H νίκη των «300», νίκη για όλους!
Ανακοίνωση Κόκκινου για τη νίκη των μεταναστών-απεργών πείνας
- Γιατί εχθρός του φτωχού δεν είναι ο εξαθλιωμένος αλλά ο πλούσιος
- Γιατί σε μια κοινωνία άδεια από δικαιώματα ο αγώνας είναι καθήκον
- Γιατί στον αγώνα ενάντια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» της κυβέρνησης, του Μνημονίου και της τρόικας κανένας αγώνας δεν είναι «άκαιρος»
- Γιατί μας δίδαξαν πως η νίκη προϋποθέτει σθένος, ανυποχώρητη θέληση και ετοιμότητα για θυσίες
Η νικηφόρα έκβαση του αγώνα των 300 μεταναστών απεργών πείνας είναι όχι μόνο σημαντική, αλλά και πολυσήμαντη. Όχι μόνο αυτή καθαυτή η νίκη αλλά και τα διδάγματα από αυτήν είναι υπερπολύτιμα, για το εργατικό κίνημα, για τα κινήματα αντίστασης, για την Αριστερά. Είναι η πρώτη ουσιαστικά νίκη ενάντια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που εγκαθίδρυσαν με το Μνημόνιο η κυβέρνηση και η τρόικα.
Όσοι/ες μετείχαμε ενεργά σ’ αυτό τον αγώνα, γνωρίζαμε ότι είναι αγώνας για όλους, αγώνας που η έκβασή του θα μετρήσει αποφασιστικά στο συνολικό συσχετισμό δυνάμεων με την κυβέρνηση και την τρόικα. Γι’ αυτό, η νίκη είναι νίκη για όλους – ακόμη και για τους σκεπτικιστές που θεωρούσαν αυτό τον αγώνα «άκαιρο», «μειοψηφικό» και καταδικασμένο εκ των προτέρων.
Είναι πολλά τα διδάγματα απ’ αυτή τη μάχη, τα οποία πρέπει με ουσιαστική και γόνιμη συζήτηση να μετατρέψουμε σε «πολιτικό κεφάλαιο» για το κίνημα και την Αριστερά, σε πολιτική πείρα για τον αγώνα που συνεχίζεται σε όλα τα μέτωπα.
Αποδείχθηκε λοιπόν:
- Ότι αυτό που δεν χωράει στις πολιτικές του συστήματος είναι τα δικαιώματα κι όχι οι άνθρωποι. Οι Έλληνες εργοδότες, η κυβέρνηση και οι καθεστωτικές δυνάμεις θέλουν τους μετανάστες αλλά χωρίς δικαιώματα. Πολλά χρόνια ήταν στην Ελλάδα οι περισσότεροι από τους 300 απεργούς, δούλευαν, δηλαδή «χωρούσαν», αλλά μόνο αυτοί και η κακοπληρωμένη εργασία τους, όχι και τα δικαιώματά τους. Η σημαία της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, το «δεν χωράνε άλλοι», κουρελιάστηκε από τον αγώνα των μεταναστών, καθώς αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο «υπερβάλλων αριθμός», αλλά η ανυπαρξία δικαιωμάτων. Και να λοιπόν που «χωράνε» και άλλα δικαιώματα για τους μετανάστες: και καθεστώς παραμονής «αορίστου χρόνου» και ταξιδιωτικά έγγραφα με βίζα για την επιστροφή και 120 αντί για 200 ένσημα ετησίως και 8 αντί για 12 χρόνια για την άδεια παραμονής. Και ο αγώνας συνεχίζεται για να «χωρέσουν» όλοι με όλα τους τα δικαιώματα!
- Ότι εχθρός του φτωχού και του εκμεταλλευόμενου δεν είναι ο εξαθλιωμένος και τα δικαιώματά του, αλλά ο πλούσιος και τα κέρδη του. Το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι θέλουν το μεταναστευτικό κομμάτι της εργατικής τάξης να αποτελεί τη βάση της πυραμίδας της εκμετάλλευσης. Τους θέλουν μια μάζα κυνηγημένων, φοβισμένων, χωρίς χαρτιά και δικαιώματα για να τραβάνε προς τα κάτω όλη την κλίμακα των δικαιωμάτων και των μισθών. Και τώρα, με την κρίση και το Μνημόνιο, που ο βασικός μισθός των Ελλήνων εργαζομένων πέφτει στα 540 ευρώ, η βάση της ταξικής πυραμίδας, οι μετανάστες, πρέπει να πιεστούν ακόμη πιο κάτω. Το κράτος απλώς φροντίζει να μην έχουν δικαιώματα, να είναι «αόρατοι» και απόβλητοι για το δίκαιο και του θεσμούς. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνουν η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο φασισμός, με το ρατσιστή να καπελώνει τον ξενοφοβικό και το φασίστα να καπελώνει το ρατσιστή. Ποιος θα κρατάει σε θέση τρομοκρατημένου και ευάλωτου σε κάθε αυθαιρεσία τον «αόρατο» μετανάστη; Η ανασφάλεια και δυσανεξία του ξενοφοβικού, οι προσβολές και οι προπηλακισμοί του ρατσιστή και ο δολοφονικός τραμπουκισμός του φασίστα. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι το εξωθεσμικό εργαλείο απομόνωσης και καταστολής αυτών που ο θεσμικός ρατσισμός του κράτους φρόντισε να αφήσει χωρίς κανένα δικαίωμα. Και όλοι τους δουλεύουν συμπληρωματικά για να χτίζουν την ταξική πυραμίδα της εκμετάλλευσης πάνω στα «γερά θεμέλια» των εξαθλιωμένων χωρίς δικαιώματα και χαρτιά, ώστε να βυθίζονται τα δικαιώματα όλων προς τα κάτω. Όσο γρηγορότερα το εργατικό κίνημα και η Αριστερά καταλάβουν ότι ο ρατσισμός και η έλλειψη δικαιωμάτων για τους μετανάστες είναι εργαλείο για τη γενικότερη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις όλων, όσο γρηγορότερα καταλάβουν ότι οι μετανάστες είναι η καρδιά της ελληνικής εργατικής τάξης, τόσο πιο αποτελεσματικοί θα γίνουν οι αγώνες όλων ενάντια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που ξεθεμελιώνει τα πάντα.
