Για τις φασιστικές επιθέσεις της τελευταίας βδομάδας

Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

Είναι προφανές ότι τα γεγονότα στα ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης και του Ευόσμου τα οποία επαναλαμβάνονται σχεδόν σε καθημερινή βάση στα δυτικά της Θεσσαλονίκης με οργανωμένες επιθέσεις σε αριστερούς φοιτητές και παρεμβάσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Την Κυριακή είδαμε ανάλογες επιδρομές να λαμβάνουν χώρα όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη όπου είχαμε ακόμα μια πρωινή επίθεση με 4 τραυματισμούς κατά μελών της ΚΝΕ αλλά και το απόγευμα σε προγραμματισμένη συγκέντρωση της ΚΕΕΡΦΑ στο Νέο Ηράκλειο.

Τι συμβαίνει τελικά; Πώς είναι δυνατόν ένα μόλις χρόνο μετά την καταδίκη ηγετικών στελεχών της ΧΑ οι φασίστες να σηκώνουν ξανά κεφάλι; Η περσινή «μεγαλειώδης νίκη» δεν ήταν αρκετή για να τους χώσει στα λαγούμια τους; Τσάμπα οι πανηγυρισμοί για την απόφαση του Εφετείου;  Δεν αποδείχτηκε περίτρανα μπροστά σε όλο το λαό ότι οι φασίστες είναι «εγκληματική οργάνωση δολοφόνων»; Δεν υποχρεώθηκε ακόμα και το αστικό κράτος κάτω από την μαζική πίεση του δημοκρατικού κινήματος να τους χώσει στη στενή και να απαλλαγούμε από δαύτους; 

Απαράδεκτος αιφνιδιασμός

Η επίθεση από 20 παρακμιακά τσογλάνια σε μερικές δεκάδες φοιτητές που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης για να διαμαρτυρηθούν για την επίθεση που είχε δεχθεί πριν κατι μέρες μια τριμελής ομάδα φοιτητών που μοίραζαν φυλλάδια στο ίδιο σχολικό συγκροτημα για τη βάση του 10 και τα μέτρα της Κεραμέως, έπιασε εκ απροόπτου την αριστερά.

Βεβαίως κανείς μπορεί να αιφνιδιαστεί μια φορά. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίζεται το ίδιο σκηνικό επί μία βδομάδα. Εδώ πλέον δεν μιλάμε για αιφνιδιασμό αλλά για επαναλαμβανόμενα λάθη. Δεν δικαιολογείται την επόμενη μέρα να γίνεται συγκέντρωση έξω από το σχολείο αυτή τη φορά και από δυνάμεις της ΚΝΕ, συλλόγους γονέων, την τοπική ΕΛΜΕ και φοιτητικούς συλλόγους και ξανά τα φασιστικά κατακάθια με μερικές ενισχύσεις ακόμα, να αρπάζουν το πανό της ΚΝΕ και να επιδίδονται σχεδόν ανενόχλητοι σε νέους τραμπουκισμούς. Δεν είναι δυνατόν την ίδια ώρα να τρομοκρατούν και να προπηλακίζουν αριστερούς μαθητές και μαθήτριες και χωρίς επιπτώσεις. Δεν είναι δυνατόν την Κυριακή το πρωί ολιγομελές (;) συνεργείο της ΚΝΕ να μοιράζει προκηρύξεις και τον Ριζοσπάστη και να δέχεται ξανά επίθεση από 15 οργανωμένους παρακρατικούς φασίστες με λοστάρια, μαχαίρια και τέιζερ ανοίγοντας κεφάλια και μάλιστα μετά από δυο μαζικότατες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις στην περιοχή, μια από τις οποίες πραγματοποιήθηκε ακριβώς το προηγούμενο απόγευμα. Δεν είναι δυνατόν στο Νέο Ηράκλειο να επαναλαμβάνονται λίγες ώρες μετά τα ίδια, αυτή τη φορά σε εκδήλωση της ΚΕΕΡΦΑ, και η αριστερά να διαμαρτύρεται για το πού είναι η αστυνομία, το κράτος, η κυβέρνηση και για το πώς τους αφήνουν να προπηλακίζουν και να τρομοκρατούν.

