Η Αντίσταση κουρελιάζει την αυτοκρατορική αλαζονεία

Π. Παπ. για το avantgarde

Η (πρώτη) απάντηση στέφεται με επιτυχία

Η απάντηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν προς τις ΗΠΑ, με μπαράζ πυραύλων που έπληξαν αμερικάνικες βάσεις στο Ιράκ, αποτελεί όχι μόνο μια σημαντική στρατιωτική και πολιτική επιτυχία του Ιράν, αλλά και ένα ορόσημο για την παγκόσμια πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Η επιχείρηση, την οποία το Ιράν ονόμασε «Μάρτυρας Σολεϊμανί», ήρθε πέντε μέρες μετά τη μαφιόζικου τύπου δολοφονία του εμβληματικού Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σολεϊμανί, του επικεφαλής της ιρακινής Κατάεμπ Χεζμπολλά Αμπού Μαχντί αλ-Μουχαντίς και της συνοδείας τους από αμερικάνικα drones στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης.

Τον μαφιόζικο χαρακτήρα του χτυπήματος, που τσαλαπατά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, υπογραμμίζουν οι πρόσφατες αποκαλύψεις [1] του πρωθυπουργού του Ιράκ πως ο Σολεϊμανί είχε επισκεφθεί το Ιράκ ως διπλωματικός απεσταλμένος της ιρανικής κυβέρνησης, με σκοπό να συζητήσει πιθανές διόδους αποκλιμάκωσης της έντασης με τη Σαουδική Αραβία, κατόπιν πρόσκλησης της ιρακινής κυβέρνησης – την οποία είχε ζητήσει από την ιρακινή κυβέρνηση ο Τραμπ. Δηλαδή, οι ΗΠΑ έβαλαν την κυβέρνηση του Ιράκ να καλέσει τον Σολεϊμανί να επισκεφθεί, επίσημα και ανοιχτά, τη χώρα ως διπλωμάτης – και όταν έφτασε τον δολοφόνησαν.

Κοινοί μαφιόζοι – με τη μοναδική διαφορά ότι ακόμα και ο πιο αδίστακτος μαφιόζος δε θα ξεστόμιζε ποτέ ότι ο θάνατος 500,000 παιδιών «άξιζε τον κόπο» [2].

Οι στόχοι του Ιράν ήταν καλοδιαλεγμένοι. Η βάση Άιν αλ-Ασσάντ είναι η μεγαλύτερη στο Ιράκ, και αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή (από εκεί ξεκίνησαν και τα drones που δολοφόνησαν τον Ιρανό στρατηγό και τη συνοδεία του) – την έχουν επισκεφθεί μάλιστα τόσο ο Τραμπ όσο και ο Πενς. Η δεύτερη βάση που χτυπήθηκε βρίσκεται στο ιρακινό Κουρδιστάν, ένα πολύ πιθανό μέρος επανεγκατάστασης των αμερικάνικων κατοχικών στρατευμάτων στην περίπτωση που αναγκαστούν να φύγουν από την υπόλοιπη ιρακινή επικράτεια.

Η βάση Άιν αλ-Ασσάντ μετά το χτύπημα, η ακρίβεια του οποίου ήταν χειρουργική

Πρόκειται για μια απολύτως δίκαιη πράξη, την οποία το Ιράν είχε κάθε δικαίωμα να πραγματοποιήσει. Κάτι παραπάνω από δίκαιη, για την ακρίβεια: αναγκαία, καθώς βάζει φρένο όχι μόνο στην αμερικάνικη επιθετικότητα ενάντια στη χώρα, αλλά και στην de facto περαιτέρω αντιδραστική αναθεώρηση του διεθνούς δικαίου. Αν μια μαφιόζικη δολοφονία υψηλόβαθμου κρατικού αξιωματούχου –που βρισκόταν μάλιστα σε επίσημη διπλωματική αποστολή– γινόταν ανεκτή χωρίς συνέπειες, αυτό θα σήμαινε την εκ των πραγμάτων νομιμοποίηση της πρακτικής αυτής· θα σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα ήταν ελεύθερες να δολοφονούν όποιον αποφασίσουν, όπου και όποτε το επιλέξουν.

Υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με τον αριθμό των νεκρών, αν τελικά υπήρξαν τέτοιοι. Ανεξαρτήτως ωστόσο τού αν προκάλεσε νεκρούς ή όχι, το χτύπημα αποτελεί μια σημαντική στρατιωτική και πολιτική επιτυχία για το Ιράν, καθώς απέδειξε πως είναι διατεθειμένο και ικανό να πλήξει αμερικάνικους στρατιωτικούς στόχους στην περιοχή – και μάλιστα ενώ αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους επιφυλακής.

Μεγάλη σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι το Ιράν πραγματοποίησε το πλήγμα αυτοπροσώπως (και όχι μέσω τρίτων), αναλαμβάνοντας ως κρατική οντότητα την ευθύνη για μια ευθεία επίθεση σε αμερικάνικες δυνάμεις, πράγμα που συμβαίνει για πρώτη φορά μετά τον Β’ ΠΠ.

Ως εκ τούτου, πρόκειται για ένα ορόσημο στην ιστορία της διεθνούς πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Το γεγονός ότι το Ιράν έπραξε τα παραπάνω χωρίς να προκαλέσει μια συντριπτική απάντηση από τις ΗΠΑ πιστοποιεί την ορθότητα της τακτικής του. Φαίνεται πως πριν από το χτύπημα ενημέρωσε σχετικά το Ιράκ, το οποίο με τη σειρά του ενημέρωσε τις ΗΠΑ.

Μετά το χτύπημα, αυξήθηκε σημαντικά ο ρυθμός αποχώρησης νατοϊκών στρατευμάτων από το Ιράκ και τη Συρία (που ήδη ήταν μεγάλος από πριν), ενώ το σιωνιστικό καθεστώς –το οποίο το Ιράν είχε ανακοινώσει ότι θα χτυπούσε σε περίπτωση απάντησης των ΗΠΑ– λούφαξε.

Το μήνυμα έφτασε στον αποδέκτη του, δυνατά και καθαρά.

Αρκετές ώρες μετά το χτύπημα, θα έβγαινε ο Τραμπ να ανακοινώσει, σαν δαρμένος σκύλος και υπό το βλοσυρό βλέμμα δύο υψηλόβαθμων στρατιωτικών, νέες κυρώσεις ενάντια στο Ιράν – καταπίνοντας τις απειλές που εκτόξευε μέχρι πριν από λίγο για μεγάλα χτυπήματα.

Και όλα αυτά με τα αμερικάνικα θινκ τανκ να τραβάνε ήδη από πριν τα μαλλιά τους –το μπρούκινγκς να θρηνεί για το «μεγαλύτερο μπάχαλο στην εξωτερική πολιτική από ό,τι είχε προβλέψει κανείς» [3], και τον Κόρντσμαν του CSIS να γράφει για την «αποτυχημένη στρατηγική των ΗΠΑ» που οδηγεί «στην απώλεια του Ιράκ και του Κόλπου». [4]

Μολονότι η ένταση έχει προσωρινά αποκλιμακωθεί, η σύγκρουση έχει πολύ μέλλον μπροστά της. Η έκβασή της θα καθορίσει το αν η Αυτοκρατορία θα παραμείνει στη Μέση Ανατολή ή όχι, και θα βάλει τη σφραγίδα της στο διεθνή ταξικό συσχετισμό των επόμενων πολλών χρόνων.

Μια (οδυνηρή) ματιά στο εσωτερικό της Αριστεράς μας

Πολλά μπορεί κανείς να πει για το θέμα, το παρόν άρθρο ωστόσο θα σταθεί κατά κύριο λόγο στην άποψη που αρνείται να δεχτεί πως ο Άξονας της Αντίστασης (και το Ιράν, που αποτελεί το κέντρο του) διεξάγει έναν δίκαιο αντιιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αντ’ αυτού, η άποψη αυτή βλέπει αντιδραστικές (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό) δυνάμεις να τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα, με τους λαούς να πληρώνουν το μάρμαρο. Με μια τέτοια κατανόηση της κατάστασης, προφανώς ο δολοφονημένος στρατηγός ήταν ένας ακόμα αντιδραστικός στρατοκράτης, και το ίδιο μάλλον ισχύει και για τον επίσης δολοφονημένο επικεφαλής της Κατάεμπ Χεζμπολλά. Ως εκ τούτου, προφανώς δεν έχουμε λόγο να υποστηρίζουμε τη νίκη ενός από τα δύο στρατόπεδα που συγκρούονται αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή, καθώς κανένα τους δεν αξίζει την αλληλεγγύη μας. Την αλληλεγγύη μας την κρατάμε για το αντιπολεμικό κίνημα στη Δύση και για τα θύματα των αντιδραστικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Ας το κρατήσουμε αυτό για να επανέλθουμε στο τέλος.

