Που ήταν χθες οι «αγανακτισμένοι»;

· by · in Εργαζόμενοι,Πολιτική. ·

Σε δελτίου τύπου (16.15) της real democracy κατά τη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης στο Σύνταγμα διαβάζουμε, ξανά για την «μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολίτευσης«. Προφανώς αυτοί που περίμεναν το 1.000.000 ειρηνικούς «αγανακτισμένους» να περικυκλώνουν «ειρηνικά» το κοινοβούλιο, αντί να εξηγήσουν που πήγαν οι «αγανακτισμένοι» τους την πιο κρίσιμη μέρα, προτιμούν να συνεχίσουν τα παραμυθάκια τους, παρά να απαντήσουν στο συγκεκριμένο ερώτημα.Ρωτάμε λοιπόν ξανά: Που ήταν το 1.000.000 αγανακτισμένοι που θα βούλιαζαν το σύνταγμα και θα έδιωχναν την κυβέρνηση με το ελικόπτερο. Η απάντηση είναι απλή: Δούλευαν. Γιατί οι «αγανακτισμένοι» δεν απεργούν. Ξέρουν μόνο να γλύφουν και να γκρινιάζουν και όχι να δίνουν πραγματικές μάχες. Ξέρουν μόνο να κατεβαίνουν στο δρόμο, όταν τους καλεί η τηλεόραση. Όταν η «κινητοποίηση είναι main stream. Όταν είναι λαοσύναξη, όταν είναι «για να σωθεί η πατρίδα». Όταν σε αυτήν την κινητοποίηση δεν υπάρχουν κόκκινες σημαίες, αριστεροί, «κόμματα» και συνδικάτα. Η χθεσινή διαδήλωση ήταν μια περίτρανη απόδειξη όχι μόνο για τη σύνθεση των αγανακτισμένων αλλά και για την πολιτική τους στάση. Γι’ αυτό φρόντισαν να εξαφανιστούν. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι αγανακτισμένοι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση όχι μόνο με την αριστερά, αλλά και με το ταξικό κίνημα. Γιατί χθες δεν ήταν εκεί οι επαγγελματίες «συνδικαλιστές», αλλά εργαζόμενοι που απεργούσαν αλλά και κόσμος που ταξικά αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τμήμα της ευρύτερης εργατικής τάξης. Αυτή τη συνείδηση δεν την έχουν οι αγανακτισμένοι. Και ούτε πρόκειται να την αποχτήσουν. Γιατί έχουν μια άλλη συνείδηση, του «πατριώτη» και ο πατριώτης χθες είχε στηθεί στην τηλεόραση περιμένοντας τους δύο αρχηγούς του να τα βρουν ή καλύτερα να παραιτηθούν και να διορίσουν τον σερ Μαρκεζίνη πρωθυπουργό και τον Παπαδήμο υπουργό για να σωθεί η «Ελλάς».

Ποιοι ήταν χθες στο Σύνταγμα;

Παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια όσων αποφάσισαν να συγκεντρωθούν ως «πλήθος» και να διαχυθούν στις μυριάδες των αγανακτισμένων, η πραγματικότητα ήρθε να βάλει ένα τέλος στις φανατασιοπληξίες των τελευταίων 20 ημερών. Μέχρι τις 11 που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα μπλοκ του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ η κατάσταση στο Σύνταγμα ήταν απελπιστική. Ακόμα και η ιστοσελίδα του real democracy παραδέχεται ότι στις 10.35 ο κόσμος στο σύνταγμα ίσα που φτάνει τις 3000. Όσο για τα μπλόκα στο Καλλιμάρμαρο και τον Ευαγγελισμό η κατάσταση ήταν για κλάματα. Το πολύ 50 με 70 άτομα ήταν αυτά που ανταποκρίθηκαν στο φαεινό σχέδιο για 24ωρο αποκλεισμό της Βουλής από τις 7 π.μ. Οι νέες «αμεσοδημοκρατικές μορφές αυτοοργάνωσης» αποδείχτηκε ότι λειτουργούν μόνο όταν ο ήλιος αρχίζει να δύει και μόνο όταν η δράση είναι οκλαδόν. Για όλα αυτά τα κατορθώματα η «χιλιάδες» συνελευσιαζόμενοι του σιντριβανιού θα πρέπει να δώσουν έναν απολογισμό. Όχι για μας, αλλά για όσους μαζεύουν εκεί και παριστάνουν τους νεκροθάφτες όλων των ισμών.
Όταν έφτασαν στις 11π. τα πρώτα μπλοκ του ΠΑΜΕ οι εξυπνάκηδες άρχισαν τις ειρωνείες. Περίμεναν ότι το ΚΚΕ θα ακολουθήσει την πεπατημένη, φεύγοντας άρον άρον από την πλατεία. Όταν είδαν ότι παραμένει γεμίζοντας την άδεια πλατεία, οι πατριώτες συνιδιοκτήτες της πλατείας άρχισαν να παραπονιούνται που δεν έχει ελληνικές σημαίες. Αντί να κοιτάνε τα χάλια τους, τους έφταιγε το ΚΚΕ. Για όλα είχαν έτοιμη την απάντηση. Άμα έφευγε, «ααα φεύγουν οι διασπαστές», αν έμενε «μένει για να τους καπελώσει». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ’ αυτή τη λογική. Για την ιστορία το μπλοκ του ΠΑΜΕ είχε 20.000 κόσμο και εκτεινόταν σε ολόκληρη τη Σταδίου το κάτω Σύνταγμα και τη Φιλελλήνων. Έκανε περίπου 40 λεπτά να περάσει από την Κλαυθμώνος και με πυκνότητα 500 άτομα περίπου το λεπτό.
Πίσω από το ΠΑΜΕ ακολουθούσαν τα εργατικά σωματεία που συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο μαζί με αριστερές οργανώσεις (ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ), ΜΛ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ) και ένα πολυπληθές αναρχικό μπλοκ. Όλοι μαζί περί τις 15000. Φτάνοντας στην πλατειά από τη Σταδίου γύρω στις 12 παρά. Ένα μέρος του Μουσείου κινήθηκε από τη Βουκουρεστίου και βρέθηκε μπροστά από το Μ. Βρετάνια.
Εκείνη την ώρα όσοι είχαν αποφασίσει να βρεθούν ως «άτομα» και ως «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα δεν ξεπερνούσαν τις 7000. Ξανά τον τόνο μέχρι να εμφανιστούν το ΠΑΜΕ και οι συγκεντρωμένοι του Μουσείου έδιναν οι πυρήνες των ακροδεξιών με συνθήματα Ελλάς-Ελλάς ή ταν ή επί τας», εθνικό ύμνο, τα γνωστά ουου και διάφορα άλλα καραγκιοζιλίκια που θύμιζαν υποδοχή της εθνικής Ελλάδος μετά το στημένο, ενόψει Ολυμπιακών, ευρωπαϊκό του 2004. Γύρω τους εκατοντάδες βλαμμένοι που φαντασιόνονται νέες εθνικές δόξες επαναλάμβαναν τα συνθήματα των ακροδεξιών. Όλος αυτός ο λαός επαναλαμβάνουμε δεν ξεπέρναγε τα 2000 άτομα.

Πάμε κατευθείαν Σύνταγμα

Τις προηγούμενες μέρες τα πολιτικά και συνδικαλιστικά επιτελεία της αριστεράς συνεδρίαζαν πυρετωδώς για να αποφασίσουν πώς θα εμφανιστούν (ή καλύτερα πως θα μεταμφιεστούν) για τη συγκέντρωση στις 15/6. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει κανένα σαφές σχέδιο, άρα και κανένα κάλεσμα. Οι περισσότεροι αποφάσισαν να στηρίξουν τις ανοησίες της «λαϊκής συνέλευσης» περί 24ωρου αποκλεισμού. Το όλο σχέδιο κατέρρευσε από το πρωί όταν στα υποτιθέμενα μπλόκα βρέθηκαν μερικές δεκάδες άνθρωποι οι οποίοι ως γνωστό δέχτηκαν και την βάναυση επίθεση των ΜΑΤ με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις. Όλα είχαν αφεθεί στην «αυτενέργεια» του καθενός. Όπου θέλει κανείς μπορεί να πάει. Στο Σύνταγμα, στο Καλλιμάρμαρο, στον Ευαγγελισμό, στο Μουσείο. Φοβερή οργάνωση. Ότι τύχει. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των φαεινών σχεδιασμών το είδαμε. Κανείς δεν ήξερε που πρέπει να πάει. Το αυθόρμητο όπως φαίνεται δεν έχει κανένα αποτέλεσμα όταν είναι να δοθεί η μάχη.
Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι ερασιτεχνικοί σχεδιασμοί προβόκαραν την οργανωμένη κάθοδο του κόσμου στο Σύνταγμα. Ναι, ναι οργανωμένη, καλά διαβάσατε οπαδοί του «ο καθένας μόνος του». Γιατί όταν ο καθένας πάει σαν τον χάνο μόνος του σε μια συγκέντρωση που μπορεί να γίνει για οποιονδήποτε λόγο κόλαση, δεν θα ξέρει από πού να προφυλαχθεί. Γιατί τα οργανωμένα μπλοκ, σωματείων, οργανώσεων, συλλογικοτήτων, μπορεί να «καπελώνουν» τον κάθε καβαλημένο μικροαστό, αλλά προφέρουν προστασία και ασφάλεια στον κόσμο που αντιλαμβάνεται ότι μια διαδήλωση με τα ΜΑΤ έτοιμα να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή δεν μπορεί δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν κυριακάτικη περατζάδα στο πάρκο. Σε μια διαδήλωση πρέπει να γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας, έχει σημασία να είμαστε κοντά σε συντρόφους ή συναδέλφους. Να ξέρουμε ότι θα μας βοηθήσει ο διπλανός μας, ότι θα υπάρχει αλληλεγγύη αναμεταξύ μας. Ότι θα αναγνωρίσουμε έναν ασφαλίτη που θα προσπαθήσει να παρεισφρήσει στις γραμμές μας και να τις διασπάσει ή που θα βοηθήσει σε συλλήψεις την ώρα που θα επιτίθενται τα ΜΑΤ. Αυτή είναι η αξία του οργανωμένου μπλοκ που ο χηλός της «αμεσοδημοκρατίας» δεν μπορεί να αντιληφθεί. Όμως εδώ δεν έχει σημασία τι αντιλαμβάνεται κανείς, αλλά και αν οι αντιλήψεις του σε μια ορισμένη στιγμή γίνονται και επικίνδυνες για τον κόσμο που καλείται να συμμετάσχει σε μια διαδήλωση. Και όσοι καλούσαν χθες να πάει ο καθένας μόνος του στο Σύνταγμα, έχουν την ευθύνη που καλούσαν σε μια συγκέντρωση που σουλατσάρουν ανενόχλητα οργανωμένοι φασίστες που ελέγχουν την περιφρούρηση της πάνω μεριάς, ασφαλίτες με διαφόρους ρόλους και μια αριστερά που για ακόμα μια φορά είχε αποφασίσει να κρυφτεί πίσω από το δήθεν ακομμάτιστο χαρακτήρα της συγκέντρωσης, χωρίς να αναλαμβάνει όχι μόνο καμία πολιτική ευθύνη, αλλά ούτε καν την ευθύνη να οργανώσει την άμυνα απέναντι στη βία των ΜΑΤ και στις προβοκάτσιες των φασιστών και των ασφαλιτών που δρούσαν ανενόχλητοι σε όλο το Σύνταγμα. Μάλιστα στο σκεπτικό τους όλες τις προηγούμενες μέρες ήταν ότι πρέπει να αποφευχθούν οι πορείες προς το Σύνταγμα για να αποφύγουμε πάση θυσία μια αναμέτρηση με τα ΜΑΤ στην Πατησίων ή τη Σταδίου και φυσικά τον κίνδυνο της «προβοκάτσιας», «διαφυλάττοντας την ειρηνική πρόσβαση» του κόσμου στο Σύνταγμα. Τελικά η πορεία από το Μουσείο στο Σύνταγμα δεν αντιμετώπισε, παρά την προβοκατορολογία και την κινδυνολογία, κανένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα όσοι κινδυνολογούσαν δεν υπολόγιζαν στους σχεδιασμούς τους το κράτος. Γιατί για να διαφυλαχτεί ο «ειρηνικός» χαρακτήρας μιας μαζικής εκδήλωσης δεν φτάνει μόνο να το θέλει ο ένας. Και εδώ την πάτησαν τελείως και φάνηκε ότι εκτός από απροετοίμαστοι είναι και επικίνδυνοι αφού ρισκάρουν την ακεραιότητα και όσων ακολουθούν τις προτροπές τους.

Η κρατική καταστολή

Πολλοί που έφτανα στο Σύνταγμα στις 11 π. δεν ήξεραν ότι τα ολιγομελή μπλόκα του Καλλιμάρμαρου και του Ευαγγελισμού είχαν ήδη χτυπηθεί από την αστυνομία. Οι μικροφωνικές της «λαϊκής συνέλευσης» αντί να ενημερώνουν τον κόσμο για την επίθεση αυτή, παρότρυναν ακόμα και όταν η πλατεία βομβαρδιζόταν από τα χημικά, τον κόσμο να περιφρουρεί τον «ειρηνικό χαρακτήρα» της εκδήλωσης. Από το πρωί όλα έδειχναν ότι το κράτος θα χτυπούσε μέσα στο Σύνταγμα. Οι διοργανωτές όμως της λαϊκής συνέλευσης είχαν φροντίσει να μην πάρουν κανένα μέτρο. Όταν στις 12 το μεσημέρι κόσμος (και όχι αναρχικοί ή αριστεριστές) άρχισαν να κουνάνε ρυθμικά τον σιδερένιο φράχτη μπροστά τα λουλουδάδικα η αστυνομία ξεκίνησε τη ρήψη χημικών και κρότου λάμψης. Στο σημείο αυτό οι διαδηλωτές απάντησαν αυθόρμητα με μπουκάλια νερό και λίγες πέτρες. Και σε μια περίπτωση με μια μολότοφ προς τις διμοιρίες απέναντι από το Μ. Βρετάνια. Λίγο αργότερα άλλες διμοιρίες ΜΑΤ επιτέθηκαν στο κάτω μέρος της πλατείας στη μεριά της Σταδίου και Κ. Σερβίας. Έχει σημασία να πούμε εδώ ότι και στα δύο σημεία βρίσκεται ο κύριος όγκος των διαδηλωτών που είχαν φτάσει από το Μουσείο. Ο στόχος των ΜΑΤ ήταν πολύ συγκεκριμένος, να διαλυθεί αυτό το μπλοκ. Διάφοροι ασφαλίτες και μαζί με αυτούς μερικοί ηλίθιοι διέδιδαν ότι κάποιοι κουκουλοφόροι πετούν μολότοφ και επιτίθενται κάτω άλλων διαδηλωτών, επιχειρώντας να φορτώσουν την ευθύνη για την καταστολή σε αναρχικούς και αριστεριστές που η συμπεριφορά τους δεν συνάγει με το «ειρηνικό» πλήθος των «αγανακτισμένων». Αν δεν ήταν κανείς μπροστά να έβλεπε με τα ματάκια του πως ξεκίνησαν τα επεισόδια και φυσικά αν δεν ήξερε τι είχε προηγηθεί στο καλλιμάρμαρο και τον Ευαγγελισμό, θα μπορούσε κάλλιστα να πιστέψει τις ασφαλίτικες διαδόσεις περί κουκουλοφόρων. Την ίδια ώρα οι τηλεδημοσιογράφοι, μετά την αναστολή της απεργίας από την ΕΣΗΕΑ, μετέδιδαν τα ίδια παραμυθία για κουκουλοφόρους που παρεισέφρησαν στο ειρηνικό πλήθος των αγανακτισμένων. Την ώρα μάλιστα που οι δήθεν «αγανακτισμένοι» δεν ήταν περισσότεροι από 2000 άτομα. Την ώρα που η πλατεία συντάγματος είχε κατακλυσθεί από 40.000 και πλέον απεργούς. Η λάσπη των ΜΜΕ συνεχίστηκε όλο το απόγευμα, συκοφαντώντας τον κόσμο που προσπαθούσε να αμυνθεί στην απίστευτη βία των ΜΑΤ και των ΔΕΛΤΑ που με εκατοντάδες μηχανές προσπαθούσε επί ώρες να σπάσουν τους συγκεντρωμένους στα γύρω στενά του Συντάγματος. Επί ώρες τα κανάλια μετέδιδαν και ξαναμετέδιδαν τη μια μολότοφ που έπεσε απέναντι από το Βρετάνια και τις άλλες δύο μπροστά από το υπουργείο οικονομικών, την ώρα που χιλιάδες δακρυγόνα είχαν πνίξει την πλατεία και τους γύρω δρόμους και χιλιάδες ανθρώπου σαν μην ξέρουν από πού να προφυλαχθούν.
Και ηεπίσημη  αριστερά μαζί και οι real democracy αντί να καταγγείλουν ανοιχτά το κατασταλτικό μένος της κυβέρνησης μιλούσαν για κάποιους προβοκάτορες που έδρασαν από κοινού και αμαυρώθηκε η συγκέντρωση και διάφορες άλλες τέτοιες μπουρδολογίες, για να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα από όσα συνέβησαν. Ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια παραμύθια, σε μια πλατεία που δεν μπορούσες να δεις πέρα από τα 10 μέτρα και ο καθένας σχεδόν μόνος του, όπως επιτάσσει η ιδεολογία της «άμεσης δημοκρατίας» χωρίς κόμματα, συνδικάτα και συλλογικότητες, η γκεμπελίστικη προπαγάνδα των ΜΜΕ, βρίσκει εύκολα αποδέκτες, ακόμα και στον κόσμο που ήταν εκεί. «Μα ποιος άρχισε πρώτος;», «Ωχ πάλι οι ίδιοι», «Κουκουλοφόροι» κ.ο.κ. Ακόμα και την επόμενη μέρα στις επίσημες περιγραφές και ανακοινώσεις της αριστεράς και της real democracy δεν βγαίνει κανένα ξεκάθαρα νόημα. Το μόνο που βγαίνει είναι ότι μετά τις 6 καθάρισε ο τόπος και μαζί με τα κανάλια να ενημερώνουν ότι τώρα μπορείτε να κατέβετε άφοβα στην πλατεία, μαζί με τις ελληνικές σημαίες, οι ταραξίες έχουν αποχωρήσει.

Η αντιπαράθεση με τους φασίστες

Όταν έφτασαν τα μπλοκ του Μουσείου στο Σύνταγμα, ένα μέρος του κυρίως αναρχικοί και άλλες αριστερές οργανώσεις βρέθηκαν μπροστά από το Μ. Βρετάνια. Εκεί μερικοί φασίστες άρχισαν να προκαλούν, φωνάζοντας ότι ήρθαν οι «αναρχοκαθεστωτικοί», οι «ασφαλίτες», οι «προβοκάτορες» και άλλα συναφή. Μαζί τους βρέθηκαν και διάφοροι καθυστερημένοι που το μυαλό τους έχει πήξει στους εξωγήινους, τους μασόνους και τους εβραίους. Όλο αυτό το τσούρμο επί ώρα επιχειρούσε να δημιουργήσει κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ «αγανακτισμένων» και απεργών. Οι προκλήσεις αυτές κατέληξαν και σε μεμονωμένες αψιμαχίες όπως ήταν αναμενόμενο. Την ίδια ώρα μπροστά λουλουδάδικα ο κόσμος έσπρωχνε τον μεγάλο φράχτη και τα ΜΑΤ απάντησαν με ρήψη χημικών. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκαν διμοιρίες από την Κριεζώτου και επιτέθηκαν στους διαδηλωτές. Το μπλοκ των αναρχικών στην προσπάθειά του να αποφύγει την επίθεση κινήθηκε μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί η ελεγχόμενη από ακροδεξιούς περιφρούρηση του πάνω Συντάγματος με τη συνδρομή φασιστών τραμπούκων προσπάθησε να εμποδίσει το μπλοκ των αναρχικών και όχι μόνο να προχωρήσει, προκαλώντας ένα σάντουιτς. Μπροστά αυτοί και πίσω τα ΜΑΤ και μια ατμόσφαιρα δηλητηριασμένη από τα δακρυγόνα. Στο σημείο όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε σύρραξη, στην οποία η «περιφρούρηση» μαζί και οι φασίστες βρέθηκαν σε δεινή θέση. Στους οπαδούς του βιοσυντάγματος δεν άρεσε αυτή η εξέλιξη. Έχοντας αποδεχτεί τη συμβίωση με τους φασίστες, αφού πρώτα τους βάπτισαν αγνούς πατριώτες, εγκαλούν οποίον βάζει σε κίνδυνο αυτή την παράταιρη συμβίωση. Ακόμα κι όποιον «προκαλεί» με την παρουσία του τα φασιστόμουτρα που έχουν στρατοπεδεύσει στην πάνω πλατεία. Χθες όμως ήταν απεργία και εκεί κατέληγε η απεργιακή συγκέντρωση. Ας μάθουν λοιπόν όλοι οι συγκάτοικοι του Συντάγματος ότι δεν θα μονοπωλούν το χώρο μπροστά από τη Βουλή. Μπορεί αναμεταξύ τους να έχουν κάνει οποιαδήποτε διευθέτηση. Μόνο που αυτό αφορά τους ίδιους και όχι τους υπόλοιπους. Και να μάθουν και κάτι ακόμα. Ότι οι κυνηγοί μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα δεν θα χαίρουν καμία ασυλία όταν παριστάνουν τους εχθρούς των μασόνων στο Σύνταγμα, ακόμα κι αν για να μπερδεύουν την αριστερά μαζί με τον εθνικό ύμνο και τα «ή ταν ή επι τας» φωνάζουν και το «η χούντα δεν τελείωσε το 73».
Στην πραγματικότητα η σύρραξη αυτή απλώς επιβεβαίωσε το χθεσινό συσχετισμό της πλατείας. Για πρώτη φορά η πλατεία Συντάγματος μετά από 20 μέρες εθνικοφροσύνης, βρέθηκε με κόκκινες και κοκκινόμαυρες σημαίες, ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ γλείφτες της εξουσίας και ψηφοφόροι των κομμάτων, με ανθρώπους που δεν αναπολούν τις μέρες του 2004, ούτε τη χούντα του Παπαδόπουλου. Η πλατεία είχε γεμίσει με απεργούς και αγωνιστές που δεν ψάχνουν ούτε στρατηγούς, ούτε τεχνοκράτες. Αυτό μπορεί να εκνεύρισε τους τηλεοπτικούς σπόνσορες των αγανακτισμένων, που έχασαν την πρωτοκαθεδρία στην πλατεία, μπορεί να βάζει σε δοκιμασία την ειρηνική συνύπαρξη των πατριωτών με τους εναλλακτικούς της κάτω πλατείας, αλλά αυτό θα έπρεπε να το περιμένουν. Χθες ήταν η μέρα της εργατικής τάξης και όχι των απογοητευμένων ψηφοφόρων των κομμάτων εξουσίας. Χθες ήταν κάτω ο κόσμος που ψάχνει κοινωνική λύση και όχι νέους δυνάστες. Χθες ήταν κάτω ο κόσμος που σέβεται την κοινωνική και πολιτική του ταυτότητα και όχι αυτοί που θεωρούν ότι η λύση είναι μια μεγάλη Ελλάδα ή ένα μεγάλο Woodstock. Και δεν είναι τυχαίο ότι όσο ήταν αυτός ο κόσμος κάτω, η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να το βάλλει στα πόδια. Όσο κι αν ορισμένοι νομίζουν ότι δεν μας φτάνουν μόνιμα (αν δεν κατέβει κάτω 1 ή και 2 εκατομμύρια…) οι δυνάμεις, , η χθεσινή μέρα απέδειξε ότι οι εικόνες των μαχητικών συγκρούσεων είναι αυτές που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα επιτελεία της αστικής τάξης, ούτε και να τις εντάξουν σε οποιοδήποτε σχεδιασμό. Πράγμα που άνετα μπορούν να κάνουν με τις ακίνδυνες μούντζες και τα Ελλάς-Ελλάς των απογοητευμένων οπαδών τους, που είναι όμως έτοιμοι να πιάσουν στον αέρα το ξεροκόμματο που θα τους πετάξει η αστική εξουσία.
Η αριστερά δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα κατσαρόλια των υπηκόων. Αν έχει να περιμένει κάτι είναι από τον κόσμο εκείνο που όχι μόνο είναι αλλά και αισθάνεται εργατική τάξη και φυσικά από τον κόσμο που μάχεται και αισθάνεται περήφανα που είναι στην αριστερά. Αυτός ο κόσμος είναι η εγγύηση για οποιοδήποτε σχέδιο. Οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν όταν δουν ότι η αριστερά και ο κόσμος της είναι αποφασισμένη να μπει μπροστά και να δώσει λύση. Το δρόμο τον ανοίγει πάντα η πρωτοπορία. Κάποιοι θέλουν να είναι με το πλήθος. Ας είναι και ας λουστούν και τις επιλογές του πλήθους. Μετά όμως μην κλαίγονται για το κακό που τους βρήκε.

