Για τί παλεύει η Ουκρανία;

Νίκος Μωραΐτης για το avantgarde

Ο ακρογωνιαίος λίθος της δυτικής προπαγάνδας στο Ουκρανικό είναι ότι η έναρξη της ΕΣΕ αποτελεί έκφραση της ρωσικής επιθετικότητας. Μπορεί η ιστορία των τελευταίων 8 ετών (ή και η ιστορία ολόκληρης της Δύσης βασικά) να αντιφάσκει με αυτή την αφήγηση, όμως το σημαντικότερο αντεπιχείρημα είναι το ότι η παρούσα σύγκρουση στρατιωτικοποιείται μεθοδικά από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αξιοποιώντας το θόρυβο της «ρώσικης επιθετικότητας», η Δύση έχει πραγματοποιήσει ένα πλανητικής κλίμακας κάλεσμα συστράτευσης των όπου γης προθύμων με στόχο τη στήριξη της Ουκρανίας και την ήττα της Ρωσίας.

Το περιεχόμενο αυτής της κήρυξης μπορεί να συγκριθεί με τις μεγάλες αποικιακές εκστρατείες. Υπάρχει μία δεύτερη ανεξερεύνητη «Άγρια Δύση» προς την Ανατολή, την οποία  ο Χίτλερ σκόπευε να κάνει τη δική του «Γερμανική Ανατολή» Το σχέδιο του αποικισμού του Σλαβικού χώρου δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτό που έκανε για τόσους αιώνες η υπόλοιπη πολιτισμένη Ευρώπη στην Αφρική, την Ασία κλπ. Πρακτικά μιλώντας , ο φορέας που συνεχίζει το γεωπολιτικό όραμα του Ναζισμού είναι η Ουκρανία με τις πλάτες της Αυτοκρατορίας. Πριν από 30 χρόνια οριακά κατάφεραν να επιβάλουν τις νέο-αποικιακές συνθήκες εκμετάλλευσης στη Ρωσία. Μετά όμως την ανασυγκρότηση του ρωσικού κράτους, η Αυτοκρατορία μεθόδευσε το σχέδιο β’, που δεν είναι άλλο από τη διάλυση και της ίδιας της Ρωσίας.

Ο πρωταγωνιστής της Δύσης, η Ουκρανία, δεν παλεύει επειδή είναι «εξαρτημένη» ή «άβουλη». Η ουκρανική ελίτ -ο κόπρος που αναδύθηκε από τη βίαιη επιστροφή του καπιταλισμού- δεν κάνει τίποτα λιγότερο από ό,τι έκανε η Ελλάδα στους βαλκανικούς και τους παγκόσμιους πολέμους. Η Ελλάδα με τις σωστές συμμαχίες κατάφερε από ένα αποτυχημένο πρότζεκτ πίεσης προς την Οθωμανική αυτοκρατορία να καταστεί «ηγέτιδα» δύναμη στο Αιγαίο, την ΝΑ μεσόγειο και παρ’ ολίγον στα Βαλκάνια. Ο ελληνικός εθνικισμός σχεδιάστηκε εξαρχής ως μία «διαφωτισμένη» ευρωπαϊκή – αντιτουρκική σφήνα, λειτουργώντας ως ο ντόπιος συνεργάτης των αποικιοκρατών στην περιοχή. Κάτι παρόμοιο είναι και η Ουκρανία, τηρουμένων των αναλογιών. Η Ουκρανική σύγκρουση δεν αφορά απλώς τα επόμενα λίγα χρόνια, αλλά υπηρετεί ένα σχέδιο (για να το θέσουμε καθ’υπερβολή) για τους επόμενους αιώνες. Ο ουκρανικός εθνικισμός νεκραναστήθηκε με σκοπό να εκπροσωπεί το «ατλαντικό άκρο» στην ανατολική Ευρώπη με ορίζοντα τα Ουράλια. Αυτός ο χώρος είναι η δική της Μεγάλη Ιδέα.

Για αυτό, η Ουκρανική ελίτ κάνει (εντελώς συνειδητά) και αυτή την υπέρτατη θυσία σε ανθρώπινο δυναμικό. Το αίμα ήδη σφυρηλατεί τις επόμενες γενιές αποφασισμένων που θα αποτελούν μία μόνιμη ανοιχτή πληγή για το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Όμως πέραν τούτου, η ουκρανική ελίτ δεν προορίζεται να έχει τη θέση του καρπαζοεισπράκτορα. Ο ιμπεριαλισμός δεν λειτουργεί πλέον με παντελώς ισοπεδωμένες κομπραδόρικες αστικές τάξεις. Το ΝΑΤΟ υπόσχεται στην ουκρανική ελίτ ότι αν νικήσει θα πάρει και ένα μεγάλο κομμάτι της διαμοιραζόμενης πίτας. Θα γίνουν οι αξιωματικοί του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, όπως είναι το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή ή η Ιαπωνία στη Ανατολική Ασία.

