Το «θηρίο» που ήταν αρνάκι
Η παλιά αυτή λαϊκή παροιμία αντιπροσωπεύει, όχι μόνο τις θέσεις που εξέφρασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην συνέντευξη που παραχώρησε στον Αλέξη Παπαχελά και στους Νέους Φακέλους, αλλά συνολικότερα τον τρόπο που πολιτεύεται ο ίδιος μετά τον Σεπτέμβρη. Όσοι έχουν ακόμα και σήμερα την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν υπάρχει μετατόπιση θέσεων της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ας συγκρίνουν την εν λόγω συνέντευξη με τις διακηρύξεις και τις θέσεις που κατέθετε το προηγούμενο διάστημα.
Έχοντας μπει στην εκλογική μάχη για την εξουσία πέρσι το καλοκαίρι, πατώντας πάνω στην οργή των καταπιεσμένων, με πρόσφατες τότε όλες τις κινητοποιήσεις ενάντια στο μνημόνιο, και χωρίς επιχειρηματικές πλάτες πίσω του, ερχόταν σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες επιλογές του αστικού μπλοκ εξουσίας. Η εκρηκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε όχι μόνο τα αστικά επιτελεία αλλά και τον ίδιο εξ απροόπτου. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά που δεν υπήρχε καμία συνεννόηση για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Η 12η Φλεβάρη ήταν ακόμα νωπή και ο κόσμος θεωρούσε ότι στις εκλογές μπορεί να πάρει μια ρεβάνς. Αυτό έβαζε σε δοκιμασία όλο το μνημονιακό σχέδιο, χωρίς αν υπάρχει έτοιμη μια εναλλακτική αστική λύση. Οι προσδοκίες από τα πληβειακά στρώματα ήταν τεράστιες και αυτό περιέπλεκε ακόμα περισσότερο την ήδη ρευστή κατάσταση. Σε αυτές τις συνθήκες η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Η εκλογή Σαμαρά και η συγκρότηση της 3κομματικής κυβέρνησης έδωσε ένα τέλος όχι μόνο στην αγωνία της αστικής τάξης πρίν από τις 17 Ιούνη αλλά σε μια ολόκληρη περίοδο κρίσης της αστικής εκπροσώπησης. Μια περίοδο που η αστική τάξη αδυνατούσε να κυβερνήσει όπως θα ήθελε. Αυτό συνοδεύτηκε με μια απογοήτευση στο δικό μας στρατόπεδο που ύστερα από 2 χρόνια συνεχούς αγώνα βλέπει τον αντίπαλο να στέκεται ξανά στα πόδια του και να χτίζει εκ νέου τις κοινωνικές του συμμαχίες ανασυγκροτώντας το μπλοκ εξουσίας. Τώρα ήρθε η ώρα να λυθούν οι παρεξηγήσεις και από θέση ισχύος. Αυτός που οι δανειστές και ο επιχειρηματικός κόσμος ένιωθαν σαν απειλή και έβλεπαν σαν θηρίο έπρεπε να αποδείξει ότι είναι αρνάκι.
Ποιος σοσιαλισμός; Προέχει η εθνική σωτηρία
Έκτοτε πότε ο ένας πότε ο άλλος από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στήνουν επαφές με τον επιχειρηματικό κόσμο και την “αγορά”, δημιουργούν τις αναγκαίες πλάτες. Μετά τον Σεπτέμβρη είδαμε την Ρένα Δούρου και αντιπροσωπία του ΣΥΡΙΖΑ στην μπατσοσύναξη, είδαμε τις φιλοφρονήσεις του Δασκαλόπουλου του ΣΕΒ στον Σταθάκη, την ομιλία Τσίπρα στο ελληνοαμερικάνικο επιμελητήριο, τα άρθρα της Αυγής που επαινούσαν την ανθρωπίστρια Μαριάννα Βαρδινογιάννη, οι δηλώσεις των κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που μετά τον Σεπτέμβρη όπου σταθούν και όπου βρεθούν υποστηρίζουν ότι δεν είναι ενάντια στην επιχειρηματικότητα, τον εκθειασμό του Καραμανλή, τις ομιλίες στο Brooking, την καρατόμηση του Νάσου Θεοδωρίδη μετά από απαίτηση του Σαμαρά. Βλέπουμε τον Σύριζα να πολιτεύεται με την λογική του ώριμου φρούτου, να μην συμβάλει στην ανάπτυξη των αγώνων τονίζοντας ότι όταν βγει αυτός στην κυβέρνηση θα λυθούν τα προβλήματα, την κυβέρνηση της Αριστεράς να μετατρέπεται σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Μία στιγμή αυτής της κλιμακωτής διαδικασίας ήταν και η συνέντευξη του Τσίπρα στον Παπαχελά την Τρίτη 9/4. Από το πρώτο τέταρτο κατέστησε σαφές ότι υποστηρίζει μια “Στρατηγική διαπραγμάτευσης, εθνική στρατηγική αντιμετώπισης των ραγδαίων γεωπολιτικών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή.” Την οποία και καλεί την τρικομματική κυβέρνηση και τον Σαμαρά να υλοποιήσει και συνεχίζει καθησυχάζοντας τον συνομιλητή του δίνοντας τις απαραίτητες εγγυήσεις: “Εμείς λοιπόν θα καταθέσουμε με δημόσιο τρόπο ένα προγραμματικό πλαίσιο και θα ζητήσουμε, το οποίο δεν θα είναι, ομολογώ δεν θα είναι ο σοσιαλισμός, βρισκόμαστε σε μια φάση τώρα που κύριο δεν είναι να οδηγηθούμε από την βαρβαρότητα στο σοσιαλισμού, υπάρχουν πολλά στάδια μέχρι να φτάσουμε ως εκεί. Θα είναι η σωτηρία της χώρας, και θα διεκδικήσουμε αυτό το προγραμματικό πλαίσιο να το στηρίξουνε και άλλες πολιτικές δυνάμεις ανεξάρτητα αν πολλές από αυτές ενδεχομένως να έχουνε σημαντικές διαφορές σε επιμέρους βήματα”. Ώστε έτσι λοιπόν το κύριο σήμερα δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά η σωτηρία της χώρας. Και αν δεν μας απατά η μνήμη μας, όταν μιλάμε για χώρα εννοούμε την καπιταλιστική χώρα. Ας το κρατήσουν αυτό όσοι επιμένουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοιχτός στρατηγικά. Τι άλλο πρέπει να ακούσουν για να συνειδητοποιήσουν ότι είναι χωμένος στο ρεφορμισμό μέχρι το μεδούλι. Αλλά τι να συνειδητοποιήσουν, ας χωνέψουν πρώτα τι ακούν τα αυτάκια τους και στην αυριανή ΚΕ ας διαμαρτυρηθούν που ο πρόεδρος πριν δώσει, όπως άλλωστε επιβάλλεται τις συνεντεύξεις του στα γνωστά συγκροτήματα, τουλάχιστον να τους ενημερώνει.