Ποιος είναι τελικά αντιιμπεριαλιστής;

Και ποιους, τελικά, αξίζει να υποστηρίζουμε και να τιμούμε;

Το κομμάτι που ακολουθεί είναι παντελώς ακατέργαστο και απευθύνεται μόνο στους συντρόφους εκείνους που μολονότι -προς τιμήν τους- υπεράσπισαν την αντιιμπεριαλιστική αντίσταση στο Ντονμπάς, για κάποιο λόγο δυσκολεύονται να πράξουν το αντίστοιχο για το σύνολο της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης στη Μέση Ανατολή.

Ρωτάμε: είναι ο Αλεξέι Μοζγκοβόι αντιιμπεριαλιστής ήρωας; Πράξαμε σωστά που τον τιμήσαμε σαν ένα νεκρό της πλευράς μας όταν τον δολοφόνησαν οι φασίστες του Κιέβου; Πράξαμε σωστά που θρηνήσαμε το θάνατό του, και που υπερασπίσαμε τη μνήμη του απέναντι σε όσους προσπάθησαν να τη σπιλώσουν (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν και διάφοροι σούπερ ντούπερ «ταξικοί» τύποι που από την πολλή ταξικότητα και επαναστατικότητα αδυνατούσαν να ξεχωρίσουν τους ναζίδες από τους πολιτοφύλακες του Ντονμπάς);

Θα πει κάποιος, μα ο Μοζγκοβόι είχε εκφράσει απόψεις που προσέγγιζαν κάπως τις δικές μας, είχε μιλήσει ενάντια στους ολιγάρχες, συν ότι επέτρεπε την ύπαρξη κομμουνιστικής μονάδας στην ταξιαρχία του.

Ωραία. Αλλά ο Γκίβι; Αυτός δεν είχε κομμουνιστική μονάδα στις δυνάμεις που διοικούσε, ούτε είχε βγάλει κάνα λόγο μισο-υπέρ του σοσιαλισμού. Ωστόσο θρηνήσαμε το θάνατό του, υπερασπίσαμε τη μνήμη του απέναντι σε όσους προσπαθούσαν να τη σπιλώσουν. Τον τιμήσαμε και αυτόν σαν ένα νεκρό της πλευράς μας.

Το ίδιο κάναμε και με τον Μοτορόλα, που επίσης δεν είχε εκφράσει τίποτα κομμουνιστικές απόψεις, και με τον Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο.

Δεν αποκαλέσαμε κανέναν από αυτούς «αντιδραστικό», και τιμήσαμε τη μνήμη τους – παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ομοϊδεάτες μας. Και πολύ καλά κάναμε!

Αλλά έστω ότι κανείς μπορεί να υποστηρίξει πως οι προαναφερθέντες ήταν στο Ντονμπάς, όπου τέλος πάντων λάμβανε χώρα και μια αντιφασιστική σύγκρουση με κάποια έστω αχνά στοιχεία εναντίωσης στην ολιγαρχία.

Ας δούμε μια άλλη περίπτωση: τον Παλαιστίνιο Φαντί Χασσάν Αμπού Σαλμί, που δολοφονήθηκε το Μάη του 2018 από τις δυνάμεις του σιωνιστικού κράτους. Υπήρξε κάποιος άνθρωπος του στρατοπέδου μας που δε θρήνησε το θάνατό του; Ε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ούτε κομμουνιστής ούτε αναρχικός. (Ούτε ήταν «απλός λαός», για να μπορούμε να προβάλουμε πάνω του ό,τι ιδιότητα μάς καπνίσει.) Ήταν στέλεχος της Ισλαμικής Τζιχάντ (η οποία παρεμπιπτόντως δεν περιορίζει τη δράση της στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, αλλά πολεμά και στη Συρία, στο πλευρό του Συριακού Αραβικού Στρατού). Και τον τιμήσαμε ως τέτοιον, ως έναν δικό μας νεκρό. Και πολύ καλά κάναμε.

Ο μάρτυρας σκεπασμένος με τη σημαία της Ισλαμικής Τζιχάντ

Αλλά γιατί το κάναμε; Αφού δεν πάλευε για κομμουνισμό ο άνθρωπος. Ισλαμιστής ήταν, ταγμένος τόσο ολόψυχα στο σκοπό, που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή παρά την αναπηρία του. Είναι δε μάλλον αρκετά σαφές ότι οποιαδήποτε προσπάθεια οικοδόμησης σοσιαλισμού στη Μέση Ανατολή θα τον έβρισκε απέναντι. Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτό τον καθιστά αντιδραστικό; Μήπως θα έπρεπε να είχαμε γράψει στον επικήδειό του ότι είναι αντικομμουνιστής;

Ρωτάμε: γιατί τον τιμήσαμε αυτόν, σύντροφοι;

Η εμβληματική μορφή της παλαιστινιακής αντίστασης, Λέιλα Χάλεντ, κάνει λάθος που τιμά τη μνήμη του Σολεϊμανί, αποκαλώντας τον «γιο της Παλαιστίνης» τον οποίο η Παλαιστίνη «δε θα ξεχάσει ποτέ»; [5]

Μήπως κάνει λάθος και το FARC, που τον αποκαλεί «έναν συνεπή άνδρα που κράτησε ψηλά τη σημαία της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης με αξιοπρέπεια»; [6]

Τι γίνεται τελικά σε αυτή την περιοχή; Γιατί είναι όλα τόσο δύσκολα και περίπλοκα; Θαρρείς και έχουνε στηθεί έτσι επίτηδες, για να μας κάνουν να αναθεωρήσουμε τα σχηματάκια που είχαμε στο κεφάλι μας πριν μάθουμε ότι υπάρχει ζωή και ταξική πάλη και εκτός Ελλάδας… Πού είναι η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, που για κάποιους θα έπρεπε να κυκλοφορεί και γυμνή;

Και ποιος είναι τελικά αντιιμπεριαλιστής στον κόσμο αυτό; Ή μάλλον, από πού κρίνεται αν κάποιος είναι αντιιμπεριαλιστής ή όχι;

Η Χεζμπολλά, που τσάκισε το σιωνιστικό κράτος το 2006 και μέχρι σήμερα αποτρέπει τη μετατροπή του Λιβάνου σε επαρχία του σιωνιστικού κράτους, είναι ή δεν είναι αντιιμπεριαλιστική οργάνωση; Μήπως είναι η μόνο βάση της, που έχει παραπλανηθεί, αλλά όχι η ηγεσία;

Η Χαμάς είναι αντιιμπεριαλιστική; Η Ισλαμική Τζιχάντ; Μήπως είναι μόνο ο απλός λαός που τις ακολουθεί και όχι τα στελέχη τους;

Οι Ανσαρουλλά είναι αντιιμπεριαλιστές;

Πώς μετράμε τις αντιιμπεριαλιστοσύνες μας;

Ας δεχτούμε για χάρη της συζήτησης πως το Ιράν δεν διεξάγει αντιιμπεριαλιστική πάλη, παρά το γεγονός πως η ηγεσία του βγαίνει και δηλώνει πως παλεύει για την εκδίωξη των αμερικάνικων δυνάμεων από τη Μέση Ανατολή, υποστηρίζοντας μάλιστα τη δήλωσή της με νεκρούς και πυραύλους εναντίον αμερικάνικων στρατιωτικών στόχων. Προηγουμένως έχει συμβάλει αποφασιστικά στο τσάκισμα των ιμπεριαλοτζιχάντηδων αντιπροσώπων της Αυτοκρατορίας -όχι μόνο με μελάνι αλλά με αίμα- και έχει υποστηρίξει την Παλαιστίνη και τους Ανσραρουλλά στην Υεμένη.

Αλλά είπαμε, το Ιράν δεν είναι αντιιμπεριαλιστική δύναμη. Και είναι αντιιμπεριαλιστής ο σύντροφος Χ, επειδή γράφει στην ανακοίνωσή του «να κλείσει η Σούδα», και κατεβαίνει σε πορεία στο κέντρο  της Αθήνας. Ίσως επειδή ο σύντροφος Χ δεν κάνει λόγο για Μεγάλο Σατανά, αλλά για μονοπώλια. Πώς θα μπορούσε να είναι αντιιμπεριαλιστής κάποιος που δεν κάνει λόγο για μονοπώλια;! Αφού ο Λένιν έγραψε για μονοπώλια. Αν, δε, στις ανακοινώσεις ο σύντροφος Χ γράφει πως παλεύει ενάντια σε πιο πολλούς ιμπεριαλισμούς, τότε μάλλον αυτό τον καθιστά και πιο αντιιμπεριαλιστή. Ίδιο είναι να παλεύεις μόνο με έναν ιμπεριαλισμό, αυτόν των ΗΠΑ (όπως κάνουν πχ. διάφοροι τυχάρπαστοι στην Κούβα και τη Βενεζουέλα), και ίδιο να παλεύεις με όλους τούς όπου γης ιμπεριαλισμούς;

Από τι εξαρτάται τελικά το αν είναι αντιιμπεριαλιστής κάποιος; Από ό,τι φαίνεται, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου της πλευράς μας θεωρεί πως αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο α) από τις υποκειμενικές προθέσεις που δηλώνει ο καθένας πως έχει και β) από τη σχέση του μαζί μας. Παράμετροι όπως η μετρήσιμη, χειροπιαστή δράση και τα αποτελέσματα αυτής δε φαίνεται να λαμβάνονται υπ’ όψη.