Επαναλαμβανόμενα λάθη

Η αριστερά σαν να μην έβγαλε κανένα συμπέρασμα, επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη που έκανε πριν 10 χρόνια κατά τη διάρκεια της απότομης ανόδου της ΧΑ. Όπως και τότε πιστεύει ότι η φασιστική επανεμφάνιση  προκύπτει από την άγνοια του κόσμου για το ποιόν των φασιστών. Οπότε ας εξηγήσουμε για ακόμα μια φορά ότι οι φασίστες είναι εγκληματίες και τότε η επιρροή του φασισμού θα καταρρεύσει. Γι’ αυτό αρκεί μια αποκάλυψη της εγκληματικής τους δράσης και μια ιστορική υπενθύμηση του ολοκαυτώματος και της ναζιστικής εμπειρίας της δεκαετίας του 1930 και του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Το δεύτερο λάθος που επαναλαμβάνει ξανά ένα μεγάλο μέρος της κινήματος είναι να θεωρεί το φασισμό κάτι μεταξύ παρακρατικών και μαντρόσκυλων των αφεντικών. Αυτή η ανάγνωση οδηγεί σε λάθος καθήκοντα ξανά αποκάλυψης της εγκληματικής τους δράσης, αυτή τη φορά όχι για να σπάσει η επιροή τους στο «παρασυρμένο» ακροατήριό τους, αλλά για να συμμορφωθεί το ίδιο το αστικό κράτος και να σταματήσει να τους παρέχει ασυλία. Αυτό είναι και ο λόγος των έξαλλων πανηγυρισμών πέρσι τέτοια εποχή για την «ιστορική νίκη» του Εφετείου, ως απόδειξη της επιτυχίας μια τέτοιας τακτικής συνεχών αποκαλύψεων της εγκληματικής φύσης του φασισμού που καταλήγουν τελικά στην δικαστική του καταδίκη, και κυρίως στο σπάσιμο των δεσμών του με το επίσημο κράτος.

Και τα δυο λάθη έχουν ως υπόβαθρο τον καθεστωτικό πασιφισμό μιας αριστεράς που υποβιβάζει τον ρόλο της σε διαφωτιστή της κοινής γνώμης και πίεσης στο αστικό κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του ή αλλιώς να αποκαλυφθεί κι αυτό μπρος στις αποσβολωμένες μάζες που ύστερα από τόσες αποκαλύψεις θα περάσουν ψυχή και σώματι με την τιμία και κατατρεγμένη αριστερά που έχει το δίκιο με το μέρος της και είναι πάντα στην υπηρεσία του λαού.

Ο φασισμός είναι κίνημα

Ο φασισμός δεν είναι γενικώς απλώς μαντρόσκυλα των αφεντικών, ούτε παρατρεχάμενοι και παρακρατικοί που μόλις τους διατάξουν οι προστάτες τους θα κάτσουν ήσυχα και θα αφήσουν το ΣΕΚ και το ΚΚΕ να μοιράζουν ήσυχα τα φυλλάδιά τους στις πλατείες και στα σχολεία συνεχίζοντας την αέναη σοσιαλιστική διαφώτιση του λαού.  Ούτε είναι απλώς μια πολιτική βιτρίνα για προαγωγούς, εγκληματίες, εμπόρους ναρκωτικών, προστάτες, μαφιόζους κλπ κλπ.  Η επιρροή τους δεν απλώνεται γενικώς σε ανενημέρωτους αγνούς πατριώτες που όταν δουν το φώς το αληθινό από τα φυλλάδια της αριστεράς θα έρθουν στα συγκαλά τους. Όσο η αριστερά κουβάλαει μια τέτοια ερμηνεία του φασισμού τόσο θα αιφνιδιάζεται από τις εξελίξεις με άμεσες διαλυτικές επιπτώσεις στις γραμμές της.