Εθνική ενότητα
Δύο λοιπόν βασικά σημεία κρατάμε ήδη από το πρώτο τέταρτο της συνέντευξης.
Πρώτον ο χαρακτήρας της στρατηγικής του κ. Τσίπρα είναι “εθνικός” και “διαπραγματευτικός”. Τι ακριβώς θέλει να μας πει ο Τσίπρας; Πάντα κάτω από έναν στόχο ή μία στρατηγική που καλείται “εθνική” τσουβαλιάζονται τα συμφέροντα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Αυτή ακριβώς η φράση, συμπυκνώνει την κυρίαρχη ιδεολογία και αποτελεί συνεκτικό ιστό όλων των ταξικών κοινωνιών. Καλεί τους καταπιεσμένους να σκεφτούν λογικά με βάση όχι τις ανάγκες τους, και τα συμφέροντά τους, αλλά με γνώμονα την “εθνική” κάθε φορά στρατηγική, να συνταχτούν δηλαδή με τα συμφέροντα των καταπιεστών τους γιατί αυτά είναι που κάθε φορά βαφτίζονται τέτοια. Πίσω από το “εθνικό συμφέρον” κρύβονται τα ιερά και όσια της ατομικής ιδιοκτησίας, της επιχειρηματικότητας, της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος, της διαιώνισης δηλαδή της εκμετάλλευσης της ταξικά καταπιεσμένης πλειοψηφίας. Το αντίπαλο στρατόπεδο έχει κερδίσει την μάχη των ιδεών και έχει διαμορφώσει την σκέψη του κοινωνικού σώματος, αλλά και ο πρόεδρος του κόμματος της “ριζοσπαστικής αριστεράς” όχι μόνο δεν συγκρούεται, αλλά αποδέχεται και υιοθετεί την κυρίαρχη αντίληψη.
Δεύτερον η άρνηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, που θα σήμαινε ρήξη αν όχι τουλάχιστον με τον καπιταλισμό σαν όλο, έτσι το αντιλαμβανόμαστε εμείς, έστω με κάποιες από τις κυρίαρχες επιλογές του. Έτσι λοιπόν ανάμεσα στην ρήξη με τον καπιταλισμό και την υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, αντιπαραβάλλονται μία σειρά στάδια. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε στο έδαφος μίας δομικής κρίσης του καπιταλισμού, το γράφει άλλωστε και η διακήρυξη του Σύριζα, και παράλληλα ότι στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία χρόνια διεξάγεται ένας μονομερής ταξικός πόλεμος. Θεωρούμε ουτοπική οποιαδήποτε πολιτική προσπαθεί σήμερα να εκφράσει τις ανάγκες των ταξικά καταπιεσμένων, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτό σημαίνει σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Πρόκειται για συνειδητή άρνηση της μάχης. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς και την θέση που εκφράζει ο Τσίπρας ότι το πρόγραμμα θα βγει σε συμφωνία με τους εταίρους.
Εργατιά και αφεντικά εις το Νότο μια γροθιά
Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει ότι διαφωνεί με το κούρεμα των καταθέσεων, και ότι επιθυμεί μία συμμαχία χωρών του Νότου που δεν θα αποκοπεί όμως από την Ευρωζώνη και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους. Τονίζει ότι “πρέπει να βρεθεί λύση να πάρουν τα λεφτά τους οι δανειστές” και αντιγράφει τον Γιωργάκη προτείνοντας την λύση “win, win”. Εδώ ας θυμηθούμε τις προεκλογικές υποσχέσεις του Σαμαρά και την στάση του Τσίπρα και του Σύριζα. Ο Σαμαράς τότε έβγαινε με τα 18 σημεία επαναδιαπραγμάτευσης, που πήγανε περίπατο και ο Τσίπρας σε όλους τους τόνους εναντιωνόταν στο Μνημόνιο. Καθώς η τρικομματική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει άκριτα όλο το μνημονιακό πακέτο, χωρίς καμία κόκκινη γραμμή, ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι υπάρχει τρόπος να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Μάλιστα, ο Τσίπρας εκπροσωπεί όλα τα συμφέροντα. Πάνω από τις τάξεις, πάνω από τους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Όλοι έχουν κατι να κερδίσουν. Είναι θέμα διαχείρισης. Όλο το παραμύθι της ταξικής συνεργασίας στο μενού του υποψήφιου πρωθυπουργού.