Κ. Μαραγκός

Σχετικά:

41 responses to “Που ήταν χθες οι «αγανακτισμένοι»;”

  1. Ω πεφωτισμένη πρωτοπορία!!! Που είναι η κοινωνική σου απεύθυνση και η επηρροή σου στις μάζες τα τελευταία 20 χρόνια?
    Πόσο αποτελεσματική είναι καθοδήγησή σου (τα τελευταία 20 χρόνια)?

    Πόσο ασημάντο είναι για σένα (σε βαθμό απαξίωσης) το αστρονομικό νούμερο των 500.000 διαδηλωτών της προηγούμενης Κυριακής?
    Αλήθεια πεφωτισμένη πρωτοπορία, πότε έχεις καταφέρει, ώ εσύ τρισμέγιστη, να κατεβάσεις τόσο κόσμο στο δρόμο?
    Ποτέ.

    Είναι ολοφάνερο από το κείμενο δεν μπορείς καν να αντιληφθείς, ω εσύ πρωτοπορία, τι σημαίνει να βρίσκονται 500.000 άνθρωποι στο δρόμο. Γι’ αυτό και αφελέστατα γράφεις και μάλιστα με bold: «Σε μια διαδήλωση πρέπει να γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας»
    Και οι 500.000 πρέπει να γνωριζόμαστε για να μπορούμε να προλάβουμε την προβοκάτσια?

    Το κείμενο είναι απολύτως χαρακτηριστικό παράδειγμα του αριστερίστικου μυωπισμού και έπαρσης. Πραγματικά λυπάμαι σε βαθμό αηδίας που συστεγάζομαι στον «προοδευτικό χώρο» με άτομα που γράφουν τέτοια κείμενα και φέρουν τέτοιες απόψεις.

    Πρωτοπόροι για τα πανηγύρια να πούμε…

    Μου αρέσει!

  2. Με κάθε σεβασμό στις απόψεις του υπογράφοντα, μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση δεν θα έβλαπτε:
    – έχει συναίσθηση πόσο δύσκολο είναι να απεργήσει σήμερα κανείς, μέσα στην απόλυτη εργοδοτική ασυδοσία ; Κι εγώ μέμφομαι τους συναδέλφους μου που δεν απεργούν (δημόσιος υπ/λος δεν είμαι, αλλά δεν κινδυνεύω και με απόλυση!), αλλά μέχρι το σημείο να τους κατηγορώ ότι «περιμένουν τους αρχηγούς να τα βρουν» ή «τον Μαρκεζίνη και τον Παπαδήμο», είναι μεγάλη η απόσταση! Δεν πιστεύω ότι οι – όποιοι- αγανακτισμένοι τρέφουν τέτοιες αυταπάτες (πολλοί άλλοι μπορεί, αλλά αυτοί ΔΕΝ κατεβαίνουν στις πλατείες!)
    – η ισχυρή παρουσία (και -έστω προσωρινή- παραμονή) του ΠΑΜΕ στην πλατεία (όπως φυσικά κι η Πανεργατική πορεία) ΔΕΝ είχε την ειρωνική αντιμετώπιση που αναφέρει, παρά σε πολύ περιορισμένη έκταση (πράγμα αναμενόμενο). Μπορεί αυτοί που δεν γούσταραν το ΚΚΕ να μην πολυζυμώνονταν με τους Παμίτες, αλλά ούτε παρατράγουδα σημειώθηκαν, ούτε ιδιαίτερες αντιδράσεις.
    – ακόμα κι οι πιο περιφρουρημένες πορείες των τελευταίων ετών (πλην ΚΚΕ/ΠΑΜΕ φυσικά) έχουν χτυπηθεί βάναυσα (το ‘χω… νιώσει στο πετσί μου!) – ακόμα κι όταν οι αλυσσίδες κράταγαν και τα δίκτυα γνωστών & φίλων διατηρούσαν την επαφή. Το ότι ο κόσμος ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ διαρκούντων των επεισοδίων κι ότι ΜΕΤΑ την κύρια επίθεση της αστυνομίας η πλατεία ξαναγέμισε αποτελεί γεγονός πρωτοφανές κι αξιοσημείωτο, όσον αφορά στη ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (σπάσιμο του φόβου κλπ). Μπροστά σε μια αποφασισμένη δύναμη καταστολής καμιά περιφρούρηση δεν αντέχει πολύ, όλα παίζονται στο ΗΘΙΚΟ των συμμετεχόντων, κι εδώ ήταν που η τελική εντύπωση ήταν θετική: ο κόσμος αποχώρησε (τσατισμένος κι αηδιασμένος, ως συνήθως – αλλά όχι απογοητευμένος), αλλά μόνο όταν δεν είχε πια επιλογή -και ξαναγύρισε με την πρώτη ευκαιρία (πολλοί δε δεν έφυγαν καν, παρά τις ασφυκτικές συνθήκες). Δεν αποτελούν ποιοτική διαφορά όλα αυτά;
    – κάτι περί κουκουλοφόρων, προβοκατόρων κλπ: η απειροελάχιστη προβοκάτσια (π.χ. έστω και μία μολότωφ) χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για την εκτόξευση τόνων χημικών και αδιάκριτης βίας, το ΄χουμε δει πολλές φορές το έργο, δεν είναι κάτι νέο. Από τη στιγμή που το ξέρουμε, κάθε προβοκάτορας ή ηλίθιος που δρα σαν τέτοιος αξίζει ένα γερό χέρι ξύλο. Αν θέλει κάποιος να παίξει τον καμικάζι αυτοκτονίας, ας εκτονωθεί αλλού, όχι στη συγκέντρωση. Στη Συρία, οι διαδηλωτές φωνάζουν «ειρηνικά, ειρηνικά» και πορεύονται γυμνόστηθοι (για να δείξουν ότι είναι άοπλοι) ενώ το καθεστώς τους θερίζει με ριπές αυτομάτων και βολές σκοπευτών. Θα ‘ταν φρονιμότερο να πάρουν κι αυτοί τα όπλα; Κατανοητό θα ‘ταν οπωσδήποτε, όμως το ότι ΔΕΝ το επιλέγουν, δεν σημαίνει κάτι;
    – η τελευταία παράγραφος (συγγνώμη κιόλας) ξεπέφτει στον «αγωνιστικό» ελιτισμό: οι «γλύφτες της εξουσίας και απογοητευμένοι ψηφοφόροι των κομμάτων», οι «νοσταλγοί του 2004» κλπ αποκλείονται προκαταβολικά από τη συμμετοχή στον αγώνα ελλείψει «αγωνιστικών περγαμηνών»; Σε τι διαφέρει αυτή η αντιμετώπιση από αυτή των αρθρογράφων της «Καθημερινής», του «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, της «πελατείας που έγινε πλατεία» του Καρατζαφέρη; Όσοι πίστεψαν, εθελοτυφλώντας, τα εθνομικροαστικά οράματα και τώρα έφαγαν τη σφαλιάρα και ξυπνάνε απ΄την ευδαιμονία του καταναλωτισμού που τελειώνει, πρέπει ν’ αφεθούν βορά στην ακροδεξιά; Γιατί; Για ν’ αναφωνήσουμε «εμείς-εμείς, οι μόνοι συνεπείς»; Αν κάποιοι πιστεύουν ότι λύση είναι η μεγάλη ελλάδα ή η ουτοπία του woodstock, πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν με περιφρόνηση κι απαξίωση; Σύντροφε Κ.Μαραγκέ (συγγνώμη για την οικειότητα, δεν γνωριζόμαστε κιόλας), έχω μάθει (όσο κι αν μου είναι δύσκολο και στενάχωρο) να συζητάω ακόμα και με φασίστες (αν και όσο έχουν διάθεση για συζήτηση). Κανέναν χαμένο, αποπροσανατολισμένο και αδιέξοδα απελπισμένο (ή αιθεροβάμονα φευγάτο) δεν χαρίζω στο φασισμό και την αντίδραση. Μπορεί το δρόμο ν’ ανοίγει η πρωτοπορεία (όπως σε όλα σου τα άρθρα θυμίζεις), αλλά οι σημαιοφόροι, οι κατσαρολοκρούστες κι οι μουτζώνοντες (πρέπει να) ακολουθήσουν, αν δε θέλει η «πρωτοπορεία» να μείνει μόνη της, στη μέση της κοινωνικής ερήμου.

    Μου αρέσει!

  3. Σήμερα το πρωί στην εκπομπή στον Γ. Παπαδάκη μίλησε ένας από τους αγανακτισμένους που παροικούν στην κάτω πλατεια.
    «Τι έγινε χτες;» τον ρωτάνε.
    «Τα γνωστά. Ήταν οι γνωστοί άγνωστοι. Αυτό γίνεται. Κάθε φορά με τους συνδικαλιστές, ακολουθούν οι γνωστοί άγνωστοι.»
    Αυτό κατάλαβε ο τύπος από την χτεσινή κόλαση.

    Μου αρέσει!

  4. «…Για πρώτη φορά η πλατεία Συντάγματος μετά από 20 μέρες εθνικοφροσύνης, βρέθηκε με κόκκινες και κοκκινόμαυρες σημαίες…»

    Σαν ν αρχίζω να αισιοδοξώ. Όταν σε μια περιγραφή περιλαμβάνονται ισότιμα κομμουνιστές, αόριστοι αριστεροί, αριστεριστές, αναρχικοί, ίσως κάτι ν αλλάξει.
    Εκτός κι αν μου φαίνεται…

    mbiker

    Μου αρέσει!

  5. Δεν νομίζω ότι στην περίπτωσή σας ισχύουν οι κατηγορίες περί «πεφωτισμένης πρωτοπορίας» και «αριστερισμού». Η κατάστασή σας είναι πολύ χειρότερη: Έχετε απωλέσει πλήρως την επαφή με την πραγματικότητα. Ζείτε σε ένα δικό σας κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό. Όπως έλεγε και ο George Clooney σε μιά γνωστή ταινία του: Καληνύχτα και καλή τύχη…

    Μου αρέσει!

  6. Καταρχήν δεν γράφω ποτέ «αφελέστατα» αλλά πάντα μετρημένα. Τα περί 500.000 τα έχω ήδη απαντήσει στο σχόλιο αυτό, και όσοι συνεχίζουν να μιλάνε για τέτοια νούμερα τους προτείνω να μετρήσουν τα τετραγωνισκά της πλατείας Συνταγματος και των γύρω δρόμων. Η πλατεία συνταγματος είναι 22 στρέματα μαζί και τα πεζοδρόμια μέχρι τα κυκλιδώματα της αστυνομίας. Αν σε αυτό αφαιρεσει κανείς τις καφετέριες, τις σκηνές και τα δεκάδες αυτοκίνητα των σουβλατζήδων μαζί και τους παγκους τους ο καθαρός χώρος περιορίζεται κάτω από τα 20 στρέματα, δηλαδή 20.000 τ.μ. με μια μέση πυκνότητα 3 άτομα το τετραγωνικό η πλατερία γεμίζει ασφυκτικά με 60.000 κόσμο. Για την ακρίβεια των μετρήσεων μπορεί όποιος θέλει να κανει επιτόπια μέτρηση. Εποίσης υπάρχουν ιστοσελίδες όπως εδώ (http://www.e-topikanea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=56&Itemid=31) που μπορεί κανείς να μετρήσει αποστάσεις με το ποντίκι του σε λιγα δευτερόλεπτα. Και συνεχίζουμε. Η Πανεπιστημίου από την πλατεία μέχρι την Ομήρου είναι 300 μέτρα. Το πλάτος της μαζί με τα πεζοδρόμια είναι 22 μέτρα. Σύνολο 6600 τ.μ. Επίσης η Σταδίου από την πλατεία μέχρι την Ομήρου (που δεν έφτανε σε καμία περίπτωση ο κόσμος της 5ης Ιούνη είναι 230 μ. με πλάτος λιγότερο από 14 μ. μαζί με τα πεζοδρόμια. Σύνολο 3200 τ.μ. Β. Αμαλίας από την πλατεία μέχρι την Ξενοφώντος είναι 90 μέτρα με πλάτος 30. Σύνολο 2700 τμ. Στη Φιλελλήνων αν και ο κόσμος ήταν ελάχιστος να βάλουμε και εκεί άλλα 50 μ επί 14 πλάτος δηλαδή 700 τμ. Η Β. Σοφίας μέχρι τις κλούβες στα λουλουδάδικα άλλα 80 μέτρα επί 30μ πλάτος: 2400 τ.μ. Όλοι μαζί λοιπόν οι δρόμοι γύρω από την πλατεία που είχαν κόσμο δεν ξεπερνούν τα 15000 τ.μ. Ακόμα και με 3 άτομα στο τετραγωνικό να μιλήσουμε για 45000 επιπλέον των 60000 της πλατείας. Σύνολο κάτι παραπάνω από 100.000. Σίγουρα μέσα σε 3-4 ώρες ήρθε και έφυγε κόσμος. Να πούμε ότι πέρασαν από το Σύνταγμα άλλοι τόσοι. Οκ. Αλλά τα περί 500.000 είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
    Θυμίζω ότι στην περσινή απεργία στις 5/5 μίλαγαν κάποιοι ακόμα και για 200.000 κόσμο. Η αλήθεια ήταν κάτι παραπάνω από τα μισά ίσως και 120.000. Σε μέρα απεργίας, με τα ΜΜΕ να βρίζουν και να συκοφαντούν με τα ΜΑΤ να χτυπάνε από την πρώτη στιγμή τη διαδήλωση. Α6τ5ή η συγκέντρωση άξιζε όσο 20 συντάγματα με τους χιλιάδες αγανακτισμένους να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο και να φωνάζουν οι προδότες στο Γουδί. Εμείς δεν υποτιμάμε κανέναν κόσμο, ούτε αυτόν του Συντάγματος. Ξέρουμε όμως να ξεχωρίζουμε και να τιμάμε τον κόσμο που σηκώνει τις σημαίες της εργατικής τάξης και του κινήματος, που δίνει πραγματική μάχη κόντρα στα αφεντικά και την αστική προπαγάνδα, που η παρουσία του στο δρόμο έχει κόστος. Το να είναι κανείς αγανακτισμένος με σπόνσορες όλα τα ΜΜΕ δεν έχει κανένα κόστος και πολύ περισσότερο να κουνάς περά δώθε τη σημαία της αστικής και φωνάζοντας τα συνθημάτων της Σπίθας, των ελλήνων you tubers, της Πάτρια, του Πατριωτικού Μετώπου και των «300 ελλήνων» που ελέγχουν πλήρως το πάνω σύνταγμα. Πραγματικά δεν ξέρω ποιος ζει σε άλλο κόσμο. Εμείς ή αυτοί που βλέπουν τη λαοσύναξη και νομίζουν ότι είναι οι αγνοί πατριώτες και το νέο ΕΑΜ;
    Τα περί αηδίας τα επιστρέφουμε. Εμείς δεν συστεγαζόμαστε πουθενά. Δεν είμαστε ούτε επαγγελματίες ούτε εισπράττουμε καμία αμοιβή. Ζούμε από τη δουλειά μας και μαγειρεύουμε μόνοι μας το φαγητό μας. Γι΄ αυτό και δεν χρωστάμε σε κανένα τίποτα και θα λέμε ελεύθερα και με κάθε κόστος τη γνώμη μας.
    Φυσικά και πρέπει να γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας. Η σπέκουλα όμως αλλού και όχι σε μας. Είπαμε να γνωριζόμαστε με τους διπλανούς μας και όχι με όλη τη διαδήλωση. Υπάρχει αντίρρηση και σ’ αυτό; Εντάξει τότε να μην κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις με μπλοκ. Να είμαστε χύμα. Ο καθένας μόνος του. Και να μην οργανωνόμαστε πουθενά, ούτε σε οργανώσεις,ούτε σε σωματεία. Και να μην κάνουμε συλλογικές διαπραγματεύσεις γιατί μας χρησιμοποιούν οι συνδικαλιστές. Να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με τα αφεντικά και να καταργήσουμε τα κόμματα γιατί αυτά είναι γεμάτα γραφειοκράτες. Εντάξει τα ξέρουμε αυτά και από το Σκαι. Η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου life style. Ευχαριστούμαι αλλά δεν θα πάρουμε. Επιμένουμε ότι η δύναμη των καταπιεσμένων βρίσκεται στην οργάνωσή τους. Και όσοι οργανώνονται κόντρα στα αφεντικά και το κράτος είναι πρωτοπορία, όσο και αν σε κάποιους ξινίζει η μούρη τους όταν ακούνε αυτή τη λέξη και όσο θα ξυνίζει τόσο θα την επαναλαμβάνουμε.
    Κανένας ελιτισμός ξαναλέμε με τον κόσμο. Ούτε με τους αγανακτισμένους, ούτε με τους πατριώτες, ούτε και με αυτούς που θέλουν έναν συνταγματάρχη να βάλει τάξη στη χώρα. Δεν είναι ελιτισμός να παίρνεις πολιτική θέση για κάποιον που τραγουδάει τον εθνικό ύμνο, χειροκροτεί, φωνάζει «Ελλάς ή ταν ή επι τας», και στο τέλος ουρλιάζει «οι προδότες στο Γουδί». Απαγορεύεται να έχουμε μια κρίση γι’ αυτήν την πολιτική συμπεριφορά;. Τι να λέμε δηλαδή ότι αυτό είναι η πρώτη φάση της ταξικής τους συνειδητοποίησης; Όποιος θέλει να παραμυθιάζει τον εαυτό του ας το λεει. Θέλει να πιστεύει ότι αυτοί είναι σαν τους ΕΑΜίτες το 1944, ας το πιστεύει. Θέλει να τα έχει καλά μαζί τους, ας τα έχει. Θέλει να βρίζει εμάς που λέμε ακριβώς αυτό που βλέπουμε και δεν παριστάνουμε τους κινέζους, ας μας βρίζει. Αλλά δεν πρόκειται να σταματήσουμε να λέμε τη γνώμη μας. Αυτό να το πάρουν χαμπάρι, όλοι.
    Η αριστερά θα πρέπει να μάθει πρώτα απ’ όλα να σέβεται τον κόσμο της και να μην τον θεωρεί δεδομένο. Εμείς όταν λεμε «πρωτοπορία» δεν εννοούμε τον εαυτό μας. Ας σταματήσει η σπέκουλα και σε αυτό το σημείο. Εννοούμε τον κόσμο της αριστεράς αλλά και όλους όσους ανεξάρτητα από τις θεωρήσεις τους για τον κόσμο, παλεύουν συνειδητά για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και αφεντικά. Μπορεί να είναι αριστεροί, αναρχικοί, κομμουνιστές, αντιεξουσιαστές οτιδήποτε. Αυτός ο κόσμος είναι πρωτοπορία. Εμείς δεν τον βάζουμε στην ίδια μοίρα με τους οπαδούς των καθεστωτικών κομμάτων. Στη δεκαετία του 70 σε αυτή την κατηγορία άνηκε και ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων που πίστεψαν στο ΠΑΣΟΚ.
    Βεβαίως κανείς μπορεί να αλλάξει απόψεις. Δεν έχει σημασία αν στήριζε το ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας. Φυσικά δεν απαιτούνται πιστοποιητικά φρονημάτων για να αντιδράσει κανείς. Αλλά όταν κατεβαίνει σε μια πλατεία παριστάνοντας το καλό παιδί, που θέλει την πατρίδα του πίσω καθαρή, όπως δήθεν ήταν κάποτε, και βρίζει μαζί με τους πολιτικούς και τα συνδικάτα, αλλά δεν λεει κουβέντα για τα αφεντικά που τον ληστεύουν κάθε μέρα λεηλατώντας ταυτόχρονα επί 60 χρόνια τη δημόσια περιουσία, ας μας επιτρέψουν οι κάθε είδους λάτρεις του αυθόρμητου να επιμένουμε ότι ο κόσμος αυτός δεν έχει ξεκόψει με το αστικό καθεστώς και ότι αναζητάει καινούργιο δυνάστη. Γιατί αυτή η διαπίστωση είναι ελιτισμός; Αυτοί που τρέχουν στις συγκεντρώσεις της Σπίθας τι ψάχνουν δηλαδή; Ο Θεοδωράκης δεν ήταν αυτός που πρότεινε πρώτος τον σερ Μαρκεζίνη; Τι άλλο σημαίνει εθνική ενότητα, πέρα από την ενότητα με τα αφεντικά; Τι άλλο σημαίνει να σωθεί η πατρίς πέρα από το να σωθεί ο ελληνικός καπιταλισμός.
    Όποιος δεν παίρνει μια ξεκάθαρη θέση εδώ, αφήνει το έδαφος ανοιχτό στην ανασυγκρότηση του αστικού καθεστώτος. Και αυτή η ανασυγκρότηση θα γίνει κάτω από το σύνθημα της εθνικής ενότητας και της διάσωσης της πατρίδας. Πρέπει επειγόντως να εξηγήσουμε ότι αυτό είναι μια απάτη. Ότι αυτοί που λήστεψαν τη χώρα είναι οι καπιταλιστές και όχι γενικώς οι πολιτικοί τους υπάλληλοι. Στο σύνταγμα υπάρχει ένα πανό που λεει «όλοι ενωμένοι ποτέ νικημένοι». Ακόμα μια απάτη. Το λαός ενωμένος έγινε «όλοι ενωμένοι». Κανένας φυσικά δεν ενοχλείται απ’ αυτό. Αλλά ναταν μόνο αυτό;
    Η αριστερά έχει κόσμο συνειδητοποιημένο. Δεν υποτιμάμε τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά πρέπει να πούμε στα ίσα ποιος είναι ο δικός μας δρόμος. Αν η αριστερά δεν ήταν σκορποχώρι, αν είχε σχέδιο, αν σήκωνε ψηλά τις δικές της σημαίες, τότε θα έκανε αμέσως αισθητή τη διαφορά. Ο κόσμος που σήμερα ψάχνει στους τυχοδιώκτες τύπου Σπίθας την εναλλακτική λύση, θα έστρεφε το κεφάλι του αμέσως στην αριστερά. Αλλά όταν η αριστερά κρύβεται, παίζει κρυφτούλι και στο τέλος πετάει το μπαλάκι στους «κατσαρολοκρούστες», τότε λογικό είναι να μην την παίρνει κανείς σοβαρά.
    Η ιστορία των κοινωνικών αγώνων και όχι μόνο, έχει αποδείξει ότι πάντα κάποιοι μπαίνουν μπροστά. Κι αυτοί συνήθως είναι μια μειοψηφία, αλλά μια συνειδητή μειοψηφία. Δεν εννοούμε μια μειοψηφία μερικών δεκάδων, αλλά μερικών χιλιάδων. Η κατάκτηση της πλειοψηφίας είναι απλώς μια υπεκφυγή, από την επανάσταση. Όσο η αστική εξουσία στέκεται στα πόδια της δεν είναι δυνατή καμία κατάκτηση της πλειοψηφίας. Ο περισσότερος κόσμος εμπιστεύεται την εξουσία, νομίζει ότι όλα θα διαλυθούν χωρίς αυτήν. Ότι είναι ένα αναγκαίο κακό. Γενικά φοβάται τις περιπέτειες, πολλές φορές και με το δίκιο του. Οι υποχρεώσεις και ο αγώνας για την επιβίωση πολλές φορές συντηρητικοποιουν τους ανθρώπους, άλλοτε τους φοβίζουν. Οι περισσότεροι αποφεύγουν τα μπλεξίματα. Ήδη η καθημερινότητα είναι δυσβάσταχτη. Αυτό μεταφράζεται και σε αντίστοιχες κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές. Ακόμα και όταν όλα καταρρέουν γύρω μας όπως τώρα, οι άνθρωποι αναπολούν το παρελθόν, ακόμα και ένα ανύπαρκτο ένδοξο παρελθόν. Η αριστερά δεν μπορεί να υποτάσσεται σε αυτή τη συνείδηση, ούτε να περιμένει πότε θα αλλάξει και ο τελευταίος. Ούτε μπορεί να γλύφει τις αυταπάτες αυτών των ανθρώπων. Ο μόνος τρόπος για να πείσουμε αυτούς τους ανθρώπους που διαρκώς κοντοστέκονται είναι να μας δούνε αποφασισμένους. Όποτε η αριστερά μπήκε αποφασιστικά στη μάχη κέρδισε και τον κόσμο. Όποτε έδειξε δισταγμό και αναποφασιστικότητα έμεινε μόνη της. Και αυτό το πλήρωσε πολύ ακριβά και πολύ ακριβότερα ο κόσμος της. Μπορεί κανείς να διαφωνεί. Να πιστεύει ότι ο κόσμος αλλάζει ξεκινώντας από τον καθένα ξεχωριστά, ότι αλλάζει επίσης χωρίς να πάρουμε την εξουσία. Αυτό είναι μια πολιτική στάση. Αλλά ας έχει το θάρρος να υπερασπιστεί αυτό το δρόμο. Κανένα πρόβλημα. Αλλά να λεει ότι αυτός ζει στον πραγματικό κόσμο και εμείς σε κάποιον άλλον (τον δικό μας) δείχνει ότι προτιμάει μια άλλου τύπου συζήτηση, όπου αυτός που έχει διαφορετική γνώμη είναι απλώς για δέσιμο. Είναι γνωστή αυτή η μέθοδος «αντιπαράθεσης» από την εποχή των γκουλάκ. Η αριστερά αυτού του είδους μπορεί να έχει απαλλαχθεί από τις θεωρίες της «πρωτοπορίας», μπορεί να παριστάνει την εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, μπορεί να κρύβεται για να μην την πάρει χαμπάρι ο εθνικός κορμός, αλλά να πουλάει ηλεκτρονικό τσαμπουκά σε αυτούς που ασκούν αριστερή κριτική ξέρει να το κάνει πολύ καλά. Είναι άλλωστε το μόνο που έχει κρατήσει ατόφια από τη σταλινική της καταγωγή.

