Λιβύη: Παραμύθια, ιμπεριαλιστική επέμβαση και η αριστερά του ΟΗΕ και της χαλιμάς

Vodpod videos no longer available.
«Εικόνα» γενοκτονίας στα ΜΜΕ

Σχεδόν από την 3η μέρα της εξέγερσης που ξεκίνησε με τη «μέρα οργής» στις 17 Φλεβάρη, τα ΜΜΕ μετέδιδαν «πληροφορίες» πάντα «ανεπιβεβαίωτες», ότι στη Λιβύη γίνεται ανθρωποσφαγή. Οι καθεστωτικές δυνάμεις φέρονταν ενίοτε να βομβαρδίζουν όχι μόνο τη Βεγγάζη που είχε περάσει στα χέρια των αντικαθεστωτικών, αλλά ακόμα και την Τρίπολη (!!!) παρά που εκεί σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητήθηκε η κυριαρχία τους. Τα σενάρια τρόμου ενισχύθηκαν με την είδηση ότι στο πλευρό του Καντάφι μάχονται αιμοσταγείς μισθοφόροι από την Αφρική και χώρες της ανατολικής Ευρώπης με ασύλληπτα μεροκάματα της τάξης των 2000 ευρώ τη μέρα, έτοιμοι να πνίξουν σε ένα λουτρό αίματος αθώους άμαχους, οι οποίοι εκτός από εναέριους βομβαρδισμούς, δέχονται αδιακρίτως και τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Με τις ειδήσεις αυτές στήθηκε ένα «σκηνικό ανθρωπιστικής κρίσης, που σε κάθε περίπτωση δικαιολογεί μια διεθνή επέμβαση προκειμένου να σωθούν εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι που βρίσκονται στο έλεος ενός τρελού δικτάτορα και των μισθοφόρων του».

Στην πραγματικότητα όλα όσα διαδίδονται περί γενοκτονίας και ανθρωπιστικής κρίσης στη Λιβύη είναι σκέτα παραμύθια. Οι ειδήσεις ότι ο Καντάφι έχει δώσει εντολή να βομβαρδιστούν η Τρίπολη και η Βεγγάζη, όχι μόνο δεν επιβεβαιώνονται από κανένα σοβαρό μέσο ενημέρωσης, αλλά ούτε και μπορούν να εξηγηθούν με οποιοδήποτε λογικό τρόπο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διαδηλώσεις εναντίον του Καντάφι αντιμετωπίστηκαν εξαρχής με βίαιο τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος. Όμως αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση «γενοκτονία κατά του λιβυκού λαού». Μάλιστα αν κανείς διασταυρώσει τις πρώτες ειδήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις 17 Φλεβάρη θα ανακαλύψει ότι πουθενά δεν αναφέρονται μαζικές δολοφονίες παρά μόνο τραυματισμοί που σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις καταλήγουν και σε θανάτους διαδηλωτών σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Τα βίαια γεγονότα της Λιβύης φαίνεται ότι μοιάζουν με αυτά που προηγήθηκαν στην Τυνησία και την Αίγυπτο.
Όμως από την 3η μέρα το σκηνικό της πληροφόρησης αλλάζει άρδην. Αυτό που πλέον μεταδίδεται από τα ΜΜΕ είναι ότι έχει ξεκινήσει μια πρωτοφανή ανθρωποσφαγή από το καθεστώς Καντάφι.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναμετάδοση των πληροφοριών αναλαμβάνουν οργανώσεις εξόριστων αντικαθεστωτικών όπως το «National Front for the Salvation of Libya, οργάνωσης με μακρά ιστορία αντιπαράθεσης με τον Καντάφι». Η οργάνωση αυτή «συμμάχησε τα τελευταία χρόνια με μικρότερες αντικανταφικές οργανώσεις φιλομοναρχιστών (Libyan Constitutional Union) και ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Libyan League for Human Rights) δημιουργώντας την «Εθνική συνδιάσκεψη της λιβυκής αντιπολίτευσης» το 2005″. (Ελευθεροτυπία 12/3/2011) Από αυτούς λοιπόν τους κύκλους ξεκινάει ένα ντόμινο πληροφοριών προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η εικόνα ενός μανιακού Καντάφι που βομβαρδίζει το λαό του, σκοτώνει αδιακρίτως άμαχους και ετοιμάζεται να πνίξει εκατομμύρια αθώους πολίτες στο αίμα. Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτές τις πηγές:
«Στις 21 Φεβρουαρίου, το ναυτικό του Καντάφι βομβάρδισε την Τρίπολη.(8) Στις 22 Φεβρουαρίου, ο Καντάφι χρησιμοποίησε μισθοφόρους κατά του λαού του.(9) Στις 23 Φεβρουαρίου το καθεστώς πραγματοποιεί γενοκτονία κατά του λιβυκού λαού.(10). Στις 25 Φεβρουαρίου ότι η αεροπορία και το πυροβολικό του Καντάφι βομβάρδισαν την Τρίπολη.(11, 12)» Αναλυτικά εδώ: (Ελευθεροτυπία 12/3/2011)
Παρόλα αυτά όμως πουθενά δεν επιβεβαιώνονται όλες αυτές οι πληροφορίες. «Την 1η Μαρτίου το δορυφορικό ρωσικό κανάλι «Russia Today» ανέφερε ότι οι ρωσικοί δορυφόροι δεν κατέγραψαν κάποιον αεροπορικό βομβαρδισμό στη Βεγγάζη και την Τρίπολη.(13) Την επομένη ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ δεν επιβεβαίωσαν ότι πραγματοποιήθηκαν αεροπορικοί βομβαρδισμοί στις λιβυκές πόλεις.(14) Στις 2 Μαρτίου ο ερευνητής του Παρατηρητήριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Πίτερ Μπούκερτ, ευρισκόμενος για δύο εβδομάδες στη Λιβύη, δήλωσε στο «Radio Netherlands» ότι δεν βρήκε στοιχεία για χρήση «μισθοφόρων» στη Λιβύη.(15) (Ελευθεροτυπία 12/3/2011)
Για το ίδιο ζήτημα υπάρχει δημοσίευμα της ίδιας μέρας στην επίσημη ιστοσελίδα του Παρατηρητήριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο οποίο αναφέρεται ότι «Αφρικανοί εργαζόμενοι απειλούνται ιδιαίτερα από τη λαϊκή οργή λόγω των πληροφοριών ότι ο Μουαμάρ Καντάφι χρησιμοποιεί μισθοφόρους από την υποσαχάρια Αφρική για να καταστείλει τις λαϊκές διαμαρτυρίες. Η Human Rights Watch δεν έχει επαληθεύσει την παρουσία ξένων μισθοφόρων στη χώρα… οι εργαζόμενοι αυτοί έχουν απόλυτη ανάγκη να φύγουν λόγω των απειλών που αντιμετωπίζουν στη Λιβύη… Στις 26 Φεβρουαρίου, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει μαρτυρίες ανδρών με στρατιωτικές στολές μαζί και πολίτες να χτυπούν με ξύλα και μαχαίρια δύο Αφρικανούς που προσπάθησαν να πηδήξουν σε ένα Τυνησιακό πλοίο… Άλλοι αφρικανοί εργαζόμενοι είπαν στη Human Rights Watch ότι Λίβυοι πολίτες τους είχαν επιτεθεί κατά την τελευταία εβδομάδα, και οι περισσότεροι δήλωσαν ότι είχαν χάσει σχεδόν όλα τα υπάρχοντά τους σε βία. Πολλοί επίσης υποστήριξαν ότι οι εργοδότες τους δεν έχουν καταβάλει τους μισθούς τους για τον περασμένο μήνα, αφήνοντάς τους άπορουςι…. Ο Roland Omokpia, ένα 30άρης ηλεκτρολόγος από τη Νιγηρία, δήλωσε στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ότι είχε έρθει στη Λιβύη το 2006 και άνοιξε ένα κατάστημα για να κάνει ηλεκτρολογικές εργασίες, αλλά τώρα είναι αναγκασμένος να φύγει χωρίς τα υπάρχοντά του. «Δεν μπορώ να πάω πίσω στο μαγαζί μου, γιατί ψάχνουν να σκοτώσουν μαύρους», είπε. «Νέοι ήρθαν στην περιοχή μας απειλώντας με, λέγοντας: «Ο Καντάφι προσέλαβε μαύρους μισθοφόρους», «έτσι έπρεπε να φύγω μακριά». Όλο αυτό το δημοσίευμα είναι γεμάτο με καταγγελίες από ρατσιστικές επιθέσεις ιδιαίτερα στη περιοχή της Βεγγάζης κατά μαύρων αφρικανών μεταναστών με το πρόσχημα ότι είναι μισθοφόροι του Καντάφι. Αυτούς τους εργάτες έδειχναν κατά καιρούς στα τηλεοπτικά ΜΜΕ ως αποδείξεις για τους μισθοφόρους που δήθεν έχει στρατολογήσει ο Καντάφι με 2000 ευρώ την ημέρα.
Vodpod videos no longer available.