Όλος ο χαρακτήρας της συνέντευξης κινείται στην λογική του καπιταλιστικού ρεαλισμού, χωρίς καμία αναφορά στις κοινωνικές συνέπειες που έχει ο μνημονιακός μονόδρομος. Όταν ο Παπαχελάς ρωτάει πώς θα εξασφαλισθεί ο κατώτερος μισθός, ο Τσίπρας απαντάει «μέσα από τον προϋπολογισμό και μέσω του Έλληνα φορολογούμενου». Καμία αναφορά σε οποιαδήποτε διαδικασία φορολόγησης του κεφαλαίου. Ας μην ασχοληθούμε τώρα και για το αν ο βασικός μισθός πληρώνεται από τον «έλληνα φορολογούμενο». Ας το εξηγήσει αυτό στον πρόεδρο ο Τσακαλώτος ή ο Σταθάκης, Ας του πει κάποιος ότι αν δεν είναι κανείς δημόσιος υπάλληλος ο μισθός του καταβάλλεται από τον εργοδότη του. Αλλά σιγά που θα ανοίξουμε και τέτοια ζητήματα. Εδώ το θέμα είναι να ενωθεί το έθνος όχι να διχαστεί. Έχουμε καιρό για τις ταξικές ανισότητες. Προφανώς όταν ξεπεραστεί η κρίση.
«Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»
Από τη συνέντευξη δεν θα μπορούσε να λείψει και η απαραίτητη κάθε φορά καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ακόμα μια δήλωση πίστης στην αστική νομιμότητα. “Υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις που έχουν στόχο, πολιτικοποιούν την οργή και τη διαμαρτυρία, και αυτό πρέπει να το πιστώσετε στο Σύριζα, πολιτικοποιεί την οργή και τη διαμαρτυρία δεν την αφήνει ανεξέλεγκτη, εκεί είναι πιο δεδομένα τα πράγματα.” Κατηγορεί τους “αριστεριστές” στα πανεπιστήμια για τις ενέργειες τους και τις καταδικάζει.
Τι λέει λοιπόν ο ηγέτης της αριστεράς στην Ελλάδα και σε ποιους; Δηλώνει λοιπόν σε όλο τον σάπιο αστικό πολιτικό κόσμο, ότι αυτός και το κόμμα του είναι η βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής οργής, μέσα στα ιερά πλαίσια της νομιμότητας και της δημοκρατίας. Τους λέει καθαρά ότι από εμάς δεν έχετε να φοβάστε τίποτε, αντιθέτως έχετε να μας πιστώσετε τον ρόλο πυροσβεστήρα που έχουμε αναλάβει να παίξουμε. Και όλα αυτά στην σημερινή Ελλάδα, που η επιστροφή στον κοινωνικό δαρβινισμό έχει συμπληρωθεί με το σημερινό Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Μιας δημοκρατίας που δείχνει τα δόντια της καθημερινά σε όσους από τους εκμεταλλευόμενους επιλέγουν να ορθώσουν το ανάστημα τους μπροστά της. Μια δημοκρατία που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ταξική δικτατορία των αστών και που συνεχώς αυταρχικοποιείται. Και ο Τσίπρας δεν θα κηρύξει σε αυτήν τον πόλεμο, γιατί δεν είναι αυτή ο εχθρός του, αλλά κάνει και θα κάνει ότι μπορεί για να κατευνάσει την δικαιολογημένη οργή των προλεταρίων. Λέει μπροστά σε έναν τύπο που είναι οργανικό κομμάτι του αστικού εκμεταλλευτικού συστήματος ότι η Αριστερά είναι θύμα της βίας στην Ιστορία. Και αυτό δεν τον εξοργίζει. Όχι, γιατί θέλει την Αριστερά καρπαζοεισπράκτορα της Ιστορίας. Και δηλώνει επίσημα ότι θα κάνει ότι μπορεί για να την καθηλώσει σε αυτόν τον ρόλο. Ας το πούμε για ακόμα μια φορά: “Η καταδίκη της βίας, υποδηλώνει πάντα την πίστη στην κυρίαρχη βία που αντλώντας από αυτήν την υποταγή, γίνεται μονοπώλιο, άρα πιο βίαιη.” (Έντεκα θέσεις για τη βία)
Σιγή ιχθύος από την αριστερά του Σύριζα
Κλείνοντας το σχόλιο πάνω στην επιλογή Τσίπρα να δώσει συνέντευξη στον Παπαχελά θεωρούμε ότι δεν αφήνουν καμία αμφιβολία πάνω στις προθέσεις αλλά και τις θέσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δείχνουν επίσης πόσο πολύ έχει απομακρυνθεί από την ικανοποίηση των αναγκών της ταξικά καταπιεσμένης πλειοψηφίας, δίνοντας τις απαραίτητες εγγυήσεις που χρειάζεται το αστικό μπλοκ όπου σταθεί και όπου βρεθεί.
Παρακολουθώντας τα site και τα μπλοκ, των αντιπολιτευόμενων ομάδων που βρίσκονται στο Σύριζα δεν έχουν αναρτήσει ούτε μία κριτική, ενόψει μάλιστα και της αυριανής ΚΕ. Προφανώς έχουν άλλες προτεραιότητες.