    Μου αρέσει!

  7. ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
    ~* ΠΡΟΣΟΧΗ. Ο Ρ Θ Η Ε Π Α Ν Α Λ Η Ψ Η ~*~*~*~*~*~*
    ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

    Μαζικές διαδηλώσεις. Πρέπει κάθε φορά να κοιτάμε και το πρόσημο τους. Υπάρχουν μαζικές διαδηλώσεις που έχουν ΣΠΟΝΣΟΡΑ μηχανισμούς του κράτους.

    Μακεδονικά συλλαλητήρια του 1992. Λαοσύναξη του Χριστόδουλου. Κομματικές διαδηλώσεις της δεκαετίας 1980 και 1970. Υποδοχή των πρωταθλητών Ευρώπης το 2004 στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

    Υπήρχαν και οι άλλες που μας γέμιζαν χαρά και κουράγιο να συνεχίσουμε.
    Ανάκατα:
    a) Οι πρώτες πορείες του Πολυτεχνείου (και όχι μόνο του Πολυτεχνείου), μετά τη Μεταπολίτευση. Τότε που οι αγαναχτισμένοι (ναι, έτσι τους λέγανε) ΕΠΕΝίτες-χουντικοί πολεμούσαν ενάντια στις πορείες με τους «προβοκάτορες» και τα «σταγονίδια» της χούντας.
    b) Η πρωτοφανής διαμαρτυρία ενάντια στον αντεργατικό πόλεμο του Γιαννίτση 2001, την ώρα που όλο το αστικό καθεστώς κραύγαζε για τη διάσωση του Ασφαλιστικού Συστήματος που το χρεωκοπήσανε οι τεμπέληδες εργαζόμενοι.
    c) Οι σαρωτικές καταλήψεις και συγκρούσεις του 1991 που ανδρώσανε μια νέα γενιά αγωνιστών και απαντήσαν στην κατάρρευση του 1989, (δειλά και ανολοκλήρωτα έστω) οτι είμαστε ακόμα εδώ.
    d) Το 1999 οι διαδηλώσεις ενάντια στο δόσιμο του Οτζαλάν από τον χοντρόπετσο Πάγκαλο . Το 2003 και η οργή ενάντια στην αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ, την ώρα που ο Χατζηνικολάου έδειχνε την επίσκεψη του Κοκού στην Ελλάδα.
    e) Οι διαδηλώσεις του Δεκέμβρη 2008. Τι να πεις εδώ; Για την άλλη νέα γενιά αγωνιστών που βγήκε να δώσει νέα πνοή.

    Μ’ αρέσουν οι κατατάξεις, αλλά δεν θα πω που κατατάσσω την διαδήλωση της Κυριακής 5 Ιούνη 2011. Η μαζικότητα δεν είναι απόλυτο κριτήριο. Επίσης που το 500.000 κόσμος δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τέλος πάντων.

    Ναι, δεν την οργάνωσαν οι αριστερές οργανωμένες δυνάμεις. Ούτε οι αριστεροί γενικά. Ούτε η Κόκκινη Ορχήστρα φυσικά. Η μαζική διαδήλωση δεν «οργανώνεται» απλά. Συντρέχουν ένα εκατομμύρια πράγματα. Μια καταστροφή, ένας πόλεμος, μια εργατική νίκη, μια κατάρρευση εμπιστοσύνης στο σύστημα.

    Ωστόσο δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είμαι ενθουσιασμένος με την ιδέα οτι κάποιοι άλλοι εκτός από μένα ή μαζί με κάποιους άλλους από αυτόύς που συμμετέχουν και παρεμβαίνουν στην διαδήλωση, δεν μπορούμε να οργανώσουμε μια μαζική πορεία.
    Χαίρεται δηλαδή ο οργανωμένος κόσμος της αριστεράς για την μαζική διαδήλωση που «δεν οργάνωσε κανένας». Και που του βάλανε τα γυαλιά, ποιοί; Και γιατί δεν προβληματίζεται να δει τι θα γίνει με την πάρτη του; Τι δεν κάνει καλά; Και γιατί δεν διαλύεται για να διαχυθεί κι αυτός μέσα στην ανωνυμία του Πλήθους; Τι τη θέλει τη συνειδητή δράση; Μήπως λέει και τίποτ’ άλλο από το πλήθος; Μήπως δεν του επαρκούν τα συνθήματα του λαού;

    Αλλά νομίζω ούτε και η Λαϊκή Συνέλευση την διοργάνωσε τη διαδήλωση. Νομίζω και είδα οτι πάρα πολλοί από αυτούς που κατέβηκαν εκείνη την Κυριακή δεν είχε πάρει χαμπάρι την κάτω πλατεία. Η κάτω πλατεία που έχει συνέλευση και που κανονίζει όλες τις λεπτομέρειες στα της πλατείας και μοίρασμα προκηρύξεων στον περίγυρο.

    Και τι κάνει η λαϊκή συνέλευση όταν οι μπάτσοι βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία και τις εγκαταστάσεις τους; Όταν τα ίδια τα ανθρωποειδή ΜΑΤ την σπάνε στο ξύλο και ρίχνουν χημικά επι ώρες (ως και μες στο ΜΕΤΡΟ) και την τσακίζει στα μπλόκα γύρω από τη Βουλή. τότε βρίζει τους προβοκάτορες. Άσε τους φασίστες της πάνω πλατείας, άσε τους ασφαλίτες, άσε τους “προβοκάτορες” αναρχικούς. Άσε, αυτοί πες οτι είναι αναγκαίο κακό και ίσως κάποτε αντιμετωπιστούν, (λέμε τώρα). Τι κάνει ενάντια στην κρατική καταστολή και όταν η Αστυνομία τσακίζει τα μέλη(?) της; Τι κάνει για να προστατεύσει τα μέλη της; Στα δύσκολα φαίνεται. Ή μήπως δεν περίμενε οτι το κράτος θα απαντούσε στην άμεση δημοκρατία της πλατείας;

    Και τί θα γίνει όταν ξεφουσκώσει η ιστορία με αυτές τις διαδηλώσεις; Θα αφήσει άραγε κάτι περισσότερο από την αριστερά στα θρανία και τον κόσμο να την φτύνει; Ελπίζω να μη μας αφήσει Σερ Μαρκεζίνη και Παπαδήμο.

    Ας θυμηθεί κάποιος τι άφησαν τα ΦΟΡΟΥΜ και ο υπέρμετρος ντόρος την προηγούμενη δεκαετία. Που είχαν και σαφώς πιο «ταξικό» πρόσημο. Τι άφησαν στο κίνημα της Ελλάδας. Ένας νεοτερισμός κάσουαλ ήταν που πέρασε.
    Αυτήν την χτεσινή την εργατική διαδήλωση όμως, ξέρω που θα την κατατάξω. Την κατατάσω μαζί με όλες τις σημαντικές πανεργατικές πορείες, ανάλογη με αυτήν 6ης Μάη του 2010, τις ηρωικές φοιτητικές για το άρθρο 16, και τράβα κορδέλα. Θα είναι καθαρή λαθροχειρία αν οι αγανακτισμένοι πουν οτι είναι δικοί τους οι διαδηλωτές της χθεσινής.

    Σύντροφοι, μ’ αρέσουν οι μαζικές πορείες, να είναι και ακηδεμόνευτες και άγριες και ήρεμες και να πετυχαίνουν και το στόχο τους και ας μη σώσουνε (που λεεί ο λόγος) να τις καθοδηγώ εγώ και η γκρούπα μου. Αρκει να πηγαίνουν κάπου και ν’ φήνουν κατι.

    Είμαι λενινιστής, είμαι με τη μαζική δουλειά. Προσπαθώ να βλέπω τις ισορροπίες, να βλέπω τις αντιθέσεις και τα συμφέροντα σε κάθε κίνηση των μαζών. Παλεύω ενάντια στο σύστημα μαζί με τους κολασμένους.

    Συμμετέχω στις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων, αλλά να: μέσα σ αυτές νοιώθω σαν ψάρι έξω απ’ το νερό. Είναι λίγο εχθρικό το κλίμα. Και πάντως φροντίζω να είμαι μακριά από τους ακροδεξιούς τη “πάνω πλατείας”. Για ασφάλεια.

    Κάτι ακόμα. ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ από τους υποστηριχτές της κάτω πλατείας και των αγανακτισμένων δεν απαντά για τη ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΧΤΕΣΙΝΗΣ διαδήλωσης;

    Μου αρέσει!

  9. Το έχω πει άπειρες φορές τις τελευταίες μέρες αλλά θα το ξαναπώ. Πολλοί αριστεροί χλευάζουν τον λαό που υποτίθεται προσπαθούν να σώσουν. Την κυβέρνηση τώρα δεν τη ρίχνει η «πρωτοπορία», ο απλός λαός τη ρίχνει με τη στάση του.

    Μου αρέσει!

  10. Το κλειστο επαγγελμα της αντιστασης ανοιξε και καποιους τους ποναει.

    Το κειμενο αδυνατει να αντιληφθει την δυναμικη των κοινωνικων φαινομενων που προηγηθηκαν και που ακολουθουν.

    Η αριστερα αντι να συμπαρασταθει εμπρακτα προσπαθει να απαξιωσει κατι που ξεφευγει απο το αντιληπτικο της πεδιο.

    Μου αρέσει!

  11. Υποθέτω ότι είναι ανόητο να προσπαθήσω να ανοίξω ιδεολογικό διάλογο μαζί σας, κυρίως γιατί τα επιχειρήματά σας στα σχόλια των υπόλοιπων που δοκίμασαν να τοποθετηθούν έτσι είναι πραγματικά συντριπτικά ιδεολογικά (κατάγματα).

    Παραθέτω λοιπόν μόνο το κλεισιμό σας και απαντώ σε αυτό:

    «Κάποιοι θέλουν να είναι με το πλήθος. Ας είναι και ας λουστούν και τις επιλογές του πλήθους. Μετά όμως μην κλαίγονται για το κακό που τους βρήκε».

    Είναι ξεκάθαρο οτι διαφωνώ με την χρήση της λέξης «πλήθος». Αλλά αυτή επιλέξατε, αντι της κοινωνίας που θα προτιμούσα εγώ. Αφού λοιπόν μού αφαιρείτε την επιλογή της κοινωνίας, θα αναγκαστώ να παραδεχτώ πως ναι, θέλω να είμαι με το πλήθος όταν αυτό διαμορφώνει την συνείδησή του. Δεν κατέχω, κατά την γνώμη μου ευτυχώς, καμιά ατράνταχτη ιδεολογική αλήθεια να του μεταδώσω ή να του επιβάλλω. Πέρα από μερικές απλές θέσεις που λένε ότι δεν καταλαβαίνω καθόλου το λόγο υπάρξης συνόρων ή την διάκριση των ανθρώπων σε φυλές, έθνη, φύλα κ.λ.π. Έχω επίσης βαρεθεί να πηγαινοφέρνουμε μεταξύ μας χρωματιστά χαρτάκια ή «άυλα» σύμβολα αριθμών σε λογαριασμούς πιστεύοντας πως έχουν την παραμικρή αξία (και εξουσία) πάνω στο έδαφος, τα αντικείμενα ή τους άλλους ανθρώπους. Σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα είμαι ανοιχτός «προς ζύμωση».

    Για να μην καταλήξω να το τραβάω μακριά, θέλω να είμαι με το πλήθος και θα είμαι. Και φυσικά θα λουστώ και τις επιλογές του ή αν δεν τις αντέχω όταν αυτές διαμορφωθούν θα αποσυρθώ σε θέση μισάνθρωπου στο μέλλον. Αλλά, σας διαβεβαιώ ότι ποτέ δεν πρόκειται να κλαίγομαι για το κακό που με βρήκε. Νομίζω ότι αυτό τουλάχιστον θα σας καθησυχάσει…

    Μου αρέσει!

  12. Σύντροφε Κ. Μαραγκέ.

    Δεν σου αρέσει η σπέκουλα.

    Αλλά να κρίνεις, να χαρακτηρίζεις και να αντιμετωπίζεις ως ΜΟΝΑΔΑ αυτόν τον αχταρμά ως προς την σύνθεση, σου αρέσει.
    Μια μονάδα που, όπως γράφεις, έχει κοινή συνείδηση, «μια άλλη συνείδηση, του “πατριώτη”».
    Που «χθες είχε στηθεί στην τηλεόραση περιμένοντας τους δύο αρχηγούς του να τα βρουν ή καλύτερα να παραιτηθούν και να διορίσουν τον σερ Μαρκεζίνη πρωθυπουργό και τον Παπαδήμο υπουργό για να σωθεί η “Ελλάς”».
    Που λειτουργεί «μόνο όταν ο ήλιος αρχίζει να δύει και μόνο όταν η δράση είναι οκλαδόν».
    Που ως «εξυπνάκηδες άρχισαν τις ειρωνείες» απέναντι στο ΠΑΜΕ.
    Που «είναι και επικίνδυνοι αφού ρισκάρουν την ακεραιότητα και όσων ακολουθούν τις προτροπές τους.».
    Που «αντί να καταγγείλουν ανοιχτά το κατασταλτικό μένος της κυβέρνησης μιλούσαν για κάποιους προβοκάτορες που έδρασαν από κοινού και αμαυρώθηκε η συγκέντρωση και διάφορες άλλες τέτοιες μπουρδολογίες, για να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα από όσα συνέβησαν». Που «θεωρούν ότι η λύση είναι μια μεγάλη Ελλάδα ή ένα μεγάλο Woodstock».

    Δεν είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ σπέκουλα να υποστηρίζεις ότι «οι διοργανωτές όμως της λαϊκής συνέλευσης είχαν φροντίσει να μην πάρουν κανένα μέτρο»;

    Είναι.

    Γιατί όμως; Γιατί η επονομαζόμενη «πρωτοπορία» αρέσκεται τόσο στην αμέτοχη επιθετική κριτική; Γιατί δεν πάει στους «αγανακτισμένους» (όπως εσύ – παπαγαλίζοντας τα ΜΜΕ – τους χαρακτηρίζεις) να μεταλαμπαδεύσει την αδιαμφισβήτητη εμπειρία της στην οργάνωση; Γιατί δεν κατεβαίνει συστηματικά στις συνελεύσεις να διαβουλευτεί και να προτείνει «πρωτοποριακές» λύσεις στα τόσο κοινά και μπανάλ (πρακτικά και πολιτικά) προβλήματα; Γιατί, αντί να βγει μπροστά παίρνοντας από το χέρι αυτό το κομμάτι του λαού κρατώντας και τις όσες θετικές του κατακτήσεις, του επιτίθεται τόσο λυσσαλέα και προσπαθεί να βγει μπροστά πατώντας το;

    Σου ζητώ να μου απαντήσεις ειλικρινά (αν μπορέσεις) από που πηγάζει όλη αυτή η κακοήθεια.

    Μου φαίνεται αδιανόητο, αριστερός λόγος να χαρακηρίζει ανθρώπους που διαδηλώνουν ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης ως «υπήκοους»!

    Έλεος Σύντροφε. Έλεος.

    Υ.Γ.1 Ενημερωτικά, ετοιμάζεται από την συνέλευση μήνυση κατά του ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ, του αρχηγού της Αστυνομίας και κατά παντός υπευθύνου για την δολοφονική επίθεση των δυνάμεων καταστολής κατά του κόσμου.

    Υ.Γ 2 Επίσης ενημερωτικά, το υλικό (βίντεο-φωτογραφίες) που ξεμπροστιάζει την προβοκατόρικη δράση των ασφαλιτών βγήκε μέσα από την ομάδα οπτικοακουστικής κάλυψης της «ανόητης» Λαικής Συνέλευσης.

    Μου αρέσει!

  13. Το άρθρο απλά αναδεικνύει το λόγο για τον οποίο η αριστερά θα παραμείνει για πάντα δυστυχώς στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων και απλή γλάστρα των τεκταινομένων.
    Περιχαράκωση και διδακτισμός σε όλο τους το μεγαλείο.
    «Μόνο οι οργανώσεις της αριστεράς είναι συνειδητοποιημένες κι όλοι οι υπόλοιποι είναι γλείφτες, μικροαστικές μιξοπαρθένες κλπ.»
    Το βαρέθηκα αυτό το παραμύθι.
    Η θέση της αριστεράς είναι στο πλευρό του λαού.
    Κι όταν οι θέσεις και προτάσεις της αριστεράς δε συγκινούν το λαό, ας μη ψαχτεί μόνο ο λαός για το τι κάνει στραβά, αλλά και η αριστερά.
    Μα είναι δυνατόν να κράζετε τους εργαζομένους που δεν απήργησαν στον ιδιωτικό τομέα; Όταν οι περισσότεροι εκβιάζονται από τα αφεντικά τους με το χαρτί της απόλυσης; Να απολυθούν για να κατέβουν στην απεργία; Κι αύριο τα παιδιά τους με τι θα τα ταίσουν; Με πλακάτ και προκυρήξεις; Αυτό λέγεται άρνηση της πραγματικότητας.
    Είναι δεδομένο ότι στο Σύνταγμα κατέβηκαν άνευ κομματικών σημαιών πολλαπλάσιοι αυτών που κατεβαίνουν συνήθως στις πορείες. Και για να μην παρεξηγούμαι, κατεβαίνω κι εγώ στις πορείες. Τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία να διαδηλώσω χωρις να μπλέξω με μπλοκ ευχαρίστως κατέβηκα στο Σύνταγμα χωρίς μπλοκ και αναμετρήθηκα με τα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους συνεργάτες τους. Δεν είμαι απολιτίκ, ούτε «αγανακτισμένος». Είμαι διαδηλωτής που δε γουστάρω ούτε τα κοινοβουλευτικά ούτε τα εξωκοινοβουλευτικά κομματίδια της αριστεράς γιατί κουβαλούν όλη την ηττποπαθή μιζέρια της μεταπολιτευτικής (ή εμφυλιακής) ήττας. Δε γουστάρω «Πατερούληδες» ούτε «Αλληλέγγυους».
    Δυστυχώς η αριστερά είναι αποφασισμένη να αυτοεκπληρώσει την προφητεία του παντοτινού 10% στην Ελλάδα.
    Δεν έχει φλόγα για νίκη. Μόνο δικαιολογίες ψάχνει για τις ήττες της. Μόνο άγονη θυματοποίηση.
    Εγώ θέλω να γίνει η αριστερά, αν όχι πλειοψηφικό, τουλάχιστον ισχυρό μειοψηφικό ρεύμαμ που δε θα εκφράζεται από γραφειοκράτες εργατοπατέρες, αλλά από τη δυναμική της κοινωνίας που προοδεύει. ΄
    Δε θέλω άλλα συνδικαλιστικά τσαντάκια, μουσάκια, τσιμπούκια και μουστάκια.
    Θέλω την αριστερά στο φτερό της κοινωνίας κι όχι στην εξάτμιση.

