Η Δυτική Αυτοκρατορία στο μονοπάτι του πολέμου

«Πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών»

Π. Παπ. για το avantgarde

Μπαίνοντας στον ένατο χρόνο της καπιταλιστικής κρίσης, το ζοφερό κλίμα που επικρατεί στη βαλτωμένη παγκόσμια οικονομία με την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους στις σημαντικές οικονομίες, την οικονομική δυσπραγία της Κίνας αλλά και την ύφεση που επικρατεί σε πολλές «αναπτυσσόμενες» χώρες, τις τιμές των εμπορευμάτων να πέφτουν και τις μετοχές να ξεπουλιούνται μαζικά, οδηγεί αστούς αναλυτές να προβλέπουν «κρίση μέσα στην κρίση». Δε φαίνεται κάποια εύκολη διέξοδος για το καπιταλιστικό σύστημα από το καθοδικό αυτό σπιράλ – ή σπιράλ θανάτου, όπως το αποκαλεί η CitiGroup. H Deutsche Bank έρχεται να πιστοποιήσει τους φόβους αυτούς περαιτέρω. Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και την αναντιστοιχία μεταξύ της συνεχιζόμενης οικονομικής παρακμής του νατοϊκού ηγεμόνα, των ΗΠΑ, και της στρατιωτικής του υπεροπλίας, ο πόλεμος φαίνεται να έρχεται όλο και πιο κοντά. Η πολεμοχαρής διάσταση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τον εκμηδενισμό του γεωπολιτικού ρόλου και την καθυπόταξη των ανταγωνιστών του καθίσταται ολοένα και πιο αναγκαία από τη σκοπιά του, και η Δυτική Αυτοκρατορία έχει μπει για τα καλά στο μονοπάτι του πολέμου – με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανθρωπότητα. Σταχυολογούμε κάποια από τα κομμάτια του παζλ αυτής της διαδικασίας.

Εντείνεται η νατοϊκή περικύκλωση της Ρωσίας

Στις 2 Φλεβάρη, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ παρουσίασε στην Ουάσινγκτον το στρατιωτικό προϋπολογισμό της χώρας για το 2017, συνολικού ύψους $582.7 δις. Για να κατανοήσει κανείς την τάξη μεγέθους, αρκεί να πούμε πως το αντίστοιχο ποσό του 2015 ξεπερνούσε το συνολικό άθροισμα των αμυντικών προϋπολογισμών των επόμενων εννιά χωρών (Κίνα, Σαουδική Αραβία, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ιαπωνία, Ινδία, Γερμανία, Νότια Κορέα). Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του προϋπολογισμού αυτού είναι η τεράστια αύξηση των δαπανών για την ανάπτυξη στρατευμάτων στην Ευρώπη, που εκτοξεύεται από τα $800 εκατομμύρια στα $3.4 δις. Στόχος των αυξημένων δαπανών είναι, φυσικά, η «αντιμετώπιση της ρωσικής επιθετικότητας» – δηλαδή η κλιμάκωση της περικύκλωσης της Ρωσίας. Στους 65,000 Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη θα προστεθούν τεθωρακισμένες ταξιαρχίες καθώς και μεγάλες ποσότητες οπλικών συστημάτων (τανκς, πυροβολικό κοκ) σε διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων και οι χώρες της Βαλτικής – που βρίσκονται στα σύνορα της Ρωσίας. Ο Κάρτερ απαρίθμησε τις πέντε βασικές προκλήσεις για την άμυνα των ΗΠΑ: 1) Ρωσία, 2) Κίνα, 3) Ιράν, 4) ΛΔ Κορέας και 5) ISIS. Ήταν ξεκάθαρος σε ό,τι αφορά την ιεράρχηση: «Σε αυτό το περιβάλλον, η Ρωσία και η Κίνα είναι οι πιο πιεστικοί ανταγωνιστές μας.»

Ο Ομπάμα δήλωσε ότι αυτή η αύξηση του προϋπολογισμού «θα επιτρέψει στις ΗΠΑ να ενισχύσουν την ισχυρή στρατιωτική τους στάση στην Ευρώπη και θα βελτιώσει την ικανότητά τους να τηρήσουν τις δεσμεύσεις του άρθρου 5 προς τα μέλη του ΝΑΤΟ. Θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι η Αμερική θα παραμείνει σταθερά στο πλευρό των συμμάχων της στην υπεράσπιση όχι μόνο του εδάφους του ΝΑΤΟ, αλλά και στην υπεράσπιση των κοινών αρχών του διεθνούς δικαίου και της τάξης». Έστειλε με αυτόν τον τρόπο ένα σαφές μήνυμα στις – ακροδεξιές και έντονα αντιρωσικές – συμμαχικές του κυβερνήσεις των χωρών της Βαλτικής ότι τις στηρίζει και άρα μπορούν να αποθρασυνθούν περαιτέρω.

Λίγες μέρες αργότερα, το αμερικάνικο θινκ τανκ RAND έδωσε στη δημοσιότητα μια έκθεση βγαλμένη κατευθείαν από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Υποστήριξε πως «ο ρώσικος στρατός μπορεί να κατακτήσει τις χώρες της Βαλτικής μέσα σε 60 ώρες», και πρότεινε ως αντίμετρο σε αυτή την «απειλή» την περαιτέρω αύξηση των νατοϊκών δαπανών κατά $2.7 δις. Και συνέχισε: «Περαιτέρω πολεμικές προσομοιώσεις δείχνουν πως μια δύναμη αποτελούμενη περίπου από επτά ταξιαρχίες – συμπεριλαμβανομένων τριών τεθωρακισμένων ταξιαρχιών – υποστηριζόμενες επαρκώς από αεροπορική δύναμη, πυρά εδάφους, και άλλα μέσα στο έδαφος και έτοιμες να πολεμήσουν κατά την έναρξη των εχθροπραξιών θα αρκούσαν για να εμποδίσουν την ταχεία κατάληψη των κρατών της Βαλτικής». Δικαιολόγησε τη δαπάνη ως εξής: «Δεν είναι μικρό ποσό, αλλά αν το δει κανείς στο πλαίσιο μιας Συμμαχίας με συνολικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν μεγαλύτερο από $35 τρις και με συνολικές ετήσιες αμυντικές δαπάνες άνω του $1 τρις, είναι δύσκολο να πει κανείς ότι είναι και τόσο δυσβάσταχτο, ιδίως σε σύγκριση με τα πιθανά κόστη μιας αποτυχίας υπεράσπισης των πιο εκτεθειμένων και ευάλωτων συμμάχων του ΝΑΤΟ.» Την ίδια σχεδόν στιγμή, το BBC δημοσίευε ένα «υποθετικό σενάριο» για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που ξεκινούσε με τη Ρωσία να εισβάλλει στη Λετονία. Στις 10 Φλεβάρη, το ΝΑΤΟ ενέκρινε την κλιμάκωση της περικύκλωσης, με τον Στόλτενμπεργκ να λέει για την ανάπτυξη μερικών ακόμα χιλιάδων στρατιωτών και την εγκατάσταση τουλάχιστον δύο ακόμα νατοϊκών βάσεων στην Ανατολική Ευρώπη.