Όσοι και όσες θεωρούν τον εαυτό τους κομμάτι της επαναστατικής κομμουνιστικής μειοψηφίας, όποια και αν είναι η τακτική που επιλέγουν απέναντι στον Σύριζα, οφείλουν να συγκρουστούν με τις ιδεολογικές, προγραμματικές και πολιτικές θέσεις που εκφράζει ο ηγέτης ενός κόμματος, που αύριο μπορεί να είναι ο επικεφαλής ενός κυβερνητικού συνασπισμού. Πρέπει να αναδείξουν ότι δένει στο άρμα του σημερινού, σαπισμένου καπιταλισμού την υπόθεση της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων καλλιεργώντας ένα πνεύμα συμβιβασμού και ματαιοδοξίας. Οφείλουν να δώσουν το εναλλακτικό όραμα της διαρκούς επανάστασης να οργανώσουν την μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού και της συντριβής της κρατικής μηχανής που τον αναπαράγει. Και αυτό δεν έχει καμία σχέσεις με τα διαπιστευτήρια που δίνει ο Τσίπρας στον επίσημο αστικό κόσμο.
Οδυσσέας Θαλασσινός
Avantgarde 
http://rproject.gr/article/rproject-kai-kokkino-diktyo-shetika-me-tin-synedriasi-tis-ke-toy-syriza
χαλαρά ήσυχα και ανώδυνα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εντάξει, σωστά πράγματα λέει το άρθρο, αλλά ποιος πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του για το γεγονός ότι εντελώς ανόητα περίμενε μια άλλη εξέλιξη για τον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως και οι υπεύθυνοι αυτής της ιστοσελίδας; Στη φύση και την κοινωνία τίποτε δεν γεννάται εκ του μηδενός. Από πού θα έβγαινε η πιθανότητα επαναστατικής μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ; Απ’ τους πατενταρισμένους δεξιούς ρεφορμιστές τύπου Εσωτερικού ή από τους καμμένους αριστεριστές που τον πλαισίωσαν; Και είναι άδικο να κατηγορείται για όλα αυτά κυρίως ο Τσίπρας. Ξέρετε πόσα μέλη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ώμνυαν πριν από τρία χρόνια στη σοσιαλιστική επανάσταση και σήμερα δεν βλέπουν την ώρα να ζεστάνουν κυβερνητικές καρέκλες; Το ζήτημα είναι: ποιος ήταν τόσο κουτός που περίμενε κάτι άλλο;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Oι «υπεύθυνοι αυτής της ιστοσελίδας» δεν περίμεναν καμια άλλη εξέλιξη για τον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο μια «επαναστατική μετεξέλιξή» του. Αν νομίζεις ότι από τις αναρτήσεις στο Αvantgarde προκύπτει κάτι τέτοιο, σήκωσε το σχετικό LINK. Ίσως να έχουμε πάθει και αμνησία, ποτέ δεν ξέρεις. Πάντως θα συμφωνήσουμε ότι για ότι συμβαινειστο ΣΥΡΙΖΑ δεν φταίει ο Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρχηγικό κόμμα, υπάρχει επιτελείο και ότι συμβαίνει είναι μια συλλογική απόφαση. Εξάλου όταν ο Αλαβάνος προσπάθησε να κανει σόλο παιχνιδι βρέθηκε λαρον άρον στο περιθώριο παρέα με την δραχμομάνια. Όσο για την Κόκκινη Ορχήστρα ποτέ δεν χαρίστηκε στις κολοτουμπες του ΣΥΡΙΖΑ. Η ψυχοσύνθεσή μας άλλωστε δεν θα μας το επέτρεπε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ωραία· προς τι λοιπόν η αυτοδιάλυση στον ΣΥΡΙΖΑ πριν από κάποια χρόνια; Σε τι ελπίζατε; Κάντε, λοιπόν, κι εσείς την αυτοκριτική σας, όπως καλείτε συνεχώς την αριστερά να κάνει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μετα τις δευτερες εκλογες τοσο ο Τσιπρας οσο και η στενη ομαδα υψηλων στελεχων του εβαλαν προ ημερισιας διαταξης την αυθαιρεσια και την διαψευση των (εστω και λιγων) προσδοκιων της βασης του Συριζα, αλλα και αλλων πολιτικων χωρων που εκτιμησαν οτι με μια εκλογικη νικη του θα ανοιγε ενας δρομος μεσω του οποιου θα μπορουσαν να παλεψουν, οχι με επαναστατικους ορους βεβαια, αλλα σιγουρα με καλυτερους απο τους υπαρχοντες.
Οι κυβερνησεις (εστω κι αν ειναι της ”Αριστερας”) δεν φερνουν την επαναστατικη ανοιξη, αλλα εχουν την δυναμη πολλες φορες να ανοιξουν εναν δρομο με λιγοτερα εμποδια για τα κινηματα. Αυτην την ευκαιρια ο Συριζα την εχασε πανηγυρικα μεσω της υποταγης του στην αστικη ταξη και της λογικης της ”εθνικης συνευθυνης”. Οι δηλωσεις των υψηλων στελεχων του περι βιας και νομιμοτητας, περι εταιριακου τυπου διαχειρησης του χρεους, περι ”εθνικης σωτηριας” μονο αηδια πρεπει να προκαλουν στην εργατικη ταξη. Οι προλεταριοι ουτε πατριδα εχουν, ουτε αναγκη απο ”ηγετες” κοντοφθαλμους και υποταγμενους.
Ο δρομος ειναι πιο δυσκολος απο ποτε, στρωμενος με αναλαμπες ολοκληρωτισμου και τον βουρκο της κοινωνικης μιζεριας που στρωνουν με περισσιο ζηλο κυβερνητικοι εκπροσωποι και παρακρατικα κυνηγοσκυλα.
