Το κακό παράγινε με τη δικτατορία που έχει επιβάλει η συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος.
Μια δικτατορία τελείως επιλεκτική, που αφορά την αριστερά και τις συλλογικότητές της. Μια δικτατορία που επιτρέπει να ανεμίζουν σημαίες με τη φωτογραφία του Κολοκοτρώνη, αλλά όχι του Λένιν, του Τρότσκυ, του Τσε, ή του Άρη. Που επιτρέπει τις κίτρινες σημαίες του βυζαντίου με τον δικέφαλο και τους σταυρούς της ορθοδοξίας, αλλά όχι τις κόκκινες ή τις μαυροκόκκινες, με τα σφυριά τους και τα δρεπάνια τους. Αυτή η επιλεκτική δικτατορία ξεπέρασε τα όρια χθες με τον τραμπουκισμό στους συντρόφους του ΚΚΕ (μ-λ).
Για το τυπικό της ιστορίας (που έχει όμως την αξία του) για όσους δίνουν βάρος στις ταμπέλες και όχι στο περιεχόμενο. Οι σ. πειθαρχώντας στις αποφάσεις της συνέλευσης δεν κατέβηκαν ούτε με τα κομματικά τους σύμβολα, ούτε με την κομματική τους ταυτότητα. Κατέβηκαν με την επωνυμία «Χώρος αριστερά στην πλατεία», αλλά ούτε αυτό έγινε ανεκτό! Τώρα, διάφοροι διατείνονται πως έχουν πρόβλημα εν γένει με την αριστερά. Άλλοι κάνουν τους ντετέκτιβ και ανακάλυψαν (!) ότι πίσω από αυτή την ταμπέλα… κρύβεται το ΚΚΕ (μ-λ) και ως τέτοιο πρέπει να εκδιωχθεί! Μένοντας πάντα στις ταμπέλες, θα πούμε ότι οι διάφοροι «τρέντι απολιτίκ» με βάση «τις αποφάσεις της συνέλευσης» δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εκδιώκουν την αριστερά. Γιατί αν ψαχτεί κανείς και με το περιεχόμενο πίσω από τις ταμπέλες μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα (γιατί μόνο αυτοί θα παριστάνουν τους ντετέκτιβ;) ότι οι σαράντα που ξημεροβραδιάζονται στην πλατεία χωρίς να έχουν ανάγκη να πάνε στις εργασίες τους παριστάνοντας τους «απολιτίκ cyberάδες» είναι μισθωτοί του Αλαφούζου.
Ας δούμε και τις διαδικασίες της συνέλευσης. Το τι συζητιέται, τι αποφασίζεται, πως αποφασίζεται, πως εφαρμόζεται αυτό που αποφασίστηκε, πως ελέγχεται η εφαρμογή αυτού που αποφασίστηκε καθορίζεται σε διαδικασίες εκτός καμίας συνέλευσης και τελικά αυτό που απομένει είναι η ελευθερία όποιου θέλει να έχει για 1,5 λεπτό της ώρας το λόγο. Και φυσικά, η παρεμπόδιση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Η real democracy που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν πρόβατα τα οποία θέλει να προστατέψει για να μην παρασυρθούν. Δεν πιστεύει ότι άνθρωποι έχουν μυαλό και μπορούν να κρίνουν μόνοι τους. Παριστάνουν λοιπόν τον τσοπάνη και διόρισαν και μαντρόσκυλα για τον έλεγχο του κοπαδιού. Και τι φοβούνται τελικά και ποιοι από την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών της αριστεράς;
Και που σταματάνε τελικά τα χωροταξικά όρια της δικαιοδοσίας της συνέλευσης; Στην Μητροπόλεως και στη Φιλελλήνων μπορεί να παρουσιαστεί η αριστερά; Στη γωνία Καραγιώργη και Σταδίου μήπως; Μπορεί μια αριστερή οργάνωση να μοιράζει τα έντυπά της ή να κρατά τα σύμβολά της στην είσοδο του μετρό, όπως το έκαναν αρκετές οργανώσεις πριν η συνέλευση απαγορεύσει τα κόμματα;
Αλλά πέρα από τις ταμπέλες και τις διαδικασίες, ας πάμε και στη ουσία της υπόθεσης. Η συνέλευση έχει πάρει μια απόφαση να μην επιτρέπει τα κόμματα και τις οργανώσεις στις διαδικασίες της, την ίδια στιγμή που ανέχεται και δεν κάνει τίποτα για να εμποδίσει κάθε είδους εθνικιστικό οχετό να αλωνίζει, ακόμη και να τραμπουκίζει.
Λοιπόν, το τι θα κάνει η συνέλευση ας το αποφασίσουν όσοι μετέχουν σε αυτή. Ας δίνουν τον λόγο σε όποιον θέλουν και ας αποφασίζουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν. Είτε είναι μεταμφιεσμένοι αριστεροί, είτε πρωτοβάθμιοι συνδικαλιστές, είτε ελευθεριακοί αντεξουσιαστές, είτε ποδηλάτες και cyberάδες, είτε ελληναράδες, είτε μισθωτοί του Αλαφούζου. Και θα πάρουν και την ευθύνη τους βέβαια, προσωπικά ο καθένας, αφού έχουν επιλέξει να μετέχουν σε αυτή ως άτομα που εκπροσωπούν τον εαυτό τους.
Αλλά η πλατεία, και κάθε χώρος άλλωστε, είναι ελεύθερος για την αριστερά, ότι και να αποφασίσει η συνέλευση και κάθε συνέλευση. Και πάνω σε αυτό θα πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι συλλογικότητες της αριστεράς, ευθέως και ξεκάθαρα! Όχι για το «κίνημα των αγανακτισμένων», όχι για την «άμεση δημοκρατία», αλλά για το δικαίωμα των αριστερών να διαδίδουν τις ιδέες τους χωρίς να τραμπουκίζονται. Γιατί εδώ πια τα αυτονόητα έχουν γίνει ζητούμενα. Και καθόμαστε και τα συζητάμε κι όλας!
Όσο για τα άτομα πια που μετέχουν στη συνέλευση και τυγχάνει να θεωρούν τους εαυτούς τους και κοινωνικούς αγωνιστές (αριστεροί/αναρχικοί), ας κοιτάξουν καταρχήν να συνέλθουν. Για όποιον λόγο κι αν βρίσκονται στη συνέλευση, είτε για να αναπαράγουν αυτά τα αίσχη, είτε για να τα νομιμοποιούν με την ανοχή τους, είτε για να τα πολεμούν από τα μέσα. Μια συμβουλή εντελώς συντροφική. Ας ξεκλέψουν μια στιγμή νηφαλιότητας και να αναλογιστούν σοβαρά που βαδίζουν. Ας αποστασιοποιηθούν από τα τετραγωνικά γύρω από το σιντριβάνι και ας αντιμετωπίσουν πιο συνολικά τη συγκυρία και τα όσα διακυβεύονται. Μερικές φορές δεν υπάρχει επιστροφή.
Επιτέλους, να τελειώνει η πλάκα, γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Κ. Ρουσίτης
Κουτοπόνηροι και θρασύδηλοι
Το πιο εξοργιστικό δεν είναι η αριστερά εκείνη που εγκαταλείπει τις σημαίες της. Είναι ότι προσπαθεί να πείσει όποιον την ακούει ότι το να κρύβει την ταυτότητά της προκειμένου να «πάρει μαθήματα» από το «κίνημα» είναι μια λυτρωτική εμπειρία.
Κάποιος που γειράσκει αισθανόμενος αεί διδασκόμενος επιδεικνύει και σεμνότητα και σοφία. Όποιος όμως προσπαθεί να παρουσιάσει την αναξιοπρέπεια σαν σεμνότητα και την κενότητα σαν σοφία είναι απλώς υποκριτής. Γιατί πρέπει να δούμε τελικά και την ποιότητα των μαθημάτων που διδάσκεται η αριστερά στο Σύνταγμα και θα πρέπει να τα μάθει σαν να την καλέσει κάποιος για να την εξετάσει.
Μάθημα 1ον: Η άμεση δημοκρατία.
Το μάθημα ξεκινά καταρχήν με λαθροχειρία, γιατί οι επίδοξοι μαθητές αριστεροί δεν εννοούν ολόκληρο το Σύνταγμα, άλλα το μέρος του γύρω από τη συνέλευση. Γιατί στο πάνω Σύνταγμα δεν διδάσκεται καμιά δημοκρατία. Στη συνέλευση τώρα, που πραγματώνεται η νέα μορφή της άμεσης δημοκρατίας, είναι φανερό πως ολόκληρη η διαδικασία (τι συζητιέται, τι αποφασίζεται, πως αποφασίζεται, πως εφαρμόζεται αυτό που αποφασίστηκε, πως ελέγχεται η εφαρμογή αυτού που αποφασίστηκε) καθορίζεται σε διαδικασίες εκτός καμίας συνέλευσης και τελικά αυτό που απομένει είναι η ελευθερία όποιου θέλει να έχει για 1,5 λεπτό της ώρας το λόγο. Αλλά, θα πει κανείς, ότι όλα τα παραπάνω είναι διαδικασίες διαμορφούμενες που μπορούν να τροποποιηθούν καθημερινά και τελικά προϊόν συσχετισμού. Έστω. Αλλά εδώ είναι σάπιο και σαθρό το ίδιο το θεμέλιο της δημοκρατίας (στην όποια της μορφή): Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, γραπτώς και προφορικώς. Αυτό, που το εξασφαλίζει ακόμη και το σύνταγμα της ελληνικής αστικής δημοκρατίας, στην real democracy έχει καταργηθεί και απαγορεύεται. Όποιος τολμήσει να αψηφήσει την απαγόρευση (όπως το ΚΚΕ (μ-λ) στην προσπάθειά του να κοινοποιήσει τις ιδέες του μοιράζοντας μια προκήρυξη) συναντά το χλευασμό και τελικά την καταστολή. Αυτή είναι η ανώτερη μορφή δημοκρατίας της πλατειακής real democracy.
Μάθημα 2ον: Ήθος και πολιτισμός
Το ήθος και ο πολιτισμός έχουν να κάνουν –όπως λέγεται συνήθως- με την ικανότητα του κινήματος να εκφράζει την αγανάκτησή του πολιτισμένα, χωρίς τη χρήση βίας. Να συνυπάρχει τόσος κόσμος με διαφορετικές πολιτικές καταβολές (sic) χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Βεβαίως, η βία αφορά την αντιπαράθεση του κινήματος με τον αντίπαλο. Γιατί όσον αφορά το δικό μας στρατόπεδο, δεν διστάζει να ασκήσει βία. Όταν για παράδειγμα ένας αγωνιστής τόλμησε (!) να σηκώσει την κόκκινη σημαία τον αντιμετώπησαν με κλοτσιές και μπουνιές. Όταν τόλμησαν (!) οι απεργοί της ΔΕΗ να έρθουν στο Σύνταγμα (χωρίς κομματικές σημαίες) τους αντιμετώπισαν με γιούχα και βρισιές. Για να μην μιλήσουμε για τις διάφορες συμπεριφορές απέναντι στους μετανάστες που τόλμησαν (!) να παραβρεθούν στην ελληνοφρένια του Συντάγματος. Τελικά, μόνο στο βαθμό που κανείς αποποιηθεί καταρχήν την πολιτική του ταυτότητα και στη συνέχεια την συνδικαλιστική (και γενικά κάθε άλλης συλλογικότητας εκτός από αυτή του υπερήφανου έλληνα) τότε μπορεί να συζητήσει «πολιτισμένα».
