Συμμετέχουμε σαν άτομα, προβληματιζόμαστε σαν συλλογικότητα

Με αφορμή ένα προηγούμενο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Κόκκινης Ορχήστρας (εδώ) πολλοί μας ρωτάνε: Τελικά, να συμμετέχουμε στο κίνημα των «αγανακτισμένων» ή να το καταγγείλουμε; Να χαιρόμαστε ή να στεναχωριόμαστε που βγήκε ο κόσμος στους δρόμους; Αυτό δεν θέλαμε τόσο καιρό, γιατί εσείς είσαστε τόσο σκεπτικιστές μπροστά σ’ αυτό το πρωτοφανές κίνημα;
Και απαντάμε: Δεν είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ποιος να πάει στο Σύνταγμα και ποιος όχι. Εξάλλου ένα κίνημα που έχει ξεκαθαρίσει στο όνομα του ότι δεν θέλει «καπέλα» και «κόμματα» δεν μας υποχρεώνει να πάρουμε μια τέτοια θέση. Για μας τα πράγματα δεν είναι από φυσικού τους καλά ή κακά. Το Σύνταγμα δεν είναι μια συγκέντρωση που καλούνε οργανώσεις και συλλογικότητες της αριστεράς για να καλέσουμε και εμείς. Ούτε μια εργατική απεργία με ξεκάθαρο τουλάχιστον ταξικό πρόσημο. Σε τι ακριβώς μπορεί να καλέσει μια πολιτική οργάνωση, αφήστε που εμείς δεν είμαστε ούτε καν τέτοια. Υπάρχει κανείς που καλεί στο Σύνταγμα και δεν το ξέρουμε; Παίρνει την πολιτική και οποιαδήποτε άλλη ευθύνη για το τι θα γεννηθεί από κει μέσα. Κανείς δεν το κάνει με οποιοδήποτε επίσημο τρόπο και αν το κάνει θα κατηγορηθεί από σύσσωμο το σύνταγμα ότι καπελώνει το κίνημα. Πριν λοιπόν απαντήσει η Κόκκινη Ορχήστρα, ας μας πούνε αυτοί που μας εγκαλούν αν καλούν εκείνοι, όχι ως πληττόμενοι, όχι ως «δεν πληρώνω», όχι ως πρωτοβάθμιο σωματείο, όχι ως άτομα που είναι και της μόδας, αλλά σαν πολιτικές οργανώσεις. Αλλά τι συζητάμε τώρα. Εδώ οι οργανώσεις έχουν ήδη καταργηθεί, για να μην πούμε αυτοκαταργηθεί στην πλατεία και μάλιστα πάνω και κάτω.
Τώρα σαν άτομα φυσικά είμαστε εκεί, αλλά έτσι το «συμμετέχουμε» έχει μια διαφορετική σημασία. Σαν Κόκκινη Ορχήστρα δεν συμμετέχουμε, όχι γιατί ακριβώς δεν θέλουμε αλλά γιατί έτσι έχει αποφασίσει η συνέλευση, και επειδή δεν είμαστε της προσκολλήσεως, συμμετέχουμε με τον τρόπο που συμμετέχουν όλοι.
Από κει και πέρα αποφεύγουμε τα μεγάλα λόγια, για μια υπόθεση που είναι αντιφατική και που μπορεί να οδηγήσει εν μέσω κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Μας λένε να είσαστε εκεί να το στρέψουμε στη δική μας κατεύθυνση. Μάλιστα. Και ποια είναι η δική μας κατεύθυνση (;), ξέρει κανείς να το πει με ένα ξεκάθαρο τρόπο. Και εν πάση περιπτώσει να είμαστε εκεί, ως τι όμως. Ως Κατερίνα, Μαρία, Γιάννης, Μήτσος και Γιώργος. Ως μισθωτός τεχνικός, συνταξιούχος, μεταλλειολόγος, δάσκαλος, άνεργος, επισφαλής εργαζόμενος και γενικώς πληττόμενος; Ως Atenistas, μέλος του facbook, ιντερνετάκιας, κατασκηνωτής. Ως ακομμάτιστος, ως έλληνας, ως πατριώτης, ως αντισημίτης, ως τι; Με ποια ταυτότητα; Ποιοι είμαστε εμείς; Συμμετέχουμε που; Σε ένα ωραίο δρώμενο; Εντάξει, αλλά όχι σαν Κόκκινη Ορχήστρα, ούτε καν σαν κομμουνιστές. Δεν περιφέρουμε παντού την πολιτική ταυτότητα. Ούτε πάμε σε ένα κοινωνικό γεγονός ως κομμουνιστές. Τέτοια ευθύνη δεν μπορούμε να πάρουμε, ούτε φυσικά να περιφέρουμε την πολιτική μας ταυτότητα, (όχι την κομματική που εξάλλου δεν έχουμε) σε μια πλατεία που ακούγονται τα πάντα από τους σιωνιστές και τους μασόνους, μια χούντα θέλουμε, μεχρι τι όμορφη που θα ναι η άλλη κοινωνία. Μα τι σας πειράζει τώρα, που λεει ο καθένας ότι να ναι. Όχι ο καθένας έχει δικαίωμα να λεει ότι να ναι, με οποιαδήποτε ταυτότητα θέλει. Να είναι χριστιανός ορθόδοξος, έλληνας, πατριώτης, ολυμπιακός, πληττόμενος, νέος χωρίς μέλλον. Το μόνο που δεν μπορεί να είναι και μέχρι τώρα δεν έχει κατοχυρωθεί σε καμία πλευρά του Συντάγματος είναι να έχει πολιτική ταυτότητα και να μην την κρύβει. Μα κανείς δεν είπε να μην είναι ότι θέλει. Και η χούντα το ίδιο έλεγε. Να είσαι ότι θέλεις, αρκεί να μην το λες, γιατί πρώτα το έθνος πρέπει να είναι ενωμένο και να μην διαχωρίζεται σε κόμματα και παρατάξεις.
