάν και το ίδιο το αποτέλεσμα των εκλογών σίγουρα σηματοδοτεί μια εντελώς καινούργια κατάσταση, με τις προβλέψεις να μιλάνε για την είσοδο στην βουλή δύο φασιστικών κομμάτων (ΛΑΟΣ, Καμμένος) και ενός ναζιστικού, μεγάλη άνοδο της αριστεράς και ταυτόχρονα κατάρρευση των κομμάτων εξουσίας, στο παρασκήνιο της προεκλογικής περιόδου συμβαίνουν πιο σημαντικά πράγματα. Πιο σημαντικό από της ίδιες της εκλογές, είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται. Η μέχρι στιγμής μονοθεματικότητα γύρω από το θέμα της εγκληματικότητας, όπως προβάλλεται από ΜΜΕ και την πολιτική εξουσία δείχνει έναν εντελώς καινούργιο τρόπο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Και αυτό στο βαθμό που σηματοδοτεί ουσιαστική αλλάγη στην ίδια την άσκηση εξουσίας είναι σίγουρα πιο σημαντικό από την διαχείριση της.
Η τεράστια σε διάσταση επιχείρηση αποπροσανατολισμού των οικονομικά λεηλατημένων μικροαστών, τηλεθεατών και ψηφοφόρων είναι πρωτοφανής σε κυνισμό και αγριότητα. Χωρίς ακόμα να έχει τελειώσει την επίθεση του εναντίον των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, με μηδενική νομιμοποίηση στα μάτια αυτών που εξουσιάζει και ενώ η θέση του είναι τουλάχιστον επισφαλής, το καθεστώς προσπαθεί να αλλάξει τον ίδιο του τον ρόλο και να επιβληθεί σαν ο μεγάλος προστάτης της κοινωνίας. Όλη η επιχείρηση μοιάζει σαν να προσπαθεί να σβήσει σε μια στιγμή από την μνήμη των προλετάριων και των μικροαστών όλη την ταξική σύγκρουση των τελευταίων τριών ετών και να επανεκκινήσει την κοινωνική μηχανή από την αρχή με άλλους όρους. Ο βασικός μισθός πήγε 400 ευρώ (μόλις πρίν δυο μήνες) και η κοινωνία εξαθλιώθηκε από κάποια περίεργη φυσική καταστροφή ή επιδημία, την οποία τώρα ο Χρυσοχοίδης, οι Ναζί, ο Καρατζαφέρης ή ο Σαμαράς καλούνται να διαχειριστούν και για την οποία προτείνουν λύσεις. Στην κοινωνία – στρατόπεδο συγκέντρωσης ούτε οι Χρυσοχοίδηδες , ούτε οι Σαμαράδες είναι υποχρεωμένοι να εξηγούν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Έχουν δικαίωμα επί της ζωής και του θανάτου όλων των φυλακισμένων εντός του στρατοπέδου, του οποίου και εγγυούνται την εύρυθμη λειτουργία σκοτώνοντας και εκτελόντας όσο συχνά χρειαστεί. Το ολοκαίνουργιο κόμμα της Τάξης σχεδιάζει να εφιαλτικό δυστοπικό μέλλον με ορδές μπάτσων στους δρόμους, μισθοφόρους και πολιτοφύλακες στις γειτονιές και εάν χρειαστεί στρατό γύρω από κυβερνητικά κτήρια. Ο σχεδιασμός είναι αυτός που αρμόζει στην στρατιωτική επιβολή επί ενός εχθρικά διακείμενου πληθυσμού.
