Ανακοίνωση ΚΕΔ
Η Σημαία της Πρωτομαγιάς είναι Κόκκινη
Ενάντια στην Αυτοκρατορία, τον κανιβαλισμό και τον εθνικισμό.
Για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό
Μαχητές του δεύτερου αμερικανικού εμφυλίου και των πολιτικών αγώνων που τον ακολούθησαν, μετανάστες κι εξόριστοι από την ηττημένη γαλλική Κομμούνα, πρόσφυγες των αντισοσιαλιστικών νόμων του Μπίσμαρκ και άλλοι επαναστάτες της εποχής. Αυτοί ήταν ο καταλυτικός πυρήνας ανθρώπων στις κινητοποιήσεις του Σικάγο του 1886 για το οχτάωρο. Αυτοί έκαναν την Κόκκινη Σημαία της Κομμούνας σημαία και του Σικάγο. Κι ήταν η νεοϊδρυμένη Σοσιαλιστική Διεθνής που την καθιέρωσε στα 1890 ως μια διεθνή ημέρα αλληλεγγύης και πάλης του επαναστατικού προλεταριάτου. Κι ήταν η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 που κάρφωσε για τα καλά την Κόκκινη Σημαία της Κομμούνας και του Σικάγο στο έδαφος του πλανήτη, συνταράσσοντας τον 20ο αιώνα.
Η εργατική πρωτομαγιά, πριν να ξεφτιλιστεί στα χέρια των πεθαμενατζήδων συνδικαλιστών της συνδιαλλαγής με τα αφεντικά και των ηλιθίων που λατρεύουν την εργατιά μόνο όταν πάει αυθόρμητα σαν το πρόβατο στη σφαγή, ανδρώθηκε μόνο σαν την Κόκκινη Πρωτομαγιά, μόνο σαν κομμάτι της συνειδητής πάλης για την καταστροφή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτό είναι το πρώτο και κύριο, απ’ το οποίο πρέπει να ξαναπιάσουν το νήμα όσοι αγωνιούν για το μέλλον του εργατικού κινήματος και της ανθρωπότητας, όσοι ελπίζουν και παλεύουν για άλλη κοινωνική προοπτική, απαλλαγμένη από εκμετάλλευση και φτώχεια, πολέμους και σφαγές.
Είναι αλήθεια ότι το εργατικό κίνημα είναι σε υποχώρηση. Αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι ο κομμουνισμός είναι σε υποχώρηση. Οφείλεται στις ήττες που έχει δεχτεί η δική μας κοινωνική εναλλακτική λύση. Στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού από τη δεκαετία του ’80, στην ήττα που ήρθε μαζί με την πτώση του Ανατολικού Μπλοκ στα 1989-1991, στο σοκ και την αποστράτευση, την προσαρμογή και την αποϊδεολογικοποίηση των δυνάμεων της επανάστασης και του κομμουνισμού. Η συνθήκη αυτή επέτρεψε στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα να αντέξει τους κλυδωνισμούς της κρίσης του 2008 και στον ελληνικό καπιταλισμό και το πολιτικό του σύστημα να αποφύγει την κατάρρευση, φορτώνοντας τους υποτελείς του με 60 χρόνια διαρκή λιτότητα αφού πρώτα ξήλωσε τα ¾ του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας.
Το γεγονός ότι οι παλιές δομές του εργατικού κινήματος δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στην καπιταλιστική έφοδο, οφείλεται κυρίως στο ρόλο -κομπάρσου- του κοινωνικού εταίρου των αφεντικών, που έπαιζαν για δεκαετίες, σε μια συνθήκη που η καπιταλιστική διαχείριση είχε το περιθώριο να ενσωματώνει μερικά από τα αιτήματα των εκμεταλλευόμενων τάξεων και έτσι οι ρεφορμιστές και όλα τα ρετάλια της ταξικής συνεργασίας να επιβεβαιώνουν το «χρήσιμο» ρόλο τους. Από τη στιγμή που το κεφάλαιο και το ελληνικό κράτος αποφάσισε μονομερώς να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού αφαιρώντας από τα συνδικάτα το θεσμικό τους ρόλο (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κλπ) αποδείχτηκε περίτρανα η φούσκα του κοινωνικού εταιρισμού και κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού που δεν στάθηκε ικανό να περισώσει τίποτα από τις κατακτήσεις “ολόκληρου αιώνα”.