Libyan Mercenaries Forced to Eat Dead Dog & Ki…, posted with vodpod 23/3/2011. Η απόλυτη φρίκη!!! Στο videο σρατιωτικοί που έχουν αποχωρήσει από τις δυνάμεις του Καντάφι κρατούν αιχμαλώτους μισθοφόρους -όπως εκείνοι ισχυρίζονται πως είναι- και τους υποβάλουν σε απίστευτες αγριότητες. Μία από αυτές είναι πως πρέπει να φάνε νεκρά σκυλιά, ενώ τους μαστιγώνουν και τους φτύνουν!!

Το χρονικό της απάτης

Διαβάζοντας κανείς τις ειδήσεις που αναπαρήγαγαν από τις 20 Φλεβάρη όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, μαζί και ο αριστερός τύπος διαπιστώνει ότι τα νούμερα για τους νεκρούς με πηγές πάντα την «αντιπολίτευση» δίνονταν χωρίς καμία λογική συνέπεια. Έτσι στις 17/2 είχαμε 6 νεκρούς στη Βεγγάζη και 4 στην Μπεγίντα (Αυγή 18/2). Στις 18/2 οι νεκροί έφτασαν τους 24. Στις 21/2 σύμφωνα με το Αλ Τζαζίρα σκοτώθηκαν 61 άνθρωποι, σύνολο δηλαδή περισσότεροι από 100. Την ίδια μέρα η Human Rights Watch μιλάει για 233 νεκρούς σε συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής από την αρχή των συγκρούσεων. Να σημειώσουμε εδώ ότι από εκείνη την ημέρα η Βεγγάζη βρίσκεται ήδη στα χέρια των εξεγερμένων και ότι πολλά στελέχη του καθεστώτος ηγούνται πλέον της αντιπολίτευσης όπως ο Μουσταφά Αμπντουλ Τζαλίλ υπουργός δικαιοσύνης του Καντάφι. (Αυγή 22/2) Την επομένη μέρα η «αντιπολίτευση κάνει λόγο για 560 νεκρούς μέχρι στιγμής και για άλλους 1400 που η τύχη τους αγνοείται». (Αυγή 23/2) Τα νούμερα περί εκατοντάδων ή χιλιάδων νεκρών δεν διασταυρώνονται από πουθενά παρά μόνο από «ανεπιβεβαίωτες πηγές» που φυσικά αφορούν την αντιπολίτευση και μόνο. Και ενώ στις 22/2 οι νεκροί και οι αγνοούμενοι ξεπερνούσαν τις 2100 στις 25/2 ο αριθμός κατεβαίνει στους 1000 σύμφωνα με τον πρώην επικεφαλής του πρωτοκόλλου του Καντάφι, Νούρι Ελ-Μισμάρκι από τους οποίους οι 600 στην Τρίπολη. (Αυγή 25/2) Το ίδιο ακριβώς νούμερο νεκρών ανέφερε και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ban Ki-moon. Αν πάρουμε στα σοβαρά όλα αυτά τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι το διήμερο 23-24/2 όχι μόνο δεν υπήρχαν θύματα από τις συγκρούσεις αλλά αναστήθηκαν 1000 νεκροί και αγνοούμενοι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο εδώ ότι οι αριθμοί φουσκώνουν στην Τρίπολη σε ένα μέρος δηλαδή που δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά ότι γίνονται συγκρούσεις, ενώ την ίδια ώρα ξεφουσκώνουν στην ανατολική Λιβύη που πλέον τον έλεγχο τον έχουν οι ένοπλοι εξεγερμένοι. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι οι δυνάμεις του Καντάφι εκείνες τις μέρες είχαν οχυρωθεί ουσιαστικά στη Σύρτη και την Τρίπολη μέρη τα οποία σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία παρουσιάζονταν στις 26/2 σαν τα τελευταία προπύργια του καθεστώτος.
Από τις αρχές του Μάρτη το σκηνικό αλλάζει. Οι πιστές δυνάμεις του Καντάφι περνούν στην αντεπίθεση ανακτώντας τον έλεγχο σε πόλεις που τις προηγούμενες μέρες ήταν στα χέρια της αντιπολίτευσης. Από κείνο το σημείο η προπαγάνδα περί «ανθρωπιστικού δράματος» επανέρχεται δριμεία. Ο Καντάφι εμφανίζεται να βομβαρδίζει εκ νέου την Βεγγάζη. Διαβάζοντας όμως το ρεπορτάζ της 2ας Μάρτη ανακαλύπτει κανείς ότι «Στη Βεγγάζη μαχητικά αεροπλάνα αποπειράθηκαν να βομβαρδίσουν την πόλη, αλλά δέχθηκαν αντιαεροπορικά πυρά από τους εξεγερμένους και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την επιχείρηση» (Αυγή 2/3), ενώ όταν «Δυνάμεις πιστές στον Καντάφι επιτέθηκαν χθες στην πόλη Ζαουίγια, που ελέγχουν οι εξεγερμένοι, δεν κατόρθωσαν να την ανακαταλάβουν. Οι εξεγερμένοι υποστηρίζουν ότι σκότωσαν πολλούς από τους επιτιθέμενους και ανάγκασαν τους υπόλοιπους να τραπούν σε φυγή». Στα ρεπορτάζ λοιπόν φαίνεται ότι οι δυνάμεις του Καντάφι σύμφωνα με τους ίδιους τους εξεγερμένους, όχι μόνο δεν κάνουν περίπατο αλλά εγκαταλείπουν άπραγοι τις επιχειρήσεις τους. Αυτό επιβεβαιώνει επίσης και «ο ανταποκριτής του BBC στην Μπρέγκα, σύμφωνα με τον οποίο οι σφοδρότερες μάχες έγιναν στο λιμάνι της πόλης και στο πανεπιστήμιο, αλλά ο κανταφικός στρατός δεν κατόρθωσε να καταλάβει την πόλη παρά την υποστήριξη που είχε από την αεροπορία. Αξιωματικός των εξεγερμένων δήλωσε ότι πιθανώς οι καθεστωτικές δυνάμεις εξάντλησαν τα αποθέματα των πυρομαχικών τους και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν» (Αυγή 3/3) Όποιος έχει μια στοιχειώδη λογική σκέψη μπορεί να αντιληφθεί από τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ ότι από την 3η κιόλας μέρα των γεγονότων της Λιβύης έχουμε μια ένοπλη σύρραξη ανάμεσα σε κανταφικούς και αντικανταφικούς στην οποία υπάρχουν θύματα και στις δύο πλευρές και από πουθενά δεν βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι κανταφικοί «σφάζουν το λαό τους».
Και ενώ διαβάζοντας προσεχτικά τα ρεπορτάζ από τις μάχες φαίνεται ότι οι νεκροί εκατέρωθεν δεν ξεπερνάνε στη χειρότερη περίπτωση τους 20 την ημέρα, ξαφνικά ένας «εκπρόσωπος της λιβυκής Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Άλι Ζεϊντάν ανέφερε χθες ότι οι νεκροί από την επιχείρηση καταστολής κατά των εξεγερμένων ανέρχονται σε 6.000, από τους οποίους οι 3.000 είναι μόνον από την Τρίπολη. Στη Βεγγάζη υπάρχουν 2.000 νεκροί και ακόμη 1.000 σε άλλες πόλεις σύμφωνα με την οργάνωση». (Αυγή 3/3)
Έτσι σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της αντιπολίτευσης την πρώτη βδομάδα οι νεκροί είναι 1000 (αν και είχαν φτάσει μέχρι και 2000 νωρίτερα) ενώ στις δυο βδομάδες (2/3) σκαρφαλώνουν στις 6000. Να τονίσουμε εδώ ότι στη Βεγγάζη αλλά και σε περιοχές που ελέγχονται από τους κανταφικούς βρίσκονται ξένοι δημοσιογράφοι αλλά κανένας απ’ αυτούς δεν επιβεβαιώνει τα όσα ισχυρίζεται η αντιπολίτευση. Φυσικά κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχουν νεκροί και πολλοί τραυματίες, αλλά πουθενά δεν δίνονται αξιόπιστα στοιχεία για βομβαρδισμούς αμάχων και μαζικές δολοφονίες , όπως συνεχίζουν να ισχυρίζονται οι «αντικαθεστωτικοί». Αντίθετα όπως ήδη έχουμε πει «Την 1η Μαρτίου το δορυφορικό ρωσικό κανάλι «Russia Today» ανέφερε ότι οι ρωσικοί δορυφόροι δεν κατέγραψαν κάποιον αεροπορικό βομβαρδισμό στη Βεγγάζη και την Τρίπολη.( «Airstrikes in Libya did not take place,» 01 March, 2011, 18:24) & BBC (3/3/2011, 18:21) ) Την επομένη ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ δεν επιβεβαίωσαν ότι πραγματοποιήθηκαν αεροπορικοί βομβαρδισμοί στις λιβυκές πόλεις. («Pentagon hesitant on no-fly zone over Libya», Graig Whitlock, Washington post, 02/03/2011) Το ίδιο ακριβώς αναφέρεται σε άρθρο της Ιndependent στις 9/3 στο οποίο επιβεβαιώνει ότι οι αεροπορικές επιχειρήσεις δεν στοχεύουν αμάχους.
Παρόλα αυτά από τις 22/2 «η Ύπατη Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Νάβι Πιλάι προειδοποίησε χθες τις λιβυκές αρχές ότι «οι συστηματικές επιθέσεις εναντίον του άμαχου πληθυσμού ισοδυναμούν με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». (Αυγή 23/2)
Ας είναι. Τις επόμενες μέρες, και μετά την είδηση για τους 6000 νεκρούς οι πιστές στον Καντάφι δυνάμεις επιχειρούν να ανακαταλάβουν πόλεις όπως η Μπρέγκα, η Μιζουράτα, την Ατζαμπίγια και η Ζαουίγια. Εντούτοις οι αντικαθεστωτικοί δηλώνουν «ότι αποκρούουν τις επιθέσεις και αναφέρονται για τις 4 και 5/3 μόνο ένας νεκρός πολίτης στη Μιζουράτα. Μόνο την επόμενη μέρα στις 5/3 γίνεται λόγος για τις «σκληρότερες μάχες του τελευταίου 48ωρου έγιναν στη Ζαουίγια, όπου οι καθεστωτικές δυνάμεις εξαπέλυσαν ολομέτωπη επίθεση για να ανακαταλάβουν την πόλη. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι νεκροί από τις μάχες στη Ζαουίγια είναι πάνω από πενήντα». (Αυγή 6/3) Ας σημειώσουμε το νούμερο και το οποίο δεν διευκρινίζει σε ποια πλευρά ανήκουν οι 50 νεκροί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να είναι και μοιρασμένοι. Στο ίδιο μάλιστα ρεπορτάζ διαβάζουμε ότι «οι εξεγερμένοι, στις τάξεις των οποίων έχουν προσχωρήσει καλά εξοπλισμένες δυνάμεις του στρατού, προβάλλουν σθεναρή αντίσταση, καθιστώντας δύσκολη την πολεμική προσπάθεια του καθεστώτος». Είναι προφανές για όποιον καταλαβαίνει τι διαβάζει ότι δεν υπάρχει καμία εικόνα ανθρωποσφαγής, μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων πολέμου όπως συνεχίζουν απτόητοι όλο αυτό το διάστημα να ισχυρίζονται τα παπαγαλάκια της δύσης. Μάλιστα ως φονικότερη μάχη παρουσιάζεται αυτή της Ζαουίγια με 50 νεκρούς, νούμερο που επίσης ελέγχεται δεδομένου ότι και εδώ η πηγή παραμένει αδιευκρίνιστη (αυτόπτες μάρτυρες γενικώς).
Στις 8/3 οι δυνάμεις του Καντάφι ακόμα βρίσκονται έξω από τη Ζαουίγια, ενώ την ίδια μέρα βομβαρδίζεται το λιμάνι του Ρας Λανούφ όπως επίσης και το δυτικό τμήμα της πόλης με βαρέα όπλα. «Οι ξένοι δημοσιογράφοι ανέφεραν επίσης ότι είδαν αεροσκάφος να βομβαρδίζει διώροφο κτίριο καταστρέφοντάς το ολοσχερώς. Επρόκειτο για την πρώτη αεροπορική επιδρομή κατά κατοικημένων περιοχών της έρημης πλέον πόλης, που απέχει 300 χιλιόμετρα από τη βασική έδρα της αντιπολίτευσης, τη Βεγγάζη». (Αυγή 9/3) Αρκετά αποκαλυπτικοί οι ξένοι δημοσιογράφοι: «Έρημη πόλη», «πρώτη αεροπορική επιδρομή κατά κατοικημένων περιοχών». Και προφανώς χωρίς θύματα.
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι οι νεκροί μέχρι τις 2/3 ήταν 6000 σύμφωνα με την αντιπολίτευση και κάποιον ονόματι Αλι Ζεϊντάν, από τους οποίους οι 2000 στη Βεγγάζη. Τώρα πως γίνεται να υπάρχουν 2000 νεκροί στη Βεγγάζη χωρίς μάχες και υπό τον έλεγχο της αντιπολίτευσης αυτό μόνο ένας ακατοίκητος εγκέφαλος μπορεί να το πιστέψει. Κάνοντας επίσης το λογικό συνειρμό ότι από τις 2/3 μέχρι τις 9/3 και με σκληρές μάχες να μαίνονται οι νεκροί θα έπρεπε να έχουν αγγίξει την 3 βδομάδα στις 30000, ή έστω τις 10.000. Κι όμως, «στις 10 Μαρτίου ο Σαλάχ Τζαμπέρ, ιατρικός συντονιστής των πόλεων που ελέγχονται από αντικαθεστωτικούς, δήλωσε ότι από την έναρξη των ταραχών σκοτώθηκαν τετρακόσια άτομα στην ανατολική Λιβύη συνολικά, χωρίς να συγκεκριμενοποιήσει πόσοι από τους νεκρούς είναι αντικαθεστωτικοί ή σώματα ασφαλείας.(16)» Ναι ναι καλά διαβάσατε, 400 άτομα σύμφωνα ξανά με την αντιπολίτευση. Έχει κανείς αντίρρηση ότι αυτή η αντιπολίτευση πουλάει φούμαρα με μεταξωτές κορδέλες; Είναι τόσο γελοίοι αυτοί οι αντικαθεστωτικοί που δεν συνεννοούνται ούτε αναμεταξύ τους για να μείνουν τουλάχιστον συνεπείς σε ένα παραμύθι μέχρι τέλους.
Αλλά σιγά, μόνο αυτό είναι. Να θυμηθούμε για τον δήθεν βομβαρδισμό της Τρίπολης από το ναυτικό του Καντάφι στις 21/2. «Δεν επιβεβαιώθηκε ως σήμερα από κανέναν από τους δεκάδες ξένους ανταποκριτές που βρίσκονται, εδώ και μέρες πλέον, στη λιβυκή πρωτεύουσα». Το ίδιο ακριβώς επιβεβαιώνει σε δημοσίευμά της η Le Monde: «Αλλά οι πληροφορίες -όταν κατά καιρούς δίνονται- σύμφωνα με τις οποίες οι εναέριοι βομβαρδισμοί προκάλεσαν σφαγή μεταξύ των κατοίκων δεν έχουν, ως σήμερα, επιβεβαιωθεί». (Le Monde: Η «επέμβαση», μια πολιτική που σχετίζεται με τις εικόνες σοκ των ΜΜΕ, Αυγή 12/3)

