Νίκος Μωραΐτης για το avantgarde
Η δολοφονία στα Τέμπη δεν είναι ένα συμβάν της τύχης. Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων, των ανθρώπων μας, συνέβη επειδή η Ελλάδα εισήλθε στο γαιτανάκι των ιδιωτικοποιήσεων και της οργανωμένης διαφθοράς των επενδυτών. Οι σιδηρόδρομοι αφέθηκαν στην τύχη τους, όσο οι νέοι ιδιοκτήτες μασουλούσαν τις επιδοτήσεις και τα νέα υπέρογκα κόμιστρα. Και όσο οι γραμμές που υποτίθεται διαχειρίζεται ο εναπομείνας ΟΣΕ αφέθηκαν από την φιλιλεδικη κυβέρνηση να ρημάξουν.
Αυτό που σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους στους σιδηροδρόμους θα μπορούσε να είχε εκφραστεί σε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι των υποδομών. Την ίδια εικόνα δεν είδαμε και με το πλήρες άφημα των πραγμάτων στη τύχη με τις φωτιές στην Εύβοια, τον χιονιά πέρσι το χειμώνα, με το Μάτι, αλλά ακόμα και με την γενικότερη διαχείριση του κορονοϊού; Το ίδιο γνώριμο στυλ καταστολής, ασχετοσύνης, απροετοιμασίας, φρακαρίσματος των “αρμόδιων υπηρεσιών” στη θέση της πιο απλής, στοιχειώδους παρέμβασης που θα έλυνε ένα σημαντικό φόρτο των προβλημάτων. Οι άνθρωποι να σβήνουν μόνοι τους τις φωτιές με τα αεροπλάνα να μην πετάνε, να είναι εγκλωβισμένοι στην Αττική Οδό για ώρες χωρίς καμία υποστήριξη, η Πυροσβεστική να φτάνει αργοπορημένη, αλλά και τα νοσοκομεία να λειτουργούν πολύ πάνω των δυνατοτήτων τους και έτσι να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν ουσιαστικά κανένα. Εν προκειμένω, η πιο στοιχειώδης μέριμνα της λειτουργίας των σιδηροδρομών, οι σηματοδότες, είχαν εγκαταλειφθεί στη τύχη τους, σφραγίζοντας έτσι ότι στον ένα ή στον άλλο βαθμό θα συνέβαινε αναγκαστικά ένα τέτοιο ατύχημα.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, που οφείλονται για το έγκλημα στα Τέμπη, αποτέλεσαν το κόμιστρο που πλήρωσε ο ελληνικός καπιταλισμός για την ένταξη του στην παγκοσμιοποίηση. Αν ήθελε να έχει πρόσβαση στα φτηνά εργατικά χέρια των βιομηχανιών που έστησε η αυτοκρατορία στην Ασία, όφειλε να παραδώσει ένα κομμάτι της κυριαρχίας του. Όφειλε δηλαδή να επιτρέψει στην αγορά να αρπάξει όλες τις στρατηγικές δομές μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων και να τις μετατρέψει σε φητείες απομύζησης κερδών. Ο ελληνικός καπιταλισμός μπαίνοντας στο ευρώ πήρε το δρόμο των υπόλοιπων πρωτοκοσμικών καπιταλισμών, εγκαταλείποντας την αγροτική και απλή βιοτεχνική παραγωγή και εισήλθε στην παραγωγή υπηρεσιών. Ο ελληνικός καπιταλισμός προσπάθησε να ανέβει επίπεδο εισερχόμενος στο παιχνίδι της υψηλά προστιθέμενης αξίας που έστησε η αυτοκρατορία για όλες τις αστικές τάξεις μεταπολεμικα και ιδίως μετά τη πτώση της ΕΣΣΔ. Οι άρχοντες αυτού του τόπου πίστευαν ότι με αυτά τα ανοίγματα θα προσέλκυαν κεφάλαια και νέες επενδύσεις από τις χώρες του ΟΑΣΑ με σκοπό τον εκσυγχρονισμό αυτών των δομών.
