Η νέα επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα

Γ. Νάβης για το Avantgarde

Οι κυβερνητικές δεσμεύσεις

Η κυβέρνηση δεν κάνει καμία «διαπραγμάτευση» με τους «θεσμούς» γύρω από το νέο Εργασιακό. Έχει αποδεχθεί την «ευθυγράμμιση» του ελληνικού θεσμικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων με τις ευρωπαϊκές -διεθνείς πρακτικές. Το Υπ. Εργασίας έχει συστήσει σε συνεργασία με τους «θεσμούς» μια 8μελή διεθνή επιτροπή εμπειρογνωμόνων οι οποίοι θα παρουσιάσουν ένα πόρισμα για το πως θα «ευθυγραμμιστεί» το ελληνικό θεσμικό εργασιακό πλαίσιο με τις «βέλτιστες» ευρωπαϊκές και διεθνείς «πρακτικές». Το αργότερο ως το τέλος του 2016 πρέπει να έχει θεσπιστεί το νέο Εργασιακό.  Πρόεδρος της επιτροπής είναι ο Ολλανδός Γιαν Φαν Ουρς.  Από τα 8 μέλη της επιτροπής μόνο ένας είναι έλληνας. Είναι ο Ιωάννης Κουκιάδης ο πρώτος πρόεδρος του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων.
Βασικό μέλημα της ελληνικής πλευράς είναι η «αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας» και η κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα συνδικάτα. Οι «θεσμοί» όμως πιέζουν για μεγαλύτερη διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων και τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να μην ανοίξει καθόλου το μέτωπο  της αναπροσαρμογής του εθνικού κατώτατου μισθού και των «τριετιών». Έτσι όμως θα παραμείνουν σε ισχύ προηγούμενες μννημονιακές διατάξεις που προβλέπουν πως ο εθνικός κατώτατος μισθός θα ορίζεται με απόφαση του εκάστοτε Υπ. Εργασίας και θα εναρμονίζεται με τις εξελίξεις στην οικονομία και την παραγωγικότητα της εργασίας.  Αυτό μπορεί  να οδηγήσει σε παραπέρα μείωση του εθνικού κατώτατου μισθού λόγω της συνεχιζόμενης ύφεσης στην οικονομία και στην παραγωγικότητα. Όσοι  αναρωτιούνται τι μπορεί να προκύψει από τη διαπραγμάτευση πρέπει να πάρουν υπ’ όψη τους αυτή θα πραγματοποιηθεί σε συνθήκες ύφεσης και επέλασης της μερικής απασχόλησης. Στο α΄ τρίμηνο του 2016 σημειώθηκε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 1,4%, ενώ 3 στις 4 προσλήψεις είναι μερικής απασχόλησης. Αυτό σημαίνει πως το οικονομικό περιβάλλον στο οποίο θα «τρέξει» η «διαπραγμάτευση» με τους θεσμούς σε συνδυασμό με την υποταγή της κυβέρνησης στο κεφάλαιο δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια ελιγμών απέναντι στις απαιτήσεις των «θεσμών» για μεγαλύτερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας.

Οι πρόσφατες συνεντεύξεις Κατρούγκαλου

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από τις συνεντεύξεις που έδωσε ο υπουργός Εργασίας,  στην «ΕΡΤ1» και στην εφημερίδα «Real News» (21 και 22/8/16). Στις  συνεντεύξεις αυτές, ο Γ. Κατρούγκαλος ισχυρίστηκε ότι οι προϋποθέσεις για να πετύχει η διαπραγμάτευση είναι να συγκροτηθεί ένα «αρραγές εθνικό μέτωπο» και να ενισχυθούν «τα διεθνή και ευρωπαϊκά στηρίγματα». Όπως είπε, η κυβέρνηση έχει κάνει «συστηματική δουλειά και στα δυο αυτά επίπεδα», κάνοντας ξεχωριστή αναφορά στην «κοινή δήλωση των κοινωνικών εταίρων». Χαρακτήρισε ξανά «κόκκινη γραμμή» το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων. Για να στηρίξει τον ισχυρισμό του,  ότι η κυβέρνηση δίνει  μάχη για τα εργατικά συμφέροντα, είπε:

«(Στη διαπραγμάτευση) δεν πάμε να αποκρούσουμε τις απαιτήσεις των δανειστών και κυρίως του ΔΝΤ, που είναι ο σκληρός παίχτης, αλλά για πρώτη φορά έχουμε βάλει εμείς θέματα για να αναστρέψουμε την εργασιακή απορρύθμιση».  Για να το πετύχει αυτό, η κυβέρνηση αναζητάει στήριγμα και στη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.

 Η  ΔΟΕ  θα μελετήσει το πόρισμα της «Επιτροπής ειδικών» και θα γνωμοδοτήσει για το κατά πόσο «είναι σύμφωνο με τις διεθνείς συμβάσεις που προστατεύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων».

Ισχυρίστηκε, ακόμα, ότι

«το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» πρέπει να σταθεί «απέναντι στην επίθεση του νεοφιλελευθερισμού» και πρόσθεσε ψευδόμενος ότι «μόνο το ΔΝΤ ζητάει να αλλάξει η νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις, δεν το ζητούν οι εργοδότες στη χώρα μας». Στο ίδιο πνεύμα, συνέχισε λέγοντας ότι «οι ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις του ΔΝΤ δεν έχουν έδαφος στην Ευρώπη» και ότι «υπάρχει ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο το οποίο είναι γενετικά ασύμβατο με απόψεις να μην έχουμε ουσιαστική προστασία της εργασίας, όπως θέλουν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι»

 Όσα είπε ο Γ. Κατρούγκαλος στις 2 συνεντεύξεις, περιέχουν άπειρα ψέματα. Η  «κοινή δήλωση των κοινωνικών εταίρων» είναι η  συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ- ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ και ΣΕΤΕ της  19ης  Ιουλη 2016. Με τη συμφωνία αυτή  κυβέρνηση, εργοδοσία , ΓΣΕΕ (πλειοψηφία)  και ευρωπαϊκοί θεσμοί,  σκοπεύουν να υποτάξουν ιδεολογικά τους εργαζόμενους. Ο στόχος της «κοινής δήλωσης των κοινωνικών εταίρων» είναι να ενισχυθεί η συναίνεση των εργαζομένων απέναντι στη  νέα αντεργατική επίθεση που ετοιμάζουν. Να δουν δηλαδή οι εργαζόμενοι τα νέα μέτρα  ως «δίκαια» και σύμφωνα με το «γενικό συμφέρον» και όχι ως άδικα μέτρα  τα οποία επιβάλλει με καταναγκαστικές μεθόδους ο ισχυρότερος καπιταλιστής στον ασθενέστερο εργάτη. Για να μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία σημειώνουμε ότι, αμέσως μετά την υπογραφή τους στην «κοινή δήλωση», ο ΣΕΒ και οι άλλες ενώσεις των εργοδοτών παρέθεσαν δημόσια το σύνολο των θέσεών τους για τις ομαδικές απολύσεις, τους μισθούς, τις συλλογικές συμβάσεις και το συνδικαλιστικό νόμο, δείχνοντας τα δόντια τους στους εργαζόμενους.

Είναι ασύστολο ψέμα ότι οι εργοδότες στην Ελλάδα δεν θέλουν αλλαγή του νόμου για τις ομαδικές απολύσεις. Ο ΣΕΒ ευθαρσώς έχει ζητήσει την πλήρη εναρμόνιση της νομοθεσίας με τη σχετική οδηγία της ΕΕ. Οι λεγόμενες «ακραίες» απαιτήσεις στη διαπραγμάτευση τίθενται  από τις ίδιες τις ανάγκες και τα συμφέροντα των καπιταλιστών ελλήνων και ξένων. Όσο για το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο», και μόνο η επίκλησή του είναι πρόκληση. (Ας αναλογιστούμε κανείς τους αντεργατικούς νόμους που πέρασε πρόσφατα η κυβέρνηση της Γαλλίας, τον καθορισμό του κατώτερου μισθού με νόμο του κράτους, που ισχύει στην πλειοψηφία των κρατών – μελών της ΕΕ, τη γενίκευση των ελαστικών και ευέλικτων μορφών απασχόλησης εύκολα διαπιστώνει τι σημαίνει «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο»). Σε άλλο σημείο των 2 συνεντεύξεων, ο Γ. Κατρούγκαλος έδωσε «εγγυήσεις» για το δικαίωμα στην απεργία, λέγοντας ότι «είναι ιερό». Στη «Real News», μάλιστα, δήλωσε: «Η απεργία είναι το έσχατο όπλο των εργαζομένων. Θα το υπερασπιστούμε μέχρι το τέλος. Σε καμιά περίπτωση δεν θα δεχθούμε να μην είναι δυνατό να αμύνονται και να διεκδικούν οι εργαζόμενοι, πολύ περισσότερο στο σημερινό περιβάλλον της εργασιακής ζούγκλας που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αναστρέψουμε».

Οι δηλώσεις αυτές του Κατρούγκαλου για το δικαίωμα στην απεργία είναι 100%  ψεύτικες. Η κυβέρνηση, μαζί με το κουαρτέτο σχεδιάζουν αυστηροποίηση των προϋποθέσεων για να κηρύξει απεργία μια συνδικαλιστική οργάνωση, με το πρόσχημα μάλιστα ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις χρειάζεται να αποφασίζονται από περισσότερους εργαζόμενους, για να είναι η απόφαση πιο δημοκρατική.  Έχει πέσει στο τραπέζι το μέτρο να αποφασίζεται η απεργία από το 50%+1 των εργαζομένων μιας επιχείρησης ή των μελών ενός σωματείου.  Αυτό το μέτρο καθιστά εξαιρετικά δύσκολη, σχεδόν αδύνατη την κήρυξη της απεργίας από ένα κλαδικό ή ένα μεγάλο επιχειρησιακό συνδικάτο. Όπως είχε γράψει στο υπόμνημα που παρέδωσε στην «Επιτροπή σοφών» το υπουργείο Εργασίας, η σημερινή νομοθεσία επαρκεί για να κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές η πλειοψηφία των απεργιών που αποφασίζονται. Έτσι οι εργοδότες δείχνουν να προτιμούν την προσφυγή στη Δικαιοσύνη, ακόμα και έναντι μιας πιθανής επιλογής να εφαρμόσουν το «lock out»..

Για τη χρηματοδότηση των συνδικάτων    

Για τη χρηματοδότηση των συνδικάτων, ο υπουργός Εργασίας ισχυρίστηκε στην «ΕΡΤ1» ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να καταστήσει τα συνδικάτα «ανεξάρτητα από το κράτος, αυτοδύναμα και δυνατά», λέγοντας ψευδώς ότι έως σήμερα αυτά χρηματοδοτούνται από το κράτος και γι’ αυτό εκμαυλίζονται. Στόχος είναι η «βαθμιαία και σταδιακή μετάβαση στην αυτοχρηματοδότηση μετά το 2017», ύστερα από «διάλογο με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις». Ο Κατρουγκαλος χαρακτήρισε κρατική χρηματοδότηση τις εισφορές που εισπράττει από τους εργαζόμενους ο ΟΑΕΔ (μέσω παρακράτησης από το ΙΚΑ) «χωρίς να ερωτηθούν» και αποδίδονται στη συνέχεια στα συνδικάτα. Όπως αποκάλυψε, πρόταση της κυβέρνησης είναι να εξασφαλιστεί μέσων των συλλογικών συμβάσεων ότι «ένας εργαζόμενος που θέλει την προστασία του συνδικάτου θα δίνει μια καθορισμένη συνδρομή». Στη συνέντευξη στη «Real News» είπε για το ίδιο θέμα ότι «πολλές φορές το δημόσιο χρήμα αποτελεί εργαλείο πολιτικού εκμαυλισμού και δημιουργίας εργατικών αριστοκρατιών, που καμία σχέση δεν έχουν με τους αγώνες των εργαζομένων». Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι «γι’ αυτόν το λόγο επέλεξα να είναι εκτός συζητήσεων για τη δεύτερη αξιολόγηση και για φέτος να συνεχιστεί το υφιστάμενο καθεστώς χρηματοδότησης».

Ουσιαστικά αυτό που ψευδώς χαρακτηρίζεται «παύση της χρηματοδότησης των συνδικάτων» είναι μια ληστεία  σε βάρος των εργαζομένων. Το κράτος κλέβει τις εισφορές που δίνουν οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα τους για να μπορούν να λειτουργούν. Διότι η χρηματοδοτηση των συνδικάτων γίνεται με χρήματα της πρώην Εργατικής Εστίας. Τα λεφτά της πρώην Εργατικής Εστίας, που αποδίδονται στα συνδικάτα (όταν αποδίδονται, μιας και το ΙΚΑ χρωστάει τεράστια ποσά στον ΟΑΕΔ απ’ αυτό το κονδύλι), είναι εισφορές των εργαζομένων. Η ισχύουσα νομοθεσία προβλέπει την απόδοση βάσει παραστατικών μόνο των εξόδων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία των συνδικάτων . Τα χρήματα αυτά προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων προς τον πρώην Οργανισμό Εργατικής Εστίας, που καταργήθηκε από τις μνημονιακές κυβερνήσεις.  Με τα χρήματα αυτά στεγάζονται 77 εργατικά κέντρα σε όλη τη χώρα, σε  ιδιόκτητα κτίρια.  Μισθώνονται αλλά 22 για τον ίδιο σκοπό και άλλα 40 για τη στέγαση  ομοσπονδιών .  Μέσα  στα κτίρια αυτά γίνονται οι συναντήσεις, οι συζητήσεις, οι εκδηλώσεις και όλες οι προετοιμασίες και η φύλαξη των υλικών για τις απεργίες και τις διαδηλώσεις που οργανώνουν τα συνδικάτα.

Αν υλοποιηθεί το σχέδιο του Κατρουγκαλου για την παύση της χρηματοδότησης των συνδικάτων τότε: 1) Θα σταματήσει η κάλυψη των αναγκών των συνδικάτων από τον ΟΑΕΔ και θα κλαπούν για άλλη μια φορά οι εισφορές των εργαζομένων.  2) Θα αυξηθούν τα εμπόδια  στην συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων. 3) Θα ενισχυθούν οι εργοδοτικές «ενώσεις προσώπων»

Η προπαγάνδα της αστικής τάξης δεν σταματάει μόνο στην χρηματοδότηση των συνδικάτων. Τα ΜΜΕ επιτίθενται διαρκώς και στα υποτιθέμενα «προνόμια των συνδικαλιστών». Σε παραπλανητικό και ψευδές άρθρο της η «Καθημερινή» αναφέρει ότι «οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν δύο ειδών εξουσίες, οικονομική και διοικητική. Το σημαντικότερο προνόμιό τους, όμως, είναι η απαλλαγή από την εργασία, δεν εργάζονται. Ο νόμος 1264/82 ορίζει στο άρθρο 17 τις ημέρες αδείας που δικαιούνται τα μέλη συνδικαλιστών οργάνων. Σχεδόν όλοι απολαμβάνουν απαλλαγή καθηκόντων για το σύνολο της συνδικαλιστικής τους θητείας».

Η  αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Το άρθρο 17 προβλέπει μόλις δύο ημέρες το μήνα άδεια, άνευ αποδοχών, και όλοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι αυτές οι άδειες χρησιμεύουν για την οργάνωση των αγώνων. Όμως οι μνημονιακοί βρικόλακες δεν θέλουν να υπάρχουν συνδικαλιστές ικανοί   να στηρίξουν την οργάνωση ταξικών αγώνων και απεργιών

Η συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ- ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ και ΣΕΤΕ της 19ης  Ιουλη 2016

Όπως περιγράφει και ο Τρότσκι (Μαρξισμός και Συνδικάτα) τα συνδικάτα, ειδικά σε εποχές έντονης κρίσης, πολλές φορές μεταβάλλονται σε όργανα του κράτους. Φαίνεται ότι και σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια διαδικασία. Την Τρίτη 19 Ιούλη 2016 πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών ενώσεων ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ και ΣΕΤΕ που υπογράφουν την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), με τη συμμετοχή του υπουργού Εργασίας Γ. Κατρούγκαλου. Η συνάντηση αυτή είναι συνέχεια μιας διαδικασίας ανεπίσημου «κοινωνικού διαλόγου» μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ που είχε ξεκινήσει  το 2014 με τη διαμεσολάβηση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας στη Γενεύη. Αναστήθηκε το 2016 με τις προσπάθειες της κυβέρνησης να συγκροτήσει μια δήθεν κοινή «εθνική» γραμμή για τα εργασιακά, ενόψει της διαπραγμάτευσης για τη 2^η αξιολόγηση. Η συνάντηση κατέληξε σε ενα κείμενο που περιλαμβάνει τα παρακάτω 5 σημεία