Με άλλα λόγια, αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή δεν είναι το ανελέητο σφάξιμο των Ουκρανών, αλλά την συνειδητή αναγέννηση της Ουκρανίας, έστω και με το κόστος της απώλειας εδαφών της, είτε από τη Ρωσία είτε από άλλες «σύμμαχες χώρες», πχ Πολωνία, Μολδαβία. Είναι η στιγμή της «εθνογένεσής» της. Κόβει τους αδερφικούς της δεσμούς με τους τέως σχιστομάτιδες συγγενείς της. Καταπατά τα χωράφια τους, βάζει φωτιά στα σπίτια τους και τους στέλνει μετανάστες έξω από το χωριό για να αρπάξει τη περιουσία τους, όπως έκαναν πάνω κάτω όλοι οι πρωτο-αναδυόμενοι καπιταλιστές. Η Ουκρανία,  από αδέρφια που ήταν πριν με τη Ρωσία, τώρα θέλει να γίνει αφεντικό επί των Σλάβων ως τοποτηρητής του ΝΑΤΟ. Για αυτό ξεχνάει από πού ήρθε, την ιστορία της, τις μάχες που έδωσε, τους νεκρούς της, και λέει με περισσό θράσος ότι οι πρόγονοι της έκαναν λάθος που πάλεψαν τους Ναζί, αντί να συνταχθούν μαζί τους και να αρπάξουν ένα κομμάτι της Ασίας για τον εαυτό τους. Μέσω αυτής της αναγέννησης, που υπογράφεται με αίμα, η ουκρανική άρχουσα τάξη από τέως μπατίριδες της Ευρώπης, τώρα φέρονται όλως περιέργως σαν να είναι ήδη αφεντικό.

Αυτό που υπόσχεται ο ιμπεριαλισμός στην Ουκρανία είναι η προοπτική να ανέλθει στο επίπεδο μίας Ιαπωνίας, ενός Ισραήλ. Για αυτό και δεν νοιάζονται που πεθαίνουν τόσες δεκάδες χιλιάδες νέοι. Γιατί αν και όποτε κερδίσουν, σε ένα πλανήτη δίχως στρατηγικό ανταγωνιστή στην Αυτοκρατορία, ενδεχομένως να τους δοθεί ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους και ένα μεγάλο τμήμα της τέως Ρωσικής ομοσπονδίας.

Ο ιμπεριαλισμός θα τους ανταποδώσει το χρέος. Άλλωστε δεν είναι δα και η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Δεν είναι ψέμα ότι πλάι στις ναζιστικές μεραρχίες πολέμησαν εκατομμύρια μη γερμανοί ανατολικοευρωπαίοι που στήριζαν το γερμανικό μοντέλο μεταπολεμικής ρύθμισης του κόσμου. Το γερμανικό lebensraum θα χρειαζόταν διάφορους τύπους  κηπουρών, καλλιεργητών, φροντιστών (για να θυμηθούμε και τον Μπορέλ) στα νέα κατακτημένα εδάφη. Οι πιο γνωστοί για τα εγκλήματα τους Κροάτες και Ουκρανοί εθνικιστές, θα γίνονταν η επόμενη καπιταλιστική επιτηρήτρια άρχουσα τάξη στα κατακτημένα εδάφη της βαθιάς στέπας και των βαλκανίων. Πέραν όμως αυτών, μήπως η Νότια Κορέα δεν είναι ένα παράδειγμα μίας ντόπιας αστικής τάξης που επιβραβεύτηκε, επειδή εξασφάλισε την μισή Κορεατική χερσόνησο από τον κομμουνισμό; Τι ήταν οι κορεάτες καπιταλιστές πριν από την ιμπεριαλιστική τους προικοδότηση του ιμπεριαλισμού;

Μαθήματα από τον Ψυχρό Πόλεμο

Αρκετοί σύντροφοι ισχυρίζονται ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει τον πόλεμο και όχι αδίκως. Αυτό όμως τι υπονοεί για τα σχέδια της Αυτοκρατορίας; Είναι ηλίθιοι; Δεν τα υπολόγισαν καλά τα πράγματα; Έχουν συνειδητοποιήσει την νομοτελή παρακμή τους και απλώς προσπαθούν να κάνουν μία διαχείριση της ήττας τους;  Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Οι ΗΠΑ μέσω της Ουκρανίας κήρυξαν τον νέο ψυχρό πόλεμο. Δεν παίζουν με ορίζοντα 2,3 χρόνια, αλλά με προοπτική τις επόμενες δεκαετίες.