Χιλιοειπωμενο μεν αλλα επικαιρο οσο ποτε: δεν εχουμε τιποτα να χασουμε απο τις αλυσιδες μας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λοιπόν «Ιβελιαν» την «αυτοκριτική» που ζητάς τόσο επίμονα από μας δεν θα την παρεις. Καταρχήν γιατί εσυ δεν ζητάς αυτοκριτική αλλά κατι σαν δήλωση μετάνοιας. Δεύτερον δεν αυτοδιαλυθήκαμε σε κανεναν Συριζα. Αυτό που διαλύθηκε ήταν η Εργατική Εξουσία, η οργάνωση, όχι οι ιδέες μας κι αυτό είναι που έχει σημασία. Τρίτον γιατί η Κοκκινη Ορχήστρα δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις και γι’ αυτό δεν βρήκες ούτε μισό link από αυτά που να σηκώνουν καποιο είδος αυτοκριτικής. Τέταρτον, είναι αλήθεια ότι μερικοί σ. μας μπήκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και καλά έκαναν, γιατί μας ενδιέφερε από μέσα να δουμε αν πραγματι ο κόσμος που τον πλησιάζει και οι διαδικασίες που υποτίθεται ήταν σε εξέλιξη θα αποτελούσαν ένα έδαφος για καινουργιες ζυμώσεις. Ειδαμε ότι δεν υπάρχουν ούτε διαδικασίες για ζύμωση,αλλά ούτε και ένα κλίμα που να δινει περιθώρια για κατι παραπέρα.
Ανεξάρτητα όμως από τις επιλογές που κανει ο καθένας για να ανοιχτεί σε νεα ακροατήρια, αυτό που έχει σημασία είναι οι πολιτικές του θέσεις.
Σε ξαναρωτάω λοιπόν, σε τι πρεπει να κανει αυτοκριτική αυτή η ιστοσελίδα; Στην αυτοδιάλυση της Εργ. Εξουσίας; Γιατί τόσο πολύ σε στεναχώρησε; Ή μήπως σου ειμαστε εξίσου αντιπαθητικοί, όσο σου είμασταν και τότε; Α’ και για πές μας, τι θα έπρεπε να κανουμε ή να λεμε για να μην χρειαστεί να κανουμε «αυτοκριτική»;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν μιλάω για «αυτοκριτική» με τη σταλινική έννοια. Μιλάω για αυτό που λέτε και ξαναλέτε στα κείμενά σας, ότι η τάδε ή δείνα εκδοχή της αριστεράς αρνείται να κάνει τον απολογισμό της κάθε μάχης. Αυτό που έχει σημασία, τώρα, είναι οι πολιτικές ιδέες; Και όχι οι συγκεκριμένες πρακτικές και οργανωτικές μορφές που παίρνουν αυτές οι ιδέες; Μα στα κείμενά σας εδώ και χρόνια που κάνετε κριτική στην υπόλοιπη αριστερά (και πολλές φορές σωστή κριτική) προσπαθείτε να αναδείξετε ακριβώς το αντίθετο: ότι δεν έχει σημασία μόνο τι πολιτικές ιδέες έχει ο καθένας αλλά πώς τις εντάσσει σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο. Τώρα μας λέτε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ απλώς είδαν φως κάποιοι από εσάς και πήγαν να ρίξουν μια ματιά να δουν τι γίνετε; Θέλετε να σας θυμίσω τι γράφατε στο περίφημο εκείνο κείμενο που συνόδευε την αυτοδιάλυσή σας;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να μας θυμίσεις ότι νομίζεις, κανένα προβλημα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Η αυτοκριτική όμως εχει να κάενι με τις πολιτικές θέσεις και φυσικά με τις πράξεις. Λοιπόν, όταν λες πρακτικές που παίρνουν αυτές οι ιδέες τι σημαίνει συγκεκριμένα; Όχι αφημρημένα.
Η αυτοδιάλυση της Εργατικής Εξουσίας και αν αυτό ήταν σωστή επιλογή είναι μια ξεχωριστή συζήτηση και δεν θα την κάνουμε με κανέναν που ήταν έξω απ’ αυτή την υπόθεση. Η αυτοδιάλυση όμως στον ΣΥΡΙΖΑ ειναι ενα παραμυθάκι που τουλάχιστον δεν το επαναλαμβάνεις. Η Κόκκινη Ορχήστρα διαδέχτηκε την Εργατική Εξουσία. Και εν πάσει περιπτώση δεν εμφανίστηκε και κανενας άλλος που να διεκδηκει την κληρονομιά. Απο κει και πέρα κανεις δικαιούται να ξανασκεφτει πάνω στις επιλογές του, να αλλάζει ακόμα και απόψεις, πολύ περισσότερο οργανωτικά σχήματα (και ειδικά όταν αυτά που έχει δεν περπατάνε) για να προχωρήσει. Αυτό που έχει σημασία είναι οι ιδέες, ο στόχος και όχι οι οργανωτικες μορφές. Θα είχες καποιο δίκιο αν η όποια σχέση είχαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ συνοδευόταν με μια έκπτωση των θέσεών μας και των πρακτικών μας εννοείται. Λοιπόν για πες μας μιας και εισαι γνωστης. Είδες κάτι τέτοιο; Ας πούμε οι σύντροφοί μας δεσμεύονταν με τις πολιτικές ή τις πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ; ¨Εκαναν κάτι λιγότερο απ’ αυτό που θα έκαναν ώς Εργατική Εξουσία ας πούμε; Ή αν έιχαν μια άλλη οργανωτική μορφή; Αυτό έχει σημασία. Γι’ αυτό μίλα συγκεκριμένα και άσε τα υπονοούμενα.
Οσο για το πολιτικό σχέδιο, δεν κατάλαβα. Ενταχθήκαμε εμεις σε καποιο πολιτικό σχέδιο; Μπα και ποιο είναι και δεν το ξερουμε; Προφανώς υπονοείς στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στο κεφάλι σου. Εμείς δεν γίναμε ποτέ απολογητές κάποιου σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είχαμε πάντα την ανεξαρτησία μας. Και αυτό έγινε σε όλες τις μάχες αυτά τα 3-4 χρόνια. Η Κόκκινη Ορχήστρα δεν ηταν ουτε συνιστώσα του πολιτκού σχεδίου που υπονοείς ότι ειχαμε υιοθετήσει. Μάθε λοιπόν ότι έχουμε το δικό μας πολιτικό σχέδιο και τότε και τώρα. Και μάθε ακόμα ότι η Εργατική Εξουσία ανέστειλε τη λειτουργία της, δεν διαλύθηκε, όπως τουλαχιστον ήθελαν να πιστεύουν, ορισμένοι, που ενώ παρίσταναν τους αγανακτισμένους με την επιλογή μας (προφανώς για να επιδοθουν στο γνωστό πλιατσικο) από μεσα τους πανηγύριζαν. Πολλοί εξυπνάκηδες στοιχημάτιζαν ότι θα πάμε να βολευτούμε στο Συριζα, ρίχνοντας και τη σχετική λάσπη. Λοιπόν μάγκες έδω είμαστε. Ας μας πουν λοιπόν, τα πανηγύρια, ποιός από τους «υπευθυνους της ιστοσελιδας» βολεύτηκε ή προσάρμοσε τις απόψεις του.
Δεν μας είπες όμως μιας και τόσο ενδιαφέρεσαι για την τύχη μας, ποιό είναι το δικό σου σχέδιο, να μας το προτείνεις, να το ακολουθήσουμε. Εμεις όταν κριτικάρουμε την αριστερά, δεν σταματάμε εκει. Λέμε και τι πρέπει να γίνει, ή τι θα μπορούσε. Εσύ έχεις να προτείνεις κάτι(;) ή απλώς βγαζεις το άχτι σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σύντροφε, δεν υπάρχει λόγος να μου απαντάς σε 10 αράδες με 40 ούτε έχω προσωπικά καμιά διάθεση να την «πέσω» στην Εργατική Εξουσία ή την Κόκκινη Ορχήστρα. Συμμετέχω απλώς στον διάλογο που γίνεται εδώ θεωρώντας ότι από τα επιχειρήματα που ανταλλάσσονται κάτι έχουν να ωφεληθούν αυτοί που θα τα διαβάσουν.
Από κει και πέρα
– Δεν μπορείς να λες ότι δεν τρέχει τίποτε με το να πάει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ αρκεί να κρατήσει τις πολιτικές του απόψεις. Μ’ αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να πάει και στον Καμμένο ή το ΕΠΑΜ ή τη Σπίθα και να κρατήσει τις πολιτικές του απόψεις. Με ποιο τρόπο συγκεκριμένα η συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ θα βοηθούσε στην υλοποίηση των πολιτικών απόψεων του οποιουδήποτε υποστηρίζει ότι η στρατηγική του είναι η σοσιαλιστική επανάσταση; Θα θέλατε να μας πείτε τι πήγε στραβά στον ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως το πρόβλημα ήταν από την αρχή αντικειμενικό-ταξικό; Μήπως ακριβώς ο λόγος που δεν εξελίχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προς μια κατεύθυνση που και εσείς και οι περισσότεροι θα επιθυμούσαν έχει ακριβώς να κάνει με το ρόλο της εργατικής τάξης ως κοινωνικού υποκειμένου; Κάτι που στο τελευταίο σας κείμενο φαίνεται να υποτιμάτε σημαντικά…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πιστεύεις στα σοβαρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατί σαν τον Καμμένο, το ΕΠΑΜ ή τη Σπίθα; Αν το πιστεύεις είναι προφανές ότι μιλάμε άλλη γλώσσα. Για μας ο ΣΥΡΙΖΑ, μιας και θέλεις συγκρίσεις, είναι ότι και η υπόλοιπη αριστερά. Κατά τη γνώμη μας η Ανταρσύα για παράδειγμα έχεις ελάχιστες διαφορές με το ΣΥΡΙΖΑ. Ας πούμε από την πατριωτίλα του ΣΥΡΙΖΑ η Ανταρσύα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα. Το ίδιο και η μαοική αριστερά. Δυστυχώς και ο κόσμος της αριστεράς έχει διαπαιδαγωγηθεί με αυτές τις ιδέες.
Από κει και πέρα το κριτίριο είναι η μαζικότητα. Αν εναν σχηματισμό τον προσεγγίζουν χιλιάδες άνθρωποι, εκφράζοπντας ένα κυμα ριζοσπαστικοποίησης αυτό κανείς πρέι να το λαβει υπόψην του. Στη Βενεζουέλα πχ αυτό συνέβει με το τσαβικό κινημα και όχι με τις άλλες οργανώσεις της παραδοσιακής ρεφορμιστικής ή άκρας άριστεράς. Η διαφορά λοιπόν στο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι παίζει στο κεντρικό σκηνικό και η αστική τάξη καιγόταν τι θα γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι με την Ανταρσύα. Μια Ανταρσύα ταυτόχρονα που ένα μεγάλο τμήμα της βλέπει με θετικό μάτι μια κοινή πορεία με το ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σε μια κοινή πολιτική πλατφόρμα. Εμεις δεν κάναμε και ούτε θα μπορούσαμε να κανουμε πολιτικές συμφωνίες ούτε με τον σημερινό Συριζα, αλλά ουτε και με αυτότου 2009.