Ο βασικός λόγος για αυτό όμως -ανεξάρτητα από το τι φαντάζονται οι κάθε είδους τρεϊντγιουνιστές ή οπαδοί της καθαρότητας και της αυτονομίας του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος- είναι η υποχώρηση του κομμουνισμού ως πολιτικού κινήματος για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Η ταξική πάλη δεν μπορεί να υπάρχει όπως φαντάζονται οι οπαδοί του οικονομίστικου συνδικαλισμού ή του εργατίστικου αυθορμητισμού, χωρίς όραμα, χωρίς την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας. Η προοπτική αυτή είναι το οξυγόνο του εργατικού κινήματος, όπως και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα εμπνέεται από τον σχεδιασμό για το μέλλον. Μια προοπτική που δεν μπορεί να τελειώνει σε ένα καλύτερο μεροκάματο όπως φαντάζεται ο κάθε οικονομιστής που παριστάνει τον αδιαμεσολάβητο εκπρόσωπο της εργατικής τάξης, ούτε να αδιαφορεί για τα μέτωπα που το σύστημα διαμορφώνει τον παγκόσμιο συσχετισμό σήμερα.
Εκεί που ο παγκόσμιος εγγυητής του συστήματος, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και η Αυτοκρατορία του προσπαθεί να εμπεδώσει και να επικαιροποιήσει την κυριαρχία του. Εκεί που αποκαλύπτεται η δομική αδυναμία να αναπαραχθεί ένα κοινωνικό σύστημα που παρακμάζει και συνεχίζει να ζει τρώγοντας τις σάρκες του. Στη πάλη για τη συντριβή της Αυτοκρατορίας στη Συρία, για τη νίκη του συριακού στρατού, της Χεζμπολάχ και των δυνάμεων που τους υποστηρίζουν. Στο Ντονμπάς της Ουκρανίας για την ήττα των νατοϊκών και φασιστικών δυνάμεων του Κιέβου, στην Ασία για την υπεράσπιση της ύπαρξης της Βόρειας Κορέας ενάντια στις απειλές της γκανγκστερικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που θεωρεί ότι έχει το μονοπώλιο της χρήσης βίας σε όλο τον πλανήτη, για τη νίκη των Χούτι στην Υεμένη ενάντια στους συνεχείς βομβαρδισμούς των Σαούντ υπό τη διαρκή υποστήριξη του αμερικανοαγγλογαλλικού άξονα. Για τη νίκη της παλαιστινιακής ιντιφάντα ενάντια στο ρατσιστικό κράτος μπάτσο στην περιοχή που λέγεται Ισραήλ. Για την ήττα του πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα, για την υπεράσπιση της Κούβας, του νησιού της Επανάστασης, και των ανεξάρτητων κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική που βρίσκονται στο στόχαστρο των πραξικοπηματιών της ντόπιας αστικής τάξης με την υποστήριξη φυσικά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Στην καρδιά των μητροπόλεων, ειδικά εκεί που η αστική «δημοκρατία» μεταμορφώνεται σε ένα καθεστώς διαρκούς εξαίρεσης ενάντια στους αγωνιζόμενους, τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους μαύρους, τους ξένους, τους διαφορετικούς. Κόντρα στη νέα ρατσιστική, εθνικιστική κανιβαλική, κοινωνική προοπτική και πολιτική εκπροσώπηση που οικοδομεί το σύστημα. Χωρίς αυταπάτες για τη δυνατότητα της «ήπιας» διαχείρησης να αποτελέσει ανάχωμα στην ιστορική επέλαση της αντίδρασης του κεφαλαίου. Ειδικά όταν οι «ήπιοι» διαχειριστές είναι πλέον οι καλύτεροι φίλοι των αμερικάνων, του Ισραήλ και της δικτατορίας της Αιγύπτου.
Εκεί που κατεδαφίζονται οι κοινωνικές κατακτήσεις και η εργατική τάξη καταδικάζεται σε ένα καθεστώς διαρκούς λιτότητας και ανασφάλειας. Εκεί που οι συνειδητές ναρκοπολιτικές και οι παρακρατικές οικονομικές μαφίες γίνονται το όχημα για μια διαρκή κατάσταση εμφυλίου μέσα στις προλεταριακές γειτονιές των μητροπόλεων, σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων με στόχο την ψυχική εξουθένωση και αποχαύνωση του νέου προλεταριάτου, και τη στρατολόγηση ενός κομματιού του στις πραιτοριανές φρουρές της αστικής αντεπανάστασης.