- Ότι όταν το «σώμα» του αγώνα είναι αποφασισμένο, ανυποχώρητο και έτοιμο να κάνει θυσίες και όταν η ηγεσία του αγώνα είναι εξίσου ανυποχώρητη και αποφασισμένη, τότε οι πιθανότητες νίκης πολλαπλασιάζονται. Δεν υπάρχουν λοιπόν, ειδικά στους καιρούς του Μνημονίου, «μειοψηφικοί» αγώνες ή «λόγω αντικειμένου» μαζικοί αγώνες ή «από τη φύση τους εύκολοι» αγώνες. Το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» αντιμετωπίζει κάθε αγώνα σαν ανταρσία κατά του Μνημονίου και, αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του θέτει το δίλημμα της υποταγής στην καθεστωτική «νομιμότητα». Η νικηφόρα έκβαση του αγώνα των μεταναστών αποδεικνύει πως όταν υπάρχουν τα «συστατικά» της νίκης, ακόμη και αγώνες που διεξάγονται υπό πολύ δύσκολες προϋποθέσεις έχουν πιθανότητες νίκης. Σίγουρα χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ! Ο συγκεκριμένος αγώνας, παρότι βρέθηκε αντιμέτωπος με όλο το καθεστωτικό σκυλολόι, παρότι αντιμετώπισε το σκεπτικισμό μεγάλου εύρους δυνάμεων της Αριστεράς και παρότι δεν έτυχε της πραγματικής αλληλεγγύης του οργανωμένου εργατικού κινήματος, νίκησε γιατί αποδέχθηκε το ρίσκο των θυσιών, γιατί τον χαρακτήρισε το ανυποχώρητο πνεύμα και η αποφασιστικότητα και γιατί έτσι «απείλησε» με τη σειρά του το σύστημα με σημαντικές απώλειες, τις οποίες τελικά δεν ρισκάρισε και γι’ αυτό υποχώρησε. Η εποχή της «πολιτικής με ασφάλεια» τελείωσε και πλέον δεν μπορούμε να κερδίσουμε τίποτε αν δεν αποδεχτούμε το ρίσκο των θυσιών, αν δεν βάλουμε στο σύστημα το δίλημμα είτε να υποχωρήσει είτε να χάσει πολλά.
Φυσικά, μένουν να γίνουν ακόμη πολλά για να σπάσουμε το απαρτχάιντ κατά των μεταναστών και ακόμη περισσότερα για να ανατρέψουμε συνολικά την πυραμίδα της εκμετάλλευσης. Αλλά είναι σημαντικό ότι για πρώτη φορά στους καιρούς του Μνημονίου έχουμε να εμπνευστούμε και να διδαχτούμε από μια νικηφόρα μάχη με τεράστιο πολιτικό και ιδεολογικό «φορτίο».
Αυτή η έμπνευση είναι η πολύτιμη παρακαταθήκη μας για τον αγώνα, που συνεχίζεται σε όλα τα μέτωπα!
10 Μαρτίου 2011
ΚΟΚΚΙΝΟ
Κόκκινη Ορχήστρα 
ΠΟΡΕΙΑ! ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ (ΜΟΥΣΕΙΟ)
Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΕΛΗΞΕ.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Στις 25 Γενάρη, 300 μετανάστες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν μία σκληρή απεργία πείνας, διεκδικώντας τα αυτονόητα: ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους εργαζόμενους και τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και των μεταναστριών που ζουν, εργάζονται και μετακινούνται στη χώρα.
44 μέρες μετά και ενώ περισσότεροι από 100 απεργοί νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία με σοβαρά προβλήματα υγείας, το κράτος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την αδιάλλακτη στάση του και τις απειλές για μαζική απέλαση των απεργών και να διαπραγματευθεί επισήμως μαζί τους (ο υπουργός εσωτερικών γιάννης ραγκούσης, ο υπουργός υγείας ανδρέας λοβέρδος, ο υπουργός «προστασίας του πολίτη» χρήστος παπουτσής και η υφυπουργός εργασίας άννα νταλάρα συναντήθηκαν απευθείας με εκπροσώπους των απεργών πείνας στο κτίριο της γσεε), ικανοποιώντας σημαντικό μέρος των αιτημάτων τους:
– Μείωση του απαιτούμενου χρόνου παραμονής των μεταναστών στη χώρα προκειμένου να καταθέσουν αίτηση για άδεια παραμονής από 12 χρόνια σε 8 (αυτό ισχύει για όλους τους μετανάστες που ζουν στον ελλαδικό χώρο).
– Μείωση του απαιτούμενου αριθμού ενσήμων από 200 σε 120 (όπως ισχύει και για τους ντόπιους εργαζόμενους).
– Μείωση του απαιτούμενου αριθμού ενσήμων για ασφαλιστική ικανότητα από 80 σε 50 (αυτό ισχύει για όλους τους εργαζόμενους, ντόπιους και μετανάστες).
– Ειδικά για τους 300 απεργούς πείνας παραχωρήθηκε η επ΄ αόριστο ανανέωση του 6μηνου καθεστώτος ανοχής μέχρι να συμπληρωθεί ο χρόνος και οι προϋποθέσεις για να εκδοθεί άδεια παραμονής, με τη δυνατότητα να μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα από, και προς, τη χώρα προέλευσής τους.
Οι παραπάνω κατακτήσεις είναι μία σημαντική στιγμή του κοινωνικού-ταξικού αγώνα των μεταναστών ενάντια σε κράτος και αφεντικά, που τόσα χρόνια τους πίνουν το αίμα στις δουλειές, τους δολοφονούν στα σύνορα, τους φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανίζουν στα αστυνομικά τμήματα, τους πνίγουν με τα σαπιοκάραβά τους…
Ο αγώνας των 300 μεταναστών εργατών αποδεικνύει τη συλλογική ικανότητα μιας αυτόνομης, ταξικής και κοινωνικής δράσης όλων όσων δε θεωρούνται θεσμικά πολίτες από τα κράτη και δείχνει το δρόμο για να συναντηθούν οι αγώνες των μεταναστών με αυτούς των ντόπιων. Και αυτό τρομάζει τα αφεντικά.
Ο ταξικός αγώνας των απεργών συγκρούεται με το σύνολο των αντιμεταναστευτικών πολιτικών που θέλουν τη ζωή και την εργασία των μεταναστών και των μεταναστριών παράνομη, υποτιμημένη και πολιτικά απροστάτευτη απέναντι στις δολοφονικές διαθέσεις των αφεντικών, των στρατιωτικών και αστυνομικών θεσμών των εθνικών κρατών.
Οι 300 απεργοί πείνας διακινδύνευσαν τη ζωή τους όχι στη βάση ατομικών και ωφελιμιστικών κινήτρων αλλά για ένα συλλογικό δίκαιο, σε ένα αγώνα που διεκδικεί δικαιώματα που αφορούν την αξιοπρέπεια όλης της εργατικής τάξης. Αυτή η απεργία πείνας είναι ένας κοινωνικός αγώνας ενάντια στην παρανομοποίηση όλων των μεταναστών/στριών, είναι μία μάχη που απευθύνεται σε όλη την τάξη των εργαζομένων. Είναι συνέχεια των αγώνων που δόθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν, από τους αγώνες των αγροτών-μεταναστών στη Μανωλάδα Ηλείας και τη Σκάλα Λακωνίας μέχρι την απεργία των αλιεργατών-μεταναστών στη Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης.
Ο αγώνας των 300 μεταναστών εργατών αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο.
Αν 300 κατάφεραν αυτό, φανταστείτε τι μπορούν να καταφέρουν χιλιάδες μαζί μετανάστες-εργάτες-καταπιεσμένοι.
Συνέλευση αλληλεγγύης αναρχικών/αντιεξουσιαστών/ελευθεριακών/συντρόφων- συντροφισσών
Επίσης:
Ανακοίνωση της εφημερίδας Δραση: ΡΗΓΜΑ ΣΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ
Ανακοίνωση από Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Η απεργία νίκησε, ο αγώνας συνεχίζεται
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αντίλογος στα περι νικης
…Δυστυχώς οι 300 μετανάστες και ταλαιπωρηθήκανε και δε κερδίσανε…..Εδώ δε μιλάμε για νίκη, αλλά για αιωρούμενα «θα» τα οποία δε νομιμοποιούν τίποτα και δε παρέχουν εγγυήσεις για τίποτα περισσότερο απ’ ότι ίσχυε μέχρι τώρα. Το βασικό αίτημα ήταν νομιμοποιήση που φυσικά δε τους δίνεται. Άλλο αίτημα ήταν να μειωθούν τα χρόνια απ’ τα οποία νομικά έχουν το δικαίωμα να κάνουν, όχι και να πάρουν, αίτηση για νομιμοποίηση. Μέχρι τώρα ίσχυαν τα 12 χρόνια, το ίδιο ισχύει και τώρα. Οι υποσχέσεις για μείωση σε 8 χρόνια, φυσικά είναι μόνο μια υπόσχεση, ένα άλλο «θα», τη στιγμή που στην Ευρώπη σε κάποιες χώρες ισχύουν τα 5 χρόνια. Τα χαρτιά για άδεια εργασίας βρίσκονται κι αυτά υπό αμφισβήτηση αφού δεν θεσμοθετούνται με νόμο, αλλά ΚΑΙ αυτά είναι στην ευχέρεια της αστυνομίας. Τα χαρτιά που ζητάγανε οι μετανάστες για να μπορούν να ταξιδέψουν στη χώρα τους και να ξαναγυρίσουν ασφαλείς κι αυτά στην δικαιοδοσία της αστυνομίας. Εν ολίγοις παραμένουν στο καθεστώς της «ανοχής» και τίποτα δε δείχνει να έχει αλλάξει.
Ανήκω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δε θέλω να κοροιδεύω τους άλλους όπως και δεν επιτρέπω να με κοροιδεύουν, γι’ αυτό και θεώρησα υποχρέωση μου να κάνω τις απαραίτητες διευκρινήσεις και να πω την αλήθεια… Η επόμενη μέρα θα δείξει πόσο τραγικά είναι τα γεγονότα. Όταν θα αρχίσουν οι παραπλανηθέντες μετανάστες να διεκδικούν τα υποτιθέμενα που συμφωνήθηκαν στα γραφεία της αστυνομίας
….
Οι δηλωσεις του Ραγκουση οτι «δεν τους υποσχεθηκα τιποτα», λιγες μολις ωρες απο την ληξη της απεργιας πεινας των αγωνιστων, δειχνουν πως τιποτα στην ουσια δεν εχει ληξει , ο αγωνας συνεχιζεται και εμεις για να ειμαστε συνεπεις σε αυτον, δεν πρεπει να επαναπαυομαστε ουτε να μιλαμε αοριστα για «νικη»…
Ο Ραγκούσης κλήθηκε στη βουλή από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ να δώσει εξηγήσεις. Μεταξύ άλλων είπε ότι κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τι θα γίνει μετά από 1 χρόνο που η αστυνομία θα κληθεί να ανανεώσει ή όχι το καθεστώς ανοχής. Και ότι δεν υποσχέθηκαν νομιμοποίηση σε κανέναν…. «δεν προκρίνεται νομιμοποίηση, γιατί οι μετανάστες αύριο δεν θα έρθουν στο υπουργείο Εσωτερικών, αλλά στην Ελληνική Αστυνομία για το καθεστώς ανοχής και όχι παραμονής, και ότι ουδείς πλην των αστυνομικών αρχών μπορεί να μιλήσει για το μέλλον τους.»
Αντίλογος στον αντίλογο
Ενημερωτικά και μόνο, οι πραγματικές αποφάσεις δεν αφορούν το υπουργείο εσωτερικών, ούτε και τα επικοινωνιακά του κάθε Ραγκούση ή του Λοβέρδου, ή το τι διαχέουν κάποια media αλλά τη δυνατότητα μιας πρώτης κρατικής υποχώρησης σε εγασιακά-μεταναστευτικά λόγω της πίεσης ενός αγώνα.
Το καθεστώς ανοχής (που δεν αφορά το υπουργείο του ραγκούση, ούτε του λοβέρδου) θα γίνεται άδεια παραμονής, όταν με τις συνεχείς ανανεώσεις θα αποδεικνύεται ότι ζουν 8 χρόνια εδώ.
Πέρα από τους 300, αυτό αφορά και χιλιάδες άλλες οικογένειες μεταναστών.
Η 5ετία θα συνεχίσει να διεκδικείται, έτσι και αλλιώς, όπως και η νομιμοποίηση χωρίς όρους ή η κοινωνική επανάσταση.
Η δέσμευση ότι θα μειωθούν τα ένσημα για ασφάλιση και για τους ντόπιους, ως αποτέλεσμα της πίεσης της απεργίας είναι σημαντική ευκαιρία να ανοίξουν και άλλα «ρεφορμιστικά» ταξικά ζητήματα που αφορούν την ανασφάλιστη εργασία και τα ένσημα.
Όπως κάθε υποχώρηση του κράτους (θυμηθείτε τι έλεγε το πασοκ και το λα.ος, αλλά και τα μεγαλύτερα κομμάτια της αριστεράς-και του συριζα- ότι θα πάθουν οι απεργοί μετά τη νομική) είναι μια δυνατότητα για τους από κάτω να ανοίξουν ζητήματα.
Όσο για τα πολύ μεγάλα κομμάτια της (σταλινικής, κοινοβουλευτικής, ανανεωτικής, φοιτητικής) αριστεράς και εκείνα τα κομμάτια της αναρχίας που είτε υπονόμευσαν, είτε αδιαφόρησαν, είτε κράτησαν ασφαλείς αποστάσεις από αυτόν τον αγώνα, έχουν κάθε λόγο να μην χαίρονται με τη χαρά των απεργών.
«Κέρδισε» και έχασε ευκαιρίες αυτός ο αντιφατικός αγώνας, που δεν είναι η ώρα, και επίσης ανέδειξε πολλές μεσαιωνικές, φασιστικές αλλά και αισιόδοξες πτυχές της πολιτικής πραγματικότητας που δεν ήταν πριν στο προσκήνιο….θα τα πούμε όλα στο «τέλος που είναι ανεξάντλητο»
Από την ανακοίνωση της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης
«Οι 300 μετανάστες εργάτες έδωσαν για 44 ημέρες έναν συγκλονιστικό αγώνα ζωής και αξιοπρέπειας. Και τελικά δικαιώθηκαν. Τώρα, κανείς δεν θα μπορεί να τους απειλεί με απέλαση όταν διεκδικούν να πληρώνονται για τη δουλειά τους. Ακόμα περισσότερο, κέρδισαν σημαντικές αλλάγες για όλους τους μετανάστες, αλλά και τους έλληνες εργαζόμενους. Κάθε μετανάστης χωρίς χαρτιά μπορεί να κάνει αίτηση για νομιμοποίηση μετά από 8 χρόνια, αντί για 12 όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. Τα ένσημα που απαιτούνται για ανανέωση της άδειας παραμονής μειώθηκαν στα 120, ενώ άνοιξε η συζήτηση και για την επανένταξη όσων μεταναστών είχαν χάσει τη νομιμοποίηση λόγω ανεργίας. Μειώθηκαν ακόμα, στα 50, και τα ένσημα που χρειάζονται όλοι οι εργαζόμενοι για την ιατρική τους ασφάλιση…»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ – Οι κυβερνητικοί απατεώνες αθετούν τη συμφωνία με τους απεργούς πείνας
