Έντεκα θέσεις για τη βία

• «Κανείς δεν μπορεί να κυβερνά μόνο με τη βία, οπωσδήποτε όμως και με αυτήν»
• Η βία ανείπωτη ή ρητή είναι η καθαρή όψη των ταξικών κοινωνιών, η κυρίαρχη πρακτική της κοινωνικής ζωής, η ανομολόγητη αλήθεια της.
• Η βία εδράζεται στη δομή βάθους της αστικής κοινωνίας, φυσικοποιείται στην κοινωνία των ιδιωτών και απολυτοποιείται-θεοποιείται στο κράτος.
• Κάθε νομιμοποίηση της βίας αφού περιπλανηθεί στην επικράτεια των μέσων και των σκοπών καταλήγει να θεμελιωθεί στην υπαρξιακή θεώρηση του υποκειμένου που την ασκεί.
• Η καταδίκη της βίας, υποδηλώνει πάντα την πίστη στην κυρίαρχη βία που αντλώντας από αυτήν την υποταγή, γίνεται μονοπώλιο, άρα  πιο βίαιη.
• Η επαναστατική βία ορίζεται από το κυρίαρχο πλαίσιο που είναι βία και  αυτοκαταργείται ως τέτοια μόνο όταν συντρίψει αυτό το πλαίσιο, όταν δηλαδή δρα ως  βία που θεσπίζει.
• Η αναπαραγωγή της βίας ως καθημερινή πρακτική προϋποθέτει μια πρωτογενή παραγωγή βίας κι ένα φορέα αυτής-το κράτος.
• Η νόμιμη βία είναι η αφηρημένη μορφή της κοινωνικής σχέσης εκμετάλλευσης, η ναρκισσιστική εικόνα της ως καθολικότητα.
• Η επαναστατική βία είναι η κατ’ εξοχήν αρνητικότητα για να μπορεί να γίνει κατάφαση. Αντίθετα η κρατική-νόμιμη βία είναι η κατάφαση του κεφαλαίου, ο τρόπος αναπαραγωγής του.
• Η επαναστατική βία συγχωνεύει την κριτική σκέψη με το πρακτικό όραμα της υλικής αλλαγής του κόσμου. Είναι η στιγμή του συνειδητού κοινωνικού μετασχηματισμού.
• Η επανάσταση είναι πάντα παράνομη, για να μπορεί να είναι επανάσταση. Τότε μόνο παράγει δίκαιο.