Πριν συζητησουμε για το τι πηγε στραβα, τι εννοείς ότι ίσως «ο λόγος που δεν εξελίχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προς μια κατεύθυνση που και εσείς και οι περισσότεροι θα επιθυμούσαν έχει ακριβώς να κάνει με την υποτίμηση του ρόλου της εργατικής τάξης ως κοινωνικού υποκειμένου;». Δηλαδή να εμείς δεν τον «υποτιμούσαμε» ο ΣΥΡΙΖΑ θα επηρεαζόταν κάπως αλλιώς; Δεν καταλαβαίνω το συσχετισμό. Ας θέλεις διευκρυνησε πως συνδεεται το ένα με το άλλο….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όχι, το κριτήριο δεν είναι η μαζικότητα γενικά. Το κριτήριο είναι η μαζικότητα στην εργατική τάξη συγκεκριμένα. Εκεί πάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα το ταξικό παίζει τεράστιο ρόλο.
Και από εκεί και πέρα, τι εννοείτε λέγοντας ριζοσπαστικοποίηση; Ο κόσμος που είναι ενεργός στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη «ριζοσπαστικός». Οι άλλοι, που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά, είστε σίγουροι ότι ριζοσπαστικοποιήθηκαν; Κι αν ο στόχος είναι μια κυβέρνηση τύπου Τσάβες (όπως φαίνεται να υπονοείς), δηλαδή, μια κυβέρνηση προοδευτικής αστικής διαχείρισης (ήταν κάτι παραπάνω από αυτό ο Τσάβες;), τότε γιατί όχι και με τον Καμμένο; Ο Καμμένος δεν έχει πρόβλημα ούτε ν’ ανέβει ο κατώτερος μισθός ούτε να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες, αν παραστεί ανάγκη, ούτε να αυξηθούν οι δημόσιες επενδύσεις. Γιατί όχι κι αυτό; Μήπως άραγε, μετά τον Τσάβες, η Βενεζουέλα είναι κοντά στη σοσιαλιστική επανάσταση;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Oπότε αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την απαιτούμενη για σενα μαζικότητα στην εργατική τάξη δεν θα είχες προβλημα να δεις και συ φως και να μπεις μέσα; Ωραια λοιπόν, μιας και ξερεις καλά που βρισκεται η εργατική τάξη, για πες μας και μας, (που την υποτιμούμε) που είναι να παμε να την βρουμε. Εσυ την έχεις βρει καπου μαζεμενη;
Για τη «ριζοσπαστικοποίηση» τωρα. Δεν ριζοσπαστικοποιείται κανεις επειδή πρωτα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ή Ανταρσυα. Και δεν υπάρχει λόγος να μπερδευόμαστε με απλά πραγματα. Όταν μιλάω για ριζοσπαστικοποίηση δεν αναφερόμαι ειδικά στον κόσμο που ψήφισε Συριζα. Είναι μια γενικότερη τάση, που έχει σχεση με το σοκ που υπέστη η κοινωνία τα τελευταία 3 χρόνια, που ανατράπηκε το σύμπαν. Το ποιος το εκφραζει ειναι μια άλλη υπόθεση. Προφανώς και στην αριστερά το εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν σημαινει οτι οι επαναστατες πρεπει να υποταχθουν στη συνειδηση αυτής της ριζοσπαστικοποίησης. Αλλά αν θέλουν να την επηρεάσουν θα πρέπει να δούν τουλάχιστον πως συμπεριφέρεται.
Κυβέρνηση «τύπου Τσαβες». Δεν υπονοώ τίποτα, εσυ κατάλαβες άλλα. Ειπα για το που πηγε η ριζοσπαστικοποιηση στη Βενεζουέλα. Εσυ τωρα κατάλαβες ή υποστηρίζαω τον Τσαβες και κατα συνέπεια μια κυβερνηση αστικής διαχείρισης. Κοίτα αν θελεις κουβέντα, μην μου φορτώνεις πραγματα που δεν λέω. Και που δεν λέει ούτε αυτή η ιστοσελίδα. Δεν ξέρω αν είσαι στα ΕΑΑΚ και μου κανεις συνδικαλισμό, αλλα να ξερεις ότι τα ΕΑΑΚ και τα συνδικαλιστικά κολπάκια εκτός ότι με εκνευρίζουν τα θεωρώ και για τα πανηγύρια.