Βεβαίως ο πατριώτης είναι πολιτική ταυτότητα αλλά ακομμάτιστη, ενώ ο κομμουνιστής δεν έχει θέση ως τέτοιος. Ο ένας έχει δικαίωμα να περιφέρει τον εθνικισμό του να τραγουδάει τα εμβατήριά του, να ανεμίζει τις σημαίες του βυζαντίου, αλλά ο κομμουνιστής θα πρέπει να κρυφτεί ως τέτοιος για να είναι εκεί. Το ίδιο και ο αναρχικός για να μην ξεχνιόμαστε. Αλλά μην μας λένε τότε τι λεει η Κόκκινη Ορχήστρα, γιατί δεν καλεί στο σύνταγμα; Λες κι αυτοί που μας εγκαλούν συμμετέχουν στο Σύνταγμα σαν οργανώσεις ή άλλες συλλογικότητες. Αποδεχόμαστε λοιπόν αυτό το μοντέλο «συμμετοχής» κρύψαμε την πολιτική μας ταυτότητα, μεταμορφωθήκαμε σε πληττόμενους του μνημονίου και ακολουθούμε το πλήθος, που θα βρει το δρόμο του, μιας και μπήκε σε κίνηση. Στεναχωριόμαστε που βλέπουμε το μισό Σύνταγμα να φωνάζει οι προδότες στο Γουδί, θυμόμαστε ότι από το Γουδί μόνο πραξικοπήματα ξεκινάγανε και κινήματα του βαθέως κράτους, αλλά τι να κάνουμε, ελπίζουμε και εμείς ότι το αυθόρμητο «αυθεντικό», ακομμάτιστο λαϊκό κίνημα θα βρει το δρόμο του. Δεν μπλοκάρουμε, μα και να θέλαμε δεν μπορούμε, τις θαυμάσιες βιωματικές εμπειρίες της λαϊκής συνέλευσης, παρακολουθούμε άναυδοι τις 1,5λεπτες τοποθετήσεις και αναμένουμε στωικά να πάρουμε μαθήματα από τους κληρωτούς ομιλητές της αθηναϊκής «αγοράς» που αγορεύουν για τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής. Και αυτό κακό είναι; Τι άλλο να κάνουμε; Πώς να βοηθήσουμε; Να πάρουμε μια σκούπα να καθαρίζουμε μετά τη συνέλευση; Να βοηθήσουμε τα παιδιά στην «περιφρούρηση»;

Για να τελειώνουμε, εμείς κρυφτούλι δεν παίζουμε. Δεν θέλει το κίνημα «κόμματα», κανένα πρόβλημα. Δεν θέλει κομμουνιστές, ακόμα καλύτερα. Συμμετέχουμε λοιπόν με τους όρους αυτούς και επομένως οι υπόλοιπες ερωτήσεις είναι περιττές. Αλλά προσέξτε. Δηλώσεις για το «θαυμάσιο», «καταπληκτικό», «πρωτόγνωρο», «πρωτοφανές», και ότι άλλο θέλει κανείς κίνημα, από μας δεν θα τις έχει. Αν για να περιφερόμαστε και εμείς στο Σύνταγμα αναμένοντας τη λαϊκή συνέλευση να ολοκληρώσει τις βιωματικές της εμπειρίες θα πρέπει να κάνουμε και δηλώσεις ενθουσιασμού και θαυμασμού, προτιμούμε να μην είμαστε εκεί. Λοβοτομή ή format για να συνεννοούμαστε και με τους cyber κινηματίες εμείς δεν πρόκειται να κάνουμε.
