Προσεχως εκλογες και επομενος γυρος αντιπαραθεσης

Η αδυναμία της αστικής τάξης να ενοποιηθεί πολιτικά και κατ’ επέκταση να ηγεμονεύσει επιβάλλοντας κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, έγειρε την πλάστιγγα προς τη λύση των νέων εκλογών. Με δεδομένους τους κοινωνικούς συσχετισμούς που ανέδειξε η κάλπη της 6^ης Μάη, οι οποίοι παρά τη ρευστότητα και την αντιφατικότητα τους πιστοποιούν μια διεργασία ταξικής και ιδεολογικής πόλωσης, η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες αποτελεί αναγκαστική επιλογή ρίσκου για την αστική τάξη. Είναι πολύ πιθανό η 18^η Ιούνη να εκφράσει τη νέα κοινωνική ισορροπία με ακόμη οριακότερο τρόπο, επιταχύνοντας ακόμα περισσότερο τη δυναμική της σύγκρουσης.

Η αστική εκλογική ρητορική εξάλλου, εκτός από μια υποσχετική επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, θα θέσει ως δίλημμα εκτός από το ευρώ-δραχμή, το αριστερά-δεξιά σε μια προσπάθεια να πολώσει μέχρις εσχάτων τα στρατόπεδα που ήδη σχηματίζονται και που φυσικά έχουν πολύ περισσότερο βάθος από τις προσωρινές εκλογικές-κοινοβουλευτικές τους εκφάνσεις.

Αυτή  τη στιγμή πραγματοποιείται μια βίαιη ενοποίηση-αντιστοίχηση των σχέσεων ανάμεσα στις τάξεις και της κοινοβουλευτικής-πολιτικής εκπροσώπησης, μια εναρμόνιση δηλαδή ανάμεσα στη νέα πολιτική και κοινωνική γεωγραφία.

Μόνο αδαείς δε βλέπουν πως σήμερα περισσότερο από ποτέ η αντιπαράθεση ξεπερνά κατά πολύ τον κοινοβουλευτικό ορίζοντα, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως ο κοινοβουλευτισμός δεν παραμένει ακόμα ένα πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού.

Η αστική τάξη βρίσκεται και η ίδια σε κρίση εκπροσώπησης-τα κόμματα της είναι αναντίστοιχα με την υλοποίηση των συμφερόντων της, το κοινοβούλιο απηχεί δυσμενείς για την πολιτική της, συσχετισμούς, η ευρωπαϊκή της προοπτική τίθεται υπό αμφισβήτηση, ενώ ενισχύονται οι ενδοαστικές αντιθέσεις. Όλα αυτά δε σημαίνουν φυσικά ότι τα αστικά επιτελεία-πολιτικά ή αυτά του βαθέως κράτους βρίσκονται σε πανικό και «ο λαός κέρδισε». Ούτε πιο ειδικά πως όπως ισχυρίστηκε ο Τσίπρας, «οι εκλογές κατήργησαν το μνημόνιο». Το μνημόνιο που δεν είναι απλά ένας νόμος αλλά η κυρίαρχη αστική πολιτική την εποχή της κρίσης, δεν καταργείται δια της ψήφου από το λαό, αλλά από την επαναστατική εξουσία ή αντιεξουσία (αν κανείς τρομάζει από τη λέξη) που είναι βεβαίως μέρος του λαού.

Πιο συγκεκριμένα την εβδομάδα που πέρασε, ο Σύριζα πορευόταν ανάμεσα σε επιθέσεις φιλίας και συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση σωτηρίας από τη μια κι ανάμεσα σε κατηγορίες για ανευθυνότητα, μαρξισμό(;) κι απειλές εξόδου από το ευρώ, από την άλλη.

Κατά τη γνώμη μας η αστική τάξη στο βαθμό που δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να ολοκληρώσει τη μετάβαση σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης(ΚΕΑ), ένα τμήμα της θεωρεί πως η καλύτερη τακτική είναι να αφήσει «να ανθίσουν» ο Σύριζα και η αριστερή κυβέρνηση. Όχι όμως για να υλοποιήσουν μια κεντροαριστερή κοινωνική συμμαχία του κεφαλαίου με τα μεσαία στρώματα, αλλά για να χρεωθεί η αριστερά τη στιγμή της επίσημης κατάρρευσης της χώρας -αν θελήσει να υλοποιήσει όντως μια άλλη πολιτική, ώστε να ηττηθεί συνολικά(κι όχι μόνο η συριζαϊκή εκδοχή της) και να ανοίξει ο δρόμος για την οριστική επιβολή του ΚΕΑ και τη συνέχιση της επίθεσης απέναντι στο προλεταριάτο-παλιό και νέο-εντός ευρώ ή και με τη δραχμή.

Αν πάλι  ο Σύριζα ενσωματωθεί ή λυγίσει από την αστική πίεση πάλι η αριστερά θα έχει συκοφαντηθεί από την ανικανότητα της να οδηγήσει τη σύγκρουση μέχρι τα άκρα.