Το εργατικό κίνημα γεννήθηκε και έζησε παράλληλα με την κομμουνιστική προοπτική, παράλληλα με την ιδέα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση, ενός κόσμου που θα βασιλεύει η δικαιοσύνη. Εκεί είναι η ελπίδα του εργατικού κινήματος να ανακτήσει την ταξική του περηφάνια. Εκεί θα θα ξαναβρεί και τη σημαία του. Την κόκκινη σημαία της επανάστασης και του κομμουνισμού. Εκεί θα ξαναβρεί και την ψυχή του.
Avantgarde 
«Η ταξική πάλη δεν μπορεί να υπάρχει όπως φαντάζονται οι οπαδοί του οικονομίστικου συνδικαλισμού ή του εργατίστικου αυθορμητισμού, χωρίς όραμα, χωρίς την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας.» To ερώτημα όμως είναι αν ο οικονομικός αγώνας του προλεταριάτου αναγνωριζεται ή οχι απο τους κομμουνιστές . Φοβάμαι ότι καποιοι έχουν τόσο πολύ τρομαξει από την ήττα 1989-91 ώστε να μη μπορουν να διακρίνουν τον οικονομικό αγώνα του προλεταριάτου και να φτάνουν στο σημειο να τον θεωρουν δεξιά αντεπανασταση. Βλεπουν οικονομικο προλεταριακό αγώνα και νομιζουν ότι βλέπουν ακροδεξιά αντεπανασταση Αν ο Λενιν ξαναεγραφε το ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ σημερα νομιζω ότι μαζί με την κριτικη στους οπαδούς του αυθόρμητου οικονομικου αγώνα θα φρόντιζε ταυτόχρονα να καταδικάσει και οσους χαρακτηριζουν ακροδεξιά αντεπανασταση τον οικονομικο αγωνα του ΝΕΟΥ προλεταριατου στη Γαλλια σήμερα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν υπάρχει κανένας αδιαμεσολαβητος αγώνας και δεν πρόκειται να απολογηθουμε σε κανέναν αυτοκλητο δικηγόρο του. Όλα είναι πολιτική θέση. Εμείς δεν καταδικαζουμε κανένα αγώνα. Μιλάμε πάντα για τις πολιτικές τους προεκτάσεις. Τα υπολοιπα είναι θέατρο σκιών και δεν μας απασχολούν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω ότι ο Λενιν θα διαφωνούσε με την πρόταση «δεν υπάρχει κανένας αδιαμεσολαβητος αγώνας». Το αντίθετο μάλιστα νομιζω ότι ισχυρίζεται ο Λενιν στο «Τι να κάνουμε». Επειδή ΥΠΑΡΧΕΙ αυθόρμητος αδιαμεσολαβητος εργατικός αγώνας ( και μαλιστα κυριαρχει μεσα στις γραμμες του προλεταριατου )γι αυτό οι κομμουνιστες ΟΦΕΙΛΟΥΝ να συγκρουσθούν με αυτόν τοναυθόρμητο αδιαμεσολαβητο αγωνα.
Επειδή η υπόκλιση στο αυθόρμητο των μαζων ειναι πολυ ισχυρή γι αυτό ο Λενιν έγραψε τοσα πολλα και με τοσο μεγάλη επιμονη εναντιον του αυθορμητισμου. Διοτι η αναπτυξη της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ συνείδησης μπορει να γινει μονο σε ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ και ταυτοχρονα σε ενότητα με το ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ των εργατικων αγώνων. Το επαναστατικο κόμμα συμπυκνώνει αυτη την ενότητα και συγκρουση αντιθετων. Ως κομμουνιστες οφειλουμε να ειμαστε αντιθετοι με το αυθορμητο και αδιαμεσολαβητο που ΥΠΑΡΧΕΙ και ταυτοχρονα να βρισκομαστε ΕΝΤΟΣ αυτού. Αν ομως τον αυθόρμητο αδιαμεσολαβητο εργατικο αγώνα τον βλεπουμε ως «δεξια αντεπανασταση» ( οπως ειναι τα εθνικιστικα συλλαλητηρια των μακεδονομαχων) τοτε μενουμε ΕΚΤΟΣ. Οσοι εξομοιωνουν τον αγωνα του νεου προλεταριατου στη Γαλλια με την δεξια αντεπανασταση των εθνικιστων μάλλον έχουν τοσο πόλυ τρομαξει απο την ανοδο της ακροδεξιάς ώστε έχουν χασει τη δυνατοτητα να αναγνωριζουν ΤΟΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ αυθόρμητο αδιαμεσολαβητο προλεταριακο αγωνα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καταρχην απ οτι φαινεται η κουβέντα γινεται για τα κιτρινα γιλεκα και οχι ακριβως για το αρχικο κείμενο. Εστω λοιπον… Εμεις δεν ειπαμε ποτε οτι τα κιτρινα γιλεκα ειναι αστική αντεπανασταση. Στη Γαλλια ειχαμε όντως κινητοποιησεις με αντεπαναστατικο περιεχόμενο όπως τα εδω εθνικιστικα συλλαλητηρια. Εκει ειχαν σχεση με το γαμο των ομόφυλων ζευγαριων το 2013 με συμμετοχη 1 εκατομμυρίου κοσμου. (https://www.analystsforchange.org/2013/05/1_27.html).
