Florian Geyer για το avantgarde
Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας ίσως να μην είναι αυτό που θέλαμε. Βασικά, σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλαμε. Ποιός σώφρων και νοήμων εργάτης, άλλωστε, θα υποστήριζε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα που το μόνο που εξυπηρετεί είναι τα συμφέροντα των τραπεζών, των funds, της ΕΚΤ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ; Ποιός εργάτης, με δείκτη νοημοσύνης τουλάχιστον διψήφιο, θα στήριζε ένα κόμμα που στην πολιτική ατζέντα του έχει θέσει ως στόχο τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την απαγόρευση των απεργιών και την ιδιωτικοποίηση των πάντων;
Φυσικά κανείς. Σε καμιά περίπτωση δεν θα θέλαμε άλλη μια αυτοδυναμία της νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας. Ίσως, όμως, να είναι αυτό που χρειαζόμαστε και μάλλον περισσότερο από ποτέ.
(Trigger Warning: ακολουθούν κυνικά σχόλια).
Οι εκλογές της 21ης Μαΐου βρήκαν μία Νέα Δημοκρατία λίγο πιο αδύναμη από αυτήν του 2019, με μια τετραετία γεμάτη σκάνδαλα και εγκλήματα, τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ούτε να απαριθμήσουμε, γιατί δεν ξεχνιούνται. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος των νεαρών ηλικιών καλλιέργησε ένα μίσος προς το νεοφιλελεύθερο έκτρωμα, τόσο λόγω της πανεπιστημιακής αστυνομίας, όσο και λόγω της διάλυσης κάθε ονείρου για σταθερό και ασφαλές εργασιακό μέλλον. Ταυτόχρονα δε, τα δύο επόμενα κόμματα αποδείχθηκαν πιο λίγα από ποτέ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε να κάνει αντιπολίτευση έναν χρόνο πριν τις εκλογές, ενώ πρωτύτερα συνυπέγραφε σχεδόν όλα τα νομοσχέδια που η Ν.Δ. κατέθετε στη Βουλή, πήρε ίδια θέση στην πανδημία, αλλά και φυσικά καταδίκασε και με τα δύο χέρια τη Ρωσική Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση. Για το πρόγραμμά του ας μη μιλήσουμε καλύτερα, γιατί ήταν για γέλια και για κλάματα. Πράγματι, μιλάμε για την τετραετία όπου ανεχθήκαμε τη χειρότερη κυβέρνηση και συνάμα τη χειρότερη αντιπολίτευση. Για το ΠΑΣΟΚ τα λόγια είναι περιττά. Απλά ας πούμε ότι κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του ο Ανδρουλάκης, το ΠΑΣΟΚ έχανε 0,5% στις δημοσκοπήσεις.
Η ευθύνη, βέβαια, βαραίνει και τα μικρότερα αριστερά κοινοβουλευτικά (αλλά και μη) κόμματα, όπως το ΜέΡΑ25 και το ΚΚΕ, που, αφού έδωσαν τα χέρια στη ΝΔ κατά την πανδημία και μετέπειτα πήραν θέση «δεν ξέρω, δεν είδα» στον πόλεμο, θυμήθηκαν την τελευταία στιγμή να παρουσιάσουν το «επαναστατικό τους πρόγραμμα» και να αυτοβαπτιστούν ως οι μοναδικοί εκπρόσωποι του μέσου εργαζόμενου. Δεν έχουμε σκοπό αυτήν τη στιγμή να κάνουμε αντιπολίτευση στα αριστερά κόμματα, παρόλα αυτά ένας απολογισμός της τετραετίας θα μας ήταν χρήσιμος. Όπως χρήσιμη θα ήταν και μια κριτική στο ίδιο το κίνημα που τα 2 χαμένα χρόνια της πανδημίας παρέλυσε πλήρως και, ενώ καταλήψεις κλείνανε μία προς μία, απολύσεις και μνημονιακά μέτρα περνούσαν εν μία νυκτί και εργάτες απολύονταν με υγειονομικές προφάσεις, θεώρησε ότι προτεραιότητα ήτο οι μασκούλες, τα rapid test, το «να προστατέψουμε τ@ ένα τ@ άλλ@», ενώ θα αναβάλλουμε την ταξική πάλη για «μετά». Το «μετά» ήρθε, η ταξική πάλη όμως όχι. Αντιθέτως, δόθηκε μια ευκαιρία για οργάνωση και συνδικαλισμό με την έλλειψη προσωπικού στα τουριστικά μπουρδέλα πέρυσι και φέτος, την οποία όμως δεν εκμεταλλεύθηκε ποτέ και κανένα κίνημα και αφέθηκε στην κρίση του κάθε εργαζόμενου το τι θα κάνει και πόσο καλά θα παζαρέψει με τον εργοδότη του.
Επιπλέον, χάρη στον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ, στις απευθείας αναθέσεις σε ολιγάρχες και στα πάρε-δώσε με κολοσσούς του Ελληνικού κυβερνοχώρου (Space Hellas Group, Epsilon Net) κατάφερε να χειραγωγήσει απόλυτα την κοινή γνώμη καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας αλλά και προ των εκλογών, ουσιαστικά εκμηδένισε την όποια αντιπολίτευση θα μπορούσε να έχει. Φυσικά όχι δίχως τη στήριξη του μεσαίου και μικρού κεφαλαίου που χόρτασε κρατικές επιδοτήσεις κατά τα δύο χρόνια του κορωνοϊού. Μη μας παρεξηγείτε, δεν είμαστε υπέρ της ελεύθερης αγοράς, παρόλα αυτά ουδείς νοήμων άντεξε πέντε λεπτά δίπλα σε ΕΣΠΑτζή μικροαστό, «αυτοδημιούργητο επιχειρηματία» κατά τον ίδιο.