Επανάσταση και αντεπανάσταση

Γιατί όμως έπρεπε να στηθεί το σκηνικό της ανθρωποσφαγής; Οι αραβικές εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο και η δυναμική τους, αρχικά θορύβησε τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών. Η ανατροπή των ανδρείκελων συνεργατών τους σε αυτές της χώρες βάζει σε νέους μπελάδες τις γεωστρατηγικές ισορροπίες σε μια περιοχή που αποτελεί κλειδί για το παγκόσμιο status quo. Μόνο ανόητοι θα περίμεναν οι ιμπεριαλιστές να παρακολουθούν με σταυρωμένα τα χέρια τις εξελίξεις. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος είναι ένας: να σταματήσει η αραβική επανάσταση, και να αποκατασταθεί η τάξη στην περιοχή. Αν αυτό απαιτεί απλώς την εναλλαγή προσώπων χωρίς να πειραχτούν οι βάσεις του καθεστώτος όπως στην Αίγυπτο και την Τυνησία κανένα πρόβλημα. Αν στο Μπαχρέιν και την Υεμένη η δύση εγκρίνει και επαυξάνει της άγριας καταστολής των εξεγέρσεων, κρίνοντας ότι έχουν την ικανότητα να αντέξουν αφήνοντας στον τόπο μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές, επίσης κανένα πρόβλημα. Εξάλλου είναι γνωστό ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις που έστειλε το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας προς ενίσχυση του μονάρχη του Μπαχρέιν, είχαν την απόλυτη συμφωνία της δύσης. Αν στη Λιβύη απαιτεί την πτώση όλου του συστήματος Καντάφι, που εξάλλου ποτέ δεν ήταν και η συμπάθεια της δύσης (ακόμα αν τα τελευταία χρόνια είχαν αποκατασταθεί οι εμπορικές σχέσεις), και μάλιστα με κατευθείαν στρατιωτική επέμβαση ακόμα καλύτερα. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Τις πρώτες μέρες της εξέγερσης στη Λιβύη η δύση παρακολουθούσε με σχετική αμηχανία τις εξελίξεις. Ωστόσο αυτό κράτησε πολύ λίγο, όταν πρωτοκλασάτα στελέχη του Καντάφι πέρασαν στο στρατόπεδο των αντικαθεστωτικών. Στις 21/2 πρεσβευτές στο εξωτερικό και ο εκπρόσωπος της Λιβύης στον Αραβικό Σύνδεσμο υπέβαλλαν τις παραιτήσεις και μαζί τους ο υπουργός δικαιοσύνης Μουσταφά Αμπντούλ Τζαλί, ο οποίος και θεωρείται ο εμπνευστής της προσέγγισης με τη δύση τη δεκαετία του 2000. Την επόμενη μέρα ο Νταμαπασί και άλλοι αξιωματούχοι από τη διπλωματική αποστολή της Λιβύης στον ΟΗΕ ανακοίνωσαν την προσχώρησή τους στους αντικαθεστωτικούς και 4 μέρες αργότερα το ίδιο επανέλαβε ο πρεσβευτής στο Παρίσι. Την ίδια μέρα παραιτήθηκε για να προσχωρήσει στην αντιπολίτευση ο γενικός εισαγγελέας Αμπντούλ Ραχμαν αλ-Αμπαρ. Επίσης με τους αντικαθεστωτικούς πέρασε από τις πρώτες μέρες ο στρατηγός Αμπντουλφατάχ Γιούνις, στενός συνεργάτης του Καντάφι επί 42 ολόκληρα χρόνια. επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων της Λιβύης όλο αυτό το διάστημα, και υπουργός Εσωτερικών τα τελευταία τρία χρόνια. Οι αποστασίες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα με τελευταία αυτή του υπουργού εξωτερικών Μούσα Κούσα, καθώς που αυτομόλησε στη Μ. Βρετανία, μέσω Τυνησίας, ζητώντας άσυλο στις 31/3.
Βλέποντας οι ιμπεριαλιστές ότι έχουν τα ερείσματα που χρειάζονται αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εκτιμούν ότι ο Καντάφι δεν αποτελεί πλέον εγγύηση για τα συμφέροντά τους στην περιοχή και εκτός αυτού είναι και μια ευκαιρία να ξεμπερδεύουν μαζί του. Τα γεγονότα της Λιβύης αντιμετωπίζονται πλέον από τη δύση σαν μια ευκαιρία να πατήσουν κατευθείαν πόδι στην περιοχή.
Η συνταγή για τη στρατιωτική επέμβαση είναι ήδη γνωστή από το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία. Στη δεκαετία του 90, και μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου το «δικαίωμα επέμβασης» για ανθρωπιστικούς λόγους ανήχθη σε σύμβολο της νέας τάξης πραγμάτων. Δεν είναι πλέον ο κομμουνιστικός κίνδυνος, αλλά «η τρομοκρατία, οι στυγνοί δικτάτορες, αυτοί που δολοφονούν τους λαούς τους, τα κράτη παρίες, ο νέος άξονας του κακού». Με βάση αυτό το νέο δόγμα η ιερή δυτική συμμαχία επιβεβαιώνει την κυριαρχία της στον πλανήτη στη μετά ’90 εποχή. Ο στόχος δεν είναι τόσο τα πετρέλαια όσο η παγκόσμια κυριαρχία.
Αρχικά έπρεπε να δαιμονοποιηθεί ο Καντάφι, πράγμα εξάλλου αρκετά απλό. Ο Καντάφι ήταν ήδη ένας γνωστός δαίμονας, ακόμα κι αν τα τελευταία χρόνια έδειχνε ότι ήθελε να ενταχθεί στο παγκόσμιο σύστημα. Το αφρικανικό και κάπως εκκεντρικό στυλ του βοηθάει στο να παρουσιαστεί σαν ένας τρελός δικτάτορας στο μέσο υπήκοο της δύσης που σκίζει τα ιμάτιά του για τους «απολίτιστους» φύλαρχους της Αφρικής, αλλά όταν βομβαρδίζει ο Μπους και ο Σαρκοζί, ή όταν ο Μπερλουσκόνι βυθίσει κανένα σαπιοκάϊκο με μετανάστες τότε δεν τρέχει μια.
Όμως δεν φτάνει να είναι κανείς παρανοϊκός, πρέπει να είναι και εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας. Ακρίβως γι’ αυτό στήθηκε το σκηνικό της ανθρωπιστικής κρίσης. Εδώ οι «αντικαθεστωτικοί» ανέλαβαν να καλύψουν το κενό «πληροφόρησης». Ο Καντάφι εμφανίζεται να βομβαρδίζει ακόμα και την Τρίπολη. Να εγκληματεί κατά των άοπλων διαδηλωτών. Τι κι αν από τις πρώτες κιόλας μέρες η εξέγερση είναι ένοπλη. Τι κι αν ολόκληρα τμήματα του στρατού περνάνε με την αντιπολίτευση. Τι και αν σχεδόν η μισή στρατιωτική και πολιτική ηγεσία καταλήγει να ηγείται της «αντιπολίτευσης», τα media μαζί και ο ΟΗΕ και όλος ο καλός δυτικός κόσμος επαναλαμβάνουν το παραμύθι των άμαχων που δολοφονούνται από τον εγκληματία Καντάφι. Η αριστερά που από ένστικτο βρίσκεται στην πλευρά των εξεγερμένων, δείχνει για ακόμα μια φορά αδύναμη να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Πεισμένη ότι ο Καντάφι είναι ένας τρελός δικτάτορας αναμασάει το κατηγορητήριο της δυτικής προπαγάνδας και άθελά της συμβάλει στο να παρθεί ακόμα πιο ανώδυνα η απόφαση για τη στρατιωτική επέμβαση και την έναρξη των βομβαρδισμών. Δεν είναι τυχαίο που οι αντιδράσεις ενάντια σε αυτή την επέμβαση όχι μόνο είναι αναιμικές αλλά και ένα τμήμα της αριστεράς ακόμα κι αν την αρνείται από θέση αρχής κάνει τα στραβά μάτια γιατί τουλάχιστον έτσι «θα σταματήσει η ανθρωποσφαγή», άσε που «θα σωθεί και η επανάσταση». Τώρα το σόι επανάσταση είναι αυτή υπό την προστασία των Ομπάμα, Κάμερον Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι, Παπανδρέου και σια ένας θεός ξέρει.
Και ενώ οι ιμπεριαλιστές αναλαμβάνουν κατευθείαν να τιθασεύσουν τις αραβικές μάζες, οι αριστεροί κάθε μάρκας φαντασιόνονται ότι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο κακό, απλώς είναι κινήσεις απόγνωσης της δύσης, μπροστά στο πρωταρχικό που είναι η ανατροπή του δικτάτορα Καντάφι.