Το πίβοτ στην Ασία και η περικύκλωση της Κίνας

Παρά τις συνεχείς απειλές, τις προσπάθειες οικονομικού στραγγαλισμού και τις σκληρότατες κυρώσεις που έχουν επιβληθεί από τους ιμπεριαλιστές στη ΛΔ Κορέας, η μικρή αυτή χώρα έκανε πρόσφατα την τέταρτη πυρηνική της δοκιμή ενώ στις 7 Φλεβάρη έστειλε και στο διάστημα τον πρώτο της δορυφόρο. Η Αυτοκρατορία παρουσιάζει αυτές τις εξελίξεις ως «απειλή ενάντια στον ελεύθερο δυτικό κόσμο» και χρησιμοποιεί αυτό το ψεύτικο πρόσχημα για να κλιμακώσει τη στρατιωτική της οικοδόμηση στην Άπω Ανατολή. Πρόσφατα η Νότια Κορέα, που σχεδιάζει το ξαναγράψιμο των σχολικών βιβλίων «επί το πατριωτικότερον», αναθεωρώντας διάφορα κομμάτια της ιστορίας της που δε βοηθούν στην απαραίτητη καλλιέργεια εθνικισμού που επιθυμεί η δεξιά της κυβέρνηση, αναβάθμισε τις σχέσεις στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία στο πεδίο της ανταλλαγής πληροφοριών, ενώ υπάρχουν συζητήσεις για την τοποθέτηση «στρατηγικών όπλων» (δηλαδή πυρηνικών) στο έδαφός της. Στις αρχές του Γενάρη, ένα αμερικάνικο βομβαρδιστικό Β-52, που έχει τη δυνατότητα να φέρει πυρηνικά, πραγματοποίησε πτήση πολύ κοντά στα σύνορα της ΛΔ Κορέας. Στην Ιαπωνία, η ένταση του εθνικισμού και του μιλιταρισμού συνοδεύεται από την αύξηση στις στρατιωτικές δαπάνες και την αναθεώρηση του «ειρηνικού συντάγματος» της χώρας, με τη γιαπωνέζικη βουλή να αίρει τους περιορισμούς για διεξαγωγή πολέμων στο εξωτερικό που ίσχυαν από το 1947.

Να σημειώσουμε εδώ ότι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της ΛΔ Κορέας, όπως και κάθε χώρας που βρίσκεται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού, να διαθέτει και να αναπτύσσει πυρηνικά όπλα, ώστε να έχει ικανοποιητικά μέσα για την άμυνά της. Από τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστές έχουν ανεβάσει την αντιπαράθεση στο επίπεδο των πυρηνικών, οι καταπιεσμένοι λαοί έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να διαθέτουν και αυτοί αντίστοιχα αμυντικά μέσα. Μολονότι το πυρηνικό οπλοστάσιο της ΛΔ Κορέας είναι αστείο μπροστά στο αντίστοιχο των ΗΠΑ, λειτουργεί ως μέσο αποτροπής μιας επίθεσης.

Παρ’ όλα αυτά, ο βασικός στόχος της στρατιωτικής οικοδόμησης της Αυτοκρατορίας στην Άπω Ανατολή είναι στην πραγματικότητα η Κίνα. Η προσπάθεια περικύκλωσής της Κίνας, που εντάσσεται στο περιβόητο «πίβοτ στην Ασία» των ΗΠΑ, περιλαμβάνει συνεχείς προκλήσεις ενάντια στη χώρα με αμερικάνικα πολεμικά πλοία να μπαίνουν σε διεκδικούμενα από την Κίνα ύδατα, καθώς και τον περαιτέρω εξοπλισμό των τοποτηρητών του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Πρόσφατα το σημαντικό αμερικάνικο θινκ τανκ  Center for Strategic and International Studies δημοσίευσε μια ιδιαίτερα αναλυτική έκθεση με τίτλο «Επανισορροπήση στην Ασία και τον Ειρηνικό 2025: Δυνατότητες, Παρουσία και Συνεργασίες». Στην έκθεση αυτή, η σύνταξη της οποίας ανατέθηκε στο θινκ τανκ απευθείας από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, αναγνωρίζονται και αναλύονται οι διάφοροι παράγοντες που μπαίνουν εμπόδιο στην προώθηση των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή της Άπω Ανατολής. Το κύριο βάρος της έκθεσης πέφτει στην Κίνα, της οποίας «η ανοχή στο ρίσκο έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία» (μετάφραση: η Κίνα δεν έχει αποδεχτεί ακόμα να υποταχτεί πλήρως στην αυτοκρατορική ατζέντα και να γίνει αποικία).

Η έκθεση αποτιμά τις προκλήσεις ενάντια στην αμερικάνικη ηγεμονία και είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρη σε ό,τι αφορά τις προθέσεις της: «Απορρίπτουμε την επιλογή της αποχώρησης από τον δυτικό Ειρηνικό εξαιτίας αυτών των νέων προκλήσεων. Μια τέτοια αποχώρηση θα οδηγούσε περαιτέρω χειροτέρευση του περιβάλλοντος ασφάλειας και θα καθιστούσε τις επιχειρήσεις δυσκολότερες αντί για ευκολότερες.»

Καταλήγει στις προτάσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν τη διατήρηση και επέκταση των αμερικάνικων δυνάμεων στην περιοχή (Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Γκουάμ, Αυστραλία), την ενίσχυση της παρουσίας του αμερικάνικου στόλου (πλοία και υποβρύχια) και την ανάπτυξη ενός ακόμα αεροπλανοφόρου στην περιοχή, την ενίσχυση των περιφερειακών πυραυλικών συστημάτων ώστε να μπορούν οι στρατιωτικές δυνάμεις της συμμαχίας να εμπλακούν σε «συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας και υψηλής έντασης» και άλλα πολλά. Μιλάμε για κανονικό σχέδιο για πόλεμο μεγάλης κλίμακας.

Το νέο πολεμικό εγχειρίδιο των ΗΠΑ

Η πορεία της δυτικής αυτοκρατορίας προς πόλεμο μεγάλης κλίμακας πιστοποιείται και από το νέο πολεμικό εγχειρίδιο που εξέδωσε μέσα στο 2015 το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ – ένα εγχειρίδιο που επί της ουσίας λύνει τα χέρια των αμερικάνικων στρατιωτικών δυνάμεων να χτυπούν όποιο στόχο κρίνουν «αναγκαίο», στρατιωτικό ή όχι, χωρίς πρακτικά να χρειάζεται να ανησυχούν για ενδεχόμενες πειθαρχικές συνέπειες. Tο World Socialist Web Site αναφέρει σωστά τα παρακάτω:

«[…] επιθετικούς νέους κανόνες εμπλοκής που ορίζονται στο (εκτενέστερο από 1.000 σελίδες) Νομικό Εγχειρίδιο Πολέμου (LOWM) που εξέδωσε το Πεντάγωνο νωρίτερα μες στη χρονιά, το οποίο δίνει εξουσιοδότηση στους Αμερικάνους διοικητές να επιτίθενται σε μη στρατιωτικές υποδομές και πληθυσμούς βασισμένοι στους δικούς τους υπολογισμούς περί «στρατιωτικής αναγκαιότητας».

Μεταξύ των αμέτρητων σαρωτικών εξουσιοδοτήσεων για τη χρήση στρατιωτικής ισχύος, το εγχειρίδιο αυτό περιέχει αυξημένη εξουσιοδότηση για τους Αμερικανούς διοικητές να επιτίθενται σε στόχους παρά την παρουσία «ανθρώπινων ασπίδων».

Τόσο ευρείες είναι οι εξουσιοδοτήσεις του εγχειριδίου για τη «διεξαγωγή εχθροπραξιών», που ακόμα και αν αποδειχθεί με βεβαιότητα ότι οι Αμερικανοί διοικητές στόχευσαν σκόπιμα το νοσοκομείο, ο στρατός των ΗΠΑ θα μπορούσε να ερμηνεύσει εύκολα τη σκόπιμη αυτή καταστροφή του νοσοκομείου της Κουντούζ ως «νόμιμη» εφ ‘όσον οι υπεύθυνοι διοικητές καταθέσουν ότι αξιολόγησαν την επιχείρηση ως «στρατιωτικά αναγκαία» τη δεδομένη στιγμή.»

Κακά μαντάτα για τους ιμπεριαλιστές από Συρία

Με τη ρωσική επέμβαση να έχει γείρει σε μεγάλο βαθμό την πλάστιγγα υπέρ της συριακής κυβέρνησης και των συμμάχων της, και στρατηγικές πόλεις της Συρίας να απελευθερώνονται από την κατοχή της αντιδραστικής αντιπολίτευσης, ο στόχος του ιμπεριαλισμού για αλλαγή καθεστώτος καθίσταται ολοένα και πιο μακρινός. Αυτό το παραδέχονται ανοιχτά και δυτικά ΜΜΕ, που παρουσιάζουν μέχρι και φωτογραφίες από τη θριαμβευτική υποδοχή που επιφυλάσσουν οι κάτοικοι των περιοχών που απελευθερώνει από τον εσμό της αντιπολίτευσης ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του. Μόνο απόλαυση προκαλούν τα οργισμένα άρθρα που δημοσιεύονται στον αμερικάνικο αστικό τύπο, γιατί αντανακλούν την αυξανόμενη διχόνοια στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ που προκαλείται από το γεγονός ότι χάνουν τον πόλεμο. Ένα καλό δείγμα τέτοιας αρθρογραφίας είναι το άρθρο τού – καθόλου τυχαίου – Ρότζερ Κόεν που δημοσιεύτηκε στις 8 Φλεβάρη στους New York Times, με τίτλο «Η συριακή ντροπή της Αμερικής». Το αίσθημα ευφορίας επιτείνεται από τα πικρά παράπονα με τα οποία συνόδευσε την παραίτηση του ο Φαμπιούς, υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, στις 10 Φλεβάρη. Ο πρώην υπουργός κλαψουρίζει για το πώς «η αδυναμία κάποιων μελών της συμμαχίας» δεν επέτρεψε «να ακολουθήσει ο κόσμος τη Γαλλία» σε μια ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στη συριακή κυβέρνηση «όταν ήταν η ώρα που έπρεπε να δράσουν», πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση – η οποία δεν τον ευχαριστεί καθόλου.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, βασικοί αρμοί της Αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή, ετοιμάζουν επέμβαση στο έδαφος της Συρίας κάτω από το ψεύτικο πρόσχημα της πάλης ενάντια στο ISIS (μιλάμε για δύο χώρες που είναι από τους βασικούς πυλώνες στήριξης του ISIS). Παρά την τεράστια προθυμία της, το κατά πόσο η υπεραντιδραστική δυναστεία των Σαούδ μπορεί να εμπλακεί σε κάτι τέτοιο είναι αμφισβητήσιμο, αφού χάνει τον πόλεμο που διεξάγει εναντίον των Χούτι στην Υεμένη, με τους Χούτι να καταφέρουν ισχυρά πλήγματα στο στρατό της, εισβάλλοντας και καταλαμβάνοντας μάλιστα εδάφη της Σαουδικής Αραβίας. Η επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία όμως, αν τελικά γίνει, είναι πολύ πιο επικίνδυνη. Η Τουρκία είναι χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, και το άρθρο 5 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου ορίζει πως μια επίθεση ενάντια σε μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ θα πρέπει να θεωρείται επίθεση ενάντια σε όλες τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Μια τουφεκιά λοιπόν ενάντια στον τούρκικο στρατό θα μπορούσε να προκαλέσει τη συνολική επέμβαση του ΝΑΤΟ.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας πάντως δήλωσε: «Κάθε επέμβαση στο έδαφος της Συρίας χωρίς τη συγκατάθεση της συριακής κυβέρνησης θα πρέπει να θεωρείται ως επιθετικότητα, στην οποία θα πρέπει να αντισταθεί ο κάθε πολίτης της Συρίας. Λυπάμαι που το λέω, αλλά θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους σε ξύλινα φέρετρα.» Η Συρία έχει κάθε δικαίωμα να αμυνθεί ενάντια σε κάθε τέτοια επέμβαση.

Αδιέξοδα και παράταση της κατοχής στο Αφγανιστάν

Και στο Αφγανιστάν οι ιμπεριαλιστές δεν τα πάνε πολύ καλά. Οι Ταλιμπάν βρίσκονται στην πιο ενισχυμένη τους κατάσταση από την εισβολή των ΗΠΑ το 2001, ελέγχοντας ολοένα και περισσότερες περιοχές, ενώ τον Οκτώβρη μερικές εκατοντάδες από αυτούς έθεσαν υπό τον έλεγχό τους για δυο βδομάδες μια πόλη 300,000 κατοίκων. Το γεγονός αυτό από μόνο του δείχνει το μίσος του αφγανικού λαού για τους ιμπεριαλιστές δυνάστες του και τους συνεργάτες τους, που για 14 χρόνια δεν έχουν φέρει τίποτα άλλο από τρόμο και καταστροφή – πράγμα που παραδέχονται και οι ίδιοι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ. Ένα έγγραφο με τίτλο «Συνοπτική παρουσίαση των βασικών πορισμάτων και συστάσεων για το Αφγανιστάν και το Πακιστάν», που υποκλάπηκε από τον προσωπικό λογαριασμό μέιλ του διευθυντή της CIA, Τζον Μπρένναν, και δόθηκε στη δημοσιότητα από τα Wikileaks, αναφέρει τα παρακάτω:

«Μια δευτερογενής επίπτωση των ανεπαρκών επιπέδων στρατιωτικών δυνάμεων είναι ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις έχουν στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό στη δύναμη αέρος ως πολλαπλασιαστική δύναμη. Οι παράπλευρες ζημιές που προκαλούνται από τις συνεχείς και αυξανόμενες αεροπορικές επιδρομές κουράζει τον κόσμο του Αφγανιστάν και προκαλεί θυμό μεταξύ του ίδιου του πληθυσμού που προσπαθούν να προστατεύσουν οι συμμαχικές δυνάμεις. Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δήλωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να μειώσουν τον αριθμό των απωλειών αμάχων. Δε μπορούμε να διατηρήσουμε την υποστήριξη του αφγανικού πληθυσμού, αν αυτός αντιλαμβάνεται το εαυτό του ως θύμα των προσπαθειών μας.»

Μετά την κατάληψη της πόλης από τους Ταλιμπάν, οι ΗΠΑ διέπραξαν ένα ακόμα έγκλημα πολέμου, βομβαρδίζοντας εσκεμμένα ένα νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, και ανακοίνωσαν την παράταση της κατοχής. Ο πρώην διοικητής της CIA, Ντέιβιντ Πετρέους, και ο στρατηγικός αναλυτής του ινστιτούτου Μπρούκινγκς, Μάικλ Ο-Χάνλον, εκπροσωπώντας αναμφίβολα σημαντική μερίδα του στρατιωτικού συμπλέγματος των ΗΠΑ, υπέγραψαν πρόσφατα ένα άρθρο στη Washington Post που καλεί τις ΗΠΑ να «εξαπολύσουν την αμερικάνικη αεροπορική δύναμη στο Αφγανιστάν».

Στις 5 Φλεβάρη, ο Αμερικάνος στρατηγός Κάμπελ, απερχόμενος διοικητής των αμερικάνικων δυνάμεων στο Αφγανιστάν, έδωσε μια συνέντευξη στη Washington Post, στην οποία άσκησε κριτική στην κυβέρνηση Ομπάμα για το σχέδιό της να αποχωρήσουν οι δυνάμεις κατοχής από το Αφγανιστάν και ξεκαθάρισε πως πρέπει να μείνουν στη χώρα «για χρόνια», στέλνοντας περισσότερο στρατό και εντείνοντας τους βομβαρδισμούς.

Έχει μια αξία να υπογραμμιστεί σε αυτό το σημείο για άλλη μια φορά ο ρόλος του σιχαμερού ISIS, η δράση του οποίου σε πολλά μέτωπα κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει τα σχέδια της Αυτοκρατορίας. Στο Αφγανιστάν έχει φτιάξει παρακλάδι που θέτει ως κύριο εχθρό όχι τις αμερικάνικες, τις γερμανικές κοκ δυνάμεις κατοχής, ούτε τη δωσιλογική κυβέρνηση Γάνι – αλλά τους Ταλιμπάν, που πολεμούν ενάντια στις δυνάμεις κατοχής. Στην Υεμένη χτυπάει τους Χούτι, που πολεμούν ενάντια στη σαουδική επέμβαση που γίνεται εδώ και 10 μήνες με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Προσπαθεί να στήσει παρακλάδι και στην Παλαιστίνη, για να χτυπάει όχι το σιωνιστικό κράτος, αλλά τη Χαμάς που το πολεμάει.

Αντεπανάσταση στο εσωτερικό ιμπεριαλιστικών χωρών

Οι προετοιμασίες για πόλεμο στο εξωτερικό απαιτούν και την κατάλληλη προετοιμασία στο εσωτερικό, που περιλαμβάνει το προκαταβολικό τσάκισμα της όποιας αντίστασης των υποτελών, την επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και το πότισμα του πληθυσμού με εθνικισμό, τάξη και ασφάλεια. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ιδωθεί και η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων όπως επίσης και η νομιμοποίηση ανοιχτά ρατσιστικών και κανιβαλικών ιδεών, που θεωρούνταν περιθωριακές μέχρι πρόσφατα, στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Η ισλαμοφοβία βρίσκει τη θέση της στο βασικό μέτωπο της ρατσιστικής, νεοαποικιοκρατικής προπαγάνδας, ενώ διάφοροι σπουδαίοι και τρανοί αυτοπροσδιοριζόμενοι ως μαρξιστές όπως ο Ζίζεκ τρέχουν να ενώσουν τη φωνή τους με αυτές των ακροδεξιών στην καταδίκη των «μεταναστών των κατώτερων τάξεων» αλλά και των κατώτερων τάξεων γενικώς, παπαγαλίζοντας και δικαιολογώντας όλο τον πυρήνα του ρατσιστικού αφηγήματος περί «προσφύγων που μας απειλούν» και υποστηρίζοντας πως η Ευρώπη πρέπει να απαιτήσει από τους πρόσφυγες «να σέβονται τον ευρωπαϊκό πολιτισμό».