Για το στόχο τώρα. Ποιός σου είπε ότι ο στόχος μας είναι μια κυβέρνηση τύπου Τσάβες; Ο στόχος μας είναι η σοσιαλιστική επανάσταση αν δεν το ξέρεις. Αν μιλάς τώρα για το σύνθημα της κυβένρνησης της αριστεραας η άποψή μας για τον Ιούνιο πριν τις εκλογές είναι αυτή: Γιατι τρεμουν την κυβερνηση της αριστερας . Εμείς δεν έχουμε κανενα ενδιάμεσο στόχο, εκτος από την καταστροφή του αστικού κράτους. Τετοιους στοχους μπορει να εχει ο Τσιπρας, ο Μαϊλης, η Ανταρσυα ή δεν ξέρω ποιος άλλλος. Μια κυβερνηση της αριστερας ακόμα και με τον Τσιπρα πρωθυπουργο έχει νόημα στο βαθμό που τινάζει τις ισορροπίες στον αερα, που οξύνει τον κοινωνικό ανταγωνισμό κοκ που ανοίγει σε μια επαναστατική διαδικασία. Και αυτό ανεξάρτρητα από τις επιθυμίες του Τσίπρα. Εχει να κανει με το πόσο θα άντεχε μια τεοια κυβέρνηση η αστική τάξη σεμια στιγμή μαλιστα που στοσχεδιό της δεν περιλαμβανεται ο Τσίπρας, δευτερον με τις προσδοκίες του κόσμου από μια τετοια κυβερνηση (που θα τη θεωρουσε και μια νίκη εναντια στο μνημονιο) και τρίτον στις δυνατότητες που θα άνοιγε σε μια σειρα από μέτωπα πχ στο αντιφασιστικό. Εκει ας πούμε θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε μια διαταραχη των σχεσεων κρατους-ΧΑ για το τσακισμα των φασιστικών συμμοριών (όχι από το κρατος αλλά από μας) κοκ. Για σενα θα ειχε καποια διαφορά αν στις 17 Ιουνη κερδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή στη Βενεζουέλα προχθες,ανεξάρτητα από το αν ο Μαδούρο είναι λιγότερο ή περισσότερο μια «προοδευτική» αστική κυβέρνηση, θα επηρέαζε θετικά ή αρνητικά ένα οποιοδήποτε επαναστατικό σχέδιο αν ο Καπρίλες είχε κερδίσει; Στη Ρωσία τον Αυγουστο του 1917 είχε καμία σημασία να συντριφτει ο Κορνίλωφ ή στα αρ..δια μας, μιας και αυτό που θα ανατρεπετο θα ηταν η «αστική κυβέρνηση» του Κερένσκυ; Αφού ο στόχος μας είναι άλλος γιατί να μας απασχολεί αν θα είναι ο Κερνεσκυ ή ο Κορνίλωφ, ο Καπρίλες ή ο Μαδούρο, ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς. Όλοι αστοί δεν είναι μωρε.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Το θέμα δεν είναι να κρινεις κανεις τον Τσιπρα ή τον Τσαβες (αν και η σχεση τους ελεγχεται,γιατί ο Τσιπρας μαλλον θελει να μοιασει στον Λουλα παρα στον Τσαβες) για το αν πηγαίνουν ποιο κοντα στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό εξάλλου δεν το εχει υποσχεθει ο Τσιπρας πουθενα. Ειναι δουλειά αυτών που βάζουν εκει τον πηχη. Όχι για να κρινουν (αν τους αρεσει ή όχι η ταδε ή η δείνα κυβέρνηση) με βάση την επανασταση αλλά για να ανοιξουν δρομο προς τα κει. Το θέμα δεν είναι απλά να εξαντλουμαστε σε ορθους χαρακτηρισμούς. Εσενα μπορεί αυτό να σε καλύπτει. Εμας μας ενδιαφέρει να ανοιξουμε δρομο. Και τα μαθηματα για τον Καμενο καντα σε κανα συριζαιο. Εμείς δεν ειμαστε συριζαιοι, αλλά Κοκκινη Ορχήστρα.
Και συ θα μας πεις επιτλεους εκτος από το να κριτικάρεις ποια ειναι η σωστη γραμμή. Ας πουμε στις εκλογες τον Ιούνη τι θα έλεγες; Ή αντι για ΣΥΡΙΖΑ που θα προτεινες να γινει παιχνιδι. Α ξεχασα εκει που ειναι η εργατική τάξη. Λοιπόν βρηκες που ειναι; Και αν ναι, πάμε προς τα κει; Ή μήπως είσαι ήδη εκεί και δεν μας το λες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν έχει τελειωμό ο πρόεδρος.Αυτή τη φορά ο Αλέξης Τσίπρας ξαναχτύπησε στο συνέδριο του Economist. Μια μέρα μετά την περιβόητη ΚΕ. Δεν τον σταματάει τίποτα. Το καινούργιο τώρα είναι τούτο δω: «Χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Άμεση αναστολή του μνημονίου και κατάργηση της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας. Ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων. Και όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός».
Μάλιστα καλά διαβάσατε! «Αναστολή του μνημονίου»!!! Τι διάολο σημαίνει αυτό τώρα. Μπέρδεμα των λέξεων ή ακόμα μια μελετημένη και όλο νόημα φράση. Υπάρχει κάποια διαφορετική μετάφραση; Από τα ελληνικά πάντως που ξέρουμε η αναστολή δεν σημαίνει κατάργηση του μνημονίου. Μπορεί να σημαίνει παράταση των όρων αποπληρωμής, μπορεί να σημαίνει να πανε 1-2 χρόνια πίσω μερικά από τα μέτρα που πιέζει η τρόικα εδώ και τώρα. Ότι λέει και ο Κουβέλης. Τι να πει κανείς, να δούμε πότε θα το χαμπαριάσουν και οι αριστεροί παραμένοντες.
Εδώ όλη η συνέντευξη: http://left.gr/news/alexis-tsipras-sto-synedrio-toy-economist-den-yparhei-success-story-gia-ti-litotita
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο Τσίπρας προβάρει πλέον τον ρόλο όχι του νέου Ανδρέα (όπως αρχικά φαινόταν), αλλά του νέου Γιώργου Παπανδρέου. Ο ηγέτης της «εθνικώς υπερήφανης» αριστεράς, Λαφαζάνης από την άλλη, αντεπεξέρχεται ήδη εξαίσια στον ρόλο του νέου Παναγιωτακόπουλου
(της «αριστερής πρωτοβουλίας ΠΑΣΟΚ»).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
(Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τον Τσίπρα ούτε να έχω ειρωνικό τόνο)
Το ενδεχόμενο να παρουσιάζει πιο συντηρητικές ( φιλικά προσκείμενες προς την κυρίαρχη άποψη) θέσεις, έτσι ώστε να μην αφήσει το (σίγουρα επιθετικότατο) επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ να πιαστεί από μια φράση το θεωρείτε πιθανό?
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τρολλετάριε (χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν για συμβιβασμό με την αστική τάξη και χωρίς να θέλω να απαξιώσω κανέναν)
Το ενδεχόμενο να παραμυθιάζεται κανείς από τις δικαιολογίες που δίνει στα μέλη και υποστηρικτές της η ηγετική ομάδα του Σύριζα, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στην αστική τάξη το θεωρείς απίθανο;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!