Ήδη γράφτηκαν πολλά, ακόμα όμως δεν εξηγήσαμε για ποιόν λόγο θα μας ήταν χρήσιμη μια εκλογική νίκη της ΝΔ. Ας τα πιάσουμε ένα-ένα λοιπόν. Πέραν των funds, των τραπεζών, των εφοπλιστών και γενικότερα όλων των κορακιών της ελεύθερης αγοράς, υπάρχουν ορισμένες τάξεις που στηρίζουν τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα: ασφαλιστές, μεσίτες, ΑΡΔ και καναλάρχες, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του τουριστικού λόμπι των ξενοδόχων και του λόμπι της παρασιτικής οικονομίας, δηλαδή οι Airbnbήδες. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί, όμως οι συγκεκριμένοι ψήφισαν ΝΔ, ακριβώς λόγω της ταξικής ιδιότητάς τους και όχι για διαμαρτυρία ή απογοήτευση από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Για να το θέσω αλλιώς, με τη συντριπτική ήττα της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία δεν εμπνέει σιγουριά, και με τη νίκη ενός κόμματος-εκτρώματος. το οποίο στηρίχθηκε από συγκεκριμένες τάξεις και μερίδες του πληθυσμού, αυξάνονται οι πιθανότητες αναγνώρισης του (ταξικού) εχθρού, και αναγνώριση του εχθρού δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα λιγότερο από απόκτηση ταξικής συνείδησης.
Σε καμιά περίπτωση δεν προτείνεται η στήριξη της ΝΔ ως στρατηγική επιτάχυνσης της ταξικής συνείδησης, καθώς αυτή θα έρθει με πάμπολλα δεινά, ίσως περισσότερα από αυτά της προηγούμενης τετραετίας. Άλλωστε έχουμε τοποθετηθεί σχετικά σε προηγούμενο άρθρο. Παρόλα αυτά, πέραν των «Μητσοτάκη γαμιέσαι», των «Φασίστα, Σκουπίδι, Χρυσοχοΐδη» και τα γιαουρτώματα σε Χατζηδάκηδες και Πλεύρηδες, αναπτύσσεται και μια συλλογική ευθύνη που στοχεύει στους ψηφοφόρους τους. Πολύ πιθανόν, και αν η ΝΔ πάρει αυτοδυναμία στις εκλογές, να δούμε δύο σενάρια: έξοδο νέου κόσμου προς το εξωτερικό και δημογραφική κατάρρευση της Ελλάδας ή πολιτική αστάθεια, συγκρούσεις και διαδηλώσεις ανάλογες αυτών του 2008.
Δεν είμαστε κήρυκες ηθικής για να κατακρίνουμε όποιον θέλει να φύγει έξω. Στην τελική, να πάει πού; Η φιλελεύθερη Ευρώπη βρίσκεται σε παρόμοια τροχιά εκφασισμού με αυτήν της Ελλάδας. Από την άλλη, η εκμετάλλευση της πολιτικής αστάθειας χρειάζεται προδιεργασία, οργάνωση, παρουσία σε σωματεία και σοβαρότητα. Ως τώρα, η αριστερά αντλούσε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της από τα Πανεπιστήμια. Δίχως να τα παρατήσει, πρέπει να επεκταθεί το συντομότερο δυνατό και στους χώρους εργασίας, μπας κι ανατραπεί η εγκατάλειψη του εργαζομένου στο έλεος της κρίσης του και του αφεντικού. Αν δεν το κάνει, θα συνεχίζει να αναλώνεται στις ακαδημίες και να βλέπει ως συμμάχους άτομα διαφόρων ταξικών προελεύσεων, τα οποία μόνο επιφανειακά ταυτίζονται με την Επανάσταση.
Μπορούν να γίνουν αυτά τώρα; Πρέπει. Σε προηγούμενο άρθρο αιτιολογήσαμε για ποιόν λόγο δεν δεχόμαστε το αποτέλεσμα των εκλογών. Χιλιάδες, ίσως και παραπάνω, κόσμου ένιωσε οργή και αγανάκτηση όταν συνειδητοποίησε τα εκλογικά αποτελέσματα. Και γιατί να μη νιώσει; Γνωρίζει πολύ καλά πώς μεταφράζεται το 41% της Νέας Δημοκρατίας, όπως γνωρίζουμε κι εμείς. Είναι καθήκον της αριστεράς, όμως, να καθοδηγήσει αυτή την οργή στον σωστό δρόμο, στον δρόμο της ταξικής πάλης και μετωπικής σύγκρουσης, αμφισβητώντας πρώτα το εκλογικό αποτέλεσμα, συζητώντας ανοιχτά και με κόσμο για το τι θα κάνουμε, κάνοντας καλέσματα και κατεβαίνοντας στον δρόμο. Μόνο έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να παραχθεί κάτι χρήσιμο από τούτη την οργή και αγανάκτηση, ειδάλλως αυτές θα δώσουν τη θέση τους στην απελπισία και την παραίτηση.
Avantgarde 