Μάθημα 3ον: Νέα ποιότητα και ωριμότητα.
Για όποιον δεν έχει φετίχ με τις διαδικασίες, αλλά τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, θα μπορούσε να ανεχτεί τα παραπάνω, αν το αποτέλεσμα που κυοφορείται στο Σύνταγμα είναι μια «νέα ποιότητα». Δυστυχώς όμως, τα αποτελέσματα είναι φτωχά. Για ένα παιδί που έχει λαλήσει πάνω από το κομπιούτερ, η ζωντανή συνεύρεση με συνομηλίκους του με τους οποίους ανταλλάσσει προβληματισμούς, ανάμεσα σε μπύρες, τσίκνα και τσιγάρα, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη, ίσως και αναζωογονητική. Αλλά ως μέθοδος για να αντιμετωπίσουμε το σαρωτικό μνημόνιο, είναι σαφώς ατελέσφορη και επιπλέον αποπροσανατολιστική.
Κάποιοι σύντροφοι κατανοούν ότι «το Σύνταγμα κατουράει στον τάφο της Αριστεράς κι αυτή νομίζει ότι ψιχαλίζει». Μια τέτοια προσέγγιση, ακόμη κι αν είναι σωστή στην περιγραφή της κατάστασης, οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Γιατί αντιμετωπίζει το «κίνημα» στατικά και την αριστερά σαν εξωτερικό παράγοντα, που δεν συμβάλει και δεν έχει ευθύνη στην διαμόρφωσή του. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα λέγαμε πως η αριστερά που δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στη βροχή και τα ούρα είναι απλώς ηλίθια. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι σοβαρότερο. Η αριστερά αυτή προσπαθεί να πείσει τον κόσμο της (που ως ένα βαθμό είναι συγχυσμένος από τη διαφήμιση του «κινήματος» από τα ΜΜΕ και τη δεξιά, και ταυτόχρονα από ένστικτο είναι επιφυλακτικός απέναντί του) να βγάλει λεκάνες να μαζέψει τη βροχή και να την πιει αχόρταγα. Η αριστερά του Συντάγματος δεν συνθηκολόγησε στην απαξίωσή της από το «κίνημα», συμβάλει και αναπαράγει καθημερινά την αυτοκατάργησή της και έχει και το θράσος να διαφημίζει τη λοβοτομή σαν διαδικασία μεταμόσχευσης εγκεφάλου από την οποία θα βγει εξυπνότερη.
Το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι αυτό που είναι ή έστω αυτό που μπορεί να γίνει. Πριν όμως από κάθε συζήτηση για αυτό ή για τον τρόπο που θα μπορούσε η αριστερά να παρέμβει στις διαδικασίες, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ποια αριστερά μιλάμε. Στις σημερινή συγκυρία είναι απολύτως αναγκαίο αυτή η συζήτηση να ανοίξει ανάμεσα στους κομμουνιστές (και μάλιστα όσους συνειδητοποιούν το κατεπείγον της συγκυρίας). Με μια προϋπόθεση όμως. Να μην έχουν ξεχάσει κάτω από το βάρος των εντατικών σεμιναρίων του real democracy την κατακλείδα του κομμουνιστικού μανιφέστου.
«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο».
Κ. Ρουσίτης
Avantgarde 
Σύντροφοι, ενώ συμφωνώ απόλυτα μαζί σας στην κριτική που κάνετε, σας καλώ να κόψετε και εσείς την πλάκα και να προτείνετε κιόλας να κάνουμε όλοι μαζί κάτι. Είμαι κι εγώ ένας από τους «χαζο-αριστερούληδες» που βρίσκονται στο χώρο της πλατείας Συντάγματος και έχω τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά όχι μόνο για το τι παίζεται κάτω και πάνω, αλλά κυρίως στο τι σενάρια στήνονται με βάση αυτήν την ιστορία. Πιστέψτε με, δεν είστε οι μόνοι που βλέπουν Αλαφούζους, Θεοδωράκηδες, υπερπατριώτες, δήθεν ακομμάτιστους και τους κινδύνους που ελλοχεύουν από όλο αυτό… Παρεμβαίνω μέρα με τη μέρα γιατί γνωρίζω ότι αν αυτή η ιστορία αφεθεί μόνο στους διάφορους «ακομμάτιστους» θα στηθεί ένα άλλο πράγμα που δεν θα μας αρέσει καθόλου. Γνωρίζω ότι η άμεση και πιο κρίσιμη μάχη είναι η κατοχύρωση της ελεύθερης έκφρασης ατόμων που δηλώνουν ανοιχτά ότι ανήκουν σε συλλογικότητες και έχουν κάθε δικαίωμα να διακινούν τις ιδέες τους και τα έντυπά τους. Και εγώ, και πολλοί άλλοι σύντροφοι το δηλώνουμε ανοιχτά, όπου σταθούμε και βρεθούμε, ότι είμαστε οργανωμένοι, ότι έχουμε ταυτότητα και δεν την κρύβουμε. Αυτό όμως δεν αρκεί, πρέπει να κατοχυρωθεί ανοιχτά πια και στη συνέλευση και όχι στα πηγαδάκια, γιατί το άλλο είναι που διαμορφώνει το χαρακτήρα του όλου σκηνικού.Συμφωνούμε απόλυτα σε αυτό νομίζω.
Όμως ρε σύντροφοι, θεωρείτε ότι εσείς βοηθάτε κάπου σε αυτό; Εγώ χθες μόλις έμαθα το σκηνικό (ήμουν σε άλλο σημείο της πλατείας) έτρεξα και μαζί με άλλους («χαζο-αριστερούληδες») φτιάξαμε αλυσίδα γύρω από το τραπεζάκι και τους συντρόφους του μλ. Απειλησαμε κάτι καθίκια που έσκουζαν «έξω τα κόμματα» ότι αν τους ακουμπήσουν θα τους κοπούν τα πόδια. Λύσαμε το πρόβλημα; Φυσικά και όχι, και δεν έχω καμία αυταπάτη. Όμως αν η Αριστερά, που είναι εκεί, αντιλαμβανόταν ότι δε γίνεται πλέον να κρύβεται, και αν μη τι άλλο, να ανέχεται να τραμπουκίζουν συντρόφους μας, τότε αυτή η αντιπολιτική και δήθεν ακομμάτιστη ιστορία θα έσπαγε. Αν τώρα εσείς νομίζετε ότι αυτή η κατάσταση του δήθεν ακομμάτιστου θα σπάσει γράφοντας κείμενα σε μπλογκς, εγώ νομίζω ότι δεν προσφέρετε απολύτως τίποτε, πέρα από το να σπέρνετε την απογοήτευση και για το κίνημα και για την Αριστερά. Γιατί αλλιώς θα καλούσατε κιόλας όλους να κατέβουν κάτω με τα έντυπά τους (κάτι που κάνει το ΣΕΚ καθημερινά, το Ξεκίνημα και η Σοσιαλιστική Έκφραση 3 φορές τη βδομάδα). Εκτός κι αν σύντροφοι θεωρείτε αυτή τη μάχη χαμένη από πριν και το μόνο που μας μένει είναι να διαλύσουμε τη συνέλευση. Όμως αν το πιστεύετα, να το πείτε καθαρά για να συζητήσουμε πάνω σε αυτό, και όχι γενικά. Γιατί αν θεωρείς ότι είναι μάχη και ότι αυτή η μάχη μπορεί και πρέπει να κερδηθεί πρέπει και κάπως να τη δώσεις, όχι μόνο να κατηγορείς όλους τους άλλους.
Ή παπάς – παπάς ή ζευγάς – ζευγάς, και τα δύο μαζί δε γίνεται.
Συγχωρέστε με για τον τόνο, η κριτική όμως είναι απόλυτα ειλικρινής και συντροφική.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν ανήκουμε σε κανένα Κόμμα; Είμαστε κατά των κομμάτων;
Είμαι στο Σύνταγμα και έξω από τη Βουλή από την πρώτη μέρα. Λαχταρούσα αυτό που γίνεται τώρα να έχει γίνει πολύ πιο πριν όταν μόνο εμείς μια μικρή ομάδα τρώγαμε τόνους χημικά σε κάθε διαδήλωση έχοντας κάνει «κατάληψη» με το πανό μας ΈΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ. Εδώ, λέγαμε, πρέπει να κατέβει ένα εκατομμύριο λαός. ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΡΟΙΚΑ. Και επιτέλους ήρθε η ώρα και ο λαός κατέβηκε ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ και στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Χωρίς κομματική ταμπέλα αλλά σαν απλός λαός. Ένα μεγάλο βήμα έχει γίνει γιατί αυτός ο λαός – που την Κυριακή ήταν 500.000 άτομα – δεν φεύγει από εκεί αν δεν φύγουν αυτοί που κυβερνούν! Η πλατεία έγινε «Πλατεία Ταχρίρ» όπως είχε πει ο σ. Αλέκος Αλαβάνος – και τον λοιδόρησαν – όσοι σήμερα έχουν γεμίσει το Σύνταγμα με 40 περίπου πλακάτ και δύο Πανό που γράφουν «ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑ»!!! Πάρτε όρκο: Στην κομματική σας τιμή;!!!
Συντροφική κριτική κάνω και δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα σε ότι καλό πάει να γίνει στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά, σύντροφοι, θα λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Κόμματα δεν ήθελε ο Γκαίμπελς, ο Παπαδόπουλος, ο Μεταξάς και οι χούντες. Σε μια αστική δημοκρατία δεν μπορεί να μην υπάρχουν κόμματα.
Είναι άλλο πράγμα να λέμε να μην κομματικοποιηθεί η αυθόρμητη έκρηξη του λαού, να κατέβουμε χωρίς κομματικά λάβαρα – αφού κάποιοι κατάφεραν να μη θέλει ούτε να τα βλέπει ο λαός – άλλο πράγμα να εξηγούμε ότι τα κόμματα εξουσίας πρέπει να συρρικνωθούν, να μη τα ψηφίσει κανένας, να φύγουν εν ανάγκη και με τις κλωτσιές, να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο από αγωνιστές αποδεκτούς από το κίνημα που αρχίζει να βγάζει τα πρώτα του δοντάκια, να λέμε ότι δεν θέλουμε ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που ξεπουλούν τη χώρα μας, το λαό της, τις κατακτήσεις του και άλλο «Δεν ανήκουμε σε κόμματα» που παραπέμπει «τα κόμματα είναι κακό πράγμα». Για να μη δούμε ένα πρωί έναν καινούργιο Παπαδόπουλο να ξεφυτρώνει μπροστά μας!
Τα «δεν εννοούμε αυτό», δε μου λέει τίποτα. Ότι λέει το πλακάτ εγώ καταλαβαίνω. Και το πλακάτ γράφει «Δεν ανήκουμε σε κόμματα»! Ε, όχι ρε σύντροφοι. Αφού σας ξέρω και με ξέρετε! Σας διέγραψαν τα μέλη σας;
Ας ακούσουμε το λαό που δε θέλει συγκεκριμένα κόμματα και ας παρέμβουμε σαν πραγματικοί μαρξιστές. Να μιλήσουμε μαζί με αυτούς που κάποιοι αποκαλούν «απολίτικους» ή «φασίστες» και οι οποίοι λένε ότι όλοι είμαστε ενωμένοι και οι «πάνω» και οι «κάτω», και να είσαστε σίγουροι ότι αυτός ο λαός ο πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, θα μας ακούσει αν μιλήσουμε μέσα από την καρδιά μας. Για να πέσει η κυβέρνηση που μας πίνει το αίμα. Να φύγουν όλοι όσοι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα. Να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος για αποκατάσταση της δημοκρατίας γιατί αυτή τη στιγμή δεν λειτουργεί ούτε η αστική δημοκρατία. Μέσα από αυτούς τους αγώνες θα έρθει η στιγμή που θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Μέχρι τότε τρίψτε στα μούτρα αυτά τα πλακάτ σ’ αυτούς που τα κρέμασαν. Θέλουμε κόμματα αλλά κόμματα από τα σπλάχνα μας που να εξυπηρετούν το λαό και όχι τα λαμόγια.