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το πρωί της Παρασκευής 11 Μάρτη, η συμφωνία που έκλεισε η κυβέρνηση, αντιπροσωπευόμενη από τους υπουργούς Ραγκούση, Παπουτσή και Λοβέρδο και την υφυπουργό Νταλάρα, με αντιπροσωπεία των 300 απεργών πείνας μεταναστών, αργά το απόγευμα της Τετάρτης 9 Μάρτη, βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, καθώς κυβερνητικά στελέχη, με προεξάρχοντα τον Ραγκούση, επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι οι μετανάστες ηττήθηκαν, καθώς δέχτηκαν αυτό που από την αρχή τους είχε προτείνει η κυβέρνηση. Δηλαδή, το καθεστώς «υπό ανοχήν», όπως ακριβώς περιγράφεται στο νόμο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Πασόκοι κάνουν κωλοτούμπα. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ελληνικός λαός. Ομως, εν προκειμένω κανείς δεν δικαιούται να παίζει. Οι απεργοί πείνας έδωσαν ένα σκληρό αγώνα επί 44 μέρες. Οι απεργοί πείνας δεν εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας. Είναι εδώ, παρόντες, έντιμοι ως προς την υπογραφή τους, και σ’ αυτούς ανήκει πλέον ο λόγος. Αυτοί πρέπει να επιβάλουν την τήρηση της συμφωνίας και όλοι οφείλουμε να τους στηρίξουμε και πάλι στη συνέχιση του αγώνα, αν η κυβέρνηση επιμείνει στην υπαναχώρησή της.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Συμβιβασμός – μερική νίκη
Κατά τη δική μας άποψη, αλλά και κατά την άποψη πολλών απεργών πείνας, αυτός ο αγώνας μπορούσε να φτάσει σε μια περιφανή νίκη. Δηλαδή, να πάρουν οι 300 απεργοί πείνας μια καθαρή άδεια παραμονής και εργασίας. Η κυβέρνηση ήταν στριμωγμένη στη γωνία. Ολες οι απόπειρες καταστολής είχαν αποτύχει. Κι ήταν πολλές από την αρχή αυτού του αγώνα. Η περίοδος της Νομικής, το τελεσίγραφο για 15ήμερο στην «Υπατία», η «βόμβα λοιμώξεων» και η απόπειρα εισβολής του ΚΕΕΛΠΝΟ, οι διώξεις κατά των αλληλέγγυων και των απεργών πείνας, η προσπάθεια εκβιαστικής μεταφοράς όλων των απεργών πείνας στα νοσοκομεία.
Τι άλλο έμενε στην κυβέρνηση; Να επιχειρήσει μια γενικευμένη επίθεση καταστολής, με σύλληψη και διαδικασία απέλασης ανθρώπων που συμπλήρωναν ενάμιση μήνα απεργία πείνας, πολλοί από τους οποίους μετά βίας στέκονταν στα πόδια τους; Δεν είχε τα κότσια να το επιχειρήσει, γιατί φοβόταν τη διεθνή κατακραυγή. Αλλά κι αν το επιχειρούσε, μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Κι αν δεν μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε με τις φυσικές μας δυνάμεις, λύση και πάλι δεν θα μπορούσε να βρει η κυβέρνηση, γιατί η απεργία πείνας θα συνεχιζόταν στα κέντρα κράτησης και οι μετανάστες ήταν έτοιμοι να τη σκληρύνουν, μετατρέποντάς την και σε απεργία δίψας.
Ομως, ενώ οι απεργοί πείνας άντεξαν σε κάθε απόπειρα καταστολής, δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν μέχρι το τέλος στην εσωτερική υπονόμευση, που ήταν συνεχής το τελευταίο εικοσαήμερο. Μια πίεση στην κατεύθυνση ενός συμβιβασμού, που βόλευε περισσότερο την κυβέρνηση παρά τους μετανάστες. Επί μέρες απέκρουαν τις πιέσεις προς αυτό το συμβιβασμό. Στο τέλος, με 80 απεργούς πείνας στα νοσοκομεία (πολλοί χωρίς να το χρειάζονται), με τα νεύρα τεντωμένα, με συνεχείς προσπάθειες καταρράκωσης του ηθικού τους, ακόμα και με την απειλή της διάσπασης του εσωτερικού τους μετώπου (για όλ’ αυτά θα μιλήσουμε αναλυτικά στα επόμενα φύλλα μας), δέχτηκαν να συζητήσουν μια συμβιβαστική λύση, η οποία θα ήταν προωθητική προς τα δικά τους αιτήματα. Η απόφασή τους έγινε σεβαστή από εμάς, όπως και όλες οι προηγούμενες. Ετσι όπως αποφάσισαν να τη διαπραγματευθούν, οδηγούσε σε μια μερική νίκη του αγώνα τους.
Η συμφωνία
Οταν δόθηκε το σήμα, ένα πρωτοφανές σε μέγεθος κυβερνητικό κλιμάκιο κατέβηκε στη ΓΣΕΕ, για να διαπραγματευθεί με νέα παιδιά, ταλαιπωρημένα από 44 μέρες απεργίας πείνας. Οι ατσαλάκωτοι υπουργοί, με πρώτο τον Ραγκούση, αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω απ’ αυτά που με non paper διοχέτευαν την προηγούμενη μέρα σε εφημερίδες και κανάλια. Ο Ραγκούσης είχε διαρρεύσει κυβερνητική πρόταση με τρία σημεία: καθεστώς «υπό ανοχήν» ανανεούμενο, δυνατότητα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής, 12ετία για τη νομιμοποίηση για «εξαιρετικούς λόγους».
Το τελευταίο, βέβαια, ήταν για γέλια. Διότι η 12ετία υπάρχει στο νόμο, επομένως δεν ήταν κάτι που προσφερόταν στους απεργούς πείνας. Απλώς, το έβαζε έτσι για να μπορέσει να το κατεβάσει την επομένη. Αλλωστε –για να τα λέμε όλα– ο ίδιος είχε τηλεφωνήσει στον Τσίπρα και του είχε μιλήσει για 5ετία. Κι ήταν αυτή η διαρροή, που μεταφέρθηκε στους απεργούς πείνας, που έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα, γιατί άνοιγε την προοπτική για κανονική νομιμοποίηση αρκετών (μ’ ένα σωρό λεφτά για αγορά ενσήμων, βέβαια). Την επομένη, όμως, ξανατηλεφώνησε στον Τσίπρα και του είπε ότι έκανε λάθος και πως η 12ετία θα γίνει 8ετία!