Να πούμε εδώ επίσης, ότι το να προσπαθεί κανείς να παρέμβει σε ένα γεγονός, δεν σημαίνει συμμετοχή. Ένα τραπεζάκι σε μια συγκέντρωση δεν σημαίνει συμμετοχή, ούτε φυσικά το να μοιράζει κανείς μια προκήρυξη. Συμμετοχή σημαίνει ότι είσαι οργανικό μέρος μιας διαδικασίας. Και αυτό προϋποθέτει δημόσια εμφάνιση και αποδεκτή ως τέτοια. Μιλάς σε μια συνέλευση με την ταυτότητά σου, φυσικά χωρίς προνόμια με κάποιον που θέλει να μιλάει ως θύμα του μνημονίου. Και οι δύο στα ίσια. Αυτή είναι μια καθαρή και τίμια συμμετοχή. Δεν κρύβεσαι, δεν προσποιείσαι. Μα ο Λένιν δεν είπε ότι πάμε και καμουφλαρισμένοι; Όχι ο Λένιν είπε πάμε καμουφλαρισμένοι εκεί που η αντίδραση μας έχει βγάλει στην παρανομία, εκεί που κινδυνεύουμε να απολυθούμε από την εργοδοσία ή να πάμε φυλακή, εκεί που δεν πρέπει να μας πάρει χαμπάρι το 2ο γραφείο. Δεν πάμε καμουφλαρισμένοι σε μια «λαϊκή» συγκέντρωση για να μην προκαλέσουμε το πλήθος. Αν το πλήθος προκαλείται από την παρουσία μας τότε γιατί πάμε εκεί; Για να τους πείσουμε; Το πιστεύει κανείς σοβαρά αυτό; Ποιον να πείσεις άμα δεν σε κάνει κέφι. Στην Τουρκία, στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο η αριστερά εμφανιζόταν καμουφλαρισμένη όχι γιατί φοβόταν τον κόσμο, ούτε για να κάνει τη χάρη σε τίποτα πιτσιρίκια, αλλά γιατί ήταν εκτός νόμου. Αν ο κόσμος δεν μας θέλει δεν πα να φορέσεις και αφτιά γαιδάρου και να το παίζεις λαγός πάλι δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα. Μάλλον θα προκαλέσεις ακόμα περισσότερο αυτούς που δεν ήθελες να σε πάρουν χαμπάρι και εκεί είναι που θα σε κάνουν και του αλατιού. Όχι μόνο γιατί δεν σε θέλουν αλλά και γιατί πάς να τους κοροϊδέψεις.
Για να τελειώνουμε με αυτή την κουβέντα. Εμείς επιφωνήματα ενθουσιασμού για το νέο κίνημα δεν πρόκειται να κάνουμε. Παρακολουθούμε με νόημα τις εξελίξεις και με όση σοβαρότητα αρμόζει στην κατάσταση. Παρακολουθούμε τις κινήσεις στο σύνολο και ιδιαίτερα του αντιπάλου που έχει αρχίσει ήδη τους ελιγμούς. Δεν θεωρούμε ότι έχουμε απεριόριστο χρόνο. Ούτε ότι η εμπειρία του κάτω Συντάγματος θα έχει τον άπειρο χρόνο μέχρι να φτάσει στην άμεση δημοκρατία.
Επίσης θεωρούμε ότι στο όλο Σύνταγμα κυκλοφορούν πολλά πολιτικά σχέδια (και ειδικά στο γηπεδικό του τμήμα) και ως εκ τούτου απαιτείται η μέγιστη επαγρύπνηση. Και τέλος, το Σύνταγμα δεν είναι μια γενικώς κοινωνική διαμαρτυρία, ακόμα και αν έχει τέτοιο υπόβαθρο. Δεν είναι μια εργατική διεκδικητική απεργία που από τη φύση της εμπεριέχει την αντίθεση αφεντικού εργάτη, πράγμα που την χαρακτηρίζει, ακόμα κι αν οι απεργοί είναι όλοι συντηρητικών απόψεων, αλλά η ταυτότητα που συμμετέχουν εκεί είναι αναγκαστικά του απεργού. Το Σύνταγμα είναι μια καθαρή πολιτική διαμαρτυρία. Ας μας επιτρέψουν λοιπόν οι κάθε είδους ιμπρεσιονιστές, να παρατηρούμε κάθε πολιτική κίνηση που εξελίσσεται εκεί και να δίνουμε τη σημασία που πρέπει στα σύμβολα, τα συνθήματα και τον γενικό προβληματισμό του πλήθους και των διαφόρων αποχρώσεων που παίρνουν αυτές. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά εδώ έχουν δευτερεύουσα σημασία. Τον πρώτο λόγο έχει πλέον η πολιτική στάση. Ο άνεργος ή ο μικροαστός, η νοικοκυρά ή ο εργάτης, ο συνταξιούχος ή ο νέος που φωνάζει «οι προδότες στο Γουδί» δεν είναι εκεί με την επαγγελματική ή την κοινωνική τους ταυτότητα. Είναι με την πολιτική τους ταυτότητα και μάλιστα ενοποιημένη σε άμεσα συνθήματα. Εχουν φύγει από τη φάση του πληττόμενου και έχουν περάσει στην ενεργητική πολιτική δράση. Αυτό δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Ούτε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Και επειδή ότι είναι να γίνει θα γίνει πολύ σύντομα, καθένας θα πρέπει να σκεφτεί με την αίσθηση του κατεπείγοντος.