Το Κόμμα της Τάξης είτε στην μνημονιακή, είτε στην αντιμνημονιακή μορφή του, έχει ένα και μόνο αντικείμενο. Εμπορεύεται Τάξη και Ασφάλεια και ξερνάει τρομοκρατία επι του πληθυσμού. Η παρακρατική Ελληνική Πολιτοφυλακή του καθηγητή Λιόλιου που μόνο προσωρινά διαλύθηκε δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν μισθοφορικό στρατό εντός της πόλης – σύμφωνα με τον επίσημο κανονισμό λειτουργίας της – που θα πουλάει προστασία στους έντρομους πολίτες ενός κράτους που από την μία λεηλατεί οικονομικά τον πληθυσμό και από την άλλη πριμοδοτεί την αλληλοσφαγή του. Ομοίως οι Χρυσαυγίτες δεν κρύβουν ότι σκοπεύουν και οι ίδιοι να μετατραπούν σε επαγγελματίες μισθοφόρους. Και στις δύο περιπτώσεις η εταιρία γιγαντώνεται και μετατρέπεται σε κράτος. Αντίστοιχα με νέα ρύθμιση του Χρυσοχοίδη θα μπορούν μεγαλέμποροι, βιομήχανοι, μαφιόζοι ή οποιοσδήποτε έχει την δυνατότητα να νοικιάζουν μπάτσους για προστασία, μετατρέποντας το ίδιο το κράτος σε εταιρία παροχής ασφάλειας. Κράτος, παρακράτος, μισθοφόροι, μαφιόζοι, πολιτικοί, βιομήχανοι και χρυσαυγίτες εμπλέκονται σε ένα ελλεινό γαιτανάκι αλληλοπαροχής προστασίας σε έναν ολοκληρωτικό κόσμο αγγελικά πλασμένο. Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου από ένα καθεστώς που ήδη έχει ηθικά χρεωκοπήσει αποτελεί εμφύλιο πόλεμο.
Η ιδεολογική σύμπλευση του Χρυσοχοίδη με τον Μιχαλολιάκο δεν προκύπτει ούτε από την φασιστοποίηση του πρώτου, ούτε από τον εξωραισμό τον ‘‘απόψεων’’ του δεύτερου. Προκύπτει από την ανάγκη του καθεστώτος να σταματήσει να αμφισβητείται πολιτικά. Η επίθεση στους μετανάστες είναι μόνο η αρχή. Ο υπουργός Καταστολής δεν είναι μαλάκας να πιστεύει ότι φοβούνται τους μετανάστες οι νεόπτωχοι και γι’ αυτό δεν ψωνίζουν στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Στόχος του είναι η αποκτήνωση της κοινωνίας, είτε με τους Δελτάδες να γονατίζουν και μετά να τσουβαλιάζουν ανθρώπους που στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα , είτε με το να υπόσχεται θέσεις εργασίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν το επιτύχει αυτό θα επιτεθεί και σε αυτούς που μπορούν ακόμα να βλέπουν τον υπαίτιο για την εξαθλίωση τους. Οι οποίοι και πάρα πολλοί είναι και αυξάνονται. Ταυτόχρονα πλησιάζει η στιγμή που δεν θα ικανοποιούνται με μια στημένη συγκρουσιακή γενική απεργία κάθε τρεις μήνες.
Το Κόμμα της Τάξης ξέρει τι θέλει και ετοιμάζεται για το μεγάλο ξεκαθάρισμα.
Εμείς;
Κόκκινη Ορχήστρα 
Και ενώ το καθεστώς αποδεικνύει για ακόμα μια φορά τη δυνατότητά του να χειραγωγεί τους υπηκόους του, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν χάσει τον μπούσουλα. Η προσπάθεια για συγκρότηση ενός αντιμνημονιακού μπλοκ πάει κατά διαόλου και αυτό δεν οφείλεται φυσικά στο σεχταρισμό της αριστεράς αλλά στη σαθρή βάση ενός τέτοιου μετώπου. Όταν φυσικά βρίσκεσαι στο Σύνταγμα με τους χιλιάδες ηλίθιους στην Αμαλίας να τραγουδάνε σαν χαπακομένοι τον εθνικό ύμνο, και στο σιντριβάνι, καστοριαδικοί και 12θεϊστές που φαντασιόνονται την αυτοθέσμιση που αναδύεται μέσω της αναβίωσης της αρχαίας αγοράς, χίπιδες που φέρνουν τα Ματαλα του 70 στο Σύνταγμα, και αριστεροί που νομίζουν ότι η όλος αυτό ο θίασος είναι τα αναδυόμενα σοβιέτ, είναι φυσικό όταν σου ‘ρθει να μην το περιμένεις.