Έρχονται όμως όλα τα παραπάνω περιστατικά, με πρωτεύον τα Τέμπη να μας δείξουν ότι αυτό το στοίχημα, που εγκαινιάστηκε με τις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις το 90’ επί ΝΔ και στη συνέχεια επί Σημίτη ήταν λάθος. Όλα αυτά τα κοράκια που εμπιστεύτηκαν για το οδικό, σιδηροδρομικό δίκτυο κα, δεν είχαν καμία ιδιαίτερη πρόθεση να κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους. Η θεσμική big business διαφθορά αποκαλύφθηκε. Είδαμε πλέον ξεκάθαρα τι είναι όλα αυτά τα ρεμάλια που θέλουν να παρουσιάζονται πως είναι άριστοι, βιογραφικάρες και πετυχημένοι. Βδέλες, παράσιτα και χαραμοφάηδες δηλαδή.
Αυτά, δεν είναι προσωπικά χαρακτηριστικά, αλλά συστημικά, γνωρίσματα του κυκλώματος στο οποίο ανήκουν. Μήπως δεν τα βλέπουμε αυτά και αλλού; Όμως φαίνεται, πως τα ατυχήματα αυτού του είδους δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Στις ΗΠΑ το σιδηροδρομικό δίκτυο, και γενικότερα οι υποδομές επίσης καταρρέουν, οι ανθρωπογενείς καταστροφές έχουν γίνει καθημερινότητα στο ίδιο το κέντρο της Αυτοκρατορίας. Πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες φαίνεται σαν να έχουν περάσει από πόλεμο από αυτή την τρανταχτή απουσία μέριμνας. Εγκαταλελειμμένα στη τύχη τους με μία επάλειψη πούδρας για να μην φαίνονται οι καταστροφές. Για έμας όλα αυτά τα γνωρίσματα είναι εκδήλωση ενός μόνο πράγματος, της παρακμής της Δύσης.
Η Ρώμη έχει γεράσει. Και βγάζει μόνο τοξικότητα, καταστολή και τρέλα. Είναι ο εθνικισμός του 21ου αιώνα, της κατάρρευσης, της παρακμής. Πλάι στην εγκατάλειψη βαδίζει η υστερία, το μόνιμο κουδούνισμα απο τα παπαγαλάκια του ΜΜΕ, που η μόνη τους δουλειά είναι να ξερνάνε ψέμματα και τρομοκρατία. Η αίσθηση της έκτακτης ανάγκης καταπίνει ολοκληρωτικά όλες τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνικής ζωής. Δεν υπάρχει κάποιο γεγονός που να μην αντιμετωπίζεται πλέον χωρίς υστερία. Κάθε γεγονός αντιμετωπίζεται πλέον με μία δυσανάλογη επένδυση φόβου, μοιρολατρία. Όλες οι κρίσεις θεωρούνται πως είναι αδύνατο να λυθούν, αδύνατο να προνοηθούν, και αδύνατο να κάνουμε κάτι για αυτές στο εδώ και τώρα. Οι φυσικές καταστροφές παρουσιάζονται ως θεομηνίες, πετώντας στο κάλαθο των αχρήστων την ψύχραιμη και νηφάλιά προετοιμασία των κάθε λογής κρίσεων.
Μήπως και στην Ελλάδα δεν είχαμε την πληθώρα άλλων φαινομένων παρακμής; Πως δηλαδή θα αντιμετώπιζαν το ζήτημα της ασφάλειας των τρένων, οι άνθρωποι που προστάτευαν τους Λιγνάδη-Γεωργιάδη, το Φουρθιώτη, των σκοιλ ελικικού, και της ανερυθρίαστης συναίνεσης στους πνιγμούς των προσφύγων στο Αιγαίο; Η Ελλάδα νοσεί επειδή ζει ως τμήμα ενός συστήματος που παρακμάζει, και μαζί του παίρνει στο θάνατο και τους ανθρώπους της. Νοσεί επειδή έχει εμπιστευθεί όλες της τις δομές στον μεθυσμένο Αυτοκράτορα και τους αυλικούς του.