    ΥΓ.:΄Όπως δε γουστάρω τα νεοναζί φασιστάκια που καταλαμβάνμουν το μπροστά δεξιά μέρος της πλατείας. όπως θα κυνηγήσω αυτούς αν τους δω να κάνουν ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες έτσι κυνηγάω και τους κουκουλοφόρους που έρχονται και με το έτσι θέλω μας διαλύουν τη διαδήλωση. Γιατί αυτοί είναι 500 άτομα και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε χιλιάδες. Δε θα μας επιβάλλουν αυτοί τον τρόπο και το χρόνο πάλης. Μήπως είμαι φασίστας;
    Θα ρθει και η ώρα της γενικευμένμης βίας, που ίσως φέρει αποτέλεσμα, αλλά μέχρι τότε κάθε ενέργεια όπως αυτές των κοπυκουλοφόρων δεν είναι παρά προβοκάτσιες στο σχηματισμό μιας νέας κοινωνικής τάξης που ξεφεύγει από τον παραδοσιακό χωρισμό των τάξεων και έχει και οριζόντια αλλά και κάθετη διασπορά. Ας μην υποτιμάμε τις νέες εποχές. Ίσως γεννάνε κάτι πολύ όμορφο και ενδιαφέρον. Ίσως και να «αποβάλλουν». Ας μην κατηγορούμε το νέο. Αυτή είναι δουλειά των συντηρητικών. Εμείς ας το αξιοποιούμε το νέο και αφήστε τους συντηρητικούς να το αναγνωρίσουν 50 χρόνια μετά…

    Μου αρέσει!

  14. Σ’ευχαριστώ προκαταβολικά για την φιλοξενία σου,
    τυχαία έπεσα στην ιστοσελίδα ψάχνοντας γενικά για σχόλια σε σχέση με την Τετάρτη στο Σύνταγμα.
    Αλλά ήμαρτον.ΗΜΑΡΤΟΝ πια με την αναζήτηση πιστοποιητικών εξεγερσιακής γνησιότητας-των γνωστών από την ανάστροφη πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης των φασιστών του παρελθόντος.
    Και δεν σε κατηγορώ επί προσωπικού, αλλά επί αυτών που αναπαράγεις.
    Από που και ώς που εξομοιώνεται ο -δυστυχώς και έχεις απόλυτο δίκιο εδώ- εθνικοφρων μικροαστός της επάνω πλατείας και ο χρυσαυγίτης τραμπουκοδολοφόνος πέριξ του με την «κάτω» πλατεία,τη λαική συνέλευση,τον απλό καθημερινό ΑΠΟΛΙΤΙΚΟ μέχρι τα τούδε κόσμο που έρχεται έστω και να παρατηρήσει κάτι καινούριο υπό την φασιστική ταμπέλα του «αγανακτισμένου» που «δούλευε» και κατέβασε μόνο «3000 κόσμου»?
    Με ποιό δικαίωμα κατηγορείς εσύ ο ίδιος μεγάλο κομμάτι της «ευρύτερης» εργατικής τάξης που δρά συμμετέχει ή και απλώς μπορεί να παρευρίσκεται ενισχύοντας την μαζικότητα στην πλατεία?
    Τί πρέπει να γίνει για να πάρετε χαμπάρι και να ξεφύγετε από τις γκρουπουσκουλικές διασπαστικές οπτικές της ταξικής καθαρότητας?
    ‘ως πότε θα εμποδίζετε με τις συμπεριφορές και τις πρακτικές σας τον κόσμο που διατείνεστε ότι σχεδόν ποτέ δεν κατεβαίνει και που όταν κατεβαίνει τον τσουβαλιάζετε συλλήβδην με ένα μάτσο ανδρείκελα του φασισμού και της σαπίλας, τα οποία αφήνετε επιδεικτικά τόσα χρόνια να νέμονται την άγνοια και την απολιτική κατάσταση των ανθρώπων γύρω μας στρατολογώντας αδαείς και απογοητευμένους,πέρα των άλλων,από την επιδεικτική ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ προταγμάτων της άλλης πλευράς που αυτοί που συμμετέχουμε σ’αυόν τον διάλογο ανήκουμε??
    Για να μην απορείς για πάρτη μου,δηλώνω και είμαι ανένταχτος και ανεξάρτητος,σφόδρα συμπαθών του πάθους και των αγώνων των αδερφών μου και συναγωνιστών από άλλο μετερίζι αναρχικών οι οποίοι με δέχονται με την ιδιότητά μου.Του ανένταχτου και ανεξάρτητου.
    Και έχεις φυσικά και δίκιο σε κάποια από αυτά που αναφέρεις φιλε…τροτσκιστή. Αλλά κι εγώ ήμουν στην πλατεία προχτές με κόσμο τριγύρω με άγνοια από πορείες και δακρυγονομπάχαλα.που κρατούσε μέχρι όσο κι εσύ,κι εμείς, και άλλοι θα κρατούσαμε που…ξέρουμε.
    Η τρομοκρατία της καταστολής δεν πέρασε,και φυσικά ο κόσμος χτυπήθηκε με την αντίστοιχη βιαιότητα των ανθρωπόμορφων στολών που χτυπήθηκαν και στις τελευταίες.Η μήπως οι τραυματείες των πορειών που συμμετέχετε εσείς ευθύνονται στην έλλειψη προστασίας και περιφρούρησης??Μα είναι δυνατόν ρε παιδιά??
    όσο για τους ‘αμεσοδημοκράτες» που πιάνεις στο δούλεμα,παραδέξου φίλε τροτσκιστή
    την ιστορική ευκαιρία για την μέχρι πρότινος Αμερική των Βαλκανίων να μεταστρέψει την ηθική της κατάσταση
    κι εμάς, τους ανένταχτους και ανεξάρτητους, τους αριστερους που φυσικά και δεν απεκδύονται κανέναν μαν΄δυα όπως υπαινίσσεσαι για να συμμετέχουν στις λαικές συνελέυσεις, τους αναρχικούς, τους εργάτες σε τελική ανάλυση.Τους ΕΡΓΑΤΕΣ-ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥΣ στους οποίους μετατρεπόμαστε σήμερα ΟΛΟΙ.Ενάντια στους πληρωμένους δολοφόνους και -ναι- προβοκάτορες του συστημικού χάους και του χουλιγκάνικου μπάχαλου. Η και τους απλήρωτους αγνούς…σαν και το μεγαλείο σου…
    Άντε με την πρεσβυωπική μανία σας να ορθώνετε μπάρες και σύνορα στους αγώνες. Θα έρθει και η ώρα να ξεκαυαρίσουμε με τους σίστες.Και εννοώ ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Πού θα είσαι φιλε τροτσκιστή?Με εμάς ή με κανέναν?¨οπου εμείς δεν εννοώ τους ‘αγανακτισμένους΄’
    Αλλά τους σύγχτρονους είλωτες…
    εμάς.

    Μου αρέσει!

  15. και γω νομιζω πως το αρθρο τα γαμαει ολα….
    σε μερικα ειμαι συμφωνος για την πανω πλατεια….
    αλλα βγαζει μια εχθρα και μια ζηλια γενικοτερα……

    Μου αρέσει!

  16. Γράφει ένα κείμενο ενός άφραγκου από λογικές :»Η χθεσινή μέρα-μιλάει για τη 15η του Ιουνίου-απέδειξε ότι οι εικόνες των μαχητικών συγκρούσεων είναι αυτές που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα επιτελεία της αστικής τάξης, ούτε και να τις εντάξουν σε οποιοδήποτε σχεδιασμό.» Μιλάμε το έχει καβαλήσει το καλάμι. Θα πω μερικά πράγματα πας και κάποιος καταλάβει τι γίνεται : Σε τέσσερις ΜΕΡΕΣ οι Αιγύπτιοι νέοι και πολίτες, προσέξτε αυτό..Από το ΠΡΩΙ ως το ΒΡΑΔΥ, δηλαδή για να γίνω πιο σαφή, για πάνω από 96 ώρες και ΣΥΝΕΧΩΣ, δηλαδή δεν σταμάτησαν ούτε για διάλλειμα, έκαναν σαρωτική επέλαση εναντίον όλης της καθεστωτικής δομής του κράτους του Μουμπάρακ. Πυρπόλησαν πάνω από 60% των αστυνομικών τμημάτων και έκαψαν πάνω από 250 κλούβες ΜΑΤ και, των γραφείων του κόμματος Μουμπάρακ, ειδικά το τεράστιο το κεντρικό κτήριο-ο εγκέφαλος-στο Κάιρο και, των γραφείων της κρατικής ασφάλειας σε όλη τη χώρα-δεν μπόρεσαν να περάσουν στο κεντρικό συγκρότημα, το κατέλαβαν μετά τη πτώση του καθεστώτος-και εταιρίες εργολάβων του συστήματος και ξένες εταιρίες προσέξτε αυτό ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ-η έκταση της αραβικής αυτής χώρας 1.001.450 km2 ενώ η Ελλάδα είναι 131.957 km2, δηλαδή η έκταση της Ελλάδας είναι 1/8 της Αιγύπτου, φανταστείτε την έκταση της πλατείας συντάγματος ως θέατρο των «μαχητικών συγκρούσεων σε σχέση με την έκταση της Ελλάδας. Οι Αιγύπτιοι νέοι και πολίτες κατέλαβαν τρείς πόλεις στρατηγικής σημασίας για την οικονομική δραστηριότητα-Σουέζ, Ισμαηλίγιε, Πόρτ Σαίντ-με ένα και μοναδικά σκοπό ΑΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ της δεκάρας, ΓΙΑ να φέρουν τον κόσμο στις πλατείες και στους δρόμους. Ήθελαν να του στείλουν μήνυμα να μην φοβάται να αισθάνεται ασφαλής όταν θέλει να βγει από το σπίτι του για να διαδηλώνει, και προστάτευαν τον κόσμο στις πλατείες δεν είχαν στόχο να τον διώξουν από τις πλατείες. Αρκετοί από αυτούς τους πολίτες και νέους έδωσαν τη ζωή τους για αυτόν τον στόχο. Και ΜΟΝΟ όταν διέλυσαν το καθεστώς καταστολής γέμισαν οι πλατείες με εκατομμύρια πολίτες. Μια εβδομάδα μετά την επέλαση αυτή των νέων και πολιτών η πλατεία Ταχρίρ γέμισε με 5.000.000 πολίτες. Και μετά από 17 ΜΕΡΕΣ έπεσε ο Μουμπάρακ. Και έρχεται το καβαλημένο καλάμι και μιλάει ότι μετά από 2-3 ώρες συγκρούσεων (μερικές εκατοντάδες πέτρες και δεκάδες μολότοφ), τρόμαξε το καπιταλιστικό σύστημα. Μιλάμε ο άνθρωπος είναι απόλυτα γελοίος και άφραγκος από λογικές … δεν ξέρω αλήθεια μέχρι που θα φτάσει η κατάρρευση της λογικής ορισμένων «μαχητών»…

    Μου αρέσει!

  17. Αναρχία ;;;; Υπάρχει στις μέρες μας κάποιος που να δηλώνει ανάρχικος και να είναι πράγματι;;;;Αλλος Αντιεξουσιαστής αλλο Hooliguns και αλλο Αναρχικος.Εχετε μπερδεψει τις εννοιες.Αναρχικοι δεν υπαρχουν γιατι κανεις πλεον στις μερες μας δεν μπορει να ακολουθησει αυτο τον τροπο ζωης…

    Μου αρέσει!

  19. Επειδή πολύς λόγος γίνεται για ιδιωτικούς υπάλληλους που δεν μπορούν ν απεργήσουν, που εκβιάζονται, που…που…κλπ κλπ.
    Αυτοί, απήργησαν.
    Αυτοί δεν παρίσταται σους αγανακτιμένους.
    Ποιοί απουσίαζαν;
    Μα είναι φανερό τοις πάσι.
    Ξεπεσμένοι αστοί, ή απλά αστοί που αισθάνονται να χάνουν το έδαφος κάτω απ τα πόδια τους.
    Σε σημαντική (σημαντικότατη)ΔΕΚΟ που εργάζομαι, επί συνόλου περίπου 90 ατόμων (μόνο στο συγκεκριμένο κτίριο), απήργησαν οι εξής πολλοί.
    13 (δεκατρείς)!!!!!!!!
    Οι περισσότεροι απ αυτούς που δούλευαν και δουλεύουν όπως πάντα σε τέτοιες απεργίες, τα βράδυα κάνουν και μια περατζάδα σαν αγανακτισμένοι.
    Σιγά όμως, μην χάσουνε και κανένα μεροκάματο…
    Θεωρώ πως στην αντιπαράθεση που έχει ανοίξει, η αλήθεια όπως πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση.

    biker

    Μου αρέσει!

  20. http://diagrafixreous.blogspot.com/2011/06/blog-post_17.html

    Δυο μέρες μετά την απεργία της Τετάρτης, ικανός χρόνος για να μπορούμε να σκεφτόμαστε νηφάλια, πρέπει με βάση τα πραγματικά γεγονότα να δούμε σοβαρά τις αγκυλώσεις και τις λάθος αντιλήψεις που αναπαράγονται με θέρμη στις πλατείες.
    Την Τετάρτη λοιπόν, οι «διοργανωτές» της συγκέντρωσης της πλατείας Συντάγματος περίμεναν 1.000.000 ανθρώπους να περικυκλώσουν τη Βουλή.
    Πόσοι όμως εν τέλει συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της Τετάρτης. Μια μέση εκτίμηση λέει πως στους δρόμους της Αθήνας διαδήλωσαν περίπου 300.000 με 350.000 άτομα ΣΥΝΟΛΙΚΑ (Σύνταγμα, ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ, Μουσείο, Καλλιμάρμαρο, Ευαγγελισμός κλπ). Πολύ κάτω από 1.000.000!
    Η σύνθεση του κόσμου στις συγκεντρώσεις ήταν συγκεκριμένη. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ,ΠΑΜΕ,Μουσείο ήταν ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ενώ στο Σύνταγμα και στα διάφορα «μπλόκα» η πλειοψηφία ήταν νέοι (μαθητές, φοιτητές), μικροεπαγγελματίες, άνεργοι.
    Ερώτημα 1ο: Γιατί υπάρχει αυτή η σύνθεση στις επιμέρους συγκεντρώσεις;
    Πρώτα και κύρια γιατί ο εργατόκοσμος ξέρει, από τις Απεργίες που έως τώρα έχει συμμετάσχει, ότι οι συγκεκριμένες συγκεντρώσεις είναι αυτές στις οποίες κατεβαίνουν τα σωματεία, τα συνδικάτα. Ξέρουν δηλαδή ότι εκεί κατεβαίνουν οι συνάδελφοί τους και συναγωνιστές τους.
    Δεύτερον, η Λαϊκή Συνέλευση (πάνω/κάτω) πλατείας Συντάγματος εξαρχής ήταν εχθρική προς τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (σωματεία, συνδικάτα). Η στάση αυτή ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ, αλλά έχει αμβλυνθεί από τότε που αποφασίστηκε πως θέλουμε οι εργατικές κινητοποιήσεις να καταλήγουν στο Σύνταγμα.
    Άρα εκ των δύο παραπάνω συνθηκών το Σύνταγμα γέμισε εργατόκοσμο μόνο όταν πέρασε η πορεία του ΠΑΜΕ, της ΓΣΣΕ και του Μουσείου.
    Ερώτημα 2ο: πρέπει να είμαστε εχθρικοί με τα συνδικάτα και τα σωματεία;
    Μια κινητοποίηση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που κατέληξε στο Σύνταγμα ήταν αιτία για να δεχτούν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ της «αγάπη» του κόσμου. Γιουχαΐσματα και βρισιές ήταν η απάντηση της Πλατείας στην θέληση των εργαζόμενων να ενωθούν με τους συγκεντρωμένους του Συντάγματος.
    Οι υποκινητές των γιουχαϊσμάτων κατά τα άλλα μιλούν και λένε «κανείς δεν περισσεύει». Δεν αποτελεί έκπληξη καθώς σε κάθε αγώνα υπάρχουν φαρισαίοι-υποκριτές που δουλεύουν για το κράτος και την κρατούσα κοινωνική τάξη.
    Αναγνωρίζουμε ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ αρχι-συνδικαλιστές που είναι κρατικοδίαιτοι, είναι δοτοί εκπρόσωποι του κράτους και της εργοδοσίας. Αναγνωρίζουμε ότι αυτοί οι λίγοι και συγκεκριμένοι προσβάλλουν την έννοια του ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ, των ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ και των ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ότι προδίδουν τους αγώνες μας και δρουν ως βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής δυσαρέσκειας.
    Για ποιο λόγο όμως τα συνδικάτα είναι στα χέρια της ΠΑΣΚΕ (παράταξη του ΠΑΣΟΚ) και της ΔΑΚΕ (παράταξη της ΝΔ) ;
    Γιατί πάντα υπάρχουν διάφοροι «καλοθελητές» που μας λένε: «μην ασχολείστε με τα συνδικάτα», «άλλο ΠΑΣΟΚ και άλλο ΠΑΣΚΕ», «ψηφίστε μας μην απολυθείτε». Έτσι ακριβώς ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ τα συνδικάτα τα έχουν αυτοί στα χέρια τους, ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ…
    Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, οι εργοδότες, το κράτος, τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) μας λένε να τους χαρίσουμε τα συνδικάτα μας. ΌΧΙ ΔΕΝ ΤΑ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ!
    ΚΑΘΗΚΟΝ η εκδίωξη κάθε κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή, κάθε πράκτορα της εργοδοσίας και του κράτους, από τα συνδικάτα και τα σωματεία μας.
    Τι θέλουμε να πούμε; Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι τα συνδικάτα, είναι αυτοί που τα διοικούν σήμερα, επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε αδρανείς και δεν δίνουμε τη μάχη για να τα κατακτήσουμε.
    Ο συνδικαλισμός ιστορικά είναι το μέσο για να επιτύχεις κάθε βελτίωση στην καθημερινή σου ζωή! Αυτά που κερδίσαμε με συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες (σε όλο τον πλανήτη) σε 150 χρόνια μας τα παίρνουν σε μια νύχτα…
    Να απομονώσουμε λοιπόν αυτές τις απόψεις που λένε «όχι στα συνδικάτα» γιατί είναι επικίνδυνες για τον αγώνα που δίνουμε. Τέτοιες αντιλήψεις διασπούν τον αγώνα μας και μας διασπούν. Η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος και κάθε πλατείας της χώρας να πάρει απόφαση «ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ, ΝΑ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ». Δεν γίνονται αυτά από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ να δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση.
    Ερώτημα 3ο : Γιατί δεν φτάσαμε το 1.000.000 έξω από τη Βουλή;
    Οι θιασώτες της αντίληψης «ΟΧΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ» ξέχασαν ότι η Τετάρτη είναι ημέρα δουλειάς και δεν είναι ημέρα αργίας. Ξέχασαν ότι η Απεργία είναι συλλογική απόφαση και πράξη και όχι γενικά ατομική επιλογή. Εννοούμε ότι χωρίς να έχει αποφασίσει το σωματείο ή έστω χωρίς να έχει φτιαχτεί μια απεργιακή επιτροπή σε ένα χώρο εργασίας, Απεργία ΔΕΝ γίνεται.
    Ποτισμένοι από την αλαζονία τους και την ΑΡΝΗΣΗ τους να πάει ο αγώνας αυτός μπροστά, νόμιζαν ότι είναι παιγνιδάκι να μαζευτεί 1.000.000 κόσμος. Τόσος κόσμος δεν κατέβαινε ούτε τις Κυριακές που δεν δούλευε κιόλας!
    Ας πάρουμε τα μέτρα μας συναγωνιστές, απέναντι σε αυτές τις απλουστεύσεις και τα επικίνδυνα ονειροπολήματα!
    Ο κόσμος θα βγει και θα έχει τέτοια μαζικότητα η πάλη μας, όταν αρχίσουμε να οργανωνόμαστε στα σωματεία και συνδικάτα, όταν βάλουμε στην ημερήσια διάταξη πολιτικές διεκδικήσεις ενάντια στην σημερινή εξουσία των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και του πολιτικού τους προσωπικού. Όταν αποφασίσουμε να σπάσουμε τα δεσμά του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και κάθε ξένου και ντόπιου δυνάστη.
    Ερώτημα 4ο : Μπορούμε να νικήσουμε ειρηνικά;
    Η απάντηση αυτή είναι πραγματικά εύκολη. ΟΧΙ! Δεν θα νικήσουμε ειρηνικά!
    Όποιος υποστηρίζει μια ειρηνική λύση είναι είτε ρομαντικός , είτε επιτήδειος…
    Δεχόμαστε μια τρομαχτική καθημερινή βία. Βία σωματική και ΚΥΡΙΑΡΧΑ βία ψυχολογική. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από λόγια που μας στήνουν στον τοίχο και μας ξεζουμίζουν. Λόγια ενάντια στα συμφέροντά μας και στις ανάγκες μας, που μας κάνουν να τα πιστεύουμε και να θωρούμε ότι αυτοί που τα λένε δουλεύουν για εμάς.
    Όμως και βία σωματική. Είτε είναι γκλοπ, είτε δακρυγόνο, είτε κρότου λάμψης. Η χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα χτυπήθηκε με μίσος από τα σκυλιά του κράτους και του κοινοβουλίου. Κανείς δεν πήρε θέση για τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών. Ούτε η Αστυνομία, ούτε η κυβέρνηση ούτε οι «εταίροι» μας (Ε.Ε.,Δ.Ν.Τ. κλπ). Πριν ένα μήνα ένας συναγωνιστής μας βρέθηκε στην εντατική με κατάγματα στο κρανίο και ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ!
    Δεν είμαστε εθισμένοι στη βία. Χρησιμοποιούμε βία για να αμυνθούμε, προς το παρόν. Θα χρησιμοποιήσουμε και επιθετική βία. Όχι γιατί είμαστε «μάγκες» αλλά γιατί το κράτος μας αναγκάζει να υπερασπιστούμε τα «θέλω» μας, τις ανάγκες μας με την ίδια μας τη ζωή.
    Μια πλατεία στην Αραβία, η πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου, μας έφερε και εμάς σήμερα στις πλατείες. Εκείνη η πλατεία πάλεψε με, με θυσία την ίδια τη ζωή της, για να φύγει ο δυνάστης της. Αυτό θα κάνουμε και εμείς. Θα δώσουμε μέχρι και τη ζωή μας για ένα καλύτερο αύριο!
    Όμως οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, της Πλατείας Ταχρίρ, μπορεί να έδιωξαν τον Μουμπάρακ, αλλά δεν απάντησαν το ερώτημα «Ποιος να έρθει;», «Ποιος να κυβερνήσει;».
    Οι δικιές μας πλατείες πρέπει στη στιγμή εκείνη να δώσουν την απάντηση (που δεν έδωσαν οι Αιγύπτιοι σύντροφοί μας) :
    «Θα κυβερνήσουμε εμείς, εμείς και τα εργατικά μας συμβούλια!».

    Μου αρέσει!

  21. «Παρ’ όλα αυτά η Κόκκινη Ορχήστρα δεν θεωρεί ότι είναι πολιτικό κόμμα ούτε καν το έμβρυό του. Παρόλο που αναφέρεται στον επαναστατικό μαρξισμό, θεωρεί ότι αυτό είναι και πρέπει να είναι υπόθεση χιλιάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και όχι ολιγομελών ομάδων που έχουν αυτοανακηρυχθεί, όχι μόνο σε κόμματα της εργατικής τάξης και της επανάστασης, αλλά και σε μοναδικούς κληρονόμους της μαρξιστικής παράδοσης.»