α) Αποδέχεται το «κείμενο αρχών» που υπέγραψαν οι ευρωπαϊκές οργανώσεις «κοινωνικών εταίρων» με την Κομισιόν στις 27/6/2016 και το χαρακτηρίζει «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο», που αποτελεί «ταυτότητα της Ευρώπης» και συμπυκνώνει τις μόνες αποδεκτές «βέλτιστες πρακτικές». Το κείμενο αρχών της 27^ης Ιουνη 2016 ουσιαστικά θεσμοθετεί  τον «κοινωνικό διάλογο», και αναπαράγει όλη την καπιταλιστική προπαγάνδα  γύρω από την ΕΕ και την «πολιτισμένη» Ευρώπη «των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων». Υλοποιεί την κατεύθυνση που έχει εισηγηθεί ο Γιουνκέρ με τον τίτλο «Νέα Αρχή για τον Κοινωνικό Διάλογο» από το Μάρτη του 2015. Η εισήγηση αυτή του Γιούνκερ παρουσιάζεται, από κυβερνητικά στελέχη, ως απόδειξη μιας υποτιθέμενης αλλαγής πλεύσης στην ΕΕ.

 β) Επαναφέρει δύο προηγούμενες συμφωνίες ΓΣΕΕ-ΣΕΒ που πραγματοποιήθηκαν στη Γενεύη το Σεπτέμβρη 2014  και το Νοέμβρη 2015 στο Ζάππειο υπό το συντονισμό της ΔΟΕ. Η πρώτη συμφωνία αναφέρει ότι δεν υπάρχει λόγος τροποποίησης της νομοθεσίας για ομαδικές απολύσεις, ανταπεργία (λοκ άουτ) και συνδικαλιστική δράση.  Για τις ομαδικές απολύσεις όμως, είχε καταγραφεί και από το ΣΕΒ και από τη ΓΣΕΕ η κατεύθυνση ενίσχυσης της δικαιοδοσίας του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ). Ενίσχυση της δικαιοδοσίας του ΑΣΕ  σημαίνει πρακτικά οτι αφαιρείται   από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας το «βάρος» της έγκρισης ομαδικών απολύσεων πέρα από το όριο του 5%. Επίσης καταγράφει την επιθυμία του ΣΕΒ για μεγαλύτερη ελευθερία απολύσεων όταν μια επιχείρηση εμφανίζεται «προβληματική» και  το  υποτονικό  σχόλιο της ΓΣΕΕ  η οποία περιορίστηκε  να ζητήσει  «δικαίωμα» των εργαζομένων για ενημέρωση και διαβούλευση. Για τη συνδικαλιστική δράση, η ΓΣΕΕ είχε χαρακτηρίσει «εμβληματικό» το νόμο 1264/1982, ο ΣΕΒ είχε ζητήσει «βελτιώσεις» για την αντιμετώπιση «στρεβλώσεών» του, ενώ κι οι δύο είχαν συμφωνήσει ότι η απρόσκοπτη απόδοση των εισφορών των εργαζομένων στα συνδικάτα είναι «πρωταρχικής σημασίας. Ουσιαστικά η  συμφωνία της Γενεύης ( 2014 ) άνοιξε τη συζήτηση για έγκριση ομαδικών απολύσεων χωρίς πολιτικό κόστος για την εκάστοτε κυβέρνηση και για  αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, διατηρώντας όμως το θεσμικό ρόλο των εργατοπατέρων. Η δεύτερη  συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ  (Νοέμβρης  2015 στο Ζάππειο) αφορούσε τις ΣΣΕ υποστηρίζοντας την υπερίσχυση των κλαδικών έναντι των επιχειρησιακών , αν οι κλαδικές έχουν καλύτερους όρους για τους εργαζόμενους.  ΓΣΕΕ και ΣΕΒ συνομολόγησαν τότε ότι οι κλαδικές συμβάσεις απειλούνται με εξαφάνιση, αφού έχασαν τη θεσμική τους αναγνώριση ως υποχρεωτικές και πρότειναν η επαναφορά τους. Αλλά μόνο στα χαρτιά.  Γιατί ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας,  σε συνέντευξή του στις 14/7/2016 διατυπώνει ρητά την επιθυμία του ΣΕΒ να συνεχίσουν να υπερισχύουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις. Άρα η συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ του Νοέμβρη 2015 είναι ήδη ένα κουρελόχαρτο. Υπογράφτηκε τότε παραπλανητικά. Ήταν από τότε φανερό ότι δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκρυσμα, διότι όλοι γνώριζαν ότι η κυβέρνηση το Νοέμβριο του 2015 δεν είχε ούτε ίχνος βούλησης να επαναφέρει με νομοθετική ρύθμιση την υποχρεωτικότητα των κλαδικών συμβάσεων.