Πρόκειται για ένα επίπεδο παιδιάστικης αυτοαναφορικότητας το οποίο μπορεί βεβαίως να γίνεται κατανοητό όταν μιλάμε για εξεγερμένους έφηβους (στην ψυχή, ανεξαρτήτως βιολογικής ηλικίας), αλλά όχι όταν μιλάμε για ενηλίκους που ενδιαφέρονται να κάνουν πράξη αυτά που διακηρύσσουν – πολύ περισσότερο αν αυτοί διατείνονται πως διαθέτουν και διεθνή οπτική.

Περί προοδευτικού και αντιδραστικού, ξανά

Βλέποντας πάλι διάφορο κόσμο της πλευράς μας να επιδίδεται σε διαγωνισμό για το ποιος θα βγάλει το Ιράν πιο αντιδραστικό, ο γράφων δηλώνει ότι θα ήταν παραπάνω από ευτυχισμένος αν μπορούσε να αντικρύσει, έστω και για μια μόνο στιγμή, τον κόσμο έτσι όπως τον βλέπουν αυτοί οι σύντροφοι. Και τους παρακαλεί θερμά να του δανείσουν για λίγο τα γυαλιά τους, ή τέλος πάντων ό,τι άλλο χρησιμοποιούν για να αντιληφθούν με αυτόν τον τρόπο την πραγματικότητα. Επειδή ένας πλανήτης στον οποίο το Ιράν αποτελεί δύναμη αντιδραστική –δύναμη δηλαδή που στέκεται εμπόδιο στην πρόοδο και την εξέλιξη της ανθρωπότητας– είναι ένας πλανήτης υπέροχος! Σε τι δυσθεώρητα επίπεδα θα πρέπει να έχει φτάσει η ταξική πάλη στον πλανήτη αυτόν, αλήθεια! Αν δεν έχει εγκαθιδρυθεί ο κομμουνισμός σε όλο το μήκος και το πλάτος του, τουλάχιστον σίγουρα θα βρίσκεται σε προχωρημένο σημείο της διαδικασίας.

Αλλά ας κόψουμε τις ονειροπολήσεις, και ας επανέλθουμε στον πλανήτη που μας έλαχε να γεννηθούμε, στη συγκεκριμένη συγκυρία (και όχι το 1917 ή το 1945). Στον πλανήτη όπου ο θρίαμβος της αστικής αντεπανάστασης του ’90 είδε τη Δύση υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτον, σε έναν μονοπολικό πλέον κόσμο, να ξεκινάει μια τεράστια σταυροφορία για να λύσει τις εκκρεμότητες του παρελθόντος, υπαγάγοντας τις μη ελεγχόμενες από αυτήν περιοχές κάτω από τη μπότα της και επικαιροποιώντας την παγκόσμια ηγεμονία της – με τη Μέση Ανατολή να  βρίσκεται ψηλά στη λίστα των στόχων. Μια σειρά ιμπεριαλιστικών πολέμων στην περιοχή έχει ανατρέψει κυβερνήσεις, καταστρέφοντας κράτη, μακελεύοντας εκατομμύρια ανθρώπους και σπέρνοντας το χάος. Μέσα από το χάος αυτό έχουν αναδυθεί τα πιο σκοταδιστικά ρεύματα του πολιτικού Ισλάμ, που ως κέντρο της πολιτικής τους έχουν τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και το μίσος για τους «απίστους». Το δόγμα διαίρει και βασίλευε έχει καταφέρει να παρεμβάλει ποταμούς αίματος μεταξύ των διάφορων θρησκευτικών και εθνικών ομάδων. (Ας μη μιλήσουμε καλύτερα για την ταξική πάλη στη Δύση, γιατί η εικόνα θα χειροτερέψει κι άλλο.)

Ας δούμε περιληπτικά κάποιες πτυχές του ρόλου του Ιράν στο πεδίο αυτό.

Αν είχαν πετύχει τους στόχους τους οι τακφίρηδες κατσαπλιάδες και οι ιμπεριαλιστές πατρόνες τους στη Συρία, η χώρα σήμερα θα ήταν μια Σαουδική Αραβία νούμερο 2. Οι Χριστιανοί θα βρίσκονταν στη Βηρυτό και οι Αλαουίτες στον τάφο, όπως έλεγε και το κεντρικό σύνθημα της Συριακής Επανάστασης. Αλλά δεν τους πέτυχαν – και σε αυτό συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό το Ιράν. Αυτό είναι τελείως αντιδραστικό από τη σκοπιά του αλ-Τζουλάνι και του αλ-Μπαγκντάντι (και των διάφορων αριστερών μαζορετών αυτών), αλλά προοδευτικό από τη σκοπιά όσων δε χαίρονται να βλέπουν εθνοκαθάρσεις για θρησκευτικούς λόγους. Και από τη σκοπιά των γυναικών βεβαίως, που έχουν την τιμητική τους όποτε η συζήτηση πηγαίνει στο Ιράν.

Ένας κεφαλαιώδους σημασίας παράγοντας του πεδίου της Μέσης Ανατολής είναι η αντίθεση Σιιτών – Σουνιτών. Η σπορά διχόνοιας γύρω από θρησκευτικές ή / και εθνοτικές γραμμές αποτελεί μια καλά καταγεγραμμένη και πάγια τακτική των αποικιοκρατών και ιμπεριαλιστών, και η Αυτοκρατορία, με τη βοήθεια των θρησκευτικά μισαλλόδοξων τοποτηρητών της, έχει καταβάλει άοκνες προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή. Στόχος είναι να προκληθεί μια σύγκρουση μεταξύ θρησκευτικών γραμμών.

Οι τοποθετήσεις της ιρανικής ηγεσίας και των συμμάχων της είναι σταθερά προσανατολισμένες στην αποφυγή της σύγκρουσης αυτής, στο γεφύρωμα του χάσματος και στην ενότητα των Μουσουλμάνων ανεξαρτήτως δόγματος ενάντια στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Η ιρανική ηγεσία τοποθετείται συχνά-πυκνά ενάντια στην ιδέα μιας «σιιτικής ημισελήνου», λέγοντας πως «δεν υπάρχει καμιά σιιτική ημισέληνος και καμιά σουνιτική ημισέληνος – αυτό που υπάρχει είναι μια μουσουλμανική πανσέληνος». [7]

Ο Αγιατολλά Χαμενεί έχει εκδώσει μάλιστα φετφά στην οποία απαγορεύει στους Σιίτες να προσβάλλουν τα ιερά πρόσωπα των Σουνιτών. «Μαύρη θεοκρατία και αντίδραση!!», θα εξεγερθεί παβλοφικά ένας έφηβος (ανεξαρτήτως ηλικίας) ακούγοντας τον όρο «φετφά», νομίζοντας πως έτσι τοποθετείται ενάντια στο εγχώριο παπαδαριό. Ένας μαρξιστής όμως, που υποτίθεται ότι κάπου θα έχει πάρει το αφτί του πως πίσω από το πέπλο της θρησκείας κρύβονται κοινωνικές σχέσεις, οφείλει να σκεφτεί δύο φορές πριν βάλει τις φωνές περί «αντιδραστικής θεοκρατίας».  Γιατί η συγκεκριμένη φετφά, και το Ιράν που την εξέδωσε, παίζει προοδευτικό ρόλο στα μάτια όσων θεωρούν πως η ταξική πάλη στη Μέση Ανατολή δε θα προωθηθεί ιδιαίτερα αν οι άνθρωποι εκεί σφάζονται μεταξύ τους γύρω από θρησκευτικές γραμμές.