Βήχος Παναγιώτης
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9706
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μερικές παρατηρήσεις και ερωτήματα για τα γραφόμενά σας:
1. Ενώ συμφωνώ σε πολλά και κυρίως στο τι δυναμικές αναπτύσσονται στη συγκυρία και πώς αυτές -αναπόφευκτα- διαπερνούν και το «κίνημα των αγανακτισμένων», οι τοποθετήσεις σας «κρεμάνε» στο πιο βασικό πράγμα, που εξακολουθεί ύστερα από 3 κείμενά σας να μένει αναπάντητο: να παρέμβουμε τελικά στις πλατείες και πώς; Επειδή το ερώτημα αυτό μένει αναπάντητο, μένει μετέωρη και η απορία: τι είναι αυτό που καταλογίζετε στην Αριστερά η οποία παρεμβαίνει στην πλατεία: ότι σπαταλάει άσκοπα τις δυνάμεις της μη αντιλαμβανόμενη ότι το παιχνίδι είναι χαμένο από πριν; ή ότι σωστά επιλέγει να παρέμβει αλλά το κάνει με λάθος τρόπο;
2. Αν δεν δοθούν αυτές οι απαντήσεις, τότε θα έχετε πολιτική άποψη αλλά όχι πολιτική στάση ή μάλλον θα έχετε μια εκ του μακρόθεν και θεωρησιακή πολιτική στάση. Μπορεί φυσικά, όπως έχετε κάθε δικαίωμα, να κρίνετε ότι σας αντιστοιχεί να έχετε μόνο πολιτική άποψη και όχι ενεργή πολιτική στάση, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν νομίζετε ότι ο επικός τόνος και οι συλλήβδην απαξιωτικές κριτικές είναι λίγο υπερβολικές;
3. Είναι το «κίνημα των αγανακτισμένων» κάτι σαν «λαοσύναξη» της εκκλησίας ή σαν τα μακεδονικά συλλαλητήρια, οπότε κριτήριο ορθότητας για την πολιτική στάση τη Αριστεράς είναι η μη συμμετοχή και η καταγγελία του; Η άποψή μου είναι πως ενώ έχει στοιχεία και «λαοσύναξης» και εθνικού συλλαλητηρίου και «πορτοκαλί επανάστασης» ακόμα, δεν είναι τίποτε απ’ όλα αυτά. Είναι ένας κοινωνικός σπασμός που συνοδεύει την αρχή του τέλους της μεταπολιτευτικής ελληνικής «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Αν είναι αυτό και αν πιστέψουμε ότι το αποτέλεσμα έχει κριθεί, τότε είναι σαν να λέμε ότι βαδίζουμε αναπόφευκτα σε μια βοναπαρτιστική διάδοχη πολιτική λύση. Αλλά τότε πού κολλάνε τα ερωτήματα αν πρόκειται για το δικό μας 1905 ή το Φλεβάρη, τον Ιούλη του 17 κ.λπ.; Βαδίζουμε αναπόδραστα σε μια αντεπαναστατική πολιτική εκτροπή ή είναι ακόμη ανοιχτό το ενεδεχόμενο της εξέγερσης; Αν πάντως είναι ανοιχτό και το δεύτερο ενδεχόμενο, τότε αυτονόητα η στάση των επεναστατών είναι να δώσουν με νύχια και με δόντια τη μάχη για την ηγεμονία, ακόμη και από δυσμενείς θέσεις, και να προσπαθήσουν να γυρίσουν το παιχνίδι, στο σύνταγμα και παντού. Εξάλλου, αυτό δεν κάνουμε για χρόνια; να δίνουμε μάχες υπό δυσμενείς όρους; υπάρσχει όμως τρόπος να οικοδομήσουμε κάποτε μια μαζικιή επαναστατική αριστερά χωρίς αυτή την κουλτούρα πως δεν θα αφήσουμε ούτε σπιθαμή «εδάφους» χωρίς να υποχρεώσουμε τον αντίπαλο να ματώσει για να το κερδίσει;
4. Από αυτή την άποψη, η αλήθεια είναι διπλή: η Αριστερά μάχεται υπό δυσμενείς συνθήκες στο σύνταγμα, αλλά έχει ακόμη μεγάλες δυνατότητες να αλλάξει τα δεδομένα και να γυρίσει το παιχνίδι. Δυστυχώς παρεμβαίνει στην πλειονότητά της με λάθος τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η παρέμβασή της έχει ήδη πιάσει τόπο: χωρίς την παρέμβαση της Αριστεράς στη συνέλευση και στην πλατεία, το σύνταγμα μπορεί να ήταν ήδη και λαοσύναξη και μακεδονικό συλλαλητήριο και πορτοκαλί επανάσταση μαζί. Εξάλλου,παρεμβαίνουμε για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς όχι μόνο στο κίνημα αλλά και στην Αριστερά ταυτόχρονα. Με ποιους όμως θα τα κάνουμε όλα αυτά αν οι καλύτεροί μας σύντροφοι δεν είναι μαζί μας, αλλά έχουν πιάσει ένα θεωρησιακό cyber μετερίζει και ασκούνται στις «αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες»;
5. Θα ρωτήσει κάποιος: και τι να κάνουμε δηλαδή; Τα εξής: α. Συμμετοχή στις ομάδες – παρέμβαση στη συνέλευση, παρέμβαση (στο όνομα της συνέλευσης) στο όλο σύνταγμα. Για παράδειγμα, ενημερώνετε σύντροφοι ότι οι πατριώτες δίνουν ραντεβού για να ελέγξουν την ομάδα περιφρούρησης. και γιατί δεν τους προλάβαμε εμείς; Γιατί δεν αναλάβαμε εμείς τη στελέχωση της ομάδας περιφρούρησης; Μας εμπόδισε ή θα μας εμπόδιζε κανείς; Ή μήπως χρειαζόμασταν τη συμφωνία όλης της Αριστεράς για να τα καταφέρουμε; Στο βαθμό βέβαια που απέχουμε από αυτή τη μάχη, θα καταλάβουν αυτό το «έδαφος» οι πατριώτες, και μετά θα έχουμε ένα ακόμη επιχείρημα για να διεκτραγωδούμε την κατάσταση – να τη η αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία… β. Να θέσουμε στη συνέλευση και να ζητήσουμε να παρθεί απόφαση με ψηφοφορία ότι στο σύνταγμα είναι αυτονόητα δεκτές όλες οι ταυτότητες (πολιτικές, εθνικές, θρησκευτικές). Αλλά αυτό μπορεί να το θέσει κάποιος αποτελεσματικότερα όταν συμμετέχει και είναι κομμάτι του συντάγματος και των διαδικασιών του, και όχι όταν με «καταδρομικές ενέργειες» απ’ έξω. Το να σπάσουμε αυτό το ταμπού είναι όντως κρίσιμο, αλλά θέλει προετοιμασία, συντονισμό και επιλογή της στιγμής. Είναι μια σημαντική μάχη για την οποία ισχύει επίσης η τεχνική του πολέμου: διαλέγουμε τη στιγμή και τους όρους που θα τη δώσουμε – φυσικά άμεσα και όχι …όταν θα έχει χαθεί. Και βέβαια, θα δώσουμε αυτή τη μάχη στο όνομα του κινήματος και όχι ενάντιά του. Η πολιτική δεν είναι αρχές που διακηρύσσονται, αλλά τέχνη του συσχετισμού δύναμης, ενώ θέλει και πονηριά – ιδιαίτερα αν μάχεσαι σε δυσμενές έδαφος.
6. Προφανώς όμως δεν φτάνουν αυτά: Χρειαζόμαστε πολιτικές απαντήσεις στο καθεστωτικό δίλημμα «Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και νέο μνημόνιο ή επιστροφή στη νεολιθική εποχή» (οι οποίες θα γίνουν προκήρυξη για μαζική παρέμβαση), αλλά και θέσεις και εναλλακτικό σχέδιο για την επιχειρούμενη βοναπαρτιστική μετάλλαξη της παραπαίουσας μεταπολιτευτικής αστικής δημοκρατίας (που επίσης θα γίνουν προκήρυξη κιαι μαζική παρέμβαση). Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε συγκέντρωση δυνάμεων, δράση μέσα από το κίνημα και στο όνομά του (αυτό σημαίνει ότι δεν αποδεχόμαστε ότι το κίνημα ανήκει ήδη σε άλλους), πολιτική γραμμή και πολιτικές απαντήσεις. Έτσι θα σφυρηλατήσουμε τη συλλογικότητα των επαναστατών. Αν τα κείμενά σας κρύβουν κάποιο άλλο σχέδιο παρέμβασης ή την ιδέα της μη παρέμβασης, ας ειπωθεί συγκεκριμένα. Για να ξέρουμε τι συζητάμε, αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε και πού.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
TO ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ…… ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΣΤΟ συνταγμα ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΚΑΠΕΛΩΔΟΥΝΤΟΥΚΙΑΖΟΝΤΕ ΕΡΧΟΝΤΕ μετα….. ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΠΟΥΝΑΙ «ΣΤΗΜΕΝΟ» ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ….. ΚΑΛΟ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ προς aganaktisi…
Κανένα πρόβλημα με τον τόνο, δεκτή στα σίγουρα η κριτική.
Να καλέσουμε λες να κατέβουν κάτω οι αριστερές οργανώσεις. Μα εδώ στις δύο εβδομάδες που πολλοί από την αριστερά, όπως κι εσύ παρεμβαίνετε, μιας και το θεωρείς μια μάχη που πρέπει να δοθεί, δεν έχετε καταφέρει κάτι τέτοιο και η πολιτική σας ταυτότητα, όπως λες, είναι κατοχυρωμένη μόνο στα πηγαδάκια κι όχι στη συνέλευση. Να καλέσουμε για τι; Για να παρέμβει η αριστερά στη συνέλευση;
Επίσης στις 2 βδομάδες πήρε η συνέλευση μια ξεκάθαρη θέση για τα φαινόμενα τραμπουκισμού από την περιφρούρηση ή για την επιλεκτική λογοκρισία προς την αριστερά; Ή πιο σωστά τέθηκε αυτό έστω από κάποιους σαν ψήφισμα. Εδώ θα μου πεις δεν είναι ακόμα σώμα η συνέλευση. Τελικά να παρέμβουμε (αν και πολλοί όπως κι εγώ είμαστε συχνά αν όχι καθε μέρα αυτόπτες μάρτυρες) συμμετέχοντας πάνω σε ποιες διαδικασίες; Ποιος αποφασίζει τελικά τι θα ψηφιστεί καιαλήθεια, πιστεύεις ακόμα πως υπάρχουν οι διαδικασίες και το πλαίσιο για να παρέμβεις; Μάλλον ατομικά χρεώνεσαι τις αποφάσεις της και τίποτα άλλο
Τέλος είναι άλλο πράμα η διάψευση προσδοκιών που κατεβάζει στο δρόμο κάθε λογής κόσμο κι αυτό δεν έχει χάσει τη δυναμική του (γιατί είναιδομικό στοιχείο) κι άλλο η συνέλευση, εκτός κι αν βαυκαλίζεται πως εκπροσωπεί το όλο Σύνταγμα.