Ο φασισμός είναι κάτι περισσότερο από μια εγκληματική συμμορία, παρόλο που σε αυτό υπάρχει μια δόση αλήθειας.  Ο φασισμός είναι πολιτικό κίνημα. Έχει πρόγραμμα, θέσεις, όραμα και κοινωνική απεύθυνση. Δεν πρόκειται απλώς για περιθωριακές ομάδες ακόμα και αν οι ομάδες κρούσης αποτελούνται από τέτοιο υλικό. Πίσω από αυτές τις ομάδες υπάρχει μια άλλοτε σιωπηλή και άλλοτε φωνασκούσα μαζική επιρροή που εκδηλώνεται αναλόγως των περιστάσεων και πολιτικά εκπροσωπείται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτός ο κόσμος εκτός από τις ιδέες που πρεσβεύει έχει και τα δικά του κοινωνικά δίκτυα, από την εκκλησία μέχρι πάσης φύσεως συλλόγους μέσα από τους οποίους αναπαράγεται. Δεν πρόκειται για μια αδιαμόρφωτη κοινωνική μάζα αγανακτισμένων παρασυρμένων μικροαστών ή λουμπενοπρολετάριων που η αριστερά δεν έχει επαρκώς αφουγκραστεί τις ανησυχίες τους και τότε αυτά τα στρώματα στρέφονται στο φασισμό.  Λάθος.

Έχουν στραφεί στο φασισμό, στην άκρα δεξιά, στη θρησκεία, στον συντηρητισμό, στο ρατσισμό, στον εθνικισμό, στον κανιβαλισμό, στον μισανθρωπισμό για τον άλλο, γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα έχουν μια καλύτερη τύχη στον κόσμο της άριας φυλής.  Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική επένδυση για έναν κόσμο στον αντίποδα του κοινωνικού οράματος της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.

Αυτό το ρεύμα είναι υπαρκτό μέσα στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες ακόμα και πριν την εμφάνιση του φασισμού όπως τον γνωρίσαμε στην εποχή του Μουσολίνι και του Χίτλερ.  Ο φασισμός και οι ιδέες αυτού του είδους είναι μια συνειδητή επιλογή για αυτόν τον κόσμο, ότι έτσι θα επιβιώσουν απέναντι στις πραγματικές ή φαντασιακές απειλές για το μέλλον τους, για την οικογένειά τους, για τη φυλή τους, για το έθνος τους, για τη θρησκεία τους κοκ. Μπορεί ο φασισμός να βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους μικροαστούς, στους λούμπεν, στην παραβατική νεολαία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα βρει επιρροή και μέσα στις γραμμές της παραδοσιακής εργατικής τάξης έστω στα ατομικοποιημένα υπαλληλικά της στρώματα ή εκεί που τα συνδικάτα σχεδόν δεν υπάρχουν. Όσο η αριστερά δεν βλέπει το κοινωνικό πολιτικό βάθος του φασισμού τόσο θα συνεχίζει να πέφτει από τα σύννεφα και να αδυνατεί τελικά να τον αντιμετωπίσει τόσο ιδεολογικά όσο και στην πράξη, αφού δεν έχει εξοπλιστεί ούτε στο ένα ούτε στο άλλο μέτωπο.

Ιδεολογικά γιατί άλλωστε να εξοπλιστεί; Αρκεί να πούμε ότι είναι εγκληματίες και δυο-τρείς κουβέντες για το ολοκαύτωμα και οι φασιστικές συμμορίες θα κρυφτούν στις τρύπες τους. Πρακτικά γιατί να πάρει συγκεκριμένα μέτρα αυτοάμυνας, αφού μόνο αν αρχίσεις να φωνάζεις τους γείτονες  και τους περαστικούς για βοήθεια μόλις εμφανιστούν οι «εγκληματίες» αμέσως θα τραπούν σε φυγή κάτω από τις αποδοκιμασίες της δημοκρατικής κοινής γνώμης.  Κάπως έτσι μας είπε η ΚΕΕΡΦΑ ότι έγινε μόλις χθες το απόγευμα [1]. Αφού όμως δεν θα συμβεί τίποτα από όλα αυτά η αριστερά αμέσως θα περάσει από την υποτίμηση του κινδύνου (που άλλωστε μετα την περσινή ιστορική νίκη του Εφετείου τι απέμεινε από αυτόν;) στον πανικό, γεγονός που γίνεται μια πραγματικότητα όταν επί μια βδομάδα μερικές δεκάδες αριστεροί καταλήγουν με σπασμένα πλευρά και κεφάλια στα νοσοκομεία.  Και η απάντηση σε όλα αυτά είναι οι καταγγελίες στο κράτος ότι τους καλύπτει αντί να τους συλλάβει.