Πρόσφατα η ΜΚΟ Human Rights Watch* δημοσίευσε μια έκθεση ενδεικτική της παραπάνω προετοιμασίας. Η έκθεση αυτή παρουσιάζει την επίθεση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Ευρώπης στα δημοκρατικά δικαιώματα κάτω από το πρόσχημα της «αντι-τρομοκρατίας» και της «προσφυγικής κρίσης», σημειώνοντας – σωστά – πως «αυτά τα βήματα προς τα πίσω απειλούν τα δικαιώματα όλων» και όχι μόνο των μεταναστών. Μεταξύ άλλων, αναφέρει τα παρακάτω:

«Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, η ρητορική πόλωσης ‘εμείς εναντίον αυτών’ έχει περάσει από το πολιτικό περιθώριο στο mainstream. Η κατάφωρη ισλαμοφοβία και η ξεδιάντροπη δαιμονοποίηση των προσφύγων έχουν γίνει η πραγματικότητα μιας όλο και πιο διεκδικητικής πολιτικής της μισαλλοδοξίας.

Οι τάσεις αυτές απειλούν τα ανθρώπινα δικαιώματα με δύο τρόπους, ο ένας τρόπος είναι αρκετά γνωστός, ενώ ο άλλος λιγότερο. Η εμφανής απειλή είναι η αναστολή των δικαιωμάτων από πολλές κυβερνήσεις μπροστά στη ροή των προσφύγων και την παράλληλη απόφαση του αυτοανακηρυχθέντος Ισλαμικού Κράτους ή ISIS να διαδώσει τις επιθέσεις του πέρα από τη Μέση Ανατολή. Η λιγότερο ορατή απειλή είναι η προσπάθεια που κάνει ένας αυξανόμενος αριθμός αυταρχικών κυβερνήσεων να περιορίσουν την κοινωνία των πολιτών, ιδιαίτερα τις ομάδες πολιτών που καταγράφουν και μιλούν για τη συμπεριφορά αυτών των κυβερνήσεων.

[…] [Ο] δημόσιος διάλογος έχει γεμίσει με φωνές μίσους και φόβου για τους Μουσουλμάνους… Σε μεγάλο βαθμό, η ενασχόληση της Ευρώπης με τους νέους πρόσφυγες ως πιθανή τρομοκρατική απειλή είναι μια επικίνδυνη απόσπαση της προσοχής από το βίαιο εξτρεμισμό που καλλιεργείται στο εσωτερικό της, δεδομένου ότι αυτοί που έκαναν στο Παρίσι ήταν κυρίως Βέλγοι ή Γάλλοι πολίτες. Οι ρίζες της ριζοσπαστικοποίησης είναι πολύπλοκες, αλλά σχετίζονται εν μέρει με τον κοινωνικό αποκλεισμό των κοινοτήτων των μεταναστών – η συνεχής διάκριση, η έλλειψη προοπτικής και η απελπισία που διαποτίζουν γειτονιές στα περίχωρα ορισμένων ευρωπαϊκών πόλεων, και ιδιαίτερα η αποσύνδεση μεταξύ προσδοκιών και προοπτικών ανάμεσα σε επόμενες γενιές.»

[…] Πέρα από τη μετατροπή των προσφύγων σε αποδιοπομπαίους τράγους, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έχουν χρησιμοποιήσει την απειλή της τρομοκρατίας ως μια ευκαιρία να επιβάλουν περισσότερες εξουσίες στην επιβολή του νόμου, συμπεριλαμβανομένης της μαζικής παρακολούθησης, πέρα από τα πολλά επικίνδυνα εργαλεία που χρησιμοποιούν ήδη.

Στις ΗΠΑ, ο διευθυντής της CIA, Τζον Μπρένναν, χρησιμοποίησε τις επιθέσεις στο Παρίσι για να καταγγείλει τους πρόσφατους τεχνικούς και νομικούς περιορισμούς που μπήκαν στις μυστικές υπηρεσίες για τη μαζική συλλογή δεδομένων από τηλεφωνικές συνομιλίες, ακόμα και αν οι περιορισμοί αυτοί είναι μετριοπαθείς αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος των μαζικών παρακολουθήσεων που αποκάλυψε το 2013 ο Έντουαρντ Σνόουντεν. […]

Ο Διευθυντής του FBI, James Comey, χρησιμοποίησε επίσης τις επιθέσεις στο Παρίσι για να αναβιώσει τις προσπάθειες να επιβληθεί στις εταιρείες του διαδικτύου η πρόβλεψη να συμπεριλαμβάνουν «πίσω πόρτες» για τις ισχυρότερες μορφές κρυπτογράφησης που χρησιμοποιούν.»

Μια ματιά στη δημοκρατικότατη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση Ολλάντ-Βαλς έχει χρησιμοποιήσει την επίθεση στο Παρίσι και στο Σαρλί για να επιβάλει επ’ αόριστον ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, την αναστολή μιας σειράς βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων μεταξύ των οποίων – ω ναι, αγαπητοί jesuis-δες! – και η ελευθερία του λόγου, είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει την εγκυρότητα των συμπερασμάτων της έκθεσης. Στις 3 Φλεβάρη, η ίδια ΜΚΟ δημοσίευσε άλλη μια έκθεση που αναφέρεται αποκλειστικά στη Γαλλία, η οποία επίσης περιέχει πολλά χρήσιμα στοιχεία, ενώ μία μέρα μετά το ίδιο έκανε και η Διεθνής Αμνηστία.

