Παρούσα!

Ξανά και ξανά έχουμε γράψει για το σταθερά βαρετό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο των πορτοκαλί επαναστάσεων, που πάει περίπου ως εξής: Ο λαός ξεσηκώνεται και οργανώνει μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς. (Οι μη αντικυβερνητικές διαδηλώσεις […]

Οι αναμνήσεις της σφαγής στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό, αποτελούν μια υπενθύμιση πως ποτέ ξανά δεν πρέπει οι λαοί να αφήσουν το φασισμό να σηκώσει κεφάλι.

Τέτοιες καταστάσεις οι οποίες είναι στρατηγικά ενταγμένες στον ευρύτερο σχεδιασμό κυριαρχίας του ευρωατλαντικού άξονα, οφείλουν να καταδικαστούν ξεκάθαρα από το αντιιμπεριαλιστικό, αριστερό, αντιπολεμικό κίνημα. Η ταύτιση ή όχι με την κυβέρνηση της Λευκορωσίας, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως πρόφαση για εξωραϊσμό του αντιδραστικού κινήματος ή τις «ίσες αποστάσεις», πόσο μάλλον, όταν η παράμετρος της φασιστικής απειλής κάνει την εμφάνιση της.

Η πυξίδα του κάθε συνειδητού προλετάριου οφείλει να είναι προσανατολισμένη στην υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης του Λιβάνου – μέσω της υπεράσπισης των δυνάμεων που έχουν επωμιστεί το καθήκον αυτό, και που το επιδιώκουν σταθερά και σθεναρά.