…και η αριστερά του ΟΗΕ και της χαλιμάς

Αναπαράγοντας αμάσητη αυτή ακριβώς την αφήγηση για τα γεγονότα της Λιβύης ένα μεγάλο φάσμα στην αριστερά, όχι μόνο του είδους του Κουβέλη αλλά και μιας κατά τα άλλα κινηματικής ακόμα και αντισυστημικής αριστεράς, έστρεψε τα βέλη της εναντίον όσων τάχθηκαν ξεκάθαρα κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Εντάξει λένε, τα πετρέλαια, η υποκρισία της δύσης, οι επιδιώξεις του Σαρκοζί, όλα αυτά είναι σωστά, αλλά «αρκούν όμως αυτές οι αλήθειες για να σβήσουν την πραγματικότητα ότι στη Λιβύη κινδύνευε να γίνει μια σφαγή, με εκατοντάδες χιλιάδων θύματα;». (Α. Χρισοστομίδης, Αυγή 27/03/2011).
“Στο όνομα ενός αφελούς αντιδυτικισμού και ενός αφελούς και μεροληπτικού πασιφισμού, τα κόμματα της αριστεράς έρχονται σε αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά και με τα αισθήματα και τα αιτήματα των εξεγερμένων για δυτική βοήθεια, που κατά τα άλλα τους εκθειάζουν, όμως με τη στάση τους είναι έτοιμα να ανεχθούν τη σφαγή τους και την επανεπικράτηση του δικτάτορα Καντάφι, ο οποίος είναι και ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το ναυάγιο κάθε διπλωματικής διεξόδου. Καλώς λοιπόν πράττουν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που επιχειρούν να ανακόψουν την εμφύλια βαρβαρότητα, ώστε να αποκατασταθεί η ομαλότητα και να υπάρξουν δημοκρατικές εξελίξεις στη Λιβύη.” (Γεράσιμος Γεωργάτος, στέλεχος της Δη.Αρ. 19/03/2011)
Παρόμοια στάση με αυτές τις απόψεις που προέρχονται από την αριστερά πέριξ του Κουβέλη, υποστηρίζονται από τη μισή αριστερά της Ευρώπης. Έντεκα από τους 28 ευρωβουλευτές της αριστεράς (GUE – NGL) ενέκριναν ψήφισμα στις 9/3 «σχετικά με την κατάσταση στη Λιβύη» στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει ότι: «…ο Καντάφι χρησιμοποίησε τις ένοπλες δυνάμεις και την πολιτοφυλακή της Λιβύης για να συντρίψει βίαια τις διαδηλώσεις, περιλαμβανομένης της χρήσης αδιακρίτως πολυβόλων, ελεύθερων σκοπευτών και πολεμικών αεροσκαφών κατά των πολιτών… ότι τούτο δημιουργεί μία κατάσταση επείγουσας ανθρωπιστικής ανάγκης που συνεπάγεται την ανάγκη ταχείας αντίδρασης εκ μέρους της ΕΕ… οι συστηματικές και γενικευμένες επιθέσεις κατά αμάχων στη Λιβύη θα έπρεπε να κηρυχθούν ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας… η κατάσταση στη Λιβύη από ανθρωπιστικής πλευράς χειροτερεύει.. ζητεί ως εκ τούτου των άμεση πτώση του βίαιου δικτατορικού καθεστώτος του συνταγματάρχη Καντάφι και τον καλεί να αποχωρήσει αμέσως προκειμένου να προληφθεί η περαιτέρω αιματοχυσία… οι δράστες των επιθέσεων σε βάρος του άμαχου πληθυσμού φέρουν ατομική ποινική ευθύνη βάσει του διεθνούς δικαίου… καλεί την ΥΕ/Α και τα κράτη μέλη να συνεχίσουν να ελέγχουν εκ του σύνεγγυς την κατάσταση και να προετοιμαστούν ώστε να είναι έτοιμα να εγκρίνουν, σε στενή συνεργασία με τον ΟΗΕ, αυστηρότερα μέτρα, περιλαμβανομένων των ζωνών με απαγόρευση πτήσεων και πιθανώς άλλων στρατιωτικού χαρακτήρα μέτρων προκειμένου να αποφευχθεί η περαιτέρω αιματοχυσία και να απομονωθεί το καθεστώς Καντάφι…». (Εδω ολόκληρο το ψήφισμα)
Για την ιστορία το ψήφισμα πέρασε με 584 ψήφους υπέρ, 18 κατά (14 της αριστεράς) και 18 αποχές. Μεταξύ των άλλων υπέρ ψήφισαν και οι δύο ευρωβουλευτές του Μπλόκου της Αριστεράς ενός κόμματος που μέχρι πρότινος εθεωρείτο το καμάρι της αριστερής ανασύνθεσης. Σε συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα Libération, στις 21.03.2011, ο συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Front de Gauche – PG) στη Γαλλία και ευρωβουλευτής, ο Jean-Luc Mélenchon επιχειρηματολογώντας για την ψήφο του υπέρ της στρατιωτικής επιχείρησης στη Λιβύη υπό την εντολή του ΟΗΕ υποστήριξε και αυτός ότι «ο Καντάφι πυροβολεί το λαό του», παραλληλίζοντας τα γεγονότα της Λιβύης με τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα λέγοντας ότι όπως και τότε έτσι και τώρα η αριστερά δεν μπορεί να βλέπει τους «επαναστάτες να πεθαίνουν» χωρίς να κάνει τίποτα, για να κλείσει τη συνέντευξη υποστηρίζοντας ανοιχτά τη στάση του Σαρκοζί του οποίου «Η ακολουθούμενη πολιτική εναρμονίζεται με το συμφέρον της Γαλλίας: να είναι συνδεδεμένη με τον κόσμο του Μαγκρέμπ».
Όμως δεν είναι μόνο αυτή η αριστερά που συμμερίζεται αυτές τις απόψεις. Ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου, που κινείται πολιτικά στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΙΑ) σε άρθρο του στις 12/3 στο Αριστερό Βήμα αντιλαμβάνεται την έκκληση των αντικαθεστωτικών για δυτική επέμβαση ως βοήθεια προς την επανάσταση, παραλληλίζοντάς την μάλιστα με το Ναβαρίνο: «Οι στρατιωτικές δυσκολίες της εξέγερσης οδήγησαν την ηγεσία της να αναζητήσει εντονότερη διεθνή υποστήριξη. Ήδη, έξω από το αρχηγείο των επαναστατών, στη Βεγγάζη, κυματίζει μια τεράστια γαλλική σημαία, καθώς η Γαλλία ήταν η πρώτη δυτική χώρα που επίσημα αναγνώρισε το Λιβυκό Εθνικό Συμβούλιο της Βεγγάζης και ετοιμάζεται να στείλει εδώ πρεσβευτή και φρεγάτα. Βέβαια- όπως γνωρίζουμε και από τις αντίστοιχες εμπειρίες της ελληνικής επανάστασης του 1821- η στήριξη στις μεγάλες δυνάμεις θα έχει βαρύ τίμημα». (Εδώ όλο το άρθρο)  Στο ίδιο μήκος κύματος διαβάζουμε στο μπλοκ «Αντισώματα» (με συμβουλιακές ελευθεριακές απόψεις) ότι «στο και πέντε όπου αυτοί οι άνθρωποι ετοιμάζονταν να σφαχτούν από τον τύραννο, ίσως τους σώσουν από το λεπίδι οι δυτικοί«, εγκαλώντας στην αριστερά που στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού αδιαφορεί για την «ανθρώπινη ζωή, την εξέγερση και την ελπίδα για μια ζωή χωρίς τυράννους και εξουσία».
Και άλλοι απλώς αναρωτιούνται. Για «το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα…Βαριά ερωτήματα τίθενται σήμερα. Όλες οι δυνατότητες είτε άμεσης ενίσχυσης είτε από τα αραβικά κράτη στην εξέγερση έχουν στ’ αλήθεια μελετηθεί; Οι δυτικές δυνάμεις επιδιώκουν στ’ αλήθεια την προστασία του λιβυκού λαού;»

Μισόλογα, μοιρολατρία και λογικές ακροβασίες

Όμως και η αριστερά που είναι κατά της επέμβασης με τα επιχειρήματά της περισσότερες τρικλοποδιές στον εαυτό της βάζει πάρα δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις.
Για το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα «Οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να αδράξουν την ευκαιρία που τους παρέχεται από την παραφροσύνη του δικτάτορα για να προσπαθήσουν να ανακτήσουν τον έλεγχο στην περιοχή, η οποία είναι πλούσια σε πετρέλαιο, αναλαμβάνοντας παράλληλα τον ωραίο ρόλο του υπερασπιστή των λαών. Πώς να δώσουμε οποιοδήποτε μετάλλιο ανθρωπιστικής ειλικρίνειας στη γαλλική κυβέρνηση, η οποία εδώ και τρεις μήνες δεν επέδείξε καμία αλληλεγγύη στις τρέχουσες λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις του Μαγκρέμπ και του Μασρέκ; Πώς να ξεχάσουμε μισό αιώνα υποστήριξης των μεγάλων δυνάμεων στις πιο αιματηρές δικτατορίες; Από το Κόσοβο ως το Αφγανιστάν περνώντας από το Ιράκ, είναι μεγάλος ο κατάλογος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, οι οποίες, κάτω από τα ανθρωπιστικά προσχήματα, δεν κατάφεραν παρά να χειροτερέψουν τις τοπικές συνθήκες. Η στρατιωτική επέμβαση δεν είναι η λύση και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα προειδοποιεί και τίθεται ενάντια σε μια νέα στρατιωτική κλιμάκωση που διαμορφώνεται, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις για τον έλεγχο της περιοχής και ενάντια στις παρεμβάσεις μέσα στις τρέχουσες επαναστατικές διαδικασίες». (18 Μάρτη 2011)
Σε άρθρο της Nathalie Arthaud, από την Lutte Ouvrière, την Παρασκευή 18 Μάρτη 2011, διαβάζουμε: «Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξουσιοδότησε, σήμερα 18 Μάρτη, τις αεροπορικές επιθέσεις ενάντια στις βάσεις του Καντάφι στη Λιβύη – με τη συμμετοχή του γαλλικού στρατού στην πρώτη γραμμή. Μπορούμε να καταλάβουμε την έκρηξη χαράς που προκαλείται από αυτή την ανακοίνωση (για την απόφαση του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ) στην πόλη της Βεγγάζης, προπύργιο της εξέγερσης ενάντια στον Καντάφι : οι εξεγερμένοι, που βομβαρδίζονται από τα αεροσκάφη του δικτάτορα εδώ και αρκετές εβδομάδες, ελπίζουν ότι η στήριξη των μεγάλων δυνάμεων θα επιτρέψει να σταματήσει η σφαγή. Αλλά όταν ο ιμπεριαλισμός επεμβαίνει στρατιωτικά, δεν είναι ποτέ προς το συμφέρον των λαών». (Πηγή: http://ilesxi.wordpress.com)
Στο ίδιο μήκος κύματος και η ανακοίνωση της Ενιαίας Γραμματείας της 4ης Διεθνούς: «…Καθώς περνούν οι ώρες και οι μέρες, οι στόχοι του παρόντος ψηφίσματος του ΟΗΕ εμφανίζονται όλο και πιο “θολοί”. Είναι πραγματικά ένα ζήτημα προστασίας του άμαχου πληθυσμού; Και τότε γιατί να κινδυνεύσουν με βομβαρδισμό άλλοι άμαχοι;… Ο κίνδυνος της κλιμάκωσης, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία ή και περισσότερες επεμβάσεις στο έδαφος της Λιβύης, δε μπορεί να αγνοηθεί… πώς μπορεί να πιστέψει κανείς αυτές τις υποκριτικές κυβερνήσεις, οι οποίες ασκούν κατοχή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και λένε ότι θέλουν “να προστατεύσουν τον άμαχο πληθυσμό”, αλλά αφήνουν τους πληθυσμούς στο Μπαχρέιν, την Υεμένη, τη Συρία ή τη Γάζα να σφαγιάζονται.» (23 Μαρτίου 2011)
Στις ανακοινώσεις αυτές υπάρχει ένα κοινό νήμα. Όλες αποδέχονται ατόφια τα περί ενός παρανοϊκού δικτάτορα που δολοφονεί το λαό του, χωρίς να κάνουν κανένα σκόντο στο σκηνικό τρόμου και ανθρωποσφαγής της δυτικής προπαγάνδας.
Μα αν πράγματι υφίσταται ζήτημα ανθρωποσφαγής η αριστερά τι κάνει γι’ αυτό; Απλώς θα παρακολουθεί ως θεατής τη σφαγή χιλιάδων αμάχων; Κάθε λογικός νους θα έλεγε, ακόμα κι αν είχε αμφιβολίες ως προς τις αγαθές προθέσεις της δυτικής συμμαχίας, τουλάχιστον να επέμβει για να γλιτώσει τους άμαχους από τους δολοφόνους μισθοφόρους του Καντάφι, ακόμα και αν αυτό έχει κάποιο ορισμένο τίμημα, όπως παραδέχεται ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου. Μάλιστα για το ΝΑΚ την ευκαιρία να επέμβουν «τους παρέχεται από την παραφροσύνη του δικτάτορα», που σύμφωνα με την Lutte Ouvrière «οι εξεγερμένοι, που βομβαρδίζονται από τα αεροσκάφη του δικτάτορα εδώ και αρκετές εβδομάδες, ελπίζουν ότι η στήριξη των μεγάλων δυνάμεων θα επιτρέψει να σταματήσει η σφαγή». Ε τότε λοιπόν ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι απλώς δεν εμπιστεύονται την «ειλικρίνεια της γαλλικής κυβέρνησης», ή ότι «τέτοιες παρεμβάσεις δεν γίνονται προς όφελός των λαών»; Εντάξει αυτό το παραδέχεται ακόμα και ο Κύρτσος με τον Πρετεντέρη, ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα και ότι το βασικό τους κίνητρο είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Αλλά αν μαζί μ’ αυτό σωθούν και μερικές χιλιάδες αθώες ψυχές τότε γιατίνα ανησυχούμε; Τι απασχολεί επιτέλους αυτή την πάλαι ποτέ επαναστατική αριστερά της Γαλλίας; Η ανακοίνωση της Ε.Γ. της 4ης Διεθνούς δίνει την απάντηση. Μα «ο κίνδυνος της κλιμάκωσης, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία ή και περισσότερες επεμβάσεις στο έδαφος της Λιβύης, δε μπορεί να αγνοηθεί». Ο κίνδυνος της κλιμάκωσης λοιπόν. Μα τι μας λένε τώρα; Για ποια κλιμάκωση μιλάνε; Η επέμβαση ήδη γίνεται, τι τους απασχολεί, αν θα γίνουν κι άλλες;
Το ισχνό όχι, αυτής της αριστεράς στην επέμβαση, είναι αντίστοιχο της ρηχής επιχειρηματολογίας τους. Αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ότι η λογική τους διέπεται από μια βασική αντίφαση. Αναγκάζονται να ψελλίζουν στο τέλος κάτι όχι τόσο για την ιμπεριαλιστική επέμβαση όσο τελικά για τις προθέσεις. Εφόσον δεν λένε πως θα σωθούν οι άμαχοι από την ανθρωποσφαγή, τότε κάθε λογικός άνθρωπος ακόμα κι αν μισεί τον ιμπεριαλισμό θα πρέπει να δεχτεί σαν το μικρότερο κακό μια παρέμβαση που θα σταματήσει τις μαζικές δολοφονίες αμάχων. Αυτή είναι η ουσία αυτών των ανακοινώσεων. Δεν θέλουμε τη σφαγή των αμάχων, αλλά δεν ξέρουμε και κανένα να τους σώσει. Ή μάλλον θέλουμε κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι αλλά να μην έχει και τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ. Το ΚΚΓ κάτι προσπαθεί να πει: «Όλες οι δυνατότητες είτε άμεσης ενίσχυσης είτε από τα αραβικά κράτη στην εξέγερση έχουν στ’ αλήθεια μελετηθεί;», αλλά ακούγεται εξίσου γελοίο με όλα τα προηγούμενα. Ποιος αλήθεια οφείλει να εξαντλήσει αυτές τις άλλες δυνατότητες; Ο Σαρκοζί, η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, το ΚΚΓ, ποιος;