Ψάχνοντας επιδιαιτητή στο κράτος…

Όταν έχεις τραυματίες, συνεχείς επιθέσεις και δεν μπορείς να υπερασπιστείς τις παρεμβάσεις σου, καταλήγοντας να φωνάζεις το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στις «εγκληματικές συμμορίες», τότε είναι σαν να παραδέχεσαι ότι δεν μπορείς να σταθείς στο δρόμο απέναντι σε 50-100 αλητάμπουρες που σου στήνουν ενέδρες εδώ και μια βδομάδα. Αυτή η στάση είναι δημόσια παραδοχή της αδυναμίας για μια φυσική αντιπαράθεση με το φασιστικό κατακάθι. Από πού κι ως πού η δημόσια παρουσία της αριστεράς θα εξαρτάται από τη στάση της αστυνομίας, ή της Διεύθυνσης Εκπαίδευσης δυτικής Θεσσαλονίκης ή από τον Διευθυντή ενός ΕΠΑΛ που μπορεί να καλύπτει τους συμμορίτες ή απλά να τα έχει κάνει πάνω του από τις απειλές που ενδεχομένως έχει δεχθεί κι ο ίδιος;

Το κράτος αυτή τη στιγμή μαζί και τα βοθροκάναλα κάνουν χάζι με όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Την ώρα που η αριστερά τους εγκαλεί που δεν μαζεύουν τους ναζί, κράτος και διαπλεκόμενα ΜΜΕ καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται. Κυβερνητικά στελέχη με ακροδεξιό ιστορικό εγκαλούν με τη σειρά τους το ΚΚΕ και την υπόλοιπη αριστερά για βία, ρόπαλα στις σημαίες, κράνη που ρίχνει λάδι στη φωτιά της βίας του άλλου άκρου. Και μέσα σε αυτό το κλίμα ο Τζήμερος απαιτεί να τεθεί εκτός νόμου το ΚΚΕ ως εγκληματική οργάνωση. 

Για τα μάτια του κόσμου η αστυνομία έχει προσαγάγει και λίγους αλητήριους, μερικούς μάλιστα με ολόκληρο οπλοστάσιο στην κατοχή τους, αλλά οι κατηγορίες εξαντλούνται σε απλά πλημμελήματα, όταν για τέτοιο εξοπλισμό οποιοσδήποτε αριστερός ή αναρχικός θα πήγαινε σιδεροδέσμιος με τον αντιτρομοκρατικό. Την ίδια ώρα διαλύει τις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις ως το ένα άκρο της βίας των δύο άκρων. Όλα αυτά είναι γνωστά και σωστά η αριστερά καταγγέλλει την αστυνομία που κάνει πλάτες στους ναζι και την κυβέρνηση που μιλάει για τα δυο άκρα. Αλλά ποιο καθήκον προκύπτει μετά από αυτό; Να συνεχίζει να καλεί την αστυνομία να τους μαζέψει;  Ή μήπως το λόγο πλέον έχει η έμπρακτη φυσική αυτοάμυνα του κινήματος και των οργανώσεών του από την ανοιχτά εκδηλωθείσα φασιστική βία;

