Μετανοημένοι, πρόθυμοι, απολογητές και καταγέλαστοι. Με αφορμή τα γεγονότα στο Ιράν

Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

Ένα από τα συνθήματα των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα εδώ και 5 μέρες στο Ιράν σύμφωνα με το international viewpoint είναι το εξής: «We regret the revolution and overthrow the monarchy». Για όσους δεν ομιλούν την αγγλική το μεταφράζουμε. «Μετανοούμε για την επανάσταση και την ανατροπή της μοναρχίας». Ναι καλά διαβάσατε! Οι διαδηλωτές που δήθεν κόπτονται για τα δημοκρατικά δικαιώματα στο Ιράν νοσταλγούν τον Σάχη και τη μοναρχία. Αν σε αυτά τα αισθήματα που προσδίδουν με αλάνθαστο τρόπο τον πολιτικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων προσθέσει κανείς την αμέριστη συμπαράσταση του πλανητάρχη -γνωστό για την ευαισθησία του για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε συγκεκριμένες βεβαίως χώρες που δεν τις κάνει κέφι- το συμπέρασμα βγαίνει πέραν πάσης αμφιβολίας.
Ωστόσο υπάρχουν χαϊβάνια που όταν βλέπουν κόσμο «από τα κάτω» είναι έτοιμα να προσφέρουν κάθε υποστήριξη. Βεβαίως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι «από τα κάτω». Οι γκεμπελίσκοι των «πορτοκαλί επαναστάσεων» έχουν υιοθετήσει σούμπιτο το λεξικό της ελευθεριακής φλυαρίας για να κάνουν ευκολότερη τη δουλειά τους. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στη Λιβύη, την Ουκρανία, τη Συρία όταν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της αριστεράς, της αναρχίας και των διαφόρων ελευθεριακών πανηγύριζαν για την πτώση των «δικτατόρων» και έχαναν από τα μάτια τους τους ισλαμιστές λακέδες του ιμπεριαλισμού, τους βομβαρδισμούς του Νατο, του Σαρκοζί και τους Μπερλουσκόνι, τους φασίστες στην Ουκρανία και την αμέριστη υποστήριξη στο πραξικόπημα τους από το σύνολο της αυτοκρατορίας (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ).
Αυτό όμως που κάνει -πλέον αλγεινή εντύπωση είναι ότι τα παπαγαλάκια αυτής της αριστεράς δεν βλέπουν πια όταν αναπαράγουν τις ειδήσεις του CNN ή από τα παρακλάδια του όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε τι κάνουν copy paste. Το international viewpoint είναι το περιοδικό της Ενιαίας Γραμματείας της 4ης Διεθνούς. Η 4η Διεθνής δεν είναι φυσικά ενιαία. Η ΕΓ ωστόσο είναι η πλέον αναγνωρίσιμη και κατά κάποιο τρόπο η μήτρα των υπολοίπων κέντρων που αναφέρονται στην τροτσκιστική παράδοση. Αναρωτιόμαστε όμως. Η αναδημοσίευση συνθημάτων, όχι μόνο χωρίς σχολιασμό, αλλά με εμφανή συμπάθεια, τι ακριβώς υποδηλώνει; Το international viewpoint «μετανοεί» κι αυτό μαζί με τους συγκεκριμένους διαδηλωτές για την πτώση της μοναρχίας και την επανάσταση του 1979; Καλά καταλάβαμε ή κάνουνε πουλάκια τα μάτια μας;