Πόσο ειρωνικό που ΜΚΟ ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι οι ιμπεριαλιστές – εξαγωγείς των δικαιωμάτων αυτών σε όλο τον πλανήτη – δεν τα σέβονται ούτε στις ίδιες τους τις χώρες!

* Τα λεγόμενα των ΜΚΟ αυτών πρέπει να αντιμετωπίζονται με τεράστια επιφύλαξη, καθώς ο βασικός τους ρόλος είναι να παρέχουν ανθρωπιστικό λούστρο στην εγκληματική δράση του δυτικού ιμπεριαλισμού. Ειδικά η συγκεκριμένη ΜΚΟ έχει ένα βρώμικο ιστορικό στήριξης «ανθρωπιστικών» ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ενώ έχει πάρει και μια επίσημη χορηγία $100 εκατομμυρίων από τον Σόρος το 2010. Παρ’ όλα αυτά, ενίοτε αναγκάζονται να πουν και καμιά αλήθεια, και όταν το κάνουν οι εκθέσεις τους – όπως αυτή που παρουσιάσαμε εδώ – είναι αρκετά πληροφοριακές.

Μια ματιά στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ

Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ πλησιάζουν (θα γίνουν στις 8 Νοέμβρη του 2016). Σε αυτή τη φάση διεξάγονται οι συνεδριακές διαδικασίες για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα η πολιτική συζήτηση (ή τέλος πάντων αυτό που περνάει για πολιτική συζήτηση στις ΗΠΑ) να έχει ενταθεί.

Χωρίς καμία υπερβολή, τα ντιμπέιτ των Ρεπουμπλικάνων κάνουν τον Καρατζαφέρη να φαντάζει κεντρώος  και το Λεβέντη να φαντάζει σοβαρός και εμπνευσμένος πολιτικός – χρειάζεται κανείς γερό στομάχι για να τα παρακολουθήσει. Αυτό που περνάει ως πολιτική συζήτηση στα ντιμπέιτ αυτά περιλαμβάνει έναν οχετό άκρατου ρατσισμού, τρομοϋστερίας και μιλιταρισμού γαρνιρισμένο με τις πιο απίστευτες μπαρούφες. Τοποθετήσεις όπως πχ «το ISIS μπορεί να καταστρέψει τις ΗΠΑ με ηλεκτρομαγνητικά κύματα» θα προκαλούσαν γέλιο, αν δεν αντανακλούσαν την έκρηξη του αμερικάνικου μιλιταρισμού και την απειλή γενικευμένου πολέμου. Από τον ωκεανό αντιδραστικότατων τοποθετήσεων, σταχυολογούμε λίγες μόνο ενδεικτικές τοποθετήσεις επίδοξων υποψήφιων προέδρων των ΗΠΑ.

Σε ένα ντιμπέιτ που έγινε στα μέσα Δεκέμβρη, δημοσιογράφος του CNN ρώτησε έναν από αυτούς, τον Μπεν Κάρσον, που είναι μάλιστα νευροχειρούργος παιδιών, αν θα ήταν διατεθειμένος να δώσει διαταγές που θα οδηγούσαν στο θάνατο «εκατοντάδων ή χιλιάδων αθώων παιδιών». Ο υποψήφιος απάντησε θετικά. Ο δημοσιογράφος επανέλαβε με φαινομενική αγανάκτηση την ερώτηση. Το κοινό γιούχαρε το δημοσιογράφο που πίεσε τον Κάρσον, ενώ ο Κάρσον έγνεψε επιδοκιμαστικά στο κοινό λέγοντάς τους «το πιάσατε». Το σχετικό βίντεο μπορεί να το απολαύσει κανείς εδώ.

Στο ντιμπέιτ στις 14 Γενάρη, λίγες μέρες μετά τη σύλληψη των Αμερικανών ναυτών από το Ιράν, ο Τεντ Κρουζ, που συναγωνίζεται επάξια τον Τραμπ σε αθλιότητα, ρωτήθηκε από το συντονιστή του ντιμπέιτ να σχολιάσει μια δήλωση του Ομπάμα ότι η αμερικάνικη οικονομία είναι η ισχυρότερη στον κόσμο έχοντας δημιουργήσει 14 εκατομμύρια θέσεις από το 2010. Απάντησε ως εξής μέσα σε επευφημίες από το κοινό: «Πολλοί από εμάς πήραμε τις εφημερίδες και τρομοκρατηθήκαμε από το θέαμα των δέκα Αμερικανών ναυτών στα γόνατα με τα χέρια στο κεφάλι. […] Σας δίνω το λόγο μου, αν εκλεγώ πρόεδρος, κανένας άνδρας και γυναίκα σε υπηρεσία δε θα υποχρεωθεί να βρεθεί στα γόνατα, και όποιο έθνος συλλάβει τους πολεμιστές μας θα νιώσει την πλήρη ισχύ και οργή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.».

Σημειωτέον ότι οι Αμερικανοί ναύτες, που είχαν παραβιάσει τα χωρικά ύδατα του Ιράν και κατά πάσα πιθανότητα συμμετείχαν σε κάποια κατασκοπευτική αποστολή κοντά στο κρίσιμο για την άμυνα του Ιράν νησί Φαρσί, είχαν αφεθεί ήδη ελεύθεροι από τις ιρανικές αρχές και είχαν επιστρέψει στις ΗΠΑ. Ο Κρουζ λέει ουσιαστικά πως οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να υπόκεινται σε οποιουσδήποτε κανόνες, και όποιος υπερασπιστεί την εδαφική του ακεραιότητα θα νιώθει την «πλήρη ισχύ και οργή των ΗΠΑ» – προφανώς εννοούσε πυρηνικό πλήγμα. Ο συγκεκριμένος έχει μιλήσει και πιο ανοιχτά για πυρηνικά πλήγματα, όταν δήλωνε πως αν βγει πρόεδρος «θα μάθουμε αν η άμμος φωσφορίζει στο σκοτάδι».

Εξυπακούεται ότι κανείς από τους υπόλοιπους υποψήφιους δεν ένιωσε την ανάγκη να διαχωρίσει τη θέση του από τη δήλωση του Κρουζ, ενώ αρκετοί χρησιμοποίησαν το περιστατικό της σύλληψης των Αμερικανών ναυτών στον Περσικό Κόλπο ως απόδειξη ότι ο Ομπάμα είναι αδύναμος και προσκυνημένος στους εχθρούς του έθνους, συνεπώς πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον πιο φιλοπόλεμο.