…και την κοινωνια των πολιτών

Η αριστερά επιχειρεί εδώ και μέρες να αντιμετωπίσει την φασιστική βία με μαζικές διαδηλώσεις. Σε τι στοχεύει όμως ολη αυτή η μαζική κινητοποίηση; Μήπως έτσι θα τρομάξουν τα φασιστοειδή που τρομοκρατούν μια ολόκληρη περιοχή; Μήπως έτσι θα αναγκαστεί το κράτος να επέμβει; (Πόσες αυταπάτες μπορεί να έχει κανείς επ’ αυτού;) Ή μήπως έτσι θα βγει ο λαός να σώσει το λαό; Η αριστερά όταν δεχεται μια βίαιη επίθεση από 10  ντιλεροφασιστρόνια, απαντάει με καλέσματα σε όλο το λαό να κατέβει στους δρόμους. Αντί να γυρίσει και να ισοπεδώσει τους 10 αλήτες και να κλείσει εκεί όλη η υπόθεση, κάθεται και χαλάει τον κόσμο. «Να πάρουν θέση όλοι» αρχίζει και φωνάζει. Οι γείτονες, οι δάσκαλοι, οι γονείς και μετά ο Δήμαρχος, οι παρατάξεις, τα ΜΜΕ, τα κόμματα, το κράτος, η κυβέρνηση, η ΝΔ, το Κινάλ, η αστυνομία. Πρόκειται για μια εντελώς αδιέξοδη διαδρομή. Όταν καλείς όλους αυτούς να πάρουν θέση επειδή σ’ την έπεσαν 20 τσογλανοναζίδες είναι σαν να ψάχνεις κάποιον επιδιαιτητή. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κανείς τι θέση θα πάρουν όλοι αυτοί οι επιδιαιτητές; Μα είναι προφανές ότι θα βρουν μια ευκαιρία την οποία τους τη δίνει η αριστερά στο πιάτο για να αρχίσουν τις γνωστές αηδίες για τα δυο άκρα και τη βία από όπου προέρχεται και όλα τα σχετικά προκειμένου να κάνουν ρόμπα την αριστερά που μετράει ήδη μερικά σπασμένα κεφάλια από κάτι σούργελα που ήδη νιώθουν ότι ελέγχουν τα δυτικά της Θεσσαλονίκης αφού η τρομοκρατία που ασκούν παραμένει αναπάντητη.

Στο βαθμό που οι επιδιαιτητές που φώναξε η αριστερά να πάρουν θέση δεν το κάνουν όπως θα «όφειλαν», η αριστερά παραλύει. Δεν ξέρει ποιο είναι το επόμενο βήμα. Ήδη την λούζει ο κρύος υδρώτας. Ενώ περίμενε από την δημοκρατική κοινή γνώμη να βάλει ένα τέλος τα φασιστικά έκτροπα, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι τα ανέχεται, και μάλιστα τα συμμερίζεται «αφού και η αριστερά τελικά χρησιμοποιει βία» και μήπως έτσι εξωθεί αυτή την νεολαία στα δυτικά να κλιμακώσει σχεδόν με το δίκιο της. Εκεί λοιπόν που η αριστερά περίμενε έναν εύκολο περίπατο κατά του φασισμού, ξαφνικά την πιάνει πανικός. Δεν ξερει αν πρέπει να κλιμακώσει ή να αρχίσει ξανά ένα νέο γύρο διαφώτισης σε όλο το λαό για τη φύση του φασισμού, για το ότι αυτοί δεν είναι μαθητές αλλά εγκληματίες. «Μα καλά δεν βλέπετε ότι κρατάνε μαχαίρια» φωνάζουν οι αριστεροί μαζικοί εκπρόσωποι περιμένοντας τουλάχιστον σε αυτό να πάρουν την συντριπτική αποδοχή της κοινής γνώμης. «Ναι αλλά και εσείς τι δουλειά έχετε έξω από το σχολείο κοτζάμ μαντράχαλοι. Και σεις γιατί φοράτε κράνη και κρατάτε μαδέρια».  Εδώ είναι που η κατάσταση περιπλέκεται εντελώς.