Τα κιτρινα γιλεκα μοιάζουν με κατι αναμεσα σε αγανακτισμενους της πανω πλατείας και του κινήματος της γραβάτας και των πλουσιων αγροτών (τα μπατζανακια του Μητσοτακη) που διαδήλωναν με αφορμή το ασφαλιστικό του Κατρουγκαλου ενάντια στην «κυβέρνηση των μπολεσεβικων» του Συριζα.
Και επειδή πολλές φορες ανατρεχεις σε δημοσιεύματα του ΚΚΕ αυτό εδω παρουσιάζει τα κίτρινα γιλέκα (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10121530) αρκετά κοντά στην πραγματικότητα, από τις φαντασιώσεις που βλέπουν στο κίνημα αυτό εναν γνήσιο προλεταριακό αγώνα.
Οι μαρτυρίες της μιας και της άλλης οργάνωσης δεν αποτελούν τεκμήριο αλήθειας. Ο καθένας μπορεί να εχει την εκτιμισή του όπως είχε άλλωστε και για τους αγανακτισμένους. Πρόκειται για διαφορετικές πολιτικες προσεγγίσεις.
Απο κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να παρέμβει ακόμα και σε ενα αντιδραστικο κίνημα, ακομα και στα κίτρινα συνδικάτα που έλεγε ο Λενιν, αν και καλύτερα να μιλάει ο καθένας στο ονομά του παρα να επικαλειται τον Λένιν τον Τροτσκι τον Μαρξ ή την αλφα ή βήτα αναρχική οργάνωση της Γαλλιας. Ότι λεει κανεις εκπροσωπεί τον εαυτό του, ακόμα και αν παρουσιάζεται ως ο γνήσιος αδιαμεσολάβητος εκφραστής του «απο τα κατω» αυθεντικού αυθόρμητου μαζικου κινηματος.
Αλλο πράγμα παρεμβαίνω κάπου και άλλο το παρουσιάζω ως προλεταριακό αυθόρμητο κίνημα για να κατσαδιάσω στη συνέχεια την ΚΕΔ που δεν εκστασιάζεται με τα κίτρινα γιλεκα όπως δεν εκστασιάστηκε με τα μπατζανακια του Μητσοτάκη και του Βορίδη, ούτε με τους αναγακτισμενους της πάνω πλατείας που ουρλιαζαν «ή ταν ή επι τας» και μετα το «μακεδονια ξακουστή».
Άλλωστε για να είμαστε και σοβαροί από την Ελλάδα δεν μπορεί να παρεμβει κανεις στα γιλεκα οτι αποψη και να εχει. Όποτε και αυτο το «ηθικό» πλεονέκτημα χάνεται για όποιον θέλει να πολιτεύεται στην Αθήνα «εκπροσωπώντας» τους μπαρουτοκαπνισμενους των κιτρινων γιλεκων.
Τελος οι παρεμβάσεις σε οτιδήποτε σχετίζονται και με την πραγματικη δυνατότητα να το επηρεάσεις. Αν εισαι ενα ισχυρο κομμα ναι μπορεις. Αν εισαι μερικές δεκάδες τότε απλά θα λουστείς την πολιτική αυτών που καθορίζουν ήδη το εκάστοτε κινημα που εσυ φανταζεσαι ως αυθόρμητο προλεταριακό που δήθεν περιμένει τους επαναστάτες μαρξιστες να το καθοδηγήσουν.