Δε θα διαφωνήσω καθόλου πως η αριστερα εχει ξεπεραστει από τα γεγονότα -κι όχι μόνο τα πρόσφατα- Αλλά το να τρέχει πίσω από αυτά, να θεωρήσει πως κάθε σπορά θα βγάλει με πολλή προσπάθεια και τον καρπό που θέλει, δε σημαίνει πως τα διαμορφώνει. Μάλλον τα χρεώνεται.
Ας απαντήσει ο καθένας με τόλμη στο ακόλουθο ερώτημα: Μπορεί η συνέλευση, εστώ ως θεωρητική δυνατότητα, να μετεξελιχθεί σε συγκροτημένο σωμα και να καλέσει σε γενική πολιτική απεργία με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης; Εγώ λέω κατηγορηματικά όχι, κι αυτό αμέσως οριοθετεί και την παρέμβαση μου πόσο μάλλον όταν μέρα με τη μέρα πληθαίνουν τα περίεργα περιστατικά στην κάτω πλατεία. Σαν πολίτης λοιπόν που είναι και της μόδας είμαι στην πλατεία, αλλά θεωρώ πως δε γίνεται κάτι πιο πολύ από αυτό. Συντροφικά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
τραμπουκίζουν μέλη της ΚΝΕ που μοιράζουν προκηρύξεις του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και μετά το διαδίδουν στο ιντερνετ.
Και εδώ χειροκροτούν του παπαδες Αιγειαλίας:
Μπορεί να απαγορεύεται η κόκκινη με το σφοροδρέπανο, αλλά μι αάλλη κόκκινη με ένα μάυρο σταυρό στο Αιγιο επιτρέπεται χωρίς κανενα πρόβλημα:
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καταρχήν να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, γιατί ελλείψει σχεδίου παρέμβασης ο αριστερός ιμπρεσιονισμός τα χει χάσει και στο μέτρημα. Στο Σύνταγμα ουδέποτε βρέθηκαν 500.000 όπως ήδη έχει αρχίσει να γράφεται. Κάθε μέρα τα νούμερα της Κυριακής 5/6 μεγαλώνουν. Λοιπόν την Κυριακή δεν ήταν περισσότεροι από 150.000 σε καμία περίπτωση. Το Σύνταγμα δεν χωράει περισσότερους από 80.000 ανθρώπους και στους γύρω δρόμους βρέθηκαν το πολύ 70.000 ακόμα. Οι συγκρίσεις που κάνουν ορισμένοι με την πρώτη πορεία του πολυτεχνείου το 1974 δείχνει εκτός των άλλων τον θρίαμβο της βλακείας των τελευταίων ημερών. Η πρώτη πορεία λοιπόν του Πολυτεχνείου για να μαθαίνουν και οι πονηροί άρχιζε από το πολυτεχνείο και τελείωνε στο Πολυτεχνείο. Για όσους ξέρουν το κέντρο μιλάμε για 8 περίπου χιλιόμετρα διαδήλωση και από τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Βεβαίως ούτε και τότε είχε 1 εκατομμύριο αλλά σίγουρα 400.000. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει ποτέ στη χώρα. Όλα τα άλλα τα αφήνουμε σε όσους νομίζουν ότι η επανάσταση χρειάζεται 2 εκατομμύρια κόσμο έξω από τη Βουλή. Και συνεχίζουμε.
Υπάρχουν περιθώρια παρέμβασης στις πλατείες από την αριστερά; Φυσικά υπάρχουν. Όμως επιμένουμε ότι δεν μπορεί να γίνει καμία παρέμβαση εν κρυπτό. Αλλιώς ας μην μιλάμε για παρέμβαση της αριστεράς. Αυτό έχει απαντηθεί επαρκώς στο άρθρο μας «Συμμετέχουμε…προβληματιζόμαστε». Κατά τη γνώμη μας ο κόσμος της αριστεράς είναι στο Σύνταγμα και αυτό είναι μια νορμάλ ενστικτώδικη στάση, αλλά η αριστερά πολιτικά δεν είναι στο Σύνταγμα. Σε αυτό επιμένουμε. Τα πανουδάκια της Κίνησης ενάντια στη φασιστική απειλή και του Κυριακάτικου σχολείου δεν αποτελούν οργανωμένη παρουσία της αριστεράς, ούτε φυσικά τα αντίστοιχα τραπεζάκια του «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε», ούτε του «δικαιώματος». Η αριστερά βρίσκεται εκεί σαν πληττόμενος λαός από το μνημόνιο άντε και σαν πληττόμενοι από τη ρατσιστική και φασιστική βία
Η αριστερά των πλατειών είναι προσκολειώμενη και ενώ έχουν περάσει ήδη 15 μέρες εκεί, ακόμα δεν μπορεί να κατοχυρώσει στα ίσα την παρουσία της. Η παρουσία βεβαίως δεν κατοχυρώνεται με πονηριές. Η αριστερά που βρίσκεται εκεί δεν κάνει πολιτική δουλειά, αλλά συνδικαλιστική και θεματική δουλειά, την ίδια στιγμή που οι φασίστες κάνουν ανοιχτή πολιτική παρέμβαση. Όχι μόνο γιατί έχουν επιβάλει την ελληνική σημαία σαν την μόνη σημαία του «κινήματος» αλλά και γιατί έχουν επιβάλλει και τα πολιτικά τους συνθήματα.. Οι προδότες στο Γουδί, ο εθνικός ύμνος, η παγκόσμια διακυβέρνηση, κάτω τα κόμματα, αφίσες με τα κεφάλια όλων των αρχηγών ακόμα και του Τσίπρα ως προδότες που ξεπουλάνε τη χώρα κ.ο.κ. Έχουν την πολιτική ηγεμονία και έτσι χρωματίζουν όλο το Σύνταγμα.
Εμείς δεν λέμε ότι ο κόσμος που κατεβαίνει βασικά την Κυριακή στο σύνταγμα είναι όλοι χαμένοι. Και λέμε την Κυριακή γιατί τις υπόλοιπες μέρες μιλάμε για 2000 πάνω και άντε 2000 κάτω κατά μ.ο. Αυτά τα νούμερα δεν συνιστούν και κάτι ιδιαίτερο, ούτε αναδεικνύουν καμία δυναμική. Αυτό που μένει είναι να δούμε αν η Κυριακή εξελιχθεί κι αυτή σε μια απογευματινή βόλτα των αθηναίων προς αναζωογόνηση των τσαλαπατημένων πατριωτικών τους αισθημάτων και μετά τα κεφάλια μέσα. Εντάξει είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες της Κυριακής αλλά ας μας επιτρέψετε να μην σηκώνεται και η τρίχα μας βλέποντας αυτό το θέαμα, που τώρα όπως να το κάνουμε, θέλουμε δεν θέλουμε, θυμίζει κάτι ανάμεσα σε λαοσύναξη, υποδοχή της εθνικής Ελλάδος στο καλλιμάρμαρο για το «τιμημένο» το 2004 και προεκλογική της ΝΔ με ολίγον ΠΑΣΟΚ.
Στο λεκανοπέδιο κατοικούν 3 εκ. κόσμος. Απ’ αυτούς οι μισοί είναι ενεργός πληθυσμός και το 20% ο κόσμος της αριστεράς. Περί τους 300.000 δηλαδή. Γιατί η αριστερά ασχολείται τόσο με την «αγανακτισμένη» νοικοκυροσύνη και δεν κοιτάει πως θα κατεβάσει τον δικό της κόσμο στο δρόμο; Φυσικά μέσα στους 150.000 του κυριακάτικου Συντάγματος (για να μην ξεχνιόμαστε) υπάρχουν χιλιάδες αριστεροί, οι οποίοι όμως βολοδέρνουν χωρίς προσανατολισμό. Ο πατριώτης μπορεί να ανεμίζει τα λάβαρα του, να ουρλιάζει τα συνθήματά του και οι αριστεροί κάθονται και τους χαζεύουν. Και τι μας προτείνει η δήθεν οργανωμένη αριστερά που βρίσκεται στις πλατείες; Να παμε να κάνουμε ψηστήρι αλλά μην μας πάρει και κάνα μάτι. Αντι να βγούμε περήφανα (left pride) και να πούμε ποιοι είμαστε καλύπτοντας άμεσα τον δικό μας κόσμο, κοιτάμε μήπως ο κόσμος φοβηθεί αν μας πάρει χαμπάρι και γυρίσει σπίτι του. Μα αν φοβάται μαζί μας τότε δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.
Ο κόσμος δεν φοβάται κανένα εκ των προτέρων, είναι εκεί πράγματι για να διαμαρτυρηθεί, να φωνάξει, να κλάψει, να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του που του έχει τσαλαπατηθεί. Οι φασίστες και οι πατριώτες ακόμα και μεταμφιεσμένοι του δίνουν μια διέξοδο. Του δείχνουν το στόχο: την «παγκόσμια διακυβέρνηση», τους συνδικαλιστές, τους πολιτικούς κ.ο.κ. Βρίσε τους να ηρεμήσεις τους καριόληδες. Η αριστερά δεν του προτείνει τίποτα. Μόνο σου μου ξου. Ο κοσμάκης έχει κατέβει εκεί και η αριστερά του λεει κάτι για χώρους δουλειάς, για συνοικίες, για την κρίση πόσο βαθιά είναι, για τα εργασιακά δικαιώματα, και το χειρότερο παρουσιάζεται σαν πληττόμενη και όχι σαν λύση. Ο κόσμος θέλει λύση, κάποιον να του δείξει το δρόμο, γιατί αυτό είναι ο λαός θέλει οδηγό, δεν παν να ονειρεύονται μερικοί ότι πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Καμία υπόθεση δεν μπορεί να πάρει στα χέρια του, από μόνος του. Γι’ αυτό έχει κατέβει στο Σύνταγμα ψάχνοντας καινούργιους αρχηγούς. Και αντί να πάει η αριστερά με τον τρόπο που πρέπει και να πει εμείς θα δώσουμε τη λύση έλα μαζί μας, έχει κρύψει τις σημαίες της, λες και είναι αυτή το πρόβλημα που φτάσαμε μεχρι εδώ. Όταν δείχνεις αυτή την μίζερη εικόνα ποιος να σε ακολουθήσει; Κανένας.
Όταν λέμε παρέμβαση που ακριβώς να την κάνουμε; Στο σιντριβάνι; Στη λαϊκή συνέλευση; Καταρχήν αυτή η συνέλευση τι είναι; Η αριστερά ξαναπαίζει κρυφτούλι, για να ικανοποιήσει τις ονειρώξεις μερικών που νομίζουν ότι μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία σε διαρκή γενική συνέλευση. Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που δουλεύει για να ζήσει που να συγκινηθεί με αυτό το θέαμα; Εγώ προσωπικά έχω πατήσει για τα καλά τα 40. Με κουράζει αυτή η ιστορία του 1,5 λεπτό ψυχοθεραπεία. Βαριέμαι βρε αδελφέ. Δεν αντέχω να ακούω τον κάθε άσχετο. Δικαίωμά μου άλλωστε.. Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Όσοι έχουν και άλλες δουλειές αντιλαμβάνονται ότι αυτή η απελπιστική διαδικασία, είναι ότι πρέπει για να μην γίνει το παραμικρό. Τι θέλει αυτή η συνέλευση. Είναι όργανο μάχης; Όχι, είναι μια εσωτερική υπόθεση αυτών που συμμετέχουν εκεί. Ένα μεγάλο κοινόβιο και μάλιστα της κακιάς ώρας. Αυτή είναι η δικά μας άποψη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κάτι κακό για όσους συμμετέχουν. Όποιος τη βρίσκει να μείνει για πάντα εκεί. Ειδικά τώρα που το σύνταγμα αποτελεί και «απελευθερωμένο» χώρο, ας μείνει να ζήσει το όνειρό του.