γ) Δηλώνει ότι «δεν υφίσταται θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού ή κατάργησης του 13^ου και 14^ου μισθού».  Πρόκειται φυσικά για ασύστολο ψέμα. Διότι σχεδιάζουνε ενσωμάτωση  του 13^ου και 14^ου μισθού ( για τους παλιούς εργαζόμενους) και πλήρη κατάργηση για τους νέους. Στα χαρτιά υπογράφουν ότι ο κατώτατος μισθός πρέπει να ορίζεται  στο πλαίσιο της ΕΓΣΣΕ μέσω κοινωνικού διαλόγου.  Αλλά αυτό θα μείνει  στα χαρτιά. Γιατί προσκρούει στις απαιτήσεις των δανειστών  οι οποίοι ζητούν να μειωθεί ακόμα περισσότερο ο κατώτατος μισθός.  Η κυβέρνηση θέλει μεν να εμφανίζεται προοδευτική αλλά δεν δεσμεύεται απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών και αφήνει ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο για τον τελικό υπολογισμό του κατώτατου μισθού.  Πέρα από τη μείωσή του καθ’ αυτή έχει τεθεί ζήτημα κατάργησης των τριετιών, ενώ μετέωρο από το νόμο 4093/2012 είναι το επίδομα γάμου (ύψους 10%), το οποίο υποχρεώνονται να καταβάλλουν μόνο οι εργοδότες που είναι μέλη εργοδοτικών ενώσεων. Αυτή η χοντροκομμένη αλχημεία έχει οδηγήσει πολλές επιχειρήσεις  σε μαζικές αποχωρήσεις από τις ενώσεις των εργοδοτών. Διαγράφονται από τις εργοδοτικές ενώσεις και απαλλάσσονται από την υποχρέωση καταβολής του επιδόματος γάμου.

δ) Εισηγείται τον «εκσυγχρονισμό» του νόμου 1264/1982 χωρίς όμως  «να αμφισβητηθεί το δικαίωμα στην απεργία και χωρίς να αμφισβητηθεί  « η συνταγματική προστασία της συνδικαλιστικής δράσης». Πρόκειται για 100% ψευδή δήλωση.   Η θλιβερή  ΓΣΕΕ γνωρίζει άριστα  ότι  η  εργοδοσία έχει ξεκαθαρίσει τις προθέσεις της. Ο Φέσσας, σε ομιλία του στη Γ.Σ. του ΣΕΒ στις 21/6/2016, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις απεργίες στα «λιμάνια που παραλύουν», ενώ στη συνέντευξή του που αναφέρθηκε μίλησε για «υπερβολική προστασία των συνδικαλιστών», για ζητήματα καταβολής της αμοιβής τους από τον εργοδότη και για θέματα αντιπροσωπευτικότητας. Παράλληλα, έβαλε και το ζήτημα της διαιτησίας, καθώς η απαγόρευση της δυνατότητας μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ, που επιβλήθηκε με μνημονιακή διάταξη το 2012, κρίθηκε αντισυνταγματική από το ΣτΕ το 2014.  Ο Φεσσας ζητάει να ακυρωθεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (2014) και να ισχύσει ο μνημονιακός νόμος του 2012. Και όμως  ανερυθρίαστα η ΓΣΕΕ συνυπογράφει με τον Φέσσα ότι δήθεν θα σεβαστούν από κοινού τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα…