Η αριστερά που επένδυσε το μέλλον της σ’ αυτή τη σούπα, ήδη το πληρώνει. Το «ανιμνημονιακό μέτωπο» πλέον το διεκδικούν επί ίσοις όροις τα μαντρόσκυλα της αστικής τάξης που απαιτούν μια «υπερήφανη εθνική στάση» τρώγοντας μέρα με τη μέρα τη μπουκιά από το στόμα της αριστεράς. Αν αθροίσει κανείς τα δημοσκοπικά ποσοστά Καμένου, Χ.Α. και Λαος κοντεύουν το 20%, όσο δηλαδή θα εισπράξει μετά από τόσο κόπο η αριστερά στο σύνολό της. Εννοείται ότι ο Κουβέλης δεν συγκαταλέγεται σε καμία αριστερά.
Μέσα σε όλα αυτά διάφοροι αστέρες που το προηγούμενο διαστημα είχαν μετάσχει στο αντιμνημονιακό αριστερό μέτωπο τώρα μεταγράφονται με άνεση στο ακροδεξιό μπλοκ λέγοντας μάλιστα ότι εκεί υιοθετούνται οι ιδέες τους. Ένας από αυτούς είναι ο Νώτης Μαριάς, προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ που στις περιφερειακές εκλογές συμμετείχε στο συνδυασμό του Αλ. Μητρόπουλου που υποστήριξε ο Συριζα ως υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης δυτικού τομέα Αττικής. Ο κύριος αυτός αφού δεν κατάφερε να κατεβάσει σε ένα ψηφοδέλτιο τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, προτείνοντας γι’ αυτό το όχημα «ΕΛΛΑΔΑ» των Μικη Θεοδωράκη και Μαν. Γκλέζου, αποφάσισε μαζί με την κίνηση του (Αντιμνημονιακοί Πολίτες), να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο του Καμμένου. Μάλιστα σε συνέντευξη στο Χάρη Μπότσαρη στο ραδιο 9 ο Μαριάς υποστήριξε ότι «Το εκλογικό πρόγραμμα του κινήματος «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Π. Καμμένου αντιγράφει σημαντικά σημεία από τις πολιτικές θέσεις που έχουμε εκφράσει προφορικά και γραπτά εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό σημαίνει πέραν των άλλων δικαίωση των θέσεών μας και αύξηση της πολιτικής επιρροής του κινήματος μας». [http://antimnimoniakoi-polites.blogspot.com]
Όποιος έχει υπόψη του το πρόγραμμα του Καμμένου μπορεί να βγάλει και τα συμπεράσματά του. Το αστείο είναι πως λίγες μέρες πριν την απόφαση του Μαριά να συμπλεύσει με τον Καμμένο, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετείχε στην Κρήτη σε ανοιχτή συζήτηση με τον εν λόγω αντιμνημονιακό αστέρα μαζί με τους πολιτικάντηδες από τη Σπίθα και το ΕΠΑΜ για τη για τη σύσταση αντιμνημονιακού μετώπου και κοινού εκλογικού σχηματισμού.