Οι απεργοί πείνας προσήλθαν στη διαπραγμάτευση με την πρότασή τους για άδεια παραμονής. Ο Ραγκούσης παρουσίασε το κυβερνητικό τρίπτυχο και πάνω σ’ αυτό έγινε συζήτηση, με τη συμμετοχή και του Παπουτσή και της Νταλάρα. Με τις ερωτήσεις που έκαναν οι απεργοί πείνας και τις εγγυήσεις που ζήτησαν, διαμορφώθηκε το τελικό πλαίσιο, το οποίο θα ετίθετο για έγκριση στη συνέλευση των απεργών πείνας. Αυτό το πλαίσιο είναι το εξής:
* Χορήγηση στους 300 απεργούς πείνας («πακέτο») καθεστώτος μη απέλασης αορίστου χρόνου, με σαφή διατύπωση που θα κάνει το υπουργείο Προ Πο. Με την κάρτα που θα πάρουν θα έχουν το δικαίωμα νόμιμης εργασίας. Στην κάρτα που θα πάρουν θα αναγράφεται και ο ακριβής χρόνος άφιξής τους στην Ελλάδα.
* Εξασφάλιση της δυνατότητας να ταξιδεύουν στις πατρίδες τους, με υπουργική απόφαση που θα εκδοθεί άμεσα.
* Μετατροπή της 12ετίας σε 8ετία, με τροποποίηση του σχετικού νόμου στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Η συμφωνία αυτή ανακοινώθηκε αμέσως μετά στη συνέλευση των απεργών πείνας, ενημερώθηκε η Θεσσαλονίκη και τα νοσοκομεία και αποφασίστηκε ομόφωνα να γίνει δεκτή, απόφαση που μεταφέρθηκε τηλεφωνικά στον Ραγκούση.
H υπαναχώρηση
Κι ενώ στην «Υπατία» ξέσπασαν πανηγυρισμοί κι άρχισε ένα γλέντι που κράτησε μέχρι το πρωί, ο Ραγκούσης άρχισε τη μεθόδευση της κυβερνητικής υπαναχώρησης.
Στο πρώτο κιόλας δελτίο Τύπου που εξέδωσε, όχι μόνο δεν ανέφερε τα σημεία της συμφωνίας, αλλά δήλωσε πως οι απεργοί πείνας δέχτηκαν την παλιά κυβερνητική πρόταση, η οποία… διευκρινίστηκε. Στη συνέχεια, ειδικά μετά τις επιθέσεις του Καρατζαφέρη και της ΝΔ, ο κυβερνητικός λόγος σκλήρυνε, υποστηρίζοντας ότι οι απεργοί πείνας δεν πήραν τίποτα. Αντε και τη δυνατότητα ενός μόνο ταξιδιού στη χώρα τους, για ανθρωπιστικούς λόγους, όπως δήλωσε η Νταλάρα. Ακόμα και την 8ετία, ο Ραγκούσης την έκανε «11ετία, το πολύ 10ετία».
Ο αγώνας συνεχίζεται
Μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να γίνει κανένας απολογισμός του αγώνα. Αν οι απεργοί πείνας είχαν πάρει αυτά που συμφωνήθηκαν στη διαπραγμάτευση με τους τέσσερις υπουργούς, θα μιλούσαμε για μια σημαντική νίκη, παρά το μερικό της χαρακτήρα. Θα ήταν η πρώτη νίκη μιας ομάδας εργατών, στη μετά το Μνημόνιο εποχή. Μια νίκη που καταχτήθηκε με σκληρό αγώνα, τα χαρακτηριστικά του οποίου πρέπει να αναδειχτούν, για να γίνουν κοινή πείρα ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Υπάρχει, βέβαια, και το γνωστό ρητό που λέει πως ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όποια κι είναι τελικά η εξέλιξη, αυτός ο αγώνας θ’ αφήσει σημαντικές παρακαταθήκες στους πρωτοπόρους ανθρώπους του εργατικού κινήματος της Ελλάδας. Ομως, κάθε τέτοια προσέγγιση, αυτή τη στιγμή, θα ήταν καθαρά ηθικολογική και υποκριτική. Γιατί ένας συγκεκριμένος αγώνας δεν δίνεται για ν’ αφήσει γενικές παρακαταθήκες στο κίνημα, αλλά για να κερδίσει τα αιτήματα που διατυπώνει. Οταν αφήνεις στη μπάντα τα αιτήματα και ικανοποιείσαι με τις παρακαταθήκες, χωρίς να προσπαθείς ν’ αλλάξεις την κατάσταση, τότε γίνεσαι συνένοχος του αντίπαλου.
Η δική μας πρόταση προς τους 300 απεργούς πείνας είναι καθαρή, όπως καθαρές ήταν όλες οι προτάσεις που τους κάναμε μέχρι τώρα.
* Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης δεν «δέθηκε» όπως έπρεπε και σ’ αυτό δεν έχουν ευθύνη οι τρεις απεργοί πείνας που συμμετείχαν στην αντιπροσωπεία.
* Ολα όσα συμφωνήθηκαν είναι στον αέρα. Αν οι απεργοί πείνας εγκαταλείψουν την Αθήνα, χωρίς να έχουν πάρει τα συμφωνηθέντα, θα έχουν χάσει τα πάντα.
* Πρέπει να προειδοποιήσουν την κυβέρνηση ότι, αν δεν υλοποιήσει άμεσα τα συμφωνηθέντα, η απεργία πείνας θα αρχίσει πάλι, με αίτημα την υλοποίηση της συμφωνίας.