    Αλλά τους αγανακτισμένους να τους κατηγορήσουμε που είναι πιο λίγοι ,χειρότερα οργανωμένοι και λιγότερο αποφασισμένοι από μας…
    Γιατί εμείς είμαστε περισσότερο επαναστάτες!
    Ζήτω η αλληλεγγύη και ο σοσιαλισμός (που θα έρθει με καπιταλιστικά μέσα όπως ο ανταγωνισμός και ο αλληλοσπαραγμός της εργατικής τάξης…)

    Μου αρέσει!

  22. Επίσης γράφεις

    «Αν η αριστερά δεν ήταν σκορποχώρι, αν είχε σχέδιο, αν σήκωνε ψηλά τις δικές της σημαίες, τότε θα έκανε αμέσως αισθητή τη διαφορά»

    Σου απαντώ ότι δεν είμαστε αδύναμοι επειδή είμαστε χώρια ,αλλά είμαστε χώρια επειδή είμαστε αδύναμοι.
    Και είμαστε αδύναμοι επειδή έχουμε ασπαστεί τις καπιταλιστικές δοξασίες περί ισχύος και έχουμε λησμονήσει ότι η μόνη πραγματική δύναμη βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τους κοινούς αγώνες

    Μου αρέσει!

  23. Καταρχήν καθένας έχει το δικαίωμα να απορρίψει τη λογική του άρθρου επειδή δε τη γουστάρει. Αν θελήσει όμως να την κρίνει τότε, κι αυτό είναι υποτίθεται η δημοκρατία και ο διάλογος, θα πρέπει να απαντήσει στα ζητήματα που θίγει κι όχι να μας λέει απλά πως δε συμφωνεί.
    Κάτι τέτοιο εδώ και σε άλλο μπλογκς δεν έχει γίνει.
    Ακόμα κι όσοι απαξιώνουν το άρθρο του συντρόφου συμφωνούν πως το σχέδιο για την περικύκλωση της βουλής-η «αγανακτισμένη» εκδοχή της 15ης Ιούνη απέτυχε. Συνεπώς η μαζικότητα και η οργανωμένη αντιβία ως στιχειώδη άμυνα στις επιθέσεις του κράτους δεν μπορεί να χρεωθεί στους αγανακτισμένους, αλλά στην κοινωνική οργή, κάτι που δεν είναι το ίδιο.
    Η χρεοκοπία, το νέο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο κατέβασε μαζικά κόσμο στο δρόμο, όπως είχε συμβεί και τη μέρα ψήφισης του μνημονίου 1 κι όχι απλά το κάλεσμα των αγανακτισμένων. Για αυτό και χθες είχε και κόμματα και κόκκινες και κοκκινόμαυρες σημαίες και συνδικάτα κι άλλα που έλειπαν ύστερα από πολιτική απόφαση από την πλατεία τις τελευταίες εβδομάδες. Επομένως καλό είναι να αναρωτηθούμε εκτός από το ότι ο κόσμος κράτησε την πλατεία-που έχει προφανώς τη σημασία του-τι άλλο ήταν διαφορετικό στις 15 Ιούνη από άλλες μαχητικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις;
    Ε λοιπόν και σε αυτό δεν απαντα κανείς από τους σχολιαστές ΄το καινούριο στοιχείο κι αυτό το φέρνει το «κίνημα των αγανκτισμένων» ήταν η παρουσία των φασιστών και η προβοκάτσια που πήγε να στηθεί και αναπαράχθηκε από τα ΜΜΕ εναντίον των «κουκουλοφόρων».
    Ουσιαστικά πήγε να στηθεί και με συμμετοχή της περιφρούρησης της κάτω πλατείας ένας αποδεκτός τρόπος διαδήλωσης που περιορίζεται στις ειρηνιστικές εκκλήσεις εν μέσω χημικού πολέμου και μπάτσων-καμικάζι και στην πεποίθηση πως αν δεν προκαλέσουμε δε θα πάθουμε τίποτα. Δηλαδή όπως επί 3 βδομάδες τα κόμματα και η αριστερά δε χωρούσαν στο αμεσοδημοκρατικό πανηγύρι χθες πήγε να απορριφθεί και μια άλλη διαδήλωση πλην της αγαντισμένης εκδοχής της. Αυτό το παραμύθι λοιπόν δεν πέρασε.
    Και η παραπάνω υποστήριξη της αντιβίας ασφαλώς και δεν αρνείται ή δεν κρίνει τα άκυρα μπάχαλα, ή δε λαμβάνει υπόψη της και τους ασφαλίτες. Άλλο να κρίνεται το μπάχαλο ως αναποτελεσματικό κι άλλο ως ηθικά απαράδεκτο που προκαλεί μάλιστα και την αστυνομία. Γιατί μόλις πριν ένα μήνα ο Γιάννης Κ δεν τσακιζόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές από τους μπάτσους; Ποιος είχε προκαλέσει; Προχθές ποια μπάχαλα έγιναν; Κι εγώ συμφωνω με εκείνους που δε θυσιάζουν μια εξέγερση για ένα άκυρο πέσιμο, αλλά ξέρω πως σε μια εξέγερση σπάνε πολλά τζάμια.
    Κι όσοι ανακάλυψαν σήμερα πως οι απεργίες είναι αναποτελεσματικές και διαχέονται στις πλατείες να πάνε αυτά να τα πούνε αλλού κι όχι σε μας που εδώ κι ένα χρόνο μιλάμε για πολιτικό αγώνα κι όχι για οικονομίστικές λογικές.
    Και κάτι θλιβερά για συνασπισμένους από ανένταχτους παραγοντίσκους με κάνουν να χαμογελώ αυτές τις άγριες μέρες.
    Όσοι τέλος διαφωνούν με την ανάλυση γιατι πιστεύουν πως με παρέμβαση της αριστεράς το κίνημα του Συντάγματος μπορεί να ριζοσπαστικοποιηθεί, ας μην κάνουν συνεχώς γαργάρα τις αντιφάσεις του, τις βρίσκουν μπροστά τους
    Οι επόμενες εβδομάδες θα τα ξεαθαρίσουν όλα κι απλά η σύγκρουση που κάποιοι ξορκιζουν θα τους επιβληθεί ως μονόδρομος . Ας έχουμε τότε όλοι το θάρρος να αναλάβουμε τις ευθύνες κι όχι να μεμψιμοιρούμε

    Μου αρέσει!

  24. ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΦΑΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ. ΕΙΣΑΙ ΑΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΣ. Η ΜΠΑΤΣΟΣ ΕΙΣΑΙ Η ΧΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ. ΘΑ ΣΑΣ ΛΙΩΣΟΥΜΕ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΥΡΝΑΣ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΛΟΣΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΛΙΩΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ

    Aυτή τη γελοία απειλή έστειλε ένας πυροβολημένος που ασχολέιται με τα νεφελιν και τις προφητίες των ιλουμινατι. Προφανώς πιστεύει κι αυτός ότι κάτι του ανήκει από την εξ αδιαιρετου ιδοκτησία του Συντάγματος. Νομίζει επίσης ότι μπορεί και να μας απειλεί. Είναι αλήθεια ότι μετά από το απειλιτικό μηνυμα του μας έχει λούσει κρυος υδρώτας. Προς το παρόν διαβάζουμε το απιστευτο blog που διατηρεί με τα νεφελίν και τις αναγγελέιες καταστροφής του πλανήτη και έχουμεσκάσει στα γέλοια….

    Επίσης ο Rap μας έστειλε το παρακάτω βιντεάκι προς ένδειξη της εξυπνάδας του. Προφανώς υπονοεί ότι το απόσπασμα από τη «Ζωή του Μπραίαν» αφορά κάποια κλειστή συνεδρίαση μιας επαν. οργάνωσης. Εμάς τώρα μας μοιάζει με συνεδρίαση κάποιας θεματικής της λαικής συνέλευσης του Συντάγματος, χωρίς καμία διαθεση ειρωνίας.

    Μου αρέσει!

  25. Τι ήταν αυτό όμως που προκάλεσε τόση συζήτηση για αυτό το άρθρο; Μήπως οι απόψεις της Κόκκινης Ορχήστρας περί «πρωτοπορίας»; Προφανώς όχι. Αυτές ήταν πάντα οι απόψεις μας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και εν πάση περιπτώσει δεν ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο. Η συζήτηση αυτή διαρκεί τουλάχιστον 2 αιώνες και δεν είναι καν ανακάλυψη του Λένιν. Τότε τι συνέβη; Απλώς μερικοί δεν αντέχουν την αλήθεια. Τα ερωτήματα που έθεσε αρχικά το άρθρο δεν έχουν πάρει παρά τις δεκάδες ίσως και εκατοντάδες σχόλια σε άλλα φόρουμ καμία απάντηση. Όλο το μένος κατά του άρθρου εξαντλείται στο «ιδεολογικό» του μέρος. Για το αν η πρωτοπορία ανοίγει το δρόμο (;), ποια η σχέση της με τις μάζες, αν υπάρχει λόγος για πρωτοπορίες (;) κ.ο.κ. Αυτή η συζήτηση μπορεί να γίνεται σήμερα, χθες και μετά από 10 χρόνια.
    Εμείς καταρχήν δεν αντιπαραθέτουμε καμία πρωτοπορία στις μάζες. Ούτε καν λέμε ότι οι μάζες χρειάζονται την «πεφωτισμένη» πρωτοπορία για να απελευθερωθούν. Δεν ξέρω σε πιο εκλαϊκευτικό εγχειρίδιο μαρξισμού τα έχει διαβάσει κανείς όλα αυτά, πάντως εμείς δεν έχουμε αυτή την άποψη. Επιπλέον να πούμε εδώ ότι η Κόκκινη Ορχήστρα δεν είναι μια «τροτσκιστική» οργάνωση με την έννοια που μπορεί να ήταν κάποτε η Εργατική Εξουσία. Δεν είναι ούτε καν οργάνωση με οποιαδήποτε δομή. Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτουμε το μοντέλο «οργάνωση» από θέση αρχής, απλώς εμείς δεν είμαστε και για λόγους μεγέθους και για λόγους συγκρότησης. Δεν χρειάζεται ακόμα μια προσομοίωση οργάνωσης, ήδη υπάρχουν αρκετές. Για ότι λέμε λοιπόν ευθυνόμαστε στο ακέραιο και ουδεμία ευθύνη έχει ο Λένιν, ο Μαρξ, ο Τρότσκυ, οι άλλες οργανώσεις, οι «τροτσκιστές» και οποιοσδήποτε άλλος. Το ξεκαθαρίζουμε αυτό για να μην νοιώθει και κανείς την ανάγκη να απολογηθεί για τα λεγόμενά μας. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για οποιονδήποτε άλλον, ανεξάρτητα από τις αναφορές του και την ταυτότητα που χρησιμοποιεί για τον εαυτό του. Είτε δηλώνει μ-λ, τροτσκιστής, πραγματικό ΚΚΕ κ.ο.κ. και μιλάει σαν να είναι ο γνήσιος εκπρόσωπος και ερμηνευτής των μαρξιστικών γραφών. Εμείς δεν είμαστε ερμηνευτές, ούτε κληρονόμοι, ούτε εκπρόσωποι κανενός μεγάλου επαναστάτη από το παρελθόν. Έχουμε τις αναφορές μας αλλά μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα ας μας κρίνει όποιος νομίζει για ότι λέμε εμείς και όχι για ότι νομίζει για τους «τροτσκιστές», τους «λενινιστές», τις «πρωτοπορίες» κλπ.
    Η κουβέντα λοιπόν για την «πρωτοπορία» μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή, γι’ αυτό λοιπόν επιστρέφουμε στο κυρίως θέμα που είναι και το επείγον.
    Στα ζητήματα που βάζει το άρθρο δεν υπάρχει καμία ουσιαστική απάντηση στα σχόλια κριτικής . Αντίθετα συνεχίζεται μαζί με την συντροφική κριτική και η σπέκουλα. Ας δούμε όμως ορισμένα από τα σχόλια:
    «Μου φαίνεται αδιανόητο, αριστερός λόγος να χαρακτηρίζει ανθρώπους που διαδηλώνουν ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης ως “υπηκόους”!». Πουθενά δεν υπάρχει τέτοιος χαρακτηρισμός για ανθρώπους που διαδηλώνουν γενικά κατά της πολιτικής της κυβέρνησης. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι για όσους θεωρούν ότι η λύση βρίσκεται στο Γουδί, στην «εθνική» ενότητα για να σωθεί ο ελληνικός καπιταλισμός και σε όσους πιστεύουν ότι η χώρα χρειάζεται για να σωθεί έναν ισχυρό αρχηγό. Ναι λοιπόν όσοι έχουν αυτή την άποψη συμπεριφέρονται όχι μόνο σαν υπήκοοι αλλά και σαν πραιτοριανοί της εξουσίας. Επιπλέον ο χηλός του αταξικού πατριωτισμού δεν διαφέρει επίσης από μια συμπεριφορά «υπηκόων».
    «Γιατί η επονομαζόμενη “πρωτοπορία” αρέσκεται τόσο στην αμέτοχη επιθετική κριτική; Γιατί δεν πάει στους “αγανακτισμένους” (όπως εσύ – παπαγαλίζοντας τα ΜΜΕ – τους χαρακτηρίζεις) να μεταλαμπαδεύσει την αδιαμφισβήτητη εμπειρία της στην οργάνωση; Γιατί δεν κατεβαίνει συστηματικά στις συνελεύσεις να διαβουλευτεί και να προτείνει “πρωτοποριακές” λύσεις;». Γιατί η συνέλευση έχει πάρει την απόφαση να μην επιτρέπονται οι συλλογικότητες και η πολιτικές ταυτότητες. Καμία παρέμβαση δεν μπορεί να γίνει παίζοντας κρυφτούλι. Ήδη στο site της real democracy ανεβαίνουν άρθρα που μιλάνε για αποβολή των «επαγγελματιών» στελεχών του Συν και άλλων αριστερών οργανώσεων που καμουφλαρισμένα καπελώνουν τη συνέλευση. Μα είναι δυνατόν να μπλέκει κανείς σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Μόνο τα μικρά παιδιά παίζουν κρυφτούλι. Η ανοιχτή πολιτική ταυτότητα είναι μέρος της πολιτικής παρέμβασης. Παντού στο κίνημα αυτό ήταν κατοχυρωμένο. Επιπλέον δεν είμαστε εμείς καμία πρωτοπορία. Είμαστε απλώς μια πολιτική συλλογικότητα. Εξάλλου το γήπεδο της παρέμβασης δεν είναι μόνο το σύνταγμα. Γιατί να μην χρησιμοποιήσουμε και εμείς τα «νέα όπλα» του κινήματος το internet; Τι να τις κάνουμε τις συνελεύσεις και τις οργανώσεις και όλες αυτες τις παλαιολιθικές δομές. Και μεις στο κλίμα των ημερών του facebook διαλέγουμε τα διαχυθούμε στον κυβερνοχώρο. Που ξέρεις μπορεί η e democracy να νικήσει χρησιμοποιώντας τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Ας είμαστε ανοιχτοί στα νέα φαινόμενα…
    Κάποιος μας καταλογίζει ότι κράζουμε όσους δεν απείργησαν. Όχι εμείς δεν κράζουμε κανέναν. Ρωτήσαμε απλά που ήταν οι αγανακτισμένοι. Γιατί δεν κατέβηκαν στο Σύνταγμα την πιο κρίσιμη μέρα. Δεν τα έχουμε με αυτούς που δεν απείργησαν. Τα έχουμε με αυτούς που ανακάλυψαν προχθές την Αμερική. Που νομίζουν ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος. Που κατηγορούν την αριστερά ότι καπελώνει και θέλει να καθοδηγεί ,ενώ αυτοί νομίζουν ότι κινούν τα νήματα, ότι επειδή τους παίζει η τηλεόραση όλη μέρα, νομίζουν ότι έχουν και την πραγματική δυνατότητα να κινήσουν την εργατική τάξη ή οποιονδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Αυτοί που υποτιμούν την ουσιαστική οργάνωση που θεωρούν ότι φέρνει μόνο γραφειοκρατία, νομίζουν ότι με διαδικτιακά καλέσματα θα απεργήσει όλος ο κόσμος γιατί το δικό τoυς κάλεσμα θα συγκινήσει τον κόσμο σε αντίθεση με τα συνδικάτα και την αριστερά. Και απλά λέμε, ότι αν δεν ήταν και η αριστερά μαζί και τα σωματεία δεν θα υπήρχαν στο Σύνταγμα περισσότεροι από 6000 αγανακτiσμένοι που θα φώναζαν οι μισοί για το ΔΝΤ και οι άλλοι μισοί για τους μασόνους και την πατρίδα. Γιατί πονάει τόσο πολύ η αλήθεια δεν ξέρω. Η συνέλευση του συντάγματος επαναλαμβάνει τα ίδια με την αριστερά, που αρνείται να κάνει έναν απολογισμό ύστερα από μια μάχη. Φουσκώνει τα νούμερα, παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Όλα πάνε εντάξει. Εμ δεν είναι έτσι. Και κάποιος πρέπει να το πει, ακόμα κι αν θίγει τα ιερά και τα όσια του κυβερνοκινήματος. Και σε τελευταία ανάλυση γιατί τσαντίζονται διάφοροι όταν χρησιμοποιούμε τέτοιες εκφράσεις. ¨Αυτοί δεν μας λένε για τα νέα μέσα, τον κυβερνοχώρο, τη διάδοση της πληροφορίας;
    Πουθενά επίσης δεν ταυτίζουμε τους εθνικόφρονες της πάνω πλατείας με τον κόσμο της κάτω. Νομίζω όμως ότι οι κάτω εξομοιώνονται συνεχώς με τους πάνω. Αυτοί είναι που δεν θέλουν διαχωρισμούς κ.ο.κ.. Μέχρι και αρθράκια για τα σκαλιά που ενώνουν το πάνω με το κάτω έχουμε διαβάσει. Ούτε κατηγορώ την «ευρύτερη» εργατική τάξη και τον κάθε άνθρωπο που πηγαίνει στο Σύνταγμα. Και εγώ πηγαίνω στο σύνταγμα. Καλά κάνουν και πάνε όσοι πάνε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πούμε κι αυτά που βλέπουμε. Αν υπάρχουν φασίστες και καθοδηγούν ή εν πάση περιπτώσει χρωματίζουν την πάνω πλατεία αυτό πρέπει να το κρύψουμε; Αν πούμε ότι αυτό είναι ένα σκηνικό εθνικής ενότητας από τα κάτω είναι συκοφαντία; Μπορεί να υπάρχει τελικά ένα κίνημα που να χωράει και την αριστερά (μαζί και την αναρχία) με τους φασίστες; Ή να συμφωνήσουμε με τα φουκουγιάμικα ότι πετώντας τις κομματικές ταυτότητες θα βρεθεί μια κοινή πολιτική συνισταμένη όλων αυτών μαζί με τον απλό λαό. Το πιστεύει κανείς αυτό στα σοβαρά; Στην πραγματικότητα όμως δεν μιλάμε για καμία κοινή συνιστάμενη. Το κίνημα έχει καπελωθεί αφενός από τα κανάλια αφετέρου από τους κάθε είδους εθνικιστές κάθε είδους της πάνω πλατείας. Η κάτω δεν φροντίζει πουθενά να δώσει πολιτικό στίγμα. Δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό. ¨ότι κάνει το κάνει για την ίδια την συνέλευση. Δεν επιδιώκει την ηγεμονία στην πλατεία. Δεν θέλει έτσι κι αλλιώς ηγεμονίες;. Νομίζει ότι μπορεί να συμβιώνει και να μεγαλώνει μεχρι να πλημμυρίσει ειρηνικά όλη την πλατεία. Νομίζει ότι θα κερδίσει τον εθνικισμό μέσω της διάβρωσής του. Στην ουσία αποφεύγει την αναμέτρηση. Και ταυτόχρονα καταγγέλλει όποιον την επιδιώκει. Ακόμα ένα σημείο που μιμείται την αριστερά που θέλει και να καταργήσει.
    Πουθενά δεν λέμε ότι ευθύνεται η συνέλευση που χτυπήθηκε κόσμος. Φυσικά και ο κόσμος της συνέλευσης βοήθησε στη μάχη. Και στο να κρατηθεί η πλατεία. Αυτό που λέμε είναι ότι δεν προειδοποίησε. Λέμε ότι την ώρα που επιτίθονταν τα ΜΑΤ δεν προσφέρεις τίποτα όταν παροτρύνεις να διατηρηθεί ο ειρηνικός χαρακτήρας της εκδήλωσης. Όταν συνεχίζεις να μιλάς για κουκουλοφόρους, μιμούμενος ξανά την πρακτορολογία της επίσημης αριστεράς.
    Η καταστολή από τα ΜΑΤ δεν ξεκίνησε με κάποια πρόκληση. Ξεκίνησε από το πρωί στα μπλοκα που κάλεσε η ίδια η συνέλευση. Μήπως κι αυτό δεν ήταν «πρόκληση που αξιοποιήθηκε από την αστυνομία»; Στην Κερατέα δόθηκε και κερδιθηκε η μάχη όταν νομιμοποιήθηκε η χρήση σκληρών μέσων αυτοάμυνας. Ας φανταστούμε να έλεγαν κάποιοι για κουκουλοφόρους που προκαλούν. Θα είχε φτιαχτεί ήδη ο ΧΥΤΑ εκεί. Η ξεκάθαρη κάλυψη της αντιβίας όταν τα ΜΑΤ επιτίθενται με τα χημικά στον κόσμο , είναι επιβεβλημένη για οποιαδήποτε αυτοάμυνα/. Αλλιώς καθένας που προσπαθεί να στήσει ένα οδόφραγμα, ή φοράει ένα μαντήλι ή γυαλιά για να προφυλαχθεί από τα δακρυγόνα να θεωρείτε κουκουλοφόρους. Σίγουρα τα «οργανωμένα» μπλοκ δεν εξασφαλίζουν από μόνα τους την άμυνα στην αστυνομική βία. Αλλά το να είμαστε κοντά σε συναδέλφους και συντρόφους που γνωριζόμαστε προσφέρει μια καλύτερη βάση για την άμυνα. Η συνέλευση και καμία συνέλευση δεν μπορεί να καλύψει αυτό το κενό. Θέλει όμως να καταργήσει τις οργανώσεις, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι εναλλακτικό στη θέση τους.
    Όσο για τον ερειστικό «ταχρίρ», παρακάμπτοντας τις βρισιές του, να πούμε ότι το Σύνταγμα δεν έχει σχέση με την ταχριρ. Η Ταχρίρ ήταν προϋπόθεση για να μαζευτεί ο κόσμος. Όντως έπρεπε να σπάσει ο τρόμος του καθεστώτος. Εδώ δεν απαγορεύονταν οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις. Ούτε η συνδικαλιστική και πολιτική δράση, ούτε οι απεργίες. Η Ελλάδα έχει ακόμα κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα που δεν τα έχει η Αίγυπτος. Άρα τσάμπα η προσπάθεια οικειοποίησης του ηρωισμού των αιγυπτίων που έδωσαν 300 ζωές γι’ αυτό τον αγώνας. Εδώ τα κανάλια καλούνε κάθε μέρα τον κόσμο να πάει στο Σύνταγμα. Καμία άλλη μέρα εκτός από τη χθεσινή δεν υπήρξε καταστολή στο Σύνταγμα. Γιατί άραγε συνέβη αυτό προχθές. Έφταιγαν μήπως οι «προβοκάτορες» αναρχικοί; Ή μήπως το κράτος βλέποντας ότι ανατρέπεται ο συσχετισμός της πλατείας αποφάσισε να καταστείλει τον κόσμο που ήταν εκεί συγκεντρωμένος όχι με την διαταξική ιδιότητα του πατριώτη αγανακτισμένου, αλλά του απεργού, του αριστερού, ή του αναρχικού που διαδηλώνει όχι μόνο για το ΔΝΤ αλλά και ενάντια στους καπιταλίστες και την κυβέρνηση τους χωρίς καμία διάθεση να τα βρει μαζί τους σε μια νέα εθνική ενότητα. Η επίθεση των ΜΑΤ ήταν στοχευμένη και ξεκίνησε από τα μπλοκ των αναρχικών και τα άλλα που ήρθαν από το Μουσείο. Αυτό ήταν που τους ενοχλούσε. Και τους ενόχλησε επίσης ότι οι συνεργάτες τους στην πάνω πλατεία βρέθηκαν σε δεινή θέση όταν επιχείρησαν να χτυπήσουν το αναρχικό μπλοκ.