Το ερώτημα γιατί είναι μεθυσμένος ενδεχομένως να μην ανήκει σε αυτό το κείμενο. Όμως εν συντομία δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά από το γεγονός ότι η σημερινή ζωή της Δύσης θεμελιώνεται πάνω στον παρασιτισμό του υπόλοιπου πλανήτη. Όλη τους τη ζωή, τα καταναλωτικά τους αγαθά και τις ανέσεις τους, των αρχόντων αλλά και μερικών δυτικών προλετάριων της αριστοκρατίας τις χρωστάνε στον Παγκόσμιο Νότο. Η παρακμή και η εγκατάλειψη οφείλεται στα τεράστια υπερκέρδη τα οποία έχουν συνηθίσει να αρπάζουν απο την νεο-αποικιοκρατία που έχουν εγκαταστήσει πάνω στις φλέβες του πλανήτη. Η εγκατάλειψη και η καταστροφή δεν είναι δα κανά περίεργο θέαμα στις χωρες που έχει βάλει στο «επενδυτικό» στόχαστρο ο ιμπεριαλισμός. Πρόκειται για εντελώς παρασιτικές καταστάσεις που αφήνουν περιβάλλον και ανθρώπους σε αμηχανία για τον κυνισμό και την σκληρότητα τους. Τα Τέμπη λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιστροφή της αποικιακής βίας πίσω στο κέντρο από όπου οργανώθηκε και στελεχώθηκε. Είναι το κεφάλαιο που μέθυσε απο τα υπερκέρδη στην Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική, και έρχεται να κάνει το ίδιο στις δηθεν επενδύσεις που πραγματοποιεί στις κεντρικές αρτηρίες της αυτοκρατορίας. Στο όνειρο αυτών των υπερκερδών ούτε σηματοδότες θα βάλει, και τους δημόσιους δρόμους θα εγκαταλείψει, και τα λεφτά για το μετρό της Θεσσ/νίκης θα τα καταφάει. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς δομή που εκφράζεται εσωτερικά και εξωτερικά.
Το ερώτημα όμως δεν αφορά πάλι κάποιους κακούς που έρχονται απέξω. Η ελληνική άρχουσα τάξη δέχτηκε αυτό το συμβιβασμό, αυτό το σχέδιο, με συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Το ερώτημα των Τεμπών είναι εσωτερική υπόθεση, αναμέτρησης με τους δικούς μας. Αυτοί φταίνε.
Ποιοί είναι αυτοί; Ο σκελετός των αρχιμαφιόζων πολιτικών – δικαστικών παπαδαριού και στρατιωτικών – τρομοκρατών επιδημιολογίας και δημοσιογραφίας, που εξουσιάζουν αυτό το τόπο. Είναι αυτοί που κατέδειξε ο Πολάκης, και για αυτό έπεσε πάνω του όλη η σαβούρα για να τον φιμώσει. Είναι η ελληνική κυρίαρχη άρχουσα τάξη, ο εθνικός κορμός.
Η δίκαιη οργή για τους νεκρούς οφείλει να πέσει καταπάνω σε όλο αυτό τον ακροδεξιό εσμό που κυβερνά και να τον τσακίσει. Είναι αυτοί που έδωσαν 250 εκατομμύρια εξοπλισμών και χρημάτων στο νεοναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας, έχει προσλάβει χιλιάδες νέους μπάτσους και παπάδες, έχει εξαγοράσει όλη την επίσημη δημοσιογραφία με τις Λίστες Πέτσα, έχει χρηματοδοτήσει περαιτέρω το φακέλωμα μας μέσω των Predator, οργάνωσε ένα ιδιότυπο υγειονομικό πραξικόπημα μέσω των λοκ-ντάουν και της υποχρεωτικότητας, χωρίζοντας τον κόσμο σε πολίτες α’ και β’ κατηγορίας. Δεν υπάρχει καμία συγνώμη που θα μπορέσει να τους αθώωσει παρά η ο κρότος από την απότομη πτώση τους. Γιατί τώρα δεν δικάζονται από τον κόσμο που κινητοποιείται μόνο για το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά για την συνολική τους πολιτική σαπίλα.