ε) Τέλος οι ίδιοι οι υπογράφοντες «κοινωνικοί εταίροι» προτείνουν τη διεξαγωγή τριμερούς «ειλικρινούς κοινωνικού διαλόγου» σχετικά με τη διαπραγμάτευση, σε τρία στάδια: α) με την επιτροπή εμπειρογνωμόνων β) με την κυβέρνηση και τους «θεσμούς» πάνω στις δικές τους προτάσεις και γ) τέλος με τη διαμόρφωση των τελικών νομοθετικών ρυθμίσεων. Σε κάθε τέτοιο στάδιο, ο ρόλος που διεκδικούν είναι η δυνατότητα έκθεσης των απόψεων και των σχολίων κάθε «κοινωνικού εταίρου».

Ιδεολογική χειραγώγηση και εξαπάτηση

Κράτος και κεφάλαιο αξιοποιούν μια σειρά ιδεολογημάτων που βρίσκουν έδαφος στην αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Από διάφορες μεριές (βλ. για παράδειγμα την τελευταία έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού της βουλής) γίνεται προσπάθεια να συνδεθούν με την «ανάπτυξη», την «προσέλκυση ξένων επενδύσεων» και τη «δημιουργία θέσεων εργασίας», με σκοπό την άμβλυνση των αντιστάσεων του προλεταριάτου  και την υποταγή του στην πολιτική που τους καταστρέφει. Η ΕΕ εξωραΐζεται.  Ο  Κατρούγκαλος  διαχωρίζει το ΔΝΤ ως «ακραίο παίχτη»  παρουσιάζει την Ε.Ε. ως υπερασπιστή των εργασιακών δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση κάνει λόγο για «κοινωνικό μέτωπο με εθνικά χαρακτηριστικά» και όλοι επαναλαμβάνουν σε βαθμό αηδίας τον όρο «κοινωνικοί εταίροι».  Η απάτη της «σκληρής διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης, με «όπλο» τη συναίνεση των εργοδοτών και της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας που εμφανίζονται ως εκπρόσωποι του λαού(!), επανέρχεται για να συσκοτίσει ακόμα περισσότερο τους πραγματικούς όρους.  Σε αυτή την ιδεολογική πλευρά της επίθεσης, η συνδικαλιστική ηγεσία (στην πλειοψηφία της) ευθυγραμμίζεται με τους καπιταλιστές και προωθεί  τις ίδιες αντιλήψεις. Την επαναφορά του «κοινωνικού διαλόγου», την προσφυγή σε νομικά, συνταγματικά και κοινοβουλευτικά υποτιθέμενα εργαλεία που συγκαλύπτουν  το ρόλο του κράτους και των μηχανισμών του, τη λογική της ανάθεσης της υπεράσπισης των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στους «έμπειρους» εργατοπατέρες που «ξέρουν να διαβουλεύονται» με την κυβέρνηση, με τους «θεσμούς» και  με την εργοδοσία . Στην πραγματικότητα ξέρουν να διαβουλεύονται τους όρους της δικής τους επιβίωσης, της δικής τους διατήρησης με αντάλλαγμα την αναγνώριση από τους καπιταλιστές της προσφοράς τους στην καλλιέργεια της ηττοπάθειας, και την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης.

Οι προλεταριακές αντιστάσεις

Παρά την τεράστια επιχείρηση ιδεολογικής χειραγώγησης που επιχειρεί η κυβέρνηση τα νέα αντεργατικά μέτρα δεν θα αποσπάσουν την συναίνεση των εργαζομένων. Διότι η εμπιστοσύνη  των εργαζομένων στη συνδικαλιστική ηγεσία έχει κλονισθεί ήδη  σε πολύ μεγάλο βαθμό.  Κάθε κοινή ανακοίνωση ΓΣΣΕ-ΣΕΒ-Κυβέρνησης  φαίνεται στα μάτια των μισθωτών  σήμερα ως μία αηδιαστική επιχείρηση  εξαπάτησής τους.