    Μου αρέσει!

  26. Αφήνω και εδώ το ίδιο σχόλιο που άφησα και στον «Παραλληλογράφο» όπου αναδημοσιεύτηκε:

    Το κείμενο αυτό είναι ότι και το κείμενο του Μανδραβέλη για την πορεία, από την εντελώς απέναντι πλευρά.
    Βλέπει αυτά που ήθελε εξ΄’αρχής να δει.
    Αν η πραγματικότητα δεν μας καλύπτει, τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα.

    Μου αρέσει!

  27. Πράγματι, μερικές αλήθειες πονάνε, όπως λέει ο σ. Μαραγκός. Είναι απίστευτο πόση ξυνίλα βγάζουν οι διάφοροι αριστεροί στυλοβάτες του Συντάγματος επειδή την Τετάρτη χάλασε το πανηγυράκι τους.
    Στην κουβέντα περί «πλήθους» και «πρωτοπορίας» θα επανέλθω κάποια στιγμή που θα έχω χρόνο. Αλλά σε συγκυρίες σαν αυτή τέτοιες κουβέντες τις θεωρώ ανούσιες και άσχετες. Οι ιδεολογικές αναζητήσεις και αναφορές του καθενός δεν συζητιούνται σε ώρες μάχης. Ό,τι διάβασε κανείς διάβασε, ό,τι έμαθε, έμαθε και ό,τι κατάλαβε, κατάλαβε. Τώρα, αξία έχει η συγκεκριμένη πολιτική στάση του καθενός. Όταν λοιπόν, σε μια συγκέκριμένη πολιτική στάση κάποιος αντί για απάντηση ανοίγει κουβέντες για τις ιδεολογικές καταβολές, εγώ το θεωρώ υπεκφυγή. Και εξηγούμε:
    Αλωνίζουν ή όχι τα φασισταριά στο πάνω Σύνταγμα, κρυμμένοι πίσω από την ιδιότητα του «αγανακτησμένου ελληναρά»; Χαιρετάνε ή όχι ναζιστικά μαζί με τον εθνικό ύμνο; Πανυγηρίζουν ή όχι πως «δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά μόνο κόκαλα ελλήνων τα ιερά»;

    Το πάνω Σύνταγμα έχει μετατραπεί σε αρένα των πατριωτών. (Για χάρη μόνο της κουβέντας ας δεχτώ πως ο «χύμα κόσμος της αγανάκτησης» ήταν αρκετά αδιαμόρφωτος την πρώτη μέρα. Αλλά τώρα πια κλείνουμε την τρίτη βδομάδα και κάποια πράγματα έχουν παγιωθεί).
    Εδώ λοιπόν οι διάφοροι αριστεροί συνταγματολάγνοι τι λένε; Δεν βλέπουν τίποτα, δεν τους ξέρουν τους κυρίους. Αλλιώς, δεν σου βγαίνει το σχήμα. Όποιο σχήμα έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Είτε του «νέου ΕΑΜ που χτίζεται στο Σύνταγμα», γιατί πώς να συνυπάρχουν οι εαμήτες με τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες; Είτε του «εξεγερμένου λαού» που δεν είναι συνειδητοποιημένος όσο θέλουμε, είτε της «άμεσης δημοκρατίας», είτε όποιο άλλο. Τι γίνεται λοιπόν πρακτικά; Ειρηνική συνύπαρξη σε μια πλατεία! Δεν σας ενοχλούμε με αντάλλαγμα μην χαλάσετε (προς το παρόν) την «άμεση δημοκρατία» μας. Μερικοί είναι και πιο τολμηροί και προσβλέπουν σε μια ώσμωση των πάνω και κάτω. Μέσα στις τόσες επιτροπές και ομάδες εργασίας του κάτω Συντάγματος δεν βρέθηκε ούτε μία να ασχοληθεί με το ζήτημα. Το ίδιο και η περιφρούρηση. Να την πέσει στο ΚΚΕ (μ-λ) ήξερε, αλλά όχι στα φασισταριά. Το ίδιο και η συνέλευση. Ψήφισε την απαγόρευση των οργανώσεων, των κομμάτων, αλλά όχι και των φασιστών στο βαθμό που είναι μεταμφιεσμένοι σε «αγανακτησμένους πατριώτες».
    Για τα χημικά και τις συγκρούσεις στο Σύνταγμα είναι ή δεν είναι η αστυνομία ο μόνος υπεύθυνος; Μήπως φταίνε κάποιοι που τους προκαλούσαν;
    Τα ΜΑΤ δεν είναι κάποιο μπουλούκι που λειτουργεί με το θυμικό για να επιτίθενται «όταν τους προκαλούμε». Είναι μια ημιστρατιωτική, απόλυτα δομημένη ομάδα και λειτουργεί μόνο με τις διαταγές των ανωτέρων της. Μπορεί κανείς να τους βρίζει μπροστά στα μούτρα τους και να κάθονται να τον κοιτάνε, αν έχουν τέτοιες διαταγές. Όπως κοιτάζαν για παράδειγμα τους «300» να βρίζουν τους βουλευτές που αποχωρούσαν. Αντίθετα, μπορεί κανείς να μην κάνει τίποτε περισσότερο από το να βρίσκεται τυχαία «εκεί κοντά» και να συλληφθεί, να χτυπηθεί, ακόμη και να του φορτώσουν τσάντες με μολότωφ, όταν έχουν τέτοιες διαταγές, και άντε μετά να αποδείξει ότι δεν είναι ζαρντινιέρα.
    Συνεπώς, τα ΜΑΤ χτυπάνε όταν έχουν διαταγές, είτε υπάρχει πρόσκληση είτε όχι. Είναι λάθος ότι χτυπάνε όταν τους «προκαλούμε». (Αυτό πρέπει κανείς να το εξηγεί σε νέους συναγωνιστές που δεν έχουν και μεγάλη κινηματική εμπειρία, αλλά είναι εξοργιστικό να το ακούει και από τις «παλιές καραβάνες»).
    Στην προχθεσινή πορεία τα ΜΑΤ χτυπήσανε χωρίς καμιά πρόκληση, ανοίξανε κεφάλια και συλλάβανε κόσμο. Κόσμο που δεν τους προκάλεσε στο παραμικρό και ακολουθούσε την τακτική της παθητικής αντίστασης και καθόταν στο δρόμο. Αυτό έγινε νωρίς το πρωί, όταν άνοιξαν το μπλόκο του Ευαγγελισμού, πολύ πριν φτάσουν εκεί οι πορείες των απεργών. Κι όμως, οι συνταγματολάγνοι πάλι δεν είδαν τίποτα, μόνο προβοκάτορες και κουκουλοφόρους.
    Θα μπορούσε να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για τη σύγκρουση, ποια είναι η ώρα της, με ποια μέσα πρέπει να δωθεί, κλπ, αλλά όχι με υποκριτές. Γιατί πως αλλιώς να πει κανείς το γεγονός ότι η μικροφωνική της συνέλευσης δεν είπε ούτε μια λέξη για την επίθεση της αστυνομίας στα μπλόκα (για να μην «προκαλέσει» ίσως;). Αλλά ξέχασα. Θα κάνει μήνυση στον υπουργό ΠΡΟΠΟ. Πάλι καλά που ζούμε στην Ελλάδα που είναι και πολιτισμένη χώρα. Αν είμασταν στην Αϊτή μπορεί να του έκαναν και βουντού.
    Και όταν κάποιος επισημαίνει αυτές τις αλήθειες αμέσως ξεκινάει η χορωδία: «Αμάν εσείς η φωτισμένη πρωτοπορία που υποτιμάτε τα πλήθη». «Αμάν εσείς οι κολλημένοι που βρίζετε το μέλλον, που δεν μπορείτε να το καθορίσετε».
    Λοιπόν, μέχρι την Τετάρτη, φοβόμουν. Όχι τα «πλήθη» και το «άγνωστο μέλλον που δεν ελέγχω». Φοβόμουν τον βούρκο της εθνικής ομοψυχίας που χτιζόταν στο Σύνταγμα υπό την ηγεμονία των ελληναράδων, με την ανοχή των αριστερών και αντεξουσιαστών συνταγματολάγνων που χάσκουν. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι «όλος ο λαός» θα έρθει με το μέρος μας, αρκεί να του εξηγήσουμε. Και έχω μάθει να μην υποτιμώ το κομμάτι εκείνο του λαού που στήριξε το Μουσολίνι και τον Χίτλερ. Που γέμιζε τη νεολαία του Μεταξά και αργότερα στελέχωνε τα τάγματα ασφαλείας. Είχα εξοργιστεί με τους αριστερούς που για να παραστήσουν τους «απλούς πολίτες» με επιτυχία (ώστε να παρεμβαίνουν στη συνέλευση της κακιάς ώρας) το είχαν ξεχάσει και οι ίδιοι πως είναι αριστεροί.
    Και την Τετάρτη ανάσανα. Την Τετάρτη κατέβηκε ένας κόσμος διαφορετικός. Ένας κόσμος που αναλαμβάνει το κόστος να χάσει ένα μεροκάματο απεργώντας (σε τέτοιες εποχές) και ίσως διακινδυνεύοντας και περισσότερα από ένα μεροκάματο, ένας κόσμος που σηκώνει περήφανα τη σημαία του. Ένας κόσμος που ήρθε στο Σύνταγμα και το διεκδίκησε. Που δεν ήθελε να φύγει (έστω ένα μεγάλο μέρος του) παρά τον παρατεταμένο χημικό πόλεμο. Ένας κόσμος βεβαίως, με τις αυταπάτες του, τα προβλήματά του και τα κολλήματά του. Αυτός είναι ο δικός μου κόσμος.
    Αυτό που θα θυμάμαι τέλος είναι η ξυνίλα των συνταγματολάγνων αριστερών που περιφέρονταν σαν να τους είχε κάτσει κανένα κουκούτσι στο λαιμό.

    Κ. Ρουσίτης

    Μου αρέσει!

  28. Κύριε Μαραγκε,

    Νομίζω ότι πολύ σωστά περιγράφετε όλα το γεγονότα που έγιναν την Τετάρτη, δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περίσσότερο με την πολιτική ανάλυση που κάνετε και προφανώς με την αποψη που έχετε για τους αγανακτησμένους. Έχω όμως να σας κάνω καποιες έρωτήσεις. Λέτε ότι στις 10.35 ο κόσμος στο Σύνταγμα ήταν 3000 και βεβαίως έτσι ήταν, αρχίζει λοιπον ο κόσμος να μαζέυεται αφου έρχεται το ΠΑΜΕ τα εργατικά σωματεία και οι αριστερές οργανώσεις. Εσεις κύριες Μαραγκέ ανήκετε σε κάποιοα απο αυτα, γιατι άν έχω καταλάβει καλά τόσο καιρό, μεσα απο άλλες αφορμές και βεβαίως με την πολιτική οξύτητα που διαθέτεται έχετε σκάψει τον λάκο όλων αυτών.
    Λέτε:» Το αυθόρμητο όπως φαίνεται δεν έχει κανένα αποτέλεσμα όταν είναι να δοθεί η μάχη.
    Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι ερασιτεχνικοί σχεδιασμοί προβόκαραν την οργανωμένη κάθοδο του κόσμου στο Σύνταγμα. Ναι, ναι οργανωμένη, καλά διαβάσατε οπαδοί του “ο καθένας μόνος του”. Εσεις κύριε Μαραγκε πως κατεβηκατε εκείνη την μέρα, δεν κατεβηκατε μόνος σας?
    Και πιο κάτω πολύ σωστά αναφέρετε : «Γιατί τα οργανωμένα μπλοκ, σωματείων, οργανώσεων, συλλογικοτήτων, μπορεί να “καπελώνουν” τον κάθε καβαλημένο μικροαστό, αλλά προφέρουν προστασία και ασφάλεια στον κόσμο που αντιλαμβάνεται ότι μια διαδήλωση με τα ΜΑΤ έτοιμα να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή δεν μπορεί δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν κυριακάτικη περατζάδα στο πάρκο. Σε μια διαδήλωση πρέπει να γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας, έχει σημασία να είμαστε κοντά σε συντρόφους ή συναδέλφους.» Εσείς λοιπον κύριε Μαραγκέ ήσασταν εκείνη τη μέρα σε κάποιο οργανωμένο μλοκ, μέρος μιας οργάνωσεις ή μίας συλλογικότητας και αν ήσασταν τότε γιατί το κείμενο αυτό δεν το κοινοποιέιτε μέσα από αυτή τη συλλογικότητα ή την οργάνωση? έκτος άν η κόκκινη ορχήστρα είναι κατι ΄τετοιο αλλά αν είναι κάτι τέτοιο τότε γιατι δεν κατεβαίνει στους δρόμους με αυτή την ταυτότητα να το ξέρουμε και εμείς που κατεβείκαμε μόνοι μας στους δρόμους που να αναζητήσουμε την προστασία και την ασφάλεια……
    Με λίγα λόγια Κύριε Μαρακγέ πρέπει, αφού εγώ αυτό καταλαβαίνω ότι λέτε μέσα απο το κείμενο σας,. να κινιθείται ως συλλογικότητα και φύσικά και σε αυτό συμφωνό μαζί σας όχι σαν την συλλογικότητα του Συνταγματος, στο βαθμό όμως που η δράση σας περιορίζετε μόνο σε αναλύσεις δεν βλέπω που διαφέρετε από αυτο που ο ίδιος λέτε «ο καθένας μόνος του», εκτος αν θεωρείτε το εαυτό σας κάτι το διαφορετικό απλά και μόνο επειδή μπορεί και περιγράφει και να αναλύει και κρίνει με πολιτικόυς όρους τα όσα συμβαίνουν, αν θεωρέιτε κάτι τέτοιο πρέπει τουλάχιστον να έχετε το θάρρος να το υποστηρίξετε και όχι να βαυκαλίζεσται ότι είσθε κατι άλλο.

    Μου αρέσει!

  29. Φιλαράκο άσε τις μανιαμουνιές. Χωρίς την οργάνωση της Λαϊκής Συνέλευσης Συντάγματος η πορεία θα είχε φύγει τρέχοντας προς τα Προπύλαια και η πλατεία θα είχε εκκενωθεί και η επόμενη απεργία θα γινόταν τον Δεκέμβρη, όπως γίνεται συνήθως.
    Κόσμος χωρίς κινηματική εμπειρία παρέμεινε στην πλατεία. Ακολούθησε συνέλευση και συναυλία. Αυτό είναι κατάκτηση.
    Επίσης καλό είναι μετά τη Μαρφιν και τον τύπο που πιάσανε προχτές με ταυτότητα ασφάλειας να πετάει μολότοφ
    να κάνουμε και λίγο την αυτοκριτική μας.

    Μου αρέσει!

  30. ….Το σκηνικό της 15ης ΙΟΥΝΗ 2011 μου θύμισε κάποιες συγκρούσεις στους δρόμους τη δεκαετία του 70 όπως την 23 Ιούλη του 1975 ή την 25 Μάη του 1976, όταν οι συγκρούσεις ξέφευγαν από κάθε έλεγχο…. Ξεκινούσαν οι συγκρούσεις το πρωι και έμενε ο κόσμος στα οδοφράγματα μέχρι τα μεσάνυχτα…. Τότε ήμουν 18 χρονών και ήμουν μέλος της ΚΝΕ… Παραβιάζοντας τις οδηγίες της καθοδήγησης , εμενα στα οδοφράγματα μέχρι αργά το βράδυ ενώ τα μεγάφωνα του ΚΚΕ στην πλ. Κανιγγος καταγγέλναν τους «προβοκάτορες» που έστειναν οδοφράγματα…. Το σημαντικό ήταν ότι συναντούσα στα οδοφράγματα και άλλους συνομηλίκους μου μέλη της ΚΝΕ …. Κανένας μηχανισμός δεν μπορούσε να μας σταματήσει … Αλλωστε η ΚΝΕ μαζικοποιήθηκε τότε τόσο πολύ και τόσο ξαφνικά που ήταν αδύνατο να ελέγξει ο μηχανισμός τη βάση της νεολαίας… Η ριζοσπαστικοποίηση της δυναμικής του δρόμου αγκαλιάζει τους πάντες. Κατάφερνει να σπάσει ακόμα και τα στεγανά των οργανώσεων και να αγκαλιάσει ακόμα και τα μέλη σταλινικών κομμάτων… Πόσο μάλλον όταν έχουμε μία ανοιχτή συνέλευση με ανοιχτό δημόσιο κάλεσμα μέσα σε μία πλατεία….. Είναι αδύνατον τέτοιες ανοιχτές συνελευσεις που είναι τόσο πολύ ενωμένες και συνδεδεμένες με τη βάση της κοινωνίας και δεν έχουν ούτε μέλη ούτε μηχανισμό ούτε ποινές διαγραφων να μπορέσουν να επιβάλουν στεγανά…. Οτι και αν κάνουν οι ομιλούντες στα μεγάφωνα δεν μπορούν να εμποδίσουν την εμπλοκή των ανθρώπων της συνέλευσης με την αντιβία των οδοφραγμάτων….
    Προσωπικά εκτιμώ ότι αυτος που καταδικάζει τους υποτιθέμενους προβοκάτορες όταν μιλάει στα μεγάφωνα , ο ίδιος μετά από λίγο μπορει να πεταει πέτρες…..Σήμερα η ριζοσπαστικοποίηση της δυναμικής του δρόμου θα αγκαλιάσει τους ανθρώπους πολύ περισσότερο από τη δεκαετία του 70…… Το σημαντικότερο λοιπόν είναι να έχουμε όσο γίνεται πιο ανοιχτές διαδικασίες, δηλαδή ανοιχτό δημόσιο χώρο και ανοιχτό δημόσιο κάλεσμα…. Ετσι θα συγκροτηθεί το νέο κοινωνικό υποκείμενο και όχι με καταστατικά, μελη, εκλεγμένες ηγεσίες και συνέδρια.
    Οταν έπεσαν τα πρώτα-πρώτα χημικά μπροστά στα λουλουδάδικα , νομίζω γύρω στις 1μμ, οι (ας πούμε) φιλειρηνικοί διαδηλωτές του συντάγματος προσπαθούσαν να «απομονώσουν» τους υποτιθέμενους ταραξίες.. … Πολύ γρήγορα όμως ,οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν στο κάτω μέρος της πλατειας συντάγματος, στην όθωνος, μέσα στο πεζόδρομο της Eρμού, στη φιλελλήνων, στην ξενοφώνος, στην Κυδαθηναίων, ακόμα και μέσα στην πλατεία συντάγματος. … Οδοφράγματα και ξήλωμα πεζοδρομίων έγιναν από πολλούς νεαρούς που φαινόντουσαν ότι ήταν ας πουμε «φιλειρηνικοί»… Στην Κυδαθηναίων η σύγκρουση ξεκίνησε από ανθρώπους που έπιναν καφέ… . Κάποια στιγμή πέρασαν από μπροστά τους οι μηχανές των δέλτα…. Τότε αυθόρμητα οι καθήμενοι στο πεζοδρόμιο του καφενείου άρχισαν να φωνάζουν «ου» και πέταξαν 1-2 πλαστικά μπουκάλια με νερό…. Οι δελτάδες κατέβηκαν απο τις μηχανες και επιτέθηκαν με γκλομπ στους ανθρώπους που έπιναν καφέ… Κάπως έτσι ξεκίνησε και η φασαρία στην ερμού…. Κόσμος άρχισε να αποδοκιμάζει και να βρίζει μία διμοιρία ματ που είχε το θράσος να κόβει βόλτες μέσα στο πεζόδρομο σαν να μην τρέχει τίποτα…..Οι φωνές και οι βρισιές των ανθρώπων εναντίον των μπάτσων κλιμακώθηκαν γρήγορα τόσο πολύ ώστε οι μπάτσοι τρομοκρατήθηκαν και άρχισν να ρίχνουν δακρυγόνα.
    Στις 1μμ το πρωί έπεφτε ένα δακτυγόνο και άκουγες βρισές και κατηγορίες εναντίον των δήθεν «λίγων προβοκατόρων»…. Μέσα σε λίγες ώρες το σκηνικό άλλαξε ριζικά…. Οδοφράγματα και ξήλωμα πεζοδρομίων έγιναν από πολλούς νεαρούς που φαινόντουσαν ότι ήταν ας πουμε «φιλειρηνικοί»……. Ακόμα όμως και αυτοί που δεν πέταγαν πέτρες έστρεφαν πιά την οργή τους μονο εναντίον των δυνάμεων καταστολής….. Σε κάποιες περιπτώσεις κάποιοι (άσχετοι μεχρι χθες με διαδηλώσεις και συγκρούσεις) πλησίαζαν απειλητικά τα ΜΑΤ και τους φώναζαν κατάμουτρα οτι είναι δολοφόνοι.
    Κανένας δεν μπορεί να ελέξει ούτε να σταματήσει την απρόβλεπτη δυναμική του δρόμου….. Αυτή η δυναμική του δρόμου καταγράφεται βαθιά μέσα στη συνείδηση των νέων προλετάριων και τους ριζοσπαστικοποιεί περισσότερο ίσως από την (αναγκαία) αναζήτηση και κατανόηση των αιτίων της κρίσης… Χαρακτηριστική είναι η συνέλεση που έγινε το βράδυ της 15 ης ΙΟΥΝΗ…. Γύρω στις 12 το βράδυ ένας ασπρομάλλης κατέθεσε πρόταση για ψηφισμα καταδίκης της δράσης των «κουκουλοφόρων»….. Ακούστηκαν πολλά «ου» και φυσικά η ψηφοφορία απεριψε το θλιβερό αυτο ψήφισμα…….Η συνέλευση της πλατείας συντάγματος εμπλέκεται και θα εμπλέκεται με τη δυναμική του δρόμου, των συγκρούσεων και των οδφραγμάτων……Υγειονομική ζώνη δεν μπορεί κανένας να φτιάξει…… Τα σχέδια και οι αποφάσεις των οργανώσεων και των συνελέυσεων σχεδον πάντα διαψεύδονται από τη δυναμική του δρόμου…. Αυτά που γεννάει η δυναμική του δρόμου δεν σχεδιάζονται ούτε αποφασίζονται στα γραφεία των οργανώσεων ή στις συνελέυσεις είτε των συνδικάτων έιτε της πλατείας….Φυσικά η συνέλευση του συντάγματος ξεκίνησε ως φιλειρηνική συνέλευση αλλά πολλές φορές αλλιώς ξεκινάνε οι συνελεύσεις, οι ομάδες, οι οργανωσεις και αλλού καταλήγουν……….. Αλλωστε οι συνθήκες σήμερα είναι τόσο πολύ ακραίες ώστε κάθε εξέλιξη είναι απρόβλεπτη……………. Πρόκειται για μία πορεία ριζοσπαστικοποίησης, την οποία μάλλον κανένας δεν μπορεί να σταματήσει.

