Ο καπιταλισμός της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, σχεδιάζεται χωρίς οργανωμένο εργατικό κίνημα, χωρίς κομμουνιστικές πτέρυγες και εναλλακτικές, χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες. Κάθε νέα κατάσταση προϋποθέτει τη συντριβή της προηγούμενης ισορροπίας που δεν λειτουργεί πια. Αυτό δεν αφορά μόνο τις ανερχόμενες επαναστατικές δυνάμεις αλλά και αυτές που ήδη είναι στην εξουσία. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μια αντεπανάσταση από τα πάνω που ψάχνει μια νέα ισορροπία προς τα μπρος. Όταν το κίνημα δει πέρα από τις υπερωρίες, πέρα από τις ΜΕΘ, την ενίσχυση του ΕΣΥ και τα εμβόλια για όλα το λαό, πέρα από τους 15 μαθητές στην τάξη και τα μέτρα προστασίας, όταν δει ότι το διακύβευμα δεν είναι «λεφτά για την παιδεία λεφτά για την υγεία» (αυτό ήταν το 80 και το 90), αλλά ένας άλλος καπιταλισμός με ένα άλλο εποικοδόμημα που να του αντιστοιχεί, ίσως μπορέσει (το κίνημα όπως και αν αυτοπροσδιορίζεται) να επικαιροποιήσει την ύπαρξή του. Αλλιώς θα εξαφανιστεί μαζί με την εποχή που το γέννησε και το έκανε πρωταγωνιστή της.