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι υποστηρικτές των «επαναστάσεων» την Ουκρανία, τη Συρία και τη Λιβύη με διάφορα νοητικά τεχνάσματα έδιναν το βάρος στον κοινωνικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων και τους αντικειμενικούς λόγους (καταπίεση, φτώχεια κλπ) που τις προκαλούσαν. Από αυτό βγάζανε αυτόματα το συμπέρασμα για τον προοδευτικό τους χαρακτήρα. Όταν τους δείχναμε τις ηγεσίες αυτών των κινητοποιήσεων και τις οργανώσεις που πρωταγωνιστούν (φασίστες Ουκρανία, τζιχαντιστές υπό τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία) μας έλεγαν ότι αυτοί απαγάγουν την επανάσταση όπως οι ρεφορμιστές γραφειοκράτες στη δύση απαγάγουν διαρκώς το εργατικό κίνημα. Τώρα όμως δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Υιοθετούν και το πολιτικό περιεχόμενο των «δικαίων και από τα κάτω» κινητοποιήσεων. Δεν αρκούνται στην αθωότητα των διαδηλωτών που έχουν αντικειμενικούς λόγους να εξεγερθούν, αλλά είναι πολιτικά μπερδεμένοι. Πλέον το να κλαίγεται κανείς για τη μοναρχία δεν προκαλεί κανένα αντανακλαστικό στους συντρόφους του international viewpoint. Το καταπίνουν αμάσητο.

Όπως και να χει μεθοδολογικά η θέση τους είναι σωστή. Οι κινητοποιήσεις γενικά δεν γίνονται σε κενό -πολιτικού- αέρος. Ανεξάρτητα από τους λόγους που βγαίνει -ή που επικαλείται για να βγει- κανείς στο δρόμο, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι που βλέπει τη λύση. Ακόμα και ένας φασίστας μπορεί να επικαλεστεί τα απανταχού κοινωνικά προβλήματα, η στάση μας όμως απέναντί του δεν εξαρτάται από μια ατελείωτη προσπάθεια να ανακαλύψουμε τις κοινωνικές αιτίες που όπλισαν το χέρι στις φασιστικές συμμορίες, αλλά από το στόχο που σημαδεύουν. Εννοείται ότι ο στόχος αυτός δεν είναι άσχετος με την κοσμοθεωρία τους (άριες φυλές, ρατσισμός, αντικομμουνισμός κοκ). Μπορεί κανείς να φλυαρεί χωρίς τέλος για τους βαθύτερους κοινωνικούς λόγους που βγάζουν κάποιους Ιρανούς στο δρόμο, αλλά δεν μπορεί να κρύψει ότι πρόκειται για μια μοναρχική αντεπανάσταση με τις πλάτες της αυτοκρατορίας και των τοπικών της λακέδων (Σαουδική Αραβία, Ισραήλ). Και για να μην παραμυθιαζόμαστε όταν λέμε αντεπανάσταση το λέμε ως προς τον πολιτικό χαραχτήρα των κινητοποιήσεων Γιατί αν λάβουμε υπόψη τη μαζικότητα τους τότε μιλάμε για μια υπόθεση της πλάκας. Το ίδιο το CNN μίλαγε για «περίπου 50-70 φοιτητές διαδήλωσαν έξω από το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης φωνάζοντας συνθήματα κατά της κυβέρνησης… Ο αριθμός των αντικυβερνητικών διαδηλωτών περιορίζεται σε μερικές εκατοντάδες». Παρεμπιπτόντως να πούμε ότι μαζί με τα φιλομοναρχικά αισθήματα των διαδηλωτών, το πιο σημαντικό αίτημα είναι «να σταματήσει η «ανάμιξη» της Τεχεράνης στη Συρία και τον Λίβανο. Μια από τις διεκδικήσεις που φτάνουν απ’ όλες τις πόλεις (σ.σ. του Ιράν) είναι ακριβώς αυτή: Εγκαταλείψτε τη Συρία, σταματήστε τις παρεμβάσεις στον Λίβανο ή τη Γάζα, πρέπει να ασχοληθούμε με εμάς» είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Αφσίν Αλαβί, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Εθνικής Αντίστασης (CNRI) που εδρεύει στο Παρίσι» μαθαίνουμε επίσης από το cnn στο ίδιο ρεπορτάζ. Εδώ δένει και το γλυκό. Να ξεκουμπιστεί το Ιράν από τη Συρία και να κάνει κουμάντο η Αλ Νούσρα, η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και οι αμερικάνοι. Και μοναρχικοί και πρακτοράκια της Αυτοκρατορίας. Ρε δεν πάτε να πουλησετε το κουτόχορτο πουθενά παρά πέρα. Βεβαίως οι βασιλικότεροι του βασιλέως αριστεροί παπαγάλοι της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας αναπαράγουν την ίδια ακριβώς είδηση φουσκώνοντας απλώς τους αριθμούς. Το να μιλήσουν για μερικούς εκατοντάδες μπορεί να βάλει σε σκέψεις το εθισμένο με τις «μάζες» ακροατήριό τους. Έτσι αυτοί μιλάνε πλέον για χιλιάδες για να γίνουν αρκούντως πιστευτοί. Ίσως νομίζουν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν θέλει μια πραγματική επανάσταση στο Ιράν, ότι κατά βάθος υποστηρίζει το καθεστώς γιατί απλά θέλει να του επιβάλει την πολιτική του. Γι’ αυτό και αποκρύπτει το μέγεθος των διαδηλώσεων, και έτσι αναλαμβάνουν οι «ελευθεριακοί αριστεροί από τα κάτω» να αποκαταστήσουν την «μαζική» πραγματικότητα. Αναρωτιέται κανείς αν είναι μόνο βλάκες ή απλώς θύματα της ιδεοληψίας τους. Βεβαίως όσο περνάνε οι μέρες άπαντες επιβεβαιώνουν το «μαζικό» χαρακτήρα των διαδηλώσεων, κυρίως δε τον πολιτικό τους χαρακτήρα. «Οι τωρινές κινητοποιήσεις δείχνουν να είναι οι μαζικότερες από το 1979 και την ισλαμική επανάσταση που ανέτρεψε τον Σάχη, υπέρ του οποίου τώρα ακούγονται συνθήματα, όπως: «Σάχη Ρεζά αναπαύσου εν ειρήνη», σημειώνει η Μ.Καρχιλάκη από το CNN. Ιδού και τα σχετικά συνθ’ηματα υπέρ του Σάχη για τα οποία μας διαφώτισε αρχικά το international viewpoint μέσω ενός από τα Tweet της αντίδρασης. Ας το δούν όλοι οι «από τα κάτω» σύντροφοι και ας ξεσπάσουν όπως συνηθίζουν σε πανηγυρισμούς.