Αν κανείς θα ήθελε να είναι στο ελάχιστο σοβαρός και πραγματικά τον ενδιαφέρει το μέλλον της αραβικής μαζικής αφύπνισης θα έπρεπε να σκεφτεί εντελώς διαφορετικά. Οι εξεγερμένοι αφού κινδυνεύουν να σφαχτούν από τον Καντάφι γιατί δεν καλούν τις αραβικές μάζες που επίσης έχουν εξεγερθεί στις γειτονικές χώρες σε βοήθεια; Γιατί δεν έκαναν μια έκκληση στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο να συνδράμει; Κάθε επανάσταση, και εννοούμε κάθε πραγματική επανάσταση των καταπιεσμένων, δεν είναι ανάγκη να καθοδηγείται από κανένα μπολσεβίκικο κόμμα, ούτε να έχει κάποιο καθαρό πρόγραμμα για να καλέσει σε διεθνή βοήθεια. Οι αντικανταφικοί εξεγερμένοι της Λιβύης, όχι μόνο δεν μας είπαν τις προθέσεις τους, αλλά από την πρώτη κιόλας μέρα αντί να καλέσουν τους αραβικούς λαούς σε συμπαράσταση, αντί να συνδέσουν την τύχη της επανάστασής τους με αυτές της Αιγύπτου και της Τυνησίας, το μόνο που σκέφτηκαν ήταν να καλέσουν το ΝΑΤΟ και τα γεράκια της δύσης σε βοήθεια, αφού πρώτα τους υποσχέθηκαν ότι θα τηρήσουν όλα τα συμβόλαια για το πετρέλαιο που έχει υπογράψει ο Καντάφι. Αυτό ακριβώς είναι που ακυρώνει την επιχειρηματολογία αυτής της αριστεράς, γιατί αναγκαστικά θα πρέπει να σκεφτούν για ποια επανάσταση μιλάμε, και για ποια ανθρωποσφαγή.
Από κει και πέρα το σύνολο της επιχειρηματολογίας είναι για μικρά παιδιά. Όλη η ανησυχία αφορά τις προθέσεις. Μα «πώς μπορεί να πιστέψει κανείς αυτές τις υποκριτικές κυβερνήσεις, οι οποίες ασκούν κατοχή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και λένε ότι θέλουν “να προστατεύσουν τον άμαχο πληθυσμό”, αλλά αφήνουν τους πληθυσμούς στο Μπαχρέιν, την Υεμένη, τη Συρία ή τη Γάζα να σφαγιάζονται». Τώρα είναι που πιάσανε τους υποκριτές ιμπεριαλιστές στα πράσα. Ή έτσι νομίζουν. Το επιχείρημα της υποκρισίας γύρω από τις πραγματικές προθέσεις της δύσης είναι εξίσου διαδεδομένο στην ελληνική αντιιμπεριαλιστική αριστερά. Για ακόμα μια φορά η αριστερά μας παραβιάζει ανοιχτές πόρτες. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι ιμπεριαλιστές ενδιαφέρονται μόνο για την κυριαρχία, τα πετρέλαια και τα συμφέροντα τους. Αυτό δεν τον αρνούνται ούτε οι ίδιοι. Αλλά καθένας μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά: Εντάξει στην Υεμένη δεν παρεμβαίνουν, αλλά εδώ τουλάχιστον το κάνουν. Αρά καλά πράττουν, θα γλιτώσουν έτσι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από την ανθρωποσφαγή του Καντάφι και των μισθοφόρων του. Ας πιέσουμε τις δυτικές δυνάμεις να επέμβουν και την Υεμένη και το Μπαχρέιν και ειδικά στη Συρία. Αυτό είναι το συμπέρασμα απ’ όλο αυτό το συλλογισμό. Επίσης κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι επιτέλους η δύση αντιλαμβάνεται ότι η υποστήριξη στους δικτάτορες δεν οδηγεί πουθενά, ότι έβγαλε τα μαθήματα από το Ιράκ ακόμα και από την αδράνεια που έδειξε στην Αίγυπτο. Εν τω μεταξύ μήπως με τον Ομπάμα οι επεμβάσεις πράγματι αλλάζουν χαρακτήρα; Και η Γαλλία, που η σημαία της κυματίζει στη Βεγγάζη; Μήπως είναι άλλο πράγμα; Κάτι σαν το Ναβαρίνο; Ας είναι η Λιβύη μια καλή αρχή. Εκεί καταλήγει κανείς αν θέλει να συνεχίσει μέχρι τελικής πτώσης τα μαθήματα αριστοτελικής λογικής της αριστεράς.
Για το ΚΚΕ υπάρχει και κάτι ακόμα επίσης πολύ σημαντικό. «Ο λαός της Λιβύης είναι ο μόνος αρμόδιος να λύσει ο ίδιος τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει.. Δεν έχει ανάγκη από λύκους για να τον φυλάνε». (19/3/2011). Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτή την πρόταση. Αυτό πάνω κάτω λεει και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ. «Μια ανθρωποσφαγή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή». Ας λύσουν λοιπόν οι Λίβυοι τις διαφορές αναμεταξύ τους, και οι υπόλοιποι ας τους κοιτάζουν να σφάζονται. Αυτό δεν είναι ενεργητική στάση είναι μοιρολατρία. Αν σφάζονται κάποιοι στη γειτονιά μας κάτι πρέπει να κάνουμε. Καταρχήν να υποστηρίξουμε αυτούς που έχουν δίκιο. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού, απλώς για να βγάλει αυτή η αριστερά την ουρά της απ’ έξω, όπως συνήθως κάνει. Η πολιτική της μη παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός άλλου κυρίαρχου κράτους είναι μια πολιτική άξια μόνο για παπάδες. Αν είναι έτσι, τότε στο κάλεσμα της ισπανικής επανάστασης του 1936 για διεθνή βοήθεια ενάντια στον Φράνκο η αριστερά θα έπρεπε να πει, δεν μπορώ να σας βοηθήσω, λύστε τις διαφορές σας με τους φασίστες μόνοι σας. Φοβερή ταξική αλληλεγγύη. Η αριστερά νομίζει ότι αναμασώντας τις μπούρδες περί μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών θα γλιτώσει μια στρατιωτική επέμβαση όταν ποτέ δεήσει και κάνει πουθενά καμία επανάσταση. Θα επικαλεστεί το διεθνές δίκαιο και το ιερό δικαίωμα στην εθνική ανεξαρτησία και όλοι θα την παρατήσουν στην ησυχία της να χτίσει το σοσιαλισμό στη χώρας της, χωρίς να ενοχλεί κανέναν και πάνω απ’ όλα χωρίς να την ενοχλούν. Βεβαίως οι ιμπεριαλιστές έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν «ανώτερες ηθικές αξίες» από το δικαίωμα του καθενός να κάνει κουμάντο στη χώρα του, όπως ας πούμε «η προστασία των αμάχων» από κάποιους παρανοϊκούς δικτάτορες. Η αριστερά αν θέλει να είναι τουλάχιστον σοβαρή, θα πρέπει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση εδώ. Αν οπουδήποτε κινδυνεύει η επανάσταση, έχουμε καθήκον να βοηθήσουμε με οποιοδήποτε τρόπο κρίνουμε εμείς. Σιγά που θα κάτσουμε να κοιτάμε να σφάζονται τα ταξικά μας αδέλφια. Αυτή είναι η μόνη επαναστατική θέση, άξια για μια αριστερά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και όχι να τον κοιτάει ξύνοντας το κεφάλι γιατί ο ένας σφάζει τον άλλο, αλλά προς θεού μην παρέμβουμε στη διαμάχη, καιμας πάρει και μας κανένα βόλι. Γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται.