Ο λόγος ανήκει στους απεργούς πείνας. Αυτοί θ’ αποφασίσουν, όπως αποφασίζουν μέχρι τώρα. Εμείς τους διαβεβαιώνουμε για μια ακόμη φορά, ότι θα είμαστε δίπλα τους, όπως ήμασταν από την αρχή αυτού του αγώνα. Οχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά για πάντα. Οι αγωνιστικοί δεσμοί που σφυρηλατήθηκαν στη διάρκεια αυτού του αγώνα είναι ακατάλυτοι, γιατί στηρίζονται στην ανιδιοτέλεια, στη συντροφικότητα, στο ταξικό συμφέρον.
KAI MIA AΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ athens.indymedia
Λοιπόν, απο χτές ξεκίνησαν οι μετανάστες απο την Υπατία να λαμβάνουν το περίφημο «υπο ανοχή». Οι ίδιοι, μέσα απο τις διαδικασίες τους, μια μέρα πρίν ήξεραν καλά τί τους πρότειναν και είχαν αποφασίσει να το δεχτούν.
Η Κόντρα, όπως και οι υπόλοιπες συλλογικότητες που απάρτιζαν την πρωτοβουλία αλληλεγγύης δεσμεύτηκαν να τους στηρίξουν σε όποια απόφαση και αν πέρναν -είτε συμφωνούσε με το δικό τους πολιτικό κριτήριο είτε όχι- και όχι να βγάζουν δεκάρικους την επόμενη κιόλας μέρα. Αφότου στέλεχος της Κόντρας διάβασε κλαίγοντας την ανακοίνωση για τη λήξη της απεργίας το προηγούμενο βράδυ την επόμενη μέρα αποφάσισαν να καταγγείλουν την απόφαση των απεργών και να μιλήσουν και αυτοί με τη σειρά τους για ΥΠΟΚΙΝΗΣΗ των μεταναστών στο να πάρουν αυτή την απόφαση και όχι να συνεχίσουν την απεργία, όπως φάνηκε να θεωρούσε αρκούντως επαναστατικό η συγκεκριμένη οργάνωση (μόνο που δεν έκαναν αυτοί απεγία πείνας….). Για αυτό όχι μόνο θα έπρεπε να ντρέπονται οι ίδιοι που το λένε αλλά να σέβονται τουλάχιστον τους ίδιους τους απεργούς και τις αποφάσεις τους.
Όσον αφορά τον «θίασο των διαπραγματευτών» αυτός είχε αποφασιστεί μέσα απο συλλογικές διαδικασίες στην πρωτοβουλία, που, παρεμπιπτόντως έκανε ανοιχτές συνελεύσεις και όποιος/α ήθελε σαν συλλογικότητα ή άτομο μπορούσε να έχει λόγω για το ποιός θα συμμετέχει σε ποιά διαπραγμάτευση κλπ.
Τέλος, την επόμενη μέρα είναι πολύ νωρίς για να κριθεί τί θα δώσει και τι όχι το ΠΑΣΟΚ απο αυτά που δεσμεύτηκε ότι θα δώσει. Και νομίζω ότι όλοι/ες γνωρίζουμε πολύ καλά πως τι θα ικανοποιήσει η κυβέρνηση από τα αιτήματα αυτά και τι όχι ή τι παραπάνω μπορούμε να διεκδικήσουμε είναι αποτέλεσμα κοινωνικών συσχετισμών και δεν θα μας τα «εξασφάλιζε» τίποτα. Ούτε μια καλύτερη ή χειρότερη δήλωση ούτε μια γραπτή δήλωση ή η υπογραφή του Ραγκούση. Αν η άκρα δεξιά δίνει το στίγμα όσον αφορά την πολιτική συζήτηση στο μεταναστευτικό τότε -όσες υπογραφές και να είχαμε- τίποτα δεν θα παίρναμε. Αν ο δικός μας χώρος καταφέρει να διεκδικεί με κινηματικό τρόπο δεν θα πάρουμε μόνο την 8ετία αλλά την 5ετία και ίσως και την άνευ όρων ανοιχτή διαδικασία νομιμοποίησης. Οπότε μην γινόμαστε θεσμικοί και γραφειοκράτες, όταν κατανοούμε πως είναι ζήτημα κοινωνικών συσχετισμών οι νίκες ή οι ήττες μας.
Και, μέχρι στιγμής, αναμένουμε τις υπουργικές αποφάσεις και τις εγκυκλίους που θα κατοχυρώσουν τα δικαιώματα των 300 μεταναστών. Μέχρι αυτές να βγουν ή να μην βγουν είναι πολύ νωρίς να καταγγέλλουμε την μη ικανοποίηση των αιτημάτων. Άλλωστε τα πράγματα προχωρούν μέχρι στιγμής όπως ακριβώς είχαν συμφωνηθεί.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η επόμενη μέρα της απεργίας πείνας των 300. Η κυβέρνηση υπαναχωρεί από τη συμφωνία!
Άρθρο της Χριστίνας Ζιάκα από το Ξεκίνημα σχετικά με την «εγκληματική» υπαναχώρηση της κυβέρνησης από τη συμφωνία που έκανε με τους απεργούς πείνας!
Η λήξη της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών εργατών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη έγινε βάση γραπτού κειμένου το οποίο παρουσιάστηκε από τους υπουργούς της κυβέρνησης Γ. Ραγκούση, Α. Λοβέρδο, Χ. Παπουτσή και Αν. Νταλάρα στην εξαμελή αντιπροσωπεία των απεργών πείνας, την Τετάρτη 9 Μάρτη, στην 44η μέρα της απεργίας πείνας.