Εκεί είναι το σπίτι τους. Για αυτό και δεν αντιλαμβάνονται καν έννοιες όπως δημόσιος χώρος, κοινοκτημοσύνη κ.ο.κ. «Απελευθερωμένος χώρος» αλλά ταυτόχρονα και ιδιοκτησία τους. Γι’ αυτό δεν θέλουν «κόμματα». Πήγαινε αλλού σου λένε, τότες πλατείες υπάρχουν. Χθες το ψήφισαν κιόλας για ακόμα μια φορά. Δεν γουστάρουν ρε παιδί μου πώς να το κάνουμε. Και η αριστερά τι κάνει; Περιμένει μήπως αλλάξουν άποψη. Εδώ μιλάμε για ένα κοινόβιο που θέλει να επιβάλει για λόγους αισθητικής τον ολοκληρωτισμό του, που είναι πίσω ακόμα και από τη μέση κεκτημένη συνείδηση, και η αριστερά κάθεται και τους χάσκει. Τι να πούμε τώρα. Για την άμεση δημοκρατία, που έχει γίνει η νέα ομπρέλα (σημαία) της αριστεράς;. Τι ακούμε θεέ μου. «Να εξηγήσουμε τι σημαίνει άμεση δημοκρατία». Εμείς; θα εξηγήσουμε τι σημαίνει; Τι σημαίνει δηλαδή, Εργατική εξουσία; Τι ζουμί (περιεχόμενο) μπορεί να βγει από μια μπαρούφα;
Η αριστερά έχει υποστεί αυτές τις δύο βδομάδες ιδεολογική συντριβή από τους ηλίθιους. Και στην πάνω πλατεία και στην κάτω. Έχει ξεχάσει ακόμα και το αλφάβητο. Αλλά βέβαια όταν το αλφάβητο το λέμε αναμεταξύ μας, αλλά αν το πούμε ακόμα και στο ΣΥΡΙΖΑ τότε ή θα πρέπει να φύγουμε από μόνοι μας ή θα πρέπει να μας διώξουν αφού πρώτα θα έχουν κλατάρει από τα γέλια τι περιμένεις. Η αριστερά αποφάσισε τη στιγμή που το αστικό καθεστώς είναι σε πλήρη αδιέξοδο και όντως ο κόσμος βγαίνει μαζικά στο δρόμο, να κρυφτεί. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η μάχη της ηγεμονίας είναι από χέρι χαμένη. Εμείς δεν έχουμε τις δυνάμεις να επηρεάσουμε τα γεγονότα στο σύνταγμα και εδώ που τα λέμε δεν θα μπορούσαμε να τα επηρεάσουμε ούτε στην πλατεία Θεάτρου. Από αυτή την άποψη το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βαράμε τις σειρήνες. Να χτυπάμε δωδεκάωρα στο Σύνταγμα, παριστάνοντας τα πρωτοβάθμια, και κάνοντας πηγαδάκια για να επικοινωνήσουμε με το «λαό» που αυτή τη στιγμή συγκινείται με την ακροδεξιά δημαγωγία της Σπίθας είναι χάσιμο χρόνου. Και ο χρόνος των ανθρώπων είναι πολύτιμος. Η αριστερά εξοντώνει τον κόσμο της σε λάθος μέτωπα. Όταν είσαι νέος δεν το πολύ καταλαβαίνεις. Ικανοποιείς άλλωστε και άλλες σου ανάγκες. Πλατεία, κουβεντούλα, παρέες, εντάξει ωραία φάση. Όχι όμως για πάνω από μια ηλικία.
Οι άνθρωποι θέλουν λύση στα προβλήματά τους, όχι περιπέτειες. Δυστυχώς όπως είναι η κοινωνία σήμερα με τον πολύ κόσμο να προσπαθεί από το πρωί μέχρι το βράδυ να τα βγάλει πέρα με τα προβλήματά του δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια να αλλάξει η συνείδηση χωρίς να αλλάξει η κοινωνία. Στο κάτω σύνταγμα η στρατηγική είναι αλλάζουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία. Αυτό για μας δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Όπως είναι τώρα η αριστερά δεν την εμπιστεύεται κανείς. Για ακόμα μια φορά παρουσιάζεται ως εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Υποκλίνεται στις δήθεν επαναστατικές αρετές του λαού, και αυτός ο λαός τη φτύνει. Γιατί αυτό που καταλαβαίνει είναι ότι είτε δεν θέλει να πάρει την ευθύνη, είτε ότι δεν μπορεί. Γι’ αυτό το πεδίο μένει ανοιχτό στην αντίπαλη μεριά. Και εδώ τα πράγματα γειώνονται επικίνδυνα.
Η προοπτική μιας εξέγερσης δεν υπάρχει από μόνη της. Όπως πάνε τα πράγματα, δεν πρόκειται να γίνει καμία εξέγερση. Εμείς άλλωστε δεν πιστεύουμε σε αυθόρμητες εξεγέρσεις. Δυστυχώς τώρα με την αριστερά να προσπαθεί να πείσει ότι αξίζει να υπάρχει και δεν είναι τελειωμένα γκρουπούσκουλα και το χειρότερο με την μισή από αυτή την αριστερά για να μην πούμε τα 4/5 να βρίσκει και τον εαυτό της σ’ αυτό το χαρακίρι, δεν έχουμε καμία ελπίδα ότι το σύνταγμα και οι πλατείες θα οδηγήσουν σε μια δικιά μας εξέγερση. Ίσια ίσα θα γίνου βούτυρο στα σχέδια για μια αντεπαναστατική ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, όπως ακριβώς την περιγράφουν τα «αδιαμεσολάβητα» αστικά επιτελεία του Λαμπράκη και του Αλαφούζου.
Το αν θα πάμε σε εξέγερση ή σε ένα βοναπαρτιστικό σενάριο εξαρτάται από την παρέμβαση συνειδητών πολιτικών δυνάμεων και όχι από κάποια αντικειμενική κλιμάκωση της αντιπαράθεσης όπως φαντάζονται οι ιμπρεσιονιστές συνδικαλιστές και συναφών επαγγέλματων της αριστεράς. Όταν ο ένας πόλος είναι ανύπαρκτος τότε ήδη ξέουμε τον νικητή. Εκτός αν κάνει κι αυτός χαρακίρι.
Πολύ αμφιβάλω αν η παρουσία της αριστεράς στην πλατεία έχει κάνει τα πράγματα καλύτερα ή έχει αποτρέψει τα χειρότερα. Πολλοί αριστεροί ισχυρίζονται ότι το Σύνταγμα υπάρχει εξαιτίας αυτών που βγήκαν για πρώτη φορά στο δρόμο ακόμα κι αν σ’ αυτούς κυριαρχούν τα πατριωτικά αισθήματα. Τέτοιες διαπιστώσεις απηχούν φυσικά το ηθικό όσων τις σκέφτονται. Και γιατί να μην υποθέσουμε ότι το πάνω Σύνταγμα υπάρχει εξαιτίας του από κάτω. Τι θα ήταν αλλιώς; Το ότι μια βδομάδα η φάση μένει ζωντανή εξαιτίας της συνέλευσης δεν επηρεάζει και την κάθοδο του λαού την Κυριακή το απόγευμα; Το κάτω, τώρα, θα υπήρχε χωρίς τους εκατοντάδες εαακίτες, συριζαιους και ανταρσιες που τους έχει χάσει το σπίτι τους εδώ και 2 βδομάδες; Τι θα ήταν η συνέλευση χωρίς αυτούς; Μια μπαρούφα, ένα τίποτα. Θα μένανε οι ατενίστας και κάτι αναρχοφιλελεύθεροι που μισούν τους μπολσεβίκους αλλά κάθονται προσοχή στους πατριώτες και θα αποκαλύπτονταν από την τρίτη μέρα πόσο νούμερα είναι. Έχει σκεφτεί η αριστερά ότι με την παρουσία της όχι μόνο νομιμοποιεί όλο αυτό το απερίγραπτό σκηνικό αλλά και το διατηρεί ταυτόχρονα; Αλλά τι συζητάμε τώρα. Εδώ αυτή η αριστερά έχει βρει την υγειά της εδώ. Έχει ανακαλύψει τον πραγματικό της εαυτό. Είναι όντως μια πρωτόγνωρή βιωματική εμπειρία, που σίγουρα δεν θέλει να διακόψει.
Για μας έχει ενδιαφέρον να δούμε που θα καταλήξει και δεν ξέρουμε αν πρέπει και να προσπαθήσει κανείς να διακόψει αυτή την πορεία. Εξάλλου όλοι χαρούμενοι δεν είναι που ανακάλυψαν την Αμερική; Γιατί να στεναχωριόμαστε εμείς; Ας ολοκληρωθεί η μετάλλαξη να δούμε και τι θα βγει.
Εμάς δεν μας απασχολεί τόσο η αριστερά, όσο ο κόσμος της. Πιστεύομε ότι δεν έχει χαθεί εντελώς το μέτρο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ. Η αριστερά για να μην χαλάσουν οι ονειρώξεις της προσπαθεί να δικαιολογήσει τα πάντα, αλλά δεν τους πείθει όλους. Εδώ είναι που πρέπει κανείς να τα πει όλα. Δεν μας ενδιαφέρει να βρούμε μια μέση λύση. Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα με αυτή την αριστερά που κρύβεται. Το καθήκον τώρα είναι να σηκώσουμε τη σημαία. Δυστυχώς για να μιλήσεις στους δεκάδες χιλιάδες «αγανακτισμένους» των πλατειών χρειάζεσαι δυνάμεις που να διεκδικήσουν επιθετικά την ηγεμονία του κινήματος. Χρειάζεται μια αποφασισμένη αριστερά που θέλει να πολεμήσει. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα, και επειδή οι μέρες είναι πονηρές, εμείς δεν θα μπούμε στην πρώτη γραμμή, ούτε θέλουμε να γίνουμε ήρωες και μάλιστα χωρίς και τις ανάλογες τιμές.