Βέβαια την εποχή της κρίσης δε χωράνε σοσιαλδημοκρατικά πειράματα παρά μόνο σαν συμβιβασμός της άρχουσας τάξης με το μαχόμενο προλεταριάτο, ώστε να μπορέσει να κερδίσει χρόνο για να το τσακίσει δικτατορικά(Γαλλία-Ισπανία 1936, Χιλή 1970) κι αυτό ας το έχει κατά νου η ηγετική ομάδα του Σύριζα που δείχνει τα όρια της κι εκτίθεται βαφτίζοντας επαναδιαπραγμάτευση την καταγγελία, ξεθάβοντας τον Αρσένη ή αποδεχόμενη τον τραπεζίτη Παπαδήμο ως υπηρεσιακό ή ακόμα δεχόμενη ένα μπάτσο κι ένα στρατιωτικό ως υπηρεσιακούς υπουργούς(οι οποίοι θα διαχειριστούν το κρίσιμο διάστημα ως τις εκλογές, έτσι;).

Σημαίνουν τα παραπάνω πως μας την έχουν από παντού στημένη; Σε καμία περίπτωση! Σημαίνουν όμως πως καθώς τα πράγματα είναι πια πολύ σοβαρά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από μια ψυχρή καταγραφή της κινούμενης πραγματικότητας, πέρα από δισταγμούς δειλών, καθαρές θέσεις αρχών ή κοινοβουλευτικές ωραιοποιήσεις.

Αν οποιαδήποτε άλλη πολιτική πλην του μνημονίου οδηγεί στη ρήξη με το ευρώ, αυτό σημαίνει πως πέρα από τακτικούς υπολογισμούς, χρειάζεται ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα που θα μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάρρευση, τους μαυραγορίτες και τις παρακρατικές συμμορίες, εξασφαλίζοντας τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο μέσα από εναλλακτικές δομές εξουσίας και οργανώνοντας τα σώματα υπεράσπισης τους.

Ταυτόχρονα στο τώρα σημαίνει πως ο Σύριζα κι ευρύτερα η αριστερά πρέπει να εκφράζει επιθετικό λόγο απέναντι στα ΜΜΕ και τους αστούς πολιτικούς και «διανοούμενους»καθιστώντας τους υπεύθυνους για τυχόν bankrun ή πιστωτικό γεγονός πριν τις εκλογές, όσο κι αν η νέα κοινωνία θα ανθίσει στα συντρίμμια του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Σημαίνει επίσης πως αν η ευρωπαϊκή προοπτική του ελληνικού καπιταλισμού φτάνει στο τέλος της, αυτό είναι εν γνώσει της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της κι άρα ήδη επεξεργάζεται μια διάδοχη λύση. Όχι μόνο για να γίνει αξιόπιστη στους εταίρους-δανειστές, αλλά γιατί αν στο κάτω-κάτω το ευρώ μπορεί να μην υπάρχει την επόμενη διετία, πρέπει να κάνει τα πάντα για να διασώσει το σκληρό της πυρήνα κι άρα τη θέση της στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.

Με αυτά στο μυαλό μας, θα πρέπει να αξιολογηθούν το πλυντήριο των καναλιών στους ναζιστές, οι συνεχόμενες ρατσιστικές επιθέσεις, η εισβολή των ένστολων καμικάζι στην ΑΣΟΕΕ κτλ που αποτελούν τις όψεις της αντιπαράθεσης στο κοινωνικό πεδίο. Ο φόβος των κομμουνιστών μαζί και τα φαντάσματα του εμφυλίου, επικαιροποιημένα μεν, αυτούσια δε δείχνουν πως επανέρχονται όλες οι ξεχασμένες τα χρόνια της αλλοτριωτικής ανάπτυξης έννοιες και πρακτικές.

Αντίστοιχα κι όσοι νιώθουν πως η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και της επανάστασης που οδηγεί σε αυτήν, δεν περιορίζεται στις εκλογές, ούτε στο νόμισμα, αλλά τα εμπεριέχει ως κομβικούς-τακτικούς σταθμούς, οφείλουν να σταθούν και να επεξεργαστούν ξανά ως δρώντα υποκείμενα του σήμερα κι όχι ως καρικατούρες των νεκρών επαναστατών, την τακτική και τη στρατηγική του ταξικού πολέμου. Να σταματήσουμε εδώ και τώρα να θεωρούμε πως χρειάζονται εκατομμύρια συνειδήσεις, πως οι επαναστάσεις είναι γιορτή, πως αρκεί μια γενική απεργία ή μια αριστερή κυβερνητική πλειοψηφία για να αποδεχτούν οι αφέντες την ήττα τους και να παραχωρήσουν την εξουσία και τα προνόμια τους.

Στηρίζουμε φυσικά κάθε μορφή αγώνα που ανοίγει μια προοπτική και σε αυτό μπάινει και η αριστερή κυβέρνηση, αλλά την ίδια στιγμή η οργάνωση του στρατοπέδου των καταπιεσμένων περνά μέσα από δίκτυα στήριξης των απόκληρων, εναλλακτικές δομές εξουσίας και φυσικά ομάδες αυτοάμυνας και περιφρούρησης αυτών των δομών. Όλα αυτά δεν είναι ούτε πειραματισμοί και νησίδες μέσα στον καπιταλισμό για να περάσουμε καλά, ούτε μάχιμοι ακτιβισμοί, αλλά απτές χειροπιαστές λύσεις για να συσπειρωθεί το καλύτερο δυναμικό, για να μπορέσουν οι συνειδητές δυνάμεις να επιβάλλουν το δικό τους εναλλακτικό σχέδιο που θα καταστρέψει, αλλά και θα οικοδομήσει έναν κόσμο στον οποίο «κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ’ ένα άστρο κι ένα γιασεμί.»

Άκης Τζάρας