Το σχέδιο της αυτοκρατορίας όσον αφορά τη Ρωσία και τη Κίνα δεν είναι άλλο από αυτό που εφάρμοσαν κατά της ΕΣΣΔ. Ένας βασικός παράγοντας που η Σοβιετία ηττήθηκε ήταν η διαρκής πίεση που ασκούσε ο ιμπεριαλισμός στην επικράτεια και τους συμμάχους της. Τα «λαϊκά μέτωπα», ο «σοσιαλισμός σε μία χώρα», η μπρεζνιεφική «ειρηνική συνύπαρξη» καπιταλισμού – σοσιαλισμού και τέλος η περεστρόικα, αν και διαφορετικές τακτικές σε διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες, αντανακλούν στάδια αφοπλισμού του κομμουνισμού. Αυτός ο αφοπλισμός έγινε γιατί οι ξεδοντιασμένοι εκπρόσωποι της ΕΣΣΔ ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια ανάπαυλα από τη διαρκή πίεση που της ασκούσε ο ιμπεριαλισμός. Το ΚΚΣΕ επί Γκορμπατσόφ είχε πειστεί ότι αν αποσυρόταν ολοκληρωτικά από την υπόθεση της προάσπισης του κομμουνιστικών κινημάτων στο εξωτερικό, θα έκαναν το ίδιο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι της. Και ως αντάλλαγμα για αυτή την απόσυρση η ΕΣΣΔ θα μπορούσε να ενταχθεί στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, να πουλάει το αέριό της ως ισότιμος και αξιοσέβαστος συνεργάτης. Είδαμε πολύ καλά όμως πού οδήγησε αυτή η πασιφιστική πολιτική. Η αυταπάτη μίας ειρήνης με τα παγκόσμια αφεντικά εσωτερικεύτηκε με την κήρυξη της αντεπανάστασης στη καρδιά της Σοβιετίας, αλλά και την ένταξη της μισής ανατολική Ευρώπης στο ΝΑΤΟ.

Ας δούμε, λοιπόν, τι κάνει αυτή τη στιγμή ο ιμπεριαλισμός. Δεν χτυπά μόνο σε ένα σημείο. Αντιθέτως -μόνο τον τελευταίο χρόνο- χτυπάει Καζακστάν, Ιράν, Ταιβάν, Περού, Βολιβία ενώ συνεχίζει κανονικά τα μέτωπα στη Συρία, Βενεζουέλα και άλλα. Αν συμπεριλάβουμε και τις μικρομοχλεύσεις, (πχ Αρμενία, Μογγολία, Αιθιοπία), πρέπει να είναι μία τεράστια σκοτούρα το να βλέπεις τον χάρτη αν ζεις στο Κρεμλίνο. Η αυτοκρατορία λοιπόν δεν κουρδίζει τα στρατιωτάκια της σε ένα σημείο, αλλά σε όλο το μήκος και πλάτος της υφηλίου. Κάθε τι ρωσικό προς το παρόν είναι υπό δίωξη. Σε σχέση με την εποχή της ΕΣΣΔ μάλιστα, η πολιτική στρατιωτική και οικονομική επιρροή της Ρωσίας εντός και εκτός είναι πολύ μικρότερη, και μάλιστα έχει και μία πέμπτη αστική φάλαγγα στο εσωτερικό της αυτή τη φορά, έτοιμη να συνεργαστεί.

Σε αυτή τη παγκόσμια κήρυξη για σαμποτάζ ενεργοποιήθηκε ολόκληρος ο μηχανισμός των κανίβαλων συμμάχων των ΗΠΑ.  Έτσι πάγωσαν οι επιχειρηματικές δραστηριότητες πολυεθνικών στη Ρωσία, άλλες χώρες πιέστηκαν να σταματήσουν τις εισαγωγές τους σε ρωσικά προϊόντα, ενώ η Ρωσία αποβλήθηκε από χιλιάδες διεθνείς οργανισμούς. Έτσι γέμισε και όλη η Ουκρανία με όπλα και εθελοντές από ολόκληρη τη Δύση. Μέχρι και η Βουλγαρία συμμετέχει στον αγώνα σε μία προσπάθεια να αποκομίσει ορισμένα οφέλη.