    Ως προς τη μεγάλη ικανοποιηση που ένιωθαν όλοι το βράδυ της 15ης Ιούνη συμφωνώ ότι συνέλευση της πλατειας συντάγματος μας έβαλε τα γυαλιά. Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, δηλαδή από το Γενάρη του 2009 μέχρι σήμερα, δηλαδή επί 2,5 χρόνια, δεν καταφέραμε ποτέ (όλοι εμείς οι, ας πούμε, «μπαρουτοκαπνισμένοι») να μείνουμε στους δρόμους αφότου ξεκινούσαν τα επεισόδια…. Δεν είχαμε φροντίσει να φτιάξουμε μία υποδομή (με μικροφωνική και πρώτες βήθειες) που να συσπειρώνει τον κόσμο…… Ετσι διαλυόμασταν λίγες ώρες μετα την πορεία με απογοητευση (μικρή ή μεγάλη)…… Συζητούσαμε , ψάχναμε αλλά δεν καταφέραμε να απαντήσουμε με επιτυχία.

    Μου αρέσει!

  31. Ντρέπομαι πραγματικά για κάποιους που αυτοαποκαλούνται “αριστεροί” και που γράφουν τέτοια πράγματα. Είναι η κινητή δυσφήμιση της αριστεράς. Γιατί λένε παχιά λόγια αλλά όταν οι απαιτήσεις των εποχών απαιτούν κάποια έστω στοιχειώδη πράγματα..μην τον είδατε τον Παναγή. Μόνο που δεν αρκεί να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε που θα έλεγε και ο Μαρξ.

    Ας μιλήσουμε λοιπόν με κάποια γεγονότα. Όποιος είχε ματάκια, και αυτάκια, κατέβηκε με συναδέλφους – συντρόφους, και μιλούσε με κόσμο που ήταν παρόν, θα έβλεπε διαφορετικά πράγματα από αυτά που αναγγέλλει από άμβωνος όπως κάνουν διάφοροι, χωρίς να είναι παρόν στα ραντεβού που δίνει η ιστορία(πάντα εκ του ασφαλούς)

    Αν δεν ήταν οι αναρχικοί, κάποια από τα πρωτοβάθμια σωματεία, καποιες(δυστυχώς πολύ λίγες) οργανώσεις της αριστεράς, και ο αποφασισμένος κόσμος της εργασίας, η κυβέρνηση ΓΑΠ, δεν θα φοβόνταν.Οι 35 – 40.000 κόσμος της εργασίας δεν έχει σχέση με τους μόλις 2.000(ναι δύο χιλιάδες ολογράφως) “αγανακτισμένους” που κατέβηκαν την Τετάρτη.

    Όταν κάποιος βλέπει 60αρη με 60άρα να στείνουν οδοφράγματα, τότε καταλαβαίνει πως η κοινωνική συνείδηση του κόσμου έχει αλλάξει. Όποιος είδε την αποφασιστικότητα του κόσμου, να μείνει παρά τους τόνους χημικά που πέταξαν, με μόνα όπλα τα πλαστικά μπουκαλάκια νερού, το θάρρος του, και τα γυμνά του χέρια, καταλαβαίνει ότι οι διαθέσεις του 35.000 – 40.000 κόσμου της εργασίας, των απεργών, των ανέργων και όσων έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, άλλαξαν.
    Και ήταν αυτό που φόβησε την κυβέρνηση, έφερε κυβερνητική κρίση, γελειοποίησε ένα πλέον πρωθυπουργό υπό προθεσμία, με τα “παραιτούμαι δεν παραιτούμαι”. Και όχι οι μούντζες και τα “γηπεδικά” των πολύ 200.000 αγανακτισμένων της κάθε Κυριακής.

    Ο κάθε αριστερός της μαιζονέτας και της προσόδου γωνία, μπορεί να λέει ότι θέλει. Δύο πράγματα δεν μπορεί να κρύψει. Την απομάκρυνσή του από την πραγματικότητα και την πολιτική του δειλία. Τα φασιστοειδή και αυτούς που πουλάνε πατριωτισμό, τους είδαμε εδώ και 20 μέρες.
    Επίσης για 20 μέρες απαγορευόντουσαν τα σύμβολα της αριστεράς με βάση το new age πνεύμα κάποιων εκ των διοργανωτών. Το περίεργο είναι πως σε μία αστική δημοκρατία, τα σύμβολά, το μοίρασμα των προκυρήξεων δεν απαγορεύονται. Πως τα απαγόρευσαν οι “αμεσοδημοκράτες”;
    Η έκκληση για “υπεράνω κομμάτων”, δεν την είχαν χρησιμοποιήσει άραγε, ο Μεταξάς, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι; Δεν γυρίζει το “ρολόι της ιστορίας” πίσω κατά 200 χρόνια, τότε που οι δυνάστες δεν ανεχόντουσαν τις λέσχες, τους προγόνους των πολιτικών κομμάτων; Μήπως θέλουν να γυθρίσουμε στην εποχή του φεουδάρχη; Ας μας απαντήσει κάποιος από τους trendy attenistas της πολιτικής.

    Γιατί είναι αντιφατικό, από την μία να λένε οι ακομμάτιστοι – ασυνδικάλιστοι το “έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα”, και από την άλλη να τα καλούνε ακόμα και σε πολιτική απεργία. Πως θα γίνει πράξη η πολιτική απεργία χωρίς στοιχειώδη οργάνωση, χωρίς κόμματα και συνδικάτα;

    Εσείς οι “υπεράνω κομμάτων” της new age αριστεράς τι κάνατε έστω για να περιορίσετε τις επηρροή των φασίζουσων και σχεδόν δικτατορικών ιδεών; Κατεβήκατε στην ποτέ στην πλατεία να προπαγανδίσετε έστω και απλά αιτήματα; Μιλήσατε ποτε με απλό κόσμο για διαγραφή του χρέους την εργατική απάντηση απέναντι στην κρίση; Ή πιστεύεται πως η ιστορία αλλάζει με παρατεταμμένα woodstock;

    Ξέρω λίγα πράγματα. Ξέρω πως οι φασίζοντες και “μυστήριοι” πατριώτες εδώ και μέρες αλλώνιζαν με διάφορες μορφές την πάνω αριστερά πλατεία δίπλα στη Μ.Βρεττάνια περιμένοντας τον Μαρκεζίνη ή τον Παπαδήμα να τους σώσουν. Ξέρω πως συντάκτες της “Καθημερινής” πανηγύριζαν τις πρώτες μέρες για το ότι κυμμάτιζαν μόνο οι γαλανόλευκες σημαίες. Και όταν σε επικροτεί ο αντίπαλός σου σημαίνει πως κάτι έχεις κάνει λάθος.

    Όμως από την Τετάρτη, τα πράγματα άλλαξαν. Τις “Θερμοπύλες” της πλατείας συντάγματος δεν τις κράτησαν οι αυτοαποκαλούμενοι παρηκμασμένοι “300″, με τα «περίεργα» κολλητηλήκια και την προβολή που έχουν από το ALTER. Το οποίο ALTER και κατά περίεργο λόγο και παρά τα 500.000.000 € που γράφουν κάποιοι πως χρωστάει, συνεχίζει να εκπέμπει. Ενώ ένας απλός πολίτης αν χρωστά δυο χιλιάρικα μπορεί να του βγάλουν ακόμα και το σπίτι του στο “σφυρί”.

    Την απάντηση λοιπόν, την έδωσε ο κόσμος που είτε είναι της εργασίας, είτε έχει αναφορά στον κόσμο της εργασίας. Ο ταξικά συνειδητοποιημένος κόσμος.Για πρώτη κυμάτισαν και οι κόκκινες και οι μαυροκόκκινες σημαίες. Γιατί άραγε; Αυτά τα ερωτήματα δεν περνάνε καν από το μυαλό του κάθε light αριστερών. “Αριστερών” αλλά μόνο του καφενείου.

    Μπράβο στα παλληκάρια και στις κοπέλες (κυρίως νεολαίοι, φοιτητές, αναρχικοί και κάποιοι αριστεροί) που υπερασπίστηκαν με νύχια και δόντια την πλατεία, απέναντι στις ορδές των αφιονισμένων προστατών με τα πράσινα.

    Μπράβο στους αναρχικούς που πήγαν “καροτσάκι” μέχρι το μουσείο τα φασιστοειδή, τα όποια αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί και οι συν αυτώ λόγω πολιτικής μυωπίας δεν βλέπουν. Παιδιά της Α/Α της Α/Κ ή δεν ξέρω τι άλλο, που όμως παρεβρεθήκατε κάτω και αποκρούσατε επιθέσεις ΜΑΤ και φασιστών,και τους τελευταίους τους πετάξατε έξω από την πλατεία, μην υπολογίζεται ως αριστερά, τους “βολεμένους” του συστήματος με αριστερίζουσα ορολογία. Το μόνο που χρειάζονται οι τελευταίοι είναι τον οίκτο μας για την κατάντια τους. Γιατί αν περάσει το Μεσοπρόθεσμο, θα ξεβολευτούν για τα καλά. Και θα ακολουθήσουν και άλλα νομοσχέδια. 20 χρόνια με μνημόνια.

    Μπράβο στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος που την κρίσημη ώρα έβγαλε ντουντούκα και προσπάθησε στοιχειωδώς να δώσει θάρρος και κάποια οργάνωση παρά την περικύκλωσή της από ΜΑΤ ακόμα και ΔΕΛΤΑ, και τα χημικά που δέχτηκαν επί 2 ώρες στο κάθετο στενό δρομάκι επί της Φιλλελήνων.

    Επίσης μπράβο στον απλό κόσμο που παρόλο που πήγε στο «στόμα του λύκου», δηλαδή χωρίς στοιχειώδη οργάνωση(σε αυτό άραγε μήπως έχει ευθύνη η αριστερά σας κύριοι;), χωρίς ένα απλό σχέδιο διαφυγής και προστασίας, με μόνα όπλα το πείσμα και την αποφασιστικότητα, απέναντι στους σύγχρονους Κοτζαμάνηδες με τα μπλε, που έβγαζαν τα γκλοπ τους σε μία παραλλαγή σύγχρονου “ιππικού”.

    Αυτά λοιπόν από ένα κομμουνιστή.

    ——————————————————
    υ.γ.
    ——————————————————
    @Πάμε.
    Παιδιά να κάθεστε παραπάνω. Χάρηκα που μείνατε στην πλατεία έστω και για λίγο. Όπως χάρηκα για τις απεργίες των ναυτεργατών, την στήριξη στους Αιγύπτιους Αλλιεργάτες, και στους ξένους εργάτες που ζουν σε καθεστώς δουλοπάροικου στην περιοχή γύρω από την Αμαλιάδα. Όμως με τα πρώτα δακρυγόνα δεν είναι καλό να φεύγετε. Σε αυτό χρειάζεται να πιέσετε την ηγεσία σας η οποία αποδεικνύεται μικρότερη των ποεριστάσεων. Ποιος εμπιστεύεται κάποιον που στην πρώτη “στραβή”, κοινώς την “κάνει”; Κουβαλάτε μία ιστορία 80 ετών αγώνων, αυτό μην το ξεχνάτε. Πολλά από τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα ήταν μπροστάρης το παλιό ΚΚΕ. Για αυτό μην πετάτε την ιστορίας σας στα σκουπίδια για χάρη της συμβιβασμένης και φοβισμένης ηγεσίας του Περισσού.
    ——————————————————
    @Κύριους της “Ευρύτερης Αριστεράς”.
    Από τις 15/6/2011 και μετά ξοφλήσατε πολιτικά. Αποδείχτηκε ότι κατα πλειοψήφία (εκτός εξαιρέσεων, υπάρχουν κάποιοι αγωνιστές που δυστυχώς παγιδεύτηκαν στον φιλολογικό σας όμιλο) είσαστε πολιτικά ηττοπαθείς. Τα μειλίχεια κυρήγματά σας για ΣΥΝ-διαμορφώσεις τελείωσαν. Όσα δεν έφερε o χρόνος, τα έφερε η ώρα.

    ——————————————————
    Την ποιο κοντινή στην πραγματικότητα(χωρίς να συμφωνώ σε αρκετά) την έχει η “Κόκκινη Ορχήστα”. Έχει μία καταπληκτική περιγραφή των γεγονότων με χρονική σειρά.
    ——————————————————
    ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ.
    Αυτό χρειάζεται να κυριαρχεί ως σύνθημα τις επόμενες ημέρες

    Μου αρέσει!

  32. Η περιγραφή που ακολουθεί είναι από ένα φασιστοσάιτ με διεύθυνση: [http://www.ediktyo.gr]
    «Απόψε να πεθάνει η Δημοκρατία!
    Ήμουν και εγώ στο Σύνταγμα σήμερα. Μαζί με συντρόφους ανά ομάδες βρισκόμασταν εκεί. Το σκηνικό πολέμου δεν προκλήθηκε ούτε από παρακρατικούς ούτε από ασφαλίτες. Οργανωμένη ομάδα αναρχικών με μαυροκόκκινες σημαίες, πανό με αλφάδι και από πίσω τα πιστά σκυλιά τους ΕΕΚ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίοι προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να καπελώσουν την συγκέντρωση, έδειξαν τις προθέσεις τους από νωρίς. Με τσαμπουκαλεμένο ύφος και παριστάνοντας τους «καμπόσους» αρκετοί κουκουλοφόροι προσπάθησαν να μπουν στην κεφαλή της συγκέντρωσης. Αυτοί ρίξανε τις μολότοφ, αυτοί ξεκινήσανε τα μπάχαλα, αυτοί χτυπήσανε γριές και 50άρηδες με την πρόφαση πως ήταν φασίστες. Η απάντηση που δόθηκε ήταν καταιγιστική, κάτι που συνέβη πρώτη φορά στα χρονικά μαζικής συγκέντρωσης. Αυτόνομες εθνικιστικές ομάδες, σύντροφοι που είχαμε βρεθεί παλιά στο πεζοδρόμιο μαζί, χωρίς κόμμα και χωρίς πλέον «ηγέτες – καθοδηγητές» και με την πλήρη συμπαράσταση του λαού τρέψαμε τους ανεγκέφαλους σε φυγή για πάνω από 3 με 4 φορές. …»
    Στο πανω σύνταγμα δρούν ανενόχλητα οι «Αυτόνομοι Εθνικιστές», μαζί με oi ναζίδες του «Μαύρου Κρίνου» του Καλέντζη και η «Ελληνική Γροθιά» του Δ. Ζαφειρόπουλου (πρώην ΧΑ – ΠΑΤΡΙ.Σ., μετέπειτα ΛΑΟΣ, τώρα κάτι ανάμεσα…). Μαζί το Πατριωτικό Μέτωπο που σύμφωνα με τα λεγόμενά του έχει αναλάβει εργολαβία την περιφρούσηση του χώρου. Και φυσικά οι 300 Ελληνες και η Σπίθα που κάνουν τη μαζική δουλειά, στρώνοντας το έδαφος στους οριτζιναλ φασίστες.
    Κατα τα άλλα η αριστερά και οι ελευθεριακοί του Συντάγματος βλέπουν μόνο αγνούς και αθώους πατριώτες. Ανοησία ή πολιτική επιλογή;

    Από το enet.gr. Nα μερικοί ακόμα από τους «αγνούς πατριώτες». Στο πλακάτ διαβάζουμε: «μασόνοι κάτω τα χερια από την Ελλάδα». Περιλαμβανονται και αυτοί στο νέο ΕΑΜ που στήνει η αριστερά στο Σύνταγμα κατά της «κατοχής»;;;;

    Δείτε το παρακάτω βίντεο που είναι αναρτημένο στην κεντρική σελίδα του real democracy. Aλλο ένα δείγμα «αγνού και αυθόρμητου πατριωτισμού»:

    Kαι ενα ενδιαφέρον άρθρο για τη δράση των φασιστών στην κρήτη από την ομάδα «Απατρις«: Ακροδεξιάς και νεοναζισμού γωνία, δίπλα στο εθνικιστικό παραλήρημα μίσους

    Μου αρέσει!

  33. Παράθεμα: σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας » Blog Archive » ένα ενδιαφέρον κείμενο για το κίνημα των αγανακτισμένων·

  34. ΟΤΑΝ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΟΠΑΝΗΓΥΡΙ, by marxfactor
    To «επίδικο» ήταν η γενική απεργία. (Και σ’ αυτήν συμμετοχή είχε το 20%. Για να ξέρουμε και με τι ποσοστά μιλάμε.) Και όποιος απεργεί λειτουργεί ταξικά — δεν ανακαλύπτω τον τροχό, αλλά φαίνεται πως επιβάλλεται να το θυμίζουμε. Επειδή στην πλατεία όλα είναι γενικά, διαταξικά και ασαφή όπως και σ’ ένα κάμπινγκ… χαριτωμένα ανέμελα.
    Στο χώρο του Συντάγματος (φυσική κατάληξη της απεργιακής πορείας) συμμετείχαν ως «αγανακτισμένοι μόνιμοι» και φασίστες της «πάνω» πλευράς: αυτοί, σε συνεργασία με ομάδες «περιφρούρησης» της συνέλευσης από την «κάτω» πλευρά, άρχισαν να λιντσάρουν κόσμο που φορούσε μαντίλια κ.λπ. ως “ύποπτους ασφαλίτες” — με την παράλληλη προτροπή των μεγαφώνων της «λαϊκής» συνέλευσης! Ώς εκείνη τη στιγμή είχαν πέσει μερικά μπουκάλια νερού στους μπάτσους που ήταν μπροστά στη βουλή κι αυτοί απάντησαν με ψεκασμούς.
    Μιλάω ως παρούσα στη γωνία του ξεν. Μεγ. Βρετανία. Ως άτομο που προσπάθησε να σταματήσει μέλη της περιφρούρησης που κατέβαζαν τα μαντίλια από το πρόσωπο διαδηλωτών. Και ως άτομο που μέσα στο γενικό πετρίδι και στη βία των μπάτσων που επακολούθησε ένιωσε ότι ο λεγόμενος «φιλειρηνικός αγανακτισμένος κόσμος της πλατείας» στην πλειονότητά του κοπτόταν ιδιαίτερα να κρατήσει την πλατεία και όχι να διαδηλώσει την ταξική θέση του. [Αν ήθελαν οι μπάτσοι την έπαιρναν την πλατεία, και όλοι το ξέρουμε. Όπως ξέρουμε και ΓΙΑΤΙ τη χρειάζονται να υπάρχει. Διαταξικά όχι εξέγερση δε γίνεται, αλλά ούτε πανηγύρι… Ας μη μιλάμε για ανατροπή, διότι καταρρίπτουμε κάθε λογικό συλλογισμό.]
    Από το κέντρο της πλατείας (σιντριβάνι), στο οποίο βρέθηκα για να πάρω ανάσα κατά τις 2.30, φαίνονταν άγριοι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών από μπάτσους είτε στο πλάι είτε στην κάτω μεριά. Στις εκκλήσεις μου να τους πάρουμε από τα χέρια τους, πήρα την απάντηση από άτομα με καρτελάκια στο στήθος «εμείς πρέπει να κρατήσουμε την πλατεία, δεν μπορούμε να φύγουμε», «ας μην έρχονταν για να χτυπηθούν». (!) Στο αναμεταξύ, πάρα πολύς κόσμος προσπαθούσε να βρεθεί στο ίδιο σημείο κυνηγημένος από τους μπάτσους και τα χημικά. Όμως… δεν ήταν εύκολο, καθώς ένας διάδρομος μεγέθους αεροπλάνου είχε δημιουργηθεί με ανθρώπινη αλυσίδα για ένα (ένα!) ασθενοφόρο. «Παιδιά, 4 ασθενοφόρα χωράνε εδώ – κλείστε λίγο την αλυσίδα, ο κόσμος θα ποδοπατηθεί!» έλεγα στους υπεύθυνους καρτελοφόρους. Απάντηση: «Αν ήσουν εσύ χτυπημένη δε θα μίλαγες τώρα!» (…)
    Δεν θα συνεχίσω άλλο. Κατέθεσα μαρτυρία ως φυσικά παρούσα και ήδη έχω εκφέρει 2-3 απόψεις, κόντρα σε προσωπική μου απόφαση.

    Κειμενο Μαρτυρια ανωνυμης φιλης που στις 15 κατεβηκε σε ΑΠΕΡΓΙΑ

    Μου αρέσει!

  35. 1.-ασφαλώς και λέει αλήθειες….με τη διαφορά οτι είναι προσαρμοσμένες στην κουκουεδίστικη λογική της μοναδικής αλήθειας.Με την ελιτιστικη στάση που κουνά το δάχτυλο στο λαό για τη απουσία επαναστατικής συνείδησης μεσα απ την ασφάλεια του κομματικού – γραφειοκρατικού κέλυφους.
    -στοιχειώδης ιστορική – κοινωνιολογική προσέγγιση μας δείχνει οτι οι μάζες αντιδρούν όταν καταρέει ο μηχανισμός(κρατος) μες τον οποίο νιωθουν κάποια ασφάλεια.Ο αυθορμητισμός και η μαζικότητα ειναι δειγματα της κινητοποίησης της κοινωνια.Σε συνθήκες ρευστότητας λοιπόν είναι πιθανή η αλλαγή των δομών που διέπουν την κοινωνια(οχι πάντα και κατ ανάγκη προς την κοινωνική απελευθέρωση).
    -με τα τελευταία γεγονότα κυρίαρχο στοιχείο που αναδεικνύεται μεσα απ το ετεροκλητο πλήθος(παρά τις λαικίστικες ακόμα και φασίζουσες εκφανσεις του)ειίναι ο κοινός παρονομαστής σε δυο προταγματα:
    1)ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ (οι πολιτικοί και οι πολιτικές)που στοχο εχουν την καταστροφή της κοινωνίας(διαλυση παιδείας, υγείας,εργασίας κτλ) και της χώρας(πλήρης υποτέλεια)
    2)ΑΜΕΣΗ(ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ)ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ που εκφράζει την κραυγή αγωνίας μιας κοινωνίας για την επόμενη μέρα.Για το πως αυτή η κοινωνία θα καταφέρει να συννενοηθεί για το τι θέλει και πως θα το πραγματώση έξω απ την καλπικη ψευδοδημοκρατία που ηξερε ως σήμερα.Με προσανατολισμο στην Δημοκρατία που στηριζει και στηρίζεται σε συγκεκριμένη φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής που οδηγεί σε προσωπική και κοινωνική απελευθέρωση.
    …ζητήματα τα οποία δυστυχώς το ΚΚΕ και οι ηγέτες του συστηματικά, ηθελημένα και σκόπιμα αγοούν.