Θεωρούμε πιο χρήσιμη παρέμβαση να μιλήσουμε ανοιχτά, πέρα από τα όρια του Συντάγματος. Δεν θα επιλέγαμε αυτό που κάνει το ΚΚΕ μ-λ. Να παίζουμε κλοτσοπατινάδα με μερικούς ηλίθιους και με τους φασίστες να κάνουν χάζι αν δεν έρχονται και αυτοί για να ρίξουν και καμιά ψιλή. Δεν θα εγκλωβιστούμε σε καμία συνέλευση και ειδικά στις θεματικές της, που σε τελευταία ανάλυση δεν θα καταλήξουν πουθενά. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Επίσης δεν έχουμε καμία μανία να οσμοθούμε με οποιοδήποτε. Θέλουν οι ελευθεριακοί να κάνουν άμεση δημοκρατία, ας την κάνουν. Τι θέλουμε εμείς εκεί, τι νοιώθουμε, ότι μας πήραν την μπουκιά από το στόμα. Από μια άποψη έχουν κι αυτοί τα δίκια τους με τα «γκρουπούσκουλα» και τα τραπεζάκια τους. Άσχετα αν με τη στάση τους αποδεικνύεται ότι η άμεση τους δημοκρατία είναι ολοκληρωτισμός ή ότι κι αυτοί αναμασάνε την προπαγάνδα της τηλεόραση για το ακομμάτιστο των κινητοποιήσεων. Γιατί δεν τους αφήνουμε στην ησυχία τους, να κάνουν ότι θέλουν; Γιατί η αριστερά πρέπει σώνει και καλά να χωθεί στη συνέλευση όταν δεν μπορεί να βρει ένα τρόπο να συνεννοείται εκεί μέσα. Εδώ δεν είναι συνδικάτο, που παλεύεις να κερδίσεις ένα υπαρκτό και σταθερό σώμα. Εδώ είναι τυχαίος κόσμος που έλκεται από το συγκεκριμένο εγχείρημα. Του αρέσει βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε. Εμάς τώρα, ή μας κάνει ή όχι. Τι τη θέλουμε αυτή τη συνέλευση; Για κουβεντούλα, για να βρούμε κόσμο, για να κάνουμε στρατολογίες όπως μας κατηγορούν οι ριαλ δημοκρασι, για να βγάλουμε ψηφίσματα, που άλλωστε δεν μπορούν να εφαρμοστούν, εκτός αν είναι τα τραπεζάκια του μ-λ; Γιατί πρέπει να είμαστε όχι γενικώς στο σύνταγμα, αλλά στη συνέλευση; Και εν πάση περιπτώσει σε μια διαδικασία κάθε μέρα που αφορά 1000 άντε 2000 άτομα. Και σιγά τη διαδικασία. Ας μην ανοίξουμε τώρα αυτήν την κουβέντα.
Αυτό που έχει σημασία είναι να μιλήσουμε ανοιχτά, για τις πολιτικές προοπτικές, για τα σχέδια της αστικής τάξης, για τους φασίστες, για τον εθνικισμό που προωθείται και από πάνω και από κάτω προκειμένου να εκτονωθεί εκεί η οργή. Να χτυπήσουμε αυτά τα σχέδια, να μιλήσουμε για το Γουδί ότι από κει ξεκινάνε αντεπαναστάσεις και όχι επαναστάσεις, να πούμε ποια είναι η δική μας λύση. Να μαζέψουμε τον κόσμο μας γύρω μας και να μην τον αφήνουμε έρμαιο της εθνικιστικής ακροδεξιάς δημαγωγίας, και αντίστοιχων ιδεολογημάτων του κάτω συντάγματος περί υπέρβασης των κομμάτων, της αριστεράς και της δεξιάς. Η αριστερά πρέπει να σταθεί στα πόδια της. Και επειδή η υπαρκτή αριστερά έχει αποφασίσει αντί για πολιτική να γλύφει τους πατριώτες και τους ρεαλ ντιμόκρασι, ας φτιάξουμε μια άλλη αριστερά για αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρουμε αν αυτό μπορεί να γίνει μακριά, κοντά ή μέσα στο σύνταγμα. Πώς να το ξέρουμε όταν κανείς δεν το κάνει. Εμείς δεν υποτιμάμε τους συντρόφους μας από άλλες συλλογικότητες που βρίσκονται εκεί και δίνουν τη μάχη. Ούτε ότι τη δίνουν λάθος. Το θέμα πάντα είναι όταν πάς να δώσεις μια μάχη να ξέρεις τι λες, η γνώμη σου να είναι ξεκάθαρη. Δεν διαμορφώνεις εκεί τη γραμμή σου. Που είναι η γραμμή της αριστεράς για το κίνημα αυτό, για τις μάχες που πρέπει να δοθούν εντός του. Για τους κινδύνους που υπάρχουν. Σχεδόν τίποτα. Κάντε μια γύρα στα μέσα της αριστεράς. Όλοι είναι κατευχαριστημένοι. Όλοι ακόμα και το ΚΚΕ το έχουν ρίξει στις χαιρετούρες. Μπράβοι, μπράβο, τέλεια, καταπληκτικά. Και όποιος τολμήσει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, δέχεται αμέσως επιπλήξεις. Μη, μη θα διώξετε τον κόσμο, μην τους προκαλείται. Όλοι, σχεδόν όλοι. Και αν δεν ήταν και μερικοί σαν και εμάς να φωνάζουνε τόσες μέρες για όλα αυτά, και επιτέλους δειλά δειλά να ανοίγει η κουβέντα, δεν θα συζητάγαμε τώρα τίποτα. Το θέμα δεν είναι ότι δεν θέλουμε να παρέμβουνε. Οι σύντροφοι της Κόκκινης Ορχήστρας και κάποτε της Εργατικής Εξουσίας δεν είχαμε πρόβλημα να παρέμβουμε . Έχουμε παρέμβει στις πιο οριακές φάσεις του κινήματος και το έχουμε πληρώσει για τα καλά. Λοιπόν οι κριτικές ότι τα λέμε αφ’ υψηλού, όχι σε μας. Εμείς που γράφουμε εδώ έχουμε και κεφάλια σπασμένα, και χέρια με λάμες, και μέρες στα νοσοκομεία για ότι λέμε και κάνουμε. Και οποίος δεν ξέρει να παει να μάθει πριν μιλήσει για μας. Και δεν έχει σημασία που κρατάμε την ψυχραιμία μας,. Αλλά ξέρουμε καλά τις γράφουν τελευταία μερικοί για μας, άσχετα αν δεν απαντάμε. Κάτι για κόκκινα φανάρια που κρατάμε στην Κουμουνδούρου, και κατή για «κύριους» Ρουσίτες τα έχουμε υπόψη.
Επίσης εμείς δεν αναμασάμε «αρχές» αλλά κάνουμε πολιτική. Δεν είπαμε ότι γενικά η άμεση δημοκρατία και τι καλή που είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, ο λαός που θέλει την πρωτοπορία του κλπ. Εδώ μιλάμε συγκεκριμένα, για αυτή τη συνέλευση, γι’ αυτό το Σύνταγμα, γι’ αυτήν την αριστερά, γι’ αυτά τα σχέδια της αστικής αντεπανάστασης κ.ο.κ. και ναι λέμε τι θα μπορούσε να κάνει συγκεκριμένα η αριστερά. Αφηρημένα μιλάνε αυτοί που δήθεν είναι εκεί και κάνουν «γειωμένη» δουλειά. Αυτοί λένε ξανά τα τετριμμένα. Να πάμε στα σωματεία και στις γειτονίες, να φέρουμε κι άλλο κόσμο, να πούμε και για την ΕΕ, να χουμε καλύτερο πλαίσιο. Αυτοί νομίζουν ότι είναι στο Γκίνη το 2007. Η αριστερά κάνει μια από τα ίδια, ξανά συνδικαλιστική δουλεία σαν να μην συμβαίνει τίποτα και ταυτόχρονα έχει μείνει «παγωτό» από το νέο κίνημα. Έτοιμη να κάτσει ξανά στα θρανία δηλώνει. Τι υποκρισία και τη θλίψη ταυτόχρονα. Ποιος να σε ακολουθήσει καημένε όταν πας δεξιά και αριστερά και λες ότι θες να ξαναγίνεις μαθητής. Άντε τράβα βαλε και ποδιά, αλλά μετά εμείς φταιμε για τον «επικό τόνο»; Μόνο εμείς δηλαδή προκαλούμε; Αυτή εδώ η αριστερά δεν είναι προκλητική με αυτά που λεει και κάνει εδώ και 15 μέρες;
Σχέδιο δεν έχουμε. Για να έχεις σχέδιο πρέπει να έχεις δυνάμεις, αλλιώς είναι μια έκκληση στον κόσμο της αριστεράς, στις οργανώσεις του, στο κίνημα ολόκληρο, σε οποίον-α τελικά την ακούσει.. Εμείς αυτό μπορούμε να κάνουμε, και όσο το επιτρέπουν οι αντοχές μας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αναδημοσίευση από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1303234 3:03πμ, Σάββατο 11 Ιουνίου 2011
Όπου να ‘ναι θα δούμε και τον Ουίλλιαμ και την Κέιτ σε αντίσκηνο στο Σύνταγμα να πίνουν μπύρες και να μιλάνε στη συνέλευση..
Ομολογώ ότι πριν από λίγο που διάβασα την σχετική είδηση στο ΒΗΜΑ, νόμιζα αρχικά ή ότι δεν έβλεπα καλά ή κάποιος συντάκτης της εφημερίδας παίρνει ληγμένα.
Αποφάσισα, με όσο κουράγιο μου απέμενε, να διασταυρώσω την είδηση με την επίσημη ιστοσελίδα της «ελληνικής βασιλικής οικογένειας» (sic) στην οποία παρέπεμπε το κείμενο και, δυστυχώς, είναι αλήθεια.
Χαρακτηριστικά το βασιλικό παράσιτο αναφέρει ότι:
«Οι ειρηνικές συγκεντρώσεις που γίνονται σήμερα σε πολλά σημεία της χώρας είναι, δίχως αμφισβήτηση, δείγμα καθαρής Δημοκρατίας, δείγμα ευθύνης, πολιτισμού και συμμετοχής στα κοινά».
Για να κάνουμε λοιπόν μια πρόχειρη σούμα, αυτή την στιγμή έχουμε να κάνουμε με ένα «κίνημα» (το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως τύπου εξεγερτικό) που υποστηρίζεται από αναρχικούς έως και βασιλόφρονες. Στο ενδιάμεσο αυτών των 2 άκρων μπορούμε να εντοπίσουμε εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς, Συριζαίους, Πασόκους, Νεοδημοκράτες, Σπιθαίους, «απλούς» πατριώτες, φασίστες, παπάδες, εναλλακτικούς τύπου γκόα, κάγκουρες, τη θεία μου τη χορεύτρια και ένα σωρό άλλες υποκατηγορίες.
Αν αυτό από μόνο του δεν σημαίνει κάτι για το ίδιο το «κίνημα», τότε δεν ξέρω τι άλλο να πω (ή, μάλλον, δε χρειάζεται να πω εγώ κάτι, το πράγμα μιλάει από μόνο του)…
Για του λόγου το αληθές, εδώ είναι το link του κειμένου που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=405886
και εδώ http://www.greekroyalfamily.org/el/index.cfm?get=news&show=news&ItemID=275 η επίσημη δήλωση του Κώτσου όπως εμφανίζεται στο επίσημο site των βασιλικών παράσιτων.