Τα εσωτερικά όρια της Ρωσίας

Οι ελπίδες της πουλημένης ηγεσίας του ΚΚΣΕ ακόμα επηρεάζουν υπό μία έννοια την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Τα όνειρα της  ειρηνικής συνύπαρξης, όπου η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να συνυπάρχει αρμονικά με τον ιμπεριαλισμό εξασφαλίζοντας την ανάπτυξη της πουλώντας τα αγαθά του «σοσιαλισμού» στην καπιταλιστική αγορά, ήταν αυτό που υλοποιήθηκε από την πτώση της ΕΣΣΔ και έπειτα. Το βασικό άγχος των σημερινών ολιγαρχών είναι να μην εξοριστεί η Ρωσία από τις διεθνείς αγορές. Για αυτό και η Ρωσία είναι σαν να πολεμά αυτή τη στιγμή με το ένα χέρι της δεμένο πισθάγκωνα. Για αυτό και δεν επιβάλει μια πύρρεια νίκη στο Κίεβο.

Η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας δεν θέλει να τα πολυσπάσει με τη Δύση. Ενώ η τελευταία οργάνωνε διαρκώς πραξικοπήματα και προβλήματα εναντίον της (Τσετσενία, Γεωργία, Ουκρανία κλπ) αυτή επέμενε να κάνει ότι δεν βλέπει μέχρι που έφτασε στο αμήν. Η έναρξη της ΕΣΕ εγκαινιάζει τουλάχιστον την αρχή της ρήξης με τον υπαρκτό μπρεζνιεφισμό που είναι ακόμα ριζωμένος στη πολιτική της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η ειρηνική συνύπαρξη στο σήμερα σημαίνει διάλυση της Ρωσίας. Αντίστροφα η ρήξη με την αυτοκρατορία σημαίνει χτύπημα της πέμπτης φάλαγγας της αυτοκρατορίας στην Ρωσία. Ένας τέτοιος πόλεμος δεν μπορεί παρά να είναι με μια έννοια και «λαϊκός», να έχει και ταξικά χαρακτηριστικά, καθώς μπορεί να πυροδοτήσει κινδύνους ακόμα και για την ίδια την αστική τάξη της Ρωσίας.

Έτσι εξηγούνται και τα διάφορα σφυροδρέπανα τα οποία έχουν βγει στην επιφάνεια στο μέτωπο. Ο μάχιμος κομμουνισμός δεν έχει καμία διάθεση για συμφωνίες και θέλει να κάνει πόλεμο μέχρις εσχάτων στον ιμπεριαλισμό. Από την άλλη η ρωσική πολιτική ηγεσία προσπαθεί να μπαλατζάρει την μαχητικότητα δίνοντας περισσότερη έμφαση στον Άι γιώργη έναντι του σφυροδρέπανου. Όμως αυτό δεν μπορεί να καναλιζαριστεί εύκολα, για αυτό και βλέπουμε τον Πούτιν να παραπέμπει στον Λένιν, να έχει φιλολαικό λόγο, π.χ. να κρατικοποιεί τις περιουσίες διάφορων μεγιστάνων και να μετονομάζει το Βόλγκογκραντ σε Στάλινγκραντ. Οι καταπιεσμένοι λαοί σηκώνουν τις ρώσικες σημαίες επειδή η ΕΣΕ σηματοδοτεί για αυτούς μία ιστορική ευκαιρία για την δική τους απελευθέρωση από τα ζυγά του ιμπεριαλισμού.

Αυτός ο πόλεμος φέρνει τη Ρωσία απέναντι στην ιστορία της και έτσι απέναντι στους λεπτούς ταξικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό της. Το να σαρωθεί η εσωτερική δυτική πέμπτη φάλαγγα είναι προϋπόθεση για να κερδίσει η Ρωσία -όχι τη μάχη της Ουκρανίας- αλλά τον ολοκληρωτικό πόλεμο με την Δύση. Να σαρωθούν οι φωνές που λένε ότι το παρακάνουμε, ότι υπάρχει πιθανότητα ειρήνης, μόνο και μόνο επειδή φοβούνται μήπως πάψουν να τους τρέφουν οι δυτικοί. Να σπάσει η ραχοκοκαλιά του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και να πάρει θάρρος ο πλανήτης απέναντι στην Αυτοκρατορία. Να ανοίξουν χιλιάδες πληγές πάνω στην επικράτεια του ΝΑΤΟ. Και έτσι να ανοίξουν νέες δυνατότητες για τα αντιαποικιακά και τα κομμουνιστικά κινήματα.

Advertisement