Εδώ τα βίντεο
Το ερώτημα όμως παραμένει: γιατί ο Μαριάς προτίμησε αφού δεν ευοδώθηκε το μέτωπο να πολιτευτεί με τον Καμένο αντί με το ΣΥΡΙΖΑ (ή το Ανταρσύα); Ή καλύτερα ας απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί επιλέγει να συνεργάζεται με τέτοιους πολιτικάντηδες που με μια κίνηση βρίσκονται στην αγκαλιά του κάθε Καμμένου;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τα στρατοπεδα συγκεντρωσης ειναι μαλλον η αρχή ενος γενικοτερου σχεδιου αντιμετωπισης του προλεταριατου που περισσευει και απειλει με ταραχες ολη την Ευρωπη…Iσως το μελλον που ετοιμαζουν ειναι παρομοιο με το τειχος στη ΓΑΖΑ ή την στρατιωτική επιτηρηση στις βραζιλιανικες φαβελες. Δηλαδή τα αστικά επιτελεια θα εγκλωβισουν σε επιτηρουμενες (απο πανοπλους μισθοφορους και παρακρατικους φρουρους) αθλιες υποβαθμισμενες περιοχες τους αμισθους προλεταριους. Μεσα στις επιτηρούμενες φαβελες θα εγκλωβιζονται ολοι οι αμισθοι προλεταριοι, δηλαδή τα εκατομμυρια του προλεταριατου που περισσευει, χωρις στοιχειωδεις υποδομες παιδειας, υγειας, και φυσικά με μεγαλο βαθμό θνησιμοτητας και αναλφαβητισμου. Η ελευθερία μετακινησης ενος αμισθου προλεταριου που τυπικά θα ειναι πολιτης μιας ευρωπαικης χωρας, εντος της «χωρας του» αλλά ακομα εντος της πολης στην οποια ειναι υποτιθεται «δημοτης», απο μια περιοχή της πολης σε αλλη, θα περιορισθεί σημαντικά. Ουσιαστικά το νεο προλεταριατο θα βρεθεί σε κατασταση μαζικής φυλακης αοριστου χρονου και διαρκειας. Μαλλον προς τετοια κατευθυνση νομιζω οτι προσανατολιζονται τα αστικά επιτελεια. Πως θα αντιδρασει το προλεταριατο, κανενας δεν ξερει. Νομιζω όμως οτι ανταγωνιστικά προς το ναρκεμποριο και τις επιθεσεις σε ανημπορες γριες μαλλον θα γεννηθουν οργανωσεις κοινωνικών ληστων ή ισως νεες Χαμας και νεοι ταλιμπαν, με επιθεσεις αυτοκτονιας μεσα στο κεντρο της ευρωπης και οχι μονο στη μεση ανατολη και στην Καμπουλ. Η αριστερα οπως τη γνωριζουμε εκφραζει πολιτικά το παλιο προλεταριατο με τις παλιες «καλες» (ας πουμε) εργασιακες σχεσεις και δεν νομιζω οτι μπορει να εκφρασει το νεο αμισθο προλεταριατο που ακομα δεν εχει συγκροτηθεί σε κοινωνικό υποκειμενο. Το ζητουμενο της νεας εποχής ειναι νομιζω η συγκροτηση του νεου κοινωνικού επαναστατικού υποκειμενου και οχι (ας πουμε) του «πολιτικου υποκειμενου», αν μπορουμε να κανουμε με σαφηνεια μια τετοια διακριση. Η συζητηση για την ταχτική της αριστερας μαλλον εχει πολυ περιορισμενη απηχηση μεσα στο νεο προλεταριατο….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και ο Δημαράς με τον Καμμένο και ο Καζάκης με τον Παπαθεμελή. Ρε ουστ από δω καραγκιόζηδες. Άντε να δούμε και οι επίσημοι εκπρόσωποι των αγανακτισμένων του Συντάγματος, η «Άμεση ή Real Δημοκρατία» με σπόνσορες τον Αλαφούζο, τη Ζούγκλα και το Σταρ Τσανελ, να δούμε με ποιον θα κατέβει. Ρε αυτά τα πατριωτάκια που ξενύχταγαν στο σύνταγμα το καλοκαίρι έχουν τελικά πολύ πλάκα. Αλλά αυτοί καραγκιόζηδες ήταν είναι και θα είναι. Η αριστερά που τους έχασκε, και μας είχε ταράξει στις παρατηρήσεις που δεν πάμε και μεις να γίνουμε ένα με το χυλό, δεν πρέπει να μας πει τι δουλειά είχε να οσμώνεται δυο χρόνια τώρα με το εθνικόφρων κατακάθι; Και να έχει και το θράσος να μας παραδίδει και μαθήματα αντισεχταρισμοού από πάνω. Τώρα που η δεξιά θα πάρει