Προτείνω η επόμενη συνέλευση να γίνει στο Τατόι, έχει περισσότερο χώρο και είναι και πιο υγιεινό -πού να τρέχεις τώρα μέσα στο καυσαέριο ενώ μπορείς να χαρείς την πρασινάδα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
To παρακάτω σχόλιο γράφτηκε με αφορμή το δημοσίευμα με τίτλο: Μια λοξή ματιά στην αγανάκτηση: Δέκα μικροί μύθοι για το «Σύνταγμα» του Νικόλα Κοσματόπουλο που ανέβηκε στο http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1303234, το Σάββατο 11 Ιουνίου 2011
Τρικυμία εν κρανίω
Αυτό δεν είναι «αναλυση», είναι το απόλυτο τίποτα. Ο συγγραφέας αντί να μας πει τη γνωμη του για το Συνταγμα, όπως και ο ίδιος παραδέχεται μας γράφει μια ψυχανάλυση της κακιάς ώρας για τους «συνταγματολόγους». Βέβαια όταν λέει συνταγματολόγους εννοεί αυτούς που στέκονται κριτικά στο «συνταγμα», και όχι στους άλλους συνταγματολόγους που πανυγηρίζουν από το πρωί μεχρι το βραδυ για το «πρωτόγνωρο» του πραγματος. Ο συγγραφέας μας, προσπαθεί να κλεισει τις εκρεμμότητες με την αριστερά, αλλά ξεχνάει να μας πει ότι η «υπαρκτη» αριστερά είναι σύσσωμη με το σύνταγμα και με τον λαό που επιτέλους «πήρε την υπόθεση στα χερια του». Ακόμα μια main stream άποψη για το «κινημα». Το ότι ο Αμβρόσιος, συσσωμα τα ΜΜΕ, τα φασιστόμουτρα και τώρα ακόμα και ο πρωην βασιλιάς υποστηρίζουν ανοιχτά το σύνταγμα αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Σημασία έχει να την πούμε σε όσους δεν «θριαμβολογούν» για τους αγανακτισμένους και ταυτόχρονα βλέπουν ότι μια διοχέτευση της κοιωνικής οργής σε εθνικιστική κατεύθυνση χτίζεται όχι μόνο στο βαθύ αστικό επικοδόμημα αλλά και από τα κάτω μέσα στο σύνταγμα και στις άλλες πλατείες των αγανακτισμένων.
Ενώ κατηγορεί την αριστερά για κόλλημα, στην πραγματικότητα ο κολλημένος είναι αυτός, που γραφει ένα αρθρο απλώς για να επιβεβαιώσει τα στερεότυπα που έχει για την αριστερά και τον μαρξισμό.
Ανοίγει όπως και όλοι οι θαυμαστές του συνταγματος μια ανύπαρκτη κουβέντα. Για ποιο συνειδητό και αυθόρμητο μιλάει ο άνθρωπος; Είναι απλώς εκτός θέματος. Το προβλημα εδώ είναι το χτίσμο της φαιάς λύσης. Αυτό δεν χρειάζεται να το αντιληφθει κανείς μετρώντας τις ελληνικές σημάιες του πάνω συντάγματος που πλέον σουλατσάρουν ανενόχλητα και στο κατω. Ας ρίξει μια ματιά στην αποδοχή που έχει το κυνήγι των μεταναστών σε όλη τη χώρα. Ας συζητήσει μιας και το θέτει, τι σκέφτονται αυτοί που κρατάνε, αλλά και οι διπλανοί τους, τις ελληνικές σημαίες; Μια κοινωνία που πάει αριστερά δεν θα ανεχόταν το αίσχος της Ηγουμενίτσας. Αλλά ούτε αυτό έχει σημασία. Το πρόβλημα παραμένει η αριστερά. Αλλά δεν μας λεει ούτε καν ποια αριστερά. Αλλά τι λέμε τώρα. Εδώ ο κόσμος ξεπερνάει αυτόν τον παλαιολιθικό άξονα αριστερά και δεξιά που άλλωστε «χωρίζει». Εδώ μας λεει ότι όποιος μιλάει για πάνω και κάτω σύνταγμα κι αυτός «χωρίζει». Τι εύκολο που είναι να γλύφεις την κοινή γνώμη και μετά να εγκαλείς το στερεότυπο της «αριστεράς» που έχεις στο κεφάλι σου! Και να νομίζεις μάλιστα ότι λες και κάτι καινούργιο. Όσο για τον άξονα αριστεράς και δεξιάς πρώτος τον υπερέβη ο Μουσολίνι, μαζί και κάθε διαχωρισμό που «χώριζε» το ιταλικό έθνος.
Μιλάει για κάποιο κομμουνιστικό δόγμα, που ότι δεν έχει προβλεφτεί στο κομμουνιστικό μανιφέστο δεν υπάρχει. Μπα, αυτό έχει καταλάβει ο συγγραφέας μας από τον Μαρξ; Πουθενά ο Μαρξ δεν μίλησε για «καθαρά» γεγονότα που οδηγούν σε ένα καθαρό αποτέλεσμα. Ο κομμουνισμός είναι επαναστατική θεωρία. Σε τελευταία ανάλυση είναι επιλογή. Τα γεγονότα φυσικά έχουν την αυτοτέλειά τους και αποτελούν δημιούργημα της ανθρώπινης δράσης. Κάθε γεγονός έχει σημασία; Φυσικά και έχει και πραγματικό είναι. Αλλά η διαφορά ποια είναι; Εσύ θέλεις να μείνουν όλα στην τύχη τους. Να πάει το πράγμα από μόνο του. «Αδιαμεσολάβητα». Εντάξει αυτή είναι η δικιά σου θεώρηση. Κάποιοι άλλοι όμως θέλουν να παρέμβουν, να το πάνε εκεί που γουστάρουν, σε χαλάει; Αν σε χαλάει πήγαινε εκεί να τους σταματήσεις. Αν δεν μπορείς συνέχιζε να γράφεις άρθρα από το κομπιουτεράκι σου.
Και μάθε και κάτι ακόμα. Το ζήτημα δεν είναι να εξηγούμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε. Και ο κόσμος αλλάζει με τη συνειδητή δράση. Εσύ μπορεί να αναγνωρίζεις ως αυθεντική μόνο τη δράση του αυθόρμητου πλήθους. Το αυθόρμητο εδώ γίνεται ακόμα ένα δόγμα. Ο μόνος νόμιμος τρόπος για τη δράση. Η επιστροφή της αθωότητας. Το συνειδητό είναι ύπουλο, υποκρύπτει συμφέροντα, ε; Γι’ αυτό ας τα αφήσουμε όλα στην τύχη τους. Μέσα από το χάος θα βρεθεί μια νέα ισορροπία. Οκ εσύ ακολούθα αυτό το δρόμο, εξάλλου δεν απαιτεί καμία (συνειδητή) προσπάθεια.
Κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι πρέπει να το πάνε εκεί που πιστεύουν ότι είναι σωστό. Για αυτό και απασχολούν τον εαυτό τους και την «ματαιοδοξία» τους. Εσύ γιατί χάνεις τον καιρό σου (;) δεν μπορώ να καταλάβω. Αφού τα πράγματα θα πάνε από μόνα τους άστα να πάνε, τι στεναχωριέσαι; Γιατί καίγεσαι για αυτούς που ματαιοδοξούν; Μην τυχόν και σταματήσουν τη ροή των «μη κατηγοριοποιημένων» γεγονότων; Μα είναι δυνατόν να τα καταφέρουν; Αστούς να φάνε τα μούτρα τους. Τι θέλεις απλά να επιβεβαιώσεις την ροή των πραγμάτων; Στην πραγματικότητα ενώ προσπαθείς να τα βάλεις με την δήθεν μαρξιστική τελεολογία, καταλήγεις να υποστηρίζεις μια άλλη τελεολογία, αυτή των «μη κατηγοριποιημένων» γεγονότων που μάλιστα δεν έχουν ανάγκη από καμία συνειδητή δράση. Η θεωρία σου συμπυκνώνεται στο εξής. Ότι είναι να γίνει θα γίνει και είναι μάταιο να προσπαθεί κανείς για το αντίθετο., Κατά βάθος είσαι ένας ακόμα μοιρολάτρης, όπως άλλωστε όλοι οι εχθροί της συνειδητής δράσης. Αν η ανθρωπότητα είχε τα δικά σου μυαλά, θα ήταν ακόμα στις σπηλιές. Δεν ξέρω μπορεί αυτό να είναι το όραμά σου. Δεν μου κάνει και πολύ εντύπωση. Και στη συνέλευση του συντάγματος όταν αρχίζουν και περιγράφουν την άλλη κοινωνία, αυτό που ακούει κανείς είναι η επιστροφή στην ανταλλακτική αγροτική κοινωνία. Εγώ θα έλεγα καλύτερα να επιστρέψουμε στην εποχή του τροφοσυλλέκτη. Τότε που όλα ήταν αγνά και αμόλυντα από την διαφθορά του πολιτισμού.
Και επειδή πολύ ενδιαφέρεσαι για την αριστερά (που μαζί με σένα, οσμωνεται στο σύνταγμα) κοίτα να τα χώσεις και σε κάτι άλλους (κράτος, πατριώτες, φασίστες κλπ.) που επίσης απεργάζονται συνειδητά σχέδια για το αγνό κίνημα των αγανακτισμένων. Ή μήπως αυτοί δεν αποτελούν κίνδυνο για το κίνημα; Εγώ θα σου έλεγα ότι πρώτα απ’ όλα αποτελούν κίνδυνο για το κεφάλι σου. Αλλά θα είναι αργά μόλις το πάρεις χαμπάρι. Α, και εκτός από Michel Foucault, Timothy Mitchell, Χομπς, και Νίτσε, θα σου πρότεινα να διαβάσεις ξανά Μαρξ. Μην είσαι και τόσο σίγουρος ότι τον έχεις τόσο του χεριού σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η δική μου οπτική είναι ότι το «κίνημα των αγανακτισμένων» αποτελεί μια γνήσια έκφραση εργατολαϊκής διαμαρτυρίας, στην οποία επιτέλους συμμετέχει πάρα πολύς κόσμος. Είναι ΣΙΓΟΥΡΑ μια καλή αρχή και δίνει μεγάλες ευκαιρίες-δυνατότητες στην Αριστερά και το Εργατικό Κίνημα. Η εμπειρία που έχω είναι κυρίως από τη Θεσσαλονίκη (αλλά πήγα και δύο φορές στη συνέλευση της Αθήνας): Εδώ στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, έχει καθιερωθεί να γίνεται πορεία, η οποία τις Κυριακές διαρκεί 2-3 ώρες! Η αριστερά κατεβαίνει είτε με ανυπόγραφα πανό (που έχουν συνθήματα του τύπου: Δεν χρωστάμε Δεν πουλάμε Δεν πληρώνουμε) είτε με πανό Πρωτοβουλιών είτε μόνο με μια ντουντούκα. Μπορεί η Θεσσαλονίκη να είναι μακράν πιο δεξιά και μικροαστική πόλη σε σχέση με την Αθήνα, όμως η παρέμβαση της Αριστεράς έχει δουλέψει πολύ καλά (καταρχήν). Οι αριστεροί μπορούμε και λέμε άνετα τα συνθήματά μας, τα οποία μάλιστα πολύ συχνά τα λέει και ο άσχετος κόσμος (πχ το «Ψωμί παιδεία ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73). Στη σημερινή πορεία (1500 με 2000 άτομα παρά τη βροχή και το τριήμερο) ένα αριστερό μπλοκ φώναξε μαζικά το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του απεργού, του άνεργου και του μετανάστη». Επίσης το ίδιο σύνθημα το είπαμε και μια ομάδα 5-6 συντρόφων χωρίς να μας πειράξει κανένας. Οι ελληνικές σημαίες ήταν ελάχιστες (γύρω στις 5-6). Και το κυριότερο: Ειπώθηκαν συνθήματα για συμμετοχή στην απεργία της Τετάρτης, και απ’ όσο κατάλαβα ο κόσμος θέλει να κατέβει στον δρόμο ΚΑΙ στην απεργία. (θα δούμε βέβαια και στην πράξη αν θα επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο). Κι όλα αυτά, σε μια πόλη θρησκόληπτη, πατριωτική και δεξιά, στην πόλη του Άνθιμου και των Ψωμιάδηδων.