Εν πάση περιπτώσει. Περιμένοντας από τους υποστηρικτές των μοναρχικών στο Ιράν κάτι πιο σοβαρό να μας πούνε πέρα από το να αναπαράγουν τα βρωμερά μοναρχικά συνθήματα και τις ειδήσεις των δυτικών μίντια, εμείς αναδημοσιεύουμε το εξαιρετικό άρθρο του Κ. Ρουσίτη από το αρχείο της Εργατικής Εξουσίας γύρω από την Ιρανική επανάσταση του 1979 και για το οποίο δεν μετανοούμε σε καμία των περιπτώσεων. Εντάξει σύντροφοι της Ενιαίας Γραμματείας και των συναφή οργανώσεων; Το καταλάβατε;

Η ΙΡΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (1979)

‘Αρθρο του Κ. Ρουσίτη, Εργατική Εξουσία Οκτώβρης 2006.

Το Ιράν, τοποθετημένο στον άξονα του κακού, βρίσκεται το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής στόχευσης, αφού από το 1979 μέχρι σήμερα το καθεστώς της Τεχεράνης βρίσκεται σε ανοιχτή αντιπαλότητα με τον ιμπεριαλισμό.

Από την άλλη, η ιρανική επανάσταση το 1979 στάθηκε καθοριστική στη διαμόρφωση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, αφού μια σειρά οργανώσεις εμπνεύσθηκαν από αυτή. Όμως, ούτε η επανάσταση του ’79 ήταν μια ‘ισλαμική’ επανάσταση, ούτε ο Χομεϊνί ήταν ο ‘φυσικός’ της ηγέτης που βρέθηκε ‘δικαιωματικά’ στην εξουσία. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να παρουσιάσει τα βασικά γεγονότα της ιρανικής επανάστασης και να υποστηρίξει ότι η άνοδος των αγιατολλάδων στην εξουσία δεν ήταν ούτε αναγκαία ούτε η μοναδική δυνατότητα μέσα στην επαναστατική κρίση που άνοιξε για το Ιράν το 1978….   Συνέχεια εδώ

Advertisement