Είναι αυτοί που ακόμα και αυτή την στιγμή προσπαθούν να φιμώσουν και την παραμικρή φωνή που θα θα μπορούσε να ρίξει λίγο περισσότερο φως στην ιστορία των Τεμπών ψευδόμενοι ασύστολα. Είναι αυτοί που πάνε να τα ρίξουν όλα -για χιλιοστή φορά- στην ατομική ευθύνη, τον σταθμάρχη, τον μηχανοδηγό. Το “πάμε και όπου βγει” είναι το ίδιο ακριβώς αφήγημα με το “μαζί τα φάγαμε”.
Αυτοί είναι οι αντίπαλοι μας. Την στιγμή που όλοι προετοιμάζονταν για τις εκλογές τους, σιδερώνοντας τα κουστούμια και τα βρακιά τους, ήρθε ένα τρανταχτό γεγονός να ανατρέψει όλο το στημένο παιχνίδι τους, τον συσχετισμό δύναμης τους. Οι κινηματικές εξάρσεις δεν είναι για πάντα. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε το αίμα μας πίσω, και να επιστρέψει ο φόβος στο στρατόπεδο των αρχόντων. Να επιστρέψουμε τοις μετρητοίς όλα αυτά τα χρόνια της τρομοκρατίας και της ληστείας.
Καθήκον μας αυτή τη στιγμή είναι να κρατήσουμε το ρήγμα ανοιχτό αλλά και να το βαθύνουμε. Φαίνεται πως ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο κινητοποιήσεων, όπου ένας ανεξάρτητος παράγοντας έρχεται να τα βάλει με το επίσημο πολιτικό σκηνικό. Οφείλουμε να επιβάλουμε -και όχι να διεκδικήσουμε- την δικαιοσύνη για τα θύματα στα Τέμπη. Και αυτό θα γίνει μόνο με την ανοιχτή σύγκρουση και ρήξη με το κράτος, το οποίο ήδη έχει αρχίσει να τραμπουκίζει το κίνημα που ξεχύθηκε τις τελευταίες μέρες. Οφείλουμε να μην τη πατήσουμε όπως στα μνημόνια, όπου λόγω της απουσίας περιφρούρησης των πορειών μας βρεθηκε το κίνημα εκτεθειμένο στα ορκ της αστυνομίας. Οφείλουμε να επιβάλλουμε την δική μας εξέγερση με κάθε δυνατό τρόπο χτυπώντας ιδίως την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία επιχειρεί να συγκαλύψει τους νεκρούς.
Αυτό προυποθέτει αυτή τη στιγμή και την εσωτερική ρήξη με όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες θέλουν να καναλιζάρουν το κίνημα πίσω στον κοινοβουλευτισμό και τις εκλογές. Μιλάμε για τις δυνάμεις στα αριστερά οι οποίες ελπίζουν ότι το μόνο αποτέλεσμα όλου αυτού να είναι μία ψήφος διαμαρτυρίας και όχι μια ισοπέδωση του σκελετού της ακροδεξιάς που κυβερνά ανεπίσημα τη χώρα. Τώρα είναι ώρα για ρήξη και αναμέτρηση με τον βαθύ πυρήνα του κράτους. Ήρθε η ώρα να χτυπήσουμε, να εξασφαλίσουμε την παρουσία μας στο δρόμο και να διώξουμε τις επιτιθέμενες εμπροσθοφυλακές του κράτους. Ο όποιος συσχετισμός δύναμης δεν θα δημιουργεί μέσα από την ενορχηστρωμένη κοροϊδία των εκλογών, αλλά παράγεται τώρα, κάθε στιγμή στα πλαίσια της κινηματικής πλημμύρας που έρχεται να πνίξει τους δολοφόνους. Καλούμαστε όχι μόνο να πάρουμε μέρος στις κινητοποιήσεις σαν «συμμετέχοντες» ή παρατρεχάμενοι, αλλά να βγούμε μπροστά, να πάρουμε την υπόθεση πάνω μας και να αυξήσουμε το επίπεδο της κινηματικής αντι-βίας απέναντι στις ορδές των ΜΑΤ. Τώρα μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση, τώρα είναι η στιγμή για επίθεση!
Εμπρός στον Αγώνα
Κάτω η Κυβέρνηση Μητσοτάκη
Δικαιοσύνη για τα Τέμπη
Avantgarde 