Στο ντιμπέιτ στις 28 Γενάρη, ο Μάρκο Ρούμπιο επανέλαβε τη θέση του να κλείσει όλους τούς μουσουλμανικούς λατρευτικούς χώρους, ακόμα και τα εστιατόρια στα οποία μαζεύονται Μουσουλμάνοι, και να στείλει τους φερόμενους ως τζιχαντιστές στο Γκουαντάναμο. Ο Ραντ Πολ τού επιτέθηκε από τα δεξιά, εγκαλώντας τον για… υπερβολική ανοχή απέναντι στους μετανάστες. Ο Κρουζ επανέλαβε το σύνθημά του για βομβαρδισμό μέχρι την πλήρη ισοπέδωση (“carpet bombing”) των πόλεων που ελέγχει το ISIS (μιλάμε για πόλεις με εκατοντάδες χιλιάδες πληθυσμό), καλώντας επίσης στην άρση των κανόνων εμπλοκής που περιορίζουν τη δράση των αμερικάνικων στρατευμάτων, ώστε «να μη στέλνουμε τους μαχητές μας στη μάχη με τα χέρια δεμένα στην πλάτη τους».

Στο τελευταίο ντιμπέιτ των Ρεμπουμπλικάνων στις 6 Φλεβάρη, ο μόνιμα αντιδραστικός δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ, που στο παρελθόν είχε καλέσει στην απαγόρευση εισόδου μουσουλμάνων στις ΗΠΑ, διακήρυξε με περηφάνια: «Θα έφερνα πίσω τον εικονικό πνιγμό, και θα έφερνα πίσω πολύ χειρότερα από τον εικονικό πνιγμό». Το κοινό, ενθουσιασμένο, ξέσπασε σε επευφημίες. Λίγο πριν, ο Κρουζ είχε δηλώσει πως δε θεωρεί τον εικονικό πνιγμό βασανιστήριο. Στις 10 Φλεβάρη, ο Τραμπ δήλωσε ότι στα πλάνα της εξωτερικής του πολιτικής περιλαμβάνεται  και η δολοφονία του Κιμ Γιονγκ Ουν.

Σε ό,τι αφορά το Δημοκρατικό Κόμμα, η Χίλαρι, γεράκι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η ίδια, δε λέει επί της ουσίας κάτι διαφορετικό από τους Ρεπουμπλικάνους κανίβαλους στο κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής. Ήταν η ίδια που είχε πρωτοστατήσει ως υπουργός Εξωτερικών στη νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, που άφησε πίσω της 30,000-50,000 νεκρούς Λίβυους. Αντίπαλός της για το χρίσμα των Δημοκρατικών είναι ο Μπέρνι Σάντερς, που αυτοπροσδιορίζεται ως «δημοκρατικός σοσιαλιστής». Το ζήτημα του Σάντερς έχει ένα ενδιαφέρον και μάλλον θα το πιάσουμε αναλυτικότερα σε μελλοντική αρθρογραφία. Είναι ξεκάθαρο πως η εισαγωγή όρων όπως «σοσιαλισμός» στη σφαίρα της δημόσιας συζήτησης της χώρας του μακαρθισμού δεν είναι κάτι το αμελητέο. Είναι επίσης γεγονός πως, μολονότι ο Σάντερς υστερεί συντριπτικά τής Χίλαρι σε χρόνο προβολής στα μίντια, χρηματοδότηση και επίσημη στήριξη από το Δημοκρατικό Κόμμα, την κοντράρει στα ίσα. Αυτή η κατάσταση αντανακλά μια διάθεση ενός σημαντικού κομματιού της αμερικανικής κοινωνίας (και δη της νεολαίας και της εργατικής τάξης) να ψάξει για κάτι διαφορετικό, και η καμπάνια του Σάντερς φέρνει πράγματι μαζί της ένα σύνολο προσδοκιών και μια κοινωνική δυναμική. Δυστυχώς ο Σάντερς δεν εκφράζει κάποια πραγματική, πολύ περισσότερο σοσιαλιστική, εναλλακτική. Στο κομμάτι της πολιτικής του που άπτεται του περιεχομένου αυτού του άρθρου, στην εξωτερική πολιτική, ο Σάντερς δεν παρουσιάζει κάποια αξιοσημείωτη – ή πολύ περισσότερο σοσιαλιστικού τύπου – διαφοροποίηση από τους αντιπάλους του. Μπορεί να μην παρουσιάζεται περήφανα σαν γεράκι του πολέμου όπως οι υπόλοιποι, αλλά δεν παίρνει και καμιά καθαρή θέση ενάντια στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. (Ακόμα και να έπαιρνε, φυσικά, δε θα μπορούσε να την υλοποιήσει, αφού ιμπεριαλισμός δεν είναι απλώς μια επεκτατική πολιτική που μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τις επιθυμίες του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού.)

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός

Το 1915, ο Λένιν, αντικρύζοντας γύρω του έναν πλανήτη στον οποίο μια χούφτα ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συγκρίσιμης ισχύος ανταγωνίζονταν η μία την άλλη για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών και των αποικιών, έγραφε πως το επαναστατικό προλεταριάτο των ιμπεριαλιστικών χωρών οφείλει να παλεύει για την ήττα της δικής του χώρας σε κάθε αντιδραστικό πόλεμο στον οποίο αυτή εμπλέκεται. Έναν παρόμοιο σε γενικές γραμμές κόσμο (με τη διαφορά της ύπαρξης του πρώτου εργατικού κράτους, αλλά και του φασισμού) έβλεπε και ο Τρότσκι το 1938 όταν συνέτασσε το Μεταβατικό Πρόγραμμα της Τέταρτης Διεθνούς, καταλήγοντας στην ίδια ακριβώς θέση, εμπλουτισμένη με την υπεράσπιση του (γραφειοκρατικά εκφυλισμένου) εργατικού κράτους.