Η θεσμοθέτηση των μέτρων θα είναι ουσιαστικά μία πράξη πειθαναγκασμού του προλεταριάτου. Χρησιμοποιούμε τον όρο «πειθαναγκασμός» γιατί τα νέα μέτρα ουσιαστικά αποτυπώνουν νομικά τους  εξαιρετικά  δυσμενείς όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα του 2016.  Οι προλετάριοι αντιλαμβάνονται τον συντριπτικό σε βάρος τους συσχετισμό δυνάμεων και  διστάζουν να βάλουν στους εαυτούς τους καθήκοντα που δεν μπορούν να εκπληρώσουν. Εκτιμούν ότι δεν μπορούν να αναχαιτίσουν την καπιταλιστική επίθεση γιατί ο ταξικός εχθρός είναι σημαντικά ισχυρότερος και αναγκαστικά  «πείθονται» να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους με χαμηλότερη αμοιβή της εργατικής τους δύναμης, με τον εφιάλτη της ανεργίας και την διαρκή απειλή της απλήρωτης εργασίας.

Ωστόσο υπάρχει κατά κανόνα μία προλεταριακή  πρωτοπορία  που οργανώνει απεργίες-καταλήψεις-διαδηλώσεις προσδοκώντας να ψήσει τη συνείδηση του προλεταριάτου στο καμίνι της ταξικής πάλης. Υπάρχουν πάντοτε στην ιστορία των ταξικών αγώνων οι πρωτοπόροι εργάτες που διαπαιδαγωγήθηκαν με την ακούραστη δράση και προπαγάνδα των κομμουνιστών και συνεχίζουν απτόητοι την οργάνωση των εργατικών αντιστάσεων, αδιακρίτως από το τελικό αποτέλεσμα και γνωρίζοντας ότι στην τρέχουσα συγκυρία δεν μπορούν να αναχαιτίσουν την καπιταλιστική επίθεση.

Ίσως οι πρωτοπόροι αυτοί εργάτες να μην δρουν με ένα κοινό σχέδιο και να μην  είναι τυπικά μέλη κάποιου κομμουνιστικού κόμματος.  Η δράση τους όμως εμπνέεται από τις κομμουνιστικές αρχές  της ταξικής πάλης. Γι’ αυτό συμβάλλουν σημαντικά στη γέννηση νέων κομμουνιστικών και ταξικών συνειδήσεων. Κάθε νέα γενιά εργατών απειλείται από τον πειθαναγκασμό που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο. Το στοίχημα για κάθε νέο προλετάριο είναι αν θα αποδεχτεί μοιρολατρικά τη σκληρή πραγματικότητα ή αν θα στρατευτεί στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης. Αν βλέπει γύρω του μόνο φοβισμένους και υποταγμένους είναι αναμενόμενο να παραιτηθεί από κάθε ιδέα αντίστασης. Αν όμως βλέπει κάποιους να αντιστέκονται, να προπαγανδίζουν και να οργανώνουν απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις τότε αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης.  Γι’ αυτό έχει σημασία να οργανωθούν όσο γίνεται μαχητικότεροι και μαζικότεροι αγώνες ενάντια στα νέα αντεργατικά μέτρα.

Και κάτι ακόμα. Αν περάσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα (το πιθανότερο) θα αλλάξει αναγκαστικά η μορφή των αγώνων. Οι απεργίες θα μοιάζουν ίσως με την απεργία εργατών γης στη Μανωλάδα ή με την απεργία των καθαριστριών στα λεωφορεία. Δηλαδή θα γίνονται με σκληρούς όρους. Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι ο μεταπολεμικός κορπορατισμός έχει ήδη τελειώσει και ότι με δικαστικές αποφάσεις των τελευταίων χρόνων όλες οι απεργίες σχεδόν χαρακτηρίζονται παράνομες και καταχρηστικές. Αλλά τα νέα μέτρα θα επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο τους όρους κήρυξης μιας απεργίας. Δεν θα μιλάμε πια για «συνδικαλιστικούς αγώνες», αλλά για «προλεταριακούς αγώνες»…