Ο δολοφονημένος στρατηγός Σολεϊμανί, οι Φρουροί της Επανάστασης και το Ιράν είχαν, μεταξύ άλλων πολλών, και σημαντική συμβολή στη νίκη της Χεζμπολλά επί του σιωνιστικού κράτους το 2006. Αυτό είναι απολύτως αντιδραστικό από τη σκοπιά του Νετανιάχου, αλλά προοδευτικό από τη σκοπιά του δικού μας ταξικού στρατοπέδου – γι’ αυτό και είχε χαιρετιστεί από τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Το Ιράν εξοπλίζει τη (σουνιτική) Παλαιστίνη. Στέλεχος της Χαμάς αναφέρει πως ο εγκέφαλος πίσω από το σχεδιασμό και την κατασκευή των τούνελ της Γάζα ήταν ο Σολεϊμανί [8]. Υπάρχει κανείς που θα τολμούσε να υποστηρίξει πως αυτό είναι αντιδραστικό;

Ένα έθνος 82 εκατομμυρίων ανθρώπων δε ζει πλέον υπό τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, και την υπεραξία που παράγει η ντόπια εργατική τάξη δεν την ρουφάει η Γουόλ Στριτ και το Σίτι. Αυτό είναι βεβαίως αντιδραστικό για το γιο του Σάχη και τους μετόχους της ΒΡ, αλλά είναι προοδευτικό για όποιον υποστηρίζει πως παλεύει για τον κομμουνισμό.

Το Ιράν είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που δεν έχει αμερικάνικες βάσεις. Αναμφίβολα, αυτό είναι εξόχως αντιδραστικό από τη σκοπιά του κυρίου Έσπερ και του κυρίου Πομπέο. Αλλά είναι προοδευτικό από τη σκοπιά όποιου υποστηρίζει πως θεωρεί εχθρό του το ΝΑΤΟ.

Ο Άξονας της Αντίστασης, που έχει ως κέντρο του το Ιράν, δεν έχει επιτρέψει στον ιμπεριαλισμό να μετατρέψει τη Μέση Ανατολή σε παιδική χαρά του. Αυτό είναι σίγουρα αντιδραστικό για τους μετόχους των μακντόναλντς και το βασιλιά Σαούδ, αλλά προοδευτικό για όσους τοποθετούνται ενάντια στην καταπίεση.

Το Ιράν στη συγκεκριμένη συγκυρία παίζει προοδευτικό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Θα κρατήσει αυτό για πάντα; Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Το Ιράν μπορεί σε μια επόμενη συγκυρία να μετατραπεί σε δύναμη με αντιδραστικό ρόλο – για παράδειγμα σε μια Μέση Ανατολή στην οποία δε θα υπήρχε χώρα με το όνομα «Σαουδική Αραβία», και στην οποία τα εδάφη του σιωνιστικού κράτους θα λέγονταν Παλαιστίνη – και θα κυμάτιζε σε αυτά η σημαία με το σφυροδρέπανο. Σε έναν πλανήτη με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη σοσιαλιστικές ή διαλυμένες, και σίγουρα χωρίς ΝΑΤΟ. Τότε ναι, θα ήταν αντιδραστικό!

Τι στο διάολο είναι τελικά αυτή η ταξική πάλη με την οποία λέμε ότι ασχολούμαστε;

Μα εδώ μιλάτε για κράτη, θα φωνάξει εξεγειρόμενος ο (ανεξαρτήτως ηλικίας) έφηβος της ιστορίας μας. Για κράτη, που ως γνωστόν δε μπορούν να έχουν καμιά ηθική αλλά μόνο μια αστυνομία! Πού είναι οι εργάτες, πού είναι οι αγρότες, πού είναι οι αστοί, πού είναι η ταξική πάλη;

Έλα ντε. Τι είναι τελικά αυτή η ταξική πάλη που λέμε όλοι; Μην είναι η πάλη για το μεροκάματο; Μην είναι η πάλη για την κλαδική σύμβαση; Μην είναι η υπεράσπιση του οχτάωρου; Είναι όλα αυτά, αλλά είναι κι άλλα πολλά. Και δε διεξάγεται αποκλειστικά και μόνο με απεργίες και κόσμο που έχει κατεβεί στο δρόμο με οικονομικά αιτήματα.

Την περίοδο 1941-1945, για παράδειγμα, η ταξική πάλη της πλευράς μας διεξαγόταν με τανκς και πολυβόλα, και ο νούμερο ένα στόχος της διεθνώς ήταν η υπεράσπιση της ΕΣΣΔ.

Η κεντρική αντίθεση σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι αντίσταση ή αποικιοποίηση. Ταξική πάλη στη Μέση Ανατολή σήμερα, εκτός βεβαίως των προαναφερθέντων οικονομικών ζητημάτων, είναι η πάλη για να μη σφάζονται οι πληθυσμοί της γύρω από εθνοτικές και θρησκευτικές γραμμές. Είναι η πάλη για να μην ανατραπεί η συριακή κυβέρνηση και μετατραπεί η Συρία σε Σαουδική Αραβία νούμερο 2. Είναι η πάλη για να μη γεμίσει ολόκληρη η Μέση Ανατολή προτεκτοράτα και αμερικάνικες βάσεις, από όπου θα ξεκινήσουν οι δυνάμεις που θα πάνε να καταστείλουν μια ενδεχόμενη επανάσταση που θα κάνει το ταξικό μας στρατόπεδο κάπου στον πλανήτη. Είναι η πάλη για να μη γεμίσει ο χάρτης αποτυχημένα κράτη (“failed states”)· η πάλη για να αποτινάξουν οι λαοί της τις διπλές και τριπλές αλυσίδες· η πάλη για τη συντριβή και την εκδίωξη των ιμπεριαλιστών, των τοποτηρητών και των αντιπροσώπων τους.

Τα παραπάνω συνιστούν ταξική πάλη. Η επιτυχής έκβαση της πάλης αυτής σίγουρα δε θα σημάνει την έλευση του κομμουνισμού, θα σημάνει όμως την ύπαρξη κάποιων αναγκαίων προϋποθέσεων για την πάλη για τον κομμουνισμό, με κυριότερη τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος στο οποίο θα μπορούν να ευδοκιμήσουν τα αντίστοιχα πολιτικά υποκείμενα – τα οποία στη δεδομένη φάση δεν υπάρχουν.

(Α, λάθος, υπάρχει το Τουντέχ – που οι εθνικές πιέσεις και οι εκκρεμότητες του 1982 το έχουν κάνει να χάσει τόσο πολύ τ’ αβγά και τα πασχάλια, ώστε να φτάνει στο σημείο να καλεί περίπου το Ιράν να παρατήσει τη Χεζμπολλά [9], και να γράφει πως για τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη χώρα ευθύνονται οι «κακές πολιτικές» του Χαμενεΐ  [10]. Και βεβαίως υπάρχουν και διάφοροι γελοίοι εμμιγκρέδες τύπου «ένωσης αναρχικών Αφγανιστάν και Ιράν», «σοσιαλιστών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής», «εργατικών – κομμουνιστικών κομμάτων Ιράν» (υπάρχουν δύο τέτοια, το ένα χειρότερο από το άλλο) κλπ. Αν κανείς θεωρεί πως αυτές οι οργανώσεις αποτελούν υπαρκτές και υπολογίσιμες δυνάμεις της πλευράς μας (ή αν βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο οικοδόμησης δικών του τέτοιων πολιτικών υποκειμένων, έχει έτοιμο το σχέδιο και δεν κρατιέται να το βάλει σε λειτουργία), ο γράφων τον εκλιπαρεί και αυτόν να του δανείσει τα γυαλιά του – ή τέλος πάντων ό,τι άλλο χρησιμοποιεί για να βλέπει την πραγματικότητα με αυτά τα χρώματα.)

Νίκη στα όπλα του Ιράν και του Άξονα της Αντίστασης

Τα χωρία που ακολουθούν είχαν γραφτεί το 2016, και διατηρούν πλήρως την επικαιρότητά τους (πλην του ότι ο Μπρεζίνσκι είναι πια νεκρός).

Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι δε μπορεί κανείς να μιλάει για αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό αν δε μιλάει και για αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αυτό θέτει και συγκεκριμένα καθήκοντα στους υπηκόους του δυτικού ιμπεριαλισμού, τα οποία περιλαμβάνουν την πάλη για τη διάλυση της Αυτοκρατορίας (που από το τέλος του Β’ ΠΠ μέχρι σήμερα περιλαμβάνει τις χώρες του μπλοκ του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ), καθώς και την πάλη για την ήττα της σε όλα τα μέτωπα στα οποία εμπλέκεται.