Ξαφνικά η αριστερά μας συνειδητοποιεί ότι η φασιστική δράση δεν καλύπτεται μόνο από την αστυνομία ή τα ΜΜΕ ή τον διευθυντή του σχολείου ή τον ντόπιο βλαχοδήμαχο, αλλά και από ένα μέρος του λαού που βλέπει με συμπάθεια τη δράση των «μαθητών» ή της «ελληνικής νεολαίας» της περιοχής. Στα σχόλια στα social το πνεύμα αυτό έγινε περισσότερο από εμφανές. Θύμισε κάτι από τις «λαϊκές» αντιδράσεις στα χαστούκια του Κασιδιάρη στην Κανέλη μπροστά στον τηλεαστέρα Παπαδάκη και τον μελλοντικό πρόεδρο που κοιτούσε αμέριμνος. «Γεια στα χέρια του» είπανε με μια φωνή δεκάδες χιλιάδες κανίβαλοι που ήδη το έριχναν μαζικά στη ΧΑ σε ποσοστό που ξεπέρναγε το κόμμα της εργατιάς το ΚΚΕ. Οι σφαλιάρες του κασιδιάρη ήταν το έναυσμα στα τάγματα εφόδου να επιτεθούν ανοιχτά στους «εχθρούς» του έθνους. Την ώρα που η αριστερά φώναζε κάτι για εγκληματίες που «τώρα φάνηκαν ποιοι είναι», το αφηνιασμένο ακροδεξιό κοινό παραληρούσε από ενθουσιασμό παρασύροντας πίσω του ολόκληρη τη δεξιά πολυκατοικία που ζούσε μια δύσκολη περίοδο απονομιμοποίησης λόγω της μνημονιακής κατάρρευσης.

Η ελληνική κοινωνία όπως και κάθε πρωτοκοσμική, έχει ένα τσιμενταρισμένο 8-10% που κινείται ιδεολογικά στο χώρο της άκρας δεξιάς. Αναλόγως αυτό το κοινό μπορεί να κινείται μεταξύ ΧΑ, Βελόπουλου, ΝΔ και διαφόρων ενδιάμεσων εκπροσωπήσεων που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθούν παρά μόνο όταν πρέπει να αντιμετωπιστούν με συγκεκριμένο τρόπο. Αυτός ο χώρος δεν είναι σε φάση διαφώτισης. Δεν καταλαβαίνει από λόγια, κείμενα, προκηρύξεις και λοιπές ανακοινώσεις. Όποτε είναι μάταιος κόπος να επικεντρώνεται κανείς εκεί. Οι συμμορίτες που οργανώνουν τις επιθέσεις έχουν εφεδρείες σε αυτό το κοινό. Ακριβώς για αυτό δεν είναι απλώς συμμορίες αλλά λειτουργούν ως η μάχιμη πτέρυγα της άκρας δεξιάς, η οποία συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και μετά την αποδυνάμωση της ΧΑ.

Για τη ΝΔ και τους λοιπούς θεσμούς του αστικού καθεστώτος και της «συντεταγμένης πολιτείας» αυτό το 10% είναι μια δική τους συνιστώσα. Θέλουν να έχουν ανοιχτές πόρτες μαζί του. Ακόμα κι αν 6-7 από τους ηγέτες του σημερα είναι στην φυλακή για 2-3 χρόνια ακόμα. Οπότε δεν μπορούν να το δυσαρεστούν επειδή το ΚΚΕ φωνάζει για εγκληματίες. 

Έμπρακτη αυτοάμυνα

Η αριστερά λοιπόν θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και το βάθος του προβλήματος και τότε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα που να εξασφαλίζουν την ύπαρξή της μέσα σε αυτές τις συνθήκες που ο λαός δεν είναι ακριβώς όπως θα θέλαμε να είναι. Δηλαδή να αγαπάει το ΚΚΕ αλλά να ψηφίζει όλους τους άλλους γιατί εκβιάζεται. Αυτό το παραμύθι πρέπει να τελειώνει επιτέλους.

Η αριστερά έχει το δικό της λαό και οφείλει να τον προστατέψει από τον κάθε λεχρίτη που επιχειρεί να τον τρομοκρατήσει, όπως και από τις επιθέσεις της αστικής τάξης και του κράτους της που μπορούν επίσης να είναι βίαιες αλλά πιο λελογισμένες από την παρακρατική και αλήτικη φασιστική βία. Η βία του κράτους έχει κανόνες, έστω και αν στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που ζούμε οι κανόνες αυτοί αμβλύνονται. Η φασιστική βία δεν έχει κανόνες για αυτό είναι και πιο τρομακτική. Είναι μια βία εκτός αστικής νομιμότητας ακόμα και αν πέφτει στα μαλακά. Ακριβώς γι’ αυτό η αριστερά έχει κάθε δικαίωμα να λάβει έκτακτα μέτρα για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τον κόσμο της. Το τι θα κάνει το κράτος είναι δικό του θέμα. Αν νομίζει ότι πρέπει να μαζέψει το αληταριό ας παει να το μαζέψει, αν θελει να κάνει τα στραβά μάτια για να κλείσει το μάτι στις ακροδεξιές του εφεδρείες ας το κάνει. Είναι λογικό άλλωστε. Η αριστερά όμως δεν μπορεί να επαφίεται στις υποσχέσεις του «συνταγματικου τόξου» που είναι έτοιμο να τα βρει ανα πάσα στιγμή με τον φασιστικό υπόκοσμο. Η αριστερά και το κίνημα πρέπει να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους, με ψυχραιμία, με σοβαρότητα, χωρίς λυγμούς και συναισθηματισμούς, με μετρημένες και αποφασιστικες κινήσεις στην καρδιά του προβληματος.