Αλλά και στην Αθήνα, στις συνελεύσεις που πήγα (26 και 27 Μάη), επικρατούσαν οι φιλεργατικές και αντιφασιστικές απόψεις. Άκουσα από καμιά δεκαριά ομιλητές ότι σε αυτή τη συνέλευση δεν έχουν θέση οι φασίστες. Αυτό που εγώ είδα είναι ότι η Αριστερά και ο Α/Α χώρος κυριαρχούσε ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΩΣ στη συνέλευση. Σταδιακά, είμαι σίγουρος ότι η Αριστερά θα πετύχει να παρεμβαίνει ΚΑΙ με την υπογραφή κομμάτων, οργανώσεων και συνδικάτων. (ήδη στη Θεσσαλονίκη μοιράζονται ενυπόγραφες προκηρύξεις). Όσο για το πάνω μέρος της πλατείας, ΚΑΙ εκεί υπάρχουν δυνατότητες παρέμβασης, αρκεί να …είναι κανείς εκεί και να το προσπαθήσει.
Σύντροφοι της Κόκκινης Ορχήστρας, επιτέλους ο κόσμος κατέβηκε στο δρόμο και όχι με όρους εθνικών-θρησκευτικών συλλαλητηρίων (αλλά υπάρχουν και αυτά τα στοιχεία). Η Αριστερά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ απέκτησε ακροατήριο στο δρόμο, για να του απευθυνθεί. Θα ήταν κρίμα να χαθεί αυτή η ευκαιρία παρέμβασης. Η κάθε αριστερή οργάνωση, με όποιες δυνάμεις διαθέτει, είναι χρήσιμο να είναι παρούσα στις συνελεύσεις και τις πορείες των αγανακτισμένων και να παλεύει για να στραφούν σε φιλεργατική κατεύθυνση. Υπάρχουν δυνατότητες, πιστέψτε το!
Και σας το λέω αυτό, παρόλο που είμαι ομοφυλόφιλος, άθρησκος και άπατρις… (και επομένως αηδιάζω με τις ελληνικές σημαίες, τον εθνικό ύμνο και τις εμετικές πατριωτικές κορώνες)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να βάλουμε τους «μύθους» στη θέση τους (Ακόμα μια απάντηση στο Δέκα μικροί μύθοι για το «Σύνταγμα
Ας τους δούμε αναλυτικά:
1. «Απολιτίκ» Το «απολιτίκ» δεν είναι μύθος που λάνσαραν οι «αριστεροί συνταγματολόγοι». Είναι η εικόνα με την οποία το ίδιο το κίνημα αντικρίζει τον εαυτό του, ο τρόπος δηλαδή που επέλεξε το ίδιο να προσδιορίζεται και στις δύο του γειτονιές. Το «κάτω Σύνταγμα» το ψήφισε στη συνέλευση και το «πάνω Σύνταγμα» βρίζει όλους τους πολιτικούς ανεξαιρέτως σαν προδότες της πατρίδας. Αν εννοείς πως αυτή η στάση αυτή είναι πολιτική, συμφωνώ απόλυτα. Τώρα αν την υιοθετείς ντροπαλά και σαν πολιτική στάση είναι δικό σου θέμα.
2. «Αυθόρμητο» Για να μην επαναλαμβάνομαι, εδώ έχω καλυφθεί από τον Κ. Μαραγκό.
3. «Το πλήθος» Νομίζω πως είναι ακριβώς έτσι.
4. «Οι πάνω και οι κάτω» Ο «μύθος» δεν λέει πως οι πάνω είναι «χουλιγκάνια, χαβαλέδες και «ουγκ», αλλά η «αγανακτησμένη νοικοκυροσύνη», οι ελληναράδες, που επιτίθονται συχνά (ναι, μέσα στο «βιο-πολιτικό» Σύνταγμα!) σε μετανάστες, εν ολίγοις όλοι αυτοί που ο Αμβρόσιος κάλεσε να γεμίσουν τις πλατείες «γιατί κινδυνεύουμε να γίνουμε μειονότητα στην χώρα μας». Λοιπόν, όχι απλά με αυτό τον κόσμο με χωρίζει «μια σειρά διακρίσεων», αλλά επιπλέον συνειδητά τις αναπαράγω. Τώρα αν εσύ θεωρείς ότι με όλο αυτό το βούρκο μπορούμε (ή πρέπει) να ανοίξουμε κάποια «εσωτερική» διαδικασία ώσμωσης πρέπει να το πεις ανοιχτά και τίμια δεν νομίζεις; Αν όχι πρόκειται για καθαρή απατεωνιά.
5. «Πολλές γαλανόλευκες» Συγχέεις συνειδητά την στατιστική με την αριθμητική για να δικαιολογήσεις την παραπάνω απατεωνιά. Η αριθμητική είναι η ικανότητα του ανθρώπου να καταμετρά ομοειδή αντικείμενα και ξεκινά να την αντιλαμβάνεται σε ηλικία περίπου 2,5 ετών. Το να πει κανείς ότι στο «όλον Σύνταγμα» ανεμίζαν προχθές 1427 ελληνικές σημαίες (μαζί με τις πλαστικές σημαιούλες), 4 βυζαντινές, 1 αργεντίνικη, 1 πορτογαλική, 1 παλαιστινιακή και καμία (0) κόκκινη ή μαυροκόκκινη είναι αριθμητική. Παρομοίως αριθμητική είναι να πει κανείς πως όταν ένας σ. τόλμησε να σηκώσει την κόκκινη σημαία έφαγε 7 μπουνιές και 8 κλοτσιές. Το ίδιο και ότι όταν οι σ. του ΚΚΕ (μ-λ) σήκωσαν το πανό που έγραφε «Αριστερά» στο «κάτω Σύνταγμα» τους επιτέθηκαν 17 περιφρουρητές, 125 αριστεροί που παραβρίσκονταν έχασκαν και 263 αντεξουσιαστές σφύριζαν αδιάφορα. Από αυτά τα νούμερα δεν υπάρχει λόγος να εξάγει κανείς κανένα στατιστικό συμπέρασμα. Η αριθμητική μιλάει από μόνη της.
6. «Υποστήριξη από τα ΜΜΕ» Πράγματι, για αυτούς τους λόγους η υποστήριξη των καθεστωτικών ΜΜΕ ούτε «διακριτική» ήταν, ούτε αφορούσε «μερίδα» τους, όπως λες. Ήταν ολόθερμη, όπως ακριβώς και του Γλύξμποργκ. Αλλά σκέψου πόσο θα αδυνάτιζε το «επιχείρημά» σου αν το διατύπωνες έτσι ακριβώς όπως συμβαίνει: «Σύσσωμα τα καθεστωτικά ΜΜΕ προπαγάνδιζαν ανοιχτά και με όλα τα στελέχη τους τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα». Είδες τι πουστιές κάνει κανείς με τη γλώσσα;
7. «Η ψυχοθεραπεία της συνέλευσης» Είναι λίγο χυδαιότητα –και εντελώς αστήρικτο- να αντιπαραβάλεις στον «εκκολαπτόμενο πολιτικό ανήρ, όλα τα νοηματικά αντίθετα του, όπως γυναίκες, παιδιά, μετανάστες» κτλ. Στο κάτω κάτω, «στις μαραθώνιες συνεδριάσεις της τοπικής ΚΟΒΑς, ή του κομματικού πυρήνα ή της κατάληψης της γειτονιάς» μετέχουν και γυναίκες και μετανάστες, που δεν αρνούνται στον εαυτό τους το δικαίωμα να σκέφτονται και να δρουν πολιτικά. Από εκεί και μετά είναι ζήτημα εκτίμησης. Την ώρα που στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο πογκρόμ από το 1943, με την επιχείρηση στην Ηγουμενίτσα, την ώρα που οι φασίστες κόβουν βόλτες ανενόχλητοι στο «πάνω Σύνταγμα» παρεούλα με τους ελληναράδες, πράγματι εκτιμώ ότι η διαδικασία της συνέλευσης δεν είναι αποτελεσματική ως όργανο μάχης.
8. «Αλλεργία απέναντι στα κόμματα» Καλά λοιπόν με τα κόμματα. Αλλά εγώ θα ξαναγυρίσω στο αρχικό ερώτημα που έθεσες και υπεκφεύγεις να απαντήσεις: Γιατί κατά τη γνώμη σου ο κόσμος του Συντάγματος έχει στην πλειοψηφία του αρνητικά αντανακλαστικά για τα κόμματα (κυρίως της αριστεράς); (ενώ αντίθετα χειροκροτούσε τους παπάδες του Αμβρόσιου, θα προσθέσω εγώ); Μμμ;;
9. «Κόπια της Ισπανίας» Να λοιπόν που οι «ακραιφνείς διεθνιστές» αποδείχθηκε πως μετατράπηκαν σε «μεθοδολογικούς πατριώτες». Φυσικά και κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της και όποιος διαπιστώνει κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως είναι πατριώτης. Μια από αυτές τις ιδιαιτερότητες είναι πως η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα (και μάλιστα αστικής δημοκρατίας) όπου το «κίνημα των πλατειών» έχει απαγορεύσει τη δράση των αριστερών κομμάτων. Και σε αυτό δεν αποτελεί καθόλου «κόπια της Ισπανίας». Αλλά πραγματικά δεν εθελοτυφλείς, που χαρακτηρίζεις «πατριώτες» τους «ακραιφνείς διεθνιστές» που κάνουν κριτική στο Σύνταγμα, αλλά στο «βιο-πολιτικό» πάνω Σύνταγμα δεν βλέπεις στην αφήγησή σου τους πατριώτες ακόμα κι όταν σου κουνάνε τις γαλανόλευκες μπροστά απ’ τη μούρη σου;
10. «Μην γεννηθεί κανα τέρας» Τέλος, η εκτίμηση πως η διαδικασία αυτή συμβάλει (στον βαθμό που δεν αποτραπεί από τη δράση της αριστεράς) στην εκκόλαψη του αυγού του φιδιού, είναι πραγματικός φόβος. Όχι «για το άγνωστο», αλλά για το ιστορικά γνωστό. Σε αυτή την εκτίμηση θεωρώ πως το «Σύνταγμα» από άποψη «Χρόνου» συγκαταλέγεται στο χρόνο εκείνο «που προσμετράται», «που χαρακτηρίζεται από γεγονότα με ξεκάθαρη σημασία και ρόλο». Ή αλλιώς στο σημείο εκείνο του ιστορικού χρόνου που η κοινωνική κίνηση επιταχύνεται. Ακριβώς αντίθετα από εσένα που θεωρείς το Σύνταγμα σαν μια αλυσίδα διαρκών μοριακών διεργασιών και ως εκ τούτου δεν σε ενδιαφέρει αν η κάτω πλατεία κάνει μαζική ψυχοθεραπεία (της κακιάς ώρας) στη συνέλευση, σε «ειρηνική συνύπαρξη» με τους ελληναράδες, την ώρα που το «βαθύ κράτος» να έχει ήδη ξεκινήσει τα χτυπήματά του.
Επιμύθειο: Να μπερδεύει κανείς την π… με την βούρτσα είναι ηλιθιότητα. Να μπερδεύει το δίκαιο με το άδικο, παρά τα ακαδημαϊκά του διαβάσματα και την κοινωνική του εμπειρία, είναι κάτι άλλο, δεν θα το ονομάσω.
Κ. Ρουσίτης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!