Δυστυχώς το σχήμα του εξωκοινοβουλίου του 1968 που φαντασιωνεται την εργατιά και τα σύμμαχα στρώματα έτοιμα να εξεγερθούν αλλά δεν τα αφηνουν ή τα μπουρδουκλώνουν καποιοι κακοι ηγετες (από το ρεφορμισμό και τους συνδικαλιστές γραφειοκράτες μεχρι τελευταία τους φασιστες στην Ουκρανία και τον FSA στη Συρία) δεν βοηθάει σε τίποτα για να καταλάβουμε την κατάσταση όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Εμείς πάντως δεν πρόκειται να γίνουμε σαν τους χαζοβιοληδες του ΣΕΚ και δυστυχώς πολλών διεθνών τροτσκιστικών (ενας θεος να τις κάνει τετοιες) οργανώσεων που βλέπουν παντού επαναστατημενες μαζες έτοιμες να παρουν την εξουσία, αλλα πάντα μα πάντα την τελευταία στιγμή ο αγώνας προδίδεται, ξεπουλιέται, τον απαγάγουν κάποιοι άσχετοι και φτου κι απο την αρχη.
Τέλος δεν πρόκειται να κάτσουμε σούζα σε οποιον μας κουνάει το δακτυλο δείχνοντάς μας τα γιλεκα, το Μαϊνταν, τους αγανακτισμενους, τους «επαναστατες» στη Συρια και τη Λιβύη, ακόμα και στη Βενεζουέλα. Και πρόκειται για τους ίδιους ακριβως που εβλεπαν επίσης επαναστάσεις το 1990. Ο καθενας μπορει να επιλέγει από τον μπουφε των «επαναστάσεων» κάποιες από αυτες, αλλά η μεθοδολογία παραμένει η ίδια.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2019/05/blog-post_74.html
Οτι κινείται μεταβάλλεται. Από το Δεκεμβρη του 2018 μεχρι το Μαη 2019 το κινημα στη Γαλλία εχει αλλάξει σημαντικά. Οι τριχρωμες εθνικες σημαιες ( για παραδειγμα )έχουν σχεδον εξαφανισθεί. To άρθρο του Ριζοσπάστη (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10121530) είναι γραμμενο το Δεκέμβρη 2018. Ειναι παρωχημενο. Ο Ριζοσπαστης δεν ξαναεγραψε τιποτα σχετικό απο τότε . Γιατί;; Διοτι αυτα που έγραφε τον Δεκεμβρη του 2018 δεν ισχυουν πια. Επιλεγει λοιπον τη σιωπή. ( Το ιδιο ισχυει και για το Σεραγεβο ).
Το κινημα στη Γαλλία περιλαμβανει (πια) ΚΥΡΙΩΣ νεο προλεταριατο που για πρωτη φορα στη ζωη του ηλθε σε επαφη με διαδηλωσεις δακρυγονα αστυνομικη βια , επιθεσεις στα ΜΑΤ, λεηλασιες καταστηματων , σπασιμο καμερων και διοδιων… Επι 6 μηνες μια ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ προλεταριων ψηνεται καθε εβδομαδα με τα οδοφραγματα.. Οι τριχρωμες εθνικες σημαιες μεσα στις διαδηλωσεις λιγοστευουν διαρκως , εχουν σχεδον εξαφανισθει. Η εθνικη ταυτοτητα υποχωρει διαρκως μπροστα στην ταξικη ταυτοτητα. Εξι μηνες διαρκων συγκρουσεων στους δρομους επηρεαζουν σημαντικα ΤΑ ΔΡΩΝΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ. Το μισος εναντιον της αστυνομιας διαρκως αυξανεται. Ενω αρχικα ( Νοεμβριο -Δεκεμβριο 2018 ) ακουγες μεσα στις διαδηλωσεις οτι «οι αστυνομικοι ειναι μαζι μας» τωρα ακους ΜΟΝΟ «οι μπατσοι ειναι δολοφονοι» … Οι συνελευσεις γινονται στους κομβους, δηλαδη στο δρομο και οι δρασεις αποφασιζονται στο δρομο. Δηλαδη δεν υπαρχει καποια διαδικασία ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ συγκροτησης , ουτε καν οπως ηταν οι πλατειες. Δηλαδή ειναι ενα προλεταριακο κινημα χωρις ταξικη συνειδηση …! Ετσι ομως ειναι πολυ συχνά ενα προλεταριακος οικονομικος αγωνας απο τον καιρο του Λενιν. Το καθηκον των επαναστατων ειναι να βρισκονται ΕΝΤΟΣ αυτου.
(Και κατι τελευταιο: Το πρωτο-πρωτο καλεσμα για να οργανωθει διαδηλωση εναντιον του νεου φορου στη βενζινη έγινε το Μαιο του 2018 απο μια γαλλιδα μαυρη μεσω facebook. Γυναικα και μαυρη λοιπον εκανε το πρωτο καλεσμα. Οχι λευκος ανδρας παραδοσιακος γαλλος….)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!