Το 2016 η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική. Η μεταπολεμική συνθήκη, όπως διαμορφώθηκε από τις δύο ατομικές βόμβες που έπεσαν στην Ιαπωνία και από την ανοικοδόμηση της Ευρώπης με αμερικάνικα κεφάλαια, κληροδότησε την ένταξη όλων των ιμπεριαλιστικών χωρών σε έναν οργανισμό, το ΝΑΤΟ, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Τα «ορφανά του κομμουνισμού», που προέκυψαν από την Πτώση της δεκαετίας του ’90, δεν είχαν ούτε το χώρο ούτε το χρόνο να γίνουν ιμπεριαλιστές. Ας το καταλάβουν αυτό οι σύντροφοι που αποκαλούν ιμπεριαλιστή όποιον πιάνει πολύ χώρο στο χάρτη, προσπαθώντας με το ζόρι να χωρέσουν τη σημερινή πραγματικότητα στο σχηματάκι του 1914. Ο Λένιν δε μας κληροδότησε μόνο τη μπροσούρα «Ιμπεριαλισμός», μας κληροδότησε και την κριτική εξέταση, αποτίμηση και επέκταση του έργου αυτών που θεωρούμε ως κλασικούς στο φως της πραγματικότητας της κάθε δοσμένης εποχής. Ο ιμπεριαλισμός μετά τον Β’ ΠΠ λέγεται ΝΑΤΟ. Η πτώση του Ανατολικού Μπλοκ που, παρά την όποια κριτική μπορεί να του κάνει κανείς, λειτουργούσε σαν αντίβαρο, επικαιροποίησε την ηγεμονία των νατοϊκών στον πλανήτη, λύνοντάς τους τα χέρια με τα γνωστά αποτελέσματα. Αν το 1915 και το 1938 η ήττα της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής χώρας σε έναν αντιδραστικό πόλεμο ήταν το «μικρότερο κακό» για το επαναστατικό προλεταριάτο της χώρας αυτής, το 2015 η ήττα του νατοϊκού ιμπεριαλισμού «μας» σε κάθε διαμάχη στην οποία εμπλέκεται είναι απλώς το μεγαλύτερο καλό – και για τους υπηκόους του, και για όσους καταπιέζονται από αυτόν, και για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Είναι αλήθεια ότι το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στον πλανήτη και δη στις χώρες της ιμπεριαλιστικής Δύσης είναι – επιεικώς – αναντίστοιχο με το μέγεθος της απειλής με την οποία είναι αντιμέτωπη η ανθρωπότητα από τη δράση της Αυτοκρατορίας, οι πολεμικές προκλήσεις της οποίας μπορούν να πυροδοτήσουν πόλεμο πλήρους κλίμακας μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Αλλά ας κλείσουμε με έναν αισιόδοξο τόνο. Σε αντίθεση με τους συνειδητούς προλετάριους χωρών όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν, που έχουν εχθρούς τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό και άρα η πολιτική τους έχει περισσότερους παράγοντες να λάβει υπ’ όψη, οι συνειδητοί προλετάριοι που τυγχάνουμε υπήκοοι (της πλειοψηφίας των) νατοϊκών χωρών έχουμε την τύχη να έχουμε πιο απλά καθήκοντα. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε έναν μόνο εχθρό και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής, μέσα στην ίδια μας τη χώρα (και ευρύτερα μέσα στο ιμπεριαλιστικό μας μπλοκ). Καλά θα κάνουν όλοι οι σύντροφοι να σταματήσουν να ψάχνουν τον εχθρό στο εξωτερικό, στα διάφορα αυταρχικά καθεστώτα και τους «ανατολικούς ιμπεριαλιστές», και να επικεντρώσουν την πάλη τους εκεί που πρέπει.

Και κάτι τελευταίο. Η ανάπτυξη δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο κάτω από το πρόσχημα της «διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης» εντάσσεται μεταξύ άλλων και στο πλαίσιο της πορείας της Αυτοκρατορίας προς τον πόλεμο που περιγράφτηκε παραπάνω. Και σε αυτόν τον πόλεμο ο στόχος δεν είναι η Ελλάδα, αλλά οι χώρες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Η Ελλάδα ούτε καταπιέζεται ούτε απειλείται από την Αυτοκρατορία. Αντίθετα, αποτελεί εταίρο και αρμό της Αυτοκρατορίας και είναι συνένοχη στην αντεπαναστατική, εγκληματική της δράση. Για αυτό το λόγο αμείβεται με ένα κομμάτι από την ιμπεριαλιστική λεία – ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει υποβιβαστεί στο διεθνή καταμερισμό. Η Ελλάδα ούτε είναι ούτε θα γίνει Συρία ή Λιβύη και όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό, νιώθει εθνικά καταπιεσμένος και ψάχνει για πατριωτικά μέτωπα ενάντια στη Γερμανία, ας ρίξει μια ματιά σε έναν πίνακα με τα κατά κεφαλήν ΑΕΠ στις διάφορες χώρες για να δει ποιοι είναι οι πραγματικοί καταπιεσμένοι.

Έχουμε μέγιστο διεθνιστικό καθήκον να παλέψουμε για την εκδίωξη των ήδη υπαρχουσών δυνάμεων του ΝΑΤΟ από την ευρύτερη περιοχή καθώς και ενάντια στην ανάπτυξη νέων όχι στο όνομα κάποιων «ελληνικών συμφερόντων» ή στο όνομα της υπεράσπισης κάποιας εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας που δήθεν το ΝΑΤΟ παραβιάζει, αλλά στο όνομα της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης των καταπιεσμένων λαών και των χωρών που είναι στο στόχαστρο, στην καταπίεση των οποίων συμβάλλει και η ελληνική αστική «μας» τάξη. Αυτός ο αγώνας είναι πρώτα και κύρια αγώνας ενάντια στη «δική μας» αστική τάξη και το κράτος της, που για να νικήσει απαιτεί την απαλλοτρίωση της τάξης αυτής και το τσάκισμα του κράτους της.

Προλεταριακός διεθνισμός είναι να χαράσσεις πολιτική με γνώμονα το γενικό συμφέρον του παγκόσμιου προλεταριάτου. Όσο δύσκολο και αν ακούγεται για μια Αριστερά που πολλές φορές δε μπορεί ούτε το συμφέρον του προλεταριάτου αυτής της χώρας να βάλει πιο πάνω από το συντεχνιασμό της, αυτός είναι ο δρόμος.