Ύστερα και από τα χθεσινά, κάθε ανοιχτή εκδήλωση πρέπει να είναι αυστηρά περιφρουρημένη. Συνεργεία των 3-4 που μοιράζουν αμέριμνα υλικό στο λαό που θα τους προστατεύει φωνάζοντας «λευτεριά στο λαό θάνατο στο φασισμό» λες και τους περικύκλωσε η Βέρτμαχτ, ενώ θα τρώνε καρπαζιες από 5-6 αλητάκια που θα τους βουτάνε και τα πανό, είναι ένα απαραδεχτο και ταπεινωτικό θεαμα για κάθε αριστερά. Για να το πούμε διαφορετικά. Την ώρα που 3-4 κορίτσια και αγόρια μοιράζουν αριστερό υλικό, μια πολυπληθής περιφρούρηση πρέπει να ελέγχει την περιοχή και όταν οι ντιλεροφασίστες επιχειρήσουν τότε να χρειαστούν άμεσα περίθαλψη. Όταν μια ομάδα τραμπουκίζει τα παιδιά μας μέσα σε ένα σχολείο θέτοντας τη ζωή τους σε άμεσο κίνδυνο τότε ακαριαία οι τραμπούκοι εκπαραθυρώνονται και η υπόθεση τελειώνει επι τόπου. Χωρίς φασαρίες και τσάμπα κακόβουλους επιδιαιτητές που κάνουν κρα να αναλάβουν ρόλο μεταξύ των «άκρων».

Αναμφισβήτητα το αλαλάζον κοινό των ακροδεξιών μόλις αντιληφθεί ότι τα πρωτοπαλίκαρα της «υγιούς ελληνικής νεολαίας» αντιμετωπίσουν προβλήματα κίνησης θα κοπούν τα πανηγύρια στο λεπτό. Όλοι αυτοί οι κανίβαλοι που είναι έτοιμοι, αν βρουν έδαφος φυσικά, να χορεύουν πάνω στα πτώματα των κομμουνιστών, διαπιστώσουν ότι όλα αυτά γυρίζουν μπούμεραγκ το παιχνίδι θα τελειώσει χωρίς να ακουστεί κιχ. Ο μέσος ακροδεξιός όσο έξαλλος γίνεται στην επέλαση τόσο κότα είναι στην υποχώρηση. Αυτό οφείλεται στον ατομικισμό και τη θρασυδειλία που διακατέχει το σύνολο της μπλε πολυκατοικίας.

Η άμυνα απέναντι στον φασιστικό όχλο δεν είναι μια απλή και εύκολη υπόθεση. Αλλά ούτε και ακατόρθωτη. Δεν αφορά μια διαπάλη ιδεών. Οι ιδέες είναι για να εξοπλίζουν το δικό μας κόσμο. Ο φασιστικός βόθρος δεν καταλαβαίνει από λόγια. Ούτε το κράτος πείθεται από τις φωνές. Όλα είναι ζήτημα συσχετισμού επί του πεδίου.  Τις συντρόφισσες, τους συντρόφους μας, τα λάβαρά μας και τα μάτια μας.

---

Σημειώσεις

[1] «Η απάντηση ήταν άμεση από τον κόσμο της γειτονιάς. Δεκάδες κόσμου ήρθε στη πλατεία από τις γύρω καφετέριες και κυνήγησαν τους φασίστες στα γύρω στενά».

Advertisement