Περί επανάστασης

Η κόντρα για τη Λιβύη πήρε και μια ακόμα διάσταση. Εμφανίστηκε μια αριστερά που κινείται στα όρια της αυτονομίας, ως ο μόνος γνήσιος υπερασπιστής της επανάστασης από τα κάτω. Στην επιχειρηματολογία της καταγγέλλει την αριστερά που τάσσεται εναντίον της ιμπεριαλιστικές επέμβασης ότι με αυτή τη στάση καταδικάζει χιλιάδες αμάχους αλλά και την ίδια την επανάσταση στη Λιβύη σε θάνατο. Αυτό τελικά είναι και μια απόδειξη ότι η αριστερά αυτή είναι με τους δικτάτορες, τους καντάφιδες, τους Ταλιμπάν, και όχι με τη γνήσια επανάσταση από τα κάτω, η οποία και πρέπει να υποστηρίζεται χωρίς όρους.
Αυτό που είναι εκπληκτικό σ’ αυτή την άποψη είναι η παντελής αδιαφορία τους για το ζητούμενο της επανάστασης. Αυτό δεν παίζει προφανώς κανένα ρόλο. Σημασία έχει οι άνθρωποι να ξεσηκωθούν, από κει και πέρα θα βρουν το δρόμο τους. Στην αντίληψή τους υπάρχει κατά βάθος μια τυφλή εμπιστοσύνη σε κάποιο «επαναστατικό» ένστικτό που δήθεν έχουν από τη φύση τους όλοι οι καταπιεσμένοι και που αν δεν τους το διαφθείρουν κάποιοι καθοδηγητές που πάντα στη φαντασίωσή τους θέλουν να χρησιμοποιήσουν την επανάσταση για τα δικά τους εξουσιαστικά συμφέροντα, τότε όλα θα πάνε κατ’ ευχή. Ακόμα λοιπόν κι αν οι «εξεγερμένοι» της Λιβύης καλούνε τους ιμπεριαλιστές για να τους βοηθήσουν, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα το χαρακτήρα της επανάστασης. Προφανώς πιστεύουν ότι οι αγαθοί εξεγερμένοι της Βεγγάζης θα χρησιμοποιήσουν τους κουτόφραγκους προς το συμφέρον της επανάστασης. Το ότι τελικά αυτοί οι εξεγερμένοι έχουν διαλέξει σαν ηγεσία τους ανθρώπους που είτε ήταν πρωτοκλασάτα στελέχη του Καντάφι, είτε πράκτορες της δύσης, ούτε αυτό τους απασχολεί. Γιατί άλλο η ηγεσία και άλλο η αγνή βάση που έχει πάντα δίκιο. (Δείτε και νεότερα στοιχεία για την ηγεσία των εξεγερμένων εδώ: Η πρόθυμη ηγεσία των εξεγερμένων, Ελευθεροτυπία, 3/4)
Μάλιστα συναγωνιζόμενοι σε ακροβασίες την υπόλοιπη αριστερά, εγκαλούν όσους τάσσονται εναντίον της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ότι δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης στη Λιβύη και μιλάνε εκ του ασφαλούς ως καλοταϊσμένοι δυτικοί αναλυτές, ενώ οι εξεγερμένοι σφάζονται από τους πραιτοριανούς του Καντάφι. Ενώ οι μπαρουτοκαπνισμένοι αυτόνομοι ότι λένε το λένε από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Για αυτούς η ιδεολογία δεν παίζει κανένα ρόλο πέρα από το να διαφθείρει τα επαναστατικά ένστικτα των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό η βιωματική σχέση με το αντικείμενο του πόθου έχει πρωταρχική αξία. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει καμία βιωματική σχέση παρά μόνο στη φαντασίωσή όσων παριστάνουν ότι κατανοούν τις έκτακτες συνθήκες που «αναγκάζουν» τους εξεγερμένους να απευθύνουν έκκληση στους αρχιμαφιόζους του πλανήτη για να τους σώσουν από τον Καντάφι.
Όσοι θέλουν να κερδίσουν κάτι από τη δόξα της επανάστασης (ακόμα κι αν ήταν τέτοια) της Λιβύης δεν τους κάνει πιο επαναστάτες από αυτούς που διατηρούν τις επιφυλάξεις τους για ότι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα. Αν θέλει κανείς να είναι επαναστάτης θα πρέπει να το αποδεικνύει στη χώρα «του», με αντίπαλο τη δική «του» αστική τάξη. Και εδώ είναι που την πατάνε. Γιατί χωρίς να το έχουν καταλάβει, έχουν την ίδια άποψη με την αστική τάξη της χώρας «τους». Επιτέλους βρήκαν και ένα λόγο για να συμφωνήσουν σε κάτι. Να πάνε να σώσουν τους άμαχους στη Λιβύη. Δεν πειράζει κάλιο αργά παρά ποτέ.
Αυτό που επίσης είναι εξοργιστικό με ορισμένους είναι η άνεση και η σιγουριά που μιλάνε για όσα συμβαίνουν στη Λιβύη. Με τα πιο ευφάνταστα επιχειρήματα εξαφανίζουν από τη μέση αυτό που γνωρίζει όλος ο πλανήτης, ότι η πολιτική ηγεσία της εξέγερσης αν δεν είναι πράκτορες της δύσης είναι τουλάχιστον οπαδοί της. Από αυτό και μόνο το γεγονός θα αρκούσε να λύσει κανείς το γρίφο του λιβυκού αινίγματος. Η λύση που επικαλούνται οι δοσίλογοι είναι τρεις φορές χειρότερη από αυτό που έχει σήμερα η Λιβύη. Και φυσικά πρέπει να είναι κανείς ανόητος για να πιστεύει ότι κάθε λύση χωρίς τον Καντάφι είναι το πρώτο βήμα για να προχωρήσει η επανάσταση. Όχι υπάρχουν πολύ χειρότερα από τον Καντάφι, και αν θέλει να δει το μέλλον με τους δοσίλογους στην εξουσία και το ΝΑΤΟ να στρατοπεδεύει στη Λιβύη ας κοιτάξει το Αφγανιστάν και ιδιαίτερα το Ιράκ. Αυτή ακριβώς είναι η λύση που, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, υποστηρίζουν όσοι αρνούνται να δουν ότι αυτός που έχει αναλάβει να τσακίσει την επανάσταση στην Αραβία δεν είναι ο Καντάφι αλλά κατευθείαν το αντεπαναστατικό μέτωπο του ιμπεριαλισμού.
Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς πρόγραμμα. Ούτε υπάρχουν γενικώς αυθόρμητες εξεγέρσεις για την ελευθερία. Οι άνθρωποι δεν είναι ζώα για να κινούνται με βάση τα δήθεν επαναστατικά ένστικτα που βρίσκονται καταπιεσμένα μέσα τους. Αν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση δεν επαναστατούν, αυτό έχει δείξει η ιστορία. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ καταρρέει το μεταπολεμικό κράτος πρόνοιας και όλες οι κατακτήσεις της εργατικής τάξη των τελευταίων 70 χρόνων, αυτό αντί να επαναστατικοποιεί το προλεταριάτο, το στέλνει αυθόρμητα σε ολοένα πιο ατομικιστικές θέσεις και ακόμα χειρότερο το κάνει ακόμα πιο ευάλωτο στο ρατσισμό. Βεβαίως οι άνθρωποι θα αντιδράσουν σε ότι φέρνει αναστάτωση στη ζωή τους. Όμως αυτή η αντίδραση δεν σημαίνει ότι θα είναι πάντα προς το καλύτερο. Στον Αγ. Παντελεήμονα για παράδειγμα οι φασίστες βρίσκουν μια έτοιμη κατάσταση. Να μια αντίδραση του κόσμου που δεν πρέπει να υποστηρίξουμε.
Στη Λιβύη είναι σίγουρο ότι στην εξέγερση βρέθηκε κόσμος που ήθελε να την ανατροπή ενός καταπιεστικού καθεστώτος. Φυσικά να την υποστηρίξουμε αυτή την κίνηση. Όμως όταν αυτό μορφοποιείται τελικά σε ένα κάλεσμα στους ιμπεριαλιστές να τους βοηθήσουν για να τσακίσουν τον Καντάφι τότε αυτή η εξέγερση είναι ανάξια για κάθε υποστήριξη. Αν οι εξεγερμένοι ήθελαν την υποστήριξη του «διεθνούς προλεταριάτου» ας έκαναν ένα τέτοιο κάλεσμα. Μήπως έγινε και δεν το ξέρουμε; Μήπως χαθήκανε στη μετάφραση; Ας μας πούνε όλοι αυτοί που ξέρουν τι συμβαίνει στη Λιβύη, ας μας διαφωτίσουν. Αν δεν έχουν όμως τίποτα να πουν, ας σταματήσουν να γίνονται γελοίοι υποστηρίζοντας την ιμπεριαλιστική επέμβαση και φυσικά την αστική τους τάξη που συμμετέχει ενεργά σ’ αυτή.