σύνολο 47% (και τα εθνικια μαζί με τα φασιστόμουτρα 20%), να δούμε τι θα λένε αυτοί που χάσκανε τη λαοθάλασσα με τις γαλανόλευκες και νομίζανε ότι γίνεται επανάσταση. Τι να πει κανείς, ηλιθιότητα; Δειλία; Ότι και να ναι σημασία έχει ότι χρειαζόμαστε μια άλλη αριστερά, που να μην ασχολείται ούτε με πτυχία, ούτε με το πόσο θα πουλιέται η εργατική δύναμη. Τέρμα πια με τη αριστερά της συνδικαλιστικής ζητιανιάς και των αυταπατών της κοινωνικής κινητικότητας. Θέλουμε μια αριστερά για την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Μια αριστερά που θα παίρνει την ευθύνη για ότι λεει και ότι κάνει. Που δεν θα περιμένει κανέναν λαό να βγάλει τα καστανά από τη φωτιά, αλά θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν κίνημα και σαν υποκείμενο του επαναστατικού αγώνα. Μια αριστερά επαναστατική πρωτοπορία. Ναι -ναι πρωτοπορία, καλά ακούσατε οπαδοί των ατέρμονων συζητήσεων και του group therapy. Η εποχή χρειάζεται σκληρές και μαχητικές οργανώσεις αποφασισμένων να πολεμήσουν και να νικήσουν. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούν στα ανταλλακτικά τους παζάρια, τις κουζίνες και άλλες αγαθοεργίες που άλλωστε η εκκλησία τις οργανώσει καλύτερα απ’ αυτούς.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Από τον Δημήτρη Καζάκη ήταν αναμενόμενη η κουτσουκέλα. Ο Καζάκης είναι απ’ αυτούς που πάντα έλεγε ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές μεταξύ δεξιάς-αριστεράς και ότι είναι κρετίνος όποιος δεν βάζει το εθνικό πρόταγμα πάνω από τέτοιους διαχωρισμούς. Έχουν πάρει και τα μυαλά του αέρα από τότε που το Σύστημα του είχε δώσει βήμα στο Ράδιο-9. Το δε ΧΩΝΙ που εκδίδεται με , είναι ένα μια λαχανοφυλλάδα
Ωστόσο, αυτό που είναι καλό στον Καζάκη και του αναγνωρίζω, είναι ότι βάζει κάτω τα νούμερα, τα παλεύει και τα παιδεύει για να δείξει ότι κάθε κίνηση του γκουβέρνου και της Ε.Ε είναι μόνο για το θάψιμο του λαού. Δεν είναι αυτονόητο στις μέρες μας αυτό. Ούτε οι αριστεροί φιλο-ευρωπαϊστές ούτε οι πρώην μυστικοσύμβουλοι οικονομολόγοι οπαδοί της θολούρας και των «ρεαλιστικών λύσεων για το χρέος», οπαδοί του μπερδικλώματος, δεν το κάνουν.
Και αντί η αριστερά που στην τελική έχει τα σκήπτρα της καλής οικονομικής ανάλυσης (τρομάρα της!), που έχει την οικονομία σαν προνομιακό πεδίο, με δυνατά εργαλεία ανάλυσης από Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν μέχρι Τρότσκι-Πουλιόπουλο, ακόμα και από Νίκο Μπελογιάννη και όποιον θέλει ο καθένας να βάλει, μαοϊκό, τροτσκιστή, σταλινικό, ρεβιζιονιστή ή ότι άλλο. Με επίσης το internet με πληθώρα στοιχεία και με πανεπιστημιακούς και με μορφωμένους ανθρώπους, αντί να μπει μπροστά.
Και τελικά τι μένει σαν highlights;
Η πρόταση για «αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση» του ΚΚΕ (ούτε καν να διαλυθεί η ΕΕ!).
Και το τριετές μορατόριουμ αποπληρωμής χρέους του Τσίπρα (μορατόριουμ προϋποθέτει την θέληση του δανειστή. Πως θα την έχουμε εξασφαλίσει;).
Και το «δεν μπορούν να μας διώξουν απ την Ευρώπη αν εμείς απαιτήσουμε φιλο-λαϊκές πολιτικές, γιατί έτσι θα τρομάξει η Ευρώπη» και η «ποίηση των πλατειών», του Τσακαλώτου.
Αερολογίες!
Πώς να μην μπαίνουν μπροστά οι εθνο-οικονομολόγοι τύπου Καζάκη ή Μαριά;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!