Όταν το πολιτικό σκηνικό καταρρέει και μαζί τα κόμματα που το στηρίζουν εδώ και 30 χρόνια και όλα αυτά στη βάση μιας ολοκληρωτικής οικονομικής διάλυσης, και η άρχουσα τάξη ποντάρει πλέον όχι στις κοινοβουλευτικές συναινέσεις αλλά στο βαθύ κράτος ή αλλιώς σε μια κυβέρνηση με έκτακτες εξουσίες (βλέπε Παπαχελάς, Βορίδης,  Ψυχάρης , Τέλογλου), η αριστερά (πολιτική και κοινωνική) μαζί και όλοι όσοι θεωρούν τον εαυτό τους κομμάτι του αγώνα για μια κοινωνία της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, χωρίς εκμετάλλευση καταπίεση και αφεντικά, θα πρέπει να σκεφτούν ποια είναι η δική τους εναλλακτική λύση. Τώρα και όχι ύστερα από μερικούς μήνες ή χρόνια όσμωσης και βιωματικής συμμετοχής σε πειράματα αυτοοργάνωσης. Το αντίπαλο στρατόπεδο και εντός Συντάγματος ακονίζει τα ξίφη του και εμείς νομίζουμε ότι δεν έχουν απλά ενημέρωση και μας περιμένουν να τους τα εξηγήσουμε. Λες και είμαστε στην Αίγυπτο και δεν έβρισκαν πουθενά την αριστερά και την αναρχία που την είχε ο Μουμπάρακ στην παρανομία. Η αριστερά και το κάτω σύνταγμα βλέπει απλώς μπερδεμένους πατριώτες που απεγκλωβίζονται από τα δύο κόμματα. Ενώ αυτοί ουρλιάζουν «οι προδότες στο Γουδί», κραδαίνοντας την ελληνική σημαία, και φωνάζοντας ότι η χώρα θέλει ένα σοβαρό ηγέτη και να καταργηθούν τα κόμματα. Και εμείς συζητάμε από κάτω αν θα μπορεί το ΚΚΕ (μ-λ) να στήνει τραπεζάκι και αν οι ομιλίες θα είναι αυστηρά 1,5 λεπτό και τι ωραία που είναι η διαδικασία.
Ας σκεφτούμε που είμαστε αν σε κάποιους αρέσουν οι ιστορικές αναλογίες. Στο 1905, στο Φλεβάρη του1917, στον Ιούλη ή στον Οκτώβρη του ίδιου έτους, στην Ιταλία μετά τις απεργίες του 1918-20, στο τέλος της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, στην Ισπανία το 1936, στα Ιουλιανά του 1965, στον Ιούλη του 1974 ή κάπου αλλού; Έχουν σημασία αυτές οι σκέψεις ή όχι; Μήπως ζαλίζουν τη γενιά του facebook που η ιστορία αρχίζει από την εμφάνιση της συγκεκριμένης ιστοσελίδας; Μήπως μπερδεύουμε τα παιδιά; Ίσως. Όμως αν θα καταλήξουμε σε κάνα ξερονήσι μας ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα. Και ποσώς μας απασχολεί αν αυτό χαλάει τις βιωματικές ονειρώξεις του κάθε παιδιού. Σε τελευταία ανάλυση ελευθερία δεν θέλουμε. Ο καθένας ας κάνει τις δικές του σκέψεις και ας έχει ότι προσδοκία θέλει. Και εμείς έχουμε τις δικές μας και δεν θα μας το απαγορεύσει αυτό, κι ο μεγαλύτερος κυβερνοχάκερ του πλανήτη. Κι ας έχει και 1 εκατομμύρια φίλους στο twitter.

K. Mαραγκός