Για την ήττα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης

Όσοι περιορίζονται σε μια πασιφιστική θέση για τερματισμό των βομβαρδισμών στη Λιβύη στην πραγματικότητα δεν έχουν μια ξεκάθαρη πολιτική θέση. Αν ο πόλεμος των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη είναι άδικος τότε από την άλλη μεριά είναι δίκαιος. Το ερώτημα είναι απλό. Όταν επιτίθενται τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ στη Λιβύη έχει ο λιβυκός λαός, τουλάχιστον αυτός που δεν θέλει τους ιμπεριαλιστές πάνω στο κεφάλι του, το δικαίωμα να αμυνθεί; Απλά πράγματα. Κατά τη γνώμη μας έχει αυτό το δικαίωμα και επιπλέον, μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει η επανάσταση, αν υφίσταται τελικά τέτοιο ζήτημα, εναντίον του καθεστώτος. Αυτοί που πιστεύουν ότι από γκέλα θα βοηθηθεί η «επανάσταση» πρέπει να αναρωτηθούν τι θα προκύψει στη Λιβύη στην περίπτωση που ολοκληρωθεί η στρατιωτική επέμβαση και ανατραπεί το καθεστώς του Καντάφι. Η επανάσταση στη Λιβύη περνάει από την ήττα του ιμπεριαλισμού και από πουθενά αλλού. Αν υπήρχαν επαναστάτες στη Λιβύη θα καλούσαν σε γενικό εξοπλισμό του λαού για να αμυνθεί στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Αν ήταν στηνανατολική πλευρά θακαλούσαν σε εξέγερση ενάντια στους δοσίλογους απατεώνες «αντικανταφικούς». Αυτό δεν σημαίνει καμία πολιτική υποστήριξη στο καθεστώς του Καντάφι. Αντιθέτως ένας εξοπλισμένος λαός μέσα στην Τρίπολη θα αποτελούσε μια ουσιαστική προϋπόθεση για την ανατροπή του καθεστώτος, όχι φυσικά για να ξεθάψει τον βασιλιά Ίντρις από τις ναφθαλίνες, αλλά για να έλθει ο ίδιος ο λαός στην εξουσία.
Ο εχθρός της επανάστασης όχι μόνο στη Λιβύη αλλά σε όλο τον κόσμο είναι πρώτα απ’ όλα ο ιμπεριαλισμός και τα τσιράκια του. Ο θεματοφύλακας της παγκόσμιας τάξης δεν είναι οι κατά τόπους δικτατορίσκοι αλλά το μεγάλο μαντρόσκυλο του πλανήτη οι ιμπεριαλιστές, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός. Χωρίς αυτούς οι δικτατορίσκοι δεν θα είχαν καμία τύχη, και αυτό ακριβώς είναι που ξεχνάνε όσοι προσπαθούν να κάνουν άλλου τύπου ιεραρχήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας ενάντια σε μια δικτατορία δεν έχει νόημα. Φυσικά και έχει, μόνο που τέτοιοι αγώνες δεν γίνονται με σπόνσορες τον Σαρκοζί, τον Μπερλουσκόνι και τον Ομπάμα. Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι όλοι αυτοί είναι καλύτεροι από τον Καντάφι.
Και κάτι τελευταίο για όσους θέλουν να είναι σοβαροί όταν μιλάνε για χώρες πέριξ των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Μια εξέγερση για περισσότερες ελευθερίες στην καπιταλιστική περιφέρεια δεν πρόκειται ποτέ να καταλήξει σε μια αστική δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου. Όχι γιατί είναι άλλες οι πολιτικές παραδόσεις, αλλά γιατί δεν υπάρχει η βάση μιας ευημερούσας οικονομίας που να επιτρέπει δίπλα στην άρχουσα τάξη την ύπαρξη μιας ευρείας μεσαίας τάξης και πιο κάτω μια εργατική τάξη που να μπορεί να επιβιώνει αν όχι στο σύνολο της τουλάχιστον μια μερίδα σε συνθήκες που να εξασφαλίζουν ένα μίνιμουμ επίπεδο διαβίωσης τουλάχιστον σαν αυτό που έζησε η δυτική Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Στο βαθμό που δεν υπάρχουν αυτές οι κάπως σταθερές συνθήκες δεν πρόκειται να υπάρξει καμία αστική δημοκρατία, που να στηρίζεται σε μια ορισμένη κοινωνική συναίνεση. Οι κοινωνικοί σχηματισμοί της καπιταλιστικής περιφέρειας που ζουν με κατά κεφαλή ΑΕΠ 10 και 20 φορές μικρότερο από αυτό του κέντρου ισορροπούν σε άλλου τύπου πολιτικά συστήματα και καθεστώτα διακυβέρνησης. Εκεί μόνο απολυταρχικά καθεστώτα μπορούν να επιβιώσουν. Γι’ αυτό ακριβώς οι χώρες αυτές κυβερνούνται από δικτατορίες, με το ρόπαλο και όχι με το καρότο.
Κάθε αγώνας για ελευθερία και δημοκρατία μπορεί να πραγματοποιηθεί στο ελάχιστο μόνο λύνοντας ταυτόχρονα και το κοινωνικό πρόβλημα. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να το λύσουν παρά παλεύοντας ενάντια στη διπλή καταπίεση που υφίστανται εκεί οι προλετάριοι και τα καταπιεσμένα στρωματά. Ενάντια δηλαδή και στον τοπικό δυνάστη και ταυτόχρονα ενάντια στον ιμπεριαλισμό που τον στηρίζει. Αυτό ακριβώς ισχύει και για τη Λιβύη. Μια χώρα με μια ακόμα πιο περίπλοκη κοινωνική δομή με προνεωτερικά στοιχεία, με τις φυλές να παίζουν ουσιαστικό ρόλο στις κοινωνικές διεργασίες, κάτι άλλωστε που συνεχίζει να είναι ουσιαστική παράμετρος σε όλη την αφρικανική ήπειρο. Μια Λιβύη που ας μην ξεχνάνε ορισμένοι, στην περίοδο Καντάφι έζησε στο καλύτερο ανεκτό επίπεδο, που είχε ζήσει ποτέ αυτή η χώρα. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Καντάφι συγκρούστηκε με τον ιμπεριαλισμό σε μια περίοδο που οι χώρες αυτές κερδίζανε όχι μόνο την εθνική τους ανεξαρτησία, αλλά και ανοίγοντας μια ευρύτερη κοινωνική προοπτική κάτω από το θολό όχημα του παναραβισμού. Πάει καιρός που τα καθεστώτα αυτά εκφυλίστηκαν και σε μεγάλο βαθμό συμβιβάστηκαν με τον ιμπεριαλισμό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η παλινόρθωση μοναρχιών τύπου Σαουδικής Αραβίας και κυβερνήσεων κουίσλιγκ που σε αυταρχισμό το καθεστώς Καντάφι θα μοιάζει με αγγελούδι, είναι το πρώτο βήμα της κοινωνικής επανάστασης. Ας ξαναψαχτούν όσοι σήμερα με ελαφρά την καρδιά τους μιλάνε για επανάσταση στη Λιβύη. Κι ας ξαναμάθουμε να δίνουμε στις εξεγέρσεις επιθετικούς πολιτικούς και κοινωνικούς προσδιορισμούς και πάνω απ’ όλα ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε μια επανάσταση από μια αντεπανάσταση.

Κ. Μαραγκός