Ξέροντας πως η ελευθερία κατακτιέται μόνο σε κόντρα με τον ιμπεριαλισμό, ενώνουμε τη φωνή μας με τις καταπιεσμένες και κατασφαγμένες από αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές μουσουλμανικές μάζες που παλεύουν με το όπλο στο χέρι για να αποτινάξουν τον ιμπεριαλιστικό ζυγό από το σβέρκο τους. Ενώνουμε τη φωνή μας με τα ταξικά μας αδέρφια που φωνάζουν θάνατος στην Αμερική, θάνατος στο Ισραήλ, θάνατος στα παράσιτα του οίκου των Σαούδ και στα τακφίρικα αποσπάσματα θανάτου τους. […] Καμιά προοδευτική εξέλιξη δεν πρόκειται να δούμε στην περιοχή της Μέσης Ανατολής – αλλά και στις δυτικές χώρες – αν δεν ηττηθούν οι νεοαποικιοκρατικοί σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών και αν δεν κοπούν τα χέρια τους στην περιοχή. Αν δε βρεθεί ο Μπρεζίνσκι να κλαίει πάνω από ένα χάρτη που θα απεικονίζει όχι την περιβόητη «Νέα Μέση Ανατολή» του, αλλά μια Νέα Νέα Μέση Ανατολή, στην οποία οι ιμπεριαλιστές θα έχουν πεταχτεί έξω με τις κλωτσιές και οι τοποτηρητές τους θα καταρρέουν. Αυτό δε θα είναι μια νίκη του κομμουνισμού, που τοπικά και διεθνώς είναι υπερβολικά αδύναμος για να καθορίσει τις εξελίξεις· θα είναι όμως μια ήττα του μπλοκ της διεθνούς ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης και μια νίκη για τους απανταχού καταπιεσμένους.

Στο σημείο αυτό, αυτοί που έτυχε να γεννηθούν στην ιμπεριαλιστική Δύση και θέλουν να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, αντικαπιταλιστές, επίδοξοι επαναστάτες κλπ. διαλέγουν και παίρνουν. Από τη μία, ο δρόμος της ουδετερότητας ή της στήριξης (με «αριστερό» βεβαίως περιτύλιγμα) στη δράση του ιμπεριαλιστικού τους μπλοκ στο εξωτερικό, πράγμα που τους εξασφαλίζει μια σχετικά ειρηνική ταξική πάλη στο εσωτερικό (για όσο μπορεί ακόμα να διαρκεί αυτή) που βασίζεται στην ιμπεριαλιστική ληστεία των καταπιεσμένων χωρών. Μπορεί να πάρουν και καμιά θεσούλα σε κανένα πανεπιστήμιο […]. Ο δρόμος αυτός, μολονότι είναι ομολογουμένως αρκετά εύκολος, οδηγεί με ασφάλεια στην υστεροφημία του Κάουτσκι και της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Από την άλλη, ο δρόμος τού «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα». Ο δρόμος της ανειρήνευτης πάλης ενάντια στη δράση του ιμπεριαλισμού «μας» στο εξωτερικό ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πάλη εναντίον του στο εσωτερικό. Ο δρόμος που έχει ως οδηγό το παλιό και τόσο ταλαιπωρημένο σύνθημα της Διεθνούς: «Προλετάριοι όλων των χωρών και καταπιεσμένοι λαοί, ενωθείτε!»

[…] Το λέμε για μια ακόμα φορά: νίκη στα όπλα της Αντίστασης. Νίκη στους λαούς που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα τσιράκια του, δίνοντας το αίμα τους για το άνοιγμα του δρόμου για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση – κι ας μην έχουν ακούσει ποτέ τους τίποτα για αυτή.

Και συμπληρώνουμε και κάτι ακόμα: τιμή και δόξα σε όσους έπεσαν στην παγκόσμια αυτή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Τιμή και δόξα και στην εμβληματική εκείνη μορφή της πάλης αυτής, τον στρατηγό Κασέμ Σολεϊμανί.

Ο «στρατιώτης» Κασέμ Σολεϊμανί, όπως ζήτησε ο ίδιος μέσω της διαθήκης του να γράφει το μνήμα του, φιλάει τα πόδια μιας μάννας, ο γιος της οποίας σκοτώθηκε στον πόλεμο

Γιγάντια πλήθη συρρέουν να αποτίσουν φόρο τιμής στον στρατηγό Σολεϊμανί. Η Λαμπρινή Θωμά, δημοσιογράφος του ThePressProject που βρίσκεται σε δημοσιογραφική αποστολή στο Ιράν, αναφέρει πως το μετρό της Τεχεράνης ανακοίνωσε πως πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι το χρησιμοποίησαν για να μεταβούν στην κηδεία [11]. Οι ανταποκρίσεις της Λαμπρινής για τη Μέση Ανατολή είναι υποδειγματικές, και ο γράφων προτρέπει θερμά τούς αναγνώστες να παρακολουθούν τη δουλειά της.

_______________________________

ΥΓ1. Διπλωματικός θρίαμβος για την πατρίδα μας

Να πρόλαβε άραγε ο Μητσοτάκης να αγοράσει μερικές παρτίδες από τους πάτριοτ που τόσο επιτυχημένα προστάτευσαν τις αμερικάνικες βάσεις για να καλοκαρδίσει τον Τραμπ; Αν ναι, να το έκανε άραγε πριν ή μετά την –σε άπταιστα αγγλικά– δήλωσή του πως υποστηρίζει την πράξη των συμμάχων μας; Και να πήρε ως ανταμοιβή ένα πατ-πατ στο κεφαλάκι από τον Τραμπ;

ΥΓ2. Νους της Δύσης + λαοί της Ανατολής: όχι ο καλύτερος συνδυασμός

Ας επανέλθουμε σε ένα ζήτημα που τέθηκε προηγουμένως, αναφορικά με τους καθ’ όλα αξιόλογους συντρόφους που, ενώ μπορούν να υποστηρίζουν αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες ανά τον πλανήτη, δυσκολεύονται να πράξουν το ίδιο στη Μέση Ανατολή. Στη Λατινική Αμερική ή στο Ντονμπάς βλέπουν μαχόμενα υποκείμενα –υποκείμενα υπαρκτά και χειροπιαστά, όχι εν δυνάμει, που δεν είναι κομμουνιστικά– τα οποία αξίζουν την αλληλεγγύη τους, ενώ στη Μέση Ανατολή όχι. Για τη Μέση Ανατολή αλληλεγγύη επιφυλάσσουν μόνο για τα θύματα των «αντιδραστικών δυνάμεων που συγκρούονται». Ένας λαός της Μέσης Ανατολής που στέκεται όρθιος και δυνατός και πολεμά για την εθνική του ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση δε συγκινεί και πολύ τούς συντρόφους αυτούς. Όχι, για να τους συγκινήσει θα πρέπει είτε να είναι θύμα, είτε να υιοθετήσει μια διαφορετική ατζέντα πάλης από αυτήν που έχει τώρα. Και κατά φοβερή σύμπτωση η ατζέντα πάλης αυτή μοιάζει πολύ με τη δική μας, εγχώρια ατζέντα πάλης.

Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό.

Ο γράφων δυσκολεύεται να απαντήσει με βεβαιότητα, ψυχανεμίζεται ωστόσο ότι η απάντηση έχει να κάνει με το Ισλάμ και τη δαιμονοποίηση που αυτό έχει υποστεί στο μυαλό των πολιτών της Δύσης. Το να προσεύχεται πχ. στο Χριστό ο πολιτοφύλακας του Ντονμπάς ή ο Βενεζολάνος στρατιώτης όταν ετοιμάζεται για μάχη είναι οικείο θέαμα και δε μας ξενίζει τόσο. Αλλά το να αναφερθεί ο Ιρανός στον Ιμάμη Χουσσεΐν, τη Ζεϊνάμπ και την Καρμπάλα, αυτό είναι πρόβλημα! Πώς θα διεξάγει ταξική πάλη αν δεν αφήσει πίσω του όλες αυτές τις δοξασίες!

Δε μοιράζονται όλοι οι λαοί τη δική μας ιστορία. Κάποιοι λαοί κλήθηκαν να απαντήσουν σε άλλα ζητήματα από ό,τι εμείς – και ανέπτυξαν τα αντίστοιχα πολιτικά εργαλεία, στα οποία ενσωματώθηκε το ιστορικό φορτίο που οι λαοί αυτοί κουβαλούν. Ως εκ τούτου, τα εργαλεία αυτά δε μοιάζουν ακριβώς με τα δικά μας.

Ενδεχομένως οι προοδευτικές μάζες της Μέσης Ανατολής να μην κάνουν ακριβώς την ίδια ιεράρχηση με εμάς. Ενδεχομένως να έχουν την άποψη ότι η απελευθέρωση προηγείται των ελευθεριών της αστικής δημοκρατίας που απολαμβάνουμε εμείς οι δυτικοί. Όταν ένα προοδευτικό μυαλό στη Γαλλία ή τις ΗΠΑ κοιτάζει το στρατό της χώρας του, αυτό που βλέπει είναι έναν καταπιεστή λαών στο εξωτερικό, και φρουρό της καπιταλιστικής καθεστηκυίας τάξης στο εσωτερικό. Ένα προοδευτικό μυαλό στη Συρία ή στο Ιράν όμως βλέπει στο στρατό της χώρας του και κάτι ακόμα: ένα επίτευγμα της ταξικής πάλης του λαού του, που διασφαλίζει την αυτοδιάθεσή του. Ναι, είναι σπουδαίο επίτευγμα το να αποκτάς κρατική υπόσταση (δηλαδή αστυνομία, στρατό, δικαστήρια και κρατική γραφειοκρατία) όταν πριν ήσουν αποικία!