    Μου αρέσει!

  36. @kommoynistis

    Συμμετείχα σε όλες τις απεργίες και τις πορείες του ΠΑΜΕ το τελευταίο διάστημα προς την Πλατεία Συντάγματος. Σε όλες τις συγκεντρώσεις υπήρχε μήνυμα συμπόρευσης με το αυθόρμητο κίνημα που κατέβηκε στους δρόμους. Πάντα κάνουμε κάλεσμα συμπόρευσης και καταλήγουμε στο Σύνταγμα για να το διατρανώσουμε, να το δείξουμε στην πράξη.

    Η πλατεία όμως αποφάσισε ότι τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι «εκτός νόμού» στην πλ. Συντάγματος. Έτσι όταν ζητάνε το ΠΑΜΕ να μείνει στην Πλατεία και να υπερασπιστεί τις μάχες μεταξύ ακροδεξιών-κουκουλοφόρων και ΜΑΤ, τι ακριβώς εννοούν; Να υπερασπιστεί το ΠΑΜΕ έναν χώρο και μια πολιτική που οι εμπνευστές της, μας έχουν κηρύξει «εκτός νόμου»; Και αν πράγματι παρασυρθεί και μπει σε αυτό τον σχεδιασμό της αστυνομίας και των προβοκατόρων, μετά τα μέλη της πλατείας, αν το ΠΑΜΕ περιφρουρήσει την πλατεία από τις επιθέσεις των ΜΑΤ, των ακροδεξιών και των κουκουλοφόρων, δεν θα πρέπει να εκδιωχθούν από την πλατεία γιατί είναι «κόμματα και συνδικάτα» και υπάρχει σχετική απαγόρευση; Δεν θα λειτουργήσει η απόφαση να διώκονται τα μέλη του ΠΑΜΕ, όπως εκδιώχθηκαν από ακροδεξιούς τραμπούκους την προηγούμενη Κυριακή που προπηλάκισαν εργαζόμενους που μοίραζαν προκηρύξεις; Αυτές οι αντιφάσεις είναι κάτι παραπάνω από προφανείς κι αφορούν τους ιδεολογικούς μέντορες της πλατείας, που τη φασιστική απαγόρευση κομμάτων και συνδικάτων την έχουν για σημαία τους, όπως και την απαγόρευση κάθε άλλης συνδικαλιστικής ή κομματικής σημαίας.

    Το ΠΑΜΕ γνωρίζει πολύ καλά να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γνωρίζει και πως οι προσπάθειες από τα ΜΜΕ που αποθεώνουν την πλατεία, προσπάθησαν με δεκάδες αναφορές σε ΜΜΕ, σε άρθρα και σε σχόλια να ρίξουν -πάλι- την ευθύνη των επεισοδίων στο ΠΑΜΕ. Γνωρίζουμε επίσης πως αυτή η επαναλαμβανόμενη προσπάθεια δεν είναι τυχαία, καθώς αυτό προέβλεπε το προφανές σχέδιο προβοκάτσιας που στήθηκε για να διαλυθεί ο κόσμος και είναι εν εξελίξει εδώ κι ένα χρόνο.

    Τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης δεν προσδιορίζονται από τη συνείδηση κάποιου ατόμου ή κάποιας πλατείας. Αυτά τα αντικειμενικά μας συμφέροντα υπερασπίζουμε και αυτά διακηρύττουμε.
    Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε 1/1,000,000 να ενδώσουμε στις προβοκάτσιες ενός κράτους που θέλει να διαλύσει κάθε απεργία για να δείχνει μόνο τη δράση κουκουλοφόρων που εμφανίζονται αποκλειστικά σε αυτές και πουθενά αλλού. Θα καταγγέλλουμε το κράτος και τους μηχανισμούς του, θα προστατεύσουμε την εργατική τάξη να μένει αλώβητη από αυτές τις προσπάθειες για να αντεπιτεθούμε. Θα τσακίσουμε όποιον προσπαθήσει να δράσει προβοκατόρικα στις πορείες μας και καλούμε όλη την εργατική τάξη να οργανωθεί και να τους αποβάλλει, ανάλογα. Να πνίξει με την οργάνωση του όποια προσπάθεια προβοκάτσιας. Όχι όμως δεν δίνουμε αυτό καθ αυτό την μάχη για τη μάχη ούτε βέβαια όταν αυτό αποφάσισαν οι μηχανισμοί του κράτους για να μας τσακίσουν. Θα δώσουμε τη μάχη για να γίνει κοινή συνείδηση πως μόνο το τσάκισμα της κρατικής μηχανής, μόνο η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και η απαλλοτρίωση τους από τους εργάτες μπορεί να φέρει κάτι θετικό στο λαό. Για να γίνει κοινή συνείδηση πως όλα τα υπόλοιπα είναι διαχείριση της ήττας , της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας.

    Αυτή μας η στάση που ξυπνάει το συνειδητό μέσα από το αυθόρμητο, τον στρατηγικό στόχο μέσα από τα άμεσα αιτήματα μας είναι που προσπαθεί όλο το τελευταίο διάστημα να διαρρήξει η αστική τάξη, τα ΜΜΕ, οι μηχανισμοί τους. Είναι κι αυτό τους φοβίζει επίσης, καθώς δείχνουμε συμπαγείς και καταγγέλλουμε τα σχέδια της προβοκάτσιας τους.

    Συμφωνώ σε πολλά με το αρχικό κείμενο

    Μου αρέσει!

  37. Mερικά από τα site που αναδημοσίευσαν το άρθρο. Επίσης δε δεκάδες άλλα blog κυκλοφόρησε το link με τη, διεύθυνση του άρθου.

    1. Που ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι”; « ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Ο ΕΡΓΑΤΗΣ»
    2. ΧΡΟΝΙΚΑ: Που ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι”;
    3. Που ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι” – Athens
    4. Που ήταν χθες οι αγανακτισμένοι; « //ΠαραλληλοΓράφος//
    5. Που ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι”;, webwar3.gr
    6. Που ήταν οι “αγανακτισμένοι”; :: Fadomduck
    7. ΤΡΕΛΟ ΑΛΟΓΟ: Που ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι”;
    8. Praxis: Που ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι”;
    9. Που ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι”; Μαrxfactor’s Blog
    10. Που ήταν χθες οι αγανακτισμένοι; , tro-mpa-ktiko.blogspo
    11. σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας: ένα ενδιαφέρον κείμενο για το κίνημα των αγανακτισμένων

    Μου αρέσει!

  38. Μία αναφορά από το indymedia από τους «κόκκινους αντιρεπορτερ». Όπως γράφουν και οι ίδιοι:
    «Μια μίνι αναφορά και κάποια παραλειπόμενα για την μεγαλειώδη συγκέντρωση αντίστασης και ανυπακοής στο Σύνταγμα στις 15 Ιούνη. Μια πρόχειρη πρώτη εικόνα ανταπόκρισης-την ημέρα εκείνη. Με λάθη και μπερδεμένους χρόνους ίσως αλλά η ουσία η ιδία.»
    http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1308154

    Μου αρέσει!

  39. Συγκέντρωση και πορεία ενστόλων
    http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4636325

    Σε συγκέντρωση και πορεία στο Κέντρο της Αθήνας καλεί τους εν ενεργεία και απόστρατους αξιωµατικούς ο Σύνδεσµος Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάµεων (ΣΥΣΜΕΔ). Η συγκέντρωση θα γίνει την Πέµπτη στην έξοδο του Μετρό στην Ακρόπολη (από 15.30 έως 17.00) και θα ακολουθήσει «περίπατος» – όπως ονοµάζει ο ΣΥΣΜΕΔ την πορεία – για «ανταλλαγή απόψεων» προς Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Σύνταγµα, Πανεπιστηµίου και Πλατεία Κολοκοτρώνη.
    Λοιπόν το Real-democracy θα καταδικάσει αυτή την κίνηση; Ποιες είναι οι ενέργειές του; ή μήπως καταδικάζει επιλεκτικά οτιδήποτε θυμίζει αριστερά: π.χ. συνδικάτα, το ΚΚΕ, το ΚΚΕ-μλ;
    Ας μας απαντήσουν οι “αμεσοδημοκρατικοί” του real-democracy. Εκτός αν κάποιοι από αυτούς θεωρούν τους “απόστρατους”, δικούς τους. Ένας μήνας συμβίωσης με τους ακροδεξιούς της πάνω πλατείας ίσως να “βάθυνε” την “αμεσοδημοκρατία” τους..

    Μου αρέσει!

  40. ΑΣΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ

    1. Ο Παπαδημούλης βουλευτής του Συνασπισμού,
    το πρωί στο σταθμό «στο Κόκκινο» μιλάει για τον «Παράγοντα Πλατεία». Λέει:
    «Την πέμπτη δόση του δανείου την είχαμε σιγουρεύσει περισσότερο από ποτέ, την ώρα που η χώρα δεν είχε ουσιαστικά πρωθυπουργό. Αυτό δείχνει οτι ο λαϊκός παράγοντας, έκανε ότι δεν έκανε η κυβέρνηση όλο αυτόν τον καιρό: να δείξει δηλαδή στο εξωτερικό, οτι, δεν πάει άλλο.»

    Τόσο χαμηλά πέσαμε. Δεν τολμάει να πει δηλαδή τη χοντράδα, οτι η πλατεία θεωρεί οτι είναι μέσο πίεσης για την πέμπτη δόση, αλλά αυτό εννοεί.

    2. Το ΕΕΚ,
    «Μια προ-επαναστατική κατάσταση αναδύεται στην Ελλάδα.»

    3. Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ:
    Στο κάλεσμα/προκήρυξη της 21/06/2011, «Ώρα να φεύγουν! Ώρα να μιλήσουμε εμείς! »
    «Το μ ι σ ό ε κ α τ ο μ μ ύ ρ ι ο της 5ης Ιούνη πρέπει να γίνει 1 εκατομμύριο.»
    «Κάθε πολιτικός φορέας να δικαιούται μόνο μία τοποθέτηση – για να ξέρουν όλοι «ποιος είναι ποιος και τι λέει». Όλος ο υπόλοιπος χρόνος να διατίθεται σε ανένταχτους.»
    «Οι ανησυχίες χιλιάδων αγωνιστών για τον κίνδυνο να καπελωθεί και το κίνημα των Αγανακτισμένων, είναι απόλυτα κατανοητές και σωστές! Οι γραφειοκράτες των σ υ ν δ ι κ ά τ ω ν και των κ ο μ μ α τ ι κ ώ ν μηχανισμών έχουν ξανά και ξανά ξεπουλήσει αγώνες με τρόπο ωμό και α σ ύ σ τ ο λ ο. Πρέπει να παρθούν όλα τα μέτρα που να διασφαλίζουν τη δημοκρατία του κινήματος.»
    «Καμία εμπιστοσύνη σε κανένα ά τ ο μ ο και σε κανένα κ ο μ μ α τ ι κ ό μηχανισμό – μόνο στις δημοκρατικές διαδικασίες του κινήματος. Αυτός πρέπει να είναι ο απαράβατος κανόνας όχι μόνο για τις συνελεύσεις των Αγανακτισμένων αλλά για όλα τα κινήματα, παντού και πάντα!»

    Υποταγή στο αυθόρμητο και εξυπνακίστικα κόλπα λοιπόν. Ακόμη χειρότερα, νουθετεί και τη λαοσύναξη της Θεσσαλονίκης (Λευκός Πύργος) ένα καθαρά αντιδραστικό μόρφωμα.

    4. Ας τα θυμόμαστε αυτά όταν η όλη φάση πέσει κάπως. Αυτήν την «υπόκλιση στο αυθόρμητο των πλατείων». Να γίνει και η αυτοκριτική τους και γιατί η Αριστερά διαχύθηκε και δ ι α λ ύ θ η κ ε στις πλατείες. Και όχι οι κομματικοί της μηχανισμοί. Όχι. Η Αριστερά.

    5. Μετά από 25 μέρες στην Πουέρτα δελ Σολ, τα μανιφέστα και ανακοινώσεις της ισπανικής πλατείας δεν μπορείς να πεις οτι πήγαν και πολλά μίλια μπροστά το κίνημα. Με την Αριστερά να παίρνει και τον κατήφορο.
    Ευχολόγια, παραινέσεις («καλύτερη απόδοση από τους πολιτικούς», «διαφάνεια», «καταπολέμηση της διαφθοράς στο δημόσιο») στο Σύστημα για να αλλάξει και οτι «θα ξανάρθουμε και τότε να δείτε».
    Ποια η εκτίμηση από τους θιασώτες στην Ελλάδα; Εκτιμούν οτι θα πάει το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ελλάδα έστω και μισό σύνθημα πιο μπροστά από το ισπανικό;

    Μου αρέσει!

  41. Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας, από okanenas 2:28μμ, Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011


    Image scaled down

    Οι 30 Σπαρτιάτες που ξεκίνησαν από το άγαλμα του Λεωνίδα στην Σπάρτη την Κυριακή που μας πέρασε, κατάφεραν χτες να φτάσουν περπατώντας στο «ηρωϊκό» Σύνταγμα του 2011. Οι Αγανακτισμένοι τους υποδέχθηκαν μετά στεφάνων ελαίας, πανηγυρισμούς και ενθουσιασμό για τη γενναία τους πράξη.

    Κάτω από τις ελληνικές σημαίες που κυμάτιζαν περήφανες για τα επιτεύγματα του λαού τους και το αγωνιστικό του πνεύμα, πανευτυχείς μικροαστές κυράτσες, μέσω κεφαλοκλειδωμάτων, έδιναν ρουφηχτά φιλιά στους περιπατητικούς ήρωες. Ένα πανό με το γνωστό «This is Sparta» έδινε ξεχωριστό τόνο και συμπλήρωνε την εορταστική ατμόσφαιρα.

    Τι ήρθαν ακριβώς να κάνουν οι γενναίοι μας Σπαρτιάτες; Σύμφωνα με την επίσημη δήλωσή τους, όπως αυτή διαβάστηκε στη χθεσινή ΛΣ της πλατείας Συντάγματος, «δεδομένου ότι οι πολιτικοί έχουν παραδώσει τα όπλα για την υπεράσπιση της χώρας και της εθνικής κυριαρχίας, καταθέτουμε στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη την ασπίδα και το δόρυ της ψυχής μας, προτρέποντάς τους να σταθούν στο ύψος τους και να υπερασπιστούν το καταπατημένο σύνταγμα… Σαν άγνωστοι στρατιώτες όλοι εμείς οι αγανακτισμένοι συναντιόμαστε, συζητάμε και αγωνιζόμαστε καθημερινά στις πλατείες και δεν θα φύγουμε αν δεν τα καταφέρουμε. Δεν θα φύγουμε αν δεν διασφαλίσουμε την νομιμότητα και προστασία του συντάγματος.» (http://real-democracy.gr/minutes/2011-06-22-praktika-laikis-syneleysis-22062011 )

    Να σημειωθεί εδώ ότι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον touch στην παραπάνω ανάρτηση είναι ότι αμέσως μετά την αναφορά στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη παρατίθεται link σε άρθρο του «Ιού της Κυριακής», όπου θεμελιώνεται, μέσω ιστορικών στοιχείων και της αντίστοιχης βιβλιογραφίας, ότι το συγκεκριμένο μνημείο δεν έχει καμία σχέση με «αντίσταση» και ότι κτίστηκε για να τιμήσει αποκλειστικά και μόνο πεσόντες στρατιωτικούς των τακτικών ενόπλων δυνάμεων.

    Να υποθέσουμε ότι η προσθήκη του συγκεκριμένου link στο κείμενο της ανακοίνωσης ήταν πρωτοβουλία της συντονιστικής συριζαίικης επιτροπής της ΛΣ προκειμένου να εξισορροπήσει το εθνικοπατριωτικό παραλήρημα των Σπαρτιατών; Πρόκειται, δηλαδή, για επικοινωνιακό ελιγμό και πισώπλατο «άδειασμα» των Σπαρτιατών στη μούρη, την ίδια στιγμή που η υποδοχή τους πραγματοποιήθηκε μετά βαίων και κλάδων από την «Πάνω Βουλή»; Είναι θέμα τελικά τήρησης ισορροπιών προς τα έσω και έξω, ή απλά πρόκειται για άλλη μια περίπτωση πηχτής βλακείας (τύπου «βρήκα ένα κείμενο που τα λέει ωραία για τον άγνωστο στρατιώτη, ας το βάλουμε»); Μετά από αυτό, οι Σπαρτιάτες νιώθουν έστω και λίγο μαλάκες ή δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα;

    Ό,τι όμως και να συμβαίνει στο εσωτερικό του «όλοι μαζί» Συντάγματος, το μόνο σίγουρο είναι ότι στους Αγανακτισμένους αρέσουν πολύ οι γιορτές. Αυτό δε διαφαίνεται μόνο από ατάκες συμμετεχόντων στη χθεσινή συνέλευση, ότι δηλαδή «αυτό δεν είναι μόνο αγώνας, αλλά και γιορτή» (http://real-democracy.gr/minutes/2011-06-22-praktika-laikis-syneleysis-22062011 ), αλλά και από μία νέα μορφή δυναμικής αντίστασης απέναντι στα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα, που συνδυάζει λυράρη και χορό.

    Ο λυράρης έχει πλέον θεσμοθετηθεί ως απαραίτητο αξεσουάρ των Αγανακτισμένων. Όταν πέφτουν τα δακρυγόνα στην πλατεία, ο λυράρης παίρνει αυτομάτως μπρος (μπορεί και να λειτουργεί με κέρμα) και όλοι χορεύουν εν μέσω διονυσιακής μέθης για να δείξουν στα ΜΑΤ ότι δεν τους νοιάζει ποσώς. Αυτή η μορφή αντίστασης υμνείται και από αριστεριστές δημοσιογράφους που αναμεταδίδουν τις εξελίξεις από το «εμπόλεμο» Σύνταγμα:

    «Πίσω στη μικροφωνική, ένας λυράρης επιχειρεί με τους ήχους του να ηρεμήσει τους διαδηλωτές, οι οποίοι σαστισμένοι από την αστυνομική βαρβαρότητα και πνιγμένοι στα χημικά, τώρα εμψυχώνουν ο ένας τον άλλον …εκείνοι [οι διαδηλωτές] αρχίζουν δειλά-δειλά να τραγουδούν: «Πότε θα κάμει ξαστεριά;» Ο ένας παρασύρει τον άλλο. Χτυπούν ρυθμικά τα χέρια τους. Οι στιγμές είναι ανατριχιαστικές.» (http://www.thepressproject.gr/theme.php?type=blog&id=5055)

    Στο σημείο αυτό θα συμφωνήσω με την αρθρογράφο του παραπάνω κειμένου: όντως συμβαίνουν πολλά ανατριχιαστικά πράγματα στο Σύνταγμα (και σε όλη την επικράτεια), όπως για παράδειγμα η ανοχή των όποιων φασιστοειδών παρεισφρύουν συστηματικά στις τάξεις των Αγανακτισμένων. Ανατριχιαστικό είναι και το γεγονός ότι η συζήτηση της πρότασης που κατατέθηκε χτες για σύσταση αντιφασιστικής περιφρούρησης και τη διάλυση των ομάδων ειρηνοποιών και ψυχραιμίας επειδή τραμπουκίζουν μετανάστες και διαφωνούντες, μετατέθηκε γενικά και αόριστα για άλλη μέρα (http://real-democracy.gr/votes/2011-06-22-psifismata-laikis-syneleysis-22062011).

    Ανατριχιαστικά είναι τα όσα συμβαίνουν στην Ηγουμενίτσα.

    Ανατριχιαστικές είναι οι αυξανόμενες επιθέσεις φασιστών σε μετανάστες.

    Ανατριχιαστικά είναι ο Άγιος Παντελεήμονας, η Πλατεία Βικτωρίας και η Πλατεία Αττικής.

    Ανατριχιαστικά είναι το κάψιμο εβραϊκών συναγωγών και η βεβήλωση μουσουλμανικών μνημείων.

    Ανατριχιαστική είναι η αναβολή του 16ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ, σε μια χρονική συγκυρία όπου η συμβολική και πραγματιστική διάστασή του ήταν εξαιρετικά σημαντικά.

    Ανατριχιαστικό είναι το γεγονός ότι όλο και περισσότερες ομάδες φασιστοειδών υιοθετούν την τακτική της ιδεολογικής θολούρας, προκειμένου να «προσηλυτίσουν» όλο και περισσότερους (βλέπε χρήση μαυροκόκκινης, κατ’ επίφασην «αναρχικών» συνθημάτων και προταγμάτων, κ.ά.).

    Ανατριχιαστική είναι η πεποίθηση πολλών (Αγανακτισμένων και μη) ότι ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν αποτελούν μείζον πρόβλημα που τους αφορά και πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί κατεπειγόντως, γιατί προφανώς αισθάνονται ασφαλείς εντός της «ελληνικότητάς» τους.

    «Ανατριχιαστικά» είναι και κάποια happenings που συμπεριλαμβάνονται στην «Ημέρα ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία – γιορτή των πολιτισμών» που διοργανώνεται από τους συνταγματικούς το Σάββατο, 25/6, όπως «αγώνας κρίκετ από την πακιστανική κοινότητα Ελλάδος μπροστά από τη Βουλή» και «γυναίκες από το Πακιστάν θα κάνουν henna tattoo κάτω από κάποια τέντα».

    Και για να μην παρεξηγηθώ: οι γιορτές και τα happenings από μόνα τους δεν είναι ανατριχιαστικά, ίσα-ίσα. Προκαλούν όμως ανατριχίλα όταν μετουσιώνονται σε υποτιθέμενο «αγώνα», αποτελούν αυτοσκοπό και δεν συνοδεύονται από αλληλέγγυες πράξεις με γνήσιο νόημα και ουσία.

    Το ανατριχιαστικότερο όλων; Το ότι η «μαύρη τρύπα» του Συντάγματος καταπίνει θεμελιώδη ζητήματα που βρίσκονται εν εξελίξει, αποπροσανατολίζει και αναδεικνύει ως πηγή όλων των προβλημάτων (πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών) το μεσοπρόθεσμο.

    Περιμένω λοιπόν εναγωνίως να δικαιωθεί η γιορτή (συγγνώμη, «ο αγώνας» εννοούσα) για να γίνει πραγματικότητα η ουτοπία που όλοι ονειρευόμαστε. Και όταν συμβεί αυτό, ας ξεχυθούμε όλοι στις πλατείες να χορεύουμε πεντοζάλη μέχρι τελικής πτώσεως.

    Υ.Γ. Το βράδυ της Τετάρτης 15/6 η μάνα μου παρακολουθεί (με μοναδική ψυχραιμία) σε δελτίο ειδήσεων το περίφημο πλάνο των αγανακτισμένων που χορεύουν σε έξαλλη κατάσταση ενώ πέφτουν δακρυγόνα στην πλατεία. Κοντά στα 70 της τα έχει δει όλα -κυριολεκτικά- και αυτό της επιτρέπει να βλέπει πιο αντικειμενικά τα πράγματα. Χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει και δείχνοντας με το δάχτυλο τους αγανακτισμένους χορευτές, λέει πολύ ήρεμη «αυτοί νομίζουν πως βρίσκονται στο Γούντστοκ»…

    Μου αρέσει!

Σχολιάστε