Το κείμενο αυτό περιλαμβάνει τα εξής:
1) Ως προς το καθεστώς ανοχής
«Κατ’ άτομο ειδική απόφαση αναβολής επιστροφής στην χώρα με ισχύ 6 μηνών και δυνατότητα ανανέωσης επ’ αόριστο έως ότου αποκτήσουν τις νόμιμες προϋποθέσεις για την χορήγηση άδειας παραμονής».
2) Ως προς τη δυνατότητα ταξιδιού
«Για τους κατόχους της σχετικής βεβαίωσης παραχωρείται δυνατότητα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής τους για ανθρωπιστικούς λόγους χωρίς χρονικούς περιορισμούς».
3) Για την 8ετία ως αναγκαίο χρόνο νομιμοποίησης
«Η κυβέρνηση θα προβεί στην μείωση των ετών που απαιτούνται προκειμένου ένας μετανάστης να αιτηθεί την άδεια παραμονής από 12 σε 8 χρόνια».
Ως την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, 24 ώρες μετά τη λήξη της απεργίας πείνας, αυτό το κείμενο δεν δόθηκε στην δημοσιότητα από την πλευρά της κυβέρνησης παρά μόνο από την πλευρά των απεργών πείνας.
Πέραν αυτού του κειμένου στο επίπεδο της ρητής δέσμευσης επιβεβαιώθηκε
* η μείωση του συνολικού αριθμού των ενσήμων για την ανανέωση των αδειών παραμονής από 200 σε 120 ετήσια και 50 για την απλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,
* καθώς και η ρύθμιση «δεύτερης ευκαιρίας» για όσους νόμιμους μετανάστες έχασαν τα χαρτιά τους τα τελευταία 2 χρόνια λόγω της κρίσης, των απολύσεων και της ανεργίας (εκτιμώνται μεταξύ 150-200.000 από το Υπ.Εργασίας).
Αυτό αποτυπώθηκε και στην δήλωση της υφ. Αν. Νταλάρα:
«Προτείναμε λύση ασφάλειας για όλους τους πολίτες, Έλληνες και ξένους, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την αναστολή απομάκρυνσης, τη δυνατότητα ανανέωσης του καθεστώτος ανοχής, τη δυνατότητα μετακίνησης, τη μείωση των ενσήμων, στην οποία ήδη έχει προχωρήσει το Υπουργείο μας, καθώς και ρυθμίσεις για όσους έχουν εκπέσει της νομιμότητας» (www.in.gr, 9/3/2011)
Στην βάση αυτών των γραπτών και ρητών δεσμεύσεων οι απεργοί πείνας – σωστά καταρχήν θεώρησαν – πως η υποχώρηση της κυβέρνησης είναι τέτοια που τους έδινε τη δυνατότητα να μιλούν για μερική δικαίωση των αιτημάτων τους και για «νίκη».
Την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, μόλις μια μέρα μετά την λήξη της απεργίας πείνας, μεγάλο μέρος των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δηλώσεων εκπροσώπων της κυβέρνησης, έχουν «εξαφανίσει» αυτή την γραπτή συμφωνία και μονότονα σχεδόν αποδομούν την ίδια την συμφωνία.
Κάτω από την ρατσιστική και συντηρητική καταιγίδα της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης δεν επιχείρησαν απλά να υποβαθμίσουν επικοινωνιακά –όπως ήταν αναμενόμενο– την συμφωνία, αλλά σχεδόν να την «ακυρώσουν», εξαφανίζοντας τους όρους της.
Παραθέτουμε αυτούσια αποσπάσματα με δηλώσεις του Γ. Ραγκούση (www.in.gr, 10/3/2011):
«Ο Υπουργός Εσωτερικών χαρακτήρισε τους πανηγυρισμούς των απεργών πείνας ως ”προκλητική και ψεύτικη επικοινωνιακή συμπεριφορά” καθώς εκείνοι είναι που υποχώρησαν από το μοναδικό τους αίτημα.
Τόνισε ότι ουδέποτε η κυβέρνηση δεσμεύθηκε ότι θα μειωθεί από 12 σε 8 χρόνια το περιθώριο παραμονής στη χώρα για την υποβολή αιτήματος για άδεια παραμονής.
Ο κ. Ραγκούσης σημείωσε ότι η κυβέρνηση δεν νομιμοποιεί σε καμιά περίπτωση τους 300 μετανάστες, παρά μόνο τους φέρνει σε επαφή με την ΕΛ.ΑΣ., η οποία είναι αποκλειστικά αρμόδια να δώσει, αφού εξετάσει κατά περίπτωση, το καθεστώς ανοχής».
Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση παίζει παιχνίδια…
Είναι εξωφρενικό να κατηγορεί κανείς την επιτροπή που συναντήθηκε με 3 υπουργούς και μία υφυπουργό ότι «δεν κατάλαβε» ή ότι.. «φαντάστηκε», ή ότι λέει ψέματα. Κι ακόμα περισσότερο, είναι εξωφρενικό να θεωρεί κανείς ότι οι απεργοί πείνας διακινδύνευσαν την ζωή τους για 44 μέρες για να αποδεχθούν να την σταματήσουν με «αν» και «δήθεν» από τα στόματα 3 παρόντων υπουργών στην τελική συνάντηση, που κατά τον Ραγκούση απλά υποσχέθηκαν να «τους φέρουν σε επαφή με την ΕΛΑΣ»!!
Ποιους προσπαθούν να πείσουν οι κυβερνώντες;; Τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, τους μόνιμους συνοδοιπόρους τους στις πολιτικές της Τρόικας και του Μνημονίου; Εκτός αν όντως οπισθοχωρούν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, αυτή η κυβέρνηση σπέρνει ανέμους και το μόνο που θα καταφέρει είναι να θερίσει θύελλες…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!