Ιμπεριαλιστικός τζιχαντισμός ή τζιχαντικός ιμπεριαλισμός;

Κούρδοι διαδηλωτές στην Ινσταμπούλ

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συνεχίζονται οι μάχες ανάμεσα στο ισλαμικό κράτος (ΙΚ) και τους Κούρδους μαχητές των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG) για τον έλεγχο της πόλης Κομπάνι που βρίσκεται στα τουρκοσυριακά σύνορα.

Πρόκειται για ένα ακόμα επεισόδιο στην επέλεση του ΙΚ, επέλαση που, κατά τη γνώμη μας, εντάσσεται στην στρατηγική του δυτικού ιμπεριαλισμού και πραγματοποιείται με την ευγενική του χορηγία.

Η προκλητική απραξία της Τουρκίας και η έμμεση-άμεση στήριξή της στους αντιδραστικούς τζιχαντιστές, έχει ήδη πυροδοτήσει εξέγερση στις κουρδικές περιοχές και η απόπειρα καταστολής της από τον τουρκικό στρατό έχει ως αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματίες και τουλάχιστον 18 νεκρούς Κούρδους διαδηλωτές.

Μα ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι τζιχαντιστές που επελευνάνουν εδώ και μήνες, αποκεφαλίζουν ομήρους και τροφοδοτούν με -χρήσιμες- εικόνες φρίκης τα δυτικά μέσα ενημέρωσης; Η απάντηση είναι ιδιαίτερα απλή και πρέπει αρχικά να αναζητηθεί στις συριακές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, όσο και αν αυτό χαλάει τις βολικές αυταπάτες όσων επέμεναν και επιμένουν εδώ και τέσσερα χρόνια να μιλούν για διαρκή αραβική άνοιξη και αέναη συριακή εξέγερση.

Το ΙΚ είναι γνήσιο τέκνο του δυτικού ιμπεριαλισμού, γιγαντώθηκε με αμερικανικά κεφάλαια και όπλα, εκπαιδεύτηκε από την καπιταλιστική Τουρκία και ενισχύθηκε από τη μονίμως φιλοδυτική και αντιδραστική Σαουδική Αραβία. Το ΙΚ δεν έχει απολύτως τίποτα κοινό με το ριζοσπαστικό ισλαμισμό της Χαμάς και της Χεσμπολά ή για την ακρίβεια αποτελεί το ακριβώς αντίθετό τους.

Πριν από ένα χρόνο είχαμε υποστηρίξει πως η συριακή εξέγερση αποτελούσε πλέον ένα μύθευμα και πως η συριακή αντιπολίτευση ήταν ένα υβρίδιο ιμπεριαλισμού και ουαχαβίτικου ισλαμισμού.

Η γιγάντωση του ΙΚ είναι επίσης απόρροια της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή την τελευταία δεκαετία. Η κατοχή του Ιράκ, η περιθωριοποίηση του σουνιτικού στοιχείου από την πολιτική ζωή, η υποδαύλιση των εθνοθρησκευτικών συγκρούσεων μέσα από την κλασική συνταγή του «διαίρει και βασίλευε», δημιούργησαν μια πελώρια μαύρη τρύπα από την οποία αναδύθηκε ο τζιχαντισμός ως πολιτικό κίνημα, ελκτικό για τις φτωχές πληβειακές σουνίτικες μάζες. Το ΙΚ οργάνωσε και νοηματοδότησε την οργή αυτών των μαζών, μετατρέποντάς τη σε αντιδραστική δύναμη.

Ο ιμπεριαλισμός των Ήπα και της ΕΕ χρηματοδότησε αδρά τη συριακή αντιπολίτευση, προσφέροντάς της υπερσύγχρονο οπλισμό ώστε να ανατρέψει τον Άσαντ και να εγκαθιδρύσει ένα φιλονατοϊκό προτεκτοράτο. Αυτή η στήριξη εντασσόταν στην επιθετική στρατηγική των Ήπα και των συμμάχων τους απέναντι στη Ρωσία η οποία το Σεπτέμβριο του 2013 είχε κερδίσει μια διπλωματική νίκη με την πρότασή της για ελεγχόμενη καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας. Με άλλα λόγια η στήριξη της δύσης σε έναν εσμό από ισλαμικές πολιτοφυλακές που μάχονταν το συριακό καθεστώς παρήγαγε και το -σε ενα βαθμό (αν και αυτό είναι σχετικό) αυτονομημένο- ΙΚ. Η κυριαρχία του στο Ιράκ και ο έλεγχος του Τικρίκ και τον πετρελαιοπηγών ενίσχυσε τη δύναμη του αποφέροντάς του υλικά οφέλη από το λαθρεμπόριο πετρελαίου.

Εδώ μπορούμε να επισημάνουμε πως οι Ήπα βρίσκονται σε ανοικτό ανταγωνισμό με την Κίνα και τη Ρωσία, η αμερικανική οικονομία χάνει συνεχώς την πρωτοκαθεδρία της και συνεπώς ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί μόνο μέσω της στρατιωτικής του κυριαρχίας και της εκμηδένισης του γεωπολιτικού ρόλου Κίνας-Ρωσίας να διατηρήσει την ηγεμονία του ως παγκόσμιο αφεντικό. Μάλιστα η αντίφαση ανάμεσα στην οικονομική παρακμή των Ήπα και στην στρατιωτική τους υπεροπλία καθιστά την “πολεμοχαρή” τους διάσταση ιστορική αναγκαιότητα, με ό,τι και αν αυτό σημαίνει για την πάσχουσα ανθρωπότητα.

Χωρίς να υποτιμούμε τις υπαρκτές αντιθέσεις στο νατοϊκο στρατόπεδο (Γερμανία-Ήπα), οι Ήπα δεν έχουν άλλη επιλογή από την απροκάλυπτη επιθετικότητα απέναντι στους κύριως ανταγωνιστές της, την Κίνα και τη Ρωσία.

Από την Ουκρανία, μέχρι τη Συρία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και εσχάτως το Χονγκ-Κονγκ διεξάγεται ένας ακήρυκτος πόλεμος, ανεξάρτητα αν παίρνει τη μορφή εξεγέρσεων για να ξεγελά τη διαρκώς απατημένη αριστερά της χορτάτης δύσης. Η αραβική άνοιξη δεν πραγματοποιείται σε χωρικό ή χρονικό κενό. Από την πρώτη στιγμή μετά την Τυνησία, ο ιμπεριαλισμός και οι τοπικοί περιφερειακοί παίκτες προσπαθούν -και δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν- να καθορίσουν τις εξελίξεις και να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους.

Στο πλαίσιο αυτής της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, η πολιτισμένη Δύση δεν έχει κανένα πρόβλημα να εκπαιδεύσει και να ξαμολήσει τα μαντρόσκυλα του ΙΚ απέναντι στον Άσαντ στη Συρία, αλλά και τη Χεσμπολά στο Λίβανο, για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Η ανάδυση των Κούρδων της Συρίας που δεν έχουν καμία σχέση με τους ιρακινούς δοσίλογους τύπου Μπαρζανί και Ταλαμπανί εξηγεί γιατί η Τουρκία όχι μόνο υποστήριξε ανοιχτά το ΙΚ, αλλά παρατηρεί με εμφανή χαρά τους πραγματικά ηρωϊκούς Κούρδους μαχητές και μαχήτριες να δίνουν μια άνιση μάχη στα σύνορα της με τους ιμπεριαλο-τζιχαντιστές. Ουσιαστικά ο Ερντογάν και η τουρκική αστική τάξη περιμένουν το ΙΚ να συντρίψει τη μόνη πραγματική αντι-ιμπεριαλιστική και εθνικοαπελευθερωτική δύναμη στην περιοχή, να κάνει δηλαδή τη βρωμοδουλειά για αυτούς και μετά ο τουρκικός στρατός να εισβάλει ως νόμιμος εγγυητής και να επιβάλλει την τάξη.

Πλάι στην τουρκική αστική τάξη που βλέπει με τρόμο την πιθανότητα ενός κουρδικού κράτους στη Συρία (οι Κούρδοι έχουν έρθει σε συμφωνία αυτονομίας με τον Άσαντ), οι διεφθερμένοι πρίγκηπες της Σ.Αραβίας για τους δικούς τους λόγους και συμφέροντα στηρίζουν ξεκάθαρα το ΙΚ ως ανάχωμα απέναντι στον μόνιμο περιφερειακό τους ανταγωνιστή, το Ιράν και το σιϊτικό ριζοσπαστικό ισλάμ της Χεσμπολά.

Ουσιαστικά τα συμφέροντα του δυτικού ιμπεριαλισμού, της Τουρκίας και της Σ.Αραβίας βρίσκονται σε ευθυγράμμιση, καθώς όλοι προτιμούν τη στήριξη του ΙΚ, ανεξάρτητα από τις ρητορικές καταδίκες. Η συντριβή του ΙΚ θα ισχυροποιούσε όλους τους εχθρούς τους: τα “κράτη-παρίες”, τη Χεσμπολά και το κουρδικό αντάρτικο. Για αυτό και η αμερικανική-συμμαχική αεροπορία δεν μπορεί δήθεν να διακρίνει τις θέσεις του ΙΚ, αξιωματούχοι του Πενταγώνου μας λένε πως εκτός από το Κομπάνι υπάρχουν και άλλα μέτωπα, ο τουρκικός στρατός κάνει επίδειξη δύναμης στις κουρδικές περιοχές, ενώ όλοι κάνουν μπίζνες με το λαθρεμπόριο ιρακινό πετρελαίου που αποφέρει τρομακτικά κέρδη στο ΙΚ.

Ακόμα και τώρα οι Ηπα και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους, εξακολουθούν να χρηματοδοτούν και να εξοπλίζουν τη μετριοπαθή συριακή αντιπολίτευση, η οποία όμως έχει συμμαχήσει με το ΙΚ ενάντια στον Άσαντ, ενώ η Τουρκία ζητά ως εγγύηση για να συνδράμει, την επιβολή απαγόρευσης πτήσεων!(μόνο που το ΙΚ δεν έχει αεροπλάνα, ενώ ο Άσαντ έχει.)

Εξάλλου οι βαρβαρότητες των τζιχαντιστών επιτρέπουν στη δύση αφενός να εμφανίζεται ως κοιτίδα πολιτισμού, αφετέρου νομιμοποιούν στα μάτια της απαθούς και φοβισμένης “κοινής γνώμης” των χωρών της μια σειρά από ιμπεριαλιστικούς «πολέμους κατά της τρομοκρατίας».

Είναι πράγματικά εντυπωσιακό και μακριά από κάθε είδους συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις: το ΙΚ είναι εν πολλοίς δημιούργημα των ιμπεριαλιστών, φαινομενικά αυτονομημένο δρα ως καταλύτης στην ευρύτερη περιοχή υλοποιώντας την τριχοτόμηση του Ιράκ, τη διάλυση κάθε αντιιμπεριαλιστικής προοπτικής, εξωραϊζει τη δυτική βαρβαρότητα και ταυτόχρονα αποτελεί τον βολικό εχθρό-άλλοθι για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο όνομα φυσικά της προάσπισης του δυτικού πολιτισμού.

Δεν παραβλέπουμε πως πλέον το ΙΚ ακολουθεί τη δική του ατζέντα, θεωρώντας πως μπορεί να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία για να επιβάλλει το δικό του αντιδραστικό σχέδιο. Ούτε ανάγουμε την αντιδραστική του δυναμική σε ένα καλά στημένο σχέδιο, αφού και τα σχέδια δρουν σε ένα μη απολύτως ελεγχόμενο και αντιφατικό περιβάλλον.  Αυτό που λέμε είναι πως ο ιμπεριαλισμός εξέθρεψε συνειδητά το φαιό αυτό μόρφωμα και πως μόνο αδαείς μπορούν να νομίζουν πως το κεφάλαιο έχει κάποιο ταμπού ή κάποιο ανθρωπιστικό όριο στις συμμαχίες του. Θεωρούμε επίσης πως το πολιτικό σχέδιο των τζιχαντιστών βραχυπρόθεσμα ταυτίζεται με αυτό των ιμπεριλιαστικών δυνάμεων και πως μακροπρόθεσμα ο δυτικός ιμπεριαλισμός προτιμά ένα ελεγχόμενο χαλιφάτο, από ένα αντιιμπεριαλιστικό συριακό Κουρδιστάν ή μια ενισχυμένη Χεζμπολά. Δε θα είναι δα και η πρώτη φορά που το πολιτικό ισλάμ θα έχει χρησιμοποιηθεί ως πέμπτη φάλλαγγα από την «κοσμική δύση», ούτε και η πρώτη φορά που φανατικοί ουαχαβίτες θα στραφούν ενάντια στους πρώην συμμάχους. Μόνο που το παιχνίδι με τη φωτιά των ιμπεριαλιστών θα το πληρώσουν πρώτα και κύρια οι καταπιεσμένοι ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους.

Μένει να δούμε αν η πραγματικότητα της ταξικής πάλης, αν η ηρωϊκή αντίσταση των Κούρδων μαχητών μπορέσει να χαλάσει τα αντιδραστικά σχέδια των Αμερικανών και των συμμάχων τους. Γι’ αυτό χρειάζεται όμως η ενεργητική αντίσταση του συνειδητού προλεταριάτου της δύσης που θα μπορέσει να δει πέρα από τα χοντροειδή τηλεοπτικά σχήματα του ισλαμικού βαρβαρισμού, θα μπορέσει να διακρίνει πέρα από την απατηλή όψη των φαινομένων τον πραγματικό του εχθρό, ο οποίος βρίσκεται, ως συνήθως, στην ίδια του τη χώρα και δεν είναι άλλος από το αποκρουστικό πρόσωπο της βαθιά σάπιας αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

Στον ασύμμετρο πόλεμο που μαίνεται και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταφερθεί στο εσωτερικό των μητροπόλεων δε θα ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές των αφεντάδων, ούτε θα υπερασπιστούμε τον παρηκμασμένο δυτικό πολιτισμό. Δε θα βολευτούμε με τις ίσες αποστάσεις, ούτε θα κάνουμε λόγο γενικά και αφηρημένα για ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις.

Σε όποιον έλαχε να γεννηθεί στη δύση και συνειδητά στρατεύεται στο κομμουνιστικό όραμα, το καθήκον του είναι το ίδιο εδώ και δύο αιώνες, αυτό που η ιμπεριαλιστική αριστερά στιγματίζει ως γραφικό: καμία εθνική ενότητα, ανατροπή της αστικής τάξης, για την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Αλλιώς καραδοκεί ο πόλεμος και ο “γλυκός θάνατος για την πατρίδα” για τους προλετάριους που περίσσεψαν και που στα πτώματά τους θα οικοδομηθεί ένας νέας κύκλος καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Άκης Τζάρας

ΥΓ: Άραγε όλοι εκείνοι που στην Αίγυπτο τον Ιούλιο του 2013 δεν είδαν πραξικόπημα αλλά επανάσταση, στη Λιβύη το 2011 είδαν εξέγερση και όχι ιμπεριαλιστική επέμβαση, στη Συρία έκαναν λόγο για εξέγερση που συνεχίζεται και έκαναν πως δεν έβλεπαν τον ιμπεριαλιστικό ισλαμισμό, ενώ ήταν λαλίστατοι για τους ισλαμιστές της Χαμάς και της Χεσμπολά. Άραγε όλοι αυτοί που στην Ουκρανία δεν είδαν και δε βλέπουν ακόμα τους ναζί αλλά τον “ουκρανικό λαό να εξεγείρεται ενάντια στο ρωσόφιλο δικτάτορα και το ρωσικό επεκτατισμό”, όλοι αυτοί που έχουν πολλά να πουν για τη ρωσική ή κινεζική επιθετικότητα αλλά τίποτα για τον ιμπεριαλισμό της χώρας τους θα συνεχίσουν απτόητοι το ίδιο μοτίβο τώρα που ξεσπά με την ευγενική χορηγία της CIA το κίνημα της ομπρέλας στο Χονγκ Κονγκ; Τότε επειδή η ανοησία από μόνη της δεν αποτελεί δικαιολογία μάλλον ο ορος σοσιαλιμπεριαλισμός (ή και αναρχοιμπεριαλισμός) θα γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρος.