Οι ναζιστικές κότες με τα μαύρα

Το παραπάνω βίντεο είναι ενδεικτικό της θρασυδειλίας και της γελοιότητας των ναζήδων. Ο Ηλιόπουλος όταν ερωτάται από τον κάθε άλλο παρά αριστερό δημοσιόγραφο  Καραμέρο για το ναζιστικό τατουάζ του, το ρίχνει στην ωραία γραμματοσειρά, δείχνοντας το μέγεθος της ξεφτίλας του. Ενώ όταν μαθαίνουμε από το ρεπορτάζ, αυτό που ξέραμε, ότι οι κότες με τα μαύρα έχουν πάρει πολυτελή αυτοκίνητα από το κράτος αλλά και διαμένουν σε πολυτελή ξενοδοχεία με έξοδα των φορολογουμένων Ελλήνων (για να μιλήσουμε τη γλώσσα σας ναζίδια) εκεί ξεχειλίζοντας από θάρρος κλείνει το τηλέφωνο!

Δεν το αναδημοσιεύουμε για να πείσουμε τους «παραπλανημένους» ψηφοφόρους των αυγών ή για να «αποκαλύψουμε στο λαό πως πρόκειται περί κανονικότατων ναζιστών». Ένα χρόνο μετά την είσοδο των αυγών στη βουλή ποιος μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται;  Ούτε όσοι πίστευαν πως με το διάλογο (!) αντιμετωπίζεις τα ναζιστικά καθάρματα και κριτίκαραν από «αριστερά» ή από δεξιά τους μαχητικούς αντιφασίστες για πόλεμο συμμοριών, δεν υποστηρίζουν τώρα δημόσια τις περυσινές τους  βλακείες για τον παραπλανημένο λαό που πρέπει να μάθει την αλήθεια. Το βίντεο όμως αυτό αφενός είναι ένα τηλεοπτικό στιγμιότυπο εξευτελισμού ενός αυγού-σπάνιο δείγμα αφού συνήθως τηλεοπτικά οι ναζί αβαντάρονται, αφετέρου δείχνει το μέγεθος της δειλίας του. Κι αν είναι θρασύδειλοι σε τέτοιες συνθήκες ας σκεφτούμε τι είναι όταν έρχονται αντιμέτωποι με αποφασισμένους αντιφασίστες. (πιο πρόσφατα Αγρίνιο και Πάτρα)

Εμείς από την πρώτη στιγμή (ακόμα κι όταν οι ναζί ήταν περιθωριακή υποκοσμιακή γκρούπα) θεωρούσαμε πως η οργάνωση της φυσικής αντιπαράθεσης με τις ναζιστικές συμμορίες είναι απαραίτητο στοιχείο του αντιφασιστικού αγώνα και πως η συντριβή τους στο δρόμο είναι η αναγκαία συνθήκη για την αποδόμηση του ναζιστικού λόγου. Πέρα από φτηνές κοινωνιολογικές προσεγγίσεις ή βλακώδη απλουστευτικά σχήματα περί αγνού λαού, οι ναζί δεν είναι μηχανιστικό απότοκο της κρίσης, ούτε απλά  κόμμα διαμαρτυρίας των μικροαστών που συνθλίβονται. Ο φασισμός έρχεται πάντοτε πατώντας πάνω στην ήττα των εργατικών αγώνων και της αριστεράς, οργανώνει την απογοήτευση και τη ματαίωση κι αποτελεί μια συνειδητή επιλογή όχι μόνο αστικών μερίδων, αλλά και της ανθρώπινης σκόνης  και έχει ως συνοπτικό περιεχόμενο τη συντριβή των  πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του προλεταριάτου κι ευρύτερα της κοινωνίας.

Την ίδια στιγμή που λαμβάνει χώρα η φαρσοκωμωδία με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο (που απηχεί φυσικά διαφορές ανάμεσα στα κεντροαριστερά ρετάλια και την ακροδεξιά ΝΔ)  οι ναζιστικές συμμορίες δρουν ανενόχλητες χτυπώντας μετανάστες και καταστρέφοντας τα μαγαζιά  ή τα σπίτια τους πάντα με τη ενεργητική ή παθητική στήριξη των ένστολων ομοϊδεατών τους, όπως η συμμορία των  Αχαρνών (Νίκος Παπαβασιλείου, Γιώργος Περρής) ή το ναζί οδηγό Κτελ που μεταφέρει παιδιά στην Κόρινθο (Δράκος Παναγιώτης). Οι ναζί ακόμα κι όταν συλληφθούν αφήνονται ελεύθεροι κι  αυτή η ξεκάθαρη μονομέρεια του αστικού κράτους είναι μια πραγματικότητα δίχως προσχήματα που μάλιστα νομιμοποιείται κι ιδεολογικά και αποτελεί τη νέα νομιμότητα. Η θεσμική αριστερά (Συριζα) αφού απείλησε πως «θα τους ταράξει στη νομιμότητα» κι αφού έχει διακόψει κάθε σχέση (είχε ποτέ;) με το μαχητικό αντιφασισμό, τώρα παίζει τα ρέστα της στην κωμωδία με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δηλαδή ο φασισμός είναι μεν κοινωνικό φαινόμενο, θα αντιμετωπιστεί δε θεσμικά. Και ο Σαμαράς είναι ακροδεξιός κι η κυβέρνηση κλείνει το μάτι στη ΧΑ, αλλά θα ψηφίσει αυτό το νόμο αν πιεστεί. Τι κι αν δε γίνεται καμία κουβέντα για το πως μια αστυνομία που τα μισά της μέλη ψήφισαν ναζί, ενός κράτους έκτακτης ανάγκης μάλιστα, θα εφαρμόσει ένα τέτοιο νόμο ακόμα κι αν ψηφιστεί;  Για να μην πούμε πως οι κομμουνιστές από θέση αρχής δεν αποδέχονται το δικαίωμα του αστικού κράτους να παρεμβαίνει ωσάν να είναι ουδέτερο και πως θεωρούν πως ο φασισμός, συντρίβεται από τους ίδιους. Φυσικά για την ηγετική ομάδα του Τσίπρα, που θεωρεί το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο μια καλή ευκαιρία να τοποθετηθεί στο συνταγματικό τόξο (και τίποτα άλλο), αλλά και να οσμωθεί με τη Δημαρ βάζοντας παρακαταθήκες (όπως ακριβώς κι η δεξιά κοιτά ευρύτερες συμμαχίες) για την εποχή μετά το μνημόνιο όταν δηλαδή η νέα συνθήκη εκμετάλλευσης θα αποτελεί το νόμιμο-μόνιμο παρόν μας με το αντίστοιχο πολιτικό-νομικό κι ιδεολογικό εποικοδόμημα, αυτά είναι ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Όποιος εξακολουθεί να κάνει πως δεν έχει καταλάβει σε τι εποχή βρίσκεται, όποιος δεν αντιλάμβανεται πως οι συνεχείς παραβίασεις της αστικής νομιμότητας από το κράτος αποτελούν στιγμές μετάβασης σε μια νέα νομιμότητα, όποιος δε συνειδητοποιεί πως η απονέκρωση του κοινοβουλίου είναι η πιο τρανή απόδειξη πως οι λύσεις από κάθε ταξική σκοπιά δεν μπορεί να είναι κοινοβουλευτικές, είναι καταδικασμένος στον εξευτελισμό και στην πολιτική εξαφάνιση.  Όποιος τέλος φοβάται τόσο τις θρασύδειλες κότες με τα μαύρα, ώστε να περιμένει το κράτος έκτακτης ανάγκης να τον σώσει, όχι μόνο δε θα σωθεί αλλά έχει ήδη ηττηθεί κι απομένει όχι εικόνα από το μέλλον όπως μπορεί να φαντασιώνεται, αλλά θλιβερό απομεινάρι μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Η υπεράσπιση του παρελθόντος και η δικαίωση των περασμένων γενεών, αλλά και το μέλλον ανήκει στις συνειδητές εκείνες δυνάμεις που κόντρα στις πιθανότητες και τους συσχετισμούς (αυτούς που υπάρχουν στα μυαλά της γερασμένης αριστεράς, όχι τους πραγματικούς), κόντρα στο φόβο και στο «ρεαλισμό» θα τολμήσουν να κινηθούν αποφασιστικά και μάχιμα, με το όραμα τους να υπερβαίνει τις συμπληγάδες τις αστικής δημοκρατίας και του φασισμού και να συνηγορεί τελικά για όλη την ανθρωπότητα.

 Άκης Τζάρας