Το να προβάλουμε πάνω σε ιστορικά καταπιεσμένους λαούς τις δικές μας ανησυχίες και τα δικά μας -δυτικοκεντρικά- σχηματάκια κάθε άλλο παρά διεθνή οπτική δείχνει. Ή μάλλον δείχνει διεθνή οπτική, αλλά όχι του δικού μας στρατοπέδου – δείχνει διεθνή οπτική ενός δυτικού υπήκοου που διακατέχεται από το σύνδρομο του Μεσσία, σύνδρομο που έλκει την καταγωγή του από τις λαμπρές παραδόσεις της αποικιοκρατίας. Χρειάζεται άραγε να αναλύσουμε τα επίπεδα του ρατσισμού που είναι ενσωματωμένα σε αυτή την οπτική;

Φευ, η κυρίαρχη τάξη μας έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή τού ανήκομεν στην Δύσιν, αναπτύσσοντας και τη σχετική ιδεολογία – και η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης τυγχάνει συνήθως και η κυρίαρχη ιδεολογία. Και το ταξικό μας στρατόπεδο δε διαθέτει πλήρη ανοσία σε αυτήν.

ΥΓ3: Μια σύντομη σημείωση περί θρησκευτικού σκοταδισμού

Μιλώντας περί θρησκείας και σκοταδισμού στον Άξονα της Αντίστασης, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί το ακόλουθο παράδειγμα. Σε μια ομιλία του το 2016 [12], ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολλά, Χασσάν Σαγιέντ Νασραλλά, ο οποίος τυγχάνει και θρησκευτικός ηγέτης του σιιτικού Ισλάμ, αναφέρθηκε στις τελετουργίες των Σιιτών για την ημέρα της Ασούρα προς τιμήν του Ιμάμη Χουσσεΐν, μιας σπουδαίας φιγούρας της πίστης τους που σκοτώθηκε στην Καρμπάλα πολεμώντας ενάντια σε μια δυναστεία «καταπιεστών» (ναι, αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιούν).

Η ημέρα της Ασούρα είναι ημέρα μεγάλου πένθους για τους Σιίτες, και υπάρχει μια σειρά σχετικών τελετουργικών, κάποια εκ των οποίων περιλαμβάνουν αυτοταπείνωση και αυτοτιμωρία. Ο Νασραλλά επιτέθηκε σφοδρά σε όσους επιδίδονται σε τέτοια τελετουργικά, χαρακτηρίζοντάς τα «ντροπιαστικά» και «προσβλητικά»:

«[…] Μετά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να μας πάνε στην Καρμπάλα και σε άλλα μέρη, να περάσουν αλυσίδες γύρω από τους λαιμούς, τα χέρια και τα πόδια μας, και να μας βάζουν να περπατάμε και να γαβγίζουμε σαν σκυλιά! Τι θρησκεία είναι αυτή;! […] Αυτοί διαπράττουν τη μεγαλύτερη προσβολή […] Και ισχυρίζονται πως κλαίνε για τον Χουσσεΐν;»

Στη συνέχεια θα έβαζε τις φωνές σε όσους επιδίδονται στο «τατμπίρ», τελετουργικό αυτομαστίγωμα και χάραγμα ώστε να αιμορραγήσουν.

Να επαναλάβουμε ότι μιλάμε για έναν Σιίτη παππά, ο οποίος καταφέρεται οργισμένος ενάντια σε εκφάνσεις θρησκευτικού σκοταδισμού στο δικό του δόγμα.

Αξίζει ειλικρινά να αναλογιστεί ένας Έλληνας κομμουνιστής πόσες φορές έχει ακούσει τόσο ξεκάθαρες τοποθετήσεις ενάντια σε αντίστοιχες εκφάνσεις θρησκευτικού σκοταδισμού από -άθεους- κομμουνιστές ηγέτες στη χώρα μας, όταν πχ. η επίσημη εκκλησία (και όχι κάποιοι σκόρπιοι πιστοί) περιφέρει για προσκύνημα ανά την επικράτεια την άφθαρτη κάρα ή τις θαυματουργές παντόφλες του αγίου Ονούφριου, ή όταν ατέλειωτα πλήθη πιστών πηγαίνουν με τα τέσσερα στην Παναγία της Τήνου. Πόσες φορές, αλήθεια;

Αλλά εδώ μιλάμε για τη «δική μας» χώρα, και όλα αυτά μάς είναι οικεία – οπότε θυμόμαστε πως δίπλα στο «όπιο του λαού» ο Μαρξ γράφει κι άλλα, περί «καρδιάς ενός άκαρδου κόσμου» κλπ. Εξάλλου, παρ’ όλα του τα προβλήματα και την ψευδή συνείδηση, αυτός δεν είναι ο κόσμος με τον οποίο υποτίθεται ότι θα κάνουμε την επανάσταση;

Φαίνεται πως την παραπάνω ακολουθία σκέψεων είναι πιο δύσκολο να την κάνουμε όταν μιλάμε για τη Μέση Ανατολή. Εκεί φαίνεται την επανάσταση θα την κάνουμε με άθεους lgbt κομμουνιστές που θα εισάγουμε από τον Άρη.

Αναφορές

1. Kim Sengupta, The Independent. «The reason Qassem Soleimani was in Baghdad shows how complex the Iran crisis is”. 8.1.2020

https://www.independent.co.uk/voices/qassem-soleimani-death-iran-baghdad-middle-east-iraq-saudi-arabia-a9272901.html

2. Rahul Mahajan, FAIR. «We think the price is worth it». 1.11.2001.

https://fair.org/extra/we-think-the-price-is-worth-it/

3. Thomas Wright, Brookings. «A bigger foreign policy mess than anyone predicted». 2.1.2020

https://www.brookings.edu/blog/order-from-chaos/2020/01/02/a-bigger-foreign-policy-mess-than-anyone-predicted/

4. Anthony H. Cordesman, CSIS. «America’s Failed Strategy in the Middle East: Losing Iraq and the Gulf». 2.1.2020

https://www.csis.org/analysis/americas-failed-strategy-middle-east-losing-iraq-and-gulf

5. l’ Antidiplomatico. «Le fazioni palestinesi rendono omaggio al Generale Soleimani». 4.1.2020

https://www.lantidiplomatico.it/dettnews-video_le_fazioni_palestinesi_rendono_omaggio_al_generale_soleimani_leila_khaled_fplp_sei_figlio_della_palestina_e_la_palestina_non_pu_dimenticare_i_suoi_figli/82_32432/

6. FARC-EP. «Defendamos la Paz mundial». 5.1.2020

http://farc-ep.net/?p=1375&fbclid=IwAR3WkUTUl6fb_LKfJOk3bbrJXwhrZcxUoouSrdGtvAEMvqLIpQXKlO0IFyw

7. president.ir. «President in the opening ceremony of the International Islamic Unity Conference: Beginning of violence, deviation from moderation/Terrorism disappears by conversation, not bomb». 27.12.2015

http://www.president.ir/en/91065

8. al-Masdar. «Qassem Soleimani traveled to Gaza, masterminded tunnel strategy: Hamas official». 9.1.2020.

https://www.almasdarnews.com/article/qassem-soleimani-traveled-to-gaza-masterminded-tunnel-strategy-hamas-official/

9. Tudeh, «Statement of the Central Committee of the Tudeh Party of Iran: the urgent need to intensify efforts to preserve peace in the region and confront the adventurous and dangerous policies of US imperialism!». 4.1.2020

https://www.tudehpartyiran.org/en/news/4657-statement-of-the-central-committee-of-the-tudeh-party-of-iran-the-urgent-need-to-intensify-efforts-to-preserve-peace-in-the-region-and-confront-the-adventurous-and-dangerous-policies-of-us-imperialism

10. Tudeh,»Statement of the Tudeh Party of Iran on the implementation of the Joint Comprehensive Plan Of Action JCPOA)». 19.1.2016

https://www.tudehpartyiran.org/en/news/3087-statement-of-the-tudeh-party-of-iran-on-the-implementation-of-the-joint-comprehensive-plan-of-action-jcpoa

11. Λαμπρινή Θωμά, ThePressProject. «Το Ιράν μετά το διάγγελμα Τραμπ». 9.1.2020

https://thepressproject.gr/to-iran-meta-to-diangelma-trab/

12. Dailymotion. “Nasrallah slams ‘shameful’ Ashura rituals by some Shias, questions insistence on bloodletting”. 10.10.2016.

https://www.dailymotion.com/video/x54j1fa

_______________________________

Παράρτημα

Παραθέτουμε εδώ μερικές ακόμα παλιότερες τοποθετήσεις του Γενικού Γραμματέα της Χεζμπολλά, Χασσάν Σαγιέντ Νασραλλά, για να μπορεί ο καθένας να κρίνει πόσο αντιδραστική ή προοδευτική είναι η πολιτική της Χεζμπολλά.

Σε ένα λόγο που εκφώνησε στις 23 Οκτώβρη 2015 είπε τα εξής:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν τη Μέση Ανατολή κάτω από την πολιτική, στρατιωτική, οικονομική και πολιτιστική κυριαρχία τους. Η Ουάσινγκτον χρησιμοποιεί το ‘Ισραήλ’ ως εργαλείο για την προώθηση της ατζέντας αυτής. Η ύπαρξη του ‘Ισραήλ’ εξαρτάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν η χρηματοπιστωτική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη που παρέχει η Ουάσιγκτον στο Τελ Αβίβ σταματήσει, το ‘Ισραήλ’ θα πάψει να υπάρχει. Τα θύματα του ‘Ισραήλ’ είναι οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι, δυο λαοί που έχουν υποστεί κατοχή και σφαγές στα χέρια του ‘Ισραήλ’. Το φταίξιμο για τις ενέργειες του ‘Ισραήλ’, συνεπώς, βαραίνει περισσότερο την Ουάσιγκτον, αφέντη του ‘Ισραήλ’, από ό,τι τον Νετανιάχου και τον τρομοκρατικό στρατό του. Ως εκ τούτου, οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι είναι τα κύρια θύματα της προσπάθειας των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στη Μέση Ανατολή.

Η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική έχει ως στόχο τη λεηλασία του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και του πλούτου της περιοχής. Την οδηγούν οι ιδιοκτήτες των εταιρειών πετρελαίου και όπλων, όχι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματι, όλα τα λόγια της Ουάσινγκτον σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία δεν έχουν κανένα νόημα. Οι μεγαλύτερες δικτατορίες στην περιοχή χρηματοδοτούνται και υποστηρίζονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτές οι δικτατορίες παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και περιφρονούν τις εκλογές. Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή δεν είναι τίποτα άλλο, παρά τοπικές διοικήσεις με επικεφαλής ένα βασιλιά ή πρόεδρο που λογοδοτεί στην Ουάσιγκτον. Οι αποφάσεις που σχετίζονται με τον πόλεμο, την ειρήνη, την εξωτερική πολιτική και τις αγορές είναι στα χέρια του αφέντη τους, των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι τιμωρητικές πτυχές της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής έχουν στόχο όποιον αρνείται να υποκύψει στην κυριαρχία των Η.Π.Α., αρνείται δηλαδή να μετατραπεί σε τοπική επέκταση της κυβέρνησης των ΗΠΑ (και κατ’ επέκταση, των μεγάλων εταιρειών πετρελαίου και όπλων που κυριαρχούν στις ΗΠΑ). Το να παίρνει κανείς τις δικές του αποφάσεις στη βάση των συμφερόντων της χώρας του είναι απαράδεκτο για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Για παράδειγμα, το σύνολο της εχθρότητας της Ουάσιγκτον απέναντι στο Ιράν προκαλείται από την επιθυμία του Ιράν να είναι μια ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα που να κατέχει και να ελέγχει τη δική της οικονομία και να διατηρεί την αξιοπρέπεια του λαού της. Κάτι τέτοιο στέκεται ενάντια στην ηγεμονία των ΗΠΑ και, επομένως, είναι απαράδεκτο για την Ουάσιγκτον.

Η Ουάσιγκτον εξαπολύει πολέμους δια αντιπροσώπων εναντίον των χωρών που επιδιώκουν να γίνουν ανεξάρτητες και ισχυρές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν έναν τέτοιο πόλεμο στη Μέση Ανατολή ενάντια σε όποιον αρνείται να υποκύψει στην κυριαρχία τους. Οι αντιπρόσωποί τους είναι οι ακραίοι σουνίτες ισλαμιστές τζιχαντιστές ή τακφίρι (συμπεριλαμβανομένου του ISIS και του μετώπου αλ-Νούσρα, απόγονοι και οι δύο της αλ-Κάιντα, με το δεύτερο να λανσάρεται απατηλά από την αμερικάνικη προπαγάνδα ως «μετριοπαθείς» αντάρτες). Ο πραγματικός ηγέτης και συντονιστής των τακφίρι είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες με τη βοήθεια των περιφερειακών συμμάχων τους.

Σήμερα, η Ουάσιγκτον μάς λέει ότι είτε θα είμαστε δούλοι των ΗΠΑ, είτε θα μας πολιορκήσει και θα στέλνει βομβιστές αυτοκτονίας εναντίον μας. Ο συνεχιζόμενος πόλεμος δε διεξάγεται για τις μεταρρυθμίσεις, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την εξάλειψη της φτώχειας και την καταπολέμηση της αμάθειας, αλλά για των υποταγή όσων απορρίπτουν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες των Ηνωμένων Πολιτειών.»

Λίγο αργότερα, το ISIS ματοκυλούσε μια γειτονιά στο Λίβανο, χτυπώντας μια αγορά γεμάτη αμάχους, σκοτώνοντας 44 ανθρώπους και τραυματίζοντας 240. Τα ιμπεριαλιστικά φερέφωνα είχανε βγει τότε και έλεγαν για χτύπημα ενάντια σε «προπύργιο της Χεζμπολλά», φράση που παραπέμπει σε στρατιωτικό στόχο, προσπαθώντας να κρύψουν τη φύση της επίθεσης· φυσικά, όταν μερικές μέρες μετά το ISIS χτυπούσε στο Παρίσι, κανένας δε βγήκε να μιλήσει για χτύπημα ενάντια σε προπύργιο του ΝΑΤΟ. Σε εκείνη τη φάση, ήταν γνωστό ότι στο χτύπημα είχαν βοηθήσει Σύροι και υπήρχαν υποψίες ότι είχαν εμπλακεί και (Σουνίτες) Παλαιστίνιοι, πρόσφυγες στο Λίβανο. Απαντώντας σε αυτές τις υποψίες, ο Νασραλλά δήλωσε:

«Όταν δεχόμαστε επιθέσεις, πρέπει να αναγνωρίσουμε τους στόχους του εχθρού και να δουλέψουμε για να οδηγήσουμε αυτούς τούς στόχους σε ήττα. Ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι;

Πρώτον: η δημιουργία διχόνοιας στο Λίβανο σε διάφορα επίπεδα. Η ανακοίνωση των ψεύτικων ονομάτων των δραστών (δύο παλαιστινιακά και ένα συριακό) από το ISIS όπως και η τοποθεσία της επίθεσης (δίπλα στον καταυλισμό), σχεδιάστηκαν σαφώς για να δημιουργήσουν διαχωρισμό μεταξύ του Λιβάνου και των Παλαιστινίων, συγκεκριμένα μεταξύ του Dahiyeh / Νοτίων Προαστίων και του καταυλισμού προσφύγων του Bourj el Barajneh, και να δημιουργήσει διαχωρισμό μεταξύ του Λιβάνου και των Σύρων προσφύγων. Ο στόχος αυτός απέτυχε – λόγω της συνειδητοποίησης της κοινότητας στο στόχαστρο και της χώρας μας. Επίσης, βοήθησαν οι σαφείς καταδίκες από τις διάφορες παλαιστινιακές ομάδες και καταυλισμούς. Για ό,τι συνέβη και για ό,τι θα μπορούσε να συμβεί, το λέω αυτό σε όλους όσουν ζουν στο Λίβανο και ιδιαίτερα στους Λιβανέζους: πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι οι Ισραηλινοί και οι τακφίρι θέλουν έναν εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο – και αυτό θα εκπληρώσει τους στόχους τόσο του ‘Ισραήλ’ όσο και του ‘ISIS’· αυτός είναι ο στόχος τους: η καταστροφή χωρών και στρατών.

Το λιβανέζικο επίτευγμα είναι ότι δεν αφήσαμε το Λίβανο να πέσει σε αυτήν την άβυσσο. Ανεξάρτητα από τις πληγές μας και τα βάσανά μας, ανεξάρτητα από την ανάλυσή μας, πρέπει πάντα να λειτουργούμε με αυτή την ευαισθητοποίηση και αυτή την εμπιστοσύνη. Ποιες είναι οι πιο στοχευμένες τοποθεσίες για όσους θέλουν να δημιουργήσουν τέτοιους διαχωρισμούς και βία; Υπάρχει ένας στόχος να μετατραπεί ο παλαιστινιακός λαός σε εχθρό όλων στην περιοχή. Αυτό που συνέβη την Πέμπτη (σ.σ. η βομβιστική επίθεση) εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Κάνουν λάθος. Οι βομβιστές αυτοκτονίας δεν ήταν Παλαιστίνιοι. Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν Παλαιστίνιοι που εμπλέκονται στο ‘ISIS’ ή την αλ-Νούσρα. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως θρησκευτική, πολιτική ή ηθική δικαιολογία για τον κάθε έναν από εμάς να επιρρίψει την ευθύνη για αυτό το έγκλημα στον παλαιστινιακό λαό και τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς. Έχουμε ευθύνη – και πρέπει να μιλάμε και να ενεργούμε με υπευθυνότητα.

Επίσης, οι Παλαιστίνιοι στους προσφυγικούς καταυλισμούς έχουν και αυτοί την ευθύνη να ενεργήσουν όπως μπορούν. Οι παρατάξεις τους έχουν μεγαλύτερη ευθύνη στο θέμα αυτό από ό,τι οι λιβανέζικες δυνάμεις ασφαλείας. Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι και δικός μας αγώνας· τα βάσανά μας είναι κοινά· η μάχη που δίνουμε είναι κοινή. Ζητώ σήμερα από όλους όσους ζουν στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς να βοηθήσουν στην προσπάθεια να εμποδίσουμε να γίνονται διάφορα σπίτια ή γειτονιές τοποθεσίες οργάνωσης για αυτούς τους τρομοκράτες – οι οποίοι αποτελούν προσβολή για τη θρησκεία μας και για τον ιερό αγώνα μας για την Παλαιστίνη.

Επίσης, όπως τονίζουμε το ρόλο των καταυλισμών, καθίσταται αναγκαίο για εμάς να καλέσουμε την κυβέρνηση του Λιβάνου να στηρίξει τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς με όλες της τις δυνάμεις. Ό,τι είπα για τους Παλαιστίνιους αδελφούς μας ισχύει και για τους Σύρους αδελφούς μας που βρίσκονται στο Λίβανο. Αν ένας από τους βομβιστές είναι Σύρος, αυτό δε δίνει σε κανέναν την παραμικρή δικαιολογία να επιτεθεί σε Σύρους πρόσφυγες. Έχουμε σταθεί υπεύθυνοι στο θέμα αυτό, αλλά χρειάζεται να το επαναλάβουμε.

Πολλοί από τους πρόσφυγες μάς στηρίζουν πολιτικά, ενώ άλλοι αντιτίθενται στο καθεστώς και στο ‘ISIS’. Ναι, φυσικά, και υπάρχουν κάποιοι ανάμεσα στους πρόσφυγες που μπορεί να υποστηρίζουν το ISIS. Αλλά δε μπορούμε να τσουβαλιάσουμε όλους τούς πρόσφυγες από τη Συρία – έχουμε ηθική και θρησκευτική ευθύνη να μην το κάνουμε. Επίσης, όπως το έχουμε ζητήσει από τους Παλαιστίνιους αδελφούς μας, το ζητάμε και από τους Σύρους: ανεξάρτητα από την πολιτική σας θέση σε σχέση με το καθεστώς ή την αντιπολίτευση, οι κοινοί μας στόχοι δεν επιτρέπουν να γίνονται τα σπίτια σας μέρος οργάνωσης τρομοκρατικών επιθέσεων. Ζητώ από όλους τούς πρόσφυγες να συνεργάζονται με τις κυβερνητικές υπηρεσίες. Υπήρξαν και Παλαιστίνιοι και Σύροι μάρτυρες και τραυματίες μεταξύ των μαρτύρων από την επίθεση της Πέμπτης.

Και επιτρέψτε μου να επανέλθω στους Λιβανέζους – αν προκύψει ότι σε αυτό το τρομοκρατικό δίκτυο υπάρχουν κάποιοι Λιβανέζοι που ανήκουν σε συγκεκριμένους κλάδους του Ισλάμ, όπως ο σουνιτικός κλάδος, όπως αυτοί που συνελήφθησαν, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κανένας να επιρρίψει την ευθύνη για αυτή την επίθεση στο σουνιτικό κλάδο. Ένας από τους στόχους των τακφίρι είναι να δημιουργήσουν έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών. Όλοι μας, ενωμένοι σε όλο το Λίβανο, όλοι όσοι έχουμε βρεθεί ή θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί στο στόχαστρο, πρέπει να έχουμε επίγνωση της θρησκευτικής διαμάχης που βοηθά τους στόχους του εχθρού και αποδυναμώνει και απειλεί τη χώρα μας.»

Αναφερόμενος δε στην εκτέλεση του Νιμρ αλ-Νιμρ, στον πιο πρόσφατο λόγο του στις 3.1.016, ανέφερε (σε περιληπτική μετάφραση):

«Στη χώρα που ονομάζεται εσφαλμένα βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας – μια χώρα που έχει πάρει το όνομα της από μια οικογένεια! – μια οικογένεια έχει επιβληθεί πάνω στο λαό της χώρας αυτής με σφαγές και τρομοκρατία με αγγλικά λεφτά.

Το θέμα δεν είναι διαμάχη μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών. Οι Σαούδ με αυτή την εκτέλεση λένε στους ανθρώπους πως είτε θα ζουν σαν πρόβατα στο βασίλειό τους είτε θα σφαγιάζονται σαν πρόβατα. Το μήνυμα αυτό δείχνει το πραγματικό πρόσωπο των Σαούδ, το δολοφονικό, τρομοκρατικό, τακφίρικο πρόσωπό τους. Το ίδιο κάνουν εδώ και δέκα μήνες και στην Υεμένη, γιατί η Υεμένη τούς είπε όχι. Όταν Σουνίτες θρησκευτικοί ηγέτες κριτικάρουν την εκτέλεση, κάνουν κάτι ιστορικό και σημαντικό. Οι Σιίτες πρέπει να προσέξουν και να μη μετατρέψουν την εκτέλεση σε διαμάχη μεταξύ των Σουνιτών και των Σιιτών. Το μάρτυρα Νιμρ αλ-Νιμρ τον σκότωσαν οι Σαούδ – τελεία και παύλα. Το να χρησιμοποιήσει κανείς την εκτέλεσή του για να επιτεθεί στους Σουνίτες θα ήταν προδοσία στον ίδιο το μάρτυρα! Δεν πρέπει να βοηθάει κανείς στην υλοποίηση των στόχων των δολοφόνων.

Δεν είναι η ώρα να πουν όλα τα μέσα ενημέρωσης την αλήθεια για αυτά που έλεγε ο Νιμρ αλ-Νιμρ; Δεν είναι ώρα να πούμε στον κόσμο πως το καθεστώς αυτό καταστρέφει το Ισλάμ; Δεν είναι ώρα να πούμε πως τα θεμέλια της σκέψης των τακφίρι είναι οι σφαγές ενάντια σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους; Τα βιβλία που διδάσκει το ISIS είναι τα ίδια βιβλία που διδάσκουν και οι Σαούδ. Οι πράξεις τους είναι ίδιες. Δεν είναι ώρα να πούμε στον κόσμο ότι αυτές οι τρομοκρατικές τακφίρικες ομάδες δεν είναι παρά πρακτορεία που υποστηρίζονται από τους Σαούδ; Δεν είναι ώρα να πούμε πως στη γη που πήρε το όνομα ‘Σαουδική Αραβία’ ζει ένας καταπιεσμένος λαός που κυβερνιέται από εγκληματίες που φέρονται σαν να ήταν οι ίδιοι οι προφήτες; Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για το ότι το καθεστώς έχει υποστηρίξει τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και το ‘Ισραήλ’ για δεκαετίες; Ναι, η πιο σημαντική απάντηση στην εκτέλεση είναι να πούμε την αλήθεια. Δολοφονήθηκε επειδή έλεγε την αλήθεια με θάρρος. Είναι υποχρέωση ολόκληρου του ισλαμικού κόσμου να πει την αλήθεια που έλεγε ο αλ-Νιμρ. Οι Σαούδ δε μπορούν να σκοτώνουν όποιον θέλουν. Η υποκρισία πρέπει να σταματήσει. Η εξαγορά αίματος με χρήματα πρέπει να σταματήσει.

[…] Η εκτέλεση αυτή θα είναι το τέλος του καθεστώτος αυτού!

Και μια τελευταία δήλωση. Έχουν περάσει δυο βδομάδες από τη μέρα που μαρτύρησε ο Σαμίρ αλ-Κουντάρ. Οι «Ισραηλινοί» είναι φοβισμένοι και εμείς είμαστε διατεθειμένοι να απαντήσουμε. Πρέπει να φοβούνται και πρέπει να κρύβονται. Σε